Environmental theatre, a branch of

Environmental theatre, a branch of the New Theatre movement of the 1960s that aimed to heighten audience awareness of theatre by eliminating the distinction between the audience’s and the actors’ space. Richard Schechner’s environmental productions Dionysus in 69, Makbeth, and Commune were performed in his Performing Garage on Off-Off-Broadway in New York City.Schechner and the Performance Group (founded 1968) shaped the theatre to conform to each play, constructing different audience frameworks for each production. The sets were usually based on multilevel platforms, balconies, ramps, and scaffolds surrounding a stage that encroached on the audience’s territory, providing a wider range of space for the actors and a greater flexibility of interaction between the audience and performers. The audience of the environmental theatre was invited, even expected, to participate. The minimum involvement for the production of Commune, for example, was the audience’s removal of its shoes upon entering the garage. To enhance the immediacy of experience the multiple-focus theatre replaced the traditional single focus, allowing more than one scene to be staged at the same time. Schechner’s theatrical experiments, inherited from the Polish director Jerzy Grotowski, included the use of psychophysical conditioning exercises for actors, the “collaging” of texts, and the shaping of theatre space.The concept of environmental theatre was taken to greater extremes by radical artistic groups such as Welfare State International, based in England, and the Bread and Puppet Theater, based in the United States. Both took art to the streets, often working in derelict urban neighbourhoods in the latter half of the 20th century and at the beginning of the 21st. Numerous other experimental companies defied the traditional boundaries of audience-actor relationships, especially in nontheatre venues.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรงละครสิ่งแวดล้อมเป็นสาขาหนึ่งของการเคลื่อนไหวที่โรงละครใหม่ของปี 1960 ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างความตระหนักให้ผู้ชมเพิ่มปริมาณของโรงละครโดยการขจัดความแตกต่างระหว่างผู้ชมและนักแสดงพื้นที่ฯ ริชาร์ดเชคเนอร์โปรดักชั่นสิ่งแวดล้อม Dionysus ใน 69, Makbeth และชุมชนได้ดำเนินการในโรงรถของเขาในการแสดงนอกบรอดเวย์ในนิวยอร์กซิตี้

Schechner และกลุ่มผลการปฏิบัติงาน (ก่อตั้ง 1968) รูปที่โรงละครเพื่อให้สอดคล้องกับการเล่นแต่ละการสร้างกรอบผู้ชมที่แตกต่างกันสำหรับแต่ละการผลิต ชุดมักจะอยู่บนพื้นฐานของแพลตฟอร์มหลายระเบียงทางลาดและโครงรอบขั้นตอนที่รุกรานดินแดนของผู้ชมที่ให้ช่วงกว้างของพื้นที่สำหรับนักแสดงและความยืดหยุ่นมากขึ้นของการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ชมและนักแสดง ผู้ชมของโรงละครสิ่งแวดล้อมได้รับเชิญคาดว่าแม้จะมีส่วนร่วม การมีส่วนร่วมขั้นต่ำสำหรับการผลิตของชุมชนเช่นเป็นลบของผู้ชมของรองเท้าของตนเมื่อเข้าโรงรถ เพื่อเพิ่มความฉับไวของประสบการณ์ละครหลายโฟกัสแทนที่โฟกัสเดียวแบบดั้งเดิมที่ช่วยให้มากกว่าหนึ่งฉากจะเป็นฉากในเวลาเดียวกัน การทดลองแสดงละคร Schechner ของ

แนวคิดของโรงละครสิ่งแวดล้อมถูกนำตัวไปสุดขั้วมากขึ้นโดยกลุ่มศิลปะที่รุนแรงเช่นรัฐสวัสดิการระหว่างประเทศซึ่งตั้งอยู่ในอังกฤษและขนมปังและโรงละครหุ่นกระบอกอยู่ในประเทศสหรัฐอเมริกา ทั้งสองเอาศิลปะไปตามถนนที่มักจะทำงานอยู่ในย่านชุมชนที่ถูกทิ้งร้างในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 และจุดเริ่มต้นของ 21 บริษัท จำนวนมากการทดลองอื่น ๆ ที่ท้าทายขอบเขตแบบดั้งเดิมของความสัมพันธ์ของผู้ชมนักแสดงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่ nontheatre

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงละครสิ่งแวดล้อมเป็นสาขาของการเคลื่อนไหวของโรงละครใหม่ในช่วงทศวรรษ1960ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อเพิ่มการรับรู้ของผู้ชมในโรงละครโดยการขจัดความแตกต่างระหว่างพื้นที่ของผู้ชมและนักแสดง การผลิตสิ่งแวดล้อมของริชาร์ด Schechner ได้ใน๖๙, Makbeth, และประชาคมได้ดำเนินการในโรงรถที่กำลังดำเนินการในการปิด-ปิด-บรอดเวย์ในนครนิวยอร์ก

Schechner และกลุ่มผลการดำเนินงาน (ก่อตั้งขึ้น๑๙๖๘) รูปทรงของโรงละครเพื่อให้สอดคล้องกับการเล่นแต่ละ, สร้างกรอบผู้ชมที่แตกต่างกันสำหรับการผลิตแต่ละ. โดยปกติแล้วชุดนี้จะขึ้นอยู่กับหลายแพลตฟอร์ม, ระเบียง, ทางลาด, และนั่งร้านรอบเวทีที่ตั้งอยู่บนดินแดนของผู้ชม, ให้ช่วงกว้างของพื้นที่สำหรับนักแสดงและมีความยืดหยุ่นมากขึ้นของการปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ชมและ นักแสดง . ผู้ชมของโรงละครสิ่งแวดล้อมได้รับเชิญแม้ว่าจะมีส่วนร่วม การมีส่วนร่วมขั้นต่ำสำหรับการผลิตของประชาคมตัวอย่างเช่นการกำจัดของผู้ชมของรองเท้าเมื่อเข้าสู่โรงรถ เพื่อเพิ่มความความฉับไวของประสบการณ์การใช้งานโรงละครหลายโฟกัสแทนที่จุดโฟกัสเดียวแบบดั้งเดิมซึ่งจะช่วยให้ฉากต่างๆได้รับการจัดฉากในเวลาเดียวกัน การทดลองละครของ schechner ได้รับการสืบทอดมาจากผู้อำนวยการโปแลนด์ Jerzy Grotowski รวมถึงการใช้การออกกำลังกายของเครื่องปรับร่างกายสำหรับนักแสดง "พัน" ของข้อความและการสร้างของพื้นที่โรงละคร

แนวคิดของโรงละครสิ่งแวดล้อมถูกนำไปสู่การที่ยิ่งใหญ่มากขึ้นโดยกลุ่มศิลปะที่รุนแรงเช่นสวัสดิการรัฐนานาชาติ, ในประเทศอังกฤษ, และขนมปังและโรงละครหุ่นกระบอก, ขึ้นอยู่ในสหรัฐอเมริกา. ทั้งสองเอาศิลปะไปยังถนนที่มักจะทำงานในเมืองที่ไม่มีที่อยู่ในช่วงหลังของศตวรรษที่20และที่จุดเริ่มต้นของ21บริษัททดลองอื่นๆจำนวนมากทำให้ขอบเขตแบบดั้งเดิมของความสัมพันธ์ของผู้ชม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่ที่ไม่ใช่โรงละคร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ละครสิ่งแวดล้อมเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวละครใหม่ในยุค 60s มีวัตถุประสงค์เพื่อปรับปรุงการรับรู้ของผู้ชมผ่านการขจัดความแตกต่างระหว่างพื้นที่ของผู้ชมและพื้นที่ของนักแสดง งานสิ่งแวดล้อมของริชาร์ดเชสเนอร์ดิโอเนสของ 69 มาร์คเบธและชุมชนเล่นในบรอดเวย์โชว์โรงรถนอกนครนิวยอร์ก
Schechner และกลุ่มนักแสดงที่ก่อตั้งขึ้นใน 1968 รูปร่างโรงละครเพื่อให้พอดีกับแต่ละเล่นและสร้างกรอบผู้ชมที่แตกต่างกันสำหรับแต่ละงาน ฉากเหล่านี้มักจะขึ้นอยู่กับแพลตฟอร์มหลายระดับระเบียงทางลาดและนั่งร้านรอบเวทีที่บุกรุกดินแดนของผู้ชมและให้พื้นที่มากขึ้นสำหรับนักแสดงและการโต้ตอบที่ยืดหยุ่นมากขึ้นระหว่างผู้ชมและนักแสดง ผู้ชมของโรงละครสิ่งแวดล้อมได้รับเชิญให้เข้าร่วมหรือแม้แต่ที่คาดการณ์ไว้ ตัวอย่างเช่นการมีส่วนร่วมน้อยที่สุดในการผลิตชุมชนคือผู้ชมถอดรองเท้าของพวกเขาเมื่อพวกเขาเข้าไปในโรงรถ เพื่อเพิ่มความเร่งด่วนของประสบการณ์หลายโฟกัสละครแทนที่แบบดั้งเดิมโฟกัสเดียวโรงละครที่ช่วยให้หลายฉากที่จะแสดงในเวลาเดียวกัน เชอร์ชิเนอร์เล่นทดลองสืบทอดประสบการณ์ของผู้กำกับเจอร์ซี่ grottowski โปแลนด์รวมถึงการฝึกจิตวิทยาร่างกายของนักแสดงการตัดเย็บปะติดปะต่อกันของข้อความและรูปร่างของพื้นที่เล่น
แนวคิดของละครสิ่งแวดล้อมได้ถูกผลักดันให้สุดขั้วโดยกลุ่มศิลปะหัวรุนแรงเช่นสหราชอาณาจักรตามรัฐสวัสดิการระหว่างประเทศและสหรัฐอเมริกาตามหุ่นขนมปังโรงละคร ทั้งคู่เดินไปตามถนนและมักจะทำงานในชุมชนเมืองร้างในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบและต้นศตวรรษที่ยี่สิบบริษัททดลองอื่นๆอีกมากมายไม่สนใจขอบเขตแบบดั้งเดิมของความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชมและนักแสดงโดยเฉพาะอย