Thailand can no longer argue it lac

Thailand can no longer argue it lacks the finances to improve and sustain an effective education system. The government’s budget for education has sharply increased from about USD 3.5 billion in 2003 to nearly USD 14.7 billion in 2012, and Thailand’s public spending on education constituted 4 per cent of its GDP in 2011, while Singapore’s equivalent is just 3.2 per cent of its GDP.

Thai students spend more hours in the classroom, while Singapore adopts the ‘teach less, learn more’ approach.

Yet Singapore does much better than Thailand. Thai students achieve some of the lowest scores in East Asia in the Programme for International Assessment (PISA) test, an international study which evaluates students worldwide. The average score among OECD countries is normalized to 500 points and the standard deviation to 100 points. The average 15-year-old in Singapore scores 526 in reading, 562 in mathematics and 542 in science, far above the OECD average. By contrast, their Thai counterparts achieve only 421, 419 and 425, respectively.

How can it be that Thailand spends so much on education but remains in this humiliating position?

At the Thai Development Research Institute (TDRI), we have found one fundamental problem in Thailand’s education system — a lack of accountability.

When Thai students are assessed as having poor learning performance, no one feels responsible. When teachers are unable to fulfill their role in providing the best possible teaching, no one in the education administration shows any concern. When the curriculum focuses on testing a student’s ability to memorise an answer rather than their understanding of a subject, again few seem to worry.

This lack of concern reflects a lack of accountability in the education system.

Neither teachers, school administrations, nor the government are accountable to the students and their parents. After all, their fates are not tied to students’ learning outcomes.

Teachers are still paid increasingly higher salaries and can be promoted to higher positions if they please school heads and those who evaluate them. School heads still keep their jobs even when most students fail tests.

Thailand needs a system of accountability.

Teachers and principals should be made more accountable to students and parents by linking their remuneration to improvements in students’ learning outcomes. This should be coupled with enhancing 21st-century skills among Thailand’s next generation.

The TDRI has developed five recommendations to improve Thai schools.

First, students must learn the skills and knowledge necessary to live and work in the 21st century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ไทยไม่เถียงมันขาดเงินเพื่อปรับปรุง และรักษาระบบการศึกษามีประสิทธิภาพ งบประมาณของรัฐเพื่อการศึกษามีเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจนจากเกี่ยวกับ USD 3.5 ล้านใน 2003 เพื่อเกือบ USD 14.7 พันล้านใน 2012 และไทยกลางใช้ศึกษา constituted ร้อยละ 4 ของ GDP ใน 2011 ในขณะที่เทียบเท่าของสิงคโปร์เป็นเพียงร้อยละ 3.2 ของ GDP ของนักเรียนใช้เวลาหลายชั่วโมงในห้องเรียน ในขณะที่สิงคโปร์ใช้วิธี 'สอนน้อย เรียนรู้เพิ่มเติม'ยัง สิงคโปร์ไม่มากดีกว่าไทย นักเรียนไทยได้คะแนนต่ำที่สุดในเอเชียตะวันออกในการทดสอบการประเมินนานาชาติ (PISA) การศึกษานานาชาติซึ่งประเมินนักเรียนทั่วโลกอย่างใดอย่างหนึ่ง คะแนนเฉลี่ยในกลุ่มประเทศ OECD ตามปกติ 500 คะแนนและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานคะแนน 100 การเฉลี่ย 15 ปีในสิงคโปร์คะแนน 526 อ่าน 562 ในคณิตศาสตร์และ 542 ในวิทยาศาสตร์ ไกลเหนือค่าเฉลี่ยของ OECD โดยคมชัด ไทยบรรลุเพียง 421, 419 และ 425 ตามลำดับมันจะว่า ไทยมากในการศึกษา แต่ยังคงอยู่ในนี้อับอายตำแหน่งได้อย่างไรที่ไทยพัฒนาวิจัยสถาบัน (TDRI), เราได้พบปัญหาพื้นฐานหนึ่งในระบบการศึกษาของประเทศไทยซึ่งการขาดความรับผิดชอบเมื่อประเมินนักเรียนมีประสิทธิภาพเรียนรู้ยาก ไม่รู้สึกรับผิดชอบ เมื่อครูไม่สามารถปฏิบัติตามบทบาทของตนในการสอนได้ดีที่สุด ไม่มีใครในการบริหารการศึกษาแสดงความกังวลใจ เมื่อหลักสูตรมุ่งเน้นไปที่การทดสอบของนักเรียนความสามารถในการบันทึกมากคำตอบแทนที่เป็นความเข้าใจของเรื่อง อีกไม่กี่ดูเหมือนจะกังวลขาดความกังวลนี้สะท้อนถึงการขาดความรับผิดชอบในระบบการศึกษาใช่ครู บริหารงานโรงเรียน หรือรัฐบาลจะรับผิดชอบต่อนักเรียนและผู้ปกครอง ของพวกเขานั้นจะไม่ผูกติดกับผลการเรียนรู้ของนักเรียนครูจะยังคงจ่ายเงินเดือนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ และสามารถเลื่อนไปตำแหน่งที่สูงถ้ากรุณาโรงเรียนหัวและผู้ที่ประเมินได้ โรงเรียนหัวยังคงเก็บงานแม้ว่านักเรียนส่วนใหญ่ล้มเหลวการทดสอบประเทศไทยต้องมีระบบการตรวจสอบได้ผู้บริหารและครูควรได้รับผิดชอบมากขึ้นต่อนักเรียนและผู้ปกครอง โดยการกำหนดค่าการเชื่อมโยงถึงการปรับปรุงผลการเรียนรู้ของนักเรียน นี้ควรควบคู่ไปกับการเสริมสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 ในยุคใหม่ของประเทศไทยTDRI ได้พัฒนาคำแนะนำ 5 การปรับปรุงประเทศไทยครั้งแรก นักเรียนต้องเรียนรู้ทักษะและความรู้ที่จำเป็นต้องอาศัย และทำงานในศตวรรษที่ 21

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศไทยไม่สามารถเถียงมันขาดแหล่งเงินทุนในการปรับปรุงและรักษาระบบการศึกษาที่มีประสิทธิภาพ งบประมาณของรัฐบาลเพื่อการศึกษาได้มีการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจากประมาณ USD 3500000000 ในปี 2003 เกือบ USD 14700000000 ในปี 2012 และการใช้จ่ายของประชาชนในประเทศไทยเกี่ยวกับการศึกษาประกอบด้วยร้อยละ 4 ของ GDP ในปี 2011 ในขณะที่เทียบเท่าของสิงคโปร์เป็นเพียงร้อยละ 3.2 ของจีดีพี . นักเรียนไทยใช้เวลามากขึ้นในห้องเรียนในขณะที่สิงคโปร์กฎหมาย 'สอนน้อยเรียนรู้เพิ่มเติม' วิธี. แต่สิงคโปร์ไม่ดีกว่าประเทศไทย นักเรียนไทยประสบความสำเร็จบางส่วนของคะแนนที่ต่ำที่สุดในเอเชียตะวันออกในโครงการเพื่อการประเมินนานาชาติ (PISA) การทดสอบการศึกษาระหว่างประเทศที่ประเมินนักเรียนทั่วโลก คะแนนเฉลี่ยในกลุ่มประเทศ OECD เป็นปกติ 500 คะแนนและค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานถึง 100 จุด ค่าเฉลี่ย 15 ปีในสิงคโปร์ 526 คะแนนในการอ่าน, 562 ในวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ 542 ไกลสูงกว่าค่าเฉลี่ยของ OECD ในทางตรงกันข้ามคู่ไทยของพวกเขาประสบความสำเร็จเพียง 421, 419 และ 425 ตามลำดับ. วิธีที่จะสามารถเป็นไปได้ว่าประเทศไทยใช้เวลามากในการศึกษา แต่ยังคงอยู่ในตำแหน่งที่น่าอดสูเช่นนี้? ที่ไทยพัฒนา Research Institute (TDRI) เราได้พบหนึ่งปัญหาพื้นฐาน ในระบบการศึกษาของไทย -. ขาดความรับผิดชอบเมื่อนักเรียนไทยได้รับการประเมินว่ามีประสิทธิภาพในการเรียนรู้ที่น่าสงสารไม่มีใครรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ เมื่อครูไม่สามารถที่จะตอบสนองบทบาทของพวกเขาในการให้บริการการเรียนการสอนที่ดีที่สุดหนึ่งในการบริหารการศึกษาแสดงให้เห็นว่าไม่มีความกังวลใด ๆ เมื่อหลักสูตรมุ่งเน้นไปที่การทดสอบความสามารถของนักเรียนในการจดจำคำตอบมากกว่าความเข้าใจของเรื่องอีกไม่กี่ดูเหมือนจะกังวล. ขาดความกังวลนี้สะท้อนให้เห็นถึงการขาดความรับผิดชอบในระบบการศึกษา. ทั้งครูผู้ปกครองโรงเรียนหรือรัฐบาล มีความรับผิดชอบต่อนักเรียนและผู้ปกครองของพวกเขา หลังจากที่ทุกชะตากรรมของพวกเขาจะไม่เชื่อมโยงกับนักเรียนผลการเรียนรู้. ครูยังคงจ่ายเงินเดือนที่สูงมากขึ้นและสามารถที่จะเลื่อนตำแหน่งให้เป็นตำแหน่งที่สูงขึ้นถ้าพวกเขาโปรดหัวของโรงเรียนและผู้ที่ประเมินพวกเขา หัวของโรงเรียนที่ยังคงเก็บงานของพวกเขาแม้ในขณะที่นักเรียนส่วนใหญ่ล้มเหลวในการทดสอบ. ประเทศไทยต้องรับผิดชอบระบบการทำงานของก. ครูและผู้บริหารควรจะทำรับผิดชอบมากขึ้นให้กับนักเรียนและผู้ปกครองโดยการเชื่อมโยงค่าตอบแทนของพวกเขาเพื่อการปรับปรุงในผลการเรียนรู้ของนักเรียน นี้ควรจะควบคู่ไปกับการเสริมสร้างทักษะในศตวรรษที่ 21 ในหมู่รุ่นต่อไปของประเทศไทย. TDRI ได้มีการพัฒนาห้าข้อเสนอแนะในการปรับปรุงโรงเรียนไทย. ครั้งแรกที่นักเรียนจะต้องเรียนรู้ทักษะและความรู้ที่จำเป็นในการอยู่อาศัยและทำงานในศตวรรษที่ 21