- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
History of the Ottoman EmpireFrom W
History of the Ottoman Empire
From Wikipedia, the free encyclopedia
Part of a series on the
History of the
Ottoman Empire
Coat of Arms of the Ottoman Empire
Rise (1299–1453)[show]
Growth (1453–1683)[show]
Stagnation and reform (1683–1827)[show]
Decline and modernization (1828–1908)[show]
Defeat and dissolution (1908–1922)[show]
Historiography
v t e
Part of a series on the
History of Turkey
Emblem of Turkey
Prehistory[show]
Bronze Age[show]
Iron Age[show]
Classical Age[show]
Medieval Age[show]
Ottoman Era[show]
Republic of Turkey[show]
By topic[show]
Portal icon Turkey portal
v t e
The Ottoman Empire was founded by Osman I. As sultan Mehmed II conquered Constantinople (today named Istanbul) in 1453, the state grew into a mighty empire. The Empire reached its apex under Suleiman the Magnificent in the 16th century when it stretched from the Persian Gulf in the east to Hungary in the northwest; and from Egypt in the south to the Caucasus in the north. After its defeat at the Battle of Vienna in 1683, however, the empire began a slow decline, culminating in the defeat of the empire by the Allies in World War I. The empire was dismantled by the Allies after the war ended in 1918.
Contents [hide]
1 Rise of the Ottoman Empire (1298–1453)
2 Growth (1453–1683)
2.1 Expansion and apogee (1453–1566)
2.2 Revolts and revival (1566–1683)
3 Stagnation and reform (1683–1827)
4 Decline and modernization (1828–1908)
4.1 Modernization
4.1.1 Railways
4.2 Crimean War
4.3 Ethnic nationalism
4.4 Balkans
4.4.1 Congress of Berlin
4.5 Egypt
4.6 Armenia
4.7 Economy
5 Defeat and dissolution (1908–1922)
5.1 World War I (1914–1918)
5.2 Turkish War of Independence (1919–1922)
6 Ottoman dynasty after dissolution
7 Fall of the Empire
8 See also
9 References
10 Further reading
Rise of the Ottoman Empire (1298–1453)[edit]
Main article: Rise of the Ottoman Empire
Further information: Ottoman Dynasty and Kayı tribe
OttomanEmpireIn1683.png
The empire comprised all or majority population centers of 37 modern independent nations, though all not at the same time: Algeria, Tunisia, Libya, Egypt, Sudan, Jordan, Saudi Arabia, Yemen, United Arab Emirates, Kuwait, Bahrain, Qatar, Oman, Palestine, Lebanon, Syria, Iraq, Cyprus, Azerbaijan, Armenia, Georgia, Ukraine, Moldova, Romania, Bulgaria, Greece, Macedonia, Albania, Montenegro, Serbia, Bosnia and Herzegovina, Croatia, Hungary and Turkey as well as disputed nations that declared independence such as Kosovo, Palestine and Turkish Republic of Northern Cyprus. Ottoman military forces occupied temporarily parts of the modern nations of Iran, Russia, Italy, Austria, Czech Republic, Slovakia, Poland, Djibouti, Somalia and Malta. Several nations, such as Morocco, which never received Ottoman forces acknowledged its supremacy.
With the demise of the Seljuk Sultanate of Rum (c. 1300), Anatolia was divided into a patchwork of independent states, the so-called Ghazi emirates. By 1300, a weakened Byzantine Empire had lost most of its Anatolian provinces to ten Ghazi principalities. One of the Ghazi emirates was led by Osman I (1258[1] – 1326), from which the name Ottoman is derived, son of Ertuğrul, around Eskişehir in western Anatolia. In the foundation myth expressed in the medieval Turkish story known as "Osman's Dream", the young Osman was inspired to conquest by a prescient vision of empire (according to his dream, the empire is a big tree whose roots spread through three continents and whose branches cover the sky).[2] According to his dream the tree, which was Osman's Empire, issued four rivers from its roots, the Tigris, the Euphrates, the Nile and the Danube.[2] Additionally, the tree shaded four mountain ranges, the Caucasus, the Taurus, the Atlas and the Balkan ranges.[2] During his reign as Sultan, Osman I extended the frontiers of Turkish settlement toward the edge of the Byzantine Empire.
In this period, a formal Ottoman government was created whose institutions would change drastically over the life of the empire. The government used the legal entity known as the millet system, under which religious and ethnic minorities were allowed to manage their own affairs with substantial independence from central control.
In the century after the death of Osman I, Ottoman rule began to extend over the Eastern Mediterranean and the Balkans. Osman's son, Orhan, captured the city of Bursa in 1324 and made it the new capital of the Ottoman state. The fall of Bursa meant the loss of Byzantine control over Northwestern Anatolia. The important city of Thessaloniki was captured from the Venetians in 1387. The Ottoman victory at Kosovo in 1389 effectively marked the end of Serbian power in the region, paving the way for Ottoman expansion into Europe. The Battle of Nicopolis in 1396, widely regarded as the last large-scale crusade of the Middle Ages, failed to stop the advance of the victorious Ottoman Turks. With the extension of Turkish dominion into the Balkans, the strategic conquest of Constantinople became a crucial objective. The Empire controlled nearly all former Byzantine lands surrounding the city, but the Byzantines were temporarily relieved when Timur invaded Anatolia in the Battle of Ankara in 1402. He took Sultan Bayezid I as a prisoner. The capture of Bayezid I threw the Turks into disorder. The state fell into a civil war that lasted from 1402 to 1413, as Bayezid's sons fought over succession. It ended when Mehmed I emerged as the sultan and restored Ottoman power, bringing an end to the Interregnum.
Battle of Kosovo (1389)
Battle of Nicopolis (1396)
Sultan Mehmed I. Ottoman miniature, 1413-1421
Battle of Varna (1444)
Part of the Ottoman territories in the Balkans (such as Thessaloniki, Macedonia and Kosovo) were temporarily lost after 1402, but were later recovered by Murad II between the 1430s and 1450s. On 10 November 1444, Murad II defeated the Hungarian, Polish and Wallachian armies under Władysław III of Poland (also King of Hungary) and János Hunyadi at the Battle of Varna, which was the final battle of the Crusade of Varna.[3][4] Four years later, János Hunyadi prepared another army (of Hungarian and Wallachian forces) to attack the Turks, but was again defeated by Murad II at the Second Battle of Kosovo in 1448.
The son of Murad II, Mehmed the Conqueror, reorganized the state and the military, and demonstrated his martial prowess by capturing Constantinople on 29 May 1453, at the age of 21.
Growth (1453–1683)[edit]
Main article: Growth of the Ottoman Empire
This period in Ottoman history can roughly be divided into two distinct eras: an era of territorial, economic, and cultural growth before 1566, followed by an era of relative military and political stagnation.
Fall of Constantinople (1453)
Battle of Chaldiran (1514)
Siege of Rhodes (1522)
Battle of Mohács (1526)
Expansion and apogee (1453–1566)[edit]
Fall of Constantinople (1453)
Mehmed II conquered Constantinople in 1453 and brought an end to the Byzantine Empire.
The Ottoman conquest of Constantinople in 1453 by Mehmed II cemented the status of the Empire as the preeminent power in southeastern Europe and the eastern Mediterranean. After taking Constantinople, Mehmed met with the Orthodox patriarch, Gennadios and worked out an arrangement in which the Orthodox Church, in exchange for being able to maintain its autonomy and land, accepted Ottoman authority.[5] Because of bad relations between the latter Byzantine Empire and the states of western Europe as epitomized by Loukas Notaras's famous remark "Better the Sultan's turban than the Cardinal's Hat", the majority of the Orthodox population accepted Ottoman rule as preferable to Venetian rule.[5]
Upon making Constantinople (present-day Istanbul) the new capital of the Ottoman Empire in 1453, Mehmed II assumed the title of Kayser-i Rûm (literally Caesar Romanus, i.e. Roman Emperor.) In order to consolidate this claim, he would launch a campaign to conquer also Rome, the western capital of the former Roman Empire. To this aim he spent many years securing positions on the Adriatic Sea, such as in Albania Veneta, and then continued with the Ottoman invasion of Otranto and Apulia on 28 July 1480. The Turks stayed in Otranto and its surrounding areas for nearly a year, but after Mehmed II's death on 3 May 1481, plans for penetrating deeper into the Italian peninsula with fresh new reinforcements were given up on and cancelled and the remaining Ottoman troops sailed back to the east of the Adriatic Sea.
Selim I conquered the Mamluk Sultanate of Egypt, making the Turks the dominant power in the Islamic world.
Suleiman the Magnificent became a prominent monarch of 16th-century Europe, presiding over the apex of the Ottoman Empire's power.
During this period in the 15th and 16th centuries, the Ottoman Empire entered a long period of conquest and expansion, extending its borders deep into Europe and North Africa. Conquests on land were driven by the discipline and innovation of the Ottoman military; and on the sea, the Ottoman Navy aided this expansion significantly. The navy also contested and protected key seagoing trade routes, in competition with the Italian city states in the Black, Aegean and Mediterranean seas and the Portuguese in the Red Sea and Indian Ocean.
The state also flourished economically due to its control of the major overland trade routes between Europe and Asia.[6]
The Empire prospered under the rule of a line of committed and effective Sultans. Sultan Selim I (1512–1520) dramatically expanded the Empire's eastern and southern frontiers by defeating Shah Ismail of Safavid Persia, in the Battle of Chaldiran.[7] Selim I established Ottoman rule in Egypt, and created a naval presence on the Red Sea. After this Ottoman expansion, a competition started between the Portuguese Empire and the Ottoman Empire to become the dominant power in the region.[8]
Selim's successor, Suleiman the Magnificent (1520–1566), further expan
From Wikipedia, the free encyclopedia
Part of a series on the
History of the
Ottoman Empire
Coat of Arms of the Ottoman Empire
Rise (1299–1453)[show]
Growth (1453–1683)[show]
Stagnation and reform (1683–1827)[show]
Decline and modernization (1828–1908)[show]
Defeat and dissolution (1908–1922)[show]
Historiography
v t e
Part of a series on the
History of Turkey
Emblem of Turkey
Prehistory[show]
Bronze Age[show]
Iron Age[show]
Classical Age[show]
Medieval Age[show]
Ottoman Era[show]
Republic of Turkey[show]
By topic[show]
Portal icon Turkey portal
v t e
The Ottoman Empire was founded by Osman I. As sultan Mehmed II conquered Constantinople (today named Istanbul) in 1453, the state grew into a mighty empire. The Empire reached its apex under Suleiman the Magnificent in the 16th century when it stretched from the Persian Gulf in the east to Hungary in the northwest; and from Egypt in the south to the Caucasus in the north. After its defeat at the Battle of Vienna in 1683, however, the empire began a slow decline, culminating in the defeat of the empire by the Allies in World War I. The empire was dismantled by the Allies after the war ended in 1918.
Contents [hide]
1 Rise of the Ottoman Empire (1298–1453)
2 Growth (1453–1683)
2.1 Expansion and apogee (1453–1566)
2.2 Revolts and revival (1566–1683)
3 Stagnation and reform (1683–1827)
4 Decline and modernization (1828–1908)
4.1 Modernization
4.1.1 Railways
4.2 Crimean War
4.3 Ethnic nationalism
4.4 Balkans
4.4.1 Congress of Berlin
4.5 Egypt
4.6 Armenia
4.7 Economy
5 Defeat and dissolution (1908–1922)
5.1 World War I (1914–1918)
5.2 Turkish War of Independence (1919–1922)
6 Ottoman dynasty after dissolution
7 Fall of the Empire
8 See also
9 References
10 Further reading
Rise of the Ottoman Empire (1298–1453)[edit]
Main article: Rise of the Ottoman Empire
Further information: Ottoman Dynasty and Kayı tribe
OttomanEmpireIn1683.png
The empire comprised all or majority population centers of 37 modern independent nations, though all not at the same time: Algeria, Tunisia, Libya, Egypt, Sudan, Jordan, Saudi Arabia, Yemen, United Arab Emirates, Kuwait, Bahrain, Qatar, Oman, Palestine, Lebanon, Syria, Iraq, Cyprus, Azerbaijan, Armenia, Georgia, Ukraine, Moldova, Romania, Bulgaria, Greece, Macedonia, Albania, Montenegro, Serbia, Bosnia and Herzegovina, Croatia, Hungary and Turkey as well as disputed nations that declared independence such as Kosovo, Palestine and Turkish Republic of Northern Cyprus. Ottoman military forces occupied temporarily parts of the modern nations of Iran, Russia, Italy, Austria, Czech Republic, Slovakia, Poland, Djibouti, Somalia and Malta. Several nations, such as Morocco, which never received Ottoman forces acknowledged its supremacy.
With the demise of the Seljuk Sultanate of Rum (c. 1300), Anatolia was divided into a patchwork of independent states, the so-called Ghazi emirates. By 1300, a weakened Byzantine Empire had lost most of its Anatolian provinces to ten Ghazi principalities. One of the Ghazi emirates was led by Osman I (1258[1] – 1326), from which the name Ottoman is derived, son of Ertuğrul, around Eskişehir in western Anatolia. In the foundation myth expressed in the medieval Turkish story known as "Osman's Dream", the young Osman was inspired to conquest by a prescient vision of empire (according to his dream, the empire is a big tree whose roots spread through three continents and whose branches cover the sky).[2] According to his dream the tree, which was Osman's Empire, issued four rivers from its roots, the Tigris, the Euphrates, the Nile and the Danube.[2] Additionally, the tree shaded four mountain ranges, the Caucasus, the Taurus, the Atlas and the Balkan ranges.[2] During his reign as Sultan, Osman I extended the frontiers of Turkish settlement toward the edge of the Byzantine Empire.
In this period, a formal Ottoman government was created whose institutions would change drastically over the life of the empire. The government used the legal entity known as the millet system, under which religious and ethnic minorities were allowed to manage their own affairs with substantial independence from central control.
In the century after the death of Osman I, Ottoman rule began to extend over the Eastern Mediterranean and the Balkans. Osman's son, Orhan, captured the city of Bursa in 1324 and made it the new capital of the Ottoman state. The fall of Bursa meant the loss of Byzantine control over Northwestern Anatolia. The important city of Thessaloniki was captured from the Venetians in 1387. The Ottoman victory at Kosovo in 1389 effectively marked the end of Serbian power in the region, paving the way for Ottoman expansion into Europe. The Battle of Nicopolis in 1396, widely regarded as the last large-scale crusade of the Middle Ages, failed to stop the advance of the victorious Ottoman Turks. With the extension of Turkish dominion into the Balkans, the strategic conquest of Constantinople became a crucial objective. The Empire controlled nearly all former Byzantine lands surrounding the city, but the Byzantines were temporarily relieved when Timur invaded Anatolia in the Battle of Ankara in 1402. He took Sultan Bayezid I as a prisoner. The capture of Bayezid I threw the Turks into disorder. The state fell into a civil war that lasted from 1402 to 1413, as Bayezid's sons fought over succession. It ended when Mehmed I emerged as the sultan and restored Ottoman power, bringing an end to the Interregnum.
Battle of Kosovo (1389)
Battle of Nicopolis (1396)
Sultan Mehmed I. Ottoman miniature, 1413-1421
Battle of Varna (1444)
Part of the Ottoman territories in the Balkans (such as Thessaloniki, Macedonia and Kosovo) were temporarily lost after 1402, but were later recovered by Murad II between the 1430s and 1450s. On 10 November 1444, Murad II defeated the Hungarian, Polish and Wallachian armies under Władysław III of Poland (also King of Hungary) and János Hunyadi at the Battle of Varna, which was the final battle of the Crusade of Varna.[3][4] Four years later, János Hunyadi prepared another army (of Hungarian and Wallachian forces) to attack the Turks, but was again defeated by Murad II at the Second Battle of Kosovo in 1448.
The son of Murad II, Mehmed the Conqueror, reorganized the state and the military, and demonstrated his martial prowess by capturing Constantinople on 29 May 1453, at the age of 21.
Growth (1453–1683)[edit]
Main article: Growth of the Ottoman Empire
This period in Ottoman history can roughly be divided into two distinct eras: an era of territorial, economic, and cultural growth before 1566, followed by an era of relative military and political stagnation.
Fall of Constantinople (1453)
Battle of Chaldiran (1514)
Siege of Rhodes (1522)
Battle of Mohács (1526)
Expansion and apogee (1453–1566)[edit]
Fall of Constantinople (1453)
Mehmed II conquered Constantinople in 1453 and brought an end to the Byzantine Empire.
The Ottoman conquest of Constantinople in 1453 by Mehmed II cemented the status of the Empire as the preeminent power in southeastern Europe and the eastern Mediterranean. After taking Constantinople, Mehmed met with the Orthodox patriarch, Gennadios and worked out an arrangement in which the Orthodox Church, in exchange for being able to maintain its autonomy and land, accepted Ottoman authority.[5] Because of bad relations between the latter Byzantine Empire and the states of western Europe as epitomized by Loukas Notaras's famous remark "Better the Sultan's turban than the Cardinal's Hat", the majority of the Orthodox population accepted Ottoman rule as preferable to Venetian rule.[5]
Upon making Constantinople (present-day Istanbul) the new capital of the Ottoman Empire in 1453, Mehmed II assumed the title of Kayser-i Rûm (literally Caesar Romanus, i.e. Roman Emperor.) In order to consolidate this claim, he would launch a campaign to conquer also Rome, the western capital of the former Roman Empire. To this aim he spent many years securing positions on the Adriatic Sea, such as in Albania Veneta, and then continued with the Ottoman invasion of Otranto and Apulia on 28 July 1480. The Turks stayed in Otranto and its surrounding areas for nearly a year, but after Mehmed II's death on 3 May 1481, plans for penetrating deeper into the Italian peninsula with fresh new reinforcements were given up on and cancelled and the remaining Ottoman troops sailed back to the east of the Adriatic Sea.
Selim I conquered the Mamluk Sultanate of Egypt, making the Turks the dominant power in the Islamic world.
Suleiman the Magnificent became a prominent monarch of 16th-century Europe, presiding over the apex of the Ottoman Empire's power.
During this period in the 15th and 16th centuries, the Ottoman Empire entered a long period of conquest and expansion, extending its borders deep into Europe and North Africa. Conquests on land were driven by the discipline and innovation of the Ottoman military; and on the sea, the Ottoman Navy aided this expansion significantly. The navy also contested and protected key seagoing trade routes, in competition with the Italian city states in the Black, Aegean and Mediterranean seas and the Portuguese in the Red Sea and Indian Ocean.
The state also flourished economically due to its control of the major overland trade routes between Europe and Asia.[6]
The Empire prospered under the rule of a line of committed and effective Sultans. Sultan Selim I (1512–1520) dramatically expanded the Empire's eastern and southern frontiers by defeating Shah Ismail of Safavid Persia, in the Battle of Chaldiran.[7] Selim I established Ottoman rule in Egypt, and created a naval presence on the Red Sea. After this Ottoman expansion, a competition started between the Portuguese Empire and the Ottoman Empire to become the dominant power in the region.[8]
Selim's successor, Suleiman the Magnificent (1520–1566), further expan
0/5000
ประวัติของจักรวรรดิออตโตมันจากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรีส่วนหนึ่งของชุดในการประวัติของการจักรวรรดิออตโตมันตราแผ่นดินของจักรวรรดิออตโตมันเพิ่มขึ้น (1299-1453) [ดู]เจริญเติบโต (1453 – ปี 1683) [ดู]ความซบเซาและการปฏิรูป (ปี 1683-1827) [ดู]ลดลงและความทันสมัย (ค.ศ. 1828-1908) [ดู]พ่ายแพ้และยุบ (ค.ศ. 1908 – ค.ศ. 1922) [ดู]เขียนประวัติศาสตร์v t eส่วนหนึ่งของชุดในการประวัติของตุรกีตราแผ่นดินของตุรกียุคก่อนประวัติศาสตร์ [แสดง]ยุคสำริด [แสดง]ยุคเหล็ก [แสดง]ยุคคลาสสิก [แสดง]ยุคกลางอายุ [แสดง]ยุคออตโตมัน [แสดง]สาธารณรัฐตุรกี [แสดง]ตามหัวข้อ [แสดง]เว็บไซต์พอร์ทัลคอนตุรกีv t eจักรวรรดิออตโตมันก่อตั้งขึ้น โดย Osman ฉัน เป็นสุลต่าน Mehmed II แปลกเปิล (ปัจจุบันชื่ออิสตันบูล) ใน 1453 รัฐเพิ่มขึ้นเป็นจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่ อาณาจักรถึงของ apex ภายใต้โปรดงดงามในศตวรรษ 16 เมื่อมันยืดจากอ่าวเปอร์เซียทิศตะวันออกกับฮังการีในตะวันตกเฉียงเหนือ จากอียิปต์ใต้สู่คอเคซัสเหนือ หลังจากความพ่ายแพ้ในสงครามเวียนนาในปี 1683 ไร อาณาจักรเริ่มลดลงช้า จบในความพ่ายแพ้ของจักรวรรดิโดยฝ่ายสัมพันธมิตรในสงครามโลกครั้ง จักรวรรดิถูกรื้อถอน โดยพันธมิตรหลังสงครามสิ้นสุดลง 1918เนื้อหา [ซ่อน] 1 การเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโตมัน (1298 – 1453)เจริญเติบโต 2 (1453 – ปี 1683)2.1 ขยายและ apogee (1453-1566)อย่างไร 2.2 และฟื้นฟู (1566 – ปี 1683)3 ความซบเซาและการปฏิรูป (ปี 1683-1827)ลดลง 4 และความทันสมัย (ค.ศ. 1828-1908)4.1 ความทันสมัย4.1.1 รถไฟไครเมีย 4.24.3 กลุ่มชาติพันธุ์ชาตินิยม4.4 บอลข่าน4.4.1 การประชุมใหญ่แห่งเบอร์ลิน4.5 อียิปต์4.6 อาร์เมเนีย4.7 เศรษฐกิจพ่ายแพ้ 5 และยุบ (ค.ศ. 1908 – ค.ศ. 1922)5.1 สงครามโลก (1914-1918)5.2 สงครามตุรกีเอกราช (ค.ศ. 1919 – 1922)ราชวงศ์ออตโตมันที่ 6 หลังจากการยุบ7 การล่มสลายของอาณาจักร8 ดูอ้างอิงที่ 910 อ่านเพิ่มเติมการเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโตมัน (1298 – 1453) [แก้ไข]บทความหลัก: การเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโตมันข้อมูลเพิ่มเติม: เผ่าราชวงศ์ออตโตมันและ KayıOttomanEmpireIn1683.pngจักรวรรดิประกอบด้วยทั้งหมด หรือประชากรส่วนใหญ่ของประเทศทันสมัยอิสระ 37 ศูนย์แม้ว่าทั้งหมดไม่พร้อมกัน: แอลจีเรีย ตูนิเซีย ลิเบีย อียิปต์ ซูดาน Jordan ซาอุดีอาระเบีย เยเมน สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ คูเวต บาห์เรน กาตาร์ โอมาน ปาเลสไตน์ เลบานอน ซีเรีย อิรัก ไซปรัส อาเซอร์ไบจาน อาร์เมเนีย จอร์เจีย ยูเครน มอลโดวา โรมาเนีย บัลแกเรีย กรีซ มาซิโดเนีย แอลเบเนีย มอนเตเนโกร เซอร์เบีย บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา โครเอเชีย ฮังการี และตุรกี เป็นประเทศที่ประกาศเอกราชเช่นประเทศโคโซโวที่มีข้อโต้แย้ง ปาเลสไตน์และตุรกีสาธารณรัฐของไซปรัสเหนือ กองทัพออตโตมันว่างชั่วคราวส่วนประเทศทันสมัยของอิหร่าน รัสเซีย อิตาลี ออสเตรีย สาธารณรัฐเช็ก สโลวาเกีย ประเทศโปแลนด์ จิบูตี โซมาเลีย และมอลตา ประเทศต่าง ๆ ประเทศโมร็อกโก ซึ่งเคยได้รับกองทัพออตโตมันเช่นยอมรับว่า ของมไหศวรรย์มีลูกของ Seljuk สุลต่านของรัม (ราว 1300), อานาโตเลียถูกแบ่งออกเป็นรัฐอิสระ เรียกว่าพระเจ้าฆอซีแห่งเอมิเรตส์มาปะติดปะต่อ โดย 1300 จักรวรรดิไบแซนไทน์ชะลอตัวได้หายไปส่วนใหญ่ของจังหวัดของอานาโตเลียไปสิบพระเจ้าฆอซีแห่งราชรัฐ เอมิเรตส์พระเจ้าฆอซีแห่งหนึ่งนำ โดย Osman ฉัน (1258 [1] – 1326), จากที่ชื่อออตโตมันได้รับมา บุตรของ Ertuğrul สถาน Eskişehir ในอานาโตเลียตะวันตก ในตำนานพื้นฐานแสดงในเรื่องตุรกียุคกลางที่เรียกว่า "ความฝันของ Osman", Osman หนุ่มบันดาลให้ชนะวิสัยทัศน์ prescient ของจักรวรรดิ (ตามความฝันของเขา อาณาจักรเป็นต้นไม้ใหญ่รากที่แพร่กระจายผ่านสามทวีป และมีสาขาครอบคลุมท้องฟ้า) [2] ตามความฝันของเขาต้น ซึ่งเป็นอาณาจักรของ Osman ออกสี่แม่น้ำจากรากของมัน Tigris แม่น้ำยูเฟรทีส แม่น้ำไนล์ และแม่น้ำดานูบ [2] นอกจากนี้ ต้นไม้เงาภูเขาสี่ คอเคเซียน ราศีพฤษภ Atlas และช่วงที่โรงแรมบาลคาน [2] ในระหว่างรัชกาลของพระองค์เป็นสุลต่าน Osman ฉันขยายขอบเขตของการชำระเงินตุรกีไปยังขอบของจักรวรรดิไบแซนไทน์ในเวลานี้ รัฐบาลออตโตมันเป็นทางสร้างสถาบันที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของจักรวรรดิ รัฐบาลใช้นิติบุคคลที่เรียกว่าระบบฟ่าง ซึ่งศาสนา และชาติพันธุ์คมิได้รับอนุญาตให้จัดการกิจการของตนเองกับการพบความเป็นอิสระจากการควบคุมในศตวรรษหลังจากการตายของ Osman กฎออตโตมันได้เริ่มขยายในบอลข่านและเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก ลูกชายของ Osman, Orhan จับเมือง Bursa ใน 1324 และสร้างเมืองหลวงใหม่ของรัฐออตโตมัน ฤดูใบไม้ร่วงของ Bursa หมายถึง การสูญเสียการควบคุมอานาโตเลียตะวันตกเฉียงเหนือไบแซนไทน์ เมืองสำคัญอื่น ๆ ถูกจับจาก Venetians ที่ใน 1387 ชัยออตโตมันที่ประเทศโคโซโวใน 1389 ทำเครื่องหมายการสิ้นสุดอำนาจเซอร์เบียในภูมิภาค ปูทางสำหรับการขยายตัวของออตโตมันในยุโรปได้อย่างมีประสิทธิภาพ การต่อสู้ของ Nicopolis ใน 1396 แพร่หลายถือเป็นสงครามขนาดใหญ่สุดท้ายของยุคกลาง ล้มเหลวในการหยุดล่วงหน้าของหมู่เกาะเติกส์ออตโตมันชนะ มีส่วนขยายของไอศวรรย์ตุรกีในบอลข่าน ชนะกลยุทธ์เปิลเป็น วัตถุประสงค์สำคัญ อาณาจักรควบคุมเกือบทั้งหมดเดิมไบแซนไทน์ดินแดนโดยรอบเมือง แต่ Byzantines การชั่วคราวได้ปลดปล่อยเมื่อนุงบุกอานาโตเลียในต่อสู้อังการา 1402 เขาเอาสุลต่าน Bayezid ฉันเป็นนักโทษ จับฉันโยนเติร์กเป็นโรค Bayezid รัฐตกเป็นสงครามกลางเมืองที่กินเวลาจาก 1402 ถึง 1413 เป็นบุตรของ Bayezid สู้เหนือบัลลังก์ สิ้นสุดเมื่อ Mehmed ฉันปรากฏขึ้นเป็นสุลต่าน และคืนอำนาจของออตโตมัน นำสิ้น Interregnum ในสงครามคอซอวอ (1389) การต่อสู้ของ Nicopolis (1396) I. Mehmed สุลต่านออตโตมันจิ๋ว 1413-1421 ยุทธการวาร์นา (1444)ส่วนหนึ่งของออตโตมันอาณาเขตในบอลข่าน (เช่นเทสซาโลนิ มาซิโดเนียและคอซอวอ) สูญหายชั่วคราวหลังจาก 1402 แต่ได้กู้ในภายหลัง โดย Murad II ระหว่าง 1430s และ 1450s บน 10 1444 พฤศจิกายน Murad II พ่ายแพ้กองทัพฮังการี โปแลนด์ และ Wallachian ภายใต้ Władysław III ของโปแลนด์ (ยังกษัตริย์ฮังการี) และ János Hunyadi ที่การต่อสู้ของวาร์นา ซึ่งเป็นการต่อสู้ขั้นสุดท้ายของสงครามครูเสด Varna [3] [4] สี่ปีหลัง János Hunyadi เตรียมกองทัพอื่น (ของกองกำลังของฮังการีและ Wallachian) เพื่อโจมตีให้พวกเติร์ก ได้ถูกอีกพ่ายแพ้ โดย Murad II ที่รบที่สองของคอซอวอใน 1448บุตรชายของ Murad II, Mehmed Conqueror จัดระเบียบรัฐและทหาร และแสดงศักดาเขาต่อสู้ โดยจับเปิลใน 1453 29 may อายุ 21เจริญเติบโต (1453 – ปี 1683) [แก้ไข]บทความหลัก: การเจริญเติบโตของจักรวรรดิออตโตมันนี้ระยะเวลาในประวัติศาสตร์ของออตโตมันสามารถหยาบ ๆ แบ่งออกเป็นสองช่วงที่แตกต่าง: การยุคน่าน เศรษฐกิจ และการเติบโตทางวัฒนธรรมก่อน 1566 ตาม ด้วยยุคของการชะงักงันทางการทหาร และการเมืองญาติเปิล (1453) การต่อสู้ของ Chaldiran (1514) การล้อมเมืองโรดส์ (1522) สงครามเฮ็คส์ (1526)ขยายและ apogee (1453-1566) [แก้ไข]เปิล (1453)Mehmed II แปลกเปิลใน 1453 และมาสิ้นสุดจักรวรรดิไบแซนไทน์The Ottoman conquest of Constantinople in 1453 by Mehmed II cemented the status of the Empire as the preeminent power in southeastern Europe and the eastern Mediterranean. After taking Constantinople, Mehmed met with the Orthodox patriarch, Gennadios and worked out an arrangement in which the Orthodox Church, in exchange for being able to maintain its autonomy and land, accepted Ottoman authority.[5] Because of bad relations between the latter Byzantine Empire and the states of western Europe as epitomized by Loukas Notaras's famous remark "Better the Sultan's turban than the Cardinal's Hat", the majority of the Orthodox population accepted Ottoman rule as preferable to Venetian rule.[5]Upon making Constantinople (present-day Istanbul) the new capital of the Ottoman Empire in 1453, Mehmed II assumed the title of Kayser-i Rûm (literally Caesar Romanus, i.e. Roman Emperor.) In order to consolidate this claim, he would launch a campaign to conquer also Rome, the western capital of the former Roman Empire. To this aim he spent many years securing positions on the Adriatic Sea, such as in Albania Veneta, and then continued with the Ottoman invasion of Otranto and Apulia on 28 July 1480. The Turks stayed in Otranto and its surrounding areas for nearly a year, but after Mehmed II's death on 3 May 1481, plans for penetrating deeper into the Italian peninsula with fresh new reinforcements were given up on and cancelled and the remaining Ottoman troops sailed back to the east of the Adriatic Sea.Selim I conquered the Mamluk Sultanate of Egypt, making the Turks the dominant power in the Islamic world.Suleiman the Magnificent became a prominent monarch of 16th-century Europe, presiding over the apex of the Ottoman Empire's power.During this period in the 15th and 16th centuries, the Ottoman Empire entered a long period of conquest and expansion, extending its borders deep into Europe and North Africa. Conquests on land were driven by the discipline and innovation of the Ottoman military; and on the sea, the Ottoman Navy aided this expansion significantly. The navy also contested and protected key seagoing trade routes, in competition with the Italian city states in the Black, Aegean and Mediterranean seas and the Portuguese in the Red Sea and Indian Ocean.The state also flourished economically due to its control of the major overland trade routes between Europe and Asia.[6]The Empire prospered under the rule of a line of committed and effective Sultans. Sultan Selim I (1512–1520) dramatically expanded the Empire's eastern and southern frontiers by defeating Shah Ismail of Safavid Persia, in the Battle of Chaldiran.[7] Selim I established Ottoman rule in Egypt, and created a naval presence on the Red Sea. After this Ottoman expansion, a competition started between the Portuguese Empire and the Ottoman Empire to become the dominant power in the region.[8]Selim's successor, Suleiman the Magnificent (1520–1566), further expan
การแปล กรุณารอสักครู่..
ประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิออตโต
จากวิกิพีเดียสารานุกรมเสรี
ส่วนหนึ่งของชุดใน
ประวัติศาสตร์ของ
จักรวรรดิออตโต
แขนเสื้อของจักรวรรดิออตโต
ขึ้น (1299-1453) [แสดง]
การเจริญเติบโต (1453-1683) [แสดง]
เมื่อยล้าและการปฏิรูป (1683-1827) [แสดง]
เสื่อมและการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ (1828-1908) [แสดง]
ความพ่ายแพ้และการละลาย (1908-1922) [แสดง]
Historiography
วีเต้
ส่วนหนึ่งของชุดใน
ประวัติของตุรกี
สัญลักษณ์ของตุรกี
ประวัติศาสตร์ [แสดง]
บรอนซ์ อายุ [แสดง]
ยุคเหล็ก [แสดง]
คลาสสิกอายุ [แสดง]
อายุยุคกลาง [แสดง]
ยุคออตโตมัน [แสดง]
สาธารณรัฐตุรกี [แสดง]
ตามหัวข้อ [แสดง]
พอร์ทัลไอคอนตุรกีพอร์ทัล
โวลเต
จักรวรรดิออตโตก่อตั้งโดยออสครั้งที่หนึ่ง ในฐานะที่เป็นสุลต่านเมห์เม็ดที่สองเอาชนะอิสตันบูล (วันนี้ชื่ออิสตันบูล) ใน 1453 รัฐกลายเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ เอ็มไพร์ถึงยอดของตนภายใต้สุไลมานผู้ยิ่งใหญ่ในศตวรรษที่ 16 เมื่อมันยื่นออกมาจากอ่าวเปอร์เซียในทิศตะวันออกไปทางตะวันตกเฉียงเหนือฮังการี; และจากอียิปต์ไปทางทิศใต้คอเคซัสในภาคเหนือ หลังจากที่พ่ายแพ้ในการรบที่กรุงเวียนนาใน 1683 แต่จักรวรรดิเริ่มช้าลงสูงสุดในความพ่ายแพ้ของจักรวรรดิโดยฝ่ายพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งจักรวรรดิถูกถอดจากพันธมิตรหลังสงครามสิ้นสุดลงในปี 1918 สารบัญ [ซ่อน] 1 เพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโต (1298-1453) 2 การเจริญเติบโต (1453-1683) 2.1 การขยายตัวและสุดยอด (1453-1566) 2.2 ปฏิวัติและการฟื้นฟู (1566-1683) 3 ความเมื่อยล้าและการปฏิรูป (1683-1827) 4 ลดลง และความทันสมัย (1828-1908) 4.1 การสร้างสรรค์สิ่งใหม่4.1.1 รถไฟ4.2 สงครามไครเมีย4.3 ชาตินิยมชาติพันธุ์4.4 คาบสมุทรบอลข่าน4.4.1 รัฐสภาแห่งเบอร์ลินอียิปต์ 4.5 4.6 อาร์เมเนีย4.7 เศรษฐกิจ5 ความพ่ายแพ้และการละลาย (1908-1922) 5.1 สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง (1914-1918 ) 5.2 ตุรกีสงครามอิสรภาพ (1919-1922) 6 ราชวงศ์ออตโตมันหลังจากการสลายตัว7 ล่มสลายของจักรวรรดิ8 ดูเพิ่มเติม9 อ้างอิง10 อ่านเพิ่มเติมการเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโต (1298-1453) [แก้ไข] บทความหลัก: Rise ของจักรวรรดิออตโตข้อมูลเพิ่มเติม: ราชวงศ์ออตโตมันและชนเผ่าKayı OttomanEmpireIn1683.png อาณาจักรประกอบด้วยทั้งหมดหรือศูนย์ประชากรส่วนใหญ่ของประเทศที่ 37 ที่เป็นอิสระที่ทันสมัย แต่ไม่ได้ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน: สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียตูนิเซีย, ลิเบีย, อียิปต์, ซูดานจอร์แดนซาอุดีอาระเบียเยเมน สหรัฐอาหรับเอมิคูเวตบาห์เรนกาตาร์โอมาน, ปาเลสไตน์, เลบานอน, ซีเรีย, อิรัก, ไซปรัส, อาเซอร์ไบจานอาร์เมเนีย, จอร์เจีย, ยูเครน, มอลโดวา, โรมาเนีย, บัลแกเรีย, กรีซ, มาซิโดเนียแอลเบเนียมอนเตเนโก, เซอร์เบีย, บอสเนียและเฮอร์เซโก โครเอเชีย, ฮังการีและตุรกีเช่นเดียวกับประเทศที่โต้แย้งว่าประกาศเอกราชเช่นโคโซโว, ปาเลสไตน์และสาธารณรัฐตุรกีไซปรัสเหนือ กองกำลังทหารออตโตมันครอบครองชิ้นส่วนชั่วคราวในประเทศที่ทันสมัยของประเทศอิหร่าน, รัสเซีย, อิตาลี, ออสเตรีย, สาธารณรัฐเช็ก, สโลวาเกีย, โปแลนด์, จิบูตี, โซมาเลียและมอลตา หลายประเทศเช่นประเทศโมร็อกโกซึ่งไม่เคยได้รับกองกำลังออตโตมันได้รับการยอมรับมากที่สุดของ. กับการตายของจุคสุลต่านรัม (ค. 1300), อนาโตเลียแบ่งออกเป็นเย็บปะติดปะต่อกันของรัฐที่เป็นอิสระที่เรียกว่าซี่มิเรตส์ โดย 1300 ลดลงจักรวรรดิไบเซนไทน์ได้สูญเสียส่วนใหญ่ของจังหวัดของโนโตถึงสิบซี่อาณาเขต หนึ่งในเอมิเรตซี่นำโดยออสมันฉัน (1258 [1] - 1326) จากการที่ชื่อออตโตมันมาบุตรชายของErtuğrulรอบEskişehirในภาคตะวันตกของอนาโตเลีย ในตำนานรากฐานที่แสดงออกในเรื่องยุคตุรกีเรียกว่า "ออสมันเป็นความฝันของ" หนุ่มออสมันเป็นแรงบันดาลใจที่จะพิชิตโดยมีวิสัยทัศน์ที่ทิพยเนตรของจักรวรรดิ (ตามความฝันของเขาจักรวรรดิเป็นต้นไม้ใหญ่ที่มีรากแพร่กระจายผ่านทางสามทวีปและมี สาขาครอบคลุมท้องฟ้า). [2] ตามความฝันของเขาต้นไม้ซึ่งเป็นจักรวรรดิออสมันของออกสี่แม่น้ำจากรากของไทกริสยูเฟรติส, แม่น้ำไนล์และแม่น้ำดานูบ. [2] นอกจากนี้ต้นไม้สีเทาสี่ภูเขา ช่วงคอเคซัส, ราศีพฤษภ, Atlas และช่วงบอลข่าน. [2] ในช่วงรัชสมัยของเขาในฐานะสุลต่านออสมันฉันขยายพรมแดนของการตั้งถิ่นฐานตุรกีไปยังขอบของจักรวรรดิไบเซนไทน์. ในเวลานี้รัฐบาลออตโตมันถูกสร้างขึ้นอย่างเป็นทางการ ที่มีสถาบันการศึกษาที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดตลอดอายุของจักรวรรดิ รัฐบาลใช้นิติบุคคลที่รู้จักกันเป็นระบบข้าวฟ่างภายใต้ซึ่งชนกลุ่มน้อยทางศาสนาและชาติพันธุ์ได้รับอนุญาตให้จัดการกิจการของตัวเองด้วยความเป็นอิสระอย่างมีนัยสำคัญจากการควบคุมของกลาง. ในศตวรรษหลังจากการตายของออสมันฉันกฎออตโตมันเริ่มที่จะขยายไปทั่วภาคตะวันออก เมดิเตอร์เรเนียนและคาบสมุทรบอลข่าน บุตรชายของออสมัน, Orhan จับเมือง Bursa ใน 1324 และทำให้เมืองหลวงใหม่ของรัฐออตโตมัน การล่มสลายของ Bursa หมายถึงสูญเสียการควบคุมไบเซนไทน์เหนือทิศตะวันตกเฉียงเหนืออนาโตเลีย เมืองที่สำคัญของเทสซาโลถูกจับจาก Venetians ใน 1387. ชัยชนะออตโตมันที่โคโซโวใน 1389 ได้อย่างมีประสิทธิภาพที่โดดเด่นที่สุดของการใช้พลังงานในภูมิภาคเซอร์เบีย, ปูทางสำหรับการขยายตัวของออตโตมันเข้าสู่ยุโรป การต่อสู้ของนิโคใน 1396 ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นสงครามครูเสดขนาดใหญ่สุดท้ายของยุคกลางล้มเหลวที่จะหยุดความก้าวหน้าของออตโตมันเติร์กชัยชนะ ด้วยการขยายตัวของการปกครองตุรกีเข้าไปในคาบสมุทรบอลข่าน, พิชิตเชิงกลยุทธ์ของคอนสแตนติกลายเป็นวัตถุประสงค์ที่สำคัญ เอ็มไพร์ควบคุมดินแดนเกือบทั้งหมดไบเซนไทน์อดีตรอบเมือง แต่ไบเซนไทน์ได้โล่งใจชั่วคราวเมื่อมูบุกอนาโตเลียในการต่อสู้ของอังการาใน 1402 เขาเอาสุลต่านบายาซิดฉันเป็นนักโทษ การจับตัวของบายาซิดฉันโยนพวกเติร์กเข้าสู่ความผิดปกติ รัฐตกอยู่ในสงครามกลางเมืองที่กินเวลา 1402-1413 เป็นบุตรชายของบายาซิดต่อสู้อย่างต่อเนื่อง มันจบลงเมื่อเมห์เม็ดที่ฉันกลายเป็นสุลต่านและเรียกคืนพลังออตโตมันนำสิ้นไปว่าง. สงครามโคโซโว (1389) การต่อสู้ของนิโค (1396) สุลต่านเมห์เม็ดขนาดเล็กครั้งที่ออตโตมัน 1413-1421 การต่อสู้ของวาร์ (1444) ส่วน ของดินแดนออตโตมันในคาบสมุทรบอลข่าน (เช่นเทสซาโล, มาซิโดเนียและโคโซโว) ถูกกลืนหายไปชั่วคราวหลังจากที่ 1402 แต่ถูกกู้คืนในภายหลังโดยริคห์ครั้งที่สองระหว่างยุค 1430 และยุค 1450 เมื่อวันที่ 10 พฤศจิกายน 1444, ริคห์ครั้งที่สองแพ้ฮังการีโปแลนด์และกองทัพเชี่ยนภายใต้Władysławที่สามของโปแลนด์ (ยังกษัตริย์แห่งฮังการี) และฮันยาดิJánosที่รบ Varna ซึ่งการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของสงครามครูเสดของ Varna. [3] [ 4] สี่ปีต่อมาJános Hunyadi เตรียมกองทัพอื่น ๆ (ของกองกำลังฮังการีและเชี่ยน) จะโจมตีพวกเติร์ก แต่พ่ายแพ้อีกครั้งโดยริคห์ครั้งที่สองที่สองสงครามโคโซโวใน 1448. บุตรชายของริคห์ครั้งที่สองเมห์เม็ดพิชิตจัด ของรัฐและทหารและแสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญของการต่อสู้ของเขาโดยการจับคอนสแตนติใน 29 พฤษภาคม 1453 ตอนอายุ 21 การเจริญเติบโต (1453-1683) [แก้ไข] บทความหลัก: การเจริญเติบโตของจักรวรรดิออตโตช่วงเวลานี้ในประวัติศาสตร์ของออตโตมันประมาณสามารถ แบ่งออกเป็นสองยุคที่แตกต่าง: ยุคของดินแดนทางเศรษฐกิจและการเจริญเติบโตทางวัฒนธรรมก่อน 1566 ตามด้วยยุคของทหารและความเมื่อยล้าทางการเมือง. ฤดูใบไม้ร่วงของคอนสแตนติ (1453) การต่อสู้ของ Chaldiran (1514) ล้อมโรดส์ (1522) การต่อสู้ของ Mohács (1526) การขยายตัวและสุดยอด (1453-1566) [แก้ไข] การล่มสลายของคอนสแตนติ (1453) เมห์เม็ดที่สองเอาชนะอิสตันบูลใน 1453 และนำสิ้นไปจักรวรรดิไบเซนไทน์. พิชิตตุรกีอิสตันบูลใน 1453 โดยเมห์เม็ดที่สองซีเมนต์สถานะของ เอ็มไพร์เป็นพลังงานที่โดดเด่นในทิศตะวันออกเฉียงใต้ยุโรปและเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก หลังจากที่อิสตันบูลเมห์เม็ดที่ได้พบกับพระสังฆราชดั้งเดิม Gennadios และทำงานออกมาจัดที่คริสตจักรออร์โธดอกในการแลกเปลี่ยนสำหรับความสามารถในการรักษาเอกราชและที่ดินของตนได้รับการยอมรับอำนาจออตโตมัน. [5] เนื่องจากความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างหลังไบเซนไทน์ เอ็มไพร์และรัฐของยุโรปตะวันตกเป็นดียิ่งโดย Loukas Notaras ที่มีชื่อเสียงคำพูดของ "ดีผ้าโพกศีรษะของสุลต่านกว่าหมวกพระคาร์ดินัล" ส่วนใหญ่ของประชากรร์โธดอกซ์ได้รับการยอมรับการปกครองของออตโตมันเป็นที่นิยมในการปกครอง Venetian. [5] เมื่อทำคอนสแตนติ (วันปัจจุบัน อิสตันบูล) เมืองหลวงใหม่ของจักรวรรดิออตโตมันใน 1453, เมห์เม็ดที่สองสันนิษฐานว่าชื่อของ Kayser ฉันRûm (ตัวอักษรมานุสซีซาร์คือจักรพรรดิโรมัน.) เพื่อที่จะรวมการเรียกร้องนี้เขาจะเปิดตัวแคมเปญเพื่อพิชิตยังกรุงโรม ทุนตะวันตกของอดีตจักรวรรดิโรมัน เพื่อจุดประสงค์นี้เขาได้ใช้เวลาหลายปีที่ผ่านมาการรักษาความปลอดภัยตำแหน่งทะเลเอเดรียติกเช่นในแอลเบเนีย Veneta แล้วอย่างต่อเนื่องกับการรุกรานของออตโตมันโดและอาปูเลีย 28 กรกฏาคม 1480 เติกส์อยู่ในโดสและพื้นที่โดยรอบเป็นเวลาเกือบปี แต่หลังจากการตายของเมห์เม็ดที่สองเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม 1481 มีแผนสำหรับการเจาะลึกเข้าไปในคาบสมุทรอิตาลีมีการเพิ่มกำลังใหม่ที่ได้รับการขึ้นและยกเลิกและกองกำลังออตโตมันที่เหลือเดินทางกลับไปทางทิศตะวันออกของทะเล Adriatic. Selim ฉันเอาชนะสุลต่านมัมลุคของ อียิปต์ทำให้พวกเติร์กพลังงานที่โดดเด่นในโลกอิสลาม. สุไลมานผู้ยิ่งใหญ่กลายเป็นพระมหากษัตริย์ที่โดดเด่นของศตวรรษที่ 16 ยุโรปประธานในยอดของอำนาจของจักรวรรดิออตโต. ในช่วงเวลานี้ในศตวรรษที่ 15 และ 16 จักรวรรดิออตโตมันเข้า เป็นระยะเวลานานของผู้พิชิตและการขยายตัวขยายพรมแดนลึกเข้าไปในทวีปยุโรปและทวีปแอฟริกา พ่วงบนที่ดินที่ได้แรงหนุนจากการมีระเบียบวินัยและนวัตกรรมของกองทัพออตโตมัน; และในทะเลกองทัพเรือออตโตมันช่วยการขยายตัวนี้อย่างมีนัยสำคัญ กองทัพเรือที่เข้าร่วมแข่งขันยังได้รับการคุ้มครองและเส้นทางการค้าทะเลที่สำคัญในการแข่งขันกับประเทศอิตาลีเมืองในสีดำ, ทะเลอีเจียนและทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและโปรตุเกสในทะเลแดงและมหาสมุทรอินเดีย. รัฐยังความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจอันเนื่องมาจากการควบคุมของทางบกที่สำคัญ เส้นทางการค้าระหว่างยุโรปและเอเชีย. [6] จักรวรรดิรุ่งเรืองภายใต้การปกครองของบรรทัดของความมุ่งมั่นและมีประสิทธิภาพสุลต่าน สุลต่าน Selim ฉัน (1512-1520) อย่างรวดเร็วขยายอาณาจักรของพรมแดนตะวันออกและภาคใต้โดยการเอาชนะอิหร่านอิสมาอิลซาฟาวิดของเปอร์เซียในการต่อสู้ของ Chaldiran. [7] Selim ฉันเติร์กปกครองที่จัดตั้งขึ้นในอียิปต์และสร้างเรืออยู่ในทะเลสีแดง . หลังจากนี้การขยายตัวของออตโตมันเริ่มการแข่งขันระหว่างจักรวรรดิโปรตุเกสและจักรวรรดิออตโตที่จะกลายเป็นพลังที่โดดเด่นในภูมิภาค. [8] Selim ทายาทของสุไลมานผู้ยิ่งใหญ่ (1520-1566) expan ต่อไป
จากวิกิพีเดียสารานุกรมเสรี
ส่วนหนึ่งของชุดใน
ประวัติศาสตร์ของ
จักรวรรดิออตโต
แขนเสื้อของจักรวรรดิออตโต
ขึ้น (1299-1453) [แสดง]
การเจริญเติบโต (1453-1683) [แสดง]
เมื่อยล้าและการปฏิรูป (1683-1827) [แสดง]
เสื่อมและการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ (1828-1908) [แสดง]
ความพ่ายแพ้และการละลาย (1908-1922) [แสดง]
Historiography
วีเต้
ส่วนหนึ่งของชุดใน
ประวัติของตุรกี
สัญลักษณ์ของตุรกี
ประวัติศาสตร์ [แสดง]
บรอนซ์ อายุ [แสดง]
ยุคเหล็ก [แสดง]
คลาสสิกอายุ [แสดง]
อายุยุคกลาง [แสดง]
ยุคออตโตมัน [แสดง]
สาธารณรัฐตุรกี [แสดง]
ตามหัวข้อ [แสดง]
พอร์ทัลไอคอนตุรกีพอร์ทัล
โวลเต
จักรวรรดิออตโตก่อตั้งโดยออสครั้งที่หนึ่ง ในฐานะที่เป็นสุลต่านเมห์เม็ดที่สองเอาชนะอิสตันบูล (วันนี้ชื่ออิสตันบูล) ใน 1453 รัฐกลายเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ เอ็มไพร์ถึงยอดของตนภายใต้สุไลมานผู้ยิ่งใหญ่ในศตวรรษที่ 16 เมื่อมันยื่นออกมาจากอ่าวเปอร์เซียในทิศตะวันออกไปทางตะวันตกเฉียงเหนือฮังการี; และจากอียิปต์ไปทางทิศใต้คอเคซัสในภาคเหนือ หลังจากที่พ่ายแพ้ในการรบที่กรุงเวียนนาใน 1683 แต่จักรวรรดิเริ่มช้าลงสูงสุดในความพ่ายแพ้ของจักรวรรดิโดยฝ่ายพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่หนึ่งจักรวรรดิถูกถอดจากพันธมิตรหลังสงครามสิ้นสุดลงในปี 1918 สารบัญ [ซ่อน] 1 เพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโต (1298-1453) 2 การเจริญเติบโต (1453-1683) 2.1 การขยายตัวและสุดยอด (1453-1566) 2.2 ปฏิวัติและการฟื้นฟู (1566-1683) 3 ความเมื่อยล้าและการปฏิรูป (1683-1827) 4 ลดลง และความทันสมัย (1828-1908) 4.1 การสร้างสรรค์สิ่งใหม่4.1.1 รถไฟ4.2 สงครามไครเมีย4.3 ชาตินิยมชาติพันธุ์4.4 คาบสมุทรบอลข่าน4.4.1 รัฐสภาแห่งเบอร์ลินอียิปต์ 4.5 4.6 อาร์เมเนีย4.7 เศรษฐกิจ5 ความพ่ายแพ้และการละลาย (1908-1922) 5.1 สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง (1914-1918 ) 5.2 ตุรกีสงครามอิสรภาพ (1919-1922) 6 ราชวงศ์ออตโตมันหลังจากการสลายตัว7 ล่มสลายของจักรวรรดิ8 ดูเพิ่มเติม9 อ้างอิง10 อ่านเพิ่มเติมการเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโต (1298-1453) [แก้ไข] บทความหลัก: Rise ของจักรวรรดิออตโตข้อมูลเพิ่มเติม: ราชวงศ์ออตโตมันและชนเผ่าKayı OttomanEmpireIn1683.png อาณาจักรประกอบด้วยทั้งหมดหรือศูนย์ประชากรส่วนใหญ่ของประเทศที่ 37 ที่เป็นอิสระที่ทันสมัย แต่ไม่ได้ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน: สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียตูนิเซีย, ลิเบีย, อียิปต์, ซูดานจอร์แดนซาอุดีอาระเบียเยเมน สหรัฐอาหรับเอมิคูเวตบาห์เรนกาตาร์โอมาน, ปาเลสไตน์, เลบานอน, ซีเรีย, อิรัก, ไซปรัส, อาเซอร์ไบจานอาร์เมเนีย, จอร์เจีย, ยูเครน, มอลโดวา, โรมาเนีย, บัลแกเรีย, กรีซ, มาซิโดเนียแอลเบเนียมอนเตเนโก, เซอร์เบีย, บอสเนียและเฮอร์เซโก โครเอเชีย, ฮังการีและตุรกีเช่นเดียวกับประเทศที่โต้แย้งว่าประกาศเอกราชเช่นโคโซโว, ปาเลสไตน์และสาธารณรัฐตุรกีไซปรัสเหนือ กองกำลังทหารออตโตมันครอบครองชิ้นส่วนชั่วคราวในประเทศที่ทันสมัยของประเทศอิหร่าน, รัสเซีย, อิตาลี, ออสเตรีย, สาธารณรัฐเช็ก, สโลวาเกีย, โปแลนด์, จิบูตี, โซมาเลียและมอลตา หลายประเทศเช่นประเทศโมร็อกโกซึ่งไม่เคยได้รับกองกำลังออตโตมันได้รับการยอมรับมากที่สุดของ. กับการตายของจุคสุลต่านรัม (ค. 1300), อนาโตเลียแบ่งออกเป็นเย็บปะติดปะต่อกันของรัฐที่เป็นอิสระที่เรียกว่าซี่มิเรตส์ โดย 1300 ลดลงจักรวรรดิไบเซนไทน์ได้สูญเสียส่วนใหญ่ของจังหวัดของโนโตถึงสิบซี่อาณาเขต หนึ่งในเอมิเรตซี่นำโดยออสมันฉัน (1258 [1] - 1326) จากการที่ชื่อออตโตมันมาบุตรชายของErtuğrulรอบEskişehirในภาคตะวันตกของอนาโตเลีย ในตำนานรากฐานที่แสดงออกในเรื่องยุคตุรกีเรียกว่า "ออสมันเป็นความฝันของ" หนุ่มออสมันเป็นแรงบันดาลใจที่จะพิชิตโดยมีวิสัยทัศน์ที่ทิพยเนตรของจักรวรรดิ (ตามความฝันของเขาจักรวรรดิเป็นต้นไม้ใหญ่ที่มีรากแพร่กระจายผ่านทางสามทวีปและมี สาขาครอบคลุมท้องฟ้า). [2] ตามความฝันของเขาต้นไม้ซึ่งเป็นจักรวรรดิออสมันของออกสี่แม่น้ำจากรากของไทกริสยูเฟรติส, แม่น้ำไนล์และแม่น้ำดานูบ. [2] นอกจากนี้ต้นไม้สีเทาสี่ภูเขา ช่วงคอเคซัส, ราศีพฤษภ, Atlas และช่วงบอลข่าน. [2] ในช่วงรัชสมัยของเขาในฐานะสุลต่านออสมันฉันขยายพรมแดนของการตั้งถิ่นฐานตุรกีไปยังขอบของจักรวรรดิไบเซนไทน์. ในเวลานี้รัฐบาลออตโตมันถูกสร้างขึ้นอย่างเป็นทางการ ที่มีสถาบันการศึกษาที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดตลอดอายุของจักรวรรดิ รัฐบาลใช้นิติบุคคลที่รู้จักกันเป็นระบบข้าวฟ่างภายใต้ซึ่งชนกลุ่มน้อยทางศาสนาและชาติพันธุ์ได้รับอนุญาตให้จัดการกิจการของตัวเองด้วยความเป็นอิสระอย่างมีนัยสำคัญจากการควบคุมของกลาง. ในศตวรรษหลังจากการตายของออสมันฉันกฎออตโตมันเริ่มที่จะขยายไปทั่วภาคตะวันออก เมดิเตอร์เรเนียนและคาบสมุทรบอลข่าน บุตรชายของออสมัน, Orhan จับเมือง Bursa ใน 1324 และทำให้เมืองหลวงใหม่ของรัฐออตโตมัน การล่มสลายของ Bursa หมายถึงสูญเสียการควบคุมไบเซนไทน์เหนือทิศตะวันตกเฉียงเหนืออนาโตเลีย เมืองที่สำคัญของเทสซาโลถูกจับจาก Venetians ใน 1387. ชัยชนะออตโตมันที่โคโซโวใน 1389 ได้อย่างมีประสิทธิภาพที่โดดเด่นที่สุดของการใช้พลังงานในภูมิภาคเซอร์เบีย, ปูทางสำหรับการขยายตัวของออตโตมันเข้าสู่ยุโรป การต่อสู้ของนิโคใน 1396 ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นสงครามครูเสดขนาดใหญ่สุดท้ายของยุคกลางล้มเหลวที่จะหยุดความก้าวหน้าของออตโตมันเติร์กชัยชนะ ด้วยการขยายตัวของการปกครองตุรกีเข้าไปในคาบสมุทรบอลข่าน, พิชิตเชิงกลยุทธ์ของคอนสแตนติกลายเป็นวัตถุประสงค์ที่สำคัญ เอ็มไพร์ควบคุมดินแดนเกือบทั้งหมดไบเซนไทน์อดีตรอบเมือง แต่ไบเซนไทน์ได้โล่งใจชั่วคราวเมื่อมูบุกอนาโตเลียในการต่อสู้ของอังการาใน 1402 เขาเอาสุลต่านบายาซิดฉันเป็นนักโทษ การจับตัวของบายาซิดฉันโยนพวกเติร์กเข้าสู่ความผิดปกติ รัฐตกอยู่ในสงครามกลางเมืองที่กินเวลา 1402-1413 เป็นบุตรชายของบายาซิดต่อสู้อย่างต่อเนื่อง มันจบลงเมื่อเมห์เม็ดที่ฉันกลายเป็นสุลต่านและเรียกคืนพลังออตโตมันนำสิ้นไปว่าง. สงครามโคโซโว (1389) การต่อสู้ของนิโค (1396) สุลต่านเมห์เม็ดขนาดเล็กครั้งที่ออตโตมัน 1413-1421 การต่อสู้ของวาร์ (1444) ส่วน ของดินแดนออตโตมันในคาบสมุทรบอลข่าน (เช่นเทสซาโล, มาซิโดเนียและโคโซโว) ถูกกลืนหายไปชั่วคราวหลังจากที่ 1402 แต่ถูกกู้คืนในภายหลังโดยริคห์ครั้งที่สองระหว่างยุค 1430 และยุค 1450 เมื่อวันที่ 10 พฤศจิกายน 1444, ริคห์ครั้งที่สองแพ้ฮังการีโปแลนด์และกองทัพเชี่ยนภายใต้Władysławที่สามของโปแลนด์ (ยังกษัตริย์แห่งฮังการี) และฮันยาดิJánosที่รบ Varna ซึ่งการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของสงครามครูเสดของ Varna. [3] [ 4] สี่ปีต่อมาJános Hunyadi เตรียมกองทัพอื่น ๆ (ของกองกำลังฮังการีและเชี่ยน) จะโจมตีพวกเติร์ก แต่พ่ายแพ้อีกครั้งโดยริคห์ครั้งที่สองที่สองสงครามโคโซโวใน 1448. บุตรชายของริคห์ครั้งที่สองเมห์เม็ดพิชิตจัด ของรัฐและทหารและแสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญของการต่อสู้ของเขาโดยการจับคอนสแตนติใน 29 พฤษภาคม 1453 ตอนอายุ 21 การเจริญเติบโต (1453-1683) [แก้ไข] บทความหลัก: การเจริญเติบโตของจักรวรรดิออตโตช่วงเวลานี้ในประวัติศาสตร์ของออตโตมันประมาณสามารถ แบ่งออกเป็นสองยุคที่แตกต่าง: ยุคของดินแดนทางเศรษฐกิจและการเจริญเติบโตทางวัฒนธรรมก่อน 1566 ตามด้วยยุคของทหารและความเมื่อยล้าทางการเมือง. ฤดูใบไม้ร่วงของคอนสแตนติ (1453) การต่อสู้ของ Chaldiran (1514) ล้อมโรดส์ (1522) การต่อสู้ของ Mohács (1526) การขยายตัวและสุดยอด (1453-1566) [แก้ไข] การล่มสลายของคอนสแตนติ (1453) เมห์เม็ดที่สองเอาชนะอิสตันบูลใน 1453 และนำสิ้นไปจักรวรรดิไบเซนไทน์. พิชิตตุรกีอิสตันบูลใน 1453 โดยเมห์เม็ดที่สองซีเมนต์สถานะของ เอ็มไพร์เป็นพลังงานที่โดดเด่นในทิศตะวันออกเฉียงใต้ยุโรปและเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก หลังจากที่อิสตันบูลเมห์เม็ดที่ได้พบกับพระสังฆราชดั้งเดิม Gennadios และทำงานออกมาจัดที่คริสตจักรออร์โธดอกในการแลกเปลี่ยนสำหรับความสามารถในการรักษาเอกราชและที่ดินของตนได้รับการยอมรับอำนาจออตโตมัน. [5] เนื่องจากความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างหลังไบเซนไทน์ เอ็มไพร์และรัฐของยุโรปตะวันตกเป็นดียิ่งโดย Loukas Notaras ที่มีชื่อเสียงคำพูดของ "ดีผ้าโพกศีรษะของสุลต่านกว่าหมวกพระคาร์ดินัล" ส่วนใหญ่ของประชากรร์โธดอกซ์ได้รับการยอมรับการปกครองของออตโตมันเป็นที่นิยมในการปกครอง Venetian. [5] เมื่อทำคอนสแตนติ (วันปัจจุบัน อิสตันบูล) เมืองหลวงใหม่ของจักรวรรดิออตโตมันใน 1453, เมห์เม็ดที่สองสันนิษฐานว่าชื่อของ Kayser ฉันRûm (ตัวอักษรมานุสซีซาร์คือจักรพรรดิโรมัน.) เพื่อที่จะรวมการเรียกร้องนี้เขาจะเปิดตัวแคมเปญเพื่อพิชิตยังกรุงโรม ทุนตะวันตกของอดีตจักรวรรดิโรมัน เพื่อจุดประสงค์นี้เขาได้ใช้เวลาหลายปีที่ผ่านมาการรักษาความปลอดภัยตำแหน่งทะเลเอเดรียติกเช่นในแอลเบเนีย Veneta แล้วอย่างต่อเนื่องกับการรุกรานของออตโตมันโดและอาปูเลีย 28 กรกฏาคม 1480 เติกส์อยู่ในโดสและพื้นที่โดยรอบเป็นเวลาเกือบปี แต่หลังจากการตายของเมห์เม็ดที่สองเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม 1481 มีแผนสำหรับการเจาะลึกเข้าไปในคาบสมุทรอิตาลีมีการเพิ่มกำลังใหม่ที่ได้รับการขึ้นและยกเลิกและกองกำลังออตโตมันที่เหลือเดินทางกลับไปทางทิศตะวันออกของทะเล Adriatic. Selim ฉันเอาชนะสุลต่านมัมลุคของ อียิปต์ทำให้พวกเติร์กพลังงานที่โดดเด่นในโลกอิสลาม. สุไลมานผู้ยิ่งใหญ่กลายเป็นพระมหากษัตริย์ที่โดดเด่นของศตวรรษที่ 16 ยุโรปประธานในยอดของอำนาจของจักรวรรดิออตโต. ในช่วงเวลานี้ในศตวรรษที่ 15 และ 16 จักรวรรดิออตโตมันเข้า เป็นระยะเวลานานของผู้พิชิตและการขยายตัวขยายพรมแดนลึกเข้าไปในทวีปยุโรปและทวีปแอฟริกา พ่วงบนที่ดินที่ได้แรงหนุนจากการมีระเบียบวินัยและนวัตกรรมของกองทัพออตโตมัน; และในทะเลกองทัพเรือออตโตมันช่วยการขยายตัวนี้อย่างมีนัยสำคัญ กองทัพเรือที่เข้าร่วมแข่งขันยังได้รับการคุ้มครองและเส้นทางการค้าทะเลที่สำคัญในการแข่งขันกับประเทศอิตาลีเมืองในสีดำ, ทะเลอีเจียนและทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและโปรตุเกสในทะเลแดงและมหาสมุทรอินเดีย. รัฐยังความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจอันเนื่องมาจากการควบคุมของทางบกที่สำคัญ เส้นทางการค้าระหว่างยุโรปและเอเชีย. [6] จักรวรรดิรุ่งเรืองภายใต้การปกครองของบรรทัดของความมุ่งมั่นและมีประสิทธิภาพสุลต่าน สุลต่าน Selim ฉัน (1512-1520) อย่างรวดเร็วขยายอาณาจักรของพรมแดนตะวันออกและภาคใต้โดยการเอาชนะอิหร่านอิสมาอิลซาฟาวิดของเปอร์เซียในการต่อสู้ของ Chaldiran. [7] Selim ฉันเติร์กปกครองที่จัดตั้งขึ้นในอียิปต์และสร้างเรืออยู่ในทะเลสีแดง . หลังจากนี้การขยายตัวของออตโตมันเริ่มการแข่งขันระหว่างจักรวรรดิโปรตุเกสและจักรวรรดิออตโตที่จะกลายเป็นพลังที่โดดเด่นในภูมิภาค. [8] Selim ทายาทของสุไลมานผู้ยิ่งใหญ่ (1520-1566) expan ต่อไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
ประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิออตโตมัน
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ส่วนหนึ่งของชุดบน
ประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิออตโตมันตราแผ่นดินของจักรวรรดิออตโตมันที่เพิ่มขึ้น ( 1235 )
[ ]
= ) แสดงการเจริญเติบโต–ค.ศ. 1189 ) [ แสดง ]
ซบเซาและการปฏิรูป ( ค.ศ. 1827 ) ) [ แสดง ]
ปฏิเสธและความทันสมัย ( 1828 – 1908 ) [ แสดง ]
พ่ายแพ้และการละลาย ( 1908 – 1922 ) [ แสดง ]
V
T E ประวัติศาสตร์ส่วนหนึ่งของชุดบน
ประวัติศาสตร์ของตุรกีสัญลักษณ์ของตุรกี
ครั้งดึกดำบรรพ์ [ แสดง ]
[ ]
แสดงยุคสำริดยุคเหล็ก [ แสดง ]
[ ]
แสดงคลาสสิกยุคยุคกลางอายุ [ แสดง ]
[ ]
แสดงยุคออตโตมันตุรกี [ แสดง ]
[ ]
แสดงหัวข้อโดยพอร์ทัลไอคอนตุรกีพอร์ทัล
วีที E
จักรวรรดิออตโตมันก่อตั้งขึ้นโดยอุสมานข้าเป็นสุลต่านสุลต่านเมห์เหม็ดที่ 2 แห่งจักรวรรดิออตโตมันยึดครองคอนสแตนติโนเปิล ( อิสตันบูลวันนี้ชื่อ ) 1189 , รัฐเติบโตเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่จักรวรรดิถึงจุดสูงสุดของมันภายใต้สุลต่านสุลัยมานแห่งจักรวรรดิออตโตมันในศตวรรษที่ 16 เมื่อยืดจากอ่าวเปอร์เซียในตะวันออกกับฮังการีในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ และจากอียิปต์ในใต้คอเคซัสในภาคเหนือ หลังจากความพ่ายแพ้ในยุทธการที่เวียนนาในปีค.ศ. อย่างไรก็ตาม อาณาจักรนี้เริ่มลดลงช้า , culminating ในความพ่ายแพ้ของจักรวรรดิโดยฝ่ายสัมพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่จักรวรรดิถูกรื้อถอนโดยฝ่ายสัมพันธมิตรหลังจากสิ้นสุดสงครามในปี 1918
เนื้อหา [ ซ่อน ]
1 การเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโตมัน ( 1298 ) การเจริญเติบโต ( 1189 )
2 = ( ค.ศ. ) 2.1 การขยายตัวและสุดยอด (
=
( 1566 ) 2.2 ปฏิวัติและการฟื้นฟู ( 1515 –ค.ศ. )
3 ซบเซาและ การปฏิรูป ( ค.ศ. 1827 ) )
4 ลดลงและความทันสมัย ( 1828 – 1908 )
4.2 4.1 4.1.1 นวัตกรรมรถไฟสงครามไครเมีย
4.3 ชาติพันธุ์ชาตินิยม
4.4 4.4 บอลข่าน .
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ส่วนหนึ่งของชุดบน
ประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิออตโตมันตราแผ่นดินของจักรวรรดิออตโตมันที่เพิ่มขึ้น ( 1235 )
[ ]
= ) แสดงการเจริญเติบโต–ค.ศ. 1189 ) [ แสดง ]
ซบเซาและการปฏิรูป ( ค.ศ. 1827 ) ) [ แสดง ]
ปฏิเสธและความทันสมัย ( 1828 – 1908 ) [ แสดง ]
พ่ายแพ้และการละลาย ( 1908 – 1922 ) [ แสดง ]
V
T E ประวัติศาสตร์ส่วนหนึ่งของชุดบน
ประวัติศาสตร์ของตุรกีสัญลักษณ์ของตุรกี
ครั้งดึกดำบรรพ์ [ แสดง ]
[ ]
แสดงยุคสำริดยุคเหล็ก [ แสดง ]
[ ]
แสดงคลาสสิกยุคยุคกลางอายุ [ แสดง ]
[ ]
แสดงยุคออตโตมันตุรกี [ แสดง ]
[ ]
แสดงหัวข้อโดยพอร์ทัลไอคอนตุรกีพอร์ทัล
วีที E
จักรวรรดิออตโตมันก่อตั้งขึ้นโดยอุสมานข้าเป็นสุลต่านสุลต่านเมห์เหม็ดที่ 2 แห่งจักรวรรดิออตโตมันยึดครองคอนสแตนติโนเปิล ( อิสตันบูลวันนี้ชื่อ ) 1189 , รัฐเติบโตเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่จักรวรรดิถึงจุดสูงสุดของมันภายใต้สุลต่านสุลัยมานแห่งจักรวรรดิออตโตมันในศตวรรษที่ 16 เมื่อยืดจากอ่าวเปอร์เซียในตะวันออกกับฮังการีในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ และจากอียิปต์ในใต้คอเคซัสในภาคเหนือ หลังจากความพ่ายแพ้ในยุทธการที่เวียนนาในปีค.ศ. อย่างไรก็ตาม อาณาจักรนี้เริ่มลดลงช้า , culminating ในความพ่ายแพ้ของจักรวรรดิโดยฝ่ายสัมพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่จักรวรรดิถูกรื้อถอนโดยฝ่ายสัมพันธมิตรหลังจากสิ้นสุดสงครามในปี 1918
เนื้อหา [ ซ่อน ]
1 การเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิออตโตมัน ( 1298 ) การเจริญเติบโต ( 1189 )
2 = ( ค.ศ. ) 2.1 การขยายตัวและสุดยอด (
=
( 1566 ) 2.2 ปฏิวัติและการฟื้นฟู ( 1515 –ค.ศ. )
3 ซบเซาและ การปฏิรูป ( ค.ศ. 1827 ) )
4 ลดลงและความทันสมัย ( 1828 – 1908 )
4.2 4.1 4.1.1 นวัตกรรมรถไฟสงครามไครเมีย
4.3 ชาติพันธุ์ชาตินิยม
4.4 4.4 บอลข่าน .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- AlertRescueRecognize
- I will ......him
- เขากลับบ้านพร้อมมือที่เปื้อนเลือด และเห็
- Quem Ganha Essa
- เรียนน้อย
- แบ่งหมวดหมู่
- Hello ladies and gentlemen
- การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อคัดแยกเชื้
- He can operate PC
- ก่อนปี1970
- As a result, be open to price fluctuatio
- Information Builders created BI solution
- ถุงเท้า
- beside herself whom "Nakura" deceived in
- Item 67 below table is the claim parts t
- AlertRescueRecognize
- เมื่อ Scan HAND ADD Barcode ที่มีน้ำหนัก
- เรียนภาษาญี่ปุ่น
- Item 67 below table is the claim parts t
- Lots of stuff
- พันธุ์ดนตรี
- พนมเปญ
- Please note that if the manufacturer do
- ดูแลลูกสาวด้วย
