In remote rural areas, land is some

In remote rural areas, land is sometimes considered to have unrestricted
access and can, therefore, be used by anyone for free. Most often this land
is only de facto open access. In reality, it generally belongs to the state. The
state or rather its institutions, however, lack the capacity to regulate access
to this land. Local people may not be aware that the state considers itself
owner and neither regards it as common property of the local community
or open access. A prerequisite for sustainable land use planning is, therefore,
the clarification of the responsibility for natural resource management
between the state and the local community. If the state is and wants
to remain responsible for state land management or state forests, it has to
fulfil its duties in the form of sustainable regulation, transparent inventory
and registration etc. If the state does not have the capacities and won’t be
able to acquire them in due time or to eliminate corruption, the management
of natural resources might – at least partially – be decentralized to
local communities managing them together. Experience has proven repeatedly
that collective ownership and management of natural resources
contributes significantly to their sustainable use.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในพื้นที่ชนบทที่ห่างไกลที่ดินเป็นที่ยอมรับว่าบางครั้งจะมีการ จำกัด
การเข้าถึงและสามารถจึงถูกนำมาใช้โดยทุกคนฟรี ส่วนใหญ่มักจะดินแดนแห่งนี้
เป็นเพียงพฤตินัยเปิด ในความเป็นจริงนั้นโดยทั่วไปเป็นของรัฐ
รัฐหรือมากกว่าสถาบัน แต่ขาดความสามารถในการควบคุมการเข้าถึง
ไปยังดินแดนนี้ คนในท้องถิ่นอาจจะไม่ทราบว่ารัฐคิดว่าตัวเอง
เป็นเจ้าของและความนับถือไม่ว่ามันเป็นสมบัติส่วนรวมของชุมชนในท้องถิ่น
หรือเปิด สิ่งที่จำเป็นสำหรับการวางแผนการใช้ที่ดินอย่างยั่งยืนจึงเป็น
ความชัดเจนของความรับผิดชอบในการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ
ระหว่างรัฐและชุมชนในท้องถิ่น หากรัฐและต้องการ
ที่จะยังคงรับผิดชอบในการจัดการที่ดินของรัฐหรือป่าของรัฐก็มีการ
ปฏิบัติตามหน้าที่ของตนในรูปแบบของการควบคุมอย่างยั่งยืนโปร่งใสสินค้าคงคลัง
และการลงทะเบียน ฯลฯ หากรัฐไม่ได้มีความสามารถและจะไม่
สามารถ ที่จะได้รับพวกเขาในเวลาที่กำหนดหรือที่จะกำจัดการทุจริตในการจัดการ
ทรัพยากรธรรมชาติอาจ - อย่างน้อยบางส่วน - ได้รับการกระจายอำนาจให้กับ
ชุมชนท้องถิ่นจัดการพวกเขาด้วยกัน ประสบการณ์ได้รับการพิสูจน์ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ว่าเป็นเจ้าของร่วมกันและการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ
อย่างมีนัยสำคัญที่จะก่อให้เกิดการใช้อย่างยั่งยืนของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในชนบทที่ห่างไกลพื้นที่ ที่ดิน บางครั้งก็ถือว่าได้ไม่จำกัด
และสามารถจึงจะใช้โดยทุกคนฟรี ส่วนใหญ่มักจะนี้ที่ดิน
เพียงพฤตินัยเปิดการเข้าถึง ในความเป็นจริงมันมักจะเป็นของรัฐ
รัฐหรือมากกว่าของสถาบัน แต่ขาดศักยภาพในการควบคุมการเข้าถึง
เพื่อแผ่นดินนี้ ประชาชนอาจจะไม่ทราบว่ารัฐจะพิจารณาตัวเอง
เจ้าของ และไม่ถือว่าเป็นสมบัติร่วมกันของชุมชนท้องถิ่น
หรือการเข้าถึงเปิด เป็นเบื้องต้นสำหรับการวางแผนการใช้ที่ดินอย่างยั่งยืน จึง
ชี้แจงของความรับผิดชอบในการจัดการทรัพยากรธรรมชาติระหว่างรัฐกับชุมชนท้องถิ่น หากรัฐยังคงรับผิดชอบและต้องการ
สภาพการจัดการที่ดิน หรือสภาพป่าก็มี

ปฏิบัติตามหน้าที่ของตนในรูปแบบของการควบคุมสินค้าคงคลังและยั่งยืน โปร่งใส การลงทะเบียน ฯลฯ
ถ้ารัฐไม่มีความสามารถ และไม่สามารถที่จะได้รับพวกเขาใน
เนื่องจากเวลาหรือเพื่อขจัดคอรัปชั่น , การจัดการทรัพยากรธรรมชาติ
อาจ–อย่างน้อยบางส่วนและจะกระจาย

ชุมชนท้องถิ่นจัดการด้วยกัน ประสบการณ์ที่ได้รับการพิสูจน์ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ที่เจ้าของร่วม และการจัดการทรัพยากรธรรมชาติ
มีส่วนช่วยอย่างมากในการใช้อย่างยั่งยืน