The purpose of this study was to ex

The purpose of this study was to explore the ability of shrimp shell to remove arsenic (As) from aqueous solutions by experimental and modeling analyses. The shells of two species of farmed shrimp, black tiger shrimp (Penaeus monodon) and white shrimp (Litopenaeus vannamei), were chosen to be the sorbents. The results indicate that sorption capacities of black tiger shrimp and white shrimp shells were estimated to be 8.1 × 10−3 to 5.0 × 10−1 and 7.8 × 10−3 to 2.4 × 10−1 mg g−1, respectively. Results show that the sorption capacities of the shell of black tiger shrimp did not significantly differ from those of white shrimp by through analysis of variance ANOVA (F = 1.50, n = 18, P > 0.05). This study found that Langmuir and Fruendlich isotherm models described the adsorption processes well (r2 > 0.90). The Langmuir-based maximum adsorption capacity was estimated to be 0.125–0.126 mg g−1, whereas the Fruendlich-based adsorption capacities ranged from 0.105 to 0.124 mg g−1. Model analysis based on pseudo-second-order kinetics reveals that sorption capacity of shrimp shell increases with the initial As concentration and retention time in water. Based on isotherm and kinetic analyses, the sorption capacity of shell of black tiger shrimp is slight higher but insignificant than that of shell of white shrimp for As removal from solution. A combination of experiments and modeling suggests that shrimp shell, as a waste material, could be utilized potentially for the removal of As from an aqueous medium. Although the As-removal capacity of shrimp shell was lower than those of natural and chemical sorbents, using shrimp shells as sorbents is less expensive and could increase the additional benefit of shrimp products.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสำรวจความสามารถของเปลือกกุ้งที่จะลบสารหนู (As) จากสารละลายโดยการวิเคราะห์และการสร้างแบบจำลองการทดลอง เปลือกของทั้งสองสายพันธุ์กุ้งเพาะเลี้ยงกุ้งกุลาดำ (Penaeus monodon) และกุ้งขาว (แวนนาไม) ถูกเลือกให้เป็นตัวดูดซับ ผลการศึกษาพบว่าขีดความสามารถในการดูดซับของกุ้งกุลาดำและกุ้งขาวเปลือกหอยที่ถูกคาดว่าจะมี 8.1 × 10-3 5.0 × 10-1 และ 10-3 7.8 × 2.4 × 10-1 มิลลิกรัมกรัม-1 ตามลำดับ ผลการศึกษาพบว่าการดูดซับความจุของเปลือกของกุ้งกุลาดำอย่างมีนัยสำคัญไม่แตกต่างจากกุ้งขาวโดยผ่านการวิเคราะห์ความแปรปรวน ANOVA (F = 1.50, n = 18 P> 0.05) การศึกษาครั้งนี้พบว่า Langmuir และ Fruendlich รุ่นไอโซเทอมอธิบายกระบวนการดูดซับได้ดี (r2> 0.90) ความจุการดูดซับสูงสุด Langmuir ตามก็จะประมาณ 0.125-0.126 มิลลิกรัมต่อกรัม-1 ในขณะที่ความจุการดูดซับ Fruendlich ตามอยู่ระหว่าง 0.105-0.124 มิลลิกรัมต่อกรัม-1 การวิเคราะห์รูปแบบขึ้นอยู่กับจลนศาสตร์หลอกสองเพื่อแสดงให้เห็นความสามารถในการดูดซับที่การเพิ่มขึ้นของเปลือกกุ้งที่มีความเข้มข้นเป็นครั้งแรกและการเก็บรักษาเวลาในน้ำ ขึ้นอยู่กับไอโซเทอมการเคลื่อนไหวและการวิเคราะห์ความสามารถในการดูดซับของเปลือกของกุ้งกุลาดำเป็นเล็กน้อย แต่ไม่มีนัยสำคัญที่สูงขึ้นกว่าที่เปลือกของกุ้งขาวในฐานะที่เป็นลบจากสารละลาย การรวมกันของการทดลองและการสร้างแบบจำลองแสดงให้เห็นว่าเปลือกกุ้งเป็นวัสดุที่สามารถใช้ที่อาจเกิดขึ้นสำหรับการกำจัดของตั้งแต่กลางน้ำ แม้ว่ากำลังการผลิตในฐานะที่กำจัดของเปลือกกุ้งต่ำกว่าของตัวดูดซับธรรมชาติและสารเคมีที่ใช้เปลือกกุ้งเป็นตัวดูดซับที่มีราคาแพงน้อยลงและสามารถเพิ่มประโยชน์เพิ่มเติมของผลิตภัณฑ์กุ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสามารถของ กุ้ง หอย จะเอาสารหนู ( As ) จากสารละลาย โดยการทดลองและการวิเคราะห์ข้อมูล หอยสองชนิดของฟาร์มกุ้ง กุ้งกุลาดำ ( Penaeus monodon ) และกุ้งขาว ถูกเลือกให้เป็นด้วยผลการศึกษาพบว่า ความสามารถในการดูดซับของกุ้งกุลาดำและเปลือกกุ้งสีขาวประมาณ 8.1 × 10 − 3 เป็น 5.0 × 10 −× 10 − 1 / 3 × 10 − 1 มิลลิกรัมกรัม 2.4 − 1 ตามลำดับ ผลการทดลองแสดงให้เห็นว่าการดูดซับความสามารถของเปลือกของกุ้งกุลาดำไม่มีความแตกต่างจากของกุ้งขาว โดยผ่านการวิเคราะห์ความแปรปรวน ANOVA ( F = 1.50 , n = 18 , p > 0.05 )ผลการศึกษาพบว่า แบบจำลอง Langmuir isotherm และ fruendlich อธิบายกระบวนการดูดซับได้ดี ( R2 > 0.90 ) ปริมาณการดูดซับสูงสุด ตามขนาดประมาณจะเดือน– 0.126 มิลลิกรัม G − 1 ส่วน fruendlich ตามประสิทธิภาพการดูดซับระหว่าง 0.105 ถึง 0.124 mg G − 1การวิเคราะห์รูปแบบตามจลนพลศาสตร์พบว่า การดูดซับเพื่อหลอกสองความจุของเปลือกกุ้งเพิ่มขึ้น ด้วยการเริ่มต้นของเวลาในการเก็บรักษาน้ำ ตามจุดต่างๆ และการวิเคราะห์จลนศาสตร์การดูดซับ , ความจุของเปลือกของกุ้งกุลาดำเล็กน้อยสูงกว่า แต่น้อยกว่าของเปลือกของกุ้งขาวสำหรับการแก้ไขการรวมกันของการทดลองและการจำลองแบบแสดงให้เห็นว่าเปลือกกุ้ง เป็นขยะวัสดุ สามารถใช้อาจเพื่อกำจัดจากกลางน้ำ . แม้ว่าจะเป็นเอาความจุของเปลือกกุ้งต่ำกว่าของธรรมชาติและสารเคมีในการดูดซับน้ำมันในเปลือกกุ้งที่แพงน้อยกว่า และสามารถเพิ่มผลประโยชน์เพิ่มเติมของผลิตภัณฑ์กุ้ง