Marbury v. MadisonMarbury v. Madiso

Marbury v. Madison
Marbury v. Madison, 5 U.S. 137 (1803), was a landmark United States Supreme Court case in which the Court formed the basis for the exercise of judicial review in the United States under Article III of the Constitution. The landmark decision helped define the boundary between the constitutionally separate executive and judicial branches of the American form of government.
The case resulted from a petition to the Supreme Court by William Marbury, who had been appointed Justice of the Peace in the District of Columbia by President John Adams but whose commission was not subsequently delivered. Marbury petitioned the Supreme Court to force the new Secretary of State James Madison to deliver the documents. The Court, with John Marshall as Chief Justice, found firstly that Madison's refusal to deliver the commission was both illegal and correctible. Nonetheless, the Court stopped short of ordering Madison (by writ of mandamus) to hand over Marbury's commission, instead holding that the provision of the Judiciary Act of 1789 that enabled Marbury to bring his claim to the Supreme Court was itself unconstitutional, since it purported to extend the Court's original jurisdiction beyond that which Article III established. The petition was therefore denied.
Background of the case

William Marbury
In the presidential election of 1800, Democratic-Republican Thomas Jefferson defeated Federalist John Adams, becoming the third President of the United States. Although the election was decided on February 17, 1801, Jefferson did not take office until March 4, 1801. Until that time, outgoing president Adams and the Federalist-controlled 6th Congress were still in power. During this lame-duck session, Congress passed the Judiciary Act of 1801. This Act modified the Judiciary Act of 1789 in establishing ten new district courts, expanding the number of circuit courts from three to six, and adding additional judges to each circuit, giving the President the authority to appoint Federal judges and justices of the peace. The act also reduced the number of Supreme Court justices from six to five, effective upon the next vacancy in the Court.[1][2]
On March 3, just before his term was to end, Adams, in an attempt to stymie the incoming Democratic-Republican Congress and administration, appointed 16 Federalist circuit judges and 42 Federalist justices of the peace to offices created by the Judiciary Act of 1801. These appointees, the infamous "Midnight Judges", included William Marbury, a prosperous financier in Maryland. An ardent Federalist, Marbury was active in Maryland politics and a vigorous supporter of the Adams presidency.[3] He had been appointed to the position of justice of the peace in the District of Columbia. The term for a justice of the peace was five years, and they were "authorized to hold courts and cognizance of personal demands of the value of 20 dollars."[4]
On the following day, the appointments were approved en masse by the Senate; however, to go into effect, the commissions had to be delivered to those appointed. This task fell to John Marshall, who, even though recently appointed Chief Justice of the United States, continued as the acting Secretary of State at President Adams's personal request.[5]
While a majority of the commissions were delivered, it proved impossible for all of them to be delivered before Adams's term as president expired. As these appointments were routine in nature, Marshall assumed the new Secretary of State James Madison would see they were delivered, since "they had been properly submitted and approved, and were, therefore, legally valid appointments."[6] On March 4, 1801, Thomas Jefferson was sworn in as President. As soon as he was able, President Jefferson ordered Levi Lincoln, who was the new administration's Attorney General and acting Secretary of State until the arrival of James Madison, not to deliver the remaining appointments. Without the commissions, the appointees were unable to assume the offices and duties to which they had been appointed. In Jefferson's opinion, the undelivered commissions, not having been delivered on time, were void.[5]
The newly sworn-in Democratic-Republican 7th Congress immediately set about voiding the Judiciary Act of 1801 with their own Judiciary Act of 1802 which reversed the act of 1801 so that the Judicial branch once again operated under the dictates of the original Judiciary Act of 1789. In addition, it replaced the Court's two annual sessions with one session to begin on the first Monday in February, and "canceled the Supreme Court term scheduled for June of that year [1802] ... seeking to delay a ruling on the constitutionality of the repeal act until months after the new judicial system was in operation."[7][8]
Status of the judicial power before Marbury

Secretary of State Madison was ordered by President Jefferson to withhold the commissions made at the last minute by outgoing President Adams.

Although the power of judicial review is sometimes said to have originated with Marbury, the concept of judicial review has older roots in the United States, and possibly in England too. The idea is often attributed to the English jurist Edward Coke and his opinion in Dr. Bonham’s Case, 8 Co. Rep. 107a (1610), although this attribution has been called "one of the most enduring myths of American constitutional law and theory, to say nothing of history".[9] Bonham's Case was not mentioned in Marbury v. Madison, and the Court later stated that Bonham's Case did not make common law supreme over statutory law:
[N]otwithstanding what was attributed to Lord COKE in Bonham's Case, 8 Reporter, 115, 118a, the omnipotence of parliament over the common law was absolute, even against common right and reason. The actual and practical security for English liberty against legislative tyranny was the power of a free public opinion represented by the commons.[10]
Coke's meaning has been disputed over the years, for example by scholars who contend that Coke only meant to construe a statute without challenging Parliamentary sovereignty.[11] His remarks that seem suggestive of judicial review are sometimes considered obiter dicta, rather than part of the rationale of the case.[12]
Any notion that courts could declare statutes void was defeated in England with the Glorious Revolution of 1688, when King James II was removed and the elected Parliament declared itself supreme. However, it continued to be known in the American colonies and at the bars of young states, where Coke's books were very influential. The doctrine was specifically enshrined in some state constitutions, and by 1803 it had been employed in both State and Federal courts in actions dealing with state statutes, but only insofar as the statutes conflicted with the language of state constitutions.[13][14]
A number of legal scholars argue that the power of judicial review in the United States predated Marbury, and that Marbury was merely the first Supreme Court case to exercise a power that already existed and was acknowledged. These scholars point to statements about judicial review made in the Constitutional Convention and the state ratifying conventions, statements about judicial review in publications debating ratification, and court cases before Marbury that involved judicial review.[15]
At the Constitutional Convention in 1787, there were a number of references to judicial review. Fifteen delegates made statements about the power of the federal courts to review the constitutionality of laws, with all but two of them supporting the idea.[16]
Likewise, at the state ratifying conventions, over two dozen delegates in at least seven states indicated that under the Constitution, the federal courts would have the power to declare statutes unconstitutional.[17] Professors Saikrishna Prakash and John Yoo point out, with respect to the ratification of the Constitution, that "no scholar to date has identified even one participant in the ratification fight who argued that the Constitution did not authorize judicial review of Federal statutes. This silence in the face of the numerous comments on the other side is revealing."[18]
The concept of judicial review was discussed in The Federalist Papers. Alexander Hamilton asserted in Federalist No. 78 that under the Constitution, the federal courts would have not just the power, but the duty, to examine the constitutionality of statutes:
[T]he courts were designed to be an intermediate body between the people and the legislature, in order, among other things, to keep the latter within the limits assigned to their authority. The interpretation of the laws is the proper and peculiar province of the courts. A constitution is, in fact, and must be regarded by the judges as, a fundamental law. It, therefore, belongs to them to ascertain its meaning, as well as the meaning of any particular act proceeding from the legislative body. If there should happen to be an irreconcilable variance between the two, that which has the superior obligation and validity ought, of course, to be preferred; or, in other words, the Constitution ought to be preferred to the statute, the intention of the people to the intention of their agents.[19]
The opponents to ratification, known as Anti-federalists, agreed that the federal courts would have the power to declare statutes unconstitutional, but were concerned that this would give the federal courts too much power. Robert Yates argued: "The supreme court then have a right, independent of the legislature, to give a construction to the constitution and every part of it, and there is no power provided in this system to correct their construction or do it away. If, therefore, the legislature pass any laws, inconsistent with the sense the judges put upon the constitution, they will declare it void."[20]
A number of courts engaged in judicial review before Marbury was decided. At the time of the Constitutional Convention, there ha

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Marbury v. เมดิสันMarbury v. เมดิสัน 5 137 สหรัฐฯ (1803), เป็นกรณีศาลฎีกาสหรัฐมาร์คซึ่งศาลรูปแบบพื้นฐานสำหรับการออกกำลังกายทบทวนยุติธรรมในสหรัฐอเมริกาภายใต้ III บทความของรัฐธรรมนูญ การตัดสินใจของมาร์คช่วยกำหนดเขตแดนระหว่างนที่ถูกระงับส่วนประกอบแยกบริหารและสาขายุติธรรมแบบรัฐบาลอเมริกันกรณีเป็นผลมาจากคำร้องต่อศาลฎีกาโดย William Marbury ที่ได้รับความยุติธรรมของเดอะพีซในดิสตริกต์ออฟโคลัมเบีย โดยประธานาธิบดีจอห์น Adams แต่ต่อมาถูกไม่สามารถทำการจัดส่งมีค่าคอมมิชชัน Marbury อัคบายานศาลฎีกาการบังคับเมดิสัน James เสนาบดีใหม่ส่งเอกสาร คอร์ท กับจอห์นมาร์แชลเป็นประธานศาลสูงสุด พบแรกของเมดิสันปฏิเสธส่งเสริมที่ถูกกฎหมาย และ correctible กระนั้น ศาลหยุดขาดสั่งเมดิสัน (โดย writ mandamus) มอบค่าคอมมิชชั่นของ Marbury แต่ ถือว่า บทบัญญัติของพ.ร.บ.ตุลาการของค.ศ. 1789 ที่เปิดใช้งาน Marbury นำของเขาเรียกร้องต่อศาลฎีกา ได้เอง unconstitutional เนื่องจากมัน purported เพื่อขยายอำนาจเดิมของศาลนอกเหนือจากที่สร้างบทความ III ดังนั้นจึงมีปฏิเสธคำขอพื้นหลังของกรณีและปัญหาWilliam Marburyในการเลือกตั้งประธานาธิบดีของ 1800 สาธารณรัฐสังคมนิยมประชาธิปไตย Thomas Jefferson พ่ายแพ้ Federalist จอห์น Adams กลายเป็น ประธานาธิบดีที่สามของสหรัฐอเมริกา แม้ว่าการเลือกตั้งเป็นการตัดสินใจบน 17 กุมภาพันธ์ 1801, Jefferson ได้ใช้สำนักงานจนถึงเดือน 4 มีนาคม 1801 ให้ไม่ จนที่ เวลา ส่งออก Adams ประธานและสภา 6 ควบคุม Federalist ได้ยังอยู่ในอำนาจ ในระหว่างช่วงนี้เป็ดง่อย สภาผ่านพ.ร.บ.ตุลาการของ 1801 พระราชบัญญัตินี้แก้ไขพ.ร.บ.ตุลาการของค.ศ. 1789 ในการพัฒนาสนามอำเภอใหม่สิบ ขยายหมายเลขเซอร์กิตสนามที่ 3 6 เพิ่มผู้พิพากษาเพิ่มเติมแต่ละวงจร ให้ประธานผู้มีอำนาจแต่งตั้งผู้พิพากษาของรัฐบาลกลางและ justices ของเดอะพีซ พระราชบัญญัติยังลดลงจำนวน justices ศาลฎีกา 6 ห้า ผลเมื่อตำแหน่งว่างถัดไปในศาล [1] [2]บน 3 มีนาคม ก่อนระยะของเขา ถูกจบ Adams ในความพยายามที่จะ stymie เข้ามาสาธารณรัฐสังคมนิยมประชาธิปไตยรัฐสภาและการจัดการ แต่งตั้งผู้พิพากษา 16 วงจร Federalist และ 42 Federalist justices ของความสงบสุขให้สำนักงานที่สร้างขึ้น โดยพระราชบัญญัติตุลาการ 1801 Appointees เหล่านี้ อับอาย "เที่ยงคืนผู้พิพากษา" รวม William Marbury นักการเงินแห่งเจริญในแมริแลนด์ Federalist มีอารมณ์เร่าร้อน Marbury ถูกใช้งานในเมืองแมริแลนด์และผู้สนับสนุนประธานาธิบดี Adams ที่คึกคัก [3] เขาได้รับแต่งตั้งไปยังตำแหน่งของความยุติธรรมของเดอะพีซในดิสตริกต์ออฟโคลัมเบีย คำสำหรับความยุติธรรมของอุ่นที่ถูกห้าปี และพวกเขาได้ "อำนาจศาลและ cognizance ของความต้องการส่วนบุคคลของค่า 20 ดอลลาร์" [4]ในวันต่อไปนี้ การนัดหมายที่ได้รับการอนุมัติมี โดยวุฒิสภา อย่างไรก็ตาม ไปสู่ผล คณะกรรมการที่ได้จะนำส่งผู้รับ งานนี้ตกจอห์นมาร์แชล ที่ แม้ว่าจะเพิ่ง แต่งตั้งประธานศาลสูงสุดของประเทศสหรัฐอเมริกา ต่อเป็นรักษาการเลขาธิการของรัฐประธาน Adams ส่วนบุคคลขอ [5]While a majority of the commissions were delivered, it proved impossible for all of them to be delivered before Adams's term as president expired. As these appointments were routine in nature, Marshall assumed the new Secretary of State James Madison would see they were delivered, since "they had been properly submitted and approved, and were, therefore, legally valid appointments."[6] On March 4, 1801, Thomas Jefferson was sworn in as President. As soon as he was able, President Jefferson ordered Levi Lincoln, who was the new administration's Attorney General and acting Secretary of State until the arrival of James Madison, not to deliver the remaining appointments. Without the commissions, the appointees were unable to assume the offices and duties to which they had been appointed. In Jefferson's opinion, the undelivered commissions, not having been delivered on time, were void.[5]The newly sworn-in Democratic-Republican 7th Congress immediately set about voiding the Judiciary Act of 1801 with their own Judiciary Act of 1802 which reversed the act of 1801 so that the Judicial branch once again operated under the dictates of the original Judiciary Act of 1789. In addition, it replaced the Court's two annual sessions with one session to begin on the first Monday in February, and "canceled the Supreme Court term scheduled for June of that year [1802] ... seeking to delay a ruling on the constitutionality of the repeal act until months after the new judicial system was in operation."[7][8]สถานะของอำนาจยุติธรรมก่อน Marburyเลขานุการของแมดิสันถูกสั่ง โดย Jefferson ประธานาธิบดีการหักณที่จ่ายค่าคอมมิชชันทำนาทีสุดท้าย โดย Adams ประธานขาออกแม้ว่าอำนาจการตรวจสอบยุติธรรมบางครั้งกล่าวได้ว่า ได้มากับ Marbury แนวคิดของยุติธรรมทบทวนได้รากเก่า ในสหรัฐอเมริกา และอาจจะ ในอังกฤษเกินไป มักจะมีบันทึกความคิดเพื่อลูกขุนอังกฤษเอ็ดเวิร์ดโค้กและความเห็นของเขาในกรณีดร.บอนแฮม 8 พนักงานบริษัท 107a (1610), แม้ว่าการแสดงนี้ได้ถูกเรียกว่า "หนึ่งในตำนานที่ยั่งยืนที่สุดของกฎหมายรัฐธรรมนูญอเมริกันและทฤษฎี ว่าอะไรประวัติศาสตร์" [9] บอนแฮมของกรณีไม่ได้กล่าวถึงใน Marbury v. เมดิสัน และศาลได้ระบุว่า กรณีของบอนแฮมไม่ได้ทำกฎหมายทั่วไปสูงสุดเหนือกฎหมายตามกฎหมายในภายหลัง:[N] otwithstanding สิ่งที่บันทึกพระโค้กในกรณีของบอนแฮม โปรแกรมรายงาน 8, 115, 118a, omnipotence รัฐสภาผ่านกฎหมายทั่วไปแน่นอน แม้แต่กับขวาและเหตุผลทั่วไป ปลอดภัยจริง และการปฏิบัติสำหรับเสรีภาพอังกฤษกับ tyranny สภาถูกอำนาจของความเห็นสาธารณะฟรีแสดง โดยประชา [10]ความหมายของโค้กได้ถูกมีข้อโต้แย้งปี ตัวอย่าง โดยนักวิชาการที่แข่งที่ โค้กเท่านั้นหมายถึง การตีความกฎหมาย โดยไม่มีการท้าทายอำนาจอธิปไตยที่รัฐสภา [11] คำพูดที่ดูเหมือนการชี้นำของยุติธรรมทบทวนบางครั้งถือเป็น obiter ดิก แทนที่จะเป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลของกรณีและปัญหา [12]Any notion that courts could declare statutes void was defeated in England with the Glorious Revolution of 1688, when King James II was removed and the elected Parliament declared itself supreme. However, it continued to be known in the American colonies and at the bars of young states, where Coke's books were very influential. The doctrine was specifically enshrined in some state constitutions, and by 1803 it had been employed in both State and Federal courts in actions dealing with state statutes, but only insofar as the statutes conflicted with the language of state constitutions.[13][14]A number of legal scholars argue that the power of judicial review in the United States predated Marbury, and that Marbury was merely the first Supreme Court case to exercise a power that already existed and was acknowledged. These scholars point to statements about judicial review made in the Constitutional Convention and the state ratifying conventions, statements about judicial review in publications debating ratification, and court cases before Marbury that involved judicial review.[15]At the Constitutional Convention in 1787, there were a number of references to judicial review. Fifteen delegates made statements about the power of the federal courts to review the constitutionality of laws, with all but two of them supporting the idea.[16]Likewise, at the state ratifying conventions, over two dozen delegates in at least seven states indicated that under the Constitution, the federal courts would have the power to declare statutes unconstitutional.[17] Professors Saikrishna Prakash and John Yoo point out, with respect to the ratification of the Constitution, that "no scholar to date has identified even one participant in the ratification fight who argued that the Constitution did not authorize judicial review of Federal statutes. This silence in the face of the numerous comments on the other side is revealing."[18]The concept of judicial review was discussed in The Federalist Papers. Alexander Hamilton asserted in Federalist No. 78 that under the Constitution, the federal courts would have not just the power, but the duty, to examine the constitutionality of statutes:[T]he courts were designed to be an intermediate body between the people and the legislature, in order, among other things, to keep the latter within the limits assigned to their authority. The interpretation of the laws is the proper and peculiar province of the courts. A constitution is, in fact, and must be regarded by the judges as, a fundamental law. It, therefore, belongs to them to ascertain its meaning, as well as the meaning of any particular act proceeding from the legislative body. If there should happen to be an irreconcilable variance between the two, that which has the superior obligation and validity ought, of course, to be preferred; or, in other words, the Constitution ought to be preferred to the statute, the intention of the people to the intention of their agents.[19]The opponents to ratification, known as Anti-federalists, agreed that the federal courts would have the power to declare statutes unconstitutional, but were concerned that this would give the federal courts too much power. Robert Yates argued: "The supreme court then have a right, independent of the legislature, to give a construction to the constitution and every part of it, and there is no power provided in this system to correct their construction or do it away. If, therefore, the legislature pass any laws, inconsistent with the sense the judges put upon the constitution, they will declare it void."[20]A number of courts engaged in judicial review before Marbury was decided. At the time of the Constitutional Convention, there ha

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เบอรี v.
เมดิสันเบอรีv. เมดิสัน 5 US 137 (1803) เป็นสถานที่สำคัญของสหรัฐอเมริกาศาลฎีกาคดีที่ศาลเป็นพื้นฐานในการใช้สิทธิของทบทวนการพิจารณาคดีในประเทศสหรัฐอเมริกาภายใต้ข้อที่สามของรัฐธรรมนูญ การตัดสินใจสถานที่สำคัญช่วยกำหนดเขตแดนระหว่างผู้บริหารที่แยกต่างหากลับและสาขาการพิจารณาคดีในรูปแบบอเมริกันของรัฐบาล.
กรณีเป็นผลมาจากการยื่นคำร้องต่อศาลฎีกาโดยวิลเลียมเบอรีที่ได้รับการแต่งตั้งผู้พิพากษาของสันติภาพในโคลัมเบียโดย ประธานาธิบดีจอห์นอดัมส์ที่มี แต่คณะกรรมการไม่ได้ถูกส่งต่อมา เบอรีกระทรวงมหาดไทยที่ศาลฎีกาจะบังคับใหม่รัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของเจมส์เมดิสันที่จะส่งมอบเอกสาร ศาลที่มีจอห์นมาร์แชลฐานะหัวหน้าผู้พิพากษาที่พบในตอนแรกที่เมดิสันปฏิเสธที่จะส่งมอบให้คณะกรรมการเป็นทั้งที่ผิดกฎหมายและ correctible อย่างไรก็ตามศาลหยุดสั้น ๆ ในการสั่งซื้อเมดิสัน (โดยคำสั่งของคันศร) ที่จะถึงมือคณะกรรมการเบอรีของแทนการถือครองว่าบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติตุลาการ 1789 ที่เปิดใช้งานเบอรีที่จะนำมาเรียกร้องของเขาไปยังศาลฎีกาเป็นตัวเองรัฐธรรมนูญเพราะมันอ้างว่า ที่จะขยายอำนาจเดิมของศาลที่เหนือกว่าซึ่งจัดตั้งขึ้นข้อที่สาม คำร้องจึงถูกปฏิเสธ. ประวัติความเป็นมาของคดีวิลเลียมเบอรีในการเลือกตั้งประธานาธิบดี1800 ประชาธิปไตยรีพับลิกันโทมัสเจฟเฟอร์สันแพ้โชคดีจอห์นอดัมส์กลายเป็นประธานาธิบดีคนที่สามของสหรัฐอเมริกา แม้ว่าการเลือกตั้งก็ตัดสินใจที่ 17 กุมภาพันธ์ 1801 เจฟเฟอร์สันไม่ได้ใช้ตำแหน่งจนถึงวันที่ 4 มีนาคม 1801 จนกว่าจะถึงเวลาที่ประธานขาออกอดัมส์และ 6 โชคดีที่ควบคุมการมีเพศสัมพันธ์ก็ยังคงอยู่ในอำนาจ ในช่วงเซสชั่นขาเป็ดรัฐสภาผ่านการกระทำของตุลาการ 1801 พระราชบัญญัตินี้แก้ไขตุลาการพระราชบัญญัติ 1789 ในการจัดตั้งสิบศาลแขวงใหม่ขยายจำนวนของศาลวงจร 3-6 และเพิ่มผู้พิพากษาเพิ่มเติมให้กับแต่ละวงจรให้ ประธานอำนาจในการแต่งตั้งผู้พิพากษาและผู้พิพากษาของรัฐบาลกลางของความสงบสุข การกระทำที่ยังลดจำนวนของผู้พิพากษาศาลฎีกา 6-5 มีผลกับตำแหน่งที่ว่างต่อไปในศาล. [1] [2] ที่ 3 มีนาคมก่อนที่ระยะเวลาของเขาจะสิ้นสุดอดัมส์ในความพยายามที่จะกีดกันที่ เข้าประชาธิปไตยรีพับลิกันในสภาคองเกรสและการบริหารได้รับการแต่งตั้งผู้พิพากษา 16 โชควงจรและ 42 ผู้พิพากษาโชคดีของความสงบสุขไปยังสำนักงานที่สร้างขึ้นโดยการกระทำของตุลาการ 1801 ดำรงตำแหน่งเหล่านี้ที่น่าอับอาย "เที่ยงคืนผู้พิพากษา" วิลเลียมเบอรีรวมเป็นเงินทุนที่เจริญรุ่งเรืองในแมรี่แลนด์ โชคกระตือรือร้นเบอรีมีบทบาทในการเมืองแมรี่แลนด์และผู้สนับสนุนที่เข้มแข็งของประธานาธิบดีอดัมส์. [3] เขาได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งของความยุติธรรมสันติภาพในเมืองโคลัมเบีย คำว่าเพื่อความยุติธรรมสันติภาพเป็นห้าปีและพวกเขา "ได้รับอนุญาตให้ถือศาลและความรู้ความเข้าใจของความต้องการส่วนบุคคลของมูลค่า 20 ดอลลาร์." [4] ในวันต่อไปนี้การนัดหมายได้รับการอนุมัติค์ไรเดอจากวุฒิสภา ; แต่จะไปมีผลบังคับใช้ค่าคอมมิชชั่นจะต้องมีการส่งมอบให้กับผู้ที่ได้รับการแต่งตั้ง งานนี้ลดลงไปจอห์นมาร์แชลที่แม้ว่าจะได้รับการแต่งตั้งเมื่อเร็ว ๆ นี้หัวหน้าผู้พิพากษาของสหรัฐอเมริกายังคงเป็นรักษาการรัฐมนตรีแห่งรัฐที่ประธานาธิบดีอดัมส์คำขอส่วนบุคคล. [5] ในขณะที่ส่วนใหญ่ของคณะกรรมการที่ถูกส่งมาก็พิสูจน์แล้วว่าเป็นไปไม่ได้สำหรับทุก ของพวกเขาที่จะส่งมอบในระยะก่อนที่อดัมส์เป็นประธานหมดอายุ ขณะที่การนัดหมายเหล่านี้เป็นประจำในธรรมชาติมาร์แชลล์สันนิษฐานใหม่รัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของเจมส์เมดิสันจะได้เห็นพวกเขาถูกส่งตั้งแต่ "พวกเขาได้ถูกส่งมาอย่างถูกต้องและได้รับการอนุมัติและจึงถูกต้องตามกฎหมายการนัดหมายที่ถูกต้อง." [6] ที่ 4 มีนาคม 1801 โทมัสเจฟเฟอร์สันสาบานว่าในฐานะประธาน ทันทีที่เขาก็สามารถที่ประธานเจฟเฟอร์สันได้รับคำสั่งให้ลีวายส์ลินคอล์นผู้เป็นรัฐบาลใหม่ของอัยการสูงสุดและทำหน้าที่เลขานุการของรัฐจนกระทั่งการมาถึงของเจมส์เมดิสันไม่ได้ที่จะส่งมอบการนัดหมายที่เหลือ โดยไม่ต้องมีค่าคอมมิชชั่นที่ดำรงตำแหน่งได้ไม่สามารถที่จะคิดสำนักงานและหน้าที่ที่พวกเขาได้รับการแต่งตั้ง ในความคิดของเจฟเฟอร์สัน, คณะกรรมการส่งมอบไม่ครบไม่ได้รับการส่งมอบในเวลาที่เป็นโมฆะ. [5] ที่เพิ่งสาบานในประชาธิปไตยรีพับลิกันที่ 7 สภาคองเกรสทันทีเกี่ยวกับโมฆะตุลาการพระราชบัญญัติ 1801 พระราชบัญญัติตุลาการของตัวเอง 1802 ซึ่งย้อนกลับไปที่ การกระทำของ 1801 เพื่อให้การพิจารณาคดีสาขาดำเนินการอีกครั้งภายใต้คำสั่งของเดิมตุลาการพระราชบัญญัติ 1789 นอกจากนี้ยังแทนที่ศาลสองช่วงประจำปีกับหนึ่งในเซสชั่นที่จะเริ่มต้นในวันจันทร์แรกในเดือนกุมภาพันธ์และ "ยกเลิกศาลฎีกา ระยะที่กำหนดไว้สำหรับเดือนมิถุนายนของปีที่ [1802] ... ที่กำลังมองหาที่จะชะลอการพิจารณาคดีเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญของการกระทำการยกเลิกจนกระทั่งเดือนหลังจากที่ระบบการพิจารณาคดีใหม่ในการดำเนินงาน. "[7] [8] สถานะของอำนาจตุลาการก่อนที่เบอรีรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของเมดิสันได้รับคำสั่งจากประธานาธิบดีเจฟเฟอร์สันที่จะระงับค่าคอมมิชชั่นที่เกิดขึ้นในนาทีสุดท้ายโดยประธานาธิบดีขาออกอดัมส์. แม้ว่าอำนาจในการทบทวนการพิจารณาคดีที่ถูกกล่าวบางครั้งจะเกิดขึ้นกับเบอรี, แนวคิดของการทบทวนการพิจารณาคดีมีรากที่มีอายุมากกว่าในประเทศสหรัฐอเมริกา และอาจอยู่ในประเทศอังกฤษอีกด้วย ความคิดที่มักจะถูกนำมาประกอบกับกฎหมายอังกฤษเอ็ดเวิร์ดโค้กและความเห็นของเขาในกรณีของดร. บอนแฮม, 8 จำกัด Rep. 107A (1610) แม้ว่าลักษณะนี้ได้รับการเรียกว่า "หนึ่งในตำนานที่ยั่งยืนที่สุดของกฎหมายรัฐธรรมนูญอเมริกันและทฤษฎี . จะพูดอะไรของประวัติศาสตร์ "[9] กรณีบอนแฮมก็ไม่ได้กล่าวถึงในเบอรีโวเมดิสันและศาลต่อมาระบุว่ากรณีบอนแฮมไม่ได้ทำให้กฎหมายสูงสุดเหนือกฎหมายตามกฎหมาย:. [N] otwithstanding สิ่งที่ถูกนำมาประกอบกับพระเจ้า COKE ใน กรณีของบอนแฮม, 8 ข่าว 115, 118a, อำนาจทุกอย่างของรัฐสภาที่ผ่านกฎหมายได้แน่นอนแม้กับสิทธิทั่วไปและเหตุผล การรักษาความปลอดภัยที่เกิดขึ้นจริงและการปฏิบัติสำหรับเสรีภาพภาษาอังกฤษกับการปกครองแบบเผด็จการกฎหมายเป็นอำนาจของความคิดเห็นของประชาชนฟรีตัวแทนจากคอมมอนส์. [10] ความหมายของโค้กได้รับการโต้แย้งปีที่ผ่านมาเช่นโดยนักวิชาการที่ยืนยันว่าโค้กหมายเพียงการตีความมาตรา โดยไม่ต้องมีอำนาจอธิปไตยที่ท้าทายรัฐสภา. [11] คำพูดของเขาที่ดูเหมือนแนะทบทวนการพิจารณาคดีจะมีการพิจารณาบางครั้งถือโอกาส dicta มากกว่าส่วนหนึ่งของเหตุผลของคดี. [12] ความคิดใด ๆ ที่ศาลจะประกาศกฎเกณฑ์โมฆะพ่ายแพ้ในอังกฤษกับรุ่งโรจน์ การปฏิวัติ 1688 เมื่อพระเจ้าเจมส์ที่สองจะถูกลบออกและรัฐสภาได้รับการเลือกตั้งประกาศตัวสูงสุด แต่ก็ยังคงเป็นที่รู้จักกันในอาณานิคมอเมริกันและที่บาร์ของรัฐที่หนุ่มสาวที่หนังสือของโค้กมีอิทธิพลมาก หลักคำสอนเป็นที่ประดิษฐานเฉพาะในบางรัฐธรรมนูญของรัฐและโดย 1803 มันได้รับการว่าจ้างในศาลทั้งของรัฐและรัฐบาลกลางในการดำเนินการจัดการกับกฎเกณฑ์ของรัฐ แต่เพียงเท่ากฎเกณฑ์ขัดแย้งกับภาษาของรัฐธรรมนูญของรัฐ. [13] [14] จำนวนของนักวิชาการนักกฎหมายยืนยันว่าอำนาจในการทบทวนการพิจารณาคดีในประเทศสหรัฐอเมริกาฟิกเบอรีและเบอรีเป็นเพียงกรณีที่ศาลฎีกาแรกที่จะใช้อำนาจที่มีอยู่แล้วและได้รับการยอมรับ นักวิชาการเหล่านี้ชี้งบเกี่ยวกับการทบทวนการพิจารณาคดีที่เกิดขึ้นในรัฐธรรมนูญและรัฐให้สัตยาบันอนุสัญญางบเกี่ยวกับการทบทวนการพิจารณาคดีในสิ่งพิมพ์โต้วาทีการให้สัตยาบันและกรณีที่ศาลก่อนที่เบอรีที่เกี่ยวข้องกับการทบทวนการพิจารณาคดี. [15] ในรัฐธรรมนูญใน 1787 มี จำนวนการอ้างอิงในการทบทวนการพิจารณาคดี สิบห้าได้รับมอบหมายทำงบเกี่ยวกับอำนาจของศาลของรัฐบาลกลางในการตรวจสอบตามรัฐธรรมนูญของกฎหมายที่มี แต่สองของพวกเขาสนับสนุนความคิด. [16] ในทำนองเดียวกันในการประชุมให้สัตยาบันรัฐกว่าสองได้รับมอบหมายโหลอย่างน้อยเจ็ดรัฐชี้ให้เห็นว่า ภายใต้รัฐธรรมนูญที่ศาลของรัฐบาลกลางจะมีอำนาจที่จะประกาศกฎเกณฑ์รัฐธรรมนูญ. [17] อาจารย์ Saikrishna แกชและจอห์นยูชี้ที่เกี่ยวกับการให้สัตยาบันของรัฐธรรมนูญว่า "นักวิชาการที่จะไม่มีวันได้ระบุแม้แต่คนเดียวมีส่วนร่วมใน การให้สัตยาบันการต่อสู้ที่เป็นที่ถกเถียงกันว่ารัฐธรรมนูญไม่ได้อนุญาตทบทวนการพิจารณาคดีของกฎเกณฑ์ของรัฐบาลกลาง. ความเงียบนี้ในหน้าของการแสดงความคิดเห็นจำนวนมากในด้านอื่น ๆ ที่เป็นที่เปิดเผย. "[18] แนวคิดของการทบทวนการพิจารณาคดีที่ถูกกล่าวถึงในเอกสารโชค อเล็กซานเดแฮมิลตันถูกกล่าวหาใน 78 โชคดีไม่ว่าภายใต้รัฐธรรมนูญที่ศาลของรัฐบาลกลางจะมีอำนาจไม่ได้เป็นเพียง แต่การปฏิบัติหน้าที่ในการตรวจสอบตามรัฐธรรมนูญของกฎเกณฑ์: [T] สนามที่เขาได้รับการออกแบบมาเพื่อเป็นสื่อกลางระหว่างร่างกายของผู้คนและ สภานิติบัญญัติในการสั่งซื้อในสิ่งอื่น ๆ ที่จะทำให้หลังภายในวงเงินที่ได้รับมอบหมายให้อำนาจของพวกเขา การตีความของกฎหมายเป็นจังหวัดที่เหมาะสมและที่แปลกประหลาดของศาล รัฐธรรมนูญในความเป็นจริงและต้องได้รับการยกย่องจากผู้พิพากษาเป็นกฎหมายพื้นฐาน มันจึงเป็นของพวกเขาเพื่อยืนยันความหมายของมันเช่นเดียวกับความหมายของการดำเนินการโดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระทำใด ๆ ออกจากร่างกายกฎหมาย ถ้ามีควรจะเกิดขึ้นจะเป็นความแตกต่างกันไม่ได้ระหว่างสองสิ่งที่มีภาระผูกพันที่เหนือกว่าและความถูกต้องควรของหลักสูตรเป็นที่ต้องการ; หรือในคำอื่น ๆ ที่รัฐธรรมนูญควรจะเลือกที่จะพระราชบัญญัติความตั้งใจของคนที่จะตั้งใจของตัวแทนของพวกเขา. [19] ฝ่ายตรงข้ามที่จะให้สัตยาบันที่รู้จักกันในการต่อต้านการ federalists เห็นว่าศาลของรัฐบาลกลางจะมี อำนาจที่จะประกาศกฎเกณฑ์รัฐธรรมนูญ แต่มีความกังวลว่าเรื่องนี้จะให้ศาลของรัฐบาลกลางอำนาจมากเกินไป โรเบิร์ตเยตส์เป็นที่ถกเถียงกันว่า "ศาลฎีกาแล้วมีสิทธิที่เป็นอิสระของฝ่ายนิติบัญญัติเพื่อให้การก่อสร้างรัฐธรรมนูญและเป็นส่วนหนึ่งของมันทุกที่และมีไม่มีอำนาจที่ให้ไว้ในระบบนี้ในการแก้ไขก่อสร้างของพวกเขาหรือไม่ทำมันออกไปถ้า. ดังนั้นรัฐสภาผ่านกฎหมายใด ๆ ที่ไม่สอดคล้องกับความรู้สึกผู้พิพากษาที่วางอยู่บนรัฐธรรมนูญที่พวกเขาจะประกาศเป็นโมฆะ. "[20] จำนวนของศาลส่วนร่วมในการทบทวนการพิจารณาคดีก่อนที่จะมีการตัดสินใจเบอรี ในช่วงเวลาของรัฐธรรมนูญที่มี ha

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โวลต์เบอรีเบอรีโวลต์เมดิสันเมดิสัน
5 . 137 ( 1803 ) คือสถานที่สหรัฐอเมริกาศาลฎีกาคดีที่ศาลรูปแบบพื้นฐานสำหรับใช้ทบทวนการพิจารณาคดีในสหรัฐอเมริกา ภายใต้มาตรา 3 ของรัฐธรรมนูญ แลนด์มาร์คตัดสินใจช่วยกำหนดขอบเขตระหว่าง constitutionally แยกการบริหารและสาขาตุลาการของรูปแบบอเมริกัน
ของรัฐบาลกรณีมาจากฎีกาโดยวิลเลียมเบอรีที่ได้รับการแต่งตั้งผู้พิพากษาแห่งสันติภาพในโคลัมเบีย โดยประธานาธิบดีจอห์นแอดัมส์แต่ที่คณะกรรมการได้โดยส่ง เบอรีได้ยื่นคำร้องต่อศาลฎีกาเพื่อบังคับให้เลขาคนใหม่ของรัฐเจมส์เมดิสันเพื่อส่งเอกสาร ศาล กับ จอห์น มาร์แชล ในฐานะหัวหน้าผู้พิพากษาเจออย่างแรกที่เมดิสันยังปฏิเสธที่จะส่งคณะกรรมการ ทั้งผิดกฎหมาย และ correctible . อย่างไรก็ตาม ศาลสั่งหยุดสั้น ๆของเมดิสัน ( ตามคำสั่งของศาลสูง ) มือมากกว่าเบอรีคณะกรรมาธิการแทนถือว่าบทบัญญัติของตุลาการพระราชบัญญัติ 1789 ทำให้เบอรีนำของเขาเรียกร้องให้ศาลรัฐธรรมนูญตัวเอง ,เพราะเจตนาที่จะขยายเขตอำนาจเดิมของศาลนอกจากบทความที่ 3 ตั้งขึ้น คำร้อง ดังนั้นจึงปฏิเสธ
ความเป็นมาของคดี


วิลเลียมเบอรีในการเลือกตั้งประธานาธิบดีของสาธารณรัฐประชาธิปไตย 1800 , โธมัส เจฟเฟอร์สัน แพ้ โชคดีของจอห์น อดัมส์ เป็นประธานาธิบดีคนที่สามของสหรัฐอเมริกา แม้ว่าการเลือกตั้งถูกตัดสินในวันที่ 17 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1801 , ,เจฟเฟอร์สันไม่ได้ใช้ออฟฟิศจนถึงวันที่ 4 มีนาคม ค.ศ. 1801 . จนกว่าจะถึงเวลานั้น อดัมส์ประธานขาออกและค่อยๆควบคุมรัฐสภา 6 ยังอยู่ในอำนาจ ในระหว่างนี้เป็ดง่อยเซสชันรัฐสภาผ่านพระราชบัญญัติ 2344 ตุลาการ . พระราชบัญญัติแก้ไขพระราชบัญญัติตุลาการ 1789 ในการจัดตั้งศาลใหม่สิบ การขยายจำนวนของศาลวงจรจากสามถึงหกและการเพิ่มกรรมการเพิ่มเติมในแต่ละวงจร ให้ประธานมีอำนาจแต่งตั้งผู้พิพากษาและผู้พิพากษาแห่งสันติภาพของรัฐบาลกลาง การกระทำยังลดจำนวนของผู้พิพากษาศาลฎีกาจากหกห้า มีผลเมื่อมีที่ว่างต่อไปในศาล [ 1 ] [ 2 ]
เมื่อวันที่ 3 มีนาคม ก่อนระยะเวลาของเขาจบลงแล้ว อดัมส์ในความพยายามที่จะขัดขวางการเข้ามาบริหารสาธารณรัฐรัฐสภาและประชาธิปไตย แต่งตั้งผู้พิพากษาและ 42 16 วงจรโชคดีโชคดีของผู้พิพากษาแห่งสันติภาพในสำนักงานที่สร้างขึ้นโดยการกระทำของ 1 . ตามเหล่านี้เลว " เที่ยงคืนผู้พิพากษา " รวมวิลเลียมเบอรี , การเงินเจริญรุ่งเรืองในแมรี่แลนด์ โชคดีที่กระตือรือร้นเบอรีถูกใช้งานในการเมือง Maryland และผู้สนับสนุนที่เข้มแข็งของประธานาธิบดี อดัมส์ [ 3 ] เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้พิพากษาแห่งสันติภาพในเขตโคลัมเบีย คำสำหรับความยุติธรรมของสันติภาพคือห้าปีและพวกเขา " อนุญาตให้ถือศาล และความรู้ความเข้าใจของความต้องการส่วนบุคคลของมูลค่า 20 เหรียญ " [ 4 ]
ในวันต่อไปนี้การนัดหมายได้รับการอนุมัติ en masse โดยวุฒิสภา อย่างไรก็ตาม ที่จะไปมีผลบังคับใช้ คณะกรรมการจะต้องส่งผู้ที่ได้รับการแต่งตั้ง งานนี้ลดลง จอห์น มาร์แชล ที่ถึงแม้ว่าเพิ่งได้รับการแต่งตั้งหัวหน้าผู้พิพากษาของสหรัฐอเมริกา ยังคงรักษาการเลขานุการของรัฐที่ร้องขอส่วนตัวของประธาน อดัมส์ [ 5 ]
ในขณะที่ส่วนใหญ่ของคณะกรรมการที่ถูกส่ง