night was coming,and the wind might

night was coming,and the wind might get stronger.John was finding it harder and harder and harder to hold the tiller straight,and he knew that he could not go on like this much longer.
'I've got to make the sail smaller,'he shouted to susan,'so that we go more slowly.you take the tiller while I go to the mast.'
'you can't go!'cried Susan.
'I've got to,'said John,and tied a rope around his waist.
'that'll keep me safe.it I fall overboard.I can climb back...it'll be all right.'
'no!John!No!' shouted Susan,but it was too late.he had already climbed out of the cockpit and was going carefully,very carefully,along the roof of the cabin to the bottom of the mast.
John had never felt so lonely in all his life.the Goblin seemed to want to throw him into the sea but he managed to reach the foot of the mast.then he had to stand up.'one hand for yourself and one for the ship,'his father had told him years ago.he held on to the mast with one hand and started to roll the sail down.as the sail became smaller,the Goblin began to go more slowly.john suddenly felt more confident.he began to turn to go back,and then his foot caught on a rope.
as he fell,he heard susan scream.
'John!John!'where was he?susan looked at the waves going past the cockpit and saw nothing.And then,when she thought he had gone for ever,she saw his hand over the top of the cabin.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ได้มาคืน และลมอาจจะแข็งแกร่งจอห์นถูกค้นหาได้ยาก และยากขึ้น และยากจะเก็บไว้เพาะปลูกตรง และเขารู้ว่า เขาอาจไม่ไปเช่นนี้อีกมาก'ดิฉันก็อยากจะทำให้เซลเล็กลง เขาตะโกนศิริรัตน์ 'ให้เราไปเติม slowly.you ใช้เพาะปลูกขณะไปเสา''คุณไม่ไป'ซูซานร้อง'ฉันมี,' กล่าวว่า จอห์น และผูกเชือกรอบเอวของเขา' ที่จะให้ฉัน safe.it ตกไม่ให้ล่มฉันสามารถไต่กลับ...ก็จะหมดสิทธิ์ได้ '"ไม่จอห์นไม่!' ตะโกนศิริรัตน์ แต่มันเป็นเกินไป late.he แล้วก็ปีนออกจากส่วนควบคุม และเป็นไปอย่างรอบคอบ ระมัดระวัง ตามหลังคาของห้องโดยสารที่ด้านล่างของเสาจอห์นได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวดังนั้นใน life.the ของเขาดูเหมือนผีจะ ต้องโยนเขาลงไปในทะเล แต่เขาจัดการไปถึงเท้าของ mast.then เขาต้องยืน up. 'มือหนึ่งสำหรับตัวเอง' และสำหรับเรือ พ่อได้บอกเขา ago.he ปีจัดขึ้นสู่เสาด้วย และเริ่มม้วน down.as เซลเซลเป็นขนาดเล็กผีเริ่มไป slowly.john เพิ่มเติมก็รู้สึกมากขึ้น confident.he เริ่มหันกลับ และเท้าของเขาติดอยู่บนเชือกแล้วขณะที่เขาตก เขาได้ยินซูซานร้อง' จอห์นจอห์น!'ที่ถูกเขา? ซูซานมองคลื่นจะผ่านส่วนควบคุม และเห็นอะไรแล้ว เมื่อเธอคิดว่า เขาหายไปไหนเคยตัว เธอเห็นมือของเขาผ่านด้านบนของห้องโดยสาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คืนมา และลมอาจได้รับมากขึ้น จอห์นพบว่ามันหนักขึ้นและหนักขึ้นและหนักขึ้นเพื่อเก็บชนิดตรง และเขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถไปอย่างนี้นานเท่าไร
ฉันมีเพื่อให้เรือเล็ก เขาตะโกนให้ซูซาน 'so ที่เราไป slowly.you เพิ่มเติมเอา ทิลเลอร์ในขณะที่ฉันไปที่เสา '
" ไปไม่ได้ " ร้องไห้ซูซาน .
ฉันต้อง 'said จอห์น และเชือกผูกเอว
นั่นจะทำให้ฉัน safe.it ฉันตกจากเรือ ผมสามารถปีนกลับขึ้นไป . . . . . . . ไม่เป็นไร '
' ! จอห์น ไม่ ! ตะโกน ซูซาน แต่ก็ late.he ก็ปีนออกมาจากห้องนักบินและเป็นไปอย่างรอบคอบ พร้อมหลังคาโดยสารไปยังด้านล่างของเสา .
จอห์นไม่เคยรู้สึกเหงาในชีวิตทั้งหมดของเขาปีศาจที่ดูเหมือนจะต้องการที่จะโยนเขาลงไปในทะเล แต่เขาจัดการไปถึงเท้าของ mast.then เขาต้องยืนขึ้น 'one มือสำหรับตัวเองและสำหรับเรือ พ่อ 'his ได้บอกเขาปี ago.he รั้งเสากระโดงกับมือข้างหนึ่งและเริ่มที่จะม้วนใบเรือใบเรือ down.as กลายเป็นเล็กลง ปีศาจเริ่มที่จะไปมากกว่า slowly.john สึก confident.he มากขึ้นเริ่มที่จะหันกลับไปแล้วเท้าของเขาจับเชือก .
เมื่อเขาล้ม เขาได้ยินซูซานกรีดร้อง .
'john ! จอห์น ! เขาอยู่ไหน ซูซานมองคลื่นไปในอดีตห้องนักบิน และเห็นอะไร และเมื่อเขาคิดว่าเขาได้จากไปแล้วตลอดกาล เธอเห็นมือของเขาไปด้านบนของห้องโดยสาร