What is that?" Christine Madrid-Fre

What is that?" Christine Madrid-French asked enthusiastically as she pointed to the Wells Fargo Center.

The director of the National Trust for Historic Preservation's Modernism + Recent Past program, Madrid-French was in Portland last week for Saturday's daylong panel at the Architectural Heritage Center, "Mid-Century Modern and the Recent Past: Documentation and Preservation", and on Friday I took her for a brief tour of downtown and Memorial Coliseum. She loved a building in town many don't.

Over the last 10 years or so I've been writing about architecture in Portland, the Wells Fargo building has been one of the downtown towers I have heard most derided. In a 2006 Portland Tribune survey of local architects, it was voted the city's most despised building, even beating out the much-maligned Portland Building.

In a 2009 piece from the same paper, architect Paddy Tillett of ZGF said the Wells Fargo Center was "designed as an anti-personnel building. There’s a moat all the way around it and an inoperable drawbridge. “Everything about that tower talks about corporate ego, and it pays no respect whatsoever to its surroundings.”

Located at 1300 Southwest Fifth Avenue between Columbia and Jefferson Streets, the Wells Fargo Center was originally known as the First National Bank Tower when it opened in 1972, and later the First Interstate Bank Tower. At 544 feet tall, it is the tallest building in both the city and the state. As Bart King notes in his Architectural Guidebook to Portland, "this tower's construction provided Portland with the political impetus to change its city zoning laws. So the good news is that height restrictions prevented future downtown behemoths from crashing the party. But unfortunately, this one had already snuck in the door, and it's been clogging up the buffet line ever since."

Cyan 009A
Wells Fargo Center (left) with Portland Building, Standard Insurance Center. Photo by Brian Libby

The building is often seen as harsh and unfriendly by the usual local standards of evaluating design. There are no setbacks, so the sidewalk is right up against the building, yet as Tillett notes, there is also a sunken area at the entrance that requires one to pass through a small bridge-like walkway.

Personally, though, I've never felt the same animosity for this building. While one wouldn't want every Portland building to be so big and compromisingly hard-lined in its "Brutalist" forms, I have a fondness for the Wells Fargo as an expression of mid-20th Century modernism and its desire to remake the world.

As Christine Madrid-French and other speakers noted in last Saturday's discussion of mid-century modernism at the Architectural Heritage Center, buildings from the initial boom years after World War II are just reaching the 50-year mark, which is the default measurement for architecture to be considered historic. Besides midcentury modern, this genre sometimes goes by the term "international style", but that can be misleading, because it has become a bit clearer with historical perspective, Madrid-French argues, that modern architecture differs in subtle ways from city to city.

Portland's downtown core happens to have a well-preserved collection of esteemed midcentury modern buildings, most notably the Pietro Belluschi-designed Equitable Building (now known as the Commonwealth) from 1946, credited as the world's first building with a completely sealed aluminum-glass curtain wall and predating better known landmarks of this period such as Lever House by the legendary Skidmore, Owings and Merrill, and the United Nations headquarters, both in New York. There is also the earlier Portland Art Museum by Belluschi, his Oregonian headquarters on Broadway, and the recently-renovated federal building from 1949 (now home to Jive software) near Burnside.

But SOM also has a strong legacy in downtown Portland in this period with the Standard Plaza, the Standard Insurance Center, as well as Memorial Coliseum across the river. And in the history of architecture, SOM occupies a rarefied air with the great masters of this era: Frank Lloyd Wright, Walter Gropius, Ludwig Mies Van der Rohe, Le Corbusier, Eero Saarinen, Oscar Niemeyer, Richard Neutra, and Belluschi himself, among others. (Incidentally, many of these names are Europeans who immigrated to America, to the country's huge benefit. Would we let them in today?)

Standard
Standard Plaza, photo by Brian Libby

I spoke as part of a panel discussion during the same AHC event on Saturday, along with Bo Sullivan of Rejuvenation, Anthea Hartig, Director of the National Trust’s Western Regional Office, Haley and Steve Lewis of the Midcentury Modern League. Answering a question by Hartig (who moderated) I talked then about how the economic boom years after World War II produced a huge amount of buildings, more than could ever be preserved. What's more, many were made with then experimental materials that haven't aged well, from aluminum to plywood. And because the aesthetic style was one of minimal simplicity, eschewing the ornamentation of the past, sometimes these buildings can be among the ugliest because there is no architectural detail to hide behind.

Yet the more time goes by, the more that these often austere, rigidly clean-lined buildings are being seen as beautiful architecture worth preserving. The formation of the Midcentury Modern League here in Portland in the last two years is a testament to that, for its leaders are (like myself) Generation X members or younger, people who see the wide array of cultural, historical and stylistic touchstones midcentury modern represents. It's pliable enough to represent roadside motels and restaurants, melamine plates, and at the other spectrum mammoth buildings like Boston's city hall or, here in the Rose City, the Wells Fargo.

This particular building, coming in '72, is at the tail end of midcentury modern. By this time, architects had moved to masonry, particularly concrete (giving way to the term "Brutalism") and richer materials (both monetarily and physically speaking) like marble, the latter of which is one of the primary materials covering the exterior of the Wells Fargo and contrasting strikingly with the black-coated metal.

CharlesLuckman_Time
Charles Luckman on Time cover, June 10, 1946

The architect of the Wells Fargo Building is Charles Luckman & Associates. Charles Luckman himself is a major figure of the 20th century, but not specifically as an architect. Twice pictured on the cover of Time magazine, he first became famous as the "Boy Wonder of American Business" when he was named president of the Pepsodent toothpaste company in 1939 at the age of thirty. Through acquisition, he later became president of Lever Brothers, the firm that commissioned SOM's greatest architectural masterpiece, Lever House in New York. As noted on his Wikipedia page, after Lever House was constructed, he made a bold move away from being the Boy Wonder to become an aging entry-level architect, but with almost equal success:

Reminded of his architectural roots, Luckman resigned the presidency of Lever Brothers, moved to Los Angeles and began practicing architecture with fellow University of Illinois graduate William Pereira. Their partnership led to works such as the CBS Television City in 1952 and master redesign of Los Angeles International Airport in 1960, but the two went separate ways a year before. Luckman's firm went on to design the Prudential Tower in Boston, the new Madison Square Garden in New York City, Aloha Stadium in Honolulu, Aon Center in Los Angeles, and the NASA Manned Spacecraft Center in Houston.

It's a little funny when you think about it: Considering Luckman's place in both American business and architectural history of the 20th century, the Wells Fargo has as strong a pedigree as the works here by Belluschi, SOM or any other architect. In that way, it's like the Portland building, despite the fact that the latter's postmodern style was a direct reaction against the former's cold modernism: all the name recognition for its architect, and plenty of talent behind it, yet looked at with scorn. But given as that's changing for midcentury modernism, perhaps Christine Madrid-French's appreciation for the Wells Fargo won't always seem locally contrarian.

WellsFargo
Wells Fargo Center, photo by Brian Libby

Growing up in McMinnville, the Wells Fargo building made a strong impression on me, even though I never actually visited. As one approached the city on Interstate 5, its height would make it the first glimpse one caught of downtown. As a kid from a small town who yearned for the thrill of big cities, the Wells Fargo represented for me that dynamism and aspiration. It was the only building in Portland during the 1970s that one could call a skyscraper. Even today, as both the building and I are 38 years old, that's practically still the case. And I, for one, do not find an expression of corporate ego or inhumane design. I see a building with all the bold aspirations of the time that brought us rocket ships and television.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นั่นคืออะไร" คริมาดริดฝรั่งเศสถามใหม่ ๆ เธอชี้ไปกลางบ่อฟาร์โกผู้อำนวยการขององค์การอนุรักษ์แห่งชาติประวัติศาสตร์อนุรักษ์นี่ +ผ่านมาล่าสุดโปรแกรม มาดริดฝรั่งเศสอยู่ในพอร์ตแลนด์สัปดาห์สำหรับแผงซึ่งอู่ตลอดของวันเสาร์ที่ศูนย์สถาปัตยกรรมมรดก "ศตวรรษกลางสมัยใหม่และที่ล่าสุดผ่านมา:เอกสารและอนุรักษ์" และในวันศุกร์ ฉันเอาเธอสำหรับเมืองและโคลิเซียมอนุสรณ์สถานท่องสั้น ๆ อาคารในเมืองที่หลายคนไม่รักเธอกว่า 10 ปีหรือดังนั้น ฉันได้ถูกเขียนเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมในพอร์ตแลนด์ อาคารบ่อฟาร์โกได้รับหนึ่งในจำนวนเมืองผมเคยได้ยินที่สุดเยาะหยัน ในสำรวจพอร์ตแลนด์น 2006 ของสถาปนิกท้องถิ่น มันถูกโหวต despised สุดอาคาร แม้การตีแบบ maligned มากพอร์ตแลนด์อาคารของเมืองในปี 2009 จากกระดาษเดียวกัน สถาปนิก Tillett ZGF นาว่า ตัวฟาร์โกบ่อถูก "ออกแบบให้เป็นบุคลากรที่ต่อต้านที่สร้าง คูอยู่รอบ ๆ มันและสะพานชักการใช้งานไม่ได้ "ทุกอย่างเกี่ยวกับทาวเวอร์ที่เล่าอาตมาองค์กร และมันจ่ายไม่เคารพใด ๆ สภาพแวดล้อม"ตั้งอยู่ที่ 1300 ตะวันตกเฉียงใต้ Fifth Avenue ระหว่างโคลัมเบียและถนน Jefferson ตัวฟาร์โกบ่อถูกเดิมเรียกว่าทาวเวอร์ธนาคารแห่งแรกเมื่อเปิด ในปี 1972 และหลังทาวเวอร์แรกอินเตอร์สเตตธนาคาร ที่ 544 เท้าที่สูง จึงเป็นอาคารสูงที่สุดในเมืองและรัฐ เป็นบันทึก Bart King ในคู่มือสถาปัตยกรรมของเขาสู่พอร์ตแลนด์ "หอนี้ก่อสร้างให้พอร์ตแลนด์กับแรงผลักดันทางการเมืองการเปลี่ยนแปลงการเมืองการกำหนดเขตกฎหมาย ดังนั้นข่าวดีก็คือ ว่า ข้อจำกัดความสูงป้องกัน behemoths ดาวน์ทาวน์ในอนาคตจาก crashing พรรค แต่อับ นี้มี snuck ในประตูแล้ว และจะมีการอุดตันขึ้นรายการบุฟเฟ่ต์นับ"สี 009A(ซ้าย) กับพอร์ตแลนด์อาคาร มาตรฐานประกันศูนย์ศูนย์ฟาร์โกบ่อ ภาพถ่าย โดยไบรอันรับ อาคารมักจะเห็นความรุนแรง และโรงแรมตามมาตรฐานท้องถิ่นปกติของการประเมินออก มี setbacks ไม่ เพื่อสารพัดเหมาะขึ้นกับอาคาร ยังเป็นหมายเหตุ Tillett มีพื้นที่ยุบตัวห้องที่ต้องการผ่านทางสะพานเหมือนเล็กส่วนตัว แม้ว่า ผมได้ไม่เคยรู้สึก animosity เดียวกันในอาคารนี้ ขณะหนึ่งไม่ต้องทุกอาคารพอร์ตแลนด์จะใหญ่ และ compromisingly ยากเรียงรายในรูปแบบ "Brutalist" มี fondness สำหรับฟาร์โกบ่อเป็นนิพจน์ของกลาง 20 นวยุคนิยมศตวรรษและความปรารถนาที่จะ remake โลกคริมาดริดฝรั่งเศสและภาษาอื่น ๆ ในการสนทนาเสาร์สุดท้ายของสมัยกลางศตวรรษที่ศูนย์มรดกทางสถาปัตยกรรม อาคารจากปีเริ่มต้นบูมหลังสงครามโลกครั้งที่สองมีเพียงถึงเครื่องหมายที่ 50 ปี ซึ่งเป็นการวัดเริ่มต้นสำหรับสถาปัตยกรรมจะถือว่าประวัติศาสตร์ นอกจาก midcentury ทันสมัย ประเภทนี้บางครั้งไปคำว่า "นานาชาติสไตล์" แต่ที่สามารถจะเข้าใจ เพราะมันได้กลายเป็นชัดเจนมากกับมุมมองทางประวัติศาสตร์ ฝรั่งเศสมาดริดจน ว่า สถาปัตยกรรมแตกต่างกันในรายละเอียดวิธีจากเมืองพอร์ตแลนด์เป็นเมืองหลักที่เกิดขึ้นจะ มีชุดรักษาอาคาร midcentury สมัยนับถือ ส่วนใหญ่ออกแบบ Pietro Belluschi Equitable อาคาร (เดี๋ยวนี้เรียกว่าเครือ) จาก 1946 เครดิตเป็นโลกอาคาร มีกำแพงม่านกระจกอลูมิเนียมปิดผนึกโดยสมบูรณ์และ predating สถานที่รู้จักในชื่อของรอบระยะเวลานี้เช่นคานบ้าน โดยตำนาน Skidmore, Owings และเมอร์ริล และสำนักงานใหญ่สหประชาชาติ ทั้งในนิวยอร์ก นอกจากนี้ยังมีพิพิธภัณฑ์ศิลปะพอร์ตแลนด์ก่อนหน้า โดย Belluschi บัญชาการ Oregonian บรอดเวย์ และล่าสุดปรับปรุงกลางอาคารจาก 1949 (ตอนนี้บ้านซอฟต์แวร์ Jive) ใกล้ Burnsideแต่ส้มยังมีมรดกแรงเมืองพอร์ตแลนด์ในรอบระยะเวลานี้ พลาซ่ามาตรฐาน ศูนย์ประกันมาตรฐาน เป็นโคลิ เซียมอนุสรณ์สถานข้ามแม่น้ำ และประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรม ส้มใช้อากาศหลาย ๆ กับของยุคนี้: Frank Lloyd Wright, Walter โกรเปียส ลุดวิกแห่ง Mies Van der Rohe, Le Corbusier, Eero Saarinen, Oscar Niemeyer ริชาร์ด Neutra และ Belluschi ตัวเอง หมู่คนอื่น ๆ (บังเอิญ หลายชื่อเหล่านี้ได้ที่สิงเพื่อประโยชน์ใหญ่ของประเทศอเมริกา ยุโรป เราช่วยพวกเขาในวันนี้หรือไม่)มาตรฐาน มาตรฐานพลาซ่า ภาพถ่าย โดยไบรอันรับผมพูดเป็นส่วนหนึ่งของการเสวนาระหว่างเหตุการณ์ AHC เดียวกันเสาร์ พร้อมกับซัลลิแวน Bo ของฟื้นฟู Anthea Hartig ผู้อำนวยการขององค์การอนุรักษ์แห่งชาติตะวันตกสำนัก Haley และ Steve Lewis ของลีสมัยใหม่ Midcentury ตอบคำถาม โดย Hartig (ที่มีควบคุม) ฉันคุยกันแล้วว่าปีบูมเศรษฐกิจหลังสงครามโลกครั้งที่สองผลิตจำนวนมากของอาคาร เพิ่มมากขึ้นกว่าที่เคยรักษา แก่ หลายแปลง ด้วยวัสดุทดลองแล้วที่ยังไม่ได้อายุดี อลูมิเนียมกับไม้อัด และเนื่องจากลักษณะความงามอันเรียบง่ายน้อย eschewing โอบอดีต บางครั้งอาคารเหล่านี้สามารถเป็นผู้ ugliest ได้เนื่องจากมีรายละเอียดสถาปัตยกรรมซ่อนอยู่เบื้องหลังได้เวลาเพิ่มเติมไป ด้วย ยิ่งที่เหล่านี้มักจะน่ากลัว rigidly สะอาดเรียงรายจะเห็นอาคารเป็นสถาปัตยกรรมที่สวยงามน่าเก็บรักษา การก่อตัวของ Midcentury สมัยลีนี่ในพอร์ตแลนด์ในสองปีสุดท้ายเป็นที่ สำหรับผู้นำที่มี (อย่างผม) สมาชิก X รุ่น หรือคนอายุน้อยกว่า ดูหลากหลายทัชสโตนส์วัฒนธรรม ประวัติศาสตร์ และเป็นสำนวนแสดงทันสมัย midcentury Pliable พอ จะแสดงถึงโมเต็ลริมถนนและร้านอาหาร จานเมลามีน และ ที่อื่น ๆ คลื่นมหึมาอาคารเช่นบอสตันของศาลาว่าการเมืองหรือ ที่นี่ในเมืองโรส ฟาร์โกบ่อได้อาคารนี้โดยเฉพาะ มาใน ' 72 คือที่ปลายหางของสมัย midcentury โดยเวลานี้ สถาปนิกได้ย้ายไปยังวัสดุก่อสร้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคอนกรีต (ให้ไปคำว่า "Brutalism") และยิ่งขึ้นวัสดุ (ทั้ง monetarily และร่างกายพูด) เช่นหินอ่อน หลังที่เป็นวัสดุหลักครอบคลุมด้านนอกของฟาร์โกบ่อ และขณะกว่าโลหะเคลือบสีดำอย่างใดอย่างหนึ่งCharlesLuckman_Time ชาร์ลส์ Luckman ในเวลาปก 10 june, 1946 สถาปนิกของบ่อฟาร์โกเป็น Luckman ชาร์ลส์และสมาคม Luckman ชาร์ลส์เองคือ ตัวเลขที่สำคัญ ของศตวรรษ แต่ไม่เฉพาะ เป็นสถาปนิก สองภาพบนปกของนิตยสารครั้ง แรกกลายเป็นมีชื่อเสียงเป็น "เด็กใจของอเมริกันธุรกิจ" เมื่อเขามีชื่อว่าประธานของบริษัท Pepsodent ยาสีฟันในอายุสามสิบ ผ่านมา เขาในภายหลังเป็นประธานาธิบดีของพี่น้องคาน บริษัทที่มอบหมายอำนาจหน้าที่ของส้มมากที่สุดสถาปัตยกรรมชิ้นเอก คานบ้านในนิวยอร์ก ตามที่ระบุไว้ในหน้าของวิกิพีเดีย หลังจากคานบ้านถูกสร้างขึ้น เขาทำการย้ายตัวหนาจาก ใจเด็กเป็น สถาปนิกสำหรับอายุ แต่ดีเกือบเท่า:นึกถึงรากของสถาปัตยกรรม Luckman ลาออกจากตำแหน่งประธานาธิบดีของพี่น้องคาน ย้ายไปลอสแอนเจลิ กเริ่มสถาปัตยกรรมฝึกซ้อมกับเพื่อน Pereira William บัณฑิตมหาวิทยาลัยอิลลินอยส์ ความร่วมมือนำไปสู่งานเช่นเมืองโทรทัศน์ CBS ใน 1952 และหลักการออกแบบของสนามบินลอสแองเจลิสใน 1960 แต่ทั้งสองไปวิธีแยกปีก่อน บริษัทของ Luckman ไปในการออกแบบทาวเวอร์พรูเดนเชียลในบอสตัน ใหม่เมดิสันสแควร์การ์เดนในนิวยอร์กซิตี้ อโลฮาสเตเดียมในโฮโนลูลู ทีพีดีเซ็นเตอร์ในลอสแอนเจลิส และ ตัวยานอวกาศ NASA Manned ในฮุสตันมันเป็นตลกเล็กน้อยเมื่อคุณคิดถึง: พิจารณาของ Luckman ธุรกิจอเมริกันและประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมของศตวรรษ 20 ฟาร์โกบ่อมีสายเลือดที่แข็งแรงเป็นงานที่นี่โดย Belluschi ส้ม หรือสถาปนิกอื่น ๆ วิธี มันเป็นเช่นอาคารพอร์ตแลนด์ ทั้ง ๆ ที่ลักษณะหลังของหลังสมัยใหม่ เป็นปฏิกิริยาโดยตรงกับอดีตของนี่เย็น: การรู้ชื่อทั้งหมดสำหรับสถาปนิกของ และความสามารถพิเศษด้านหลัง มากมายยังมองกับชน แต่ให้เป็นที่มีการเปลี่ยนแปลงสำหรับ midcentury นี่ ทีคริมาดริดฝรั่งเศสของขอบคุณสำหรับฟาร์โกบ่อไม่เสมอดูเหมือนเครื่อง contrarianWellsFargo ศูนย์บ่อฟาร์โก ภาพถ่าย โดยไบรอันรับ เติบโตขึ้นใน McMinnville อาคารฟาร์โกบ่อได้ผลดีกับฉัน ถึงแม้ว่าที่จริงไม่เคยเยี่ยมชม เป็นหนึ่งประดับเมืองบนอินเตอร์สเตต 5 ความสูงจะทำให้ตาแรกหนึ่งจับของ เป็นเด็กจากเมืองเล็ก ๆ ที่ yearned สำหรับความตื่นเต้นของเมืองใหญ่ ฟาร์โกบ่อแทนฉันสามัคคีและความใฝ่ฝันที่ มันเป็นเฉพาะอาคารในพอร์ตแลนด์ในระหว่างทศวรรษ 1970 นั้นอาจเรียกเป็นตึกระฟ้า แม้วันนี้ เป็นทั้งอาคารและ อายุ 38 ปี ที่จริงยังคงเป็นกรณีที่ และ หนึ่ง ไม่พบค่าของอาตมาองค์กรหรือออกแบบ inhumane เห็นอาคารที่ มีความปรารถนาเป็นตัวหนาทั้งหมดของเวลาที่นำเรือจรวดและโทรทัศน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อะไรคือสิ่งที่? "คริสตินอัลมาดริดฝรั่งเศสถามกระตือรือร้นที่เธอชี้ไปที่ศูนย์ Wells Fargo. ผู้อำนวยการของความน่าเชื่อถือแห่งชาติสมัยอนุรักษ์ประวัติศาสตร์ของ + ล่าสุดโปรแกรมที่ผ่านมามาดริดฝรั่งเศสอยู่ในพอร์ตแลนด์เมื่อสัปดาห์ที่แล้วสำหรับแผงซึ่งอู่ตลอดวันในวันเสาร์ที่สถาปัตยกรรม ศูนย์เฮอริเทจ "โมเดิร์นกลางศตวรรษที่ผ่านมาและล่าสุด: เอกสารและการดูแลรักษา" และในวันศุกร์ที่ฉันเอาเธอสำหรับทัวร์สั้นของตัวเมืองและ Memorial Coliseum เธอรักอาคารในเมืองจำนวนมากไม่ได้.. ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา หรือเพื่อให้ฉันได้รับการเขียนเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมในพอร์ตแลนด์อาคารเวลส์ฟาร์โกได้รับหนึ่งในย่านใจกลางเมืองอาคารผมเคยได้ยินมากที่สุดเย้ยหยัน. ในปี 2006 การสำรวจพอร์ตแลนด์ทริบูนสถาปนิกท้องถิ่นได้รับการโหวตมากที่สุดดูหมิ่นอาคารของเมืองแม้กระทั่งเต้น ออกมาก maligned พอร์ตแลนด์อาคาร. ใน 2,009 ชิ้นจากกระดาษเดียวกันสถาปนิกนา Tillett ของ ZGF กล่าวว่าศูนย์ Wells Fargo คือ "การออกแบบเป็นอาคารป้องกันบุคลากร มีคูเมืองทุกทางรอบมันและเป็นสะพานปฏิบัติไม่ได้ "ทุกอย่างที่เกี่ยวกับหอที่พูดเกี่ยวกับอัตตาขององค์กรและมันให้ความเคารพใด ๆ ในการสภาพแวดล้อม." ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ที่ 1300 ถนน Fifth Avenue ระหว่างโคลัมเบียและเจฟเฟอร์สันถนนศูนย์ Wells Fargo เป็นที่รู้จักกันทาวเวอร์ธนาคารแห่งชาติครั้งแรกเมื่อมันเปิด ปี 1972 และต่อมารัฐแรกแบงค์ทาวเวอร์ ที่ 544 ฟุตสูงมันเป็นอาคารที่สูงที่สุดทั้งในเมืองและรัฐ ขณะที่บาร์ตคิงข้อสังเกตในการแข่งขันทางสถาปัตยกรรมของเขาที่จะพอร์ตแลนด์ "การก่อสร้างหอคอยนี้ให้พอร์ตแลนด์ที่มีแรงผลักดันทางการเมืองที่จะเปลี่ยนแปลงกฎหมายการแบ่งเขตของเมือง. ดังนั้นข่าวดีก็คือความสูงข้อ จำกัด ที่ทำให้ behemoths เมืองในอนาคตจาก crashing พรรค. แต่น่าเสียดายที่นี้ ได้แอบอยู่ในประตูและจะได้รับการอุดตันขึ้นบรรทัดบุฟเฟ่ต์นับตั้งแต่. " ฟ้า 009A ศูนย์ Wells Fargo (ซ้าย) กับพอร์ตแลนด์อาคารมาตรฐานประกันศูนย์ ภาพถ่ายโดยไบรอันลิบบี้อาคารที่เห็นมักจะเป็นที่รุนแรงและไม่เป็นมิตรตามมาตรฐานท้องถิ่นปกติของการออกแบบการประเมิน มีความพ่ายแพ้ไม่ดังนั้นทางเท้าที่เหมาะสมขึ้นกับอาคารที่ยังเป็นข้อสังเกต Tillett นอกจากนี้ยังมีพื้นที่จมที่ทางเข้าที่ต้องใช้อย่างใดอย่างหนึ่งที่จะผ่านทางเดินสะพานเหมือนขนาดเล็ก. ส่วนตัว แต่ผมไม่เคย รู้สึกเกลียดชังเช่นเดียวกันสำหรับอาคารหลังนี้ ขณะที่หนึ่งจะไม่ต้องการทุกอาคารพอร์ตแลนด์ที่จะให้มีขนาดใหญ่และหนัก compromisingly เรียงรายใน "Brutalist" รูปแบบที่ผมมีความชื่นชอบสำหรับเวลส์ฟาร์โกเป็นแสดงออกของสมัยกลางศตวรรษที่ 20 และความปรารถนาที่จะรีเมคโลกในฐานะที่เป็นคริสติมาดริดฝรั่งเศสและลำโพงอื่น ๆ ที่ระบุไว้ในการอภิปรายที่ผ่านมาในวันเสาร์ของสมัยกลางศตวรรษที่ศูนย์มรดกสถาปัตยกรรมอาคารจากปีที่ผ่านมาบูมครั้งแรกหลังสงครามโลกครั้งที่สองเป็นเพียงถึง 50 ปีซึ่งเป็นวัดที่เริ่มต้นสำหรับสถาปัตยกรรม ที่จะได้รับการพิจารณาประวัติศาสตร์ นอกจาก midcentury ทันสมัยประเภทนี้บางครั้งไปโดยคำว่า "แบบสากล" แต่ที่อาจทำให้เข้าใจผิดเพราะมันได้กลายเป็นบิตที่ชัดเจนกับมุมมองทางประวัติศาสตร์มาดริดฝรั่งเศสระบุว่าสถาปัตยกรรมสมัยใหม่แตกต่างกันในรูปแบบที่ลึกซึ้งจากเมืองไปยังเมืองหลักพอร์ตแลนด์เมืองที่เกิดขึ้นกับมีการเก็บอนุรักษ์ไว้อย่างดีของอาคารที่ทันสมัย ​​midcentury นับถือที่สะดุดตาที่สุดเปียโตร Belluschi ออกแบบธรรมอาคาร (ที่รู้จักกันในขณะนี้เป็นเครือจักรภพ) จากปี 1946 เครดิตเป็นอาคารแรกของโลกที่มีการปิดผนึกอย่างสมบูรณ์ม่านอลูมิเนียมกระจก ผนังและ predating สถานที่สำคัญที่รู้จักกันดีในช่วงเวลานี้เช่นก้านบ้านโดยตำนานสกิดมอร์วิงส์และเมอร์และสำนักงานใหญ่ของสหประชาชาติทั้งในนิวยอร์ก นอกจากนี้ยังมีพอร์ตแลนด์ก่อนหน้านี้พิพิธภัณฑ์ศิลปะจาก Belluschi สำนักงานใหญ่ Oregonian ของเขาในบรอดเวย์และเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้รับการปรับปรุงอาคารของรัฐบาลกลางจาก 1949 (ตอนนี้บ้านที่ซอฟแวร์หลอก) ใกล้ Burnside. SOM แต่ยังมีมรดกที่แข็งแกร่งในเมืองพอร์ตแลนด์ในช่วงนี้ด้วย พลาซ่ามาตรฐานประกันศูนย์มาตรฐานเช่นเดียวกับ Memorial Coliseum ข้ามแม่น้ำ และในประวัติศาสตร์ของสถาปัตยกรรม SOM ครองอากาศซึ่งได้ทำให้บริสุทธิ์ที่มีต้นแบบที่ดีในยุคนี้: แฟรงก์ลอยด์ไรต์วอลเตอร์ Gropius ลุดวิก Mies Van der Rohe, Le Corbusier, Eero Saarinen, Oscar Niemeyer, ริชาร์ด Neutra และ Belluschi ตัวเองในหมู่ คนอื่น ๆ (อนึ่งหลายชื่อเหล่านี้เป็นชาวยุโรปที่อพยพไปอเมริกาไปยังประเทศของประโยชน์มาก. เราจะปล่อยให้พวกเขาในวันนี้?) มาตรฐานมาตรฐานพลาซ่าภาพโดยไบรอันลิบผมพูดเป็นส่วนหนึ่งของการอภิปรายในช่วงเหตุการณ์ AHC เดียวกัน วันเสาร์พร้อมกับโบซัลลิแวน Rejuvenation, แอนเธีย Hartig ผู้อำนวยการเนชั่นแนลทรัสต์ตะวันตกของสำนักงานภูมิภาค, เฮลีย์และสตีฟลูอิสโมเดิร์นลีก Midcentury ตอบคำถามโดย Hartig (ซึ่งพอสมควร) แล้วผมได้พูดคุยเกี่ยวกับวิธีการปีที่ผ่านมาเศรษฐกิจบูมหลังสงครามโลกครั้งที่ผลิตเป็นจำนวนมากของอาคารมากขึ้นกว่าเดิมจะได้รับการเก็บรักษาไว้ มีอะไรมากกว่าที่หลายคนทำด้วยวัสดุทดลองแล้วที่ยังไม่ได้อายุดีจากอลูมิเนียมไม้อัด และเนื่องจากรูปแบบความงามเป็นหนึ่งของความเรียบง่ายน้อยละทิ้งการตกแต่งที่ผ่านมาบางครั้งอาคารเหล่านี้สามารถอยู่ในหมู่ที่น่าเกลียดที่สุดเพราะไม่มีรายละเอียดทางสถาปัตยกรรมที่จะซ่อนอยู่เบื้องหลัง. ยังมีเวลามากขึ้นไปตามที่เหล่านี้มักจะเคร่งครัด อย่างเหนียวแน่นอาคารสะอาดเรียงรายจะถูกมองว่าเป็นสถาปัตยกรรมที่สวยงามคุ้มค่ารักษา การก่อตัวของโมเดิร์นลีก Midcentury ที่นี่ในพอร์ตแลนด์ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงว่าสำหรับผู้นำที่มี (อย่างผม) สมาชิกรุ่น X หรืออายุน้อยกว่าคนที่เห็นความหลากหลายของวัฒนธรรมประวัติศาสตร์และโวหาร touchstones midcentury ทันสมัย แสดงให้เห็นถึง มันยืดหยุ่นพอที่จะเป็นตัวแทนของโมเต็ลริมถนนและร้านอาหาร, จานเมลามีนและในอาคารมหึมาคลื่นความถี่อื่น ๆ เช่นฮอลล์เมืองบอสตันหรือที่นี่ในเมืองโรส, เวลส์ฟาร์โก. อาคารโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มาใน 72 อยู่ที่ปลายหาง ของ midcentury ทันสมัย โดยขณะนี้สถาปนิกได้ย้ายไปก่ออิฐคอนกรีตโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (วิธีการให้คำว่า "brutalism") และวัสดุที่ดียิ่งขึ้น (ทั้งพูด monetarily และร่างกาย) เช่นหินอ่อนหลังของซึ่งเป็นหนึ่งในวัสดุหลักครอบคลุมด้านนอกของ เวลส์ฟาร์โกและตัดกันอย่างยอดเยี่ยมด้วยโลหะสีดำเคลือบ. CharlesLuckman_Time ชาร์ลส์ลักแมนบนหน้าปกเวลา 10 มิถุนายน 1946 สถาปนิกของเวลส์ฟาร์โกเป็นอาคารชาร์ลส์ลักแมน & Associates ชาร์ลส์ลักแมนตัวเองเป็นตัวเลขที่สำคัญของศตวรรษที่ 20 แต่ไม่เฉพาะเป็นสถาปนิก ภาพสองครั้งบนหน้าปกของนิตยสารไทม์ครั้งแรกที่เขากลายเป็นที่รู้จักในฐานะ "เด็กน้อยมหัศจรรย์ของธุรกิจอเมริกัน" เมื่อเขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นประธานของ บริษัท ยาสีฟัน Pepsodent ในปี 1939 ตอนอายุสามสิบ ผ่านการเข้าซื้อกิจการในภายหลังว่าเขากลายเป็นประธานาธิบดีของบราเดอร์ก้าน บริษัท ที่รับหน้าที่สถาปัตยกรรมชิ้นเอกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ SOM, ก้านบ้านในนิวยอร์ก ดังที่ระบุไว้ในหน้าวิกิพีเดียของเขาหลังจากแงะบ้านสร้างเขาย้ายตัวหนาออกไปจากการเป็นบอยเดอร์ที่จะกลายเป็นสถาปนิกรายการระดับริ้วรอย แต่ด้วยความสำเร็จเกือบเท่ากับ: เตือนของรากสถาปัตยกรรมของเขาลักแมนลาออกจากตำแหน่งประธานาธิบดีของ บราเดอร์ก้านย้ายไป Los Angeles และเริ่มฝึกสถาปัตยกรรมกับเพื่อนมหาวิทยาลัยอิลลินอยส์จบการศึกษาวิลเลียมรา หุ้นส่วนของพวกเขานำไปสู่การทำงานเช่นโทรทัศน์ซีบีเอสซิตี้ในปี 1952 และการออกแบบต้นแบบของ Los Angeles สนามบินนานาชาติในปี 1960 แต่ทั้งสองเดินแยกหนึ่งปีก่อน บริษัท ลักแมนฯ ไปในการออกแบบอาคารพรูเด็นเชียในบอสตันใหม่เมดิสันสแควร์การ์เด้นในนิวยอร์กซิตี้, อำลาสนามในโฮโนลูลู, ศูนย์ Aon ใน Los Angeles, และนาซ่าประจำศูนย์อวกาศในฮูสตัน. มันเป็นเพียงเล็กน้อยตลกเมื่อคุณคิดเกี่ยวกับ มันพิจารณาสถานที่ลักแมนในย่านธุรกิจอเมริกันและประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมของศตวรรษที่ 20, เวลส์ฟาร์โกมีสายเลือดเป็นที่แข็งแกร่งเป็นผลงานที่นี่โดย Belluschi, SOM สถาปนิกหรืออื่น ๆ ในทางที่มันก็เหมือนการสร้างพอร์ตแลนด์แม้จะมีความจริงที่ว่ารูปแบบหลังสมัยใหม่หลังเป็นปฏิกิริยาโดยตรงกับอดีตสมัยเย็น: ทั้งหมดการรับรู้ชื่อสำหรับสถาปนิกและความอุดมสมบูรณ์ของความสามารถที่อยู่เบื้องหลังมันยังมองที่มีการดูถูก แต่ให้เป็นที่เปลี่ยนแปลงสมัย midcentury บางทีคริสตินอัลมาดริดฝรั่งเศสความชื่นชมสำหรับเวลส์ฟาร์โกจะไม่เสมอดูเหมือนในประเทศที่แตก. WellsFargo ศูนย์ Wells Fargo ภาพโดยไบรอันลิบเติบโตขึ้นมาใน McMinnville อาคารเวลส์ฟาร์โกสร้างความประทับใจที่แข็งแกร่งใน ฉันแม้ว่าฉันไม่เคยเข้าชมจริง เป็นหนึ่งในเมืองที่เดินเข้ามาในรัฐ 5 ความสูงจะทำให้มันเป็นหนึ่งจับเหลือบแรกของเมือง เป็นเด็กจากเมืองเล็ก ๆ ที่ปรารถนาความตื่นเต้นของเมืองใหญ่, เวลส์ฟาร์โกเป็นตัวแทนสำหรับฉันที่ชีวิตชีวาและความทะเยอทะยาน มันเป็นเพียงอาคารในพอร์ตแลนด์ในช่วงปี 1970 ว่าจะเรียกตึกระฟ้า แม้กระทั่งวันนี้ขณะที่ทั้งสองอาคารและฉัน 38 ปีว่าเป็นจริงยังคงเป็นกรณี และฉัน, หนึ่ง, ไม่พบการแสดงออกของอัตตาขององค์กรหรือการออกแบบที่ไร้มนุษยธรรม ฉันเห็นอาคารที่มีแรงบันดาลใจทั้งหมดที่เป็นตัวหนาของเวลาที่เรานำเรือจรวดและโทรทัศน์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นั่นอะไร ? คริสติน มาดริดฝรั่งเศสถามอย่างกระตือรือร้นขณะที่เธอชี้ไปยังศูนย์ Wells Fargo

ผอ. ความน่าเชื่อถือแห่งชาติเพื่อการอนุรักษ์ประวัติศาสตร์คือสมัยล่าสุดที่ผ่านมาโปรแกรมมาดริดฝรั่งเศสในพอร์ตแลนด์เมื่ออาทิตย์ที่แล้ววันเสาร์ทั้งวัน แผงที่ศูนย์มรดกทางสถาปัตยกรรม , " กลางศตวรรษที่ทันสมัย และที่ผ่านมาล่าสุด : เอกสารและการดูแลรักษา "และในวันศุกร์ ฉันพาเธอไปทัวร์สั้น ๆของตัวเมือง และอนุสรณ์โคลีเซียม . เธอชอบตึกในเมืองหลายอย่า . . .

ช่วง 10 ปีหรือดังนั้นฉันได้รับการเขียนเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมในพอร์ตแลนด์อาคาร Wells Fargo ได้รับหนึ่งในเมืองอาคารที่ฉันได้ยินมากที่สุดรับประกัน . ใน 2549 พอร์ตแลนด์ทริบูนโดยสถาปนิกท้องถิ่น มันถูกโหวตที่สุดของเมือง ดูอาคารแม้แต่เต้นออกมาก maligned พอร์ตแลนด์อาคาร

ใน 2009 ชิ้นจากกระดาษเหมือนกัน สถาปนิกนาทิลลิตของ zgf บอกว่าศูนย์ Wells Fargo คือ " การออกแบบเป็นตัวป้องกันบุคลากร อาคาร มีคูเมืองไปรอบๆมันเป็นสะพานซึ่งผ่าตัดไม่ได้ " ทุกอย่างเกี่ยวกับหอคอยนั่นพูดถึงอัตตาขององค์กร และต้องไม่เคารพใด ๆ กับสภาพแวดล้อม . "

อยู่ที่ 1300 Southwest Fifth Avenue ระหว่างโคลัมเบียและถนนเจฟเฟอร์สัน , ศูนย์ Wells Fargo คือแต่เดิมเรียกว่าธนาคารแห่งชาติเป็นครั้งแรกเมื่อมันเปิดในปี 1972 และต่อมาธนาคารรัฐแรกทาวเวอร์ Tall 544 ฟุต มันเป็นอาคารที่สูงที่สุดในเมืองและรัฐ เป็นเลิศกษัตริย์บันทึกในหนังสือสถาปัตยกรรมของเขาไปพอร์ตแลนด์" การก่อสร้างหอคอยให้พอร์ตแลนด์ด้วยแรงผลักดันทางการเมืองการเปลี่ยนแปลงผังเมืองกฎหมาย ดังนั้นข่าวดีก็คือว่าข้อ จำกัด สูงป้องกัน behemoths เมืองในอนาคตจากงานกร่อย แต่อันนี้ก็แอบ อยู่ที่ประตู และมันได้รับการอุดตันขึ้นไลน์บุฟเฟ่ต์ ตั้งแต่ "

ฟ้า 009a
Wells Fargo ศูนย์ ( ซ้าย ) กับพอร์ตแลนด์อาคารศูนย์ประกันมาตรฐาน ภาพโดย ไบรอัน ลิบบี้

อาคารมักจะเห็นเป็นแข็งกร้าวและไม่เป็นมิตรโดยท้องถิ่นมาตรฐานปกติของการประเมินการออกแบบ ไม่มีอุปสรรค ดังนั้นทางเท้าเหมาะกับอาคารยังเป็นหมายเหตุทิลลิต ยังมีพื้นที่ที่จมอยู่ใต้น้ำตรงทางเข้าที่ต้องมีหนึ่งผ่านสะพานขนาดเล็ก เช่น ทางเดิน

โดยส่วนตัว แม้ว่า