When most people think of ethics (o

When most people think of ethics (or morals), they think of rules for distinguishing between right and wrong, such as the Golden Rule ("Do unto others as you would have them do unto you"), a code of professional conduct like the Hippocratic Oath ("First of all, do no harm"), a religious creed like the Ten Commandments ("Thou Shalt not kill..."), or a wise aphorisms like the sayings of Confucius. This is the most common way of defining "ethics": norms for conduct that distinguish between acceptable and unacceptable behavior.
Most people learn ethical norms at home, at school, in church, or in other social settings. Although most people acquire their sense of right and wrong during childhood, moral development occurs throughout life and human beings pass through different stages of growth as they mature. Ethical norms are so ubiquitous that one might be tempted to regard them as simple commonsense. On the other hand, if morality were nothing more than commonsense, then why are there so many ethical disputes and issues in our society?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่า จริยธรรมหรือศีลธรรม), พวกเขาคิดของกฎสำหรับการแยกแยะระหว่างขวาและไม่ถูกต้อง เช่นกฎทอง ("แก่ผู้อื่นขณะที่คุณต้องการให้ทำเถิด"), ระเบียบปฏิบัติมืออาชีพชอบสาบาน Hippocratic ("ครั้งแรกของทั้งหมด ทำไม่อันตราย"), ลัทธิศาสนาเช่นบัญญัติสิบประการ ("พระองค์เจ้าฆ่า..."), หรือ aphorisms ฉลาดชอบคำพูดของลัทธิขงจื้อ นี้เป็นวิธีพบมากที่สุดของการกำหนด "จรรยาบรรณ": บรรทัดฐานการปฏิบัติที่แตกต่างระหว่างพฤติกรรมที่ยอมรับได้ และไม่สามารถยอมรับคนส่วนใหญ่เรียนรู้บรรทัดฐานจริยธรรมที่บ้าน ที่โรงเรียน โบสถ์ หรือการตั้งค่าอื่น ๆ ทางสังคม แม้ว่าคนส่วนใหญ่ได้รับความถูกต้อง และไม่ถูกต้องในช่วงวัยเด็ก พัฒนาคุณธรรมเกิดขึ้นตลอดชีวิต และมนุษย์ผ่านขั้นต่าง ๆ ของการเจริญเติบโต ตามที่พวกเขาเติบโต บรรทัดฐานด้านจริยธรรมจะแพร่หลายมากว่า หนึ่งอาจยั่วถือพวกเขาเป็นง่าย commonsense บนมืออื่น ๆ ถ้าศีลธรรมอะไร commonsense มากกว่า แล้วเหตุใดจึงมีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับจริยธรรมและปัญหาในสังคมมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่าจริยธรรม (หรือศีลธรรมอัน) พวกเขาคิดว่ากฎระเบียบสำหรับการแยกความแตกต่างระหว่างถูกและผิดเช่นกฎทอง ("ทำแก่คนอื่น ๆ ที่คุณจะต้องให้พวกเขาทำแก่ท่าน") จรรยาบรรณของมืออาชีพเช่นนั้น คำสาบาน Hippocratic ("ครั้งแรกของทั้งหมดไม่ทำอันตราย") ซึ่งเป็นความเชื่อทางศาสนาเช่นบัญญัติสิบประการ ("เจ้าจะไม่ฆ่า ... ") หรือต้องเดาฉลาดเหมือนคำพูดของขงจื้อ วิธีนี้เป็นวิธีที่พบมากที่สุดของการกำหนด "จริยธรรม".
บรรทัดฐานสำหรับการดำเนินการที่แตกต่างระหว่างพฤติกรรมที่ยอมรับได้และยอมรับไม่ได้คนส่วนใหญ่เรียนรู้บรรทัดฐานทางจริยธรรมที่บ้านที่โรงเรียนในโบสถ์หรือในการตั้งค่าอื่นๆ ในสังคม แม้ว่าคนส่วนใหญ่ได้รับความรู้สึกของถูกและผิดในช่วงวัยเด็ก, การพัฒนาจริยธรรมที่เกิดขึ้นตลอดทั้งชีวิตและมนุษย์ผ่านขั้นตอนต่างๆของการเจริญเติบโตของพวกเขาเป็นผู้ใหญ่ บรรทัดฐานทางจริยธรรมจึงแพร่หลายว่าอาจจะถูกล่อลวงไปถือว่าเป็น commonsense ง่าย ในทางกลับกันถ้าศีลธรรมไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า commonsense แล้วทำไมจะมีข้อพิพาททางจริยธรรมจำนวนมากและปัญหาในสังคมของเราหรือไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อคนส่วนใหญ่คิดว่าของจริยธรรมหรือศีลธรรม ) , พวกเขาคิดว่าของกฎสำหรับความแตกต่างระหว่างถูกและผิด เช่น กฎทอง ( " จงปฏิบัติต่อผู้อื่นตามที่คุณต้องการให้พวกเขาทำแก่ท่าน " ) , รหัสของมืออาชีพดำเนินการเหมือนกับคำสาบาน hippocratic ( " ครั้งแรกของทั้งหมด ไม่มีอันตรายหรอก " ) เป็นลัทธิทางศาสนา เช่น บัญญัติ 10 ประการ ( " เจ้าจะไม่ฆ่า . . . . . . . " ) หรือปัญญา พังเพย เหมือนคำกล่าวของขงจื๊อนี้เป็นวิธีที่พบมากที่สุดของการกำหนด " จรรยาบรรณ " : บรรทัดฐานสำหรับความประพฤติที่แยกแยะระหว่างพฤติกรรมที่ยอมรับได้และยอมรับไม่ได้
คนส่วนใหญ่เรียนรู้บรรทัดฐานทางจริยธรรมที่บ้านที่โรงเรียนในโบสถ์หรือในการตั้งค่าทางสังคมอื่น ๆ ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่ได้รับความรู้สึกของพวกเขาถูกและผิดในวัยเด็กการพัฒนาจริยธรรมเกิดขึ้นตลอดชีวิตและมนุษย์ผ่านขั้นตอนที่แตกต่างกันของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ บรรทัดฐานทางจริยธรรมจะแพร่หลายมากว่าหนึ่งอาจจะต้องถือว่ามันเป็นคอมมอนเซนส์ง่าย ในทางกลับกัน ถ้าศีลธรรม ไม่มีอะไรมากกว่าสติ แล้วทำไมมีข้อพิพาททางจริยธรรมมาก และประเด็นในสังคมของเรา