Don't worry! If they do leave us in

Don't worry! If they do leave us in the forest, we'll find the way home," he said. And slipping out of the house he filled his pockets with little white pebbles, then went back to bed.All night long, the woodcutter's wife harped on and on at her husband till, at dawn, he led Hansel and Gretel away into the forest. But as they went into the depths of the trees, Hansel dropped a little white pebble here and there on the mossy green ground. At a certain point, the two children found they really were alone: the woodcutter had plucked up enough courage to desert them, had mumbled an excuse and was gone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ต้องห่วง! ถ้าพวกเขาปล่อยเราในป่า เราจะหาทางกลับบ้าน เขากล่าวว่า และลื่นไถลออกจากกระเป๋าของเขาที่เต็มไป ด้วยก้อนกรวดสีขาวเล็กน้อย แล้วเขาก็กลับไปนอนบ้าน ตลอดทั้งคืน ภรรยาของ woodcutter harped และที่สามีจน ที่รุ่งอรุณ เขานำ Hansel และ Gretel ไปเข้าป่า แต่พวกเขาเข้าไปในส่วนลึกของต้นไม้ Hansel ลบหินขาวน้อยนี่และมีพื้นสีเขียวมอสซี ในบางจุด เด็กสองพบจริง ๆ อยู่คนเดียว: woodcutter การดึงมีค่าพอให้กล้าทะเลทรายพวกเขา ได้ mumbled ข้อแก้ตัว และก็หายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่ต้องกังวล! ถ้าพวกเขาทำปล่อยให้เราอยู่ในป่าเราจะหาทางกลับบ้าน "เขากล่าว. และลื่นไถลออกจากบ้านของเขาเต็มไปด้วยกระเป๋าของเขากับก้อนกรวดสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ จากนั้นก็เดินกลับไปคืน bed.All ยาวภรรยาคนตัดไม้ของ harped และในที่สามีของเธอจนในยามเช้าเขานำฮันเซลกับเกรเทลห่างเข้าไปในป่า. แต่เป็นพวกเขาเดินเข้าไปในส่วนลึกของต้นไม้ Hansel ลดลงก้อนกรวดสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นี่และมีบนพื้นสีเขียวมอส. ที่บาง จุดที่เด็กสองคนพบว่าพวกเขาจริงๆมีคนเดียว: ตัดไม้ได้ถอนออกด้วยความกล้าหาญพอที่จะทิ้งพวกเขาได้พึมพำข้ออ้างและก็หายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าพวกเขาทำให้เราอยู่ในป่า เราก็จะหาทางกลับบ้าน " เขากล่าว และลื่นไถลออกจากบ้านเขาไปในกระเป๋าด้วยก้อนกรวดเล็ก ๆสีขาว แล้วเดินกลับมาที่เตียง ทั้งคืน ภรรยาของคนตัดไม้ harped บนและบนในสามีของเธอจนรุ่งเช้า เขานำ Hansel และ Gretel หนีเข้าไปในป่า แต่เมื่อพวกเขาเข้าไปในส่วนลึกของป่า แฮนเซลลดลงก้อนกรวดสีขาวเล็ก ๆที่นี่และมีในพื้นสีเขียวสาหร่ายทะเล . ในจุดหนึ่ง เด็กทั้งสองพบว่าพวกเขาจริงๆมีคนเดียว คนตัดไม้ก็ดึงความกล้าพอที่จะทอดทิ้งพวกเขา พึมพำขอโทษแล้วก็หายไป