In the very early months of studyin

In the very early months of studying English, I thought about the theme of my
Master dissertation. It was very gloomy that time, but Oral Expression and motivation
were always there. Such a choice was influenced by the problems that my classmates,
that time, were facing during the Oral Expression lectures; I always asked myself the
question “why don‟t they take part in our conversations?” In trying to find an answer
to this question, I asked it loudly, and was surprised at the very many different
answers that everyone was giving me: “I fear the teacher”, “I feel terribly shy if one
of our classmates is going to laugh at me”, “English was not my first choice” or “I am
not interested, it becomes routine!!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเดือนแรก ๆ ของการเรียนภาษาอังกฤษ ฉันคิดของฉันวิทยานิพนธ์หลัก ก็มืดมนมากเวลา แต่แสดงออกทางปากและแรงจูงใจเสมอมี เช่นเลือกรับอิทธิพลปัญหาที่เพื่อนเวลานั้น ได้เผชิญระหว่างการบรรยายปากนิพจน์ ผมมักจะถามตัวเองคำถาม "ทำไม don‟t พวกเขามีส่วนร่วมในการสนทนาของเรา" พยายามค้นหาคำตอบคำถามนี้ ผมถามเสียงดัง และประหลาดใจที่การหลายอย่างแตกต่างกันคำตอบที่ทุกคนถูกให้ฉัน: "ผมกลัวครู" "ฉันรู้สึกอายชะมัดถ้าหนึ่งของเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเราเป็นไปหัวเราะฉัน "ถูกตัวเลือกแรกของฉัน" หรือ "ฉันไม่สนใจ มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน!!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงต้นเดือนมากของการเรียนภาษาอังกฤษฉันคิดเกี่ยวกับรูปแบบของฉัน
วิทยานิพนธ์ปริญญาโท มันเป็นมืดมนมากเวลานั้น แต่การแสดงออกทางปากและแรงจูงใจที่
อยู่ที่นั่นเสมอ ทางเลือกดังกล่าวเป็นผลมาจากปัญหาที่เพื่อนร่วมชั้นของฉัน
เวลานั้นกำลังเผชิญในช่วงการบรรยายการแสดงออกทางปาก; ฉันมักจะถามตัวเอง
คำถาม "ทำไม Don t" พวกเขามีส่วนร่วมในการสนทนาของเรา "ในความพยายามที่จะหาคำตอบ?
คำถามนี้ผมถามมันเสียงดังและรู้สึกประหลาดใจที่แตกต่างกันมากหลาย
คำตอบที่ทุกคนให้ฉัน" ฉันกลัวครู "," ฉันรู้สึกอายชะมัดหากหนึ่ง
ในเพื่อนร่วมชั้นของเราเป็นไปหัวเราะเยาะฉัน "," ภาษาอังกฤษไม่ได้เป็นตัวเลือกแรกของฉัน "หรือ" ผม
ไม่สนใจมันจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน !! "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเดือนแรกมากเรียนภาษาอังกฤษ ฉันคิดเกี่ยวกับชุดรูปแบบของฉันวิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต . มันมืดมนมากตอนนั้น แต่ปากเปล่าการแสดงออกและแรงจูงใจเสมอมี เป็นทางเลือกที่ได้รับอิทธิพลจากปัญหาที่เพื่อนๆของฉันเวลาที่เผชิญในระหว่างการบรรยายทางช่องปาก ผมมักจะถามตัวเองคำถาม " ทำไม‟ T พวกเขามีส่วนร่วมในการสนทนาของเรา " ในการพยายามที่จะหาคำตอบสำหรับคำถามนี้ ผมถามมันเสียงดังและรู้สึกประหลาดใจที่หลากหลายคำตอบที่ทุกคนให้ฉัน : " ผมกลัวอาจารย์ " " ผมรู้สึกโคตรขี้อาย ถ้าหนึ่งเพื่อนๆของเราจะหัวเราะฉัน " , " ภาษาอังกฤษไม่ได้เลือกครั้งแรกของฉัน " หรือ " ฉันไม่สนใจ มันกลายเป็นรูทีน ! ! "