Main mango varieties grown in Costa

Main mango varieties grown in Costa Rica and suitable
for export are Tommy Atkins, Kent, Keith, Palmer and
Smith (MAG, 2003). In 2003, the area planted with mango
in Costa Rica covered 8350 ha and production reached
35,000 tons. Since 1996, the cultivated surface increased
by 7% but production rose by 75%, indicating a strong impact
of technological changes (Montero & Cerdas, 2000).
Costa Rica counts about 1950 mango producers of which
60% cultivate less than 5 ha, 35% cultivate between 5
and 20 ha and 5% own more than 20 ha (Buzano, 1997;
SEPSA, 2001). Producers are organized in different ways;
large and medium-size producers are linked to international
trading companies and small producers are either independent
or organized in co-operatives or producers associations
that maintain different quality standards.
There are two major outlets for mango production,
namely the local and the export market, with major differences
in handling, selection and management practices.
The organization of the mango supply chain is relatively
simple for the export market and much more complex for
the local market. The local market is divided in several outlets
and involves a wide number of different intermediaries.
Quality management practices are thus highly differentiated.
We seek to describe this variability in product management
at different stages of the supply chain and
explore the main managerial factors that influence heterogeneity
in quality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พันธุ์มะม่วงหลักปลูกในคอสตาริกา และเหมาะสมสำหรับการส่งออกมีทอมมี่ Atkins เคนท์ Keith นปาล์มเมอร์ และสมิธ (MAG, 2003) ใน 2003 พื้นที่ปลูกมะม่วงในคอสตาริกาครอบคลุม 8350 ฮา และผลิตถึง35,000 ตัน พ.ศ. 2539 พื้นปลูกเพิ่มขึ้นโดย 7% แต่การผลิตกุหลาบ โดย 75% แสดงผลกระทบแข็งแกร่งเทคโนโลยีการเปลี่ยนแปลง (Montero & Cerdas, 2000)คอสตาริกานับผู้ผลิตมะม่วงประมาณ 1950 ซึ่ง60% ปลูกน้อยกว่า 5 ฮา 35% ปลูกระหว่าง 5และ 20 ha และ 5% เป็นเจ้าของมากกว่า 20 ฮา (Buzano, 1997SEPSA, 2001) ผู้ผลิตที่มีจัดในลักษณะต่าง ๆผู้ผลิตขนาดใหญ่ และ ขนาดกลางจะเชื่อมโยงกับนานาชาติบริษัทการค้าและผู้ผลิตขนาดเล็กอยู่เป็นอิสระหรือจัดสหกรณ์หรือสมาคมผู้ผลิตที่รักษามาตรฐานคุณภาพที่แตกต่างกันมีสองร้านที่สำคัญสำหรับการผลิตมะม่วงคือ ท้องถิ่นและการส่งออกตลาด มีความแตกต่างที่สำคัญในการปฏิบัติการจัดการ การเลือก และการจัดการองค์กรของห่วงโซ่อุปทานมะม่วงเป็นค่อนข้างสำหรับตลาดส่งออกที่เรียบง่าย และซับซ้อนมากขึ้นสำหรับตลาดท้องถิ่น ตลาดท้องถิ่นจะแบ่งออกเป็นหลายร้านและเกี่ยวข้องกับตัวกลางที่แตกต่างกันมากมายวิธีการบริหารจัดการคุณภาพจึงแตกต่างสูงเราพยายามอธิบายความแปรปรวนนี้ในการจัดการสินค้าในระยะต่าง ๆ ของห่วงโซ่อุปทาน และสำรวจบริหารจัดการปัจจัยหลักที่มีอิทธิพลต่อ heterogeneityในคุณภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พันธุ์มะม่วงหลักที่ปลูกในคอสตาริกาและเหมาะ
สำหรับการส่งออกมีทอมมี่แอตกินส์, เคนต์, คี ธ พาลเมอร์
สมิ ธ (MAG, 2003) ในปี 2003 พื้นที่ปลูกมะม่วง
ในคอสตาริกาปกคลุม 8350 ไร่และผลิตถึง
35,000 ตัน ตั้งแต่ปี 1996 พื้นผิวการเพาะปลูกเพิ่มขึ้น
7% แต่การผลิตเพิ่มขึ้น 75% แสดงให้เห็นผลกระทบที่แข็งแกร่ง
ของการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี (Montero & Cerdas, 2000).
คอสตาริกานับ 1950 ผู้ผลิตมะม่วงที่
60% ปลูกฝังน้อยกว่า 5 ไร่ 35 ปลูกฝัง% ระหว่างวันที่ 5
และ 20 ไร่และ 5% ของตัวเองกว่า 20 เฮกแตร์ (Buzano, 1997;
SEPSA, 2001) ผู้ผลิตมีการจัดในรูปแบบที่แตกต่างกัน
ผู้ผลิตขนาดใหญ่และขนาดกลางที่เชื่อมโยงกับต่างประเทศ
บริษัท การค้าและผู้ผลิตขนาดเล็กมีทั้งที่เป็นอิสระ
หรือจัดในสหกรณ์หรือสมาคมผู้ผลิต
ที่รักษามาตรฐานคุณภาพที่แตกต่างกัน.
มีสองร้านค้าที่สำคัญสำหรับการผลิตมะม่วง
คือ ท้องถิ่นและตลาดส่งออกที่มีความแตกต่างที่สำคัญ
ในการจัดการ, การเลือกและการจัดการการปฏิบัติ.
องค์กรของห่วงโซ่อุปทานมะม่วงค่อนข้าง
ง่ายสำหรับตลาดส่งออกและมีความซับซ้อนมากขึ้นสำหรับ
ตลาดในประเทศ ตลาดในประเทศจะแบ่งออกเป็นหลายสาขา
และเกี่ยวข้องกับจำนวนกว้างของตัวกลางที่แตกต่างกัน.
แนวทางการบริหารจัดการที่มีคุณภาพจึงแตกต่างอย่างมาก.
เราพยายามที่จะอธิบายความแปรปรวนในการจัดการสินค้า
ในแต่ละขั้นตอนของห่วงโซ่อุปทานและการ
สำรวจปัจจัยการบริหารจัดการหลักที่มีอิทธิพลต่อเซลล์สืบพันธุ์
ในด้านคุณภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พันธุ์มะม่วง หลักที่ปลูกในคอสตาริกา และ เหมาะสมสำหรับการส่งออกที่ Tommy Atkins , เค้นท์ , คีธ พาล์มเมอร์ และสมิธ ( แม็ก , 2003 ) ใน 2003 , พื้นที่ปลูกมะม่วงในคอสตาริกาและครอบคลุมการผลิตถึง 1 ฮา35 , 000 ตัน ตั้งแต่ปี 1996 ปลูกผิวเพิ่มขึ้น7% แต่การผลิตเพิ่มขึ้นร้อยละ 75 ระบุผลกระทบแรงการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี ( มอนเทโร่ & cerdas , 2000 )คอสตาริกานับประมาณ 1950 ซึ่งผู้ผลิตมะม่วง60 % ปลูกน้อยกว่า 5 ฮา , 35% ปลูกระหว่าง 5และ 20 ไร่และ 5 % เองมากกว่า 20 ฮา ( buzano , 1997 ;sepsa , 2001 ) ผู้ผลิตมีการจัดในรูปแบบที่แตกต่างกันผู้ผลิตขนาดใหญ่และขนาดกลาง มีการเชื่อมโยงกับนานาชาติบริษัท การค้าและผู้ผลิตรายเล็กเป็นอิสระหรือองค์กรหรือสมาคมสหกรณ์ผู้ผลิตซึ่งรักษามาตรฐานคุณภาพที่แตกต่างกันมีอยู่สองร้านหลักในการผลิตมะม่วงคือในประเทศและตลาดส่งออก มีความแตกต่างใหญ่ในการจัดการการปฏิบัติการและการจัดการองค์กรของห่วงโซ่อุปทานมะม่วงค่อนข้างง่าย ๆสำหรับตลาดส่งออก และซับซ้อนมากสำหรับตลาดท้องถิ่น ตลาดท้องถิ่น แบ่งออกเป็นหลายสาขาและเกี่ยวข้องกับตัวเลขความกว้างของตัวกลางที่แตกต่างกันแนวทางการจัดการคุณภาพจึงขอ differentiated .เราพยายามที่จะอธิบายความแปรปรวนในการจัดการผลิตภัณฑ์ในแต่ละขั้นตอนของห่วงโซ่อุปทานและศึกษาหลักในการจัดการปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความหลากหลายในคุณภาพ