William Rees, an urban planner at t

William Rees, an urban planner at the University of British Columbia, estimated that it requires four to six hectares of land to maintain the consumption level of the average person from a high-consumption country. The problem is that in 1990, worldwide there were only 1.7 hectares of ecologically productive land for each person. He concluded that the deficit is made up in core countries by drawing down the natural resources of their own countries and expropriating the resources, through trade, of peripheral countries. In other words, someone has to pay for our consumption levels. [Emphasis Added]

… Our consumption of goods obviously is a function of our culture. Only by producing and selling things and services does capitalism in its present form work, and the more that is produced and the more that is purchased the more we have progress and prosperity. The single most important measure of economic growth is, after all, the gross national product (GNP), the sum total of goods and services produced by a given society in a given year. It is a measure of the success of a consumer society, obviously, to consume.

However, the production, processing, and consumption, of commodities requires the extraction and use of natural resources (wood, ore, fossil fuels, and water); it requires the creation of factories and factory complexes whose operation creates toxic byproducts, while the use of commodities themselves (e.g. automobiles) creates pollutants and waste. Yet of the three factors environmentalists often point to as responsible for environmental pollution — population, technology, and consumption — consumption seems to get the least attention. One reason, no doubt, is that it may be the most difficult to change; our consumption patterns are so much a part of our lives that to change them would require a massive cultural overhaul, not to mention severe economic dislocation. A drop in demand for products, as economists note, brings on economic recession or even depression, along with massive unemployment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

William รีส์ การวางแผนเมืองที่ในมหาวิทยาลัยของรัฐบริติชโคลัมเบีย ประเมินว่า ต้องเฮกเตอร์สี่ถึงหกของแผ่นดินเพื่อรักษาระดับการบริโภคของบุคคลเฉลี่ยจากประเทศการบริโภคสูง ปัญหาอยู่ที่ในปี 1990 ทั่วโลกมีเพียง 1.7 เฮคเตอร์ของที่ดินแต่ละคนอย่างมีประสิทธิผล เขาสรุปว่า ดุลขึ้นเป็นประเทศหลัก โดยวาดลงทรัพยากรธรรมชาติของประเทศของตนเอง และทรัพยากร ผ่านการค้า ประเทศต่อพ่วง expropriating ในคำอื่น ๆ บางคนมีการจ่ายค่าระดับปริมาณการใช้ของเรา [เน้นเพิ่ม]… ปริมาณการใช้สินค้าของเราอย่างชัดเจนคือ ฟังก์ชันของวัฒนธรรมของเรา เท่านั้น โดยผลิต และจำหน่ายบริการและกิจกรรมไม่วิกฤตทุนนิยมแบบฟอร์มงานนำเสนอ และการผลิตที่ และมากที่ซื้อมากเรามีความก้าวหน้าและความเจริญรุ่งเรือง วัดเศรษฐกิจเดียวที่สำคัญที่สุดได้ หลังจากทั้งหมด การรวมผลิตภัณฑ์ชาติ (GNP), ผลรวมผลรวมของสินค้าและบริการที่ผลิตในปีที่กำหนด โดยสังคมกำหนด เป็นการวัดความสำเร็จของผู้บริโภค ชัด อุปโภคบริโภคอย่างไรก็ตาม การผลิต การประมวลผล และ ของสินค้าต้องการสกัดและการใช้ทรัพยากรธรรมชาติ (ไม้ แร่ เชื้อเพลิงฟอสซิล และน้ำ); ต้องการสร้างโรงงานและโรงงานสิ่งอำนวยความสะดวกการดำเนินงานที่สร้างสารพิษ ในขณะที่ใช้สินค้าเอง (เช่นรถยนต์) สร้างสารมลพิษและขยะ ยังปัจจัยสาม environmentalists มักชี้ให้เป็นรับผิดชอบสำหรับมลพิษสิ่งแวดล้อม — ประชากร เทคโนโลยี และปริมาณ – ปริมาณการใช้วัสดุที่ดูเหมือนว่าจะ ได้รับความสนใจน้อยที่สุด เหตุผลหนึ่ง ข้อสงสัย คือ ว่า มันอาจจะยากที่สุดการเปลี่ยนแปลง รูปแบบการใช้ของเราได้มากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่ว่า นั้นจะต้องเป็นใหญ่วัฒนธรรมยกเครื่อง ไม่พูดเคลื่อนเศรษฐกิจรุนแรงถึง ในความต้องการผลิตภัณฑ์ เป็นนักเศรษฐศาสตร์หมายเหตุ นำเศรษฐกิจถดถอยหรือภาวะซึมเศร้าแม้ กับงานขนาดใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิลเลียมรีสผู้วางแผนเมืองที่มหาวิทยาลัยบริติชโคลัมเบียที่คาดว่าจะต้องใช้ 4-6 ไร่ที่ดินที่จะรักษาระดับการบริโภคของคนเฉลี่ยจากประเทศที่บริโภคสูง ปัญหาคือว่าในปี 1990 ทั่วโลกมีเพียง 1.7 ไร่ที่ดินนิเวศวิทยาการผลิตสำหรับแต่ละบุคคล เขาสรุปว่าการขาดดุลที่ถูกสร้างขึ้นในประเทศหลักโดยการวาดลงทรัพยากรธรรมชาติของประเทศของตัวเองและ expropriating ทรัพยากรผ่านการค้าของประเทศที่ต่อพ่วง ในคำอื่น ๆ มีคนที่จะจ่ายสำหรับการบริโภคของเราระดับ [เน้นเพิ่ม] ... การบริโภคของเราของสินค้าที่เห็นได้ชัดว่าเป็นหน้าที่ของวัฒนธรรมของเรา โดยเฉพาะการผลิตและการขายและการให้บริการสิ่งที่ไม่ทุนนิยมในการทำงานรูปแบบปัจจุบันและอื่น ๆ ที่มีการผลิตและอื่น ๆ ที่จะซื้อมากขึ้นเรามีความคืบหน้าและความเจริญรุ่งเรือง วัดเดียวที่สำคัญที่สุดของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจเป็นหลังจากที่ทุกผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติ (GNP) ยอดรวมของสินค้าและบริการที่ผลิตโดยสังคมที่ได้รับในปีที่กำหนด มันเป็นตัวชี้วัดของความสำเร็จของสังคมผู้บริโภคที่เห็นได้ชัดว่าการบริโภค. อย่างไรก็ตามการผลิตการแปรรูปและการบริโภคของสินค้าที่ต้องมีการสกัดและการใช้ทรัพยากรธรรมชาติ (ไม้แร่เชื้อเพลิงฟอสซิลและน้ำ); จะต้องมีการสร้างโรงงานและโรงงานคอมเพล็กซ์ที่มีการดำเนินการสร้างสารพิษในขณะที่การใช้งานของสินค้าตัวเอง (เช่นรถยนต์) สร้างสารพิษและของเสีย แต่ทั้งสามปัจจัยสิ่งแวดล้อมมักจะชี้ว่าเป็นผู้รับผิดชอบในการเกิดมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อม - ประชากร, เทคโนโลยีและการบริโภค - การบริโภคดูเหมือนว่าจะได้รับความสนใจน้อย เหตุผลหนึ่งที่ทำให้ไม่มีข้อสงสัยก็คือว่ามันอาจจะยากที่สุดในการเปลี่ยนแปลง รูปแบบการบริโภคของเรามีมากส่วนหนึ่งของชีวิตของเราที่จะเปลี่ยนพวกเขาจะต้องมีการตรวจสอบทางวัฒนธรรมขนาดใหญ่ไม่พูดถึงการเคลื่อนเศรษฐกิจอย่างรุนแรง การลดลงของความต้องการสำหรับผลิตภัณฑ์ A, เป็นทราบเศรษฐศาสตร์นำเกี่ยวกับภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจหรือแม้กระทั่งภาวะซึมเศร้าพร้อมกับการว่างงานขนาดใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิลเลียมรีส เป็นนักวางแผนเมืองที่มหาวิทยาลัยบริติชโคลัมเบีย ประมาณว่า มันต้องมี สี่ถึงหกไร่ที่ดินเพื่อรักษาระดับการบริโภคของคน จากประเทศในการบริโภคสูง ปัญหาคือว่าในปี 1990 ทั่วโลกมีเพียง 1.7 ไร่ของที่ดินที่มีต่อระบบนิเวศ สำหรับแต่ละบุคคลเขาสรุปว่า ยังคงถูกสร้างขึ้นในประเทศหลัก โดยวาดลงทรัพยากรธรรมชาติของประเทศตัวเอง และ expropriating ทรัพยากรผ่านการค้าของประเทศที่ต่อพ่วง ในคำอื่น ๆที่ต้องมีคนจ่ายสำหรับระดับการบริโภคของเรา [ เน้นที่เพิ่ม ]

. . . . . . . ของเรา การบริโภคสินค้าว่าเป็นฟังก์ชันของวัฒนธรรมโดยเฉพาะการผลิตและการขายและบริการไม่ทุนนิยมในงานรูปแบบปัจจุบันยิ่งผลิตยิ่งซื้อยิ่งมีความก้าวหน้า และความเจริญรุ่งเรือง มาตรการที่สำคัญที่สุดเดียวของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจเป็น , หลังจากทั้งหมด , ผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติ ( GNP ) , ผลรวมของสินค้าและบริการที่ผลิตโดยให้สังคมในปีเป็นการวัดความสำเร็จของสังคมบริโภค เห็นได้ชัดว่า กิน

อย่างไรก็ตาม การผลิต การแปรรูป และการบริโภค สินค้าต้องมีการสกัดและการใช้ทรัพยากร ธรรมชาติ ( ไม้ , แร่ , เชื้อเพลิงฟอสซิล และน้ำ มันต้องใช้ การสร้าง โรงงาน และโรงงานที่มีการสร้างสารเชิงซ้อน เป็นพิษ ในขณะที่การใช้สินค้าเอง ( เช่นรถยนต์ ) สร้างมลพิษและของเสีย แต่ทั้งสามปัจจัยสิ่งแวดล้อมมักจะเป็นผู้รับผิดชอบมลภาวะสิ่งแวดล้อม ประชากร เทคโนโลยี และการบริโภคการบริโภคดูเหมือนว่าจะได้รับความสนใจน้อย เหตุผลหนึ่งที่ไม่มีข้อสงสัยก็คือว่ามันอาจจะยากที่จะเปลี่ยนรูปแบบการบริโภคของเรามีมากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเราที่เปลี่ยนได้จะต้องยกเครื่องทางวัฒนธรรมใหญ่ไม่ต้องพูดถึง เคลื่อนเศรษฐกิจอย่างรุนแรง . ลดลงในความต้องการสำหรับผลิตภัณฑ์ เป็นนักเศรษฐศาสตร์ทราบนำเกี่ยวกับภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจ หรือแม้กระทั่งภาวะซึมเศร้า , พร้อมกับการว่างงานมาก