“I just,” he hesitated. It was hard

“I just,” he hesitated. It was hard to think with the demon so close (hot breath in his ear, on his neck, eyes so bright it felt like there was a light burning right beside his cheek) and no way to push him away. “I just . . . I get all of this stuff, and I just,” his voice cracked and trembled, “belong . . . to you.”



“Body, mind, and soul.” He couldn't tell if the shivers that sent down his spine were ones of fear or titillation. It didn't matter. Either way, the demon was groaning in his ear, eyes half lidded while the hand grasping Dipper's nape was massaging and caressing. “It's not so bad, Pine tree. You'll enjoy what I do with you.” A deep chested purr escaped Bill and Dipper was struggling. He was truly struggling to keep focused. “In fact, you already have.”



Dipper gasped, cheeks and neck tinted red at the reminder of what they'd already done together. “That doesn't count. I didn't know it was real,” he squeaked out. He should be uncomfortable. Well, he was, but not nearly as uncomfortable as he should actually feel. He should feel violated by what had happened, what had been happening. Instead, the recollections only served to depict the sort of treatment he could expect in the future if he accepted. Only this was Bill Cipher he was dealing with. He had to know that wasn't all he should expect.



The demon didn't mock him for his concerns this time, though Dipper knew he very easily could have. Instead his tone turned serious as he said, “There is still time to back out. You should feel lucky I like you this much.” The hand holding the collar drew back slightly and Dipper felt himself start to panic. “Otherwise I wouldn't offer you the chance to say no.”



Dipper's hands twitched in his bonds, and he didn't know what was coming over him. Was this a trick? It had to be. Bill was just trying to entice him more. He hated to admit that it was working, as he was beginning to think this wasn't as bad an idea as he originally thought. His suspicions let him bite out one last question, though. “What's the catch? There's always a catch with you.”



The laugh was much more sinister this time, and Dipper was caught between flinching and freezing to save himself from what might follow that sound. “Oh Pine tree,” Bill cooed, “what could possibly be more shocking than agreeing to be,” his voice dropped to a soft whisper, “my little bitch?” Bill laughed as Dipper tried to push away with that, the hand on the back of his neck tightening. “You honestly think,” he struggled to say through his mirth, “there will ever be anyone else who can touch you like I can?” Bill released his neck and something, a shadow or hand or other entity, spun Dipper around so that his back was to the demon. One of Bill's arms encircled Dipper's waist, holding him close as the other cupped his chin while still holding the collar. “You think there's someone else out there who can make you beg the way I can?” Bill drew back and the entity spun him again so that he practically fell against the demon's chest. He squealed shamefully when the demon steadied him by grabbing Dipper's bare ass. “Make you scream the way I can?” Bill chuckled. The demon's eyes flashed dangerously as he snarled, “The thought that such a person might exist really makes me angry, Pine tree.” Dipper was stuck staring up, face completely flushed and eyes pleading for mercy, space, anything that might help him gain some ground on this battle.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

" ฉันเพียงแค่ " เขาลังเล มันเป็นเรื่องยากที่จะคิดกับปีศาจเพื่อให้ใกล้เคียง (ลมหายใจร้อนในหูของเขาบนคอของเขาดวงตาสดใสมันให้ความรู้สึกเหมือนมีไฟเผาไหม้แก้มข้างขวาของเขา) และวิธีการที่จะผลักดันเขาออกไปไม่มี. " ฉันเพียงแค่ . . ฉันจะได้รับทุกสิ่งนี้และฉันเพียงแค่ " เสียงของเขาแตกและกลัวจนตัวสั่น " อยู่ . . ให้คุณ. " " ร่างกายจิตใจและจิตวิญญาณ. " เขาไม่สามารถบอกได้ว่าสั่นที่ส่งลงกระดูกสันหลังของเขาเป็นคนของความหวาดกลัวหรือทำให้จั๊กจี้ มันไม่สำคัญ ทั้งสองวิธีปีศาจก็ส่งเสียงพึมพัมในหูของเขาตาครึ่ง lidded ในขณะที่มือจับกระบวยต้นคอถูกนวดและจูบ. " มันไม่ได้เลวร้ายต้นสน คุณจะได้เพลิดเพลินไปกับสิ่งที่ฉันทำกับคุณ. " เสียงฟี้อกลึกหนีออกบิลและกระบวยกำลังดิ้นรน เขาได้รับอย่างแท้จริงดิ้นรนเพื่อให้เน้น. " ในความเป็นจริงคุณมีอยู่แล้ว. " กระบวยอ้าปากค้างแก้มและลำคอสีแดงเตือนของสิ่งที่พวกเขาต้องการทำมาแล้วด้วยกัน. " แต่นั่นไม่ได้นับ ผมไม่ทราบว่ามันเป็นจริง " เขาแหลมออก เขาควรจะอึดอัด ดีที่เขาได้ แต่ไม่ได้เกือบเป็นอึดอัดเป็นจริงเขาควรจะรู้สึก เขาควรจะรู้สึกละเมิดโดยสิ่งที่เกิดขึ้นสิ่งที่ได้เกิดขึ้น แต่ความทรงจำเพียงทำหน้าที่เพื่อให้เห็นภาพการจัดเรียงของการรักษาที่เขาจะคาดหวังว่าในอนาคตถ้าเขาได้รับการยอมรับ เพียงแค่นี้ก็บิล Cipher เขาได้รับการจัดการกับ เขาจะรู้ว่าไม่ได้ทุกอย่างที่เขาควรคาดหวัง. ปีศาจไม่ได้เยาะเย้ยเขาสำหรับความกังวลของเขาในเวลานี้แม้ว่ากระบวยรู้ว่าเขาได้อย่างง่ายดายมากอาจมี แต่เสียงของเขาหันร้ายแรงในขณะที่เขากล่าวว่า " ยังมีเวลาที่จะกลับออกมา คุณควรจะรู้สึกโชคดีผมชอบคุณมากขนาดนี้. " มือถือปกดึงกลับเล็กน้อยและกระบวยรู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะหวาดกลัว. " มิฉะนั้นฉันจะไม่ให้คุณมีโอกาสที่จะบอกว่าไม่มี. " มือกระบวยของกระตุกในพันธบัตรของเขาและ เขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะมาเหนือเขา นี้คือเคล็ดลับ? มันต้องเป็น บิลก็แค่พยายามที่จะดึงดูดให้เขามากขึ้น เขาเกลียดที่จะยอมรับว่ามันเป็นคนที่ทำงานในขณะที่เขาเริ่มที่จะคิดว่านี่ไม่ได้เป็นความคิดที่ไม่ดีในขณะที่เขาคิดเดิม เขาสงสัยให้เขากัดหนึ่งคำถามสุดท้ายแม้ว่า. " มีอะไรจับได้หรือไม่ มีเสมอจับกับคุณ. " หัวเราะได้มากขึ้นน่ากลัวเวลานี้และกระบวยถูกจับระหว่างสะดุ้งสะเทือนและแช่แข็งที่จะปกป้องตัวเองจากสิ่งที่อาจจะทำตามเสียงที่. " โอ้ต้นสน, " บิล cooed, " สิ่งที่อาจจะมีมากขึ้น ที่น่าตกใจกว่าเห็นพ้องที่จะเป็น" เสียงของเขาลดลงไปกระซิบนุ่ม " เลวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันได้อย่างไร" บิลหัวเราะเป็นกระบวยพยายามที่จะผลักดันออกไปกับที่มือด้านหลังของคอของเขากระชับ. " คุณสุจริตคิดว่า " เขาพยายาม ที่จะบอกผ่านความสนุกสนานของเขา" เคยมีจะเป็นคนอื่น ๆ ที่สามารถสัมผัสคุณชอบที่ฉันสามารถทำได้? " บิลปล่อยออกคอของเขาและสิ่งที่เป็นเงาหรือมือหรือนิติบุคคลอื่น ๆ กระบวยปั่นรอบเพื่อให้กลับมาของเขาคือการปีศาจ แขนข้างหนึ่งของบิลล้อมรอบเอวกระบวยของเขาถือใกล้ที่สุดเท่าที่อื่น ๆ ที่บรรจุในถ้วยคางของเขาในขณะที่ยังคงถือปก. " คุณคิดว่ามีคนอื่นออกมีที่สามารถทำให้คุณขอวิธีที่ฉันสามารถ? " บิลดึงกลับและกิจการปั่นเขา อีกครั้งเพื่อให้เขาจริงลดลงเทียบกับหน้าอกของปีศาจ เขาร้องเสียงแหลมประเจิดประเจ้อเมื่อปีศาจ steadied เขาด้วยการคว้าตูดเปลือยของกระบวย. " ให้คุณกรี๊ดวิธีที่ฉันสามารถ? " บิลหัวเราะ ดวงตาปีศาจประกายอันตรายในขณะที่เขาคำราม, " คิดว่าบุคคลดังกล่าวอาจจะมีอยู่จริงๆที่ทำให้ฉันโกรธ, สน. " กระบวยติดอยู่ที่จ้องมองขึ้นเผชิญล้างอย่างสมบูรณ์และสายตาอ้อนวอนขอความเมตตา, พื้นที่, สิ่งที่อาจช่วยให้เขาได้รับ พื้นดินบางประการเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งนี้