Searchers after horror haunt strang

Searchers after horror haunt strange, far places. For them are the catacombs of Ptolemais, and the carven mausolea of the nightmare countries. They climb to the moonlit towers of ruined Rhine castles, and falter down black cobwebbed steps beneath the scattered stones of forgotten cities in Asia. The haunted wood and the desolate mountain are their shrines, and they linger around the sinister monoliths on uninhabited islands. But the true epicure in the terrible, to whom a new thrill of unutterable ghastliness is the chief end and justification of existence, esteems most of all the ancient, lonely farmhouses of backwoods New England; for there the dark elements of strength, solitude, grotesqueness and ignorance combine to form the perfection of the hideous.
Most horrible of all sights are the little unpainted wooden houses remote from travelled ways, usually squatted upon some damp grassy slope or leaning against some gigantic outcropping of rock. Two hundred years and more they have leaned or squatted there, while the vines have crawled and the trees have swelled and spread. They are almost hidden now in lawless luxuriances of green and guardian shrouds of shadow; but the small-paned windows still stare shockingly, as if blinking through a lethal stupor which wards off madness by dulling the memory of unutterable things.
In such houses have dwelt generations of strange people, whose like the world has never seen. Seized with a gloomy and fanatical belief which exiled them from their kind, their ancestors sought the wilderness for freedom. There the scions of a conquering race indeed flourished free from the restrictions of their fellows, but cowered in an appalling slavery to the dismal phantasms of their own minds. Divorced from the enlightenment of civilization, the strength of these Puritans turned into singular channels; and in their isolation, morbid self-repression, and struggle for life with relentless Nature, there came to them dark furtive traits from the prehistoric depths of their cold Northern heritage. By necessity practical and by philosophy stern, these folks were not beautiful in their sins. Erring as all mortals must, they were forced by their rigid code to seek concealment above all else; so that they came to use less and less taste in what they concealed. Only the silent, sleepy, staring houses in the backwoods can tell all that has lain hidden since the early days, and they are not communicative, being loath to shake off the drowsiness which helps them forget. Sometimes one feels that it would be merciful to tear down these houses, for they must often dream.
It was to a time-battered edifice of this description that I was driven one afternoon in November, 1896, by a rain of such chilling copiousness that any shelter was preferable to exposure. I had been travelling for some time amongst the people of the Miskatonic Valley in quest of certain genealogical data; and from the remote, devious, and problematical nature of my course, had deemed it convenient to employ a bicycle despite the lateness of the season. Now I found myself upon an apparently abandoned road which I had chosen as the shortest cut to Arkham, overtaken by the storm at a point far from any town, and confronted with no refuge save the antique and repellent wooden building which blinked with bleared windows from between two huge leafless elms near the foot of a rocky hill. Distant though it is from the remnant of a road, this house none the less impressed me unfavorably the very moment I espied it. Honest, wholesome structures do not stare at travellers so slyly and hauntingly, and in my genealogical researches I had encountered legends of a century before which biased me against places of this kind. Yet the force of the elements was such as to overcome my scruples, and I did not hesitate to wheel my machine up the weedy rise to the closed door which seemed at once so suggestive and secretive.
I had somehow taken it for granted that the house was abandoned, yet as I approached it I was not so sure, for though the walks were indeed overgrown with weeds, they seemed to retain their nature a little tco well to argue complete desertion. Therefore instead of trying the dcor I knocked, feeling as I did so a trepidation I could scarcely explain. As I waited on the rough, mossy rock which served as a dcor-step, I glanced at the neighboring windows and the panes of the transom above me, and noticed that although old, rattling, and almost opaque with dirt, they were not broken. The building, then, must still be inhabited, despite its isolation and general neglect. However, my rapping evoked no response, so after repeating the summons I tried the rusty latch and found the door unfastened. Inside was a little vestibule with walls from which the plaster was falling, and through the doorway came a faint but peculiarly hateful odor. I entered, carrying my bicycle, and closed the door behind me. Ahead rose a narrow staircase, flanked by a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Searchers after horror haunt strange, far places. For them are the catacombs of Ptolemais, and the carven mausolea of the nightmare countries. They climb to the moonlit towers of ruined Rhine castles, and falter down black cobwebbed steps beneath the scattered stones of forgotten cities in Asia. The haunted wood and the desolate mountain are their shrines, and they linger around the sinister monoliths on uninhabited islands. But the true epicure in the terrible, to whom a new thrill of unutterable ghastliness is the chief end and justification of existence, esteems most of all the ancient, lonely farmhouses of backwoods New England; for there the dark elements of strength, solitude, grotesqueness and ignorance combine to form the perfection of the hideous.Most horrible of all sights are the little unpainted wooden houses remote from travelled ways, usually squatted upon some damp grassy slope or leaning against some gigantic outcropping of rock. Two hundred years and more they have leaned or squatted there, while the vines have crawled and the trees have swelled and spread. They are almost hidden now in lawless luxuriances of green and guardian shrouds of shadow; but the small-paned windows still stare shockingly, as if blinking through a lethal stupor which wards off madness by dulling the memory of unutterable things.In such houses have dwelt generations of strange people, whose like the world has never seen. Seized with a gloomy and fanatical belief which exiled them from their kind, their ancestors sought the wilderness for freedom. There the scions of a conquering race indeed flourished free from the restrictions of their fellows, but cowered in an appalling slavery to the dismal phantasms of their own minds. Divorced from the enlightenment of civilization, the strength of these Puritans turned into singular channels; and in their isolation, morbid self-repression, and struggle for life with relentless Nature, there came to them dark furtive traits from the prehistoric depths of their cold Northern heritage. By necessity practical and by philosophy stern, these folks were not beautiful in their sins. Erring as all mortals must, they were forced by their rigid code to seek concealment above all else; so that they came to use less and less taste in what they concealed. Only the silent, sleepy, staring houses in the backwoods can tell all that has lain hidden since the early days, and they are not communicative, being loath to shake off the drowsiness which helps them forget. Sometimes one feels that it would be merciful to tear down these houses, for they must often dream.It was to a time-battered edifice of this description that I was driven one afternoon in November, 1896, by a rain of such chilling copiousness that any shelter was preferable to exposure. I had been travelling for some time amongst the people of the Miskatonic Valley in quest of certain genealogical data; and from the remote, devious, and problematical nature of my course, had deemed it convenient to employ a bicycle despite the lateness of the season. Now I found myself upon an apparently abandoned road which I had chosen as the shortest cut to Arkham, overtaken by the storm at a point far from any town, and confronted with no refuge save the antique and repellent wooden building which blinked with bleared windows from between two huge leafless elms near the foot of a rocky hill. Distant though it is from the remnant of a road, this house none the less impressed me unfavorably the very moment I espied it. Honest, wholesome structures do not stare at travellers so slyly and hauntingly, and in my genealogical researches I had encountered legends of a century before which biased me against places of this kind. Yet the force of the elements was such as to overcome my scruples, and I did not hesitate to wheel my machine up the weedy rise to the closed door which seemed at once so suggestive and secretive.อย่างใดฉันได้ใช้สำหรับยกเลิกบ้าน ยังเป็นผมเข้าหามันผมไม่เพื่อให้แน่ใจว่า เพื่อว่าเดินที่รกจริง ๆ ด้วยวัชพืช พวกเขาดูเหมือนจะรักษาธรรมชาติของพวกเขาน้อย tco เถียงนอกรีตนอกสมบูรณ์ดี ดังนั้น แทนที่จะพยายามมีพื้นที่ทั้งหมดฉันโบว์ลิ่ง ความรู้สึกขณะที่ผมทำเพื่อ trepidation การที่เราอธิบายอาจแทบ ฉันรอบนหินหยาบ มอสซีซึ่ง เป็นขั้นตอนมีพื้นที่ทั้งหมด ฉัน glanced ที่หน้าต่างเพื่อนบ้านและบานหน้าต่างกรอบวงกบด้านข้างฉัน และสังเกตเห็นที่แม้เก่า แสนยานุภาพ และเกือบทึบแสงกับสิ่งสกปรก พวกเขาไม่เสีย อาคาร แล้ว ต้องยังคงสามารถอาศัยอยู่ แม้ มีการแยกและละเลยการ อย่างไรก็ตาม ฉันแร็ป evoked มีการตอบสนอง ดังนั้นหลังซ้ำหมายเรียกฉันพยายามสลักสนิม และพบประตู unfastened ภายในถูก vestibule น้อยกับผนังที่ฉาบปูนตก และผ่านประตูมากลิ่นจาง ๆ แต่แสดงความเกลียดชังหมาย ฉัน ป้อน แบกจักรยานของฉัน และปิดประตูหลังผม ข้างหน้ากุหลาบบันไดแคบ โดย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ค้นหาหลังจากสยองขวัญหลอนแปลก, สถานที่ห่างไกล สำหรับพวกเขาสุสาน Ptolemais และ Mausolea สลักของประเทศฝันร้าย พวกเขาปีนขึ้นไปอาคารเดือนหงายของซากปราสาทไรน์และอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ลงตามขั้นตอน cobwebbed สีดำที่อยู่ใต้ก้อนหินกระจัดกระจายของเมืองที่ถูกลืมในเอเชีย ไม้ผีสิงและภูเขาที่รกร้างมีศาลเพียงตาของพวกเขาและพวกเขายังวนเวียนรอบ ๆ เสาหินน่ากลัวบนเกาะห่างไกลผู้คน แต่ Epicure จริงในที่น่ากลัวเพื่อผู้ที่ตื่นเต้นใหม่ ghastliness พูดไม่ได้เป็นหัวหน้าปลายและเหตุผลของการดำรงอยู่ถือว่ามากที่สุดของทุกโบราณบ้านเหงาของป่าดงดิบนิวอิงแลนด์; เพราะมีองค์ประกอบที่มืดของความแข็งแรงความสันโดษ grotesqueness และความโง่เขลารวมถึงรูปแบบความสมบูรณ์แบบของที่น่าเกลียด.
ที่น่ากลัวที่สุดของสถานที่ท่องเที่ยวทั้งหมดเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้านไม้ทาสีระยะไกลจากวิธีการเดินทางมักจะนั่งอยู่กับบางลาดหญ้าชื้นหรือยืนพิงบางอย่างมโหฬาร ชะง่อนหิน สองร้อยปีและอื่น ๆ ที่พวกเขาได้โน้มตัวหรือก้มมีในขณะองุ่นได้รวบรวมข้อมูลและต้นไม้ได้พองตัวและการแพร่กระจาย พวกเขาจะถูกซ่อนไว้ในขณะนี้ในเกือบ luxuriances Lawless ของห่มสีเขียวและผู้ปกครองของเงา; แต่หน้าต่างบานเล็กบานยังคงจ้องเขย่าขวัญเช่นถ้ากระพริบผ่านอาการมึนงงตายที่หอผู้ป่วยออกจากบ้า dulling หน่วยความจำในสิ่งที่พูดไม่ได้.
อยู่ในบ้านดังกล่าวได้อาศัยอยู่รุ่นของคนต่างด้าวผู้ซึ่งเหมือนโลกที่ไม่เคยเห็น ยึดกับความเชื่อที่มืดมนและคลั่งที่ถูกเนรเทศออกจากชนิดของบรรพบุรุษของพวกเขาขอถิ่นทุรกันดารเพื่อเสรีภาพ มีตราหน้าการแข่งขันชนะเจริญรุ่งเรืองแน่นอนอิสระจากข้อ จำกัด ของเพื่อนของพวกเขา แต่หมอบในการเป็นทาสที่น่ากลัวกับปิศาจกลุ้มใจของจิตใจของตัวเอง หย่าขาดจากการตรัสรู้ของอารยธรรมความแข็งแรงของ Puritans เหล่านี้กลายเป็นช่องเอกพจน์; และในการแยกของพวกเขาน่ากลัว-ปราบปรามด้วยตนเองและการต่อสู้เพื่อชีวิตกับธรรมชาติอย่างไม่หยุดยั้งมีมายังพวกเขาลักษณะแอบแฝงดำจากยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่ระดับความลึกของมรดกทางตอนเหนือของเย็น ตามความจำเป็นในทางปฏิบัติและปรัชญาสเติร์นคนเหล่านี้ไม่ได้สวยงามในบาปของพวกเขา หลงผิดเป็นปุถุชนทุกคนจะต้องพวกเขาถูกบังคับตามรหัสแข็งของพวกเขาที่จะแสวงหาการปกปิดเหนือสิ่งอื่นใด; เพื่อให้พวกเขามาใช้น้อยและรสชาติน้อยกว่าในสิ่งที่พวกเขามองไม่เห็น เพียงเงียบง่วงนอนจ้องมองบ้านในถิ่นทุรกันดารสามารถบอกทุกคนที่ได้นอนซ่อนตั้งแต่วันแรกและพวกเขาจะไม่สื่อสารเป็นเต็มใจที่จะสลัดความง่วงนอนที่ช่วยให้พวกเขาลืม บางครั้งคนเรารู้สึกว่ามันจะเป็นความเมตตาที่จะฉีกลงบ้านเหล่านี้สำหรับพวกเขามักจะต้องฝัน.
มันเป็นไปคฤหาสน์เวลาทารุณของคำอธิบายนี้ที่ฉันได้รับแรงหนุนในบ่ายวันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายนปี 1896 โดยฝนนองเนืองหนาวดังกล่าวว่า ที่พักพิงใด ๆ ก็ยังดีกว่าการสัมผัส ฉันได้รับการเดินทางบางครั้งในหมู่คนของ Miskatonic วัลเลย์ในการแสวงหาข้อมูลวงศ์บาง; และจากธรรมชาติระยะไกลคดเคี้ยวและเป็นปัญหาแน่นอนฉันได้ถือว่าสะดวกในการจ้างจักรยานแม้จะมีความล่าช้าของฤดูกาล ตอนนี้ผมพบว่าตัวเองอยู่บนถนนที่ถูกทิ้งร้างเห็นได้ชัดที่ฉันได้รับเลือกให้เป็นตัดสั้นที่สุดเพื่ออาร์กแฮมครอบงำโดยพายุที่จุดห่างไกลจากเมืองใด ๆ และเผชิญหน้ากับไม่มีที่หลบภัยบันทึกโบราณและขับไล่อาคารไม้ที่กระพริบตากับ Windows bleared จาก ระหว่างสองใบลำต้นขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้กับเท้าของเนินเขาหิน แม้ว่ามันจะห่างไกลจากคนที่เหลืออยู่ของถนนบ้านหลังนี้ไม่มีที่ประทับใจผมไม่มีความสุขในขณะที่ผม espied มัน เที่ยงตรง, โครงสร้างสุทธ์ไม่จ้องที่นักท่องเที่ยวเพื่อให้มีเลศนัยและได้ดังใจและในงานวิจัยลำดับวงศ์ตระกูลของฉันฉันได้พบกับตำนานของศตวรรษก่อนที่ลำเอียงเราเกี่ยวกับสถานที่แบบนี้ แต่แรงขององค์ประกอบที่เป็นเช่นที่จะเอาชนะศิลธรรมของฉันและฉันไม่ลังเลที่จะล้อเครื่องของฉันขึ้นเพิ่มขึ้นผอมโซไปที่ประตูปิดที่ประจักษ์ในครั้งเดียวเพื่อชี้นำและน.
ผมได้รับอย่างใดมันเพื่อรับที่บ้าน ถูกทอดทิ้ง แต่ขณะที่ผมเข้าหามันผมไม่แน่ใจว่าเป็นเช่นนั้นเพราะถึงแม้เดินได้แน่นอนรกกับวัชพืชพวกเขาดูเหมือนจะรักษาธรรมชาติของพวกเขา TCO เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะเถียงกันทอดทิ้งสมบูรณ์ ดังนั้นแทนที่จะพยายามตกแต่งผมเคาะรู้สึกราวกับฉันไม่ได้กังวลใจฉันแทบจะไม่สามารถอธิบาย ขณะที่ผมรออยู่บนหยาบหินมอสส์ซึ่งทำหน้าที่เป็นขั้นตอนการตกแต่งผมเหลือบมองไปที่หน้าต่างที่อยู่ใกล้เคียงและบานท้ายมากกว่าฉันและสังเกตเห็นว่าถึงแม้จะเก่าแสนยานุภาพและเกือบทึบแสงกับสิ่งสกปรกพวกเขาไม่เสีย . อาคารแล้วยังคงต้องอาศัยอยู่แม้จะมีการแยกและการละเลยทั่วไป แต่เคาะของฉันปรากฏไม่มีการตอบสนองดังนั้นหลังจากการทำซ้ำหมายเรียกฉันพยายามสลักสนิมและพบประตูปลด ภายในเป็นห้องโถงเล็ก ๆ น้อย ๆ กับผนังปูนที่ถูกลดลงและผ่านประตูเข้ามามีกลิ่นจาง ๆ แต่ความเกลียดชังอย่างยิ่ง ผมเข้าแบกจักรยานของฉันและปิดประตูข้างหลังผม ข้างหน้าเพิ่มขึ้นบันไดแคบขนาบข้างด้วย