In thirty-five feet of water, the g

In thirty-five feet of water, the great fish swam slowly, its tail waving just enough to maintain motion. It saw nothing, for the water was murky with motes of vegetation. The fish had been moving parallel to the shoreline. Now it turned, banking slightly, and followed the bottom gradually upward. The fish perceived more light in the water, but still it saw nothing. The boy was resting, his arms dangling down, his feet and ankles dipping in and out of the water with each small swell. His head was turned towards shore, and he noticed that he had been carried out beyond what his mother would consider safe. He could see her lying on her towel, and the man and child playing in the wavewash. He was not afraid, for the water was calm and he wasn't really very far from shore - only forty yards or so. But he wanted to get closer; otherwise his mother might sit up, spy him, and order him out of the water. He eased himself back a little bit so he could use his feet to help propel himself. He began to kick and paddle towards shore. His arms displaced water almost silently, but his kicking feet made erratic splashes and left swirls of bubbles in his wake. The fish did not hear the sound, but rather registered the sharp and jerky impulses emitted by the kicks. They were signals, faint but true, and the fish locked on them, homing. It rose, slowly at first, then gaining speed as the signals grew stronger. The boy stopped for a moment to rest. The signals ceased. The fish slowed, turning its head from side to side, trying to recover them. The boy lay perfectly still, and the fish passed beneath him, skimming the sandy bottom. Again it turned. The boy resumed paddling. He kicked only every third or fourth stroke; kicking was more exertion than steady paddling. But the occasional kicks sent new signals to the fish. This time it needed to lock on them only an instant, for it was almost directly below the boy. The fish rose. Nearly vertical, it now saw the commotion on the surface. There was no conviction that what thrashed above was food, but food was not a concept of significance. The fish was impelled to attack: if what it swallowed was digestible, that was food; if not, it would later be regurgitated. The mouth opened, and with a final sweep of the sickle tail the fish struck. The boy's last - only - thought was that he had been punched in the stomach. The breath was driven from him in a sudden rush. He had no time to cry out, nor, had he had the time, would he have known what to cry, for he could not see the fish. The fish's head drove the raft out of the water. The jaws smashed together, engulfing head, arms, shoulders, trunk, pelvis and most of the raft. Nearly half the fish had come clear of the water, and it slid forward and down in a belly flopping motion, grinding the mass of flesh and bone and rubber. The boy's legs were severed at the hip, and they sank, spinning slowly to the bottom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามสิบห้าฟุตน้ำ ปลาดีมารถช้า หางโบกพอรักษาเคลื่อนไหว มันเห็นอะไร สำหรับน้ำขุ่นกับ motes ของพืช ปลามีการเลื่อนขนานกับชายฝั่ง ตอนนี้มัน เปิด เล็กน้อย ธนาคาร และตามด้านล่างค่อย ๆ ขึ้น ปลามองเห็นแสงเพิ่มเติมในน้ำ แต่ยัง จะเห็นอะไร เด็กได้พักผ่อน แขนของเขาทางลง เท้าและเท้าจุ่มออกน้ำบวมแต่ละขนาดเล็กของเขาที่ห้อยอยู่ เปิดศีรษะไปทางฝั่ง และเขาสังเกตเห็นว่า เขามีการดำเนินการนอกเหนือจากที่แม่ของเขายิ่งปลอดภัย เขาได้เห็นเธอนอนอยู่บนผ้าเช็ด ตัวของเธอ และคน และลูกเล่นในการ wavewash เขาไม่กลัว น้ำเงียบสงบ และไม่ได้เป็นจริง ๆ มากจากฝั่ง - สี่สิบหลาหรือเท่านั้น แต่เขาอยากได้ใกล้ชิด มิฉะนั้น ลูกอาจนั่ง สะกดเขา และสั่งให้เขาออกจากน้ำ เขาบรรเทาเองกลับหน่อยเพื่อให้เขาสามารถใช้เท้าในการช่วยขับเคลื่อนตัวเอง เขาเริ่มเตะ และพายไปยังชายฝั่ง แขนของเขาพลัดถิ่นน้ำเกือบอยู่เบื้องหลัง แต่เท้าเตะทำความ splashes และซ้าย swirls ฟองในปลุกของเขา ปลาไม่ได้ยินเสียง แต่แทนที่จะ ลงทะเบียนแรงกระตุ้นคมชัด และกระตุกที่ออกมาจากการเตะ พวกสัญญาณ มัวแต่จริง และปลาที่ล็อคได้ homing มันกุหลาบ ช้าที่ความเร็วครั้งแรก แล้วอ้วนเป็นสัญญาณเติบโตแข็งแกร่ง เด็กหยุดช่วงที่เหลือ สัญญาณเพิ่ม ปลาชะลอตัว เปิดหัวของมันจากด้านข้าง พยายามที่จะกู้ เด็กสมบูรณ์ยังคงวาง และปลาผ่านใต้เขา skimming ล่างทราย อีกครั้ง ก็เปิด เด็กดำเนินต่อเกลือ เขาเตะเท่าทุกสาม หรือสี่จังหวะ เตะใช้ออกแรงเพิ่มเติมกว้างมั่นคงกว่า แต่เตะตามโอกาสส่งสัญญาณใหม่ให้ปลา เวลานี้มันต้องล็อกได้เฉพาะทันที ขณะนั้นเกือบต่อเด็ก ปลากุหลาบ แนวตั้งเกือบ มันตอนนี้เห็นหลีกหนีความวุ่นวายบนพื้นผิว มีความเชื่อมั่นไม่ว่า อะไร thrashed เหนืออาหาร แต่อาหารไม่ใช่แนวคิดของความสำคัญ ปลาถูก impelled โจมตี: ถ้าอะไรที่มันกลืนกิน digestible คำอาหาร ถ้า ไม่มี มันจะต่อได้ regurgitated ปากเปิด และหลงกับกวาดสุดท้ายของเคียวหาง ปลา ของเด็กล่าสุด -เดียว - คิดได้ว่า เขามีการเจาะรูในกระเพาะอาหาร ลมหายใจถูกขับเคลื่อนจากเขาในการเร่งอย่างฉับพลัน เขาไม่มีเวลาให้ หรือ เขาได้มีเวลา เขาเก่าอะไรร้องไห้ สำหรับเขาได้เห็นปลาไม่ ใหญ่ของปลาขับรถแพจากน้ำ ก็ซึ่งได้ถูกทุบกัน โต่งหัว แขน ไหล่ ลำตัว เชิงกราน และส่วนใหญ่พรั่งพร้อมด้วย ล้างน้ำปลาเกือบครึ่งมา และมันฝ่อไปข้างหน้า และลงในท้อง flopping ภาพเคลื่อนไหว บดมวลของเนื้อ และกระดูก และยาง ขาของเด็กชายถูก severed ที่สะโพก และพวกเขา จม ปั่นช้า ๆ ไปด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสามสิบห้าฟุตของน้ำที่ปลาว่ายน้ำที่ดีช้าหางของมันโบกเพียงพอที่จะรักษาความเคลื่อนไหว มันเห็นอะไรสำหรับน้ำมืดกับ motes ของพืช ปลาที่ได้รับการเคลื่อนย้ายขนานไปกับชายฝั่ง ตอนนี้ก็หันธนาคารเล็กน้อยและตามด้านล่างค่อยๆปรับตัวสูงขึ้น ปลาที่รับรู้แสงมากขึ้นในน้ำ แต่ก็ยังไม่เห็นอะไร เด็กได้รับการพักผ่อนอ้อมแขนของเขาห้อยลงเท้าและข้อเท้าจุ่มของเขาในการเข้าและออกจากน้ำที่มีขนาดเล็กแต่ละบวม หัวของเขาก็หันไปทางฝั่งและเขาสังเกตเห็นว่าเขาได้รับการดำเนินการเกินกว่าสิ่งที่แม่ของเขาจะพิจารณาความปลอดภัย เขาจะได้เห็นเธอนอนอยู่บนผ้าขนหนูของเธอและชายและเด็กเล่นใน wavewash เขาไม่ได้กลัวเลยเพราะน้ำคือความสงบและเขาไม่ได้จริงๆไกลมากจากฝั่ง - เพียงสี่สิบหลาหรือดังนั้น แต่เขาต้องการที่จะได้ใกล้ชิด; แม่ของเขาเป็นอย่างอื่นอาจจะนั่งขึ้นสอดแนมเขาและสั่งให้เขาออกจากน้ำ เขาปลดเปลื้องตัวเองกลับมานิด ๆ หน่อย ๆ เพื่อให้เขาสามารถใช้เท้าของเขาที่จะช่วยขับเคลื่อนตัวเอง เขาเริ่มที่จะเตะและพายเรือไปทางฝั่ง น้ำอ้อมแขนของเขาย้ายเกือบเงียบ แต่เท้าเตะของเขาทำให้กระเด็นผิดปกติและซ้าย swirls ของฟองอากาศในการปลุกของเขา ปลาที่ไม่ได้ยินเสียง แต่จดทะเบียนแรงก​​ระตุ้นที่คมชัดและกระตุกปล่อยออกมาจากเตะ พวกเขาเป็นสัญญาณลม แต่เป็นความจริงและปลาล็อคที่พวกเขากลับบ้าน มันเพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ในตอนแรกแล้วดึงดูดความเร็วเป็นสัญญาณที่ขยายตัวแข็งแกร่ง เด็กหยุดสักครู่เพื่อพักผ่อน สัญญาณหยุด ปลาที่ชะลอตัวหันหัวของมันจากทางด้านข้างพยายามที่จะกู้คืนได้ เด็กนอนนิ่งและปลาผ่านใต้เขา skimming ด้านล่างทราย จะเปิดอีกครั้ง เด็กชายคนนั้นกลับมาพายเรือเล่น เขาเตะเฉพาะทุกจังหวะที่สามหรือสี่; เตะได้มากกว่าการออกแรงพายเรือเล่นอย่างต่อเนื่อง แต่ลูกเป็นครั้งคราวที่ส่งสัญญาณใหม่ในการเลี้ยงปลา เวลานี้มันจำเป็นในการล็อคพวกเขาเท่านั้นทันทีเพราะมันก็เกือบจะตรงด้านล่างของเด็ก ปลาเพิ่มขึ้น เกือบจะตั้งฉากตอนนี้เห็นความวุ่นวายบนพื้นผิว มีความเชื่อมั่นว่าสิ่งที่อยู่ข้างต้น thrashed อาหาร แต่อาหารไม่ได้เป็นแนวคิดของความสำคัญ ปลาที่ได้รับการผลักดันไปสู่​​การโจมตีถ้ากลืนกินสิ่งที่มันเป็นย่อยที่เป็นอาหาร ถ้าไม่ได้ก็ต่อมาจะมีซาก ปากเปิดและมีการกวาดสุดท้ายของหางเคียวปลาหลง เด็กที่ผ่านมา - เพียง - คิดว่าเป็นว่าเขาได้รับการเจาะในกระเพาะอาหาร ลมหายใจได้รับแรงหนุนจากเขาวิ่งอย่างฉับพลัน เขามีเวลาที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้เขามีเวลาเขาจะได้รู้ว่าสิ่งที่จะร้องไห้เพราะเขาไม่สามารถมองเห็นตัวปลา หัวปลาแพขับรถออกมาจากน้ำ ขากรรไกรร่วมกันทุบหัว Engulfing แขนไหล่ลำกระดูกเชิงกรานและส่วนใหญ่ของแพ เกือบครึ่งปลามาที่ชัดเจนของน้ำและจะเลื่อนไปข้างหน้าและลดลงในการเคลื่อนไหวดิ้นท้องบดมวลของเนื้อและกระดูกและยาง ขาเด็กถูกตัดขาดที่สะโพกและพวกเขาจมปั่นช้าไปที่ด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในห้าฟุตของน้ำ ปลายักษ์ว่ายช้าๆ หางโบกแค่พอรักษาไหว มันเห็นอะไร ในน้ำก็ขุ่นกับโมตส์ ของพืช ปลาที่ได้เคลื่อนที่ขนานกับชายฝั่ง ตอนนี้มันกลายเป็นธนาคารเล็กน้อย และตามด้านล่าง ค่อยๆ ขึ้น ปลาของแสงในน้ำ แต่ก็ยังไม่เห็นอะไรเลย เด็กได้พักผ่อนแขนห้อยลง เท้าและข้อเท้า จุ่มในและออกของน้ำแต่ละเล็กบวม หัวของเขาหันไปทางชายฝั่ง และเขาสังเกตเห็นว่าเขามีวัตถุประสงค์อะไร แม่จะถือว่าปลอดภัย เขาอาจจะเห็นเธอนอนอยู่บนตัวของเธอ และผู้ชายและเด็กเล่นใน wavewash . เขาไม่กลัวสำหรับน้ำที่นิ่ง และเขาก็ไม่ได้ไกลจากชายฝั่ง - เพียงสี่สิบหลา แต่เขาอยากใกล้ชิด มิฉะนั้นแม่ของเขาอาจจะนั่งสอดแนมเขา และสั่งให้เขาออกจากน้ำ เขาปลดเปลื้องตัวเองกลับเล็กน้อยเพื่อให้เขาสามารถใช้ขาเพื่อช่วยขับเคลื่อนตัวเอง เขาเริ่มที่จะเตะและพายเรือไปสู่ฝั่ง แขนของเขาถูกน้ำเกือบอย่างเงียบ ๆแต่เขาเตะเท้าซ้ายให้กระเด็นรื่นและ swirls ของฟองอากาศในการปลุกของเขา ปลาที่ไม่ได้ยินเสียง แต่จดทะเบียนที่คมชัดและกระตุกกระแสไฟฟ้าที่ปล่อยออกมาโดยเตะ พวกเขาได้รับสัญญาณ เป็นลม แต่ความจริง , และปลาไว้ให้ติดตาม มันเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆในตอนแรก แล้วเร่งความเร็วขึ้นเป็นสัญญาณการเติบโตที่แข็งแกร่ง เด็กชายหยุดเพื่อพักผ่อน สัญญาณหยุดปลาลง หันหัวจากด้านข้างพยายามที่จะกู้คืนพวกเขา เด็กหนุ่มนอนนิ่งๆ และปลาผ่านใต้เขา อ่านด้านล่างทราย อีกครั้งมันเปลี่ยน เด็กชายกลับมาพายเรือ . เขาเตะทุกๆสามหรือสี่จังหวะ ; เตะก็ออกแรงมากกว่าคงพายเรือ . แต่เตะเป็นครั้งคราวส่งสัญญาณใหม่ให้ปลาเวลานี้มันต้องล็อคไว้ทันที เพราะมันเกือบจะตรงด้านล่าง เด็ก ปลากุหลาบแดง เกือบแนวตั้งตอนนี้เห็นความวุ่นวายบนพื้นผิว ไม่มีความเชื่อมั่นว่า สิ่งที่ทำร้ายข้างต้นเป็นอาหาร แต่อาหารไม่ได้เป็นแนวคิดที่สำคัญ ปลาที่ถูก impelled โจมตี : ถ้ามันกลืนถูกย่อยเป็นอาหาร ถ้าไม่ก็จะเป็น regurgitated .ปากเปิด และกวาดสุดท้ายของเคียวหางปลาหลง เด็กชายล่าสุด - เพียง - ความคิดที่ว่าเขาถูกต่อยที่ท้อง ลมหายใจที่ถูกขับจากเขารีบขึ้นมา เขาไม่มีเวลาที่จะร้องไห้ออกมา หรือ เขามีเวลา เขาก็จะรู้ว่าร้องไห้ เพราะเขาอาจไม่เห็นปลา หัวของปลา ทำให้แพออกจากน้ำ ปากแตกกันปกคลุม ศีรษะ แขน ไหล่ ลำตัว สะโพก และส่วนใหญ่ของแพ เกือบครึ่งหนึ่งของปลามาล้างน้ำ แล้วมันลื่นไปข้างหน้าและลงในท้องดิ้นเคลื่อนไหวบดมวลสารของเนื้อและกระดูก และ ยาง ขาของเด็กชายถูกตัดขาดที่สะโพก และพวกเขาก็ปั่นช้าๆไปที่ด้านล่าง