In our series of letters by African

In our series of letters by African journalists, Nigerian novelist and writer Adaobi Tricia Nwaubani questions whether a South African school's hair rules really were racist.
As I followed the recent protests at a South African girls' school where students insisted on being allowed to wear afro hairdos to school, I recalled my own days as a student in what used to be one of Nigeria's most prestigious boarding schools for girls.
In contrast to South African school hair diktats, at the Federal Government Girls' College in Owerri in south-eastern Nigeria, straightening your hair was banned.
At unannounced intervals during the term, one of the school's matrons conducted an inspection of each girl's hair, then ran a sharp pair of scissors through any locks that she suspected of being chemically treated.
The consequence of rebelling against the school's hair rules was a shaved head. All hair gone. Case closed.
Despite this drastic action against straightened hair, we were not allowed to wear our hair in afros. Neither were we to hold our hair up in a bun.
Hair was supposed to be natural, but it had to be either short or plaited.
My school didn't have any 100% white students, but those of mixed race were also not allowed to leave their naturally soft and silky strands flying loose.
Like the rest of us, they were required to keep their hair in check.
'School life is about unpalatable rules'
I wonder if the Pretoria High School for Girls had similar straightforward intentions as the authorities in my former school did.
Were they being racist or just overly disciplinarian?
A study of the school's Code of Conduct document shows certain restrictions to what every student can do to or with their hair, irrespective of race.
It says:
 All hair must be brushed
 If hair is long enough to be tied back, it must be tied back neatly in a ponytail, no lower than the nape of the neck
 Pony tails may not be visible from the front
 All hair must be off the face and not be in the eyes
 Hair buns must be tight with no loose hair and have to be worn in the neck and not on top of the head."
The document goes beyond hair to include a ban on lip gloss, contact lenses and G-strings. Body art and jewellery are also not allowed.
I can imagine that a number of white students also felt constrained by these strict hair and miscellaneous requirements.
School life, after all, is about unpalatable rules and regulations.
Promoting national unity
As students in my Nigerian secondary school, we were not allowed to speak to each other in our mother tongues, another accusation which the protesters levelled against the Pretoria school.
Local languages were part of my school's curriculum, but speaking them beyond the classroom was a punishable offence.
The whole idea behind the ban was to enhance national unity, to help us see ourselves more as Nigerians, rather than as Igbo or Yoruba or Hausa or any other of Nigeria's 250 ethnic groups.
Like most wars across Africa, the Nigerian civil war of 1967 to 1970 was fought along ethnic lines, after the Igbos attempted to secede and form a new republic, called Biafra.
Boarding schools like the one I attended were established shortly after the civil war, specifically to promote national unity.

A quota system ensured that as many ethnic groups as possible were represented in each of these so-called Unity Schools.
For the first time in Nigeria's history, children from every region had the opportunity to mix, to get to know one another beyond the fog of tribalism.
Allowing us to speak different languages would have accentuated our differences and possibly defeated the purpose.
Anyone hearing of my school's ban on mother tongue languages may have automatically assumed that a colonial mentality was responsible for this rule, that they wanted us to be more English than the English.
Without understanding the vision behind the founding of our school, the policy may have come across as oppressive.
Beyond the protests and accusations, I would have liked to hear the Pretoria High School administrators explain the reasoning behind their policies.
Instead, hair rules at the school have been suspended by provincial authorities.
Without a doubt, racism is alive and burning in the hearts of many individuals and societies.
But there are times when we may need to look deeper than accusations of racism to see if other intentions exist, even in societies where race relations are known to be charged.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในชุดของตัวอักษรโดยนักข่าวแอฟริกา ไนจีเรียนักเขียนนวนิยาย และนักเขียนของเรา Adaobi อัญชนา Nwaubani ถามว่า กฎของโรงเรียนแอฟริกาใต้ผมจริง ๆ ถูกแบ่งแยกเชื้อชาติขณะที่ฉันประท้วงล่าโรงเรียนเด็กผู้หญิงแอฟริกาใต้ที่นักเรียนยืนยันในการอนุญาตให้ใช้สวม hairdos แอฟริกาไปโรงเรียน ฉันเรียกวันของตัวเองเป็นนักศึกษาในสิ่งที่เคยเป็นหนึ่งในไนจีเรียสุดโรงเรียนประจำสำหรับเด็กหญิงตรงข้ามกับ diktats ผมที่แอฟริกาใต้โรงเรียน โรงเรียนเด็กผู้หญิงรัฐของรัฐบาลกลางในวาร์รีในไนจีเรียตะวัน ยืดผมถูกห้ามในช่วงเวลาที่เบคอนตามระยะ matrons ของโรงเรียนอย่างใดอย่างหนึ่งดำเนินการตรวจสอบของผมของสาวแต่ละคน จาก นั้นวิ่งคู่คมของกรรไกรผ่านล็อกใด ๆ ที่เธอสงสัยว่าได้รับการรักษาทางเคมีโทษของกบฎกับโรงเรียนผมถูกโกนหัว ผมทั้งหมดไป กรณีปิดแม้ มีการดำเนินการนี้รุนแรงกับผมยืดให้ตรง เราก็ไม่อนุญาตให้สวมใส่ผมของเราใน afros ไม่ถูกเราจี้ผมของเราในการบุญผมควรจะเป็นธรรมชาติ แต่มันก็จะเป็นแบบสั้น หรือ plaited โรงเรียนของฉันไม่ได้มีนักเรียน 100% ขาว แต่ผู้แข่งขันผสมยังได้ออกปล่อยให้เส้นนุ่ม และเนียนอย่างเป็นธรรมชาติของพวกเขาบินหลวมเหมือนกับเรา พวกเขาก็ต้องให้ผมในการตรวจสอบ'โรงเรียนจะเกี่ยวกับปร่ากฎ'ผมสงสัยว่า ถ้า มัธยมพริทอเรียสำหรับหญิงมีความตั้งใจตรงไปตรงมาเหมือนเป็นเจ้าหน้าที่ในโรงเรียนเก่าของฉันได้พวกเขาถูกแบ่งแยกเชื้อชาติ หรือ disciplinarian เพียงมากเกินไปการศึกษาของโรงเรียนปฏิบัติเอกสารแสดงข้อจำกัดบางประการที่นักเรียนทุกคนทำอะไรไป หรือ ผมของพวกเขา โดยไม่คำนึงถึงการแข่งขันมันบอกว่า:ต้องแปรงผมทั้งหมดถ้าผมอยู่นานพอที่จะสามารถผูกหลัง จะต้องผูกหลังอย่างเรียบร้อยในผมหางม้า ไม่ต่ำกว่า nape มีดของคอหางม้าอาจไม่เห็นจากด้านหน้าผมทั้งหมดต้องปิดหน้า และไม่ได้อยู่ในสายตาขนมปังผมต้องเป็นผมหลวมไม่แน่น และมีสึก ในคอ และไม่อยู่ บนหัว"เอกสารไปเกินกว่าผมจะรวมบ้านในลอส คอนแทคเลนส์และสำนัก ศิลปะร่างกายและเครื่องประดับยังไม่ได้ฉันสามารถจินตนาการได้ว่า จำนวนนักศึกษาขาวยังรู้สึกจำกัด โดยเข้มงวดผมและเบ็ดเตล็ดข้อกำหนดเหล่านี้ชีวิตในโรงเรียน,,เป็นเกี่ยวกับปร่ากฎและข้อบังคับส่งเสริมความสามัคคีแห่งชาติเป็นนักเรียนในโรงเรียนมัธยมศึกษาของไนจีเรีย เราไม่ได้อนุญาตให้พูดกันในลิ้นของเราแม่ กล่าวหาอื่นที่ประท้วงระดับกับโรงเรียนพริทอเรียภาษาท้องถิ่นเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรในโรงเรียนของฉัน แต่พวกเขาพูดนอกห้องเรียนก็เป็นความผิดโทษความคิดทั้งหลังบ้านคือการ เสริมสร้างความสามัคคีชาติ เพื่อช่วยให้เราเห็นตัวเองมากขึ้น เป็นไนจีเรีย มากกว่าที่ จะ เป็นอิกโบ หรือโยรูบา หรือเฮา หรืออื่น ๆ ของไนจีเรีย 250 กลุ่มชาติพันธุ์เช่นสงครามส่วนใหญ่ทั่วแอฟริกา สงครามกลางเมืองไนจีเรียของ 1967 ถึง 1970 ได้ต่อสู้ตามสายชาติพันธุ์ หลังจาก Igbos ที่พยายามแยกตัวออก และรูปแบบสาธารณรัฐใหม่ เรียกชาติบิอาฟราโรงเรียนเหมือนผมเข้าร่วมก่อตั้งไม่นานหลังจากสงครามกลางเมือง โดยเฉพาะการส่งเสริมความสามัคคีแห่งชาติระบบโควต้ามั่นที่เป็นกลุ่มชาติพันธุ์มากที่สุดแทนในแต่ละโรงเรียนสามัคคีเหล่านี้เรียกว่าครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของไนจีเรีย เด็กจากทุกภาคมีโอกาสที่จะผสม รับรู้อีกแบบหนึ่งนอกเหนือจากหมอกของ tribalismทำให้เราสามารถพูดภาษาต่าง ๆ จะมีเน้นความแตกต่างของเรา และอาจจะแพ้วัตถุประสงค์ใครได้ยินของบ้านโรงเรียนของฉันในภาษาแม่ภาษาอาจมีโดยอัตโนมัติสันนิษฐานว่า ความคิดแบบอาณานิคมถูกกฎนี้ ว่า พวกเขาต้องการเราเป็นภาษาอังกฤษมากขึ้นกว่าภาษาอังกฤษไม่เข้าใจวิสัยทัศน์ที่อยู่เบื้องหลังการก่อตั้งโรงเรียนของเรา นโยบายอาจจะเจอเป็นกดขี่นอกเหนือจากการประท้วงและข้อกล่าวหา ทันทีฟังผู้ดูแลระบบพริทอเรียมัธยมที่อธิบายเหตุผลในนโยบายของพวกเขาแทน กฎผมที่โรงเรียนได้รับการระงับ โดยหน่วยงานจังหวัดไม่ต้องสงสัย สิทธิมนุษยชนยังมีชีวิตอยู่ และเผาไหม้ในจิตใจของบุคคลและสังคมมากมายแต่มีบางครั้งเราอาจต้องมองลึกกว่าข้อกล่าวหาของดูถ้าเจตนาอื่น ๆ มีอยู่ แม้ในสังคมที่สัมพันธ์แข่งขันทราบว่าคิดค่าบริการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในชุดของตัวอักษรโดยนักข่าวแอฟริกันนักประพันธ์ชาวไนจีเรียและนักเขียนคำถาม Adaobi ทริเซีย Nwaubani ว่ากฎผมโรงเรียนแอฟริกาใต้จริงๆชนชั้นของเรา.
ในฐานะที่ผมทำตามการประท้วงที่ผ่านมาที่โรงเรียนแอฟริกาใต้ Girls 'ที่นักเรียนยืนกรานที่จะได้รับอนุญาตให้สวมใส่แอฟริกา หลุดไปโรงเรียนผมจำได้ว่าวันที่ของตัวเองเป็นนักเรียนในสิ่งที่เคยเป็นหนึ่งในไนจีเรียโรงเรียนประจำที่มีชื่อเสียงมากที่สุดสำหรับสาว ๆ .
ในทางตรงกันข้ามกับแอฟริกาใต้ diktats ผมเรียนที่วิทยาลัยแห่งชาติสาวของรัฐบาลในการโอเวอร์รีในตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศไนจีเรีย ยืดผมของคุณไม่ได้รับอนุญาต.
ในช่วงเวลาเงียบ ๆ ในช่วงระยะเวลาหนึ่งของ matrons โรงเรียนดำเนินการตรวจสอบของผมของหญิงสาวแต่ละคนแล้ววิ่งคู่คมของกรรไกรผ่านล็อคใด ๆ ว่าเธอสงสัยว่าได้รับการรักษาทางเคมี.
ผลของการต่อต้าน กฎของผมเป็นโรงเรียนโกนหัว ผมหายไปทั้งหมด กรณีปิด.
แม้จะมีการกระทำที่รุนแรงนี้กับผมยืดเราไม่ได้รับอนุญาตให้สวมใส่ผมของเราในการ Afros หรือหาได้ที่เราจะถือผมของเราขึ้นมาในบุญ.
ผมควรจะเป็นธรรมชาติ แต่มันก็จะเป็นได้ทั้งสั้นหรือถัก.
โรงเรียนของฉันไม่ได้มีนักเรียน 100% สีขาว แต่บรรดาลูกครึ่งก็ยังไม่ได้รับอนุญาต ที่จะออกจากเส้นธรรมชาตินุ่มและเนียนของพวกเขาบินหลวม.
เช่นเดียวกับที่เหลือของเราพวกเขาต้องเก็บผมของพวกเขาในการตรวจสอบ.
'ชีวิตในโรงเรียนเป็นเรื่องเกี่ยวกับกฎระเบียบที่ไม่อร่อย'
ฉันสงสัยว่าโรงเรียนมัธยมพริทอเรีสำหรับสาวมีความตั้งใจตรงไปตรงมาเช่นเดียวกับ . เจ้าหน้าที่ในโรงเรียนเก่าของฉันได้
พวกเขาเป็นชนชั้นหรือเพียงแค่วินัยมากเกินไป?
การศึกษาของโรงเรียนโค้ดของเอกสารการปฏิบัติแสดงให้เห็นถึงข้อ จำกัด บางอย่างกับสิ่งที่นักเรียนทุกคนสามารถทำเพื่อหรือกับผมของพวกเขาโดยไม่คำนึงถึงการแข่งขัน.
มันบอกว่า:
ผมทั้งหมด จะต้องแปรง
หากผมเป็นเวลานานพอที่จะเชื่อมโยงกลับไปจะต้องมีการเชื่อมโยงกลับไปอย่างเรียบร้อยในผมหางม้าไม่ต่ำกว่าต้นคอของคอ
หางม้าอาจจะไม่สามารถมองเห็นได้จากด้านหน้า
ผมทั้งหมดจะต้องออกจากใบหน้า และไม่อยู่ในสายตา
ขนมปังผมจะต้องแน่นด้วยผมหลวมและไม่ต้องมีการสวมใส่ในคอและไม่ได้อยู่บนด้านบนของหัว. "
เอกสารที่นอกเหนือไปจากผมที่จะรวมถึงการห้ามการลิปกลอ, คอนแทคเลนส์และจี -strings ศิลปะบนเรือนร่างและเครื่องประดับนอกจากนี้ยังไม่ได้รับอนุญาต.
ฉันสามารถจินตนาการว่าจำนวนของนักเรียนสีขาวยังรู้สึก จำกัด โดยผมและอื่น ๆ ข้อกำหนดที่เข้มงวดเหล่านี้.
ชีวิตในโรงเรียนหลังจากทั้งหมดเป็นเรื่องเกี่ยวกับกฎระเบียบที่ไม่อร่อยและกฎระเบียบ.
ส่งเสริมความสามัคคีของชาติ
ในฐานะที่เป็นนักเรียนในไนจีเรียของฉัน โรงเรียนมัธยมที่เราไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกับแต่ละอื่น ๆ ในภาษาแม่ของเราข้อกล่าวหาอื่นซึ่งผู้ประท้วงจ่อกับโรงเรียนพริทอเรี.
ภาษาท้องถิ่นเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรของโรงเรียนของฉัน แต่พูดพวกเขานอกห้องเรียนเป็นความผิดที่มีโทษ.
ทั้ง ความคิดที่อยู่เบื้องหลังการห้ามคือการเสริมสร้างความสามัคคีในชาติเพื่อช่วยให้เราเห็นตัวเองมากขึ้นเช่นไนจีเรียมากกว่าที่จะเป็น Igbo หรือ Yoruba หรือ Hausa หรืออื่น ๆ 250 กลุ่มชาติพันธุ์ของไนจีเรีย.
เช่นเดียวกับสงครามมากที่สุดทั่วแอฟริกาสงครามกลางเมืองไนจีเรีย 1967-1970 กำลังต่อสู้ตามสายชาติพันธุ์หลังจาก Igbos พยายามที่จะแยกตัวออกและรูปแบบสาธารณรัฐใหม่ที่เรียกว่าฟรา.
โรงเรียนประจำอย่างหนึ่งผมได้เข้าร่วมที่ถูกจัดตั้งขึ้นไม่นานหลังจากสงครามกลางเมืองโดยเฉพาะเพื่อส่งเสริมความสามัคคีของชาติ.

ระบบโควต้าทำให้มั่นใจได้ว่ามากที่สุดเท่าที่ชาติพันธุ์ กลุ่มที่เป็นไปได้เป็นตัวแทนในแต่ละเหล่านี้เรียกว่า Unity โรงเรียน.
เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของไนจีเรีย, เด็กจากทุกภูมิภาคมีโอกาสที่จะผสมที่จะได้รับรู้อีกคนหนึ่งเกินหมอกแห่งเผ่าพันธุ์ได้.
ช่วยให้เราสามารถพูดที่แตกต่างกัน ภาษาจะได้เสริมสร้างความแตกต่างของเราและอาจจะพ่ายแพ้วัตถุประสงค์.
ทุกคนได้ยินของโรงเรียนบ้านของฉันในแม่ภาษาลิ้นอาจจะสันนิษฐานได้โดยอัตโนมัติว่าคิดอาณานิคมเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับกฎนี้ว่าพวกเขาต้องการให้เราเป็นภาษาอังกฤษมากขึ้นกว่าภาษาอังกฤษ.
ไม่มีความเข้าใจ วิสัยทัศน์ที่อยู่เบื้องหลังการก่อตั้งโรงเรียนของเรานโยบายนี้อาจจะได้เจอเป็นเผด็จการ.
นอกเหนือจากการประท้วงและข้อกล่าวหาผมจะชอบที่จะได้ยินผู้บริหารพริทอเรีโรงเรียนมัธยมอธิบายเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังนโยบายของพวกเขา.
แต่กฎผมที่โรงเรียนมี ถูกระงับโดยเจ้าหน้าที่จังหวัด.
โดยไม่ต้องสงสัยชนชาติยังมีชีวิตอยู่และการเผาไหม้ในหัวใจของประชาชนจำนวนมากและสังคม.
แต่มีบางครั้งที่เราอาจจะต้องมองลึกกว่าข้อกล่าวหาของชนชาติเพื่อดูว่ามีความตั้งใจอื่น ๆ อยู่แม้จะอยู่ในสังคมที่ ความสัมพันธ์ระหว่างการแข่งขันที่เป็นที่รู้จักกันที่จะเรียกเก็บ