When I was a senior in the [then] M

When I was a senior in the [then] Metallurgy Department at the Massachusetts Institute of Technology (M.I.T.) in 1959, I took an innocuously named course, Physical Metallurgy III or 3.33. The class lectures were a little boring and had something to do with the current industrial metallurgical treatments of metals such as nitriding ... but the laboratory was something else entirely. Each week we met for three hours in a room fully equipped with metallurgical microscopes - one for each student in the class - a heavy investment even then. The first hour was spent looking at a set of polished & etched metallurgical cross sections, nicely prepared by Metallographer Nicholas Pellegrino and Lab Instructors Walter Johnson and the late Arthur J. Gregor. We looked at the specimens one at a time, taking notes, asking questions of our instructors (Profesor David A. Thomas, and Instructors Marc Richman, George Krauss, and Vince Sciuta) and then passing each specimen around the room. We all got first-hand looks at each and every specimen. Then we were each given an unknown specimen; and we were expected to examine it, then prepare a suitable cross section, and figure out all by ourselves (a) what it was, (b) how it was made and processed metallurgically, (c) what (if anything) was wrong with it, and (d) what should have been done to make it right. We then wrote short reports, usually a page or two with one or two illustrative photomicrographs which we also made ourselves, using 3-1/4 by 4 inch glass negatives and contact prints, in which we put forth our analyses. The instructors graded those before the next class, so another part of the following class was spent discussing our findings with the instructor who had graded it. Usually the instructors didn't know any more than we did about the history of each unknown, so it was excellent practice for everyone.

The following year I had graduated, entered graduate school at M.I.T., and had been appointed Instructor in Metallurgy. Charlie McMahon also joined the fray as Instructor in Metallurgy. I was the eager new purchaser of a Miranda single lens reflex camera and a microscope attachment for it. Arthur Gregor picked an Asahi (later, Honeywell) Pentax at the same time. He was luckier than I - the Miranda Camera Company soon sank from the sheer weight of its cast-brass camera bodies. I was fortunate to be assigned as the lab instructor for 3.33 along with Charlie. In 1962 I took advantage of this opportunity to make color transparency photomicrographs of all the known specimens each week just prior to class, and I also made suitable photomicrographs of the unknowns that I graded each week. I used Kodachrome KA-135 Professional film (at Arthur Gregor's knowing urging) and I also took the trouble to make and calibrate my own through-the-lens exposure meter, using a cadmium sulfide photoresistive cell whose resistance I measured with a multimeter. I also tried Ektachrome, but that was a disaster, as the much shorter exposures caused the inevitable mirror bounce of the SLR to ruin the sharpness of nearly every image that I made with that film. The exposures with the far slower Kodachrome Professional film were so much longer - several seconds - that the bounce died out long before most of the image was recorded. These images have stood the test of time - and now, 45 years later, they are still as bright and clear as they were back in 1962. Note, however, that I have had to adjust the color balance of many of the images (using the PhotoStudio image-editing software that came bundled with my Sony Mavica digital camera) in order to approximate what I remember seeing directly through the microscope eyepiece. The next year I was again an instructor in the course, and so I continued the process, filling in the blanks and omissions of the previous year. I eventually exposed more than thirty, 36-exposure rolls of film, with about a 90% success rate as to exposure and sharpness. In all images shown here, the microscope was a Leitz Metallux set up for reflected light.

Then, almost twenty years later in 1979 and 1980, I was an eager professor at Drexel University and took it upon myself to shoehorn my slide collection into the Metallurgy curriculum there by creating (with the help of John Gregory and his staff in Drexel's Audio-Visual Department) a self-paced instruction set based on filmstrips and audio cassette tapes. These were well received by the undergraduate students in the one year that I had remaining there. The present narrations are based on the notes that I prepared for that instruction set.

The exceptional value of M.I.T.'s 3.33 lab course to me personally was that it forced me to bring together all the knowledge and understanding of metallurgy to which I had been exposed. I developed confidence in my work and in my interpretation of microstructures. It made me grow up. I am now placing all of it out in the open Internet in the hope that others ma

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อฉันเป็นอาวุโสใน [แล้ว] กรมโลหะผสมที่ Massachusetts Institute of Technology (MIT) ในปี 1959 ผมเอาหลักสูตรชื่อ innocuously ทางกายภาพโลหะที่สามหรือ 3.33 การบรรยายในชั้นเรียนเป็นที่น่าเบื่อเล็กน้อยและมีสิ่งที่จะทำอย่างไรกับการรักษาในปัจจุบันโลหะอุตสาหกรรมโลหะเช่นไนไตรด์ ... แต่ในห้องปฏิบัติการเป็นสิ่งอื่นทั้งหมด แต่ละสัปดาห์เราพบกันเป็นเวลาสามชั่วโมงในห้องที่เพียบพร้อมไปด้วยกล้องจุลทรรศน์โลหะ - หนึ่งสำหรับนักเรียนในชั้นเรียนในแต่ละ - การลงทุนหนักได้แล้ว ชั่วโมงแรกได้ใช้เวลามองไปที่ชุดของส่วนข้ามขัดและแกะสลักโลหะที่เตรียมไว้เป็นอย่างดีโดยนิโคลัส Metallographer Pellegrino และ Lab อาจารย์วอลเตอร์จอห์นสันและสายเจอาร์เธอร์เกรเกอร์ เรามองที่ตัวอย่างหนึ่งที่เวลา, การบันทึกการถามคำถามของอาจารย์ของเรา (ศาสตราจารย์เดวิดเอโทมัสและอาจารย์มาร์ค Richman, จอร์จอูสและวินซ์ Sciuta) แล้วผ่านชิ้นงานแต่ละรอบ ๆ ห้อง เราทุกคนมีมือแรกมีลักษณะที่แต่ละคนและทุกชิ้นงาน แล้วเราแต่ละคนได้รับตัวอย่างที่ไม่รู้จัก; และเราก็คาดว่าจะตรวจสอบมันแล้วเตรียมข้ามส่วนที่เหมาะสมและคิดออกทั้งหมดด้วยตัวเอง (ก) สิ่งที่มันเป็น (ข) วิธีการที่มันถูกสร้างขึ้นและประมวลผล metallurgically (ค) สิ่งที่ (ถ้ามีอะไร) ที่ผิดกับ มันและ (ง) สิ่งที่ควรได้รับการกระทำที่จะทำให้มันถูกต้อง จากนั้นเราจะเขียนรายงานสั้นมักจะหน้าหรือสองกับหนึ่งหรือสอง photomicrographs เป็นตัวอย่างที่เรายังทำเองโดยใช้ 3-1 / 4 4 นิ้วแก้วเชิงลบและพิมพ์รายชื่อผู้ติดต่อในการที่เรานำมาวิเคราะห์ของเรา อาจารย์ผู้สอนอย่างช้า ๆ เหล่านั้นก่อนที่ระดับถัดไปเพื่อให้เป็นส่วนหนึ่งของชั้นเรียนต่อไปอีกคือการใช้จ่ายการอภิปรายผลการวิจัยของเรากับอาจารย์ผู้สอนที่ได้ช้ามัน โดยปกติผู้สอนไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าที่เราทำเกี่ยวกับประวัติของแต่ละคนที่ไม่รู้จักดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ดีสำหรับทุกคน. ในปีต่อไปผมได้จบการศึกษาเข้าเรียนปริญญาโทที่ MIT และได้รับการแต่งตั้งผู้สอนในโลหะผสม ชาร์ลีฮอนยังเข้าร่วมการต่อสู้เป็นอาจารย์ในโลหะผสม ผมก็อยากซื้อใหม่ของมิแรนดาเลนส์เดียวกล้องสะท้อนและสิ่งที่แนบมากล้องจุลทรรศน์สำหรับมัน อาร์เธอร์เกรเกอร์หยิบอาซาฮี (ต่อมา Honeywell) Pentax ในเวลาเดียวกัน เขาเป็นคนที่โชคดีกว่าฉัน - บริษัท มิแรนดากล้องเร็ว ๆ นี้จมลงจากน้ำหนักที่แท้จริงของร่างกายของกล้องหล่อทองเหลือง ผมโชคดีที่ได้รับมอบหมายเป็นผู้สอนในห้องปฏิบัติการสำหรับ 3.33 พร้อมกับชาร์ลี ในปี ค.ศ. 1962 ผมเอาประโยชน์จากโอกาสที่จะทำให้สีโปร่งใส photomicrographs ของทุกชิ้นงานที่เป็นที่รู้จักกันในแต่ละสัปดาห์ก่อนที่จะระดับนี้และฉันยังทำ photomicrographs เหมาะสมของราชวงศ์ที่ผมให้คะแนนในแต่ละสัปดาห์ ผมใช้ Kodachrome KA-135 ภาพยนตร์มืออาชีพ (ที่อาร์เธอร์เกรเกอร์รู้กระตุ้น) และฉันยังเอาปัญหาที่จะทำให้การสอบเทียบและการสัมผัสของตัวเองผ่านเลนส์เมตรโดยใช้เซลล์แคดเมียมซัลไฟด์ที่มีความต้านทาน photoresistive ผมวัดด้วยมัลติมิเตอร์ ฉันยังพยายาม Ektachrome แต่นั่นก็เป็นภัยพิบัติเป็นความเสี่ยงที่สั้นมากทำให้เกิดการตีกลับของกระจกที่หลีกเลี่ยงไม่ SLR ที่จะทำลายความคมชัดของเกือบทุกภาพที่ผมทำกับหนังเรื่องนั้น เสี่ยงกับช้าไกล Kodachrome ภาพยนตร์มืออาชีพมีมากอีกต่อไป - หลายวินาที - ที่ตีกลับหายไปนานก่อนที่จะมากที่สุดของภาพที่ถูกบันทึกไว้ ภาพเหล่านี้ได้ยืนการทดสอบของเวลา - และตอนนี้ 45 ปีต่อมาพวกเขายังคงสดใสและชัดเจนตามที่พวกเขากลับมาในปี 1962 แต่โปรดทราบว่าผมได้มีการปรับความสมดุลของสีของหลายภาพ (โดยใช้ ซอฟแวร์ PhotoStudio แก้ไขภาพที่มาพร้อมกับกล้องของ Sony Mavica ดิจิตอลของฉัน) เพื่อให้ใกล้เคียงกับสิ่งที่ฉันจำได้ว่าเห็นโดยตรงผ่านกล้องจุลทรรศน์ช่องมองภาพ ปีต่อมาผมเป็นอีกผู้สอนในหลักสูตรและดังนั้นผมจึงยังคงดำเนินการกรอกในช่องว่างและละเว้นการกระทำของปีก่อน ฉันสัมผัสในที่สุดกว่าสามสิบม้วน 36 ภาพของภาพยนตร์เรื่องอัตราความสำเร็จ 90% ในขณะที่การสัมผัสและความคมชัด ในภาพทั้งหมดที่แสดงที่นี่กล้องจุลทรรศน์เป็น Leitz Metallux การตั้งค่าสำหรับแสงสะท้อน. แล้วเกือบยี่สิบปีต่อมาในปี 1979 และปี 1980 ผมเป็นอาจารย์กระตือรือร้นที่ Drexel University และเอามันเมื่อตัวเองที่จะช้อนรองเท้าคอลเลกชันสไลด์ของฉันเป็นโลหะ หลักสูตรโดยมีการสร้าง (ด้วยความช่วยเหลือของจอห์นเกรกอรี่และพนักงานของเขาใน Drexel ของภาพและเสียงกรม) การเรียนการสอนด้วยตนเองตั้งอยู่บนพื้นฐานของ filmstrips และเทปเสียง เหล่านี้ได้รับการต้อนรับอย่างดีจากนักศึกษาระดับปริญญาตรีในปีหนึ่งที่ผมเหลืออยู่ที่นั่น บรรยายปัจจุบันอยู่บนพื้นฐานของบันทึกที่ผมเตรียมไว้สำหรับชุดคำสั่งที่. ค่าที่โดดเด่นของเอ็มไอที 3.33 หลักสูตรห้องปฏิบัติการกับผมเป็นการส่วนตัวก็คือว่ามันบังคับให้ฉันนำมารวมกันทั้งหมดมีความรู้และความเข้าใจของโลหะที่ฉันได้รับการสัมผัส ผมพัฒนาความเชื่อมั่นในการทำงานของฉันและในการตีความของฉันจุลภาค มันทำให้ฉันเติบโตขึ้น ตอนนี้ฉันวางทั้งหมดของมันออกมาในอินเทอร์เน็ตที่เปิดอยู่ในความหวังว่าคนอื่น ๆ แม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

当我是一个在[高级]冶金部，然后在麻省理工学院（MIT）在1959，I。当然，一个叫发生无害化或物理冶金3.33 class III）lectures。有什么是我boring和与当前冶金工业做头发护理的metals如氮化。但作为实验室的是什么每一周我们没有满足。entirely三小时，在一个房间配备一个完全与第一冶金显微镜for each在一个对重金属类投资。即使是花”），然后在第一polished set of a和etched冶金通过交叉nicely prepared Metallographer尼古拉斯节，Instructors沃尔特约翰逊和实验室Pellegrino亚瑟和。J .格雷戈尔。我们看一个在一个时间，以在各不同的问题，我们asking Profesor instructors（David A .马克托马斯，乔治，和Instructors Krauss富翁，然后passing文斯Sciuta）和在每个specimen我们的房间。所有的一切看起来很好first-hand specimen。然后在每个和每个我们是因为我们是一个未知的和不specimen expected；它的制备examine交叉，然后一个suitable来了，和我们所有的（A），它是什么，它是如何做的（B）。processed metallurgically、（c）和（什么什么）如果这是怎么了，和（d）应该有什么让它被做了对的权利。然后，我们的报告中写道，一个不折不扣的通常1-2个或两illustrative与我们自己做，这也诱导通过使用4 3-1 / 4英寸玻璃底片，这和我们联系在prints forth我们把那些instructors analyses）分级。在另一个类的一部分，所以下次我们花的是以下discussing class是findings与instructor有分级的Usually instructors它。不知道更多关于比任何一个历史的我们一样，所以它是好每个未知为每个人的行为。我有graduated年）以下，在麻省理工学院的研究生，学校entered已经有appointed在冶金和讲师。麦克马洪的磨损也joined查利. As—我是在eager冶金新purchaser米兰达的一个单镜头反射相机和一个附件。亚瑟和做一个用picked格雷戈尔（霍尼韦尔）、朝日宾得在相同的时间。他是幸运的，比公司的I -米兰达很快下跌从最纯粹的相机。相机的重量和它的cast-brass I was病人被fortunate是作为一个实验室，3.33 instructor查理在一起。这1962 I带优势的机会。一个透明的让所有的已知的诱导在每个星期都到prior标本，和我也做suitable class这诱导的未知数，每个星期用分级I I . KA-135专业彩色膜（格雷戈尔在亚瑟.我也知道要求的trouble）和带到自己的数据和calibrate through-the-lens exposure米，cadmium使用a硫化photoresistive细胞其阻力测量与一个multimeter I .我也tried Ektachrome，但这是一个灾难，作为一个不可避免的造成的风险更shorter跳出的单反镜子的每对图像的sharpness毁近这是我在做。“暴露与slower彩色膜与远太是专业several时间。-秒-这died跳出了之前的图像是最长的。These recorded有时间的检验stood images）和现在，他们是用45年，仍然是明亮和清晰，作为他们为1962回来。注，然而，在那我有有一个调整在许多先进的平衡的图像使用的软件是（PhotoStudio image-editing都与我Mavica bundled索尼在数字相机），不要看到什么顺序来approximate直接通过I I）和目镜下年。当然是在一个instructor又继续说，“所以我blanks和灌装过程，在omissions的场更年I最终暴露。36-exposure三十卷，比的薄膜，成功率是一个与一个以上exposure As和在这里sharpness all images . A，是shown和Leitz reflected Metallux设置为光。然后，用在几乎二十年，我是一个1979和1980教授在eager卓克索大学和它发生在我参加收集到的shoehorn玻片为冶金curriculum知道创造的（由约翰格雷戈里和与他的帮助在Drexel Audio-Visual部人员的指导self-paced set）和基于音频盒式磁带（磁带These filmstrips。好学生收到的是通过这一年在undergraduate I有剩余的narrations）是目前。基于不同的指导，这是我prepared set。麻省理工院exceptional value）.当然，3.33实验室给它强迫我到是那personally一起把所有的知识我理解到，这和原住民的开发已经有信心。我在我的暴露在我的工作和interpretation这是我成长的microstructures做游戏。现在所有的。我做了placing在开放互联网，希望别人在那马。