The woman had died without pain, qu

The woman had died without pain, quietly, as a woman should whose life had been blameless. Now she was resting in her bed, lying on her back, her eyes closed, her features calm, her long white hair carefully arranged as though she had done it up ten minutes before dying. The whole pale countenance of the dead woman was so collected, so calm, so resigned that one could feel what a sweet soul had lived in that body, what a quiet existence this old soul had led, how easy and pure the death of this parent had been.

Kneeling beside the bed, her son, a magistrate with inflexible principles, and her daughter, Marguerite, known as Sister Eulalie, were weeping as though their hearts would break. She had, from childhood up, armed them with a strict moral code, teaching them religion, without weakness, and duty, without compromise. He, the man, had become a judge and handled the law as a weapon with which he smote the weak ones without pity. She, the girl, influenced by the virtue which had bathed her in this austere family, had become the bride of the Church through her loathing for man.

They had hardly known their father, knowing only that he had made their mother most unhappy, without being told any other details.

The nun was wildly-kissing the dead woman's hand, an ivory hand as white as the large crucifix lying across the bed. On the other side of the long body the other hand seemed still to be holding the sheet in the death grasp; and the sheet had preserved the little creases as a memory of those last movements which precede eternal immobility.

A few light taps on the door caused the two sobbing heads to look up, and the priest, who had just come from dinner, returned. He was red and out of breath from his interrupted digestion, for he had made himself a strong mixture of coffee and brandy in order to combat the fatigue of the last few nights and of the wake which was beginning.

He looked sad, with that assumed sadness of the priest for whom death is a bread winner. He crossed himself and approaching with his professional gesture: "Well, my poor children! I have come to help you pass these last sad hours." But Sister Eulalie suddenly arose. "Thank you, "father, but my brother and I prefer to remain alone with her. This is our last chance to see her, and we wish to be together, all three of us, as we--we--used to be when we were small and our poor mo--mother----"

Grief and tears stopped her; she could not continue.

Once more serene, the priest bowed, thinking of his bed. "As you wish, my children." He kneeled, crossed himself, prayed, arose and went out quietly, murmuring: "She was a saint!"

They remained alone, the dead woman and her children. The ticking of the clock, hidden in the shadow, could be heard distinctly, and through the open window drifted in the sweet smell of hay and of woods, together with the soft moonlight. No other noise could be heard over the land except the occasional croaking of the frog or the chirping of some belated insect. An infinite peace, a divine melancholy, a silent serenity surrounded this dead woman, seemed to be breathed out from her and to appease nature itself.

Then the judge, still kneeling, his head buried in the bed clothes, cried in a voice altered by grief and deadened by the sheets and blankets: "Mamma, mamma, mamma!" And his sister, frantically striking her forehead against the woodwork, convulsed, twitching and trembling as in an epileptic fit, moaned: "Jesus, Jesus, mamma, Jesus!" And both of them, shaken by a storm of grief, gasped and choked.

The crisis slowly calmed down and they began to weep quietly, just as on the sea when a calm follows a squall.

A rather long time passed and they arose and looked at their dead. And the memories, those distant memories, yesterday so dear, to-day so torturing, came to their minds with all the little forgotten details, those little intimate familiar details which bring back to life the one who has left. They recalled to each other circumstances, words, smiles, intonations of the mother who was no longer to speak to them. They saw her again happy and calm. They remembered things which she had said, and a little motion of the hand, like beating time, which she often used when emphasizing something important.

And they loved her as they never had loved her before. They measured the depth of their grief, and thus they discovered how lonely they would find themselves.

It was their prop, their guide, their whole youth, all the best part of their lives which was disappearing. It was their bond with life, their mother, their mamma, the connecting link with their forefathers which they would thenceforth miss. They now became solitary, lonely beings; they could no longer look back.

The nun said to her brother: "You remember how mamma used always to read her old letters; they are all there in that drawer. Let us, in turn, read them; let us live her whole life through tonight beside her! It would be like a road to the cross, like making the acquaintance of her mother, of our grandparents, whom we never knew, but whose letters are there and of whom she so often spoke, do you remember?"

Out of the drawer they took about ten little packages of yellow paper, tied with care and arranged one beside the other. They threw these relics on the bed and chose one of them on which the word "Father" was written. They opened and read it.

It was one of those old-fashioned letters which one finds in old family desk drawers, those epistles which smell of another century. The first one started: "My dear," another one: "My beautiful little girl," others: "My dear child," or: "My dear daughter." And suddenly the nun began to read aloud, to read over to the dead woman her whole history, all her tender memories. The judge, resting his elbow on the bed, was listening with his eyes fastened on his mother. The motionless body seemed happy.

Sister Eulalie, interrupting herself, said suddenly:

"These ought to be put in the grave with her; they ought to be used as a shroud and she ought to be buried in it." She took another package, on which no name was written. She began to read in a firm voice: "My adored one, I love you wildly. Since yesterday I have been suffering the tortures of the damned, haunted by our memory. I feel your lips against mine, your eyes in mine, your breast against mine. I love you, I love you! You have driven me mad. My arms open, I gasp, moved by a wild desire to hold you again. My whole soul and body cries out for you, wants you. I have kept in my mouth the taste of your kisses--"

The judge had straightened himself up. The nun stopped reading. He snatched the letter from her and looked for the signature. There was none, but only under the words, "The man who adores you," the name "Henry." Their father's name was Rene. Therefore this was not from him. The son then quickly rummaged through the package of letters, took one out and read: "I can no longer live without your caresses." Standing erect, severe as when sitting on the bench, he looked unmoved at the dead woman. The nun, straight as a statue, tears trembling in the corners of her eyes, was watching her brother, waiting. Then he crossed the room slowly, went to the window and stood there, gazing out into the dark night.

When he turned around again Sister Eulalie, her eyes dry now, was still standing near the bed, her head bent down.

He stepped forward, quickly picked up the letters and threw them pell-mell back into the drawer. Then he closed the curtains of the bed.

When daylight made the candles on the table turn pale the son slowly left his armchair, and without looking again at the mother upon whom he had passed sentence, severing the tie that united her to son and daughter, he said slowly: "Let us now retire, sister.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้หญิงเสียชีวิต โดยไม่มีอาการปวด เงียบ ๆ กับผู้หญิงที่มีชีวิตได้ไม่มีที่ติ ตอนนี้เธอถูกวางในเตียงของเธอ นอนบนหลังของเธอ เธอตาปิด เธอสงบลักษณะ ผมขาวละเอียดจัดว่าเธอได้ทำค่าสิบนาทีก่อนตาย สนับสนุนทั้งซีดของผู้หญิงตายถูกรวบรวมดังนั้น ดังนั้นสงบ ดำรงมากว่า หนึ่งสามารถรู้สึกสิ่งหวานจิตวิญญาณสากลใน สิ่งที่ดำรงอยู่เงียบสงบจิตนี้เก่าได้ นำ วิธีที่ง่าย และบริสุทธิ์ตายแม่นี้ได้นั่งข้างเตียง ลูกชาย แมยิสเตร็ด inflexible หลัก และลูก สาวของเธอ Marguerite เป็นน้องสาว Eulalie มีร้องไห้เหมือนว่าหัวใจของพวกเขาจะแบ่ง เธอ จากเด็กขึ้น อาวุธนั้น มีรหัสทางศีลธรรมเข้มงวด สอนศาสนา ไม่ มีจุดอ่อน และภาษี ไม่ลดลง เขา คน ได้กลายเป็น เป็นผู้พิพากษา และจัดการกฎหมายเป็นอาวุธซึ่งเขาก็ตบคนอ่อนแอเหี้ยมเกรียม เธอ ผู้หญิง อิทธิพล โดยคุณธรรมที่ได้อาบน้ำของเธอในครอบครัวนี้น่ากลัว ได้กลายเป็นเจ้าสาวของคริสตจักรผ่าน loathing ของเธอสำหรับชายพวกเขาไม่รู้จักพ่อ รู้เพียงว่า เขาได้ทำแม่สุดเศร้า ไม่ มีการบอกรายละเอียดอื่น ๆเด็กถูกอาละวาดจูบผู้หญิงตายมือ มือเป็นงาช้างสีขาวที่ crucifix ใหญ่ที่นอนในนอน ในด้านอื่น ๆ ของร่างกายยาว มือดูเหมือนยัง จะถือแผ่นเข้าใจความตาย และแผ่นที่มีรักษา creases น้อยเป็นความทรงจำของเหล่าความเคลื่อนไหวล่าสุดที่หน้านิรันดร์ที่พบก๊อกไฟกี่ประตูเกิดสองหัว sobbing เพื่อค้นหา และพระสงฆ์ ที่เพิ่งได้มาจากอาหาร ส่งคืน เขาแดง และออกของลมหายใจจากการย่อยอาหารของเขาถูกขัดจังหวะ สำหรับเขาได้ทำให้ตัวเองแข็งแรงส่วนผสมของกาแฟและบรั่นดีในใบสั่งในการต่อสู้กับความเมื่อยล้า ของคืนน้อยสุด และปลุกซึ่งถูกเริ่มต้นเขาดูเศร้า ที่ถือว่าความโศกเศร้าของปุโรหิตที่ตายจะเป็นผู้ชนะขนมปัง เขาข้ามพระองค์และใกล้กับท่าทางของเขามืออาชีพ: "ดี ฉันเด็กดี เราได้มาเพื่อช่วยให้คุณผ่านเวลาเศร้าสุดท้ายเหล่านี้" แต่น้อง Eulalie เกิดขึ้นทันที "ขอบคุณ "พ่อ แต่พี่ชายของฉัน และฉัน ต้องอยู่คนเดียวกับเธอ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเราเห็นเธอ และเราต้องอยู่ด้วยกัน ทั้งสามของเรา เรา - เราใช้เมื่อเรามีขนาดเล็กและหมอของเราไม่ดี -แม่--- "ความเศร้าโศกและน้ำตาหยุดเธอ เธออาจไม่ดำเนินการต่อไปเมื่อความสงบ ปุโรหิตลง คิดของเตียง "ตามที่คุณต้องการ ลูก ๆ" เขา kneeled ทรยศตัวเอง อธิษฐาน เกิด และออกไปอย่างเงียบ ๆ murmuring: "เธอเป็นนักบุญ"พวกเขายังคงอยู่คนเดียว ผู้หญิงตายและลูก สามารถได้ยิน ticking ของนาฬิกา ซ่อนอยู่ในเงา อย่างเห็นได้ชัด และหน้าต่างเปิดลอยในกลิ่นหอม ของเฮย์ และ ป่า พร้อมกับแสงจันทร์อ่อน สามารถได้ยินเสียงไม่ผ่านที่ดินยกเว้น croaking เป็นครั้งคราวของกบเขาแมลงบางสาย มีความสงบสุขอนันต์ สงบเงียบ ความเศร้าโศกที่พระเจ้าห้องนี้ผู้หญิงตาย ดูเหมือน จะกลืน และหายใจออกจากเธอแล้วผู้พิพากษา ยังคง นั่ง หัวฝังอยู่ในเสื้อผ้า เตียงร้องในเสียงที่เปลี่ยนแปลง ด้วยความเศร้าโศก และ deadened แผ่นและผ้าห่ม: "Mamma, mamma, mamma " และน้องสาวของเขา เมามันโดดเด่นหน้าผากของเธอกับแสนอร่อย convulsed ตะลึงงันใน epileptic ความพอดี และ twitching moaned: "พระเยซู พระเยซู mamma พระเยซู" และทั้งสองอย่าง เขย่า โดยพายุของความเศร้าโศก gasped และสำลักวิกฤตช้าสงบลง และพวกเขาเริ่มร้องเงียบ ๆ เพียงตามทะเลเมื่อ squall ไปพักผ่านเวลาค่อนข้างนาน และจะเกิดขึ้น และมองพวกเขาตาย และความทรง จำ ที่ห่างไกลความทรงจำ เมื่อวานนี้เพื่อรัก เพื่อทรมาน ต่อวันมาจิตใจของพวกเขามีน้อยลืมรายละเอียดต่าง ๆ ผู้สนิทสนมคุ้นเคยรายละเอียดเล็กน้อยซึ่งฟื้นคืนชีพผู้จาก พวกเขายกเลิกกันสถานการณ์ คำ ยิ้ม intonations แม่เจ้าไม่พูดไป เห็นเธอมีความสุข และความสงบอีกด้วย พวกเขาจดจำสิ่งที่เธอได้กล่าวว่า และเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยของมือ เช่นตีเวลา ซึ่งเธอมักใช้เมื่อเน้นสิ่งที่สำคัญและจะรักเธอเท่าที่พวกเขาไม่ได้รักเธอก่อน พวกเขาวัดความลึกของความเศร้าโศกของพวกเขา และดังนั้น พวกเขาค้นพบวิธีโดดเดี่ยวพวกเขาจะพบตัวเองมันเป็น prop ของพวกเขา คำแนะนำของพวกเขา เยาวชนของพวกเขาทั้งหมด สุดส่วนหนึ่งของชีวิตของพวกเขาซึ่งได้หายไป มันเป็นพันธะของพวกเขา มีชีวิต แม่ mamma ของพวกเขา การเชื่อมโยงที่เชื่อมต่อกับบรรพบุรุษของพวกเขาซึ่งพวกเขาจะพลาด thenceforth ที่ตอนนี้กลายเป็นปัจเจก โดดเดี่ยวเทพ พวกเขาอาจไม่มองกลับเด็กที่ว่า พี่ชายของเธอ: "คุณจำวิธี mamma ใช้เสมอเพื่ออ่านจดหมายของเธอเดิม อยู่ในลิ้นชักที่มี เรา จะ อ่านเหล่านั้น ให้เราใช้ชีวิตของเธอทั้งคืนนี้ถึงข้างเธอ มันจะเป็นเช่นถนนการข้าม เช่นทำให้คนรู้จัก ของแม่ของเธอ ตา ยายของเรา ซึ่งเราไม่เคยรู้ แต่ตัวอักษรมี และที่ เธอบ่อย พูด คุณจำ"จากลิ้นชัก จะเอาแพคเกจน้อยประมาณสิบกระดาษสีเหลือง การเชื่อมโยงกับการดูแล และจัดเรียงหนึ่งข้างอีก พวกเขาโยนธาตุเหล่านี้บนเตียงนอน และเลือกหนึ่งในนั้นมีเขียนคำว่า "พ่อ" พวกเขาเปิด และอ่านมันเป็นหนึ่งในตัวอักษรเหล่านั้นทั้งซึ่งพบในลิ้นชักโต๊ะครอบครัวเก่า จดหมายเหล่านั้นซึ่งกลิ่นของศตวรรษอีก เริ่มแรก: "รักของฉัน หนึ่ง: "ฉันสวยสาว ผู้อื่น: "ลูกของฉันรัก หรือ: "รักลูกสาวของฉัน " และทันทีเด็กเริ่มที่จะอ่านออกเสียง อ่านมากกว่าหญิงตายของเธอทั้งประวัติ ความทรงจำทั้งหมดของเธอชำระเงิน ผู้พิพากษา วางข้อศอกของเขาบนเตียง ฟัง ด้วยตาของเขายึดในแม่ของเขา ร่างกายนิ่งดูเหมือนมีความสุขน้องสาว Eulalie ขัดจังหวะตัวเอง กล่าวว่า: ทันที"เหล่านี้ควรจะใส่ในป่าช้ากับเธอ พวกเขาควรที่จะใช้เป็นแบบ shroud และเธอควรจะถูกฝังอยู่ในนั้น" เธอเอาแพคเกจอื่น ถูกเขียนชื่อไม่ เธอเริ่มอ่านในเสียงของบริษัท: "หนึ่ง adored ของฉัน ฉันรักเธออาละวาด ตั้งแต่เมื่อวาน ผมได้รับทุกข์ทรมาน tortures ของ damned บ้านผี โดยหน่วยความจำของเรา ผมรู้สึกว่าริมฝีปากของคุณกับฉัน ดวงตาของคุณในเหมือง เต้านมของคุณกับฉัน ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ คุณขับไล่ฉันบ้า แขนเปิด ฉันหายใจเร็ว ๆ ย้าย โดยปรารถนาป่าเพื่อจัดเก็บอีกด้วย ทั้งวิญญาณและร่างกายของฉันทุกคนได้ยินออก คุณต้องคุณ ผมมีเก็บไว้ในปากของฉันรสชาติของจูบของคุณ —"ผู้พิพากษามี straightened เองค่า เด็กจะหยุดอ่าน เขากระชากจดหมายจากเธอ และมองหาลายเซ็น มีไม่มี แต่เฉพาะภายใต้คำ "คน adores คุณ ชื่อ"เฮนรี่" ชื่อของพ่อคือ เรเน ดังนั้น นี้ไม่จากเขา บุตรแล้ว อย่างรวดเร็ว rummaged ผ่านชุดของตัวอักษร แหล่งออก และอ่าน: "ฉันสามารถไม่อยู่ไม่ มี caresses ของคุณได้" ยืนตรง รุนแรงขณะเมื่อนั่งอยู่บนม้านั่ง เขาดู unmoved ที่ผู้หญิงตาย เด็ก เป็นรูปปั้น ตะลึงงันที่มุมของดวงตาของเธอ น้ำตาตรงมองดูพี่ชายของเธอ รอ เขาข้ามห้องช้า เดินไปที่หน้าต่าง แล้วยืน คู่ที่มองออกไปในคืนมืดเมื่อเขาหันไปรอบ ๆ อีกครั้งน้องสาว Eulalie ดวงตาของเธอแห้งตอนนี้ นั้นยังคงยืนใกล้เตียง โค้งหัวของเธอลงเขาก้าวไปข้างหน้า รวดเร็วขึ้นตัวอักษร และโยนให้ pell-mell กลับเข้าไปในลิ้นชัก จากนั้น เขาปิดม่านเตียงเมื่อตามฤดูกาลทำเทียน ตารางเปิดซีดบุตรช้าเหลือเก้าอี้ของเขา และไม่มองอีกที่แม่ตามที่ท่านได้ผ่านประโยค severing ผูกที่สหรัฐเธอกับลูกชายและลูกสาว พูดช้า: "ให้เราตอนนี้เกษียณ น้องสาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้หญิงที่เสียชีวิตโดยไม่ต้องเจ็บปวดอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ผู้หญิงควรจะมีชีวิตที่ได้รับการไม่มีที่ติ ตอนนี้เธอได้รับการพักผ่อนในเตียงของเธอนอนอยู่บนหลังของเธอดวงตาของเธอปิดคุณสมบัติของเธอสงบผมสีขาวยาวของเธอจัดอย่างระมัดระวังราวกับว่าเธอได้ทำมันขึ้นมาสิบนาทีก่อนที่จะตาย ทั้งสีหน้าอ่อนของผู้หญิงที่ตายถูกเก็บรวบรวมเพื่อให้สงบดังนั้นลาออกว่าจะรู้สึกว่าสิ่งที่จิตวิญญาณหวานเคยอาศัยอยู่ในร่างกายที่สิ่งที่ดำรงอยู่เงียบจิตวิญญาณเก่านี้ได้นำวิธีการที่ง่ายและบริสุทธิ์ตายของพ่อแม่นี้ ได้รับ. คุกเข่าข้างเตียงที่ลูกชายของเธอผู้พิพากษากับหลักการไม่ยืดหยุ่นและลูกสาวของเธอมาร์เกอริที่รู้จักในฐานะน้องสาว Eulalie กำลังร้องไห้ราวกับว่าหัวใจของพวกเขาจะแตก เธอมีตั้งแต่วัยเด็กขึ้นอาวุธพวกเขาด้วยศีลธรรมที่เข้มงวดศาสนาสอนให้พวกเขาโดยไม่ต้องอ่อนแอและปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ต้องประนีประนอม เขาคนที่ได้กลายมาเป็นผู้พิพากษาและการจัดการกฎหมายเป็นอาวุธที่เขาฆ่าฟันคนที่อ่อนแอโดยไม่ต้องสงสาร เธอหญิงสาวที่ได้รับอิทธิพลโดยอาศัยอำนาจตามที่ได้อาบน้ำเธอในครอบครัวที่เคร่งครัดนี้ได้กลายเป็นเจ้าสาวของพระศาสนจักรผ่านความเกลียดชังของเธอสำหรับคน. พวกเขาแทบจะไม่เคยรู้จักพ่อของพวกเขารู้ แต่เพียงว่าเขาได้ทำแม่ของพวกเขามีความสุขมากที่สุดโดยไม่ต้อง ได้รับการบอกรายละเอียดอื่น ๆ . แม่ชีเป็นลำพอง-จูบมือของผู้หญิงที่ตายมืองาช้างเป็นสีขาวเป็นไม้กางเขนขนาดใหญ่วางพาดเตียง ในด้านอื่น ๆ ของร่างกายยาวมืออื่น ๆ ดูเหมือนจะยังคงที่จะถือแผ่นเข้าใจตาย; และแผ่นได้เก็บรักษาไว้รอยย่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นหน่วยความจำของผู้ที่เคลื่อนไหวที่ผ่านมาซึ่งก่อนเคลื่อนนิรันดร์. ก๊อกแสงไม่กี่ประตูที่เกิดจากสองหัวร้องไห้เพื่อค้นหาและพระสงฆ์ที่ได้มาจากเพียงแค่อาหารเย็นกลับ เขาเป็นสีแดงและออกจากลมหายใจจากการย่อยขัดจังหวะของเขาสำหรับเขาทำให้ตัวเองมีส่วนผสมของกาแฟที่แข็งแกร่งและบรั่นดีเพื่อที่จะต่อสู้กับความเมื่อยล้าของการไม่กี่คืนที่ผ่านมาและจากการปลุกซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น. เขาดูเศร้าด้วยที่สันนิษฐานว่า ความโศกเศร้าของพระสงฆ์สำหรับผู้ตายเป็นผู้ชนะขนมปัง เขาเดินข้ามตัวเองและใกล้กับท่าทางอาชีพของเขา: "ดีเด็กดีของฉันฉันได้มาช่วยให้คุณผ่านเวลาที่น่าเศร้าเหล่านี้ที่ผ่านมา." แต่น้องสาวก็ลุกขึ้น Eulalie "ขอบคุณ" พ่อ แต่พี่ชายของฉันและฉันชอบที่จะอยู่คนเดียวกับเธอ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเราที่จะเห็นเธอและเราต้องการที่จะร่วมกันทั้งสามของเราในขณะที่เรา - เรา - เคยเป็นเมื่อเรามีขนาดเล็กและมิสซูรี่ที่น่าสงสารของเรา - แม่ ---- " ความเศร้าโศกและน้ำตา หยุดเธอเธอไม่สามารถดำเนินการต่อไป. เมื่อเงียบสงบมากขึ้นปุโรหิตโค้งคำนับคิดของเตียงของเขาเขาคุกเข่าข้ามตัวเองอธิษฐานก็ลุกขึ้นเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ บ่น: "เธอเป็น." ในขณะที่คุณต้องการเด็กของฉัน. " นักบุญ " พวกเขายังคงอยู่คนเดียวผู้หญิงที่ตายและลูก ๆ ของเธอ. ฟ้องของนาฬิกาที่ซ่อนอยู่ในเงาอาจจะได้ยินอย่างชัดเจนและผ่านหน้าต่างที่เปิดลอยในกลิ่นหอมของหญ้าแห้งและของป่าร่วมกับซอฟท์ แสงจันทร์. ไม่มีเสียงอื่น ๆ อาจจะได้ยินทั่วแผ่นดินยกเว้นบ่นเป็นครั้งคราวของกบหรือร้องเจี๊ยก ๆ ของแมลงล่าช้า. ความสงบสุขไม่มีที่สิ้นสุด, ความเศร้าโศกของพระเจ้าสงบเงียบล้อมรอบผู้หญิงคนนี้ตายดูเหมือนจะสูดลมหายใจออกจากเธอและ . เพื่อเอาใจธรรมชาติของตัวเองจากนั้นผู้พิพากษายังคงคุกเข่าศีรษะของเขาถูกฝังอยู่ในเสื้อผ้าเตียงร้องในเสียงเปลี่ยนแปลงโดยความเศร้าโศกและ deadened โดยแผ่นและผ้าห่ม: "แม่, แม่, แม่" และน้องสาวของเขาที่โดดเด่นของเธอเมามัน หน้าผากกับไม้, ชักกระตุกและสั่นในขณะที่แบบที่เป็นโรคลมชัก, คราง "พระเยซูพระเยซูแม่พระเยซู" และทั้งคู่เขย่าโดยพายุของความเศร้าโศก, อ้าปากค้างและสำลัก. วิกฤตสงบลงและช้า พวกเขาก็เริ่มร้องไห้เงียบ ๆ เช่นเดียวกับในทะเลเมื่อสงบดังนี้พายุ. เวลาผ่านไปค่อนข้างยาวและพวกเขาก็ลุกขึ้นและมองไปที่พวกเขาตาย และความทรงจำเหล่านั้นความทรงจำที่ห่างไกลเมื่อวานนี้ที่รักเช่นนั้นต่อวันเพื่อให้ทรมานมาถึงจิตใจของพวกเขากับทุกรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลืมผู้ที่เล็ก ๆ น้อย ๆ รายละเอียดที่คุ้นเคยใกล้ชิดซึ่งนำกลับไปใช้ชีวิตเป็นผู้หนึ่งที่ได้ทิ้ง พวกเขาจำได้ว่าสถานการณ์แต่ละอื่น ๆ คำพูดรอยยิ้มสูงต่ำของแม่ที่ไม่ได้พูดคุยกับพวกเขา พวกเขาเห็นเธออีกครั้งที่มีความสุขและความสงบ พวกเขาจำได้ว่าสิ่งที่เธอพูดและการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมือเช่นการตีเวลาที่เธอมักจะใช้เมื่อเน้นสิ่งที่สำคัญ. และพวกเขารักเธอที่พวกเขาไม่เคยได้รักเธอมาก่อน พวกเขาวัดความลึกของความเศร้าโศกของพวกเขาและทำให้พวกเขาค้นพบวิธีการที่พวกเขาจะเหงาพบว่าตัวเอง. มันเป็นเสาของพวกเขาคู่มือของพวกเขาทั้งเยาวชนของพวกเขาทั้งหมดส่วนที่ดีที่สุดของชีวิตของพวกเขาซึ่งได้หายไป มันเป็นความผูกพันกับชีวิตของแม่ของพวกเขาแม่ของพวกเขาเชื่อมโยงการเชื่อมต่อกับบรรพบุรุษของพวกเขาที่พวกเขาจะพลาดเป็นต้นไป ตอนนี้พวกเขากลายเป็นโดดเดี่ยวสิ่งมีชีวิตที่โดดเดี่ยว; . พวกเขาไม่สามารถที่จะมองย้อนกลับไปแม่ชีพูดกับพี่ชายของเธอ: "คุณจำได้ว่าแม่มักจะใช้ในการอ่านจดหมายเก่าของเธอที่พวกเขาจะมีทุกที่ในลิ้นชักให้เราในการเปิดอ่านพวกเขาขอให้เราดำเนินชีวิตทั้งชีวิตของเธอ. ผ่านคืนนี้ข้างๆเธอมันจะเป็นเช่นถนนเพื่อข้ามเช่นการใกล้ชิดของแม่ของเธอของปู่ย่าตายายของเราที่เราไม่เคยรู้ แต่ที่มีตัวอักษรจะมีและของคนที่เธอจึงมักจะพูดที่คุณจำได้ไหม? " ออกจากลิ้นชักที่พวกเขาใช้เวลาประมาณสิบแพคเกจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำจากกระดาษสีเหลืองผูกติดอยู่กับการดูแลและจัดการอย่างใดอย่างหนึ่งข้างอื่น ๆ พวกเขาโยนพระธาตุเหล่านี้อยู่บนเตียงและเลือกหนึ่งของพวกเขาที่คำว่า "พ่อ" เป็นหนังสือที่เขียน พวกเขาเปิดและอ่านมัน. มันเป็นหนึ่งในบรรดาตัวอักษรสมัยเก่าที่หนึ่งที่พบในลิ้นชักโต๊ะทำงานเก่าของครอบครัว, จดหมายเหล่านั้นซึ่งกลิ่นของศตวรรษที่อื่น คนแรกที่เริ่มต้น: "ที่รักของฉัน" อีกคนหนึ่ง "สาวน้อยของฉันที่สวยงาม" คนอื่น "เด็กที่รักของฉัน" หรือ "ลูกสาวที่รักของฉัน." และทันใดนั้นแม่ชีก็เริ่มที่จะอ่านออกเสียงการอ่านไปยังผู้หญิงที่ตายทั้งประวัติความเป็นมาของเธอทุกความทรงจำของเธอที่อ่อนโยน ผู้พิพากษาวางข้อศอกของเขาบนเตียงได้ฟังด้วยดวงตาของเขาเพ่งดูแม่ของเขา ร่างกายนิ่งจะมีความสุข. น้องสาว Eulalie ขัดจังหวะตัวเองก็กล่าวว่า: ". เหล่านี้ควรที่จะใส่ในหลุมฝังศพกับเธอที่พวกเขาควรจะนำมาใช้เป็นผ้าห่อศพและเธอควรจะถูกฝังอยู่ในนั้น" เธอเอาแพคเกจอื่นที่ไม่มีชื่อถูกเขียนขึ้น เธอเริ่มที่จะอ่านในเสียง บริษัท : "ฉันรักหนึ่งที่ผมรักคุณอย่างรุนแรงตั้งแต่เมื่อวานนี้ผมได้รับทุกข์ทรมานทรมานของไอ้หลอกหลอนด้วยหน่วยความจำของเราผมรู้สึกว่าริมฝีปากของคุณกับฉันตาของคุณในเหมือง, เต้านมของคุณ.. กับเหมือง. ผมรักคุณผมรักคุณคุณมีการขับเคลื่อนฉันบ้า. แขนของฉันเปิด, ฉันอ้าปากค้างย้ายด้วยความปรารถนาที่ป่าจะถือคุณอีกครั้ง. จิตวิญญาณของฉันทั้งร่างกายและร้องออกมาสำหรับคุณต้องการคุณ. ฉันได้เก็บ ในปากของฉันรสชาติของ kisses-- ของคุณ " ผู้พิพากษาได้ยืดตัวเองขึ้น แม่ชีหยุดอ่าน เขาคว้าจดหมายจากเธอและมองสำหรับลายเซ็น ไม่มีผู้ใดได้ แต่ภายใต้คำว่า "คนที่รักคุณ" ชื่อ "เฮนรี่". ชื่อของพ่อของเขาคือเรเน่ ดังนั้นนี้ไม่ได้มาจากเขา ลูกชายแล้วรีบ rummaged ผ่านแพคเกจของตัวอักษรที่เอาออกและอ่าน: ". ฉันไม่สามารถมีชีวิตอยู่อีกต่อไปโดยไม่ต้อง caresses ของคุณ" ยืนอยู่ตรงรุนแรงเมื่อนั่งอยู่บนม้านั่งเขามองไม่ไหวติงที่ผู้หญิงที่ตาย แม่ชีตรงเป็นรูปปั้นน้ำตาสั่นในมุมของตาของเธอได้รับการดูพี่ชายของเธอรอ จากนั้นเขาก็เดินข้ามห้องช้าไปที่หน้าต่างและยืนอยู่ที่นั่นจ้องมองออกไปในคืนที่มืด. เมื่อเขาหันไปรอบ ๆ อีกครั้งน้องสาว Eulalie ดวงตาของเธอแห้งตอนนี้ก็ยังคงยืนอยู่ใกล้เตียงหัวของเธอก้มลง. เขาก้าวไปข้างหน้า ได้อย่างรวดเร็วหยิบขึ้นตัวอักษรและโยนพวกเขาอลหม่านกลับเข้ามาในลิ้นชัก จากนั้นเขาก็ปิดผ้าม่านเตียง. เมื่อเวลากลางวันทำเทียนบนโต๊ะหันอ่อนลูกชายช้าซ้ายเก้าอี้ของเขาและโดยไม่ได้มองอีกครั้งที่แม่อยู่กับคนที่เขาเคยผ่านประโยคขาดผูกที่สหรัฐของเธอกับลูกชายและลูกสาว เขาบอกว่าช้า "ให้เราตอนนี้เกษียณน้องสาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้หญิงที่ตายโดยไม่เจ็บปวด เงียบๆ เป็นผู้หญิงที่มีชีวิตได้ไม่มีที่ติ ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนในเตียงของเธอ , นอนบนหลังของเธอ หลับตา เธอมีความสงบ ผมยาวสีขาวของเธออย่างระมัดระวัง จัดเป็นว่าเธอได้ทำมันขึ้นสิบนาทีก่อนที่จะตาย ใบหน้าซีดทั้งหมดของผู้หญิงที่ตายจึงเก็บ จึงสงบดังนั้น ลาออก ที่รู้สึกว่าวิญญาณหวานอยู่ในตัว ทำไมเงียบมีอยู่จิตวิญญาณเก่าแก่นี้ได้นำวิธีการที่ง่ายและบริสุทธิ์ ความตายของพ่อแม่ได้

นั่งคุกเข่าข้างๆเตียง ลูกชายผู้พิพากษากับหลักการที่ตายตัว และลูกสาวของเธอ Marguerite , ที่รู้จักกันเป็นน้องสาว eulalie , ร้องไห้ราวกับหัวใจจะแตก เธอ จากวัยเด็กขึ้นมาติดอาวุธให้กับเข้มงวดจริยธรรมรหัส สอนศาสนา โดยไม่มีความอ่อนแอ และหน้าที่ โดยไม่มีการประนีประนอม เขา ผู้ชายที่เคยเป็นผู้พิพากษา และจัดการกฎหมายเป็นอาวุธที่ตีอ่อนแอ ไม่มีความสงสาร นาง สาวเจ้าถิ่น โดยคุณธรรมที่ได้อาบน้ำเธอในครอบครัวที่เคร่งครัดนี้ ได้กลายเป็นเจ้าสาวของโบสถ์จากความชิงชังของเธอ

สำหรับผู้ชายพวกเขาแทบจะไม่ได้รู้จักบิดาของตนเอง รู้เพียงว่าเขาทำให้แม่มีความสุขมากที่สุด โดยไม่บอกรายละเอียดอื่น ๆ .

แม่ชีก็อาละวาด จูบผู้หญิงที่ตายของมือ , มือขาวราวกับงาช้างขนาดใหญ่ ไม้กางเขน นอนในเตียง ในด้านอื่น ๆของตัวยาว มืออื่น ๆที่ดูเหมือนยังต้องถือแผ่นในความตายเข้าใจ ;และแผ่นได้รักษารอยย่นเล็กน้อยเป็นหน่วยความจำสุดท้ายการเคลื่อนไหวซึ่งนำหน้านิรันดร์การตรึง

แสงยั้นประตูเกิด 2 . หัวมองขึ้นไป และพระที่เพิ่งได้มาจาก เย็น กลับ เขาแดง และหายใจแรงจากเขาขัดจังหวะการย่อยอาหารเขาทำให้ตัวเองแข็งแรง มีส่วนผสมของกาแฟและบรั่นดี เพื่อต่อสู้กับความเหนื่อยล้าของไม่กี่คืน และตื่น ซึ่งเริ่ม

เขาดูเศร้า ด้วยความที่คิดว่า ความเศร้าของพระที่ตายคือผู้ชนะขนมปัง เขาทรยศตัวเอง และใกล้กับท่าทางมืออาชีพของเขา : " อืม ลูกที่น่าสงสารของฉัน ฉันมาเพื่อช่วยให้คุณผ่านช่วงเศร้า ชั่วโมง" แต่พี่ eulalie ก็เกิดขึ้น " ขอบคุณ คุณ " พ่อ แต่น้องชายของฉันและฉันชอบที่จะอยู่ตามลำพังกับเธอ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเราที่จะเห็นเธอ และเราต้องการที่จะอยู่ด้วยกัน เราทั้งสามคน เป็นเรา เรา เรา เคยเป็น เมื่อเรายังเล็กและยากจน โม - แม่ ---- "

เศร้า และน้ำตาหยุดเธอไว้ เธออาจไม่ทำต่อ . . .

พอปลอดโปร่งมากขึ้น พระนาง คิดถึงเตียงของเขา . " ตามที่คุณต้องการเด็กของฉัน " เขาคุกเข่าข้ามตัวเอง , อธิษฐาน , ลุกขึ้นและเดินออกไปอย่างเงียบๆ ซุบซิบ : " เธอเป็นนักบุญ !

ก็ยังคงอยู่คนเดียว ผู้หญิงที่ตาย และลูกๆ ของเธอ เสียงของนาฬิกา ซ่อนอยู่ในเงา อาจจะได้ยินอย่างชัดเจน และเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ในกลิ่นหอมของหญ้าแห้งและของป่า พร้อมกับแสงจันทร์อ่อนไม่มีเสียงดังได้ยินไปทั่วแผ่นดิน ยกเว้นบางครั้งเสียงกบร้อง ของ กบ หรือเสียงบางล่าช้าของแมลง มีความสงบอันเศร้าสร้อยของความสงบเงียบท่ามกลางผู้หญิงตาย , ดูเหมือนจะระบายลมหายใจออกมาจากเธอ และปลอบธรรมชาติเอง

แล้วผู้ตัดสินยังคุกเข่า ศีรษะของเขาฝังอยู่ในเตียงผ้าร้องในเสียงที่เปลี่ยนแปลงไป โดยความเศร้าโศกและ deadened โดยแผ่นและผ้าห่ม : " แม่คะ แม่คะ แม่คะ ! " และน้องสาวของเขาอย่างเมามัน ตื่นตาตื่นใจ หน้าผากของเธอกับไม้ , convulsed , กระตุกและสั่นเป็นพอดี โรคลมชักคราง " พระเจ้าค่ะ พระเจ้า ! " และทั้งสองของพวกเขาเขย่าโดยพายุแห่งความเศร้าโศก อ้าปากค้างและสำลัก

วิกฤติค่อยๆสงบลง และพวกเขาก็เริ่มร้องไห้อย่างเงียบๆเช่นเดียวกับในทะเลเมื่อสงบตามพายุ

ค่อนข้างยาว เวลาผ่านไปพวกเขาลุกขึ้นและมองไปที่ศพของพวกเขา และความทรงจำ ความทรงจำเหล่านั้นไกลเมื่อวานที่รัก วันนี้ก็เลยทรมาน มาจิตใจของพวกเขาที่มีทั้งหมดน้อยลืมรายละเอียด เล็กๆ ที่อยู่ใกล้ชิดคุ้นเคยรายละเอียดซึ่งนำกลับไปชีวิตคนที่เหลืออยู่ เราเรียกกันว่าสถานการณ์รอยยิ้ม intonations ของแม่ คนที่ไม่พูดกับพวกเขา พวกเขาเห็นเธออีกครั้ง ความสุขและความสงบ พวกเขาจำสิ่งที่เธอพูดและเคลื่อนไหวเล็ก ๆน้อย ๆจากมือ เหมือนเต้นตลอดเวลา ซึ่งเธอมักจะใช้เมื่อเน้นสิ่งที่สำคัญ

และพวกเขาชอบเธอ ตามที่พวกเขาเคยรักเธอมาก่อน พวกเขาวัดความลึกของความเศร้าโศกของพวกเขาและทำให้พวกเขาค้นพบว่าเหงาที่พวกเขาจะพบตัวเอง

มันเป็น prop ของคู่มือของพวกเขา เยาวชน ทั้งหมดของพวกเขา ทั้งหมด ส่วนที่ดีที่สุดของชีวิตของพวกเขาซึ่งได้หายไป มันมีความผูกพันกับชีวิตของแม่ แม่ของพวกเขา ลิงค์เชื่อมต่อกับบรรพบุรุษของพวกเขาที่พวกเขาจะ นับตั้งแต่นั้นมาครับ ตอนนี้พวกเขากลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่โดดเดี่ยว เหงา เขาจะไม่กลับไปดู

แม่ชีบอกว่าพี่ชายของเธอ : " คุณจำได้ไหมที่แม่ใช้เสมอที่จะอ่านจดหมายเก่าของเธอ พวกเขาทั้งหมดมีในลิ้นชัก ให้เราในการเปิดอ่าน ให้เราใช้ชีวิตของเธอผ่านคืนนี้อยู่ข้างๆเธอ มันคงจะเป็นเหมือนถนนที่จะข้าม , ชอบทำให้คนรู้จักแม่ ของปู่ ย่า ตา ยาย ของเรา ซึ่งเราไม่เคยรู้จัก แต่ที่มีตัวอักษรอยู่ตรงนั้น และใครที่เธอมักจะพูดคุณจำได้มั้ย ? "

ออกมาจากลิ้นชักที่พวกเขาใช้เวลาประมาณสิบแพคเกจเพียงเล็กน้อย กระดาษเหลือง ผูกกับการดูแลและจัดหนึ่งข้าง ๆ เขาทิ้งสิ่งนี้ไว้บนเตียงและเลือกหนึ่งของพวกเขา ซึ่งคำว่า " พ่อ " ได้เขียนไว้ พวกเขาเปิดและอ่าน . . .

มันเป็นหนึ่งในผู้ที่ล้าสมัยตัวอักษร ซึ่งพบในลิ้นชักโต๊ะหนึ่งครอบครัวเก่าที่ Epistles ซึ่งกลิ่นของศตวรรษอีก