We use should have + past participl

We use should have + past participle to talk about things we regret.

I got really wet walking home last night, I should have taken an umbrella.

The speaker did not take an umbrella when she went out last night so she got wet. She regrets that she did not take her umbrella.

Regret (verb/noun) is to feel sorry about something that happened or did not happen in the past.

I should have called you sooner.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราควรมีการใช้งาน + ที่พักเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ผ่านมา เราเสียใจผมเปียกจริง ๆ เดินเมื่อคืนหน้าแรก ควรทำร่มลำโพงไม่ได้เอาร่มเมื่อเธอออกไปเมื่อคืนเพื่อให้เธอได้เปียก เธอความเสียใจที่เธอไม่ได้เอาร่มของเธอเสียใจ (กริยาคำนาม) คือการ เสียใจที่เกิดขึ้น หรือไม่เกิดขึ้นในอดีตฉันควรเรียกคุณเร็วขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราใช้ควรมีกริยาที่ผ่านมา + เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เราเสียใจ

ผมกลับถึงบ้านเดินเปียกจริงๆเมื่อคืนนี้ฉันควรจะได้นำร่ม

ลำโพงไม่ได้ใช้ร่มเมื่อเธอเดินออกไปคืนที่ผ่านมาเพื่อให้เธอได้เปียก เธอรู้สึกเสียใจที่เธอไม่ได้ใช้ร่มของเธอ

เสียใจ (กริยา / คำนาม) จะรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นในอดีต

ฉันควรจะเรียกท่านว่าไม่ช้าก็เร็ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราใช้ควรจะ + past participle จะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เราเสียใจฉันต้องเปียกเดินกลับบ้านเมื่อคืน ฉันควรจะเอาร่มมาด้วยลำโพงไม่ได้ใช้ร่ม เมื่อเธอออกไปข้างนอก เมื่อคืนเธอเปียก เธอเสียใจที่เธอไม่ได้เอาร่มของเธอเสียดาย ( คำกริยา / คำนาม ) คือรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น หรือไม่เกิดขึ้นในอดีตผมน่าจะบอกคุณเร็วกว่านี้