DIAGNOSISThe diagnosis of Bell pals

DIAGNOSIS
The diagnosis of Bell palsy must be made on the basis of a thorough history and physical examination, as well as the use of diagnostic testing when necessary. Bell palsy is a diagnosis of exclusion. Clinical features of the disorder that may help to distinguish it from other causes of facial paralysis include the sudden onset of unilateral facial paralysis and the absence of signs and symptoms of CNS, ear, and cerebellopontine angle disease.


Bell's palsy is an acute peripheral facial weakness of unknown cause and the diagnosis can be established without difficulty in patients with unexplained unilateral isolated facial weakness. The onset is sudden and symptoms typically peak within a few days. Additional symptoms may include pain in or behind the ear, numbness or tingling in the affected side of the face usually without any objective deficit on neurological examination, hyperacusis and disturbed taste on the ipsilateral anterior part of the tongue.[1] Bilateral idiopathic facial palsy occurs less frequently than unilateral involvement. About 7% of patients with history of Bell's palsy may experience recurrence. The mean interval to first recurrence is reported at 9.8 years after the first episode.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การวินิจฉัยการวินิจฉัยความพิการเบลต้องทำบนพื้นฐานของประวัติอย่างละเอียด และตรวจร่างกาย รวมทั้งการใช้การทดสอบวินิจฉัยเมื่อจำเป็น ระฆังพิการเป็นวินิจฉัยของการยกเว้น ลักษณะทางคลินิกของโรคที่อาจช่วยในการแยกแยะจากสาเหตุอื่น ๆ ของอัมพาตใบหน้า รวมถึงการโจมตีฉับพลันของอัมพาตใบหน้าข้างเดียวและกรณีที่ไม่มีสัญญาณและอาการของระบบประสาทส่วนกลาง หู และโรคมุม cerebellopontineพาตเป็นการอ่อนแอต่อพ่วงหน้าเฉียบพลันไม่ทราบสาเหตุ และการวินิจฉัยสามารถสร้างยากในผู้ป่วยที่ มีความอ่อนแอหน้าแยกข้างเดียวไม่ได้อธิบาย การโจมตีอย่างฉับพลัน และอาการโดยทั่วไปสูงสุดสูงสุดกี่วัน อาการเพิ่มเติมอาจรวมถึงความเจ็บปวดใน หรือ หลังใบ หู มึนงงหรือรู้สึกเสียวซ่าในด้านผลกระทบของใบหน้าที่มักจะไม่ขาดใด ๆ วัตถุประสงค์ในการตรวจทางระบบประสาท hyperacusis และรบกวนรสชาติบน ipsilateral ส่วนด้านหน้าของลิ้นได้ [1] ทวิภาคีไม่ทราบสาเหตุหน้าพิการเกิดขึ้นน้อยกว่าการมีส่วนร่วมข้างเดียว ประมาณ 7% ของผู้ป่วย มีประวัติพาตอาจพบการเกิดซ้ำ ช่วงแรกเกิดหมายถึงรายงานที่ 9.8 ปีหลังจากตอนแรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวินิจฉัย
การวินิจฉัยของ Bell อัมพาตจะต้องทำบนพื้นฐานของการมีประวัติอย่างละเอียดและตรวจสอบทางกายภาพเช่นเดียวกับการใช้งานของการทดสอบการวินิจฉัยเมื่อมีความจำเป็น เบลล์เป็นอัมพาตวินิจฉัยของการยกเว้น ลักษณะทางคลินิกของโรคที่อาจช่วยให้ความแตกต่างจากสาเหตุอื่น ๆ ของใบหน้าอัมพาตรวมถึงการโจมตีอย่างฉับพลันของใบหน้าอัมพาตฝ่ายเดียวและไม่มีสัญญาณและอาการของระบบประสาทส่วนกลางหูและโรคมุม cerebellopontine.


อัมพาตเบลล์เป็นเฉียบพลันอ่อนแอใบหน้าอุปกรณ์ต่อพ่วง ไม่ทราบสาเหตุและการวินิจฉัยที่สามารถจัดตั้งขึ้นโดยไม่ยากในผู้ป่วยที่ไม่ได้อธิบายข้างเดียวอ่อนแอใบหน้าบางแห่ง การโจมตีเป็นอย่างฉับพลันและอาการมักจะสูงสุดภายในไม่กี่วัน อาการเพิ่มเติมอาจรวมถึงความเจ็บปวดในหรือด้านหลังหูชาหรือรู้สึกเสียวซ่าในด้านผลกระทบของใบหน้ามักจะไม่มีการขาดดุลวัตถุประสงค์ใด ๆ ในการตรวจสอบระบบประสาท hyperacusis และรสชาติรบกวนในส่วนด้านหน้า ipsilateral ของลิ้น. [1] ทวิภาคีอัมพาตใบหน้าไม่ทราบสาเหตุเกิดขึ้นน้อยกว่าการมีส่วนร่วมฝ่ายเดียว ประมาณ 7 ของผู้ป่วยที่มีประวัติของอัมพาตเบลล์อาจพบการเกิดซ้ำ% ช่วงเวลาหมายถึงการกลับมาอีกครั้งแรกที่มีรายงานที่ 9.8 ปีหลังจากที่ครั้งแรก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวินิจฉัยโรคอัมพาตเบลล์ต้องตัดสินใจบนพื้นฐานของประวัติและตรวจร่างกายอย่างละเอียด รวมทั้งใช้ในการทดสอบการวินิจฉัยเมื่อจำเป็น อัมพาตเบลล์คือการวินิจฉัยโรคของข้อยกเว้น ลักษณะทางคลินิกของโรคที่อาจช่วยในการแยกจากสาเหตุอื่น ๆของใบหน้าอัมพาต รวมถึงการโจมตีอย่างฉับพลันของอัมพาตใบหน้าข้างเดียวและการขาดของสัญญาณและอาการของโรค หรือ หู และ การปฏิบัติตามความเชื่อทางศาสนา .สำนักงานปลัดสำนักนายกรัฐมนตรีเป็นเฉียบพลันต่อพ่วงใบหน้าอ่อนโดยไม่ทราบสาเหตุและการวินิจฉัยโรค สามารถสร้างโดยไม่ยากในผู้ป่วยที่ไม่สามารถอธิบายโดยแยกหน้า อ่อน การโจมตีอย่างฉับพลันและอาการมักจะเป็นยอดภายในไม่กี่วัน อาการเพิ่มเติมอาจรวมถึงความเจ็บปวดในหรือหลังใบหู , ชาหรือรู้สึกเสียวซ่าในผลกระทบด้านของหน้าปกติโดยไม่มีการขาดดุลในการตรวจสอบทางระบบประสาท , สูญและรสชาติรบกวนในส่วนของ ipsilateral ของลิ้น [ 1 ] ทั้งสองสาเหตุใบหน้าอัมพาตเกิดขึ้นน้อยกว่าฝ่ายเดียวเกี่ยวข้อง ประมาณ 7% ของผู้ป่วยที่มีประวัติของสำนักงานปลัดสำนักนายกรัฐมนตรีอาจพบการเกิดขึ้นอีก หมายถึงช่วงของรายงานที่แรกคือ 9.8 ปี หลังจากตอนแรก