❝IS THIS A LOVE SIGNAL?Skipping som

❝IS THIS A LOVE SIGNAL?
Skipping some usual scenery from morning till late night. However, Soonyoung does not seems to bother about that one small incident occured on that Tuesday in a train. Chan had been worrying and confused, yet he's not daring himself to ask anything. He'll just pretending to forget about it.

Now, we have arrived to Friday's early morning at 7:00AM.

A sleeping young boy were enjoying his dreamland, laying peacefully on the bed without caring about anything else in reality. Causing him to disremember his tied promise for today. He just knew their school had day off on this Friday due to some classes issues or it could be a renovation.

Chan was awoken by double taps through the window, in front of his study desk, where the brightness of sunshine will appear from. He quirked his eyebrows in sleepy manner and trying his best to stood up of his bed, approaching the glassed window. He was greet by familiar guy down there.

He saw another guy, dressing in comfy sports outfit, peeking around to find little stones but stopped when he saw Chan's existence. Chan is, again, startled.

“Soo-soonyoung?!”

The lonely guy named Kwon Soonyoung, crept up the same smirk as he once did during their train ride, supposedly three days ago. He lifts his hands up, waving at the younger one who had a very funny facial but Soonyoung refused to laugh.

Chan confusedly exchange his glance at the alarmed clock and finally recovered his fresh memory back.

“Oh! Jogging! How can I forgot about that?” he sighs and signalling at Soonyoung to wait using his hands gesture. Soonyoung nodded at the order obediently as Chan quickly rush to his bathroom.

In the other hand, Soonyoung chuckling alone before he steps foward, standing in front of a main door. Expecting for Chan's parents to open it for him, so he adjusts his expression and stretches his arms upward then knocking on the door.

As it delivered to his high expectation, he was welcomed by a woman; a beautiful woman indeed. Soonyoung bows politely at her while saying, “Good morning, Ms. Lee,” which surprises the elder woman as she touches her chest.

“Ouh, good morning, young man. What bring you here?” she asked nicely.

Soonyoung stands upright with a cordial smile sewed on his lips, “My name is Kwon Soonyoung, a senior from Dugyeom High and absolutely Chan's friend. I'm here to pick him up for a morning jog as we have promised,” he answered.

“Oh really? I didn't knew. Chan haven't told me anything yet but I'm glad he got such a nice friend like you, Soonyoung,” she flash a motherly smile.

“Come in, I can serve breakfast for both of you,” she invites his son's friend to wait inside as she steps aside a bit to allow him enter. Soonyoung couldn't disrespect towards adults, so he had to agree.

“Ah, thank you, aunt,” he gratefully take the offer.

Chan's mom begins to chuckle, “You can call me mom,” well it was unexpected but Soonyoung are having fireworks blasting inside the contain of his heart. He nodding his head once.

He fell into observation for the house and living room caught his attention much. It's close to a kitchen room, closest to kitchen counter mostly. He finally knew that Chan is living as an average child to an ordinary family. It's not a bad thing. He thinks positively and he prefer simpleness.

He follows the elder woman to a brightly simple decorated dining table, and took a sit as he was told. She placing each foods on table and he was amazed by her diligence in cooking in the early morning. Somehow, he envies Chan for being born under a perfect shelter, and good parents. Unlike his own.

In the middle of busily digging to fulfilling his stomach with breakfast meals, Chan had eventually came down and was astonished by his senior's attendance as soon he entered the kitchen room.

“WAH–” he screamed but pausing when he realizes it was someone he knows.

Chan sighing in relief and Soonyoung gave him a cheerful eye-smile, “Annyeong!” he greets with full mouth and continuously chewing on the sandwiches that he found tastes delicious.

“Ho-how can you sneak into my house?” he asks out of curiosity.

The question is answered by his own mom, who had done doing laundry, “I told him to get in and wait for you inside. It's not good to let your friend freezing outside there and it's almost winter, anyways,” she starts lecturing a bit.

Chan felt guilty and pursing his lips in regrets, “I'm sorry, sunbae,” he bow his head lightly. Soonyoung waves his hand quickly, “No! It's okay, not your fault,” he said as Chan could see Soonyoung's mouth fulled with stuffing foods and it almost bursts anytime soon. He find it's funny and tickling him to laughs.

Soonyoung blinked twice, “What?”

Chan attempts to stop laughing but he can't control it and breathing a bit while keeps laughing as he point his forefinger at Soonyoung. He holds his tummy and Soonyoung got it obviously. He frowned and chews them. Swallows them. Glaring at the nonstop laughing Chan.

“What's hilarious huuuuh?” he attack Chan with tickles on his waists as the junior had to suffer himself to laughs harder. They were playing around without realizing who has been watching and admiring them from afar; Ms. Lee as she happily left them for their moments to her bedroom.

After five minutes of tickling, laughing, smiling, and playing session; it'd be a good morning warm-up time, they washes the dishes and leaves to go outside. They were chatting for a bit combining small snickers.

Both of them begins to start challenging each others with running and switches it to jogs for a quick minutes then continue again. They were laughing and giggling at each other, once again. There would be a moment in which Soonyoung keeps teasing Chan, “If you win, you have to present me a peck!” and “Lose? I'll bite your cheek!”

Everything Soonyoung had blurts, it keeps destructing Chan's deep thoughts and had to hide his mad cheeks using the help of his hoodie. An hour later, they had grew tired and resumes with sauntering.

Soonyoung told Chan to wait as he goes into an convenience store and return with a bottle of mineral water. They walks again while drinking their water and wiping off their sweats using their own small towels, hanging on their necks.

Soonyoung pull out his Ipod 6th Generation alongside white earbuds before he notice a weird action from the person walking next to him. Chan was checking on his jersey pants and patting his pockets to confirm if they are there.

“What are you looking for?”

“My headphone and smartphone...,”

Due to Chan's anxiety, Soonyoung didn't say anything but he slowly travel a piece a earbud into Chan's ear and put another piece in his own ear. Now, they are sharing to listen musics together. He play a random playlist.

Chan looks up at Soonyoung questionably and softly blush as usual, he shut his eyes and heads down.

*Why?*

He sighed and lowering his shoulders. However, he's unconscously thought out into a whisper to himself, “What's wrong with me? Why am I blushing?” and sigh for once more time.

Soonyoung heard it on purpose and secretly smiling to himself. It may not be the good place for him to express, so he touch his Ipod's screen to select his choice of song and letting Chan listens to it. Chan realizes a sudden change of music and concentrates.

“Even if someone else comes to me
I won't even look at them ma love
Baby let me do wanna wanna do
just let me do wanna wanna do
Even if they say they'll give me the world
I'm content with just you ma love
You are the only one for me

I like you the best You're the prettiest
Wherever you pass by, your charms spill all over
I like you the best and I only need you
I'm going to engrave you in my heart
You're the most important in my life,” — B2ST's I Like You The Best.

Chan snatching his glance up at the other guy but Soonyoung is as fast as a ninja to looks away and reacting as if nothing was disturbing his morning like what he had done to someone.

*What is that supposed to mean?*

Chan puffs his cheeks in annoyance but he's not mad when seeing Soonyoung's sweaty wet hair strolling down to his sweaty chest as Soonyoung gulping on his drink and emptying the plastic bottle. Soonyoung perceive Chan's staring and knock Chan's head with the emptied plastic bottle playfully. Chan groans while rubbing his head spot.

“Can't stop staring at this hottie?” Soonyoung confidently point at himself, wiggling his eyebrows. Chan quickly stole the plastic bottle and hit it on Soonyoung's head back as revenge.

“Ack!” and this is Soonyoung's turn to rubbing his head, messing with his hair.

Chan completely doesn't care anymore about Soonyoung's status as his senior or whatever you could name it. He has drop the formality.

Soonyoung smirks at how confident Chan is standing and happily jumps for such a very tiny revenge. “Win, huh? Come here, give me kisses,” he made a kissy lips and tempting to chase after Chan, who had to sneaks and running away.

“Ew nooooo!!”

He jokingly shouts and they had never stops smiling for today.

❝IS THIS A LOVE SIGNAL?
Skipping some usual scenery from morning till late night. However, Soonyoung does not seems to bother about that one small incident occured on that Tuesday in a train. Chan had been worrying and confused, yet he's not daring himself to ask anything. He'll just pretending to forget about it.
 
Now, we have arrived to Friday's early morning at 7:00AM.
 
A sleeping young boy were enjoying his dreamland, laying peacefully on the bed without caring about anything else in reality. Causing him to disremember his tied promise for today. He just knew their school had day off on this Friday due to some classes issues or it could be a renovation.
 
Chan was awoken by double taps through the window, in front of his study desk, where the brightness of sunshine will appear from. He quirked his eyebrows in sleepy manner and trying his best to stood up of his bed, approaching the glassed window. He was greet by familiar guy down there.
 
He saw another guy, dressing in comfy sports outfit, peeking around to find little stones but stopped when he saw Chan's existence. Chan is, again, startled.
 
“Soo-soonyoung?!”
 
The lonely guy named Kwon Soonyoung, crept up the same smirk as he once did during their train ride, supposedly three days ago. He lifts his hands up, waving at the younger one who had a very funny facial but Soonyoung refused to laugh.
 
Chan confusedly exchange his glance at the alarmed clock and finally recovered his fresh memory back.
 
“Oh! Jogging! How can I forgot about that?” he sighs and signalling at Soonyoung to wait using his hands gesture. Soonyoung nodded at the order obediently as Chan quickly rush to his bathroom.
 
In the other hand, Soonyoung chuckling alone before he steps foward, standing in front of a main door. Expecting for Chan's parents to open it for him, so he adjusts his expression and stretches his arms upward then knocking on the door.
 
As it delivered to his high expectation, he was welcomed by a woman; a beautiful woman indeed. Soonyoung bows politely at her while saying, “Good morning, Ms. Lee,” which surprises the elder woman as she touches her chest.
 
“Ouh, good morning, young man. What bring you here?” she asked nicely.
 
Soonyoung stands upright with a cordial smile sewed on his lips, “My name is Kwon Soonyoung, a senior from Dugyeom High and absolutely Chan's friend. I'm here to pick him up for a morning jog as we have promised,” he answered.
 
“Oh really? I didn't knew. Chan haven't told me anything yet but I'm glad he got such a nice friend like you, Soonyoung,” she flash a motherly smile.
 
“Come in, I can serve breakfast for both of you,” she invites his son's friend to wait inside as she steps aside a bit to allow him enter. Soonyoung couldn't disrespect towards adults, so he had to agree.
 
“Ah, thank you, aunt,” he gratefully take the offer.
 
Chan's mom begins to chuckle, “You can call me mom,” well it was unexpected but Soonyoung are having fireworks blasting inside the contain of his heart. He nodding his head once.
 
He fell into observation for the house and living room caught his attention much. It's close to a kitchen room, closest to kitchen counter mostly. He finally knew that Chan is living as an average child to an ordinary family. It's not a bad thing. He thinks positively and he prefer simpleness.
 
He follows the elder woman to a brightly simple decorated dining table, and took a sit as he was told. She placing each foods on table and he was amazed by her diligence in cooking in the early morning. Somehow, he envies Chan for being born under a perfect shelter, and good parents. Unlike his own.
 
In the middle of busily digging to fulfilling his stomach with breakfast meals, Chan had eventually came down and was astonished by his senior's attendance as soon he entered the kitchen room.
 
“WAH–” he screamed but pausing when he realizes it was someone he knows.
 
Chan sighing in relief and Soonyoung gave him a cheerful eye-smile, “Annyeong!” he greets with full mouth and continuously chewing on the sandwiches that he found tastes delicious.
 
“Ho-how can you sneak into my house?” he asks out of curiosity.
 
The question is answered by his own mom, who had done doing laundry, “I told him to get in and wait for you inside. It's not good to let your friend freezing outside there and it's almost winter, anyways,” she starts lecturing a bit.
 
Chan felt guilty and pursing his lips in regrets, “I'm sorry, sunbae,” he bow his head lightly. Soonyoung waves his hand quickly, “No! It's okay, not your fault,” he said as Chan could see Soonyoung's mouth fulled with stuffing foods and it almost bursts anytime soon. He find it's funny and tickling him to laughs.
 
Soonyoung blinked twice, “What?”
 
Chan attempts to stop laughing but he can't control it and breathing a bit while keeps laughing as he point his forefinger at Soonyoung. He holds his tummy and Soonyoung got it obviously. He frowned and chews them. Swallows them. Glaring at the nonstop laughing Chan.
 
“What's hilarious huuuuh?” he attack Chan with tickles on his waists as the junior had to suffer himself to laughs harder. They were playing around without realizing who has been watching and admiring them from afar; Ms. Lee as she happily left them for their moments to her bedroom.
 
 
 
After five minutes of tickling, laughing, smiling, and playing session; it'd be a good morning warm-up time, they washes the dishes and leaves to go outside. They were chatting for a bit combining small snickers.
 
Both of them begins to start challenging each others with running and switches it to jogs for a quick minutes then continue again. They were laughing and giggling at each other, once again. There would be a moment in which Soonyoung keeps teasing Chan, “If you win, you have to present me a peck!” and “Lose? I'll bite your cheek!”
 
Everything Soonyoung had blurts, it keeps destructing Chan's deep thoughts and had to hide his mad cheeks using the help of his hoodie. An hour later, they had grew tired and resumes with sauntering.
 
Soonyoung told Chan to wait as he goes into an convenience store and return with a bottle of mineral water. They walks again while drinking their water and wiping off their sweats using their own small towels, hanging on their necks.
 
Soonyoung pull out his Ipod 6th Generation alongside white earbuds before he notice a weird action from the person walking next to him. Chan was checking on his jersey pants and patting his pockets to confirm if they are there.
 
“What are you looking for?”
 
“My headphone and smartphone...,” 
 
Due to Chan's anxiety, Soonyoung didn't say anything but he slowly travel a piece a earbud into Chan's ear and put another piece in his own ear. Now, they are sharing to listen musics together. He play a random playlist.
 
Chan looks up at Soonyoung questionably and softly blush as usual, he shut his eyes and heads down.
 
*Why?*
 
He sighed and lowering his shoulders. However, he's unconscously thought out into a whisper to himself, “What's wrong with me? Why am I blushing?” and sigh for once more time.
 
Soonyoung heard it on purpose and secretly smiling to himself. It may not be the good place for him to express, so he touch his Ipod's screen to select his choice of song and letting Chan listens to it. Chan realizes a sudden change of music and concentrates.
 
“Even if someone else comes to me
I won't even look at them ma love
Baby let me do wanna wanna do
just let me do wanna wanna do
Even if they say they'll give me the world
I'm content with just you ma love
You are the only one for me
 
I like you the best You're the prettiest
Wherever you pass by, your charms spill all over
I like you the best and I only need you
I'm going to engrave you in my heart
You're the most important in my life,” — B2ST's I Like You The Best.
 
Chan snatching his glance up at the other guy but Soonyoung is as fast as a ninja to looks away and reacting as if nothing was disturbing his morning like what he had done to someone.
 
*What is that supposed to mean?*
 
Chan puffs his cheeks in annoyance but he's not mad when seeing Soonyoung's sweaty wet hair strolling down to his sweaty chest as Soonyoung gulping on his drink and emptying the plastic bottle. Soonyoung perceive Chan's staring and knock Chan's head with the emptied plastic bottle playfully. Chan groans while rubbing his head spot. 
 
“Can't stop staring at this hottie?” Soonyoung confidently point at himself, wiggling his eyebrows. Chan quickly stole the plastic bottle and hit it on Soonyoung's head back as revenge.
 
“Ack!” and this is Soonyoung's turn to rubbing his head, messing with his hair.
 
Chan completely doesn't care anymore about Soonyoung's status as his senior or whatever you could name it. He has drop the formality.
 
Soonyoung smirks at how confident Chan is standing and happily jumps for such a very tiny revenge. “Win, huh? Come here, give me kisses,” he made a kissy lips and tempting to chase after Chan, who had to sneaks and running away.
 
“Ew nooooo!!”
 
He jokingly shouts and they had never stops smiling for today.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

❝IS A นี้รักสัญญาณข้ามบางฉากปกติตั้งแต่เช้าถึงดึก อย่างไรก็ตาม Soonyoung ดูเหมือนว่าไม่ยุ่งเกี่ยวกับที่เกิดเหตุขนาดเล็กที่ในรถไฟวันอังคาร จันเคยกังวล และสับสน แต่เขาเป็นอันเองจะถามอะไร เพียงเขาจะหลอกลืมเกี่ยวกับมัน ตอนนี้ เรามาถึงจะเป็นวันศุกร์ช่วงเช้าเวลา 7:00 ชายหนุ่มที่นอนอยู่กับเขาดรีมแลนด์ วางสงบบนเตียงนอนโดยไม่ต้องดูแลเกี่ยวกับอะไรในความเป็นจริง ทำให้เขา disremember เขาสัญญา tied สำหรับวันนี้ เขาเพิ่งรู้ของโรงเรียนมีวันปิดในวันศุกร์นี้เนื่องจากปัญหาบางประเภท หรืออาจปิดปรับปรุง จันมี awoken โดยก๊อกคู่ผ่านหน้าต่าง หน้าโต๊ะของเขาการศึกษา ความสว่างของซันไชน์จะปรากฏขึ้นจากที่ใด เขา quirked ของเขาคิ้วในลักษณะง่วงนอนและพยายามของเขาส่วนยืนของเตียง ใกล้หน้าต่าง glassed เขาถูกทักทาย ด้วยคนคุ้นเคยลงนั่น เขาเห็นอีกผู้ชาย แต่งตัวในชุดกีฬาสบาย peeking สถานหาน้อยหิน แต่หยุดเมื่อเขาเห็นการมีอยู่ของจันทร์ อีกครั้ง เป็น startled จันทร์ "ดัง-soonyoung !" คนโดดเดี่ยวชื่อ Kwon Soonyoung, crept ค่าเกเรเหมือนกันได้ในระหว่างการรถไฟ คาดคะเนสามวันที่ผ่านมา เขายกมือขึ้น โบกที่อนุชาที่มีใบหน้าตลก แต่ Soonyoung ปฏิเสธที่จะหัวเราะ จัน confusedly แลกเปลี่ยนนาฬิกาตื่นตระหนกอย่างคร่าว ๆ ของเขา และสุดท้าย กู้จำสดของเขากลับ "โอ้ วิ่ง วิธีสามารถฉันลืมว่า "เขา sighs และแดงที่ Soonyoung จะรอใช้รูปแบบลายเส้นมือของเขาได้ Soonyoung พยักหน้าในใบสั่งทรงเป็นจานอย่างรวดเร็ววิ่งเขาห้องน้ำ ในมืออื่น ๆ Soonyoung chuckling คนเดียวก่อนเขาตอนไปข้างหน้า ยืนอยู่หน้าประตูหลัก คาดหวังว่าผู้ปกครองของจานสามารถเปิด เขาเพื่อให้เขาปรับปรุงนิพจน์ของเขา และเหยียดแขนของเขาขึ้น แล้วเคาะประตู จะจัดส่งให้ความสูงของเขา เขาถูกต้อนรับเป็นผู้หญิง นางสวยจริง ๆ ห่อ Soonyoung สุภาพที่เธอขณะพูด "สวัสดี คุณ Lee ซึ่ง surprises พี่ผู้หญิงเธอสัมผัสหน้าอกของเธอ "Ouh สวัสดี หนุ่ม อะไรทำให้คุณที่นี่ "เธอถามอย่างดี Soonyoung ยืนตรง ด้วยรอยยิ้มอย่างอบอุ่น sewed บนริมฝีปากของเขา "ชื่อของฉัน คือ Kwon Soonyoung อาวุโสจาก Dugyeom สูงและแน่นอนเพื่อนของจันทร์ ฉันอยู่ที่นี่ไปรับเขาสำหรับแซมตอนเช้าเรามีสัญญาเป็น เขาตอบ "โอ้ จริงหรือ ผมไม่รู้ จานยังไม่ได้บอกอะไรยัง แต่ฉันดีใจที่เขามีเช่นเพื่อนดีเช่นคุณ Soonyoung เธอแฟลชสไมล์ motherly "มาใน ฉันสามารถเสิร์ฟอาหารเช้าทั้งของคุณ, " เธอเชิญเพื่อนของบุตรต้องรอภายในเธอขั้นตอนไว้เล็กน้อยเพื่อให้เขาป้อนได้ Soonyoung ไม่ disrespect ต่อผู้ใหญ่ ดังนั้นเขาต้องยอมรับ "อา ขอบคุณ ป้า เขาควระรับข้อเสนอ แม่ของจันเริ่มหัว "คุณสามารถติดต่อแม่ ดีก็ไม่คาดคิด แต่ Soonyoung มีไฟระเบิดภายใน contain ของหัวใจของเขา เขา nodding ศีรษะครั้ง ไปสังเกตดูอาการที่บ้าน และห้องนั่งเล่นติดสนใจมาก มันอยู่ใกล้กับห้องครัว เคาน์เตอร์ห้องครัวสุดส่วนใหญ่ เขาก็รู้ว่า จันทร์อาศัยอยู่เป็นเด็กครอบครัวปกติเฉลี่ย มันไม่ใช่สิ่งเลวร้าย เขาคิดบวก และเขาต้อง simpleness เขาตามผู้หญิงพี่โต๊ะตกแต่งเรียบง่ายสดใส และเอานั่งเป็นได้เรื่องทุกที เธอทำอาหารแต่ละตาราง และเขาประหลาดใจ ด้วยเธอเพียรในการทำอาหารในตอนเช้า อย่างใด เขาอิจฉาทุกจันทร์สำหรับการเกิดมาภายใต้พักอาศัยที่สมบูรณ์แบบ และผู้ปกครองที่ดี ไม่เหมือนของเขาเอง ในกลางขุดสร้างการตอบสนองของเขาท้อง ด้วยอาหาร จันได้ในที่สุดก็ลงมา แล้วถูกประหลาด โดยเข้างานอาวุโสของเขาทันที เขาป้อนห้องครัว "วา –" เขากรีดร้อง แต่หยุดเมื่อเขาตระหนักถึงคนเขารู้ จัน sighing บรรเทาและ Soonyoung ให้เขาร่าเริงตายิ้ม "Annyeong " เขาทักทายเต็มปากและเคี้ยวอย่างต่อเนื่องบนแซนวิชที่เขาพบรสชาติอร่อย "โฮจิมินห์-วิธีคุณสามารถแอบเข้าไปในบ้านของฉัน? " เขาถามไม่อยากได้ ตอบคำถาม โดยคุณแม่ของเขาเอง ผู้ทำทำซักรีด "ผมบอกใน และรอคุณอยู่ภายใน ไม่ดีให้แช่แข็งภายนอกมีเพื่อน และก็เกือบฤดูหนาว หรือ เธอเริ่มปาฐกถาบิต จันทร์รู้สึกผิด และ pursing ของเขาริมฝีปากใน regrets, "ฉันขอ sunbae, " เขาโบว์ศีรษะของเขาเบา ๆ Soonyoung คลื่นมืออย่างรวดเร็ว "ไม่มี เขาก็เอาล่ะ ไม่บกพร่องของคุณ กล่าวว่า จันทร์เห็นปากของ Soonyoung fulled ด้วยการบรรจุอาหาร และมันเกือบจะระเบิดตลอดเวลาเร็ว ๆ นี้ เขาหาเรื่องตลกและ tickling เขาจะหัวเราะ Soonyoung คันนั้นกะพริบสองครั้ง "อะไร" จันพยายามหยุดหัวเราะ แต่เขาไม่สามารถควบคุม และหายใจเล็กน้อยในขณะที่ยังคงหัวเราะเป็นเขาชี้นิ้วชี้ของเขาที่ Soonyoung เขามีหน้าท้องของเขา และ Soonyoung ได้อย่างชัดเจน เขา frowned และ chews นั้น Swallows นั้น แกลริงอินเตอร์ที่จัน laughing nonstop "คืออะไร huuuuh เฮฮาโจมตีเขาจันทร์กับ tickles ใน waists ของเขาเป็นห้องที่มีการทรมานตนเองหัวเราะทียาก พวกเขาได้เล่นรอบโดยไม่รู้ถึงที่ได้ดู และชื่นชมพวกเขาจากระยะไกล นางสาวลีกับเธออย่างมีความสุขเหลือพวกเขาสำหรับช่วงเวลาของการนอนของเธอ หลังจากห้านาที tickling หัวเราะ ยิ้ม และเล่นงาน มันจะเป็นการวอร์มอัพสวัสดี พวกเขาต่อผิวหน้าอาหารและใบไม้ไปนอก พวกเขาได้สนทนาสำหรับบิตรวมเล็ก snickers ทั้งสองของพวกเขาเริ่มเริ่มท้าทายแต่ละอื่น ๆ ทำงานด้วยสวิตช์ให้ jogs นาทีด่วนแล้วดำเนินการต่อไปอีก พวกเขาถูกหัวเราะ และ giggling กัน อีกครั้ง จะมีช่วงที่ Soonyoung เก็บล้อเล่นจันทร์ "ถ้าคุณชนะ คุณต้องนำเสนอผมเป็ก" และ "ผล แพ้หรือไม่ ฉันจะกัดคุณแก้ม" Everything Soonyoung had blurts, it keeps destructing Chan's deep thoughts and had to hide his mad cheeks using the help of his hoodie. An hour later, they had grew tired and resumes with sauntering. Soonyoung told Chan to wait as he goes into an convenience store and return with a bottle of mineral water. They walks again while drinking their water and wiping off their sweats using their own small towels, hanging on their necks. Soonyoung pull out his Ipod 6th Generation alongside white earbuds before he notice a weird action from the person walking next to him. Chan was checking on his jersey pants and patting his pockets to confirm if they are there. “What are you looking for?” “My headphone and smartphone...,” Due to Chan's anxiety, Soonyoung didn't say anything but he slowly travel a piece a earbud into Chan's ear and put another piece in his own ear. Now, they are sharing to listen musics together. He play a random playlist. Chan looks up at Soonyoung questionably and softly blush as usual, he shut his eyes and heads down. *Why?* He sighed and lowering his shoulders. However, he's unconscously thought out into a whisper to himself, “What's wrong with me? Why am I blushing?” and sigh for once more time. Soonyoung heard it on purpose and secretly smiling to himself. It may not be the good place for him to express, so he touch his Ipod's screen to select his choice of song and letting Chan listens to it. Chan realizes a sudden change of music and concentrates. “Even if someone else comes to meI won't even look at them ma loveBaby let me do wanna wanna dojust let me do wanna wanna doEven if they say they'll give me the worldI'm content with just you ma loveYou are the only one for me I like you the best You're the prettiestWherever you pass by, your charms spill all overI like you the best and I only need youI'm going to engrave you in my heartYou're the most important in my life,” — B2ST's I Like You The Best. Chan snatching his glance up at the other guy but Soonyoung is as fast as a ninja to looks away and reacting as if nothing was disturbing his morning like what he had done to someone. *What is that supposed to mean?* Chan puffs his cheeks in annoyance but he's not mad when seeing Soonyoung's sweaty wet hair strolling down to his sweaty chest as Soonyoung gulping on his drink and emptying the plastic bottle. Soonyoung perceive Chan's staring and knock Chan's head with the emptied plastic bottle playfully. Chan groans while rubbing his head spot. “Can't stop staring at this hottie?” Soonyoung confidently point at himself, wiggling his eyebrows. Chan quickly stole the plastic bottle and hit it on Soonyoung's head back as revenge. “Ack!” and this is Soonyoung's turn to rubbing his head, messing with his hair. Chan completely doesn't care anymore about Soonyoung's status as his senior or whatever you could name it. He has drop the formality.
Soonyoung smirks at how confident Chan is standing and happily jumps for such a very tiny revenge. “Win, huh? Come here, give me kisses,” he made a kissy lips and tempting to chase after Chan, who had to sneaks and running away.

“Ew nooooo!!”

He jokingly shouts and they had never stops smiling for today.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

❝นี่คือความรัก สัญญาณ
ข้ามบางฉากปกติตั้งแต่เช้าจนดึก อย่างไรก็ตาม soonyoung ไม่ได้ดูเหมือนจะกังวลว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกิดขึ้นในวันอังคารขนาดเล็กหนึ่งในรถไฟ ชานได้รับกังวลและสับสน แต่เขาก็ไม่กล้าไปถามอะไร เขาก็แค่แกล้งลืมนะ

ตอนนี้เราก็มาถึงวันศุกร์ตอนเช้า 7 โมงเช้า

นอนเด็กหนุ่มกำลังมีความสุขกับความฝันของเขา นอนอย่างสงบบนเตียงโดยไม่สนใจอะไรอื่น ในความเป็นจริง ทำให้เขานึกไม่ออกของเขาผูกสัญญาวันนี้ เขาก็รู้ว่าโรงเรียนมีวันหยุดในวันศุกร์นี้ เรื่องเรียน หรืออาจเป็นปี ๒๕๓๐ .

ชานถูกปลุกให้ตื่นโดยคู่ก๊อกผ่านทางหน้าต่าง หน้าโต๊ะเรียนของเขาที่ความสว่างของแสงอาทิตย์จะปรากฏจาก เขา quirked คิ้วของเขาในลักษณะง่วงนอนและพยายามของเขาที่ดีที่สุดที่จะลุกขึ้นจากเตียงของเขาใกล้แว่นตาหน้าต่าง เขาทักทายด้วยคุ้นเคย ผู้ชายคนนั้น

เขาเห็นคนอื่นแต่งตัวในชุดกีฬา สบาย มองไปรอบ ๆเพื่อหาหินเล็ก ๆน้อย ๆแต่ก็หยุดเมื่อเห็นการดำรงอยู่ของชาน ชาน , อีกครั้ง , ตกใจ

" ซู soonyoung ? "

!คนเหงาคนชื่อควอน soonyoung พุ่งขึ้น , ยิ้มเยาะ เหมือนเขาเคยได้ในระหว่างการนั่งรถไฟ ปกติ 3 วันที่ผ่านมา เขายกแขนขึ้นโบกมือให้น้องชายที่มีใบหน้าตลกมาก แต่ soonyoung ปฏิเสธที่จะหัวเราะ

ชานพัลวัน ตราของเขาเหลือบไปมองนาฬิกาก็ตกใจของเขาสดกู้คืนหน่วยความจำกลับมา

" โอ้ ! วิ่ง ! ฉันสามารถลืมเรื่องนั้น" . . . . . และสัญญาณที่ soonyoung รอโดยใช้มือท่าทาง soonyoung พยักหน้าตามคำสั่งอย่างเชื่อฟังเป็นชานรีบวิ่งไปห้องน้ำเขา

ในมืออื่น ๆ , soonyoung หัวเราะเบาๆคนเดียว ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามายืนอยู่ในด้านหน้าของประตูหลัก รอของชานพ่อแม่ไปเปิดประตูให้เขา เขาจึงปรับสีหน้า และเหยียดแขนขึ้นแล้วเคาะประตู .

มันส่งถึงความคาดหวังของเขาสูง เขาก็ยินดี โดยผู้หญิง ผู้หญิงที่สวยงามอย่างแท้จริง soonyoung คำนับอย่างสุภาพขณะที่เธอพูดว่า " อรุณสวัสดิ์ครับ คุณลี ซึ่งเซอร์ไพรส์พี่ผู้หญิงที่เธอสัมผัสหน้าอกของเธอ . . . . .

" ouh อรุณสวัสดิ์ครับ พ่อหนุ่ม อะไรพาคุณมาที่นี่ ? " เธอถามดีๆ

soonyoung ยืนตัวตรงกับจริงใจยิ้มเย็บบนริมฝีปากของเขา " ฉันชื่อควอน soonyoung ,รุ่นพี่จาก dugyeom สูงและเพื่อนอย่างชาน . ฉันมาที่นี่เพื่อมารับเขาวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้า ตามที่เราได้สัญญาไว้ " เขาตอบ

" โอ้ จริงเหรอ ? ผมไม่ได้รู้จัก ชานยังไม่ได้บอกอะไรผมเลย แต่ผมดีใจที่เขาได้สวยเหมือนเพื่อนคุณ soonyoung " เธอยิ้มอย่างแม่แฟลช

" เข้ามา ผมสามารถให้บริการอาหารเช้าสำหรับคุณทั้งสอง" เธอชวนเพื่อนลูกชายรอข้างในขณะที่เธอก้าวออกไปเล็กน้อยเพื่อให้เขาเข้ามา soonyoung ไม่เคารพต่อผู้ใหญ่ ดังนั้นเขาต้องเห็นด้วย

" ขอบคุณค่ะป้า " เขามีความยินดีรับข้อเสนอ

ชานของแม่เริ่มหัวเราะเบาๆ " นายจะเรียกฉันว่าแม่ " มันเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด แต่ soonyoung มีดอกไม้ไฟระเบิดภายในประกอบด้วยหัวใจของเขา เขาพยักหน้าหัว
ครั้ง
เขาก้มลงสังเกตสำหรับบ้านและห้องนั่งเล่น จับ ความสนใจของเขามาก มันอยู่ใกล้กับห้องครัว ใกล้เคาน์เตอร์ครัวเป็นส่วนใหญ่ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าชานเป็นเด็กเฉลี่ยครอบครัวธรรมดา มันก็ไม่เลวร้ายนักหรอก เขาคิดบวกและเขาชอบ simpleness

เขาคือผู้เฒ่าหญิงอ๋อยง่ายตกแต่งโต๊ะอาหารจากนั้นก็นั่งลงตามที่เขาสั่ง เธอวางอาหารบนโต๊ะแต่ละคนและเขาก็ประหลาดใจในความขยันของเธอในการปรุงอาหารในตอนเช้าตรู่ เขาอิจฉาจังที่ได้เกิดมาใต้ที่พักสมบูรณ์แบบและพ่อแม่ที่ดี ซึ่งแตกต่างจากของเขาเอง

ในกลางๆขุดเพื่อบรรลุท้องด้วยอาหารมื้อเช้าชานได้ในที่สุดลงมาและถูกประหลาดใจโดยอาวุโสของเขาคือการเข้าร่วมประชุมทันทีที่เขาเข้ามาในห้องครัว . . .

" หวา - " เขาตะโกนแต่หยุดเมื่อเขาตระหนักว่ามันคือคนที่เขารู้จัก

ชานถอนหายใจโล่งอก และใน soonyoung ให้เขาร่าเริง ตายิ้ม " annyeong ! " เขาทักทายด้วยปากเต็มรูปแบบและอย่างต่อเนื่องเคี้ยวแซนด์วิชที่เขาพบ

รสชาติอร่อย" โฮ เธอแอบเข้าไปในบ้านฉัน " เขาถามด้วยความอยากรู้

คำถามถูกตอบโดยแม่ของเขาเอง ใครทำซักผ้า " ฉันบอกให้เขาเข้าไปรอข้างใน มันไม่ดีที่จะปล่อยให้เพื่อนของคุณแข็งข้างนอกนั้นเป็นฤดูหนาว เกือบแล้ว " เธอเริ่มบรรยายนิดหน่อย

ชานรู้สึกผิดและ pursing ริมฝีปากของเขาในความเสียใจ " ขอโทษนะรุ่นพี่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.