You have heard of obsessions, when

You have heard of obsessions, when a man is haunted day and night, say, by the idea of the moon or something? Well, I've got my moon. Day and night I am obsessed by the same persistent thought; I must write, I must write, I must write. . . . No sooner have I finished one story than I am somehow compelled to write another, then a third, after a third a fourth. I write without stopping, except to change horses like a postchaise. I have no choice. What is there brilliant or delightful in that, I should like to know? It's a dog's life! Here I am talking to you, excited and delighted, yet never for one moment do I forget that there is an unfinished story waiting for me indoors. I see a cloud shaped like a grand piano. I think: I must mention somewhere in a story that a cloud went by, shaped like a grand piano. I smell heliotrope. I say to myself: Sickly smell, mourning shade, must be mentioned in describing a summer evening. I lie in wait for each phrase, for each word that falls from my lips or yours and hasten to lock all these words and phrases away in my literary storeroom: they may come in handy some day. When I finish a piece of work, I fly to the theatre or go fishing, in the hope of resting, of forgetting myself, but no, a new subject is already turning, like a heavy iron ball, in my brain, some invisible force drags me to my table and I must make haste to write and write. And so on for ever and ever. I have no rest from myself; I feel that I am devouring my own life, that for the honey which I give to unknown mouths out in the void, I rob my choicest flowers of their pollen, pluck the flowers themselves and trample on their roots. Surely I must be mad? Surely my friends and acquaintances do not treat me as they would treat a sane man? "What are you writing at now? What are we going to have next?" So the same thing goes on over and over again, until I feel as if my friends' interest, their praise and admiration, were all a deception; they are deceiving me as one deceives a sick man, and sometimes I'm afraid that at any moment they may steal on me from behind and seize me and carry me off, like Póprishtchin, to a madhouse.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณเคยได้ยินของ obsessions เมื่อคน บ้านผีวันและคืน พูด ตามความคิด ของดวงจันทร์ หรืออะไร ดี ได้พระจันทร์ของฉัน กลางวันกลางคืนฉันเป็นเสือหิวตามความคิดแบบเดียวกัน ต้องเขียน ต้องเขียน ต้องเขียน... ไม่เร็ว ผมเสร็จเรื่องหนึ่งมากกว่าฉันกำลังถูกเขียนอีก แล้วที่สาม หลังจากที่สามสี่อย่างใด เขียนโดยไม่หยุด ยกเว้นการเปลี่ยนม้าเช่น postchaise การ ฉันเลือกไม่ได้ หรือคือ อะไรมีสดใสงามนั้น ควรชอบรู้ มันเป็นชีวิตของสุนัข นี่ฉันพูดกับคุณ ตื่นเต้น และ ยินดี แต่ไม่มีทางครับ ทำผมลืมว่า มีเรื่องราวที่ยังรอฉันในร่ม เห็นก้อนเมฆรูปร่างคล้ายแกรนด์เปียโน ฉันคิดว่า: ฉันต้องพูดอยู่ในเรื่องราวที่ก้อนเมฆไป ด้วย รูปร่างคล้ายแกรนด์เปียโน ผมกลิ่น heliotrope ฉันพูดกับตัวเอง: Sickly กลิ่น สี ไว้อาลัยที่ต้องกล่าวอธิบายถึงความร้อนเย็น ฉันนอน in รอแต่ละวลี สำหรับแต่ละคำที่ตกจากริมฝีปากของฉันหรือคุณ และเร่งการล็อกคำและวลีไปในของฉัน storeroom วรรณกรรมเหล่านี้ทั้งหมด: พวกเขาอาจมามีประโยชน์บางวันได้ เมื่อฉันเสร็จชิ้นงาน ฉันสู่โรงละคร หรือไปตกปลา ในหวังของการพักผ่อน ของฉัน แต่ไม่ เรื่องใหม่อยู่แล้ว เปิด เช่นลูกบอลเหล็กหนัก ในสมองของฉัน แรงที่มองไม่เห็นบางลากฉันไปยังตารางของฉัน และฉันต้องรีบเขียน และเขียน และเคยตัว และเคย มีไม่เหลือจากตัวเอง ฉันรู้สึกว่า ฉันกำลัง devouring เองชีวิต ว่า น้ำผึ้งที่ผมให้ปากไม่รู้จักออกในโมฆะ ฉันปล้นละอองเกสรของดอกไม้ของฉัน choicest เด็ดดอกไม้เอง และบาทาสามัคคีบนรากของตน แน่นอน ฉันต้องบ้า แน่นอน เพื่อนและคนรู้จักของฉันทำไม่รักษาฉันเป็นพวกเขาจะรักษาคนบุคคล "สิ่งคุณเขียนในตอนนี้ ที่เรากำลังจะมีต่อไปหรือไม่" ดังนั้น สิ่งเดียวกันไปเล่า จนกว่าฉันรู้สึกสนใจเพื่อนของฉัน สรรเสริญ และชื่น ชม การถูกหลอกลวงมีทั้งหมด พวกเขาเป็นอย่างฉันเป็นหนึ่ง deceives คนป่วย และบางครั้งผมกลัวว่า ในขณะ นั้นอาจขโมยฉันจากด้านหลังแย่งฉัน และลักฉัน เช่น Póprishtchin ไปเรี่ยราด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คุณเคยได้ยินหลงไหลเมื่อชายคนหนึ่งเป็นวันที่ผีสิงและกลางคืนพูดความคิดของดวงจันทร์หรือบางสิ่งบางอย่าง? ดีฉันได้มีดวงจันทร์ของฉัน ทั้งกลางวันและกลางคืนฉันกำลังหมกมุ่นอยู่กับความคิดถาวรเดียวกัน ผมจะต้องเขียนผมจะต้องเขียนผมจะต้องเขียน . . . แต่ยังไม่ทันมีฉันเสร็จเรื่องหนึ่งกว่าฉันอย่างใดบังคับให้เขียนอีกแล้วที่สามหลังจากที่สามที่สี่ ผมเขียนโดยไม่หยุดนอกจากจะเปลี่ยนม้าเช่น postchaise ผมไม่มีทางเลือก จะมีอะไรที่ยอดเยี่ยมหรือน่ารื่นรมย์ในการที่ผมอยากจะรู้หรือไม่? มันเป็นชีวิตของสุนัข! นี่ฉันกำลังพูดคุยกับคุณตื่นเต้นและดีใจ แต่ไม่เคยสำหรับช่วงเวลาหนึ่งฉันจะลืมว่ามีเป็นเรื่องที่ยังไม่เสร็จรอผมอยู่ในบ้าน ผมเห็นเมฆรูปร่างเหมือนแกรนด์เปียโน ผมคิดว่าผมจะต้องพูดถึงหนึ่งในเรื่องที่เมฆไปโดยรูปร่างเหมือนแกรนด์เปียโน ฉันได้กลิ่นสีม่วง ผมพูดกับตัวเอง: กลิ่นสีซีดไว้ทุกข์ต้องได้รับการกล่าวถึงในการอธิบายในตอนเย็นในช่วงฤดู​​ร้อน ฉันอยู่ในรอวลีแต่ละสำหรับแต่ละคำที่หล่นมาจากริมฝีปากของฉันหรือของคุณและรีบเร่งที่จะล็อคคำเหล่านี้ทั้งหมดและวลีอยู่ในห้องเก็บของวรรณกรรมของฉัน: พวกเขาอาจจะมาในสะดวกบางวัน เมื่อฉันเสร็จชิ้นงานผมบินไปที่โรงละครหรือไปตกปลาในความหวังของการพักผ่อน, ลืมตัวเอง แต่ไม่มีเรื่องใหม่อยู่แล้วหันเช่นลูกเหล็กหนักในสมองของฉันบางคนกำลังมองไม่เห็น ลากฉันไปที่โต๊ะของฉันและฉันจะต้องรีบเร่งในการเขียนและเขียน และอื่น ๆ เป็นนิจกาล ผมมีส่วนที่เหลือจากตัวเองไม่มี ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังกลืนชีวิตของฉันเองที่สำหรับน้ำผึ้งที่ฉันมอบให้กับปากที่ไม่รู้จักออกมาในโมฆะผมปล้นดอกไม้ choicest ของฉันเกสรของพวกเขาถอนดอกไม้ตัวเองและเหยียบย่ำบนรากของพวกเขา แน่นอนฉันจะต้องบ้า? แน่นอนเพื่อนและคนรู้จักของฉันไม่รักษาผมที่พวกเขาจะรักษาคนที่มีสติ? "สิ่งที่คุณเขียนในตอนนี้หรือไม่เราสิ่งที่กำลังจะมีต่อไปหรือไม่" ดังนั้นสิ่งเดียวกันไปที่ซ้ำแล้วซ้ำอีกจนผมรู้สึกว่าน่าสนใจเพื่อนของฉัน ', สรรเสริญและชื่นชมของพวกเขาทุกคนหลอกลวง; พวกเขาจะหลอกฉันเป็นหนึ่งหลอกคนป่วยและบางครั้งฉันกลัวว่าในช่วงเวลาใดที่พวกเขาอาจขโมยกับฉันจากด้านหลังและยึดฉันและพาเราออกเช่นPóprishtchinเพื่อโรงพยาบาลบ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณเคยได้ยินของความลุ่มหลง ถ้าผู้ชายมีผีสิง วันและคืน พูด ตามความคิดของดวงจันทร์หรืออะไร ? ฉันได้ดวงจันทร์ของฉัน วันและคืนที่ผมหลงโดยความคิดแบบเดียวกัน ผมต้องเขียน ต้องเขียน ต้องเขียน . . . . . . . ไม่มีเร็วมีผมเสร็จหนึ่งเรื่องกว่าผมก็บังคับให้เขียนอีก แล้วสามหลังสามสี่ ผมเขียนโดยไม่หยุดนอกจากเปลี่ยนม้าเหมือน postchaise . ผมไม่มีทางเลือก มีอะไรที่ยอดเยี่ยมหรืออันที่ฉันควรจะรู้มั้ย ? มันเป็นชีวิตของสุนัข นี่ฉันกำลังพูดกับคุณ ตื่นเต้น และดีใจ แต่ไม่เคยสักครู่หนึ่งฉันลืมว่ามีเรื่องที่ยังไม่เสร็จรอฉันอยู่ข้างใน ผมเห็นเมฆที่มีรูปร่างเหมือนแกรนด์เปียโน ฉันคิดว่า :ฉันต้องกล่าวถึงหนึ่งในเรื่องราวที่เมฆผ่านไป รูปร่างเหมือนแกรนด์เปียโน ฉันได้กลิ่นฮีลิโอโทรป . ผมพูดกับตัวเอง : ขี้โรค กลิ่นครวญเงา ต้องกล่าวถึงเย็นในฤดูร้อน ผมนอนรออยู่ในแต่ละคำ แต่ละคำ ที่หล่นจากปากของฉันหรือของคุณ และรีบล็อคคำเหล่านี้ทั้งหมดและวลีในหนังสือของฉัน : เก็บของพวกเขาอาจมีประโยชน์ในบางวันเมื่อผมเสร็จงาน ฉันบินไปโรงละคร หรือไปตกปลา ในหวังของการพักผ่อน ลืมเอง แต่ไม่ เรื่องใหม่ก็เปลี่ยน เหมือนลูกเหล็กหนัก , สมอง พลังบางอย่างที่มองไม่เห็นลากฉันไปที่โต๊ะของฉันและฉันต้องรีบเขียน และเขียน . และอื่น ๆตลอด ผมไม่มีเหลือแล้ว ผมรู้สึกว่า ผมกลืนกินชีวิตของฉันเองสำหรับน้ำผึ้งที่ให้ ไม่รู้ปากออกในความว่างเปล่า ฉันขโมยดอกไม้ choicest ของเกสรดอกไม้ของพวกเขาเก็บตนเองและเหยียบย่ำลงบนรากของพวกเขา แน่นอน ฉันต้องโกรธ ? แน่นอน เพื่อนๆ และคนรู้จักไม่ทำกับผมเหมือนที่เขาทำกับคนปกติ ? เธอกำลังเขียนอะไรอยู่ตอนนี้ เราจะมีต่อไป ? " ดังนั้น สิ่งเดียวกันไปอีกครั้งจนผมรู้สึกว่าสนใจเพื่อนของสรรเสริญและยกย่อง คือการหลอกลวง ; พวกเขาจะหลอกลวงฉันเป็นหนึ่งหลอกลวงผู้ชายที่ป่วย และบางครั้งฉันก็กลัวว่าในขณะใด ๆ พวกเขาจะขโมยจากอยู่ข้างหลังฉัน และจับฉันและพาฉันออก เช่น P ó prishtchin , บ้า