The museums of Washington, DC are r

The museums of Washington, DC are renowned for their exhibitions of eminent artists. Only infrequently however–in that city of policy and politics–do three exhibits appear in tandem, showcasing the work of artists who contributed to altering the definition of art in the twentieth century. This spring and summer, viewers are offered an opportunity to observe the National Gallery’s, Beat Memories: The Photographs of Allen Ginsberg; Yves Klein: With the Void, Full Powers, at the Hirshhorn Museum & Sculpture Garden and Christo and Jeanne-Claude’s: Remembering the Running Fence, at the Smithsonian American Art Museum. Fine Arts Magazine


Christo and Jeanne-Claude, California coastline

The latter is not only the jewel in the crown of the shows, but also perhaps one of the premium exhibitions a Washington, D.C. museum has mounted in years. This exhibition, organized by George Gurney, Deputy Chief Curator, is a memorable documentary display of this decisive project. It offers in-depth content, exquisite production and the daily showing of three enlightening films—The “Running Fence” Revisited, (2010) a new film co-produced by the museum and Wolfram Hissenby; Running Fence, (1978) by Albert and David Maysles and Charlotte Zwerin and Running Fence with Commentary, (2004), by the artists and Albert Maysles. The majority of the exhibit is based on the Christo/Jeanne-Claude archives and it contains many of the 400 “Running Fence” items the museum purchased in 2008. Smithsonian American Art Museum’s director, Elizabeth Broun, had the foresight to purchase this collection stating, “This was the seminal project in their careers and the most inspiring of all their projects.”


Christo and Jeanne-Claude, Sketch for 'Running Fence' (1976)

Christo and Jeanne-Claude’s signature style became the wrapping or marking of a structure or area with fabrics, resulting in impressive and oft-controversial art, because of its scale and location. Their wrapping of Berlin’s Reichstag in white fabric and aluminum and, more recently, Gates, (2005), with thousands of saffron vinyl panels stretching across Central Park in New York, remain memorable, despite the controversy and debates surrounding each. Although, as a rule, their art is about aesthetic impact rather then political critique—beauty, joy and experiences—as well as inviting viewers to see the familiar unsullied are at its core. However, Running Fence was not only spectacular in scale and complexity, but also functioned as an ironic metaphor about freedom and bringing people together. Christo, born in communist Bulgaria, experienced first-hand the restraints of the Iron Curtain. As a result, he perceived Fence not as a barrier, but as a means to creative collaboration. Moreover, he realized that the landscape of the American West has as much to do with fences as with wide-open spaces and the myth of endless opportunity.


Christo and 'Running Fence' terminates in the Pacific

In our current post-9/11 age, filled with fear of terrorism, one begins to wonder if Running Fence could be built today. Imagine two New York artists who are naturalized American citizens, with foreign accents, getting the cooperation and permission of 59 sheep and dairy farmers to construct an enormous fabric fence under the rubric of art, in California’s Sonoma and Marin Counties. The voracity among some opponents is dramatically captured in an early scene in the Maysles film, when a man shouts, “That’s art? Some lousy curtain coming through here…Hell with it. I’m against it. I think it’s stupid.”

Running Fence still remains one of the most notable land-based works of art, despite being removed in September, 1976, after standing for only fourteen days. It is one of Christo and Jeanne-Claude’s most ambitious constructions, at 18-feet-high, it was fabricated from 2,222,222 square feet of heavily-woven, white nylon fabric and hung from a steel cable strung between 2,050 steel poles, each 21 feet long. It spanned 24½ miles, as it snaked across the grasslands and through the hills of central California, finally terminating in the Pacific Ocean.


Allen Ginsberg, utility man, New York Horbor (circ. Oct 30, 1947), Coll. National Gallery of Art, gift of Gary S. Davis, (c) 2010 The A. Ginsberg, LLC

The photographic documentation of Running Fence, manages to capture the enormity and complexity of the project in only a handful of images. The strength of the Smithsonian American Art Museum’s show is that it captures the complexity and perseverance needed to take this project from concept to execution, through drawings, media projection, photographs, and models. The detailed drawings, some eight feet wide, disclose the artists’ awareness about the landscape’s natural topography. On view is a 58-foot-long scale model of “Fence,” adorned with tiny paper flags, in lieu of the nylon cloth, as it coursed along highways, through a small town and ultimately, to the ocean. The 240 photographs by Wolfgang Volz, Gianfranco Gorgoni and Harry Shunk tell a captivating story about endless town meetings and difficult encounters with the 59 rancher-families, as well as much-needed cooperation by county, state and federal agencies, engineers, surveyors, fabricators, politicians, and citizens. The cost for this temporary work was estimated at three million dollars. As a measure of their commitment to the project, Christo and Jeanne-Claude, themselves, paid the expenses through the sale of studies, preparatory drawings and collages, scale models and original lithographs.

The exhibition Beat Memories: The Photographs of Allen Ginsberg, contains 80 photographs taken with his simple Kodak camera. The show is based largely on a gift of images to the National Gallery, by Gary S. Davis, as well as some private lenders. The first gallery contains youthful portrayals of Beat Generation writers, like Jack Kerouac, William Burroughs and Allen Ginsberg. The second displays photographs from the early 1980s, until Ginsberg’s death in 1997. In spite of the prestigious National Gallery venue, the photographs do not rank high on artistic merit. Ginsberg saw these pictures only as mementos of shared moments with friends. In fact, until 1983, they were filed away and forgotten. Only when Ginsberg donated his papers to Columbia University, did an archivist bring this assortment of old pictures to the poet’s attention. Ginsberg saw little that was poetic about them; but recognized that the power of celebrity and fame lent them historic and cultural value.


Allen Ginsberg, William Burroughs at rest in the side yard of his house, Lawrence, KS, May 28, 1991. Coll. National Gallery of Art, Gift of Gary S. Davis (c) 2010 The A. Ginsberg, LLC

In an interview with Thomas Gladysz, Ginsberg said of this collection: “If you’re famous you can get away with anything…I know a lot of great photographers who are a lot better than me, who don’t have a big pretty coffee table book like I have.” [1] Robert Frank is to be credited for encouraging Ginsberg to reprint his snap-shots, even guiding him to experts who would be capable of transforming his visual reminiscences into museum-quality imagery. The combination of the by-gone Beat Era, along with Ginsberg’s later handwritten captions at the bottom of each famed subject, further manages to elevate these humble snapshots to the level of art.

This two-part exhibition reveals an odd divide between the early and later Ginsberg photographs–the youthful pictures from the 1950’s and 1960’s reveal exuberance, creativity and camaraderie between fellow writers. The portrayals from the 1980s and 90’s perhaps unwittingly expose how drugs, alcohol and hard living took a toll on the lives of this creative group of friends. More than a collection of photographs, the exhibit documents the harsh underbelly of a countercultural generation, affording viewers an uninhibited glimpse into the lives of a close group of writers, who pushed the boundaries of acceptability in an age of conformity. Sarah Greenough, Senior Curator, Department of Photographs, organized the exhibition and assembled a noteworthy 137-page catalogue.


Yves Klein, Untitled Anthropometry (1960), Courtesy, Hirshhorn’s Collection

The Hirshhorn Museum and Sculpture Garden’s exhibition, Yves Klein: With the Void, Full Powers, co-organized with the Walker Art Center, Minneapolis [the show travels to the Walker in October], is the first major retrospective of Klein’s work in the United States in nearly 30 years. It is as much an exhibition about showmanship as art. At the time of Klein’s aesthetic explorations and quixotic artistic theories, his work was viewed as radical. However, it effectively inspired artists and major artistic movements, including minimalism, conceptual art and performance art. Today’s generation of emerging artists revere Klein and his output. Nuances of his ideas are evident in much contemporary art.

Klein’s artistic career lasted only seven years. He died young, (at age 34 of a heart attack in 1962) leaving a star-like persona and an aura which veils his legacy. With the passing of time however, retrospectives exhibits such as the one at the Hirshhorn can be helpful in sorting out art from adulation. In that regard, this show has both strengths and weaknesses.


Ives Klein, Blue Venus (1960)

This exhibit, co-curated by Kerry Brougher, Deputy Director and Chief Curator of the Hirschhorn, and Philippe Vergne, Director of Dia Art Foundation, includes an assortment of work, along with documentary films that are especially informative. Despite the fact that the show contains work from lackluster periods in his career, Klein was resourceful in generating work that defied classification. He redefined both painting and sculpture, just when formalist mid-century tenets of Modernism were restricting artistic growth. The work on exhibit discloses Klein’s quest for combining visual/ experimental fabrication, wit

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พิพิธภัณฑ์ของวอชิงตัน DC มีชื่อเสียงในการจัดนิทรรศการของศิลปินอีก เฉพาะ ขึ้นนาน ๆ ครั้งแต่นโยบายและการเมือง – ทำจัดแสดงสามเมืองที่ปรากฏในตัวตามกันไป นำเสนอผลงานของศิลปินผู้ให้คำนิยามของศิลปะในศตวรรษที่ยี่สิบการเปลี่ยนแปลง ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนนี้ ผู้ชมด้ามโอกาสสังเกตหอศิลป์แห่งชาติของ ตีความทรงจำ: รูปถ่ายของอัลเลน Ginsberg Yves Klein: กับโมฆะ เต็มอำนาจ ที่ พิพิธภัณฑ์ Hirshhorn & สวนประติมากรรม และคริสโต และฌอง-โคลด: จำทำรั้ว สมิธโซเนียนอเมริกันพิพิธภัณฑ์ นิตยสารศิลปากรฝั่งคริสโตและฌอง-โคลด แคลิฟอร์เนียหลังไม่เท่าอัญมณีในมงกุฎแสดง แต่ยังบางทีหนึ่งของนิทรรศการพิเศษพิพิธภัณฑ์ Washington, dc มีติดในปี นิทรรศการนี้ โดยจอร์จนีย์ รองหัวหน้าภัณฑารักษ์ เป็นการแสดงอยู่เป็นสารคดีของโครงการนี้เด็ดขาด เนื้อหาเชิงลึก สวยงามผลิต และแสดงวันภาพยนตร์สาม enlightening — การ "เรียกใช้กรอบ" Revisited, (2010) ภาพยนตร์ใหม่ร่วมผลิต โดยพิพิธภัณฑ์และ Wolfram Hissenby ใช้กรอบ, (1978) โดยอัลเบิร์ต และ David Maysles และ Zwerin ทชาร์ลอทเอ็กและกรอบการทำงานกับอรรถกถา, (2004), ศิลปินและอัลเบิร์ต Maysles ส่วนใหญ่จัดแสดงตามคริสโต/ฌอง-โคลดเก็บ และประกอบด้วยรายการต่าง ๆ "ทำกรอบ" 400 พิพิธภัณฑ์ที่ซื้อในปี 2551 สมิธโซเนียนอเมริกันพิพิธภัณฑ์ศิลปะของกรรมการ เอลิซาเบธ Broun มีมองอนาคตซื้อคอลเลกชันนี้ ระบุ "นี้เป็นโครงการบรรลุถึงในอาชีพของตนและแรงบันดาลใจมากที่สุดของโครงการทั้งหมดของพวกเขา"คริสโตและฌอง-โคลด ร่างสำหรับ 'ทำกรอบ' (1976)คริสโตและฌอง-โคลดลายเซ็นลักษณะกลายเป็นการ ตัดการทำเครื่องหมายโครงสร้างหรือตั้ง ด้วยผ้า เกิดในประทับ ใจ oft แย้ง ขนาดและตำแหน่งของ การตัดแหล่งของเบอร์ลินในผ้าสีขาว และอลูมิเนียมและ เมื่อเร็ว ๆ นี้ ประตู, (2005), พันฟ่อนไวนิลแผงยืดข้ามเซ็นทรัลพาร์คในนิวยอร์ก จดจำ แม้ มีการถกเถียงและดำเนินอยู่โดยรอบแต่ละครั้ง แม้ว่า กฎ ศิลปะของพวกเขาเป็นเกี่ยวกับการวิจารณ์การเมืองแล้วแต่ผลกระทบต่อความงาม – ความงาม ความสุข และประสบการณ์ — ผู้ชมเช่นเชิญที่ดูคุ้นเคย unsullied เป็นหลัก อย่างไรก็ตาม กรอบทำงานไม่เพียงแต่งดงามในขนาดและความซับซ้อน แต่ยังแยกเป็นเทียบเป็นเรื่องเกี่ยวกับเสรีภาพและนำคน คริสโต เกิดในคอมมิวนิสต์บัลแกเรีย ประสบการณ์มือแรก restraints ของม่านเหล็ก ดังนั้น เขามองเห็นกรอบไม่ เป็นอุปสรรค แต่เพื่อร่วมกันสร้างสรรค์ นอกจากนี้ เขารู้ว่า ภูมิทัศน์อเมริกันตะวันตกมีมากจะทำรั้วเป็นช่อง wide-open และตำนานของโอกาสที่สิ้นสุดคริสโตและ 'กรอบที่ใช้ยุติในแปซิฟิคในยุคของเราปัจจุบัน 11 โพสต์-9 เต็มไป ด้วยความหวาดกลัวการก่อการร้าย หนึ่งเริ่มสงสัยว่า ถ้า ไม่สามารถสร้างกรอบการทำงานวันนี้ จินตนาการศิลปินนิวยอร์กสองที่ naturalized พลเมืองอเมริกัน กับสำเนียงต่างประเทศ ได้รับความร่วมมือและได้รับอนุญาต 59 แกะและเกษตรกรเพื่อสร้างเป็นกรอบผ้ามหาศาลภายใต้ rubric ของศิลปะ Sonoma ของแคลิฟอร์เนียและเขตมาริน Voracity ระหว่างฝ่ายตรงข้ามบางอย่างมากจับภาพในฉากการเริ่มต้นในฟิล์ม Maysles เมื่อมีการตะโกนคน "ที่เป็นศิลปะหรือไม่ บางม่านทำเลมาผ่านที่นี่...นรกด้วย ผมกับมัน ฉันคิดว่า มันโง่ด้วย"กรอบการทำงานยังคงมรกที่ดินตามศิลปกรรม แม้มีการเอาออกในเดือนกันยายน 1976 หลังจากยืนเท่านั้นสิบสี่วันอย่างใดอย่างหนึ่ง เป็นหนึ่งในคริสโตและฌอง-โคลดสุดทะเยอทะยานก่อสร้าง ที่สูง 18 ฟุต มันหลังสร้างจาก 2,222,222 ตารางฟุตของผ้าไนลอนมากทอ สีขาว และแขวนจากสายเคเบิลเหล็ก strung ระหว่างเสาเหล็ก 2,050 ฟุตละ 21 ยาว มันขยาย 24½ ไมล์ เป็น snaked grasslands และ ผ่านภูเขาของแคลิฟอร์เนียกลาง ในที่สุด สิ้นสุดในมหาสมุทรแปซิฟิกอัลเลน Ginsberg ยูทิลิตี้แมน Horbor นิวยอร์ก (circ. 30 oct, 1947) Coll. ชาติศิลป์ ของขวัญของ Gary S. Davis, (c) 2010 A. Ginsberg, LLCจัดการเอกสารที่ถ่ายทำรั้ว enormity และความซับซ้อนของโครงการในรีสอร์ตภาพ ความแข็งแรงของพิพิธภัณฑ์ศิลปะอเมริกันขณะแสดงเป็นว่า จับความซับซ้อนและความเพียรพยายามที่ต้องใช้โครงการนี้จากแนวคิดเพื่อการดำเนินการ ภาพวาด ฉายสื่อ รูปถ่าย และรุ่น ภาพวาดโดยละเอียด บางแปดฟุต เปิดเผยรับรู้ของศิลปินเกี่ยวกับภูมิประเทศของภูมิทัศน์ธรรมชาติ ในมุมมองเป็นแบบขนาด 58-เท้าลองของ "รั้ว ประดับ ด้วยธงกระดาษเล็ก ๆ ไปว่าใช้แทนผ้าใยบัว เป็นมัน coursed ไปตามทางหลวง ผ่านตัวเมือง และในที่สุด ไปทะเล ภาพ 240 โดย Wolfgang Volz, Gianfranco Gorgoni Shunk แฮร์รี่บอกเรื่องราวที่น่ารัก เกี่ยวกับประชุมเมืองโคตร และยากพบ 59 ฟาร์มครอบครัว เป็นความร่วมมือที่จำเป็นมาก โดยเขต รัฐ และหน่วยงานของรัฐบาลกลาง วิศวกร surveyors หมู่ นักการเมือง และประชาชน มีประเมินต้นทุนสำหรับการทำงานชั่วคราวนี้ที่สามล้านดอลลาร์ เป็นวัดของพวกเขามุ่งมั่นกับโครงการ คริสโตและฌอง-โคลด ตัวเอง ชำระค่าใช้จ่ายทางการศึกษา เตรียมวาด และอาชีพระดับสูง แบบจำลองมาตราส่วน และ lithographs เดิมขายนิทรรศการตีความทรงจำ: รูปถ่ายของอัลเลน Ginsberg ประกอบด้วย 80 ภาพถ่าย ด้วยกล้องโกดักของเขาอย่างนั้น แสดงอยู่ในส่วนใหญ่ของหอศิลป์แห่งชาติ รูปขวัญ โดย Gary S. Davis ตลอดจนผู้ให้กู้บางส่วนตัว เก็บครั้งแรกประกอบด้วยนักเขียนรุ่นชนะ Jack Kerouac, William Burroughs และอัลเลน Ginsberg และอ่อนเยาว์ ที่สองแสดงภาพถ่ายจากต้นทศวรรษ 1980 จนตายของ Ginsberg ในปี 1997 แม้ว่าสถานอันทรงเกียรติหอศิลป์แห่งชาติ ภาพไม่จัดอันดับสูงในคุณค่าของงานศิลปะ Ginsberg เห็นภาพเหล่านี้เท่า mementos ของช่วงเวลาร่วมกับเพื่อน ในความเป็นจริง จนถึง 1983 พวกเขาได้ยื่นเก็บ และลืม เมื่อ Ginsberg บริจาคกระดาษเขามหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ได้นักวิชาการนำมาจัดประเภทนี้ของภาพความสนใจของกวี Ginsberg เห็นเพียงเล็กน้อยที่เป็นบทกวีเกี่ยวกับ แต่ยอมรับว่า อำนาจของเซเลบริตี้และชื่อเสียงยืมนั้นค่าประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมอัลเลน Ginsberg, William Burroughs ผ่อนในลานข้างบ้านของเขา ลอว์เรนซ์ KS, 28 may, 1991 หอศิลป์แห่งชาติ coll. ของศิลปะ ของขวัญของ Gary S. Davis (c) 2010 A. Ginsberg, LLCในการสัมภาษณ์กับ Thomas Gladysz, Ginsberg กล่าวของคอลเลกชันนี้: "ถ้าคุณมีชื่อเสียง คุณสามารถได้รับกับสิ่ง...ฉันรู้มากของดีช่างภาพที่มากดีกว่าฉัน ที่ไม่มีหนังสือโต๊ะกาแฟสวยใหญ่เหมือนมี " [1] Frank โรเบิร์ตจะทำ Ginsberg พิมพ์ของเขาภาพสแน็ปอิน- ได้แนะนำเขาให้ผู้เชี่ยวชาญที่จะสามารถเปลี่ยน reminiscences เขาแสดงเป็นหุ่นขี้ผึ้งพิพิธภัณฑ์คุณภาพ ส่งเสริมการ ชุดไปโดยชนะยุค พร้อมของ Ginsberg ภายหลังลายมือเขียนคำอธิบายที่ด้านล่างของแต่ละหัวข้อมีชื่อเสียง เพิ่มเติมจัดการยกระดับพันธมิตรเหล่านี้ช็อตอีกระดับของศิลปะแสดงสองส่วนนี้เผยแบ่งการคี่ระหว่างก่อน และหลัง Ginsberg ภาพ – อ่อนเยาว์ภาพจาก 1950's การ และ 1960 เหมาะยุคคลินตัน ความคิดสร้างสรรค์ และล่าระหว่างเพื่อนนักเขียน และจากไฟต์และมณฑลอาจจะไม่เปิดเผยว่ายาเสพติด แอลกอฮอล์ และนั่งเล่นยากเอาโทรบนชีวิตของกลุ่มเพื่อนนี้สร้างสรรค์ มากกว่าคอลเลกชันของรูปถ่าย การจัดแสดงเอกสาร underbelly รุนแรงของรุ่น countercultural, affording ชมเหลือบที่ยิ่งในชีวิตของกลุ่มนักเขียน ที่ผลักดันขอบเขตของ acceptability ในอายุของให้สอดคล้อง ปิด ภัณฑารักษ์ซาราห์ Greenough อาวุโส ฝ่ายภาพ จัดนิทรรศการ และรวบรวมแคตตาล็อกหน้า 137 น่าสนใจYves Klein, Anthropometry ไม่มีชื่อ (1960), หน้า คอลเลกชันของ HirshhornHirshhorn พิพิธภัณฑ์และสวนประติมากรรมนิทรรศการ Yves Klein: กับโมฆะ อำนาจเต็ม ร่วมจัด โดย Walker Art Center มิ [แสดงเดินทางไปที่วอล์คเกอร์ในเดือนตุลาคม], เป็นย้อนรอยหลักแรกของ Klein งานในสหรัฐอเมริกาเกือบ 30 ปี มากมีการจัดนิทรรศการเกี่ยวกับ showmanship เป็นศิลปะได้ เมื่อสำรวจความงามของ Klein และทฤษฎีศิลปะ quixotic งานของเขาที่ดูรุนแรงเป็น อย่างไรก็ตาม มันมีประสิทธิภาพแรงบันดาลใจจากศิลปินและหลักศิลปะเคลื่อนไหว เรียบง่าย ศิลปะเชิงแนวคิด และศิลปะการแสดง วันนี้รุ่นศิลปินเกิดใหม่นับถือ Klein และผลผลิตของเขา ความแตกต่างของความคิดของเขาอยู่ในศิลปะมากงานศิลปะของ Klein กินเวลาเพียงเจ็ดปี เขาตาย หนุ่มสาว (ที่อายุ 34 หัวใจวายในปี 1962) ออกจากตัวเหมือนดาวและ aura ซึ่ง veils มรดกของเขา มีผ่านเวลา อย่างไรก็ตาม retrospectives จัดแสดงเป็นหนึ่งใน Hirshhorn จะเป็นประโยชน์ในการเรียงลำดับออกศิลปะจาก adulation ในที่เกี่ยวกับ การแสดงนี้มีทั้งจุดแข็งและจุดอ่อนอีฟส์อ Klein บลูวีนัส (1960)จัดแสดงนี้ ร่วม curated Kerry Brougher รองผู้อำนวยการฝ่าย และหัวหน้าภัณฑารักษ์ของ Hirschhorn และ Philippe Vergne กรรมการของ Dia ศิลปะมูลนิธิ รวมการจัดประเภทของงาน รวมทั้งภาพยนตร์สารคดีที่มีข้อมูลโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่า การแสดงประกอบด้วยงานจากระยะ lackluster ในอาชีพของเขา Klein ถูกกฏหมายในการสร้างงานที่คณะทำงานการจัดประเภท เขาโครงแบบอีกครั้งทั้งจิตรกรรมและประติมากรรม เพียงเมื่อ formalist tenets กลางศตวรรษสมัยถูก restricting ศิลปะการเจริญเติบโต การทำงานแสดงเปิดเผยเควสของ Klein สำหรับรวมภาพ / ทดลองประดิษฐ์ ปัญญา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พิพิธภัณฑ์ของกรุงวอชิงตันดีซีมีชื่อเสียงของพวกเขาสำหรับการจัดนิทรรศการของศิลปินที่มีชื่อเสียง เพียงนาน ๆ ครั้ง แต่ในเมืองของนโยบายและการเมืองที่ต้องทำสามจัดแสดงนิทรรศการปรากฏควบคู่การจัดแสดงผลงานของศิลปินที่มีส่วนร่วมในการเปลี่ยนแปลงความหมายของศิลปะในศตวรรษที่ยี่สิบ ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนนี้ผู้ชมจะถูกนำเสนอโอกาสที่จะสังเกตหอศิลป์แห่งชาติของจังหวะความทรงจำ: ภาพของอัลเลน Ginsberg; Yves Klein: ด้วยความว่างเปล่าอำนาจเต็มที่ Hirshhorn พิพิธภัณฑ์และประติมากรรมสวนและ Christo และ Jeanne-Claude ของ: ความทรงจำรั้ววิ่งที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะอเมริกันมิ ธ โซเนียน นิตยสารศิลปากรChristo และ Jeanne-Claude ชายฝั่งแคลิฟอร์เนียหลังไม่ได้เป็นเพียงอัญมณีในมงกุฎของการแสดง แต่ยังอาจจะเป็นหนึ่งในการแสดงผลงานพรีเมี่ยมวอชิงตันดีซีพิพิธภัณฑ์ได้ติดตั้งในปีที่ผ่านมา นิทรรศการครั้งนี้จัดขึ้นโดยจอร์จเกอร์นีย์รองหัวหน้าภัณฑารักษ์, เป็นจอแสดงผลสารคดีที่น่าจดจำของโครงการนี้เด็ดขาด มันมีเนื้อหาในเชิงลึกการผลิตที่สวยงามและการแสดงประจำวันของภาพยนตร์สาม-enlightening "รั้ววิ่ง" มาเยือน, (2010) ภาพยนตร์เรื่องใหม่ที่ผลิตโดยสหกรณ์พิพิธภัณฑ์และวุลแฟรม Hissenby; รั้ววิ่ง, (1978) โดยอัลเบิร์และเดวิด Maysles และ Charlotte Zwerin และรั้ววิ่งที่มีความเห็น, (2004) โดยศิลปินและอัลเบิร์ Maysles ส่วนใหญ่ของการจัดแสดงจะขึ้นอยู่กับพระเยซูคริสต์ / จดหมายเหตุจีนน์-Claude และจะมีอีกหลายแห่งที่ 400 "รั้ววิ่ง" พิพิธภัณฑ์รายการที่ซื้อในปี 2008 มิ ธ โซเนียนศิลปะอเมริกันผู้อำนวยการพิพิธภัณฑ์ของเอลิซาเบรน, มีความสุขุมในการซื้อคอลเลกชันนี้ระบุ "นี่เป็นโครงการน้ำเชื้อในอาชีพของตนและสร้างแรงบันดาลใจมากที่สุดของทุกโครงการของพวกเขา." พระเยซูคริสต์และ Jeanne-Claude Sketch สำหรับ 'Running รั้ว' (1976) พระเยซูคริสต์และรูปแบบลายเซ็นของ Jeanne-Claude กลายเป็นห่อหรือเครื่องหมายของโครงสร้าง หรือพื้นที่ที่มีเนื้อผ้าที่เกิดขึ้นในงานศิลปะที่น่าประทับใจและผู้ทรงแย้งเพราะจากขนาดและทำเลที่ตั้ง การวางของพวกเขา Reichstag เบอร์ลินในผ้าสีขาวและอลูมิเนียมและเมื่อเร็ว ๆ นี้เกตส์ (2005), ที่มีมากมายของการติดตั้งไวนิลสีเหลืองยืดข้ามเซ็นทรัลปาร์คในนิวยอร์กยังคงอยู่ในความทรงจำแม้จะมีความขัดแย้งและการอภิปรายแต่ละรอบ ถึงแม้ว่าจะเป็นกฎศิลปะของพวกเขาเป็นเรื่องเกี่ยวกับผลกระทบความงามนั้นค่อนข้างจะวิจารณ์ความงามทางการเมืองความสุขและประสบการณ์เช่นเดียวกับผู้ชมเชิญชวนให้เห็นไม่เปรอะเปื้อนที่คุ้นเคยอยู่ที่หลักของมัน อย่างไรก็ตามรั้ววิ่งไม่ได้เป็นเพียงที่งดงามในขนาดและความซับซ้อน แต่ยังทำหน้าที่เป็นคำอุปมาแดกดันเกี่ยวกับเสรีภาพและนำคนเข้าด้วยกัน พระเยซูคริสต์เกิดในคอมมิวนิสต์บัลแกเรียประสบการณ์มือแรกพันธนาการของม่านเหล็ก เป็นผลให้เขาเห็นรั้วไม่ได้เป็นอุปสรรค แต่เป็นวิธีการสร้างสรรค์การทำงานร่วมกัน นอกจากนี้เขาตระหนักว่าภูมิทัศน์ของภาคตะวันตกของอเมริกามีมากพอที่จะทำอย่างไรกับการเป็นรั้วที่มีช่องว่างที่เปิดกว้างและตำนานของโอกาสที่ไม่มีที่สิ้นสุด. พระเยซูคริสต์และ 'วิ่งรั้ว' สิ้นสุดในมหาสมุทรแปซิฟิกในการโพสต์ 9 ของเราในปัจจุบัน / อายุ 11 เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของการก่อการร้ายหนึ่งเริ่มสงสัยว่าวิ่งรั้วอาจจะสร้างขึ้นในวันนี้ ลองนึกภาพสองศิลปินนิวยอร์กที่มีสัญชาติเป็นพลเมืองอเมริกันด้วยสำเนียงต่างประเทศที่ได้รับความร่วมมือและได้รับอนุญาตจาก 59 เกษตรกรแกะและนมที่จะสร้างรั้วผ้ามหาศาลภายใต้ตัวหนังสือของศิลปะในรัฐแคลิฟอร์เนียของโซโนมารีนและมณฑล ตะกละในหมู่ฝ่ายตรงข้ามบางส่วนถูกจับอย่างมากในช่วงต้นฉากในภาพยนตร์ Maysles เมื่อตะโกนมนุษย์ "นั่นคือศิลปะ? บางม่านหมัดผ่านเข้ามาที่นี่ ... นรกกับมัน ฉันกับมัน ฉันคิดว่ามันโง่. " รั้ววิ่งยังคงเป็นหนึ่งในผลงานที่โดดเด่นที่สุดที่ดินตามศิลปะแม้จะถูกลบออกในเดือนกันยายนปี 1976 หลังจากที่ยืนอยู่เพียงสิบสี่วัน มันเป็นหนึ่งในพระเยซูคริสต์และ Jeanne-Claude ของการก่อสร้างที่มีความทะเยอทะยานมากที่สุดที่ 18 ฟุตสูงมันก็ประดิษฐ์จาก 2,222,222 ตารางฟุตหนักทอผ้าไนล่อนสีขาวและห้อยลงมาจากสายเหล็กผูกติดไว้ระหว่าง 2,050 เสาเหล็กแต่ละ 21 ฟุต ยาว มันทอด24½ไมล์ขณะที่มัน snaked ข้ามทุ่งหญ้าและผ่านเนินเขาในตอนกลางของแคลิฟอร์เนียในที่สุดก็ยกเลิกในมหาสมุทรแปซิฟิก. แอลเลน Ginsberg คนยูทิลิตี้นิวยอร์ก Horbor (circ. 30 ตุลาคม 1947) เลเซอร์ หอศิลป์แห่งชาติ, ของขวัญของแกรี่เอเดวิส (c) 2010 A. Ginsberg, LLC ถ่ายเอกสารของรั้ววิ่งพอที่จะจับภาพความร้ายกาจและความซับซ้อนของโครงการในเพียงไม่กี่ภาพ ความแข็งแรงของพิพิธภัณฑ์ศิลปะอเมริกันมิ ธ โซเนียนของการแสดงคือการที่จะจับความซับซ้อนและความเพียรที่จำเป็นในการใช้โครงการนี้จากแนวคิดที่จะดำเนินการผ่านภาพวาดฉายสื่อภาพถ่ายและรูปแบบ ภาพวาดที่มีรายละเอียดบางแปดฟุตกว้างเปิดเผยการรับรู้ของศิลปินเกี่ยวกับภูมิประเทศตามธรรมชาติของภูมิทัศน์ ในมุมมองเป็นแบบจำลองขนาด 58 ฟุตยาวของ "รั้ว" ประดับด้วยธงกระดาษเล็ก ๆ แทนผ้าไนลอนเป็นมันแผ่ซ่านไปตามทางหลวงผ่านเมืองเล็ก ๆ และท้ายที่สุดลงไปในมหาสมุทร 240 รูปภาพโดยโวล์ฟกัง Volz, Gianfranco Gorgoni และแฮร์รี่ Shunk บอกเล่าเรื่องราวที่น่ารักเกี่ยวกับการประชุมเมืองไม่มีที่สิ้นสุดและการเผชิญหน้าที่ยากลำบากกับกะหล่ำปลี 59-ครอบครัวเช่นเดียวกับความร่วมมือที่จำเป็นมากโดยมณฑลของรัฐและหน่วยงานของรัฐบาลกลาง, วิศวกรสำรวจ fabricators นักการเมืองและประชาชน ค่าใช้จ่ายสำหรับการทำงานชั่วคราวเป็นเวลาประมาณสามล้านดอลลาร์ เป็นมาตรการของความมุ่งมั่นของพวกเขาให้กับโครงการ, Christo และ Jeanne-Claude ตัวเองจ่ายค่าใช้จ่ายในการขายของการศึกษาภาพวาดและภาพตัดปะเตรียมรูปแบบขนาดและภาพพิมพ์ต้นฉบับ. นิทรรศการตีความทรงจำ: ภาพของอัลเลน Ginsberg มี 80 ภาพที่ถ่ายด้วยกล้อง Kodak ง่ายของเขา แสดงส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับของที่ระลึกของภาพไปยังหอศิลป์แห่งชาติโดยแกรี่เดวิสเช่นเดียวกับผู้ให้กู้เอกชนบางส่วน แกลเลอรี่แรกประกอบด้วยยัอ่อนเยาว์ของนักเขียนตีรุ่นเช่นแจ็ตวิลเลียมโรห์และแอลเลน Ginsberg การถ่ายภาพที่สองแสดงจากต้นปี 1980 จนตาย Ginsberg ในปี 1997 ทั้งๆที่มีสถานที่หอศิลป์แห่งชาติที่มีชื่อเสียงรูปภาพไม่อันดับสูงในคุณค่าของงานศิลปะ Ginsberg เห็นภาพเหล่านี้เป็นเพียงของที่ระลึกในช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกันกับเพื่อน ๆ ในความเป็นจริงจนกระทั่งปี 1983 พวกเขาได้ยื่นออกไปและลืม เฉพาะเมื่อ Ginsberg บริจาคเอกสารของเขาไปยังมหาวิทยาลัยโคลัมเบียไม่เก็บเอกสารนำการแบ่งประเภทของภาพเก่านี้จะดึงดูดความสนใจของกวี Ginsberg เห็นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็นบทกวีเกี่ยวกับพวกเขา; แต่ได้รับการยอมรับว่าพลังของคนดังและมีชื่อเสียงยืมพวกเขามีค่าทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม. แอลเลน Ginsberg, วิลเลียมโรห์ที่เหลืออยู่ในลานด้านข้างของบ้านของเขาอเรนซ์, แคนซัส, วันที่ 28 พฤษภาคม 1991 เลเซอร์ หอศิลป์แห่งชาติ, ของขวัญของแกรี่เอเดวิส (c) 2010 A. Ginsberg, LLC ในการให้สัมภาษณ์กับโทมัส Gladysz, Ginsberg กล่าวว่าจากการเก็บสะสมนี้: "ถ้าคุณกำลังมีชื่อเสียงคุณจะได้รับไปกับอะไร ... ฉันรู้ว่า จำนวนมากของช่างภาพที่ดีที่มีจำนวนมากได้ดีกว่าผมที่ไม่ได้มีหนังสือโต๊ะกาแฟสวยขนาดใหญ่เช่นฉันมี. "[1] โรเบิร์ตแฟรงก์คือการได้รับเครดิตสำหรับส่งเสริม Ginsberg ในการพิมพ์ภาพสแนปของเขาแม้แนะนำให้เขา ที่ผู้เชี่ยวชาญที่จะสามารถเปลี่ยนความทรงจำภาพของเขาในภาพพิพิธภัณฑ์คุณภาพ การรวมกันของโดยไปตียุคพร้อมกับคำบรรยายภาพที่เขียนด้วยลายมือในภายหลัง Ginsberg ที่ด้านล่างของแต่ละเรื่องที่มีชื่อเสียงต่อการบริหารจัดการเพื่อยกระดับภาพรวมอ่อนน้อมถ่อมตนเหล่านี้ให้อยู่ในระดับของศิลปะ. นี้นิทรรศการสองส่วนแสดงให้เห็นแบ่งแปลกระหว่างต้นและ ต่อมาถ่ายภาพ Ginsberg อ่อนเยาว์จากปี 1950 และปี 1960 เผยให้เห็นความอุดมสมบูรณ์ความคิดสร้างสรรค์และความสนิทสนมระหว่างเพื่อนนักเขียน ยัจากปี 1980 และ 90 อาจจะไม่เจตนาเปิดเผยว่ายาเสพติดแอลกอฮอล์และการใช้ชีวิตที่ยากเอาโทรในชีวิตของกลุ่มความคิดสร้างสรรค์ของเพื่อนนี้ มากกว่าคอลเลกชันของการถ่ายภาพ, จัดแสดงเอกสารจุดอ่อนที่รุนแรงของคนรุ่น countercultural เจตนารมณ์ชมเหลือบยับยั้งชั่งใจในชีวิตของกลุ่มที่ใกล้ชิดของนักเขียนที่ผลักขอบเขตของการยอมรับในยุคของความสอดคล้อง ซาร่าห์กรีนัภัณฑารักษ์อาวุโสฝ่ายของการถ่ายภาพ, การจัดนิทรรศการและการประกอบที่สำคัญรายการ 137 หน้า. Yves Klein, Untitled มนุษย์มิติ (1960), มารยาท, เก็บ Hirshhorn ของHirshhorn พิพิธภัณฑ์และประติมากรรมนิทรรศการสวน, Yves Klein: ด้วยความว่างเปล่า, อำนาจเต็มร่วมจัดกับวอล์คเกอร์ศูนย์ศิลปะ Minneapolis [แสดงเดินทางไปวอล์คเกอร์ในเดือนตุลาคม] เป็นย้อนหลังแรกที่สำคัญในการทำงานของ Klein ในประเทศสหรัฐอเมริกาในรอบเกือบ 30 ปี มันเป็นมากจัดแสดงนิทรรศการเกี่ยวกับการแสดงออกเป็นศิลปะ ในช่วงเวลาของการสำรวจความงามของ Klein และทฤษฎีศิลปะเพ้อฝันงานของเขาถูกมองว่าเป็นความรุนแรง แต่ก็เป็นแรงบันดาลใจของศิลปินได้อย่างมีประสิทธิภาพและการเคลื่อนไหวทางศิลปะที่สำคัญรวมทั้งศิลปะ, นามธรรมศิลปะและศิลปะการแสดง รุ่นปัจจุบันของศิลปินหน้าใหม่บูชา Klein และเอาท์พุท ความแตกต่างของความคิดของเขาจะเห็นได้ชัดในงานศิลปะร่วมสมัยมาก. Klein ของงานศิลปะกินเวลาเพียงเจ็ดปี เขาเสียชีวิตหนุ่มสาว (ตอนอายุ 34 ด้วยโรคหัวใจวายในปี 1962) ออกจากบุคคลที่ดาวเหมือนและกลิ่นอายซึ่งเห็ดมรดกของเขา ด้วยการผ่านไปของเวลาอย่างไรก็ตาม, retrospectives จัดแสดงนิทรรศการดังกล่าวเป็นหนึ่งในที่ Hirshhorn สามารถเป็นประโยชน์ในการเรียงลำดับจากศิลปะจากการประจบสอพลอ ในเรื่องที่แสดงนี้มีทั้งจุดแข็งและจุดอ่อน. อีฟส์ไคลน์สีฟ้าดาวศุกร์ (1960) จัดแสดงนี้ร่วม curated โดยเคอร์รี Brougher รองผู้อำนวยการและหัวหน้าภัณฑารักษ์ของ Hirschhorn และฟิลิปแวร์ญผู้อำนวยการ Dia มูลนิธิศิลปะรวมถึง การแบ่งประเภทของการทำงานพร้อมกับภาพยนตร์สารคดีที่มีข้อมูลโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แม้จะมีความจริงที่ว่ามีการแสดงการทำงานจากระยะเวลาที่น่าเบื่อในอาชีพของเขาไคลน์เป็นไหวพริบในการทำงานที่ก่อให้เกิดการจัดหมวดหมู่ที่ท้าทาย เขานิยามใหม่ทั้งจิตรกรรมและประติมากรรมเพียงเมื่อเหือดหลักคำสอนในช่วงกลางศตวรรษของสมัยถูก จำกัด การเจริญเติบโตของศิลปะ ทำงานเกี่ยวกับการจัดแสดงเปิดเผยการแสวงหา Klein สำหรับการรวมภาพ / ผลิตทดลองปัญญา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พิพิธภัณฑ์ของ Washington , DC มีชื่อเสียงในด้านของพวกเขาผลงานของศิลปินที่มีชื่อเสียงได้ แต่ไม่บ่อย แต่สำหรับเมืองของการเมืองและนโยบาย - ทำสามการปรากฏควบคู่จัดแสดงผลงานของศิลปินที่สนับสนุนการแก้ไขคำนิยามของศิลปะในศตวรรษที่ยี่สิบ ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนนี้ ผู้ชมจะได้รับโอกาสที่จะสังเกตหอศิลป์แห่งชาติของความทรงจำชนะ : รูปถ่ายของ อัลเลน กินส์เบิร์ก ; Yves Klein : โมฆะ อำนาจเต็ม ที่& Hirshhorn พิพิธภัณฑ์และประติมากรรมสวนและ Jeanne Claude คริสโต : จำใช้รั้วที่สถาบันสมิธโซเนียน พิพิธภัณฑ์ศิลปะ พิพิธภัณฑ์ ศิลปกรรมนิตยสาร


คริสโตและ Jeanne Claude

ชายฝั่งแคลิฟอร์เนียหลังไม่เพียงอัญมณีในมงกุฎของรายการแต่ยังมีบางทีหนึ่งในวอชิงตัน ดีซี พรีเมี่ยม นิทรรศการ พิพิธภัณฑ์ได้ติดตั้งในปี งานนี้จัดโดย จอร์จ เกอร์นีย์ ผู้ช่วยหัวหน้าผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ เป็นสารคดีที่น่าจดจำของคนแสดงโครงการนี้ มันมีแบบเจาะลึกเนื้อหา การผลิตที่ประณีตและทุกวันแสดงสาม enlightening ภาพยนตร์ " วิ่งมาที่รั้ว "( 2553 ) ภาพยนตร์ใหม่ร่วมผลิตโดยพิพิธภัณฑ์และ Wolfram hissenby ; วิ่งรั้ว ( 1978 ) โดย และ เดวิด maysles ชาร์ล็อต เซอรินและรันรั้วกับความเห็น ( 2004 ) , โดยศิลปิน และ อัลเบิร์ต maysles . ส่วนใหญ่ของการจัดแสดงตามคริสโต / Jeanne Claude หอจดหมายเหตุและประกอบด้วยหลาย 400 " วิ่งรั้ว " รายการพิพิธภัณฑ์ซื้อใน 2008พิพิธภัณฑ์ศิลปะพิพิธภัณฑ์ชาวอเมริกันผู้อำนวยการ เอลิซาเบ็ธ บรูน มีญาณซื้อคอลเลกชันนี้ระบุว่า " นี่เป็นละครเวทีเรื่องงานในอาชีพของตนและสร้างแรงบันดาลใจมากที่สุดของทุกโครงการของพวกเขา . "


คริสโตและ Jeanne Claude ' รั้ว ' ร่างวิ่ง ( 1976 )

คริสโตและ Jeanne Claude ลายเซ็นสไตล์ เป็นห่อหรือเครื่องหมายของโครงสร้างหรือพื้นที่กับเนื้อผ้าผลที่น่าประทับใจและแย้งๆ ศิลปะ เพราะมีขนาดและที่ตั้ง ของพวกเขาในเบอร์ลินแต่ในห่อผ้าขาวและอลูมิเนียมและมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆนี้ , ประตู , ( 2005 ) , พันด้วยหญ้าฝรั่น ไวนิล แผงยืดข้าม Central Park ในนิวยอร์ก ยังคงจดจำ แม้จะมีการถกเถียงและอภิปราย รอบ แต่ละ ถึงแม้ตามกฎศิลปะของพวกเขาเกี่ยวกับผลกระทบมากกว่าวิจารณ์การเมือง ความงาม ความสุข และประสบการณ์ ตลอดจนเชิญชวนให้ผู้ชมเพื่อดูคุ้นเคยด่างพร้อยอยู่ที่หลักของ แต่ใช้รั้วไม่เพียง แต่งดงามในขนาดและความซับซ้อน แต่ยังทำหน้าที่เป็นแดกดันคำอุปมาเกี่ยวกับเสรีภาพและนำคนร่วมกัน คริสโต เกิดในพรรคคอมมิวนิสต์บัลแกเรียมีประสบการณ์มือแรกพันธนาการของม่านเหล็ก เป็นผลให้เขารับรู้รั้วไม่ได้เป็นอุปสรรค แต่เป็นวิธีการที่จะร่วมกันสร้างสรรค์ นอกจากนี้ เขาตระหนักว่าภูมิทัศน์ของอเมริกันตะวันตกมีมากจะทำอย่างไรกับรั้วมีช่องว่างที่เปิดกว้าง และตำนานแห่งโอกาสเจ็ดชั่วโคตร


' วิ่ง ' คริสโตและรั้วสิ้นสุดลงในมหาสมุทรแปซิฟิก

อยู่ในปัจจุบันของเรา 9 / 11 อายุเต็มไปด้วยความกลัวของการก่อการร้าย หนึ่งเริ่มสงสัยว่าวิ่งรั้วอาจจะสร้างขึ้นในวันนี้ จินตนาการสองนิวยอร์กศิลปินที่แปลงสัญชาติเป็นพลเมืองอเมริกัน ด้วยสำเนียงชาวต่างชาติ ได้รับความร่วมมือ และได้รับอนุญาตจาก 59 แกะและเกษตรกรที่จะสร้างรั้วผ้ามหาศาลภายใต้รูบริกของศิลปะในแคลิฟอร์เนียโซโนมา และ มาริน มณฑลในความตะกละของฝ่ายตรงข้ามบางเป็นอย่างมากที่ถูกจับในฉากแรกใน maysles ภาพยนตร์ เมื่อชายคนหนึ่งตะโกน , " มันเป็นศิลปะ ? บางตัวผ่านม่านมาที่นี่ . . . . . . . ช่างมัน ผมกับมัน ฉันคิดว่ามันโง่ "

วิ่งรั้วยังคงเป็นหนึ่งของที่ใช้ผลงานเด่นที่สุดของศิลปะ แม้จะถูกลบออกในเดือนกันยายน 1976 หลังจากยืนเพียงสิบสี่วันมันเป็นหนึ่งของคริสโตและ Jeanne Claude ทะเยอทะยานที่สุดที่ดินที่ 18 ฟุตสูง มันถูกสร้างขึ้นมาจาก 2222222 ตารางฟุตของหนักทอผ้าไนล่อนสีขาวและแขวนจากสายเหล็กแขวนระหว่าง 2050 เหล็กเสาแต่ละ 21 ฟุต มันถูก 24 ไมล์ ½ เหมือนเอาข้ามทุ่งหญ้าและผ่านภูเขาแห่งแคลิฟอร์เนียภาคกลางในที่สุดสิ้นสุดในมหาสมุทรแปซิฟิก


อัลเลน กินส์เบิร์ก พวกสาธารณูปโภค นิวยอร์ก horbor ( ภาษาไทย . 30 ตุลาคม 1947 ) , coll . หอศิลป์แห่งชาติของศิลปะ , ของขวัญของ Gary S . เดวิส , ( C ) 2010 . กินส์เบิร์ก , LLC

เอกสารภาพถ่ายการวิ่งรั้ว จัดการจับ ความร้ายกาจและความซับซ้อนของโครงการในเพียงไม่กี่ภาพ