Perhaps the most obvious difference

Perhaps the most obvious difference between drilling offshore and onshore is that an onshore rig sits directly on the surface through which it is to drill. However an offshore rig can be floating anywhere from a few tens of meters to a couple of thousand metres above the sea bed, and must therefore be attached to the sea floor by a large steel pipe called a marine riser (Figure 9.2). The riser then acts as a conduit for the drill string and the drilling mud. In essence, it is an extension of the casing that allows the drilling mud and rock cuttings to be isolated from the water column and circulated back to the rig.
Another complication in offshore drilling is that, since the sea is seldom calm, the rig is constantly heaving and rolling in the swell. Tensioners and motion compensators allow the riser and drill string to remain relatively stationary, and keep a constant weight on the drill bit while the rig moves with the swell. But what of the winds and currents that tend to move the rig off the drilling location? It is easy to imagine the problems that even a small amount of drifting would cause when the drill pipe is extended thousands of metres into the sea bed. The industry has adopted two solutions to this problem. The first involves an elaborate system of 8 to 12 anchors, each weighing up to 20 tons. Mooring lines comprised of heavy steel chains can extend a mile or more, depending on water depth.
A second system that is being increasingly used is the dynamic positioning system or DPS. The DPS can either supplement or replace the anchors with a computer controlled system of propellers or thrusters.Through an array of motion sensors, the computer can immediately detect any movement of the rig and then apply just enough power to the appropriate thrusters to compensate and keep the rig exactly on location. This type of system makes it possible to drill in much deeper water, where anchors would not be feasible. Wells can now be drilled in water depths exceeding 2000 metres.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางทีความแตกต่างชัดเจนมากที่สุดระหว่างเจาะนอกชายฝั่ง และบนบกคือ ว่า แท่นขุดเจาะบนบกมีที่ตั้งอยู่โดยตรงบนพื้นผิวซึ่งก็คือการเจาะ อย่างไรก็ตามแท่นขุดเจาะนอกชายฝั่งสามารถจะลอยที่ใดก็ได้จากไม่กี่สิบเมตรไปสองพันเมตรเหนือน้ำทะเล และต้องดังแนบกับพื้นทะเล โดยท่อเหล็กขนาดใหญ่เรียกว่าเป็นสายทะเล (รูปที่ 9.2) ไรเซอร์ที่ทำหน้าที่เป็นท่อสายเจาะและโคลนเจาะแล้ว ในสาระสำคัญ มันเป็นส่วนขยายของตัวเรือนให้เจาะโคลนและหินตัดที่จะแยกจากคอลัมน์น้ำ และหมุนเวียนกลับไปภาวะแทรกซ้อนอื่นในการขุดเจาะนอกชายฝั่งเป็นที่ เนื่องจากทะเลไม่ค่อยสงบ เป็น heaving และกลิ้งในบวมอย่างต่อเนื่อง ตึงและเคลื่อนไหวแทนอนุญาตให้สายที่เจาะสายอักขระอยู่นิ่งค่อนข้าง และให้น้ำหนักคงที่บนเจาะบิตในขณะเคลื่อนไหว ด้วยความบวม แต่สิ่งของลมและกระแสน้ำ ที่มีแนวโน้มการย้ายที่ลดตำแหน่งเจาะ มันง่ายที่จะจินตนาการว่า ปัญหาที่แม้แต่เล็กน้อยลอยจะทำให้เมื่อท่อเจาะขยายพันเมตรเป็นน้ำทะเล อุตสาหกรรมได้นำสองวิธีแก้ไขปัญหานี้ ครั้งแรกเกี่ยวข้องกับระบบซับซ้อนของเบรก 8-12 แต่ละชั่งน้ำหนัก ถึง 20 ตัน บรรทัดที่ประกอบด้วยโซ่เหล็กหนักจอดเรือสามารถขยายไมล์ขึ้นไป ขึ้นอยู่กับความลึกของน้ำระบบสองที่ถูกใช้มากขึ้นคือ ระบบระบุตำแหน่งแบบไดนามิกหรือ DPS DPS สามารถเสริม หรือแทนที่จุดยึดในระบบคอมพิวเตอร์ควบคุมของใบพัดหรือ thrusters ผ่านอาร์เรย์ของเซ็นเซอร์เคลื่อนไหว คอมพิวเตอร์สามารถทันทีตรวจจับการเคลื่อนไหวใด ๆ ของ และจากนั้น ใช้พลังงานพอเพียงกับ thrusters ที่เหมาะสมเพื่อชดเชย และรักษาให้การตรงกับตำแหน่งที่ตั้ง ประเภทของระบบนี้ทำให้สามารถเจาะในน้ำลึกมาก ที่จุดยึดจะไม่สามารถกระทำ สามารถตอนนี้จะขุดน้ำลึกเกิน 2000 เมตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางทีอาจจะเป็นความแตกต่างที่เห็นได้ชัดที่สุดระหว่างการขุดเจาะนอกชายฝั่งและบนบกคือว่าแท่นขุดเจาะบนบกตั้งอยู่โดยตรงบนพื้นผิวที่ผ่านการก็คือการเจาะ แต่แท่นขุดเจาะนอกชายฝั่งสามารถลอยใดก็ได้จากไม่กี่สิบเมตรถึงคู่ของพันเมตรเหนือท้องทะเลและดังนั้นจึงต้องแนบกับพื้นทะเลเป็นท่อเหล็กขนาดใหญ่ที่เรียกว่าไรเซอร์ทะเล (รูปที่ 9.2) ไรเซอร์จากนั้นทำหน้าที่เป็นสื่อกลางสำหรับสตริงเจาะและโคลนขุดเจาะได้ ในสาระสำคัญก็เป็นส่วนขยายของท่อที่ช่วยให้โคลนขุดเจาะหินและกิ่งจะแยกจากคอลัมน์น้ำและหมุนเวียนกลับไปที่แท่นขุดเจาะ.
ยุ่งยากในการขุดเจาะนอกชายฝั่งก็คือว่าตั้งแต่ทะเลสงบไม่ค่อยแท่นขุดเจาะเป็น อย่างต่อเนื่องกระเพื่อมและกลิ้งในบวม tensioners และ compensators เคลื่อนไหวให้ไรเซอร์และเจาะสตริงจะยังคงค่อนข้างนิ่งและให้น้ำหนักคงที่ต่อสว่านแท่นขุดเจาะในขณะที่เคลื่อนที่ไปพร้อมกับบวม แต่สิ่งที่ของลมและกระแสน้ำที่มีแนวโน้มที่จะย้ายแท่นขุดเจาะออกจากสถานที่ขุดเจาะได้หรือไม่ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะจินตนาการถึงปัญหาที่ว่าแม้จำนวนเล็ก ๆ ของดริฟท์จะทำให้เกิดเมื่อเจาะท่อจะขยายหลายพันเมตรลงไปในท้องทะเล อุตสาหกรรมได้นำสองโซลูชั่นเพื่อแก้ไขปัญหานี้ ครั้งแรกที่เกี่ยวข้องกับระบบที่ซับซ้อนของ 8-12 เบรกชั่งน้ำหนักแต่ละได้ถึง 20 ตัน สายการจอดเรือประกอบด้วยโซ่เหล็กหนักสามารถขยายไมล์หรือมากกว่าขึ้นอยู่กับความลึกของน้ำ.
ระบบที่สองที่จะถูกใช้มากขึ้นเป็นระบบการวางตำแหน่งแบบไดนามิกหรือ DPS DPS สามารถเสริมหรือเปลี่ยนเบรกที่มีระบบควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์ของใบพัดหรือ thrusters.Through อาร์เรย์ของเซ็นเซอร์จับความเคลื่อนไหวให้คอมพิวเตอร์สามารถตรวจสอบได้ทันทีเคลื่อนไหวของแท่นขุดเจาะใด ๆ และจากนั้นให้ใช้พลังงานพอเพียงที่จะขับดันที่เหมาะสมเพื่อชดเชยและให้ แท่นขุดเจาะตรงกับสถานที่ ประเภทของระบบนี้จะทำให้มันเป็นไปได้ที่จะเจาะในน้ำลึกมากที่เบรกจะไม่เป็นไปได้ เวลส์ขณะนี้คุณสามารถเจาะในน้ำลึกเกินกว่า 2,000 เมตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางทีความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดระหว่างการขุดเจาะนอกชายฝั่งและบนบก คือการขุดเจาะบนบกตั้งอยู่โดยตรงบนพื้นผิวที่เป็นสว่าน อย่างไรก็ตาม การขุดเจาะนอกชายฝั่งสามารถลอยที่ใดก็ได้จากไม่กี่สิบเมตรกับคู่ของพันเมตรเหนือท้องทะเล และต้องจึงจะแนบกับพื้น ทะเล โดยท่อเหล็กขนาดใหญ่เรียกว่าอากาศทางทะเล ( รูปที่ 9.2 ) ไรเซอร์แล้วทำหน้าที่เป็นท่อสำหรับการเจาะสตริงและโคลนเจาะ . ในสาระสำคัญมันเป็นส่วนขยายของปลอกที่ช่วยให้การโคลนเจาะตัดหินและจะแยกจากน้ำ และหมุนเวียนกลับมาที่รถภาวะแทรกซ้อนอื่นในการฝึกฝนคือ เนื่องจากทะเลก็ไม่ค่อยสงบ มันอยู่ตลอดเวลาที่สั่นเทาและกลิ้งในบวม tensioners และการเคลื่อนไหวได้อนุญาตให้ขุดเจาะ และเชือกเจาะยังคงค่อนข้างนิ่ง และเก็บน้ำหนักคงที่บนสว่านบิตในขณะที่รถเคลื่อนที่ได้ด้วยเยี่ยม แต่สิ่งที่ของลมและกระแสที่มีแนวโน้มที่จะย้ายรถออกจากตำแหน่งเจาะ ? มันเป็นเรื่องง่ายที่จะจินตนาการถึงปัญหาว่า แม้จำนวนเล็ก ๆของลอย จะทำให้เมื่อเจาะท่อขยายหลายพันเมตร ในเตียงทะเล อุตสาหกรรมมีการใช้สองวิธีแก้ไขปัญหานี้ แรกเกี่ยวข้องกับระบบที่ซับซ้อนของ 8 ถึง 12 เบรกแต่ละน้ำหนักถึง 20 ตัน เรือสายประกอบด้วยโซ่เหล็กหนาสามารถขยายเป็นไมล์หรือมากกว่า ขึ้นอยู่กับความลึกของน้ำระบบที่สองที่ถูกใช้มากขึ้นเป็นแบบไดนามิก ระบบกำหนดตำแหน่งหรือ DPS DPS สามารถเสริมหรือเปลี่ยนเบรกด้วยระบบควบคุมคอมพิวเตอร์ของใบพัดหรือขับดัน ผ่านอาร์เรย์ของเซ็นเซอร์การเคลื่อนไหว , คอมพิวเตอร์ได้ทันทีสามารถตรวจจับการเคลื่อนไหวใด ๆของอุปกรณ์และจากนั้นใช้เพียงพลังงานพอที่จะทรัสเตอร์ที่เหมาะสมเพื่อชดเชยและรักษาให้ตรงกับตำแหน่ง ประเภทของระบบนี้จะทำให้มันเป็นไปได้ที่จะเจาะในน้ำที่ลึกลงไป ที่เบรกจะไม่สามารถเป็นไปได้ บ่อ สามารถเจาะในน้ำความลึกเกิน 2000 เมตร