Establishing and strengthening farm

Establishing and strengthening farmer organizations
Shankariah Chamala and P. M. Shingi
Shankariah Chamala is an Associate Professor of agricultural extension and management in the Department of Agriculture, The University of Queensland, St. Lucia, Australia. P. M. Shingi is a Professor in the Indian Institute of Management, Ahmedabad, India.

Historical perspective
Historically, extension has mainly involved technology transfer, with the village extension worker (VEW) transferring knowledge from research stations to farmers by using individual, group, and mass media methods. More recently, extension has been asked to play a "technology development role" by linking research with community group needs and helping to facilitate appropriate technology development. It is in the historical context that many government agencies developed national policies for rural development and designed a policy framework to help rural people become organized so that the delivery of services could be channeled through the various types of farmer organizations or groups. Well-meaning policies also provided blueprint structures for farmer organizations (FO) in the form of cooperatives and commodity organizations in order to provide various input, marketing, and educational services to the farmers. Targets for forming groups and farmer organizations were given to VEWs without training them properly in the theory and principles of community organization. VEWs did not have many skills and not much experience in the process of establishing these organizations. Some countries such as Thailand had VEWs for establishing cooperatives in rural areas, while other countries like Malaysia and Indonesia developed "nucleus estates" for small rubber producers where smallholders bring their rubber to process it. India has introduced dairy cooperatives with some success.
However, because VEWs in many countries lack knowledge, skill and blueprint policies, and high targets, they resorted to shortcut methods to establish farmer organizations and groups. Many VEWs presented government policies in an oversimplified way to rural communities, suggesting that unless they are organized into cooperatives or associations or groups, they will not get government subsidies or access to credit and technical services. As a result, several FOs were established overnight on paper. Many FOs remained active during the period that government subsidies were distributed, but did not actively create cooperatives or partnerships and mobilize local resources to help achieve agricultural development. Mostly the elite of rural communities captured all of the services and resources, while the poor and women were left out or received little benefit. Very few attempts were made to develop the management capacities of FO leaders, their members, and VEWs. Community organization and facilitation skills were not part of staff training programmed.
The traditional approaches to organizing farmers and forming cooperatives need to be revised to meet the following development challenges of the twenty-first century:
• The increasing absolute and relative poverty in many countries
• The degradation of natural resources such as soil, water, flora, and-fauna
• The low involvement of women in health, agriculture, and other development programmed
• The poor health and education facilities in rural areas
• The increasing sociopolitical unrest among the communities

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สร้างและเสริมสร้างองค์กรชาวนาShankariah Chamala และ Shingi เมตรพีShankariah Chamala เป็นศาสตราจารย์การเกษตรและการจัดการในกรมวิชาการเกษตร มหาวิทยาลัยรัฐควีนส์แลนด์ เซนต์ลูเซีย ออสเตรเลีย P. M. Shingi เป็นศาสตราจารย์ใน สถาบันบริหาร อาร์เมดาบัด อินเดียอินเดียมุมมองทางประวัติศาสตร์ประวัติ ส่วนขยายมีการส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการถ่ายทอดเทคโนโลยี กับหมู่บ้านต่อผู้ปฏิบัติงาน (ดู) ถ่ายโอนความรู้จากสถานีวิจัยกับเกษตรกร โดยใช้วิธีการสื่อแต่ละตัว จัดกลุ่ม และโดยรวม เมื่อเร็ว ๆ นี้ ส่วนขยายการขอเป็น "เทคโนโลยีพัฒนาบทบาท" โดยเชื่อมโยงการวิจัยกับความต้องการกลุ่มชุมชน และช่วยอำนวยความสะดวกในการพัฒนาเทคโนโลยีที่เหมาะสม มันอยู่ในบริบททางประวัติศาสตร์ว่า หน่วยงานราชการหลายแห่งพัฒนานโยบายแห่งชาติเพื่อการพัฒนาชนบท และออกแบบกรอบนโยบายช่วยคนชนบทที่เป็นระเบียบเพื่อให้การจัดส่งบริการสามารถคอนโทรลพร้อมถึงชนิดต่าง ๆ ขององค์กรเกษตรกรหรือกลุ่ม Well-meaning นโยบายบริการโครงสร้างพิมพ์เขียวสำหรับองค์กรเกษตรกร (โฟ) ในรูปของสหกรณ์และองค์กรสินค้าเพื่อให้บริการนำเข้า การตลาด และการศึกษาต่าง ๆ แก่เกษตรกร เป้าหมายเป็นกลุ่มและองค์กรเกษตรกรได้รับการ VEWs โดยไม่มีการฝึกอบรมได้อย่างถูกต้องในทฤษฎีและหลักการขององค์กรชุมชน VEWs ไม่ได้มีทักษะมากและมากประสบการณ์ในกระบวนการสร้างองค์กรเหล่านี้ บางประเทศเช่นประเทศไทยมี VEWs สร้างสหกรณ์ในชนบท ในขณะที่ประเทศอื่น ๆ เช่นมาเลเซีย และอินโดนีเซียพัฒนา "นิวเคลียสนิคม" สำหรับผลิตยางขนาดเล็กที่ smallholders นำยางของเอกสาร อินเดียได้นำสหกรณ์โคนมบางดีอย่างไรก็ตาม เนื่องจาก VEWs ในประเทศขาดความรู้ ทักษะ และพิมพ์เขียว เป้าหมาย และนโยบายสูง พวกเขา resorted การวิธีทางลัดในการสร้างองค์กรเกษตรกรและกลุ่ม VEWs มากนำเสนอนโยบายของรัฐบาลในทาง oversimplified ต่อชุมชนชนบท การแนะนำว่า เว้นแต่จะถูกจัดระเบียบเป็นสหกรณ์ หรือสมาคม หรือกลุ่ม พวกเขาจะไม่ได้รับเงินอุดหนุนรัฐบาล หรือเข้าถึงสินเชื่อและบริการทางเทคนิค ดัง FOs หลายก่อค้างคืนบนกระดาษ FOs มากยังคงใช้งานอยู่ในช่วงเวลาที่เงินอุดหนุนรัฐบาลได้ กระจาย แต่ไม่ได้อย่างไม่สร้างสหกรณ์หรือความร่วมมือ และระดมทรัพยากรในท้องถิ่นเพื่อช่วยให้เกิดการพัฒนาด้านการเกษตร ส่วนใหญ่เป็นชนชั้นสูงของชุมชนชนบทจับทั้งหมดของบริการและทรัพยากร ในขณะที่คนจนและหญิงถูกปล่อยออกมา หรือได้รับประโยชน์น้อย ความพยายามน้อยมากได้ทำการพัฒนากำลังการผลิตการจัดการ ของโฟผู้นำ สมาชิก VEWs ชุมชนองค์กรและอำนวยความสะดวกทักษะไม่ใช่ส่วนหนึ่งของโปรแกรมการฝึกอบรมพนักงานวิธีแบบดั้งเดิม การจัดเกษตรกรเป็นสหกรณ์จำเป็นต้องแก้ไขเพื่อตอบสนองความท้าทายพัฒนาต่อของศตวรรษที่ยี่สิบแรก:•การเพิ่มแบบสัมบูรณ์ และสัมพัทธ์ความยากจนในหลายประเทศ•การลดประสิทธิภาพของทรัพยากรธรรมชาติเช่นดิน น้ำ พืช และสัตว์•มีส่วนร่วมต่ำของสตรีสุขภาพ เกษตร และอื่น ๆ การพัฒนาโปรแกรม•สุขภาพดีและสิ่งอำนวยความสะดวกในการศึกษาในชนบท•ความไม่สงบ sociopolitical เพิ่มขึ้นระหว่างชุมชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การจัดตั้งและการเสริมสร้างความเข้มแข็งองค์กรเกษตรกร
Shankariah Chamala และ PM Shingi
Shankariah Chamala เป็นศาสตราจารย์ของการส่งเสริมการเกษตรและการจัดการในกรมวิชาการเกษตรมหาวิทยาลัยควีนส์แลนด์, เซนต์ลูเซีย, ออสเตรเลีย PM Shingi เป็นศาสตราจารย์ในสถาบันการจัดการแห่งอินเดีย, อาเมดาบัด, อินเดีย. มุมมองทางประวัติศาสตร์ในอดีตส่วนขยายมีการถ่ายโอนเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องส่วนใหญ่มีคนงานขยายหมู่บ้าน (VEW) การถ่ายโอนความรู้จากสถานีวิจัยให้กับเกษตรกรโดยใช้แต่ละกลุ่มและมวล วิธีการสื่อ เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้รับการขยายขอให้เล่น "บทบาทการพัฒนาเทคโนโลยี" โดยการเชื่อมโยงการวิจัยที่มีความต้องการกลุ่มชุมชนและช่วยอำนวยความสะดวกในการพัฒนาการใช้เทคโนโลยีที่เหมาะสม มันอยู่ในบริบททางประวัติศาสตร์ที่หน่วยงานภาครัฐหลายพัฒนานโยบายระดับชาติเพื่อการพัฒนาชนบทและการออกแบบกรอบนโยบายที่จะช่วยให้ผู้คนในชนบทกลายเป็นจัดระเบียบเพื่อให้การส่งมอบบริการที่อาจจะส่งผ่านประเภทต่างๆขององค์กรหรือกลุ่มเกษตรกร นโยบายมีความหมายนอกจากนี้ยังมีโครงสร้างพิมพ์เขียวสำหรับองค์กรเกษตรกร (FO) ในรูปแบบของสหกรณ์และองค์กรที่สินค้าเพื่อให้ป้อนข้อมูลต่างๆ, การตลาดและบริการด้านการศึกษาให้กับเกษตรกร เป้าหมายสำหรับการขึ้นรูปกลุ่มและองค์กรเกษตรกรที่ได้รับการฝึกอบรมโดยไม่ต้อง VEWs ได้อย่างถูกต้องในทางทฤษฎีและหลักการขององค์กรชุมชน VEWs ไม่ได้มีทักษะจำนวนมากและประสบการณ์มากไม่ได้อยู่ในกระบวนการของการสร้างองค์กรเหล่านี้ บางประเทศเช่นประเทศไทยมี VEWs การจัดตั้งสหกรณ์ในพื้นที่ชนบทในขณะที่ประเทศอื่น ๆ เช่นมาเลเซียและอินโดนีเซียพัฒนา "ที่ดินนิวเคลียส" สำหรับผู้ผลิตยางเล็ก ๆ ที่เกษตรกรรายย่อยนำยางของพวกเขาที่จะดำเนินการได้ อินเดียได้แนะนำสหกรณ์โคนมกับความสำเร็จ. แต่เนื่องจาก VEWs ในหลายประเทศขาดความรู้ทักษะและนโยบายพิมพ์เขียวและเป้าหมายสูงที่พวกเขาจะใช้วิธีการทางลัดที่จะสร้างองค์กรเกษตรกรและกลุ่ม VEWs หลายคนนำเสนอนโยบายของรัฐบาลในทางที่สมจริงสมจังให้กับชุมชนในชนบทบอกว่าจนกว่าพวกเขาจะจัดเป็นสหกรณ์หรือสมาคมหรือกลุ่มพวกเขาจะไม่ได้รับเงินอุดหนุนจากรัฐบาลหรือการเข้าถึงสินเชื่อและบริการทางเทคนิค เป็นผลให้ผตนหลายคนถูกจัดตั้งขึ้นในชั่วข้ามคืนบนกระดาษ ผตนหลายคนยังคงทำงานอยู่ในช่วงเวลาที่เงินอุดหนุนที่รัฐบาลมีการกระจาย แต่ไม่ได้สร้างอย่างแข็งขันสหกรณ์หรือความร่วมมือและระดมทรัพยากรในท้องถิ่นที่จะช่วยให้เกิดการพัฒนาการเกษตร ส่วนใหญ่ยอดของชุมชนในชนบทที่ถูกจับทั้งหมดของบริการและทรัพยากรในขณะที่คนยากจนและผู้หญิงที่ถูกปล่อยออกมาหรือได้รับผลประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ ความพยายามที่น้อยมากที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อพัฒนาขีดความสามารถในการบริหารจัดการของผู้นำ FO สมาชิกของพวกเขาและ VEWs องค์กรชุมชนและทักษะในการอำนวยความสะดวกไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการฝึกอบรมพนักงานโปรแกรม. แนวทางแบบดั้งเดิมในการจัดระเบียบเกษตรกรและสหกรณ์การขึ้นรูปจะต้องมีการปรับปรุงเพื่อให้ตอบสนองความท้าทายในการพัฒนาต่อไปของศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด: •ตัวเพิ่มขึ้นความยากจนแน่นอนและญาติในหลายประเทศ• การเสื่อมสภาพของทรัพยากรทางธรรมชาติเช่นดินน้ำพืชสัตว์และ•การมีส่วนร่วมในระดับต่ำของผู้หญิงในการดูแลสุขภาพ, การเกษตรและการพัฒนาอื่น ๆ โปรแกรม•สุขภาพไม่ดีและสิ่งอำนวยความสะดวกการศึกษาในพื้นที่ชนบท•ความไม่สงบทางการเมืองที่เพิ่มขึ้นในหมู่ชุมชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสร้างและการพัฒนาองค์กรเกษตรกรและ shankariah chamala โมง

shankariah chamala Shingi เป็นศาสตราจารย์ของการเกษตรและการจัดการในแผนกเกษตรกรรม มหาวิทยาลัยควีนส์แลนด์ , เซนต์ลูเซีย , ออสเตรเลีย โมง Shingi เป็นศาสตราจารย์ในสถาบันการจัดการ , Ahmedabad , อินเดีย


มุมมองทางประวัติศาสตร์ในอดีตส่งเสริมการถ่ายทอดเทคโนโลยี ได้ ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการขยายหมู่บ้านคนงาน ( vew ) การถ่ายโอนความรู้จากสถานีวิจัยให้กับเกษตรกร โดยใช้ บุคคล กลุ่ม และวิธีการสื่อมวล เมื่อเร็ว ๆ นี้ขยายได้ถูกขอให้เล่น " บทบาทการวิจัยพัฒนาเทคโนโลยี " โดยการเชื่อมโยงกับความต้องการของกลุ่มชุมชน และช่วยอำนวยความสะดวกในการพัฒนาเทคโนโลยีที่เหมาะสมมันอยู่ในบริบททางประวัติศาสตร์ ที่หน่วยงานราชการหลายพัฒนานโยบายแห่งชาติเพื่อการพัฒนาชนบทและออกแบบกรอบนโยบายที่จะช่วยให้ประชาชนในชนบทเป็น ระเบียบ เพื่อส่งมอบบริการสามารถ channeled ผ่านประเภทต่างๆขององค์กรเกษตรกรหรือกลุ่มความหมายดีนโยบายยังให้โครงสร้างแบบองค์กรเกษตรกร ( FO ) ในรูปแบบของสหกรณ์และองค์กรต่าง ๆเพื่อให้ข้อมูลสินค้า การตลาด และบริการการศึกษาสำหรับเกษตรกร เป้าหมายเพื่อสร้างกลุ่มและองค์กรชาวนาให้ vews โดยไม่ต้องฝึกอบรมพวกเขาอย่างถูกต้องในทฤษฎีและหลักการขององค์กรชุมชนvews ไม่ได้มีหลายทักษะและประสบการณ์ไม่มากในกระบวนการของการสร้างองค์กรเหล่านี้ บางประเทศ เช่น ประเทศไทยมี vews จัดตั้งสหกรณ์ในชนบท ในขณะที่ประเทศอื่นๆ เช่น มาเลเซีย และอินโดนีเซีย ได้พัฒนา " นิวเคลียสนิคม " ขนาดเล็กที่ชาวสวนยางยางผู้ผลิตนำของกระบวนการนั้นอินเดียได้แนะนำสหกรณ์โคนมกับความสำเร็จบางอย่าง .
แต่เนื่องจาก vews ในหลายประเทศความรู้ทักษะและพิมพ์เขียวนโยบาย และเป้าหมาย พวกเขาใช้วิธีทางลัดเพื่อสร้างองค์กรเกษตรกรและกลุ่ม หลาย vews นำเสนอนโยบายรัฐบาลในยอดคุณสมบัติวิธีสู่ชุมชนในชนบทแนะนำว่า นอกจากจะจัดเป็นสหกรณ์ หรือสมาคม หรือกลุ่ม พวกเขาจะไม่ได้รับการอุดหนุนของรัฐบาล หรือบริการการเข้าถึงสินเชื่อ และด้านเทคนิค เป็นผลให้หลาย FOS ขึ้นค้างคืนบนกระดาษ หลาย FOS ยังคงใช้งานอยู่ในช่วงระยะเวลาที่เงินอุดหนุนที่รัฐบาลกำลังกระจายแต่ไม่กระตือรือร้นสร้างสหกรณ์ หรือห้างหุ้นส่วน และระดมทรัพยากรในท้องถิ่นเพื่อให้บรรลุการพัฒนาการเกษตร ส่วนยอดของชุมชนชนบท จับทั้งหมดของการบริการและทรัพยากร ในขณะที่คนจนและผู้หญิงถูกทิ้ง หรือได้รับผลประโยชน์เล็ก ๆน้อย ๆ ความพยายามที่น้อยมากเพื่อให้มีการพัฒนาการจัดการความสามารถของผู้นำ สำหรับสมาชิก และ vews .องค์กรและทักษะการอำนวยความสะดวกชุมชนไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของเจ้าหน้าที่ฝึกอบรมโปรแกรม .
วิธีแบบดั้งเดิมเพื่อการจัดสหกรณ์เกษตรกรและการขึ้นรูปต้องแก้ไขเพื่อตอบสนองการพัฒนาความท้าทายของศตวรรษที่ดังต่อไปนี้ :
- สัมบูรณ์และสัมพัทธ์เพิ่มขึ้น ความยากจนในหลายประเทศ
- ความเสื่อมโทรมของทรัพยากร ธรรมชาติ เช่น ดิน น้ำ พืชและพืช
- ความเกี่ยวพันต่ำของผู้หญิงในสุขภาพ การเกษตร และการพัฒนาอื่น ๆ โปรแกรม
- สุขภาพไม่ดีและการศึกษาเครื่องในชนบท
- เพิ่มความไม่สงบในชุมชน
sociopolitical