In front of the city gates up ahead

In front of the city gates up ahead, the three most powerful men within the current imperial court discusses something as they walk, every so often Prince Duan’s laughter like the cry of an eagle can be heard. Gui Wan looks askance at the three figures, finding it truly laughable, just when she was enjoying the individual looks on their faces, Prince Duan makes a sudden turn and heads towards her, pulling up the horse to the carriage side, laughingly say: “Madam Lou, excuse my rudeness, I shall be leaving first.”

“Prince Duan’s personal welcome, is already of the greatest of honour……please walk slowly.”

“Madam is too polite,” Prince Duan’s eagle eyes makes a turn, carrying interest, as he stares at Gui Wan, “I shall be looking forward to Madam’s gracious presence in the palace within a day’s time.”

Rendered speechless for a moment, Gui Wan widens her eyes, before the last sentence even sunk in, Prince Duan had already left, laughing away.

She gazes towards the back with a sense of loss, Lou Che slowly walks up to her, as gentle as water, just as usual with no change, “Let us return home.”

******

Radiant pearls, white jade bangle, extending her hand to fiddle with the jewellery, Gui Wan sits in front of the mirror, leaving Ling Long to comb her hair, the candle on the table flickers, wavering unsteadily, just like the current mood she is in.

Receiving Consort Ying’s invitation, although unexpected, she was not actually surprised, a woman who is fragile to the extreme is also a type of danger, and Yao Ying is undoubtedly a master in this. A shallow smile surfaces on her lips, Gui Wan softly laughs out loud.

Ling Long receives a shock, revealing puzzlement as she asks: “What are you laughing at?” Even though Gui Wan has already gotten married, she still hasn’t been able to change her addressment.

“I’m laughing at, a woman’s grief, a woman’s sorrow, a woman’s foolishness, such that pains people’s heart but at the same time it also give rises to slight resentment ah.” Gui Wan very casually strokes the ends of her hair, with unspeakable elegance and distinct air of refinement.

Ling Long was even more confused, she does not know who she is feeling sad for, but in this instance, she indeed feels her heart pained……deeply remembering Madam’s unique way of teaching, the sort that took effect very subtly, unconsciously influential, bit by bit penetrating into the heart. Accepting an overly strong sense of self-protection and awareness, only when feelings have been moved would a slight crack emerge. Ah, did you know, the one who is truly pitiful and miserable is not someone else who is crazy in love, but is you who is equipped with a show of no emotions and only love yourself ah. (Ling Long is addressing Gui Wan’s mother as Madam here)

Words that cannot possibly leave her lips, remains stuck in her heart, a sour feel rushes up to her eyes, in the heat of the moment, tears come rolling down.

Gui Wan doubtfully looks back, reaching out to catch those crystal tears, gently asking: “Ling Long, what’s wrong?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หน้าประตูเมืองขึ้น ข้างหน้า สามคนที่มีประสิทธิภาพที่สุดในปัจจุบันศาลอิมพีเรียลกล่าวถึงสิ่งพวกเขาเดิน บ่อยครั้งเสียงหัวเราะเจ้าด้วนเช่นสามารถได้ยินเสียงร้องของนกอินทรี Gui Wan ดู askance ที่ตัวเลขสาม ค้นหา laughable อย่างแท้จริงเมื่อเธอกำลังเพลิดเพลินกับการดูแต่ละรายการบนใบหน้า เจ้าด้วนเลี้ยวฉับพลันทำให้ และหัวต่อเธอ เก่งกาจดึงขึ้นม้าไปด้านข้างขนส่ง กล่าวว่า: "ขอโทษม่าย Lou ความหยาบคายของฉัน ฉันจะได้ออกก่อน""ยินดีต้อนรับบุคคลเจ้าด้วน อยู่ที่เกียรติ...โปรดเดินช้า""ม่ายเป็นสุภาพเกินไป เจ้าด้วนอินทรีตาทำให้เปิด แบกสนใจ ตามเขาจ้องที่ Gui Wan "ฉันจะรออยู่ในวังของท่านผู้หญิงภายในวันเวลานี้"สะอึกครู่ Gui Wan กว้างดวงตาของเธอ ก่อนแม้จมอยู่ในประโยคที่สุดท้าย เจ้าด้วนแล้ว เหลือ หัวเราะออกไปเธอ gazes ไปทางด้านหลังด้วยความสูญเสีย Lou Che ค่อย ๆ เดินขึ้นเธอ อ่อนโยนเท่าเป็นน้ำ เพียงเป็นปกติไม่เปลี่ยนแปลง "ให้เรากลับบ้าน"******เปล่งประกายมุก กำไลหยก ขยายมือของเธอกับอัญมณี Gui Wan อยู่หน้ากระจก ออกจากลิงยาวหวีผมของเธอ เทียนบนกะพริบตาราง ลังเล unsteadily ขาวเหมือนเธออยู่ในอารมณ์ปัจจุบันได้รับคำเชิญของสมเด็จพระมเหสี Ying แม้ว่าไม่คาดคิด เธอไม่ได้จริงประหลาดใจ ผู้หญิงที่มีความเปราะบางที่สุดชนิดของอันตราย และยิงยาวไม่ต้องสงสัย แบบนี้ พื้นผิวตื้นรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอ Gui Wan เบา ๆ หัวเราะดัง ๆยาวหลิงรับช็อก เผย puzzlement ตามที่เธอขอ: "สิ่งคุณหัวเราะที่" แม้ว่า Gui Wan รับแต่งงาน เธอยังไม่ได้เปลี่ยน addressment ของเธอ"ฉันกำลังหัวเราะที่ ผู้หญิงความเศร้าโศก ความเศร้าโศกของผู้หญิง ความ โง่ของผู้หญิง เช่นที่ท่านปวดหัวใจแต่เวลาเดียวกันเวลามัน ยังให้ขึ้นไปเล็กน้อยความไม่พอใจอา" Gui Wan มากลวกลูบคลำปลายของผม ไม่สามารถบรรยายความสง่างามและอากาศที่แตกต่างของความประณีตยาวหลิงก็ยิ่งสับสน เธอไม่รู้ที่เธอมีความรู้สึกเศร้าสำหรับ แต่ในกรณีนี้ เธอแน่นอนรู้สึกหัวใจของเธอ pained ลึกจำม่าย...วิธีการสอน การจัดเรียงที่เอาผลละเอียดมาก มีอิทธิพลโดยไม่รู้ตัว บิตโดยบิตเจาะเข้าไปในหัวใจ ยอมรับความรู้สึกที่แข็งแรงมากเกินไปของป้องกันตนเองและการรับรู้ เมื่อถูกย้ายรู้สึก จะรอยแตกเล็กน้อยออกมา Ah ทำคุณ ทราบ เป็นคนที่น่าสงสารอย่างแท้จริง และความสุขไม่คนอื่นบ้ารัก แต่เป็นคุณ ที่อยู่พร้อมกับการแสดงอารมณ์ไม่ และเท่า รักตัวเองอา (ยาวหลิงกำลังจัดการกับ Gui Wan แม่เป็นม่ายที่นี่)คำที่ไม่อาจปล่อยให้ริมฝีปากของเธอ ยังคงติดอยู่ในหัวใจของเธอ ความรู้สึกเปรี้ยววิ่งถึงดวงตาของเธอ ในความร้อนของขณะ น้ำตามากลิ้งลงGui Wan หวาดระแวงมีลักษณะกลับ ถึงจะจับที่คริสตัลน้ำตา ถามเบา ๆ: "ลิงยาว มีอะไรผิดปกติหรือไม่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในด้านหน้าของประตูเมืองขึ้นข้างหน้าทั้งสามคนที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดภายในราชสำนักในปัจจุบันกล่าวถึงบางสิ่งบางอย่างที่พวกเขาเดินทุกคนจึงมักหัวเราะเจ้าชายด้วนเหมือนเสียงร้องของนกอินทรีจะสามารถได้ยินเสียง กุย Wan ดูด้วยความสงสัยที่สามตัวเลขพบว่ามันน่าหัวเราะอย่างแท้จริงเพียงเมื่อเธอกำลังมีความสุขของแต่ละบุคคลที่มีลักษณะบนใบหน้าของพวกเจ้าชายด้วนทำให้เลี้ยวฉับพลันและหัวต่อของเธอดึงขึ้นม้าไปทางด้านสายการบินหัวเราะกล่าวว่า " มาดามลูแก้ตัวความหยาบของฉันฉันจะต้องออกแรก. " " เจ้าชายด้วนยินดีต้อนรับบุคคลที่มีอยู่แล้วที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการให้เกียรติ ...... โปรดเดินช้า. " " แหม่มสุภาพเกินไป "เจ้าชายด้วนตานกอินทรีหันถือ ที่น่าสนใจในขณะที่เขาจ้อง Gui วาน "ผมจะต้องมองไปข้างหน้ากับการปรากฏตัวน้ำใจท่านผู้หญิงในพระราชวังภายในเวลาของวัน." Rendered พูดสักครู่ Gui Wan กว้างดวงตาของเธอก่อนที่ประโยคสุดท้ายจมแม้ในเจ้าชายด้วน มีเหลืออยู่แล้วหัวเราะออกไป. เธอจ้องต่อการกลับมาพร้อมกับความรู้สึกของการสูญเสียลูเจ๊ช้าเดินขึ้นไปของเธอขณะที่อ่อนโยนเป็นน้ำเพียงตามปกติโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง "ให้เรากลับบ้าน." ***** * ไข่มุก Radiant, กำไลหยกขาวขยายมือของเธอซอกับเครื่องเพชรพลอย, กุย Wan นั่งอยู่หน้ากระจกออกจากหลิงยาวที่จะหวีผมของเธอ, เทียนบนโต๊ะกะพริบลังเลโทงเทงเช่นเดียวกับอารมณ์ปัจจุบันเธอ อยู่ใน. รับเชิญพระราชสวามีของ Ying แม้จะไม่คาดคิดเธอก็ไม่ได้แปลกใจจริงผู้หญิงคนหนึ่งที่จะเปราะบางไปมากนอกจากนี้ยังเป็นประเภทของอันตรายและยาวยิ่งคือไม่ต้องสงสัยเป็นหลักในเรื่องนี้ พื้นผิวรอยยิ้มตื้นบนริมฝีปากของเธอ, กุย Wan เบา ๆ หัวเราะออกมาดัง ๆ . หลิงยาวได้รับการช็อตเผยให้เห็นความงุนงงขณะที่เธอถาม: "คุณมีอะไรหัวเราะ" แม้ว่า Gui Wan มีอากาศแต่งงานแล้วเธอยังไม่เคย สามารถที่จะเปลี่ยน addressment เธอ. "ฉันหัวเราะที่ความเศร้าโศกของผู้หญิง, ความเศร้าโศกของผู้หญิงโง่เขลาของผู้หญิงเช่นว่าหัวใจของความเจ็บปวดของผู้คน แต่ในเวลาเดียวกันก็ยังให้เพิ่มขึ้นถึงอาความไม่พอใจเล็กน้อย." กุย Wan มากลวกจังหวะ ปลายของผมของเธอกับความสง่างามไม่สามารถบรรยายและอากาศที่แตกต่างกันของการปรับแต่ง. หลิงยาวก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเธอไม่ทราบว่าใครที่เธอมีความรู้สึกเศร้า แต่ในกรณีนี้เธอแน่นอนรู้สึกหัวใจของเธอเจ็บปวด ...... จดจำลึกท่านผู้หญิงที่ไม่ซ้ำกัน วิธีการเรียนการสอน, การจัดเรียงที่ได้รับผลกระทบมากอย่างละเอียดที่มีอิทธิพลโดยไม่รู้ตัวที่ละนิดเจาะเข้าไปในหัวใจ ยอมรับความรู้สึกที่แข็งแกร่งมากเกินไปของการป้องกันตนเองและการรับรู้เฉพาะเมื่อความรู้สึกที่ได้รับการย้ายแตกเล็กน้อยจะโผล่ออกมา โอ้ไม่คุณรู้ว่าคนที่น่าสงสารอย่างแท้จริงและมีความสุขไม่ได้เป็นคนอื่นที่เป็นคนบ้าในความรัก แต่คุณคือผู้ที่มีความพร้อมและมีการแสดงของอารมณ์และไม่เพียง แต่รักตัวเองอา (หลิงยาวเป็นที่อยู่แม่ Gui Wan เป็นม่ายนี่) คำที่ไม่อาจปล่อยให้ริมฝีปากของเธอยังคงติดอยู่ในหัวใจของเธอ, ความรู้สึกเปรี้ยวรีบวิ่งขึ้นไปที่ดวงตาของเธอในความร้อนในขณะที่น้ำตามากลิ้งลง. กุย Wan หวาดระแวง มองย้อนกลับไปถึงออกไปจับน้ำตาคริสตัลเหล่านั้นเบา ๆ ถาม: "หลิงยาวอะไรผิดหรือเปล่า?"