The government sought to promote ur

The government sought to promote urban growth. One of the ways it accomplished this was by taxing the rice industry and using the money in big cities.[5] In fact, during 1953, tax on rice accounted for 32% of governmental revenue. The government set a monopoly price on exports, which increased tax revenues and kept domestic prices low in Thailand. The overall effect was income transfer from farmers to the government and to urban consumers (who purchased rice). These policies on rice were called the "rice premium," which was used until 1985 when the government finally gave into political pressure.[5] The shift away from protecting the peasant rice farmers by the government moved the rice industry away from the egalitarian values that were enjoyed by farmers to more of a modern-day, commercial, profit-maximizing industry.[5]

The Thai government had strong incentives to increase rice production and they were successful in most of their plans. The government invested in irrigation, infrastructure, and other pro-rice projects. The World Bank also provided financing for dams, canals, locks, ditches, and other infrastructure in the Greater Chao Phraya Project. Pro-small farm mechanization policies protected agro-machinery manufacturers from outside competition. They also stimulated small machinery R&D that resulted by the late-1990s in nearly two million locally-produced two-wheel tractors, as well as one million axial flow pumps for irrigation, hundreds of thousands of small horsepower rice threshers, and 10,000 small horsepower caterpillar track-propelled combines that are able to harvest in small, fragmented, and still wet fields [6]

With the combination of improved access to water and machinery, these policies prompted rice farms to increase from 35 million to 59 million rai from the 1950s to the 1980s.[5] Rice production has about tripled in terms of total paddy rice produced. While Thailand's rice production has not increased every year, the trend line shows significant increases since the 1960s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รัฐบาลพยายามที่จะส่งเสริมการเจริญเติบโตของเมือง หนึ่งในวิธีที่จะบรรลุผลนี้ถูก taxing อุตสาหกรรมข้าว และใช้เงินในเมืองใหญ่ [5] ในความเป็นจริง ระหว่างปีค.ศ. 1953 ภาษีข้าวคิดเป็น 32% ของรายได้รัฐบาล รัฐบาลตั้งราคาผูกขาดการส่งออก การเพิ่มภาษีรายได้ และเก็บภายในประเทศราคาต่ำในประเทศไทย ผลโดยรวมเป็นเงินโอนจากเกษตรกรรัฐบาล และผู้บริโภคเมือง (ที่ซื้อข้าว) นโยบายข้าวเหล่านี้ถูกเรียกว่าการ "ข้าวพรีเมี่ยม ซึ่งถูกใช้จนถึงปี 1985 เมื่อรัฐบาลให้เป็นแรงกดดันทางการเมืองในที่สุด [5] กะจากปกป้องชาวนาข้าวเกษตรกรโดยรัฐบาลย้ายอุตสาหกรรมข้าวจากค่า egalitarian ที่มีความสุข โดยเกษตรกรเพื่ออุตสาหกรรมที่ทันสมัย พาณิชย์ เพิ่มกำไร [5]รัฐบาลไทยมีแรงจูงใจที่แข็งแกร่งเพื่อเพิ่มการผลิตข้าว และพวกเขาประสบความสำเร็จในที่สุดแผนการของพวกเขา รัฐบาลลงทุนในชลประทาน โครงสร้าง และโครงการสนับสนุนข้าวอื่น ๆ ธนาคารโลกให้เงินสำหรับเขื่อน คลอง ล็อค คู และโครงสร้างพื้นฐานอื่น ๆ ในโครงการเจ้าพระยาใหญ่ ฟาร์มขนาดเล็กสนับสนุน mechanization นโยบายป้องกันผู้ผลิตเครื่องจักรกลการเกษตรจากการแข่งขันภายนอก พวกเขาถูกกระตุ้นเครื่องจักรขนาดเล็ก R & D ที่ทำให้เกิด โดยในช่วงปลายทศวรรษ 1990 ในรถแทรกเตอร์ 2 ล้อผลิตในท้องถิ่นเกือบสองล้าน ปั๊มการไหลตามแนวแกนหนึ่งล้านสำหรับการชลประทาน หลายร้อยหลายพันแรงม้าเล็กข้าว threshers และหนอนผีเสื้อขนาดเล็กแรงม้า 10000 จากติดตามรวมที่จะเก็บเกี่ยวในขนาดเล็ก มีการกระจายตัว และยังเปียก [6]พร้อมทั้งปรับปรุงการเข้าถึงน้ำและเครื่องจักร นโยบายเหล่านี้ให้ฟาร์มข้าวเพิ่มขึ้นจาก 35 ล้าน 59 ล้านไร่จากช่วงทศวรรษ 1950 ถึงทศวรรษ 1980 [5] ข้าวผลิตได้เกี่ยวกับสามเท่าในแง่ของผลิตข้าวเปลือกรวม ในขณะที่ประเทศไทยผลิตข้าวได้เพิ่มขึ้นทุกปี เส้นแนวโน้มแสดงเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญตั้งแต่ปี 1960

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รัฐบาลพยายามที่จะส่งเสริมการเจริญเติบโตของเมือง อีกวิธีหนึ่งที่จะประสบความสำเร็จนี้โดยเดินทางโดยรถแท็กซี่อุตสาหกรรมข้าวและการใช้เงินในเมืองใหญ่. [5] ในความเป็นจริงในช่วงปี 1953 ภาษีข้าวคิดเป็น 32% ของรายได้ของรัฐบาล รัฐบาลกำหนดราคาผูกขาดการส่งออกที่เพิ่มขึ้นรายได้จากภาษีและเก็บไว้ราคาในประเทศต่ำในประเทศไทย ผลกระทบโดยรวมคือการโอนรายได้จากเกษตรกรไปยังรัฐบาลและผู้บริโภคในเมือง (ที่ซื้อข้าว) นโยบายเหล่านี้ข้าวที่ถูกเรียกว่า "พรีเมี่ยมข้าว" ซึ่งถูกนำมาใช้จน 1985 เมื่อรัฐบาลสุดท้ายให้เข้าสู่แรงกดดันทางการเมือง. [5] การเปลี่ยนแปลงไปจากการปกป้องเกษตรกรผู้ปลูกข้าวชาวนาโดยรัฐบาลย้ายอุตสาหกรรมข้าวออกไปจากคุ้มค่า ที่ได้รับความสุขโดยเกษตรกรที่จะมากขึ้นของวันที่ทันสมัย, การค้าอุตสาหกรรมแสวงหาผลกำไรสูงสุด. [5] รัฐบาลไทยมีแรงจูงใจที่จะเพิ่มการผลิตข้าวและพวกเขาก็ประสบความสำเร็จในส่วนของแผนการของพวกเขา รัฐบาลลงทุนในการชลประทานโครงสร้างพื้นฐานและโครงการโปรข้าวอื่น ๆ ธนาคารทั่วโลกนอกจากนี้ยังมีเงินทุนสำหรับเขื่อนคลองล็อคคูน้ำและโครงสร้างพื้นฐานอื่น ๆ ในโครงการเจ้าพระยามหานครเจ้าพระยา นโยบายการใช้เครื่องจักรกล Pro ฟาร์มขนาดเล็กที่มีการป้องกันผู้ผลิตเกษตรเครื่องจักรจากการแข่งขันนอก พวกเขายังกระตุ้นเครื่องจักรขนาดเล็ก R & D ซึ่งส่งผลให้ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1990 ในรอบเกือบสองล้านที่ผลิตในประเทศแทรกเตอร์สองล้อเช่นเดียวกับหนึ่งล้านเครื่องสูบน้ำไหลตามแกนเพื่อการชลประทานหลายร้อยหลายพันนวดข้าวแรงม้าขนาดเล็กและหนอนแรงม้าขนาดเล็ก 10,000 รวมติดตามขับเคลื่อนที่มีความสามารถที่จะเก็บเกี่ยวในขนาดเล็กที่มีการกระจายตัวและยังคงเปียกสาขา [6] ด้วยการรวมกันของการเข้าถึงที่ดีขึ้นไปในน้ำและเครื่องจักรนโยบายเหล่านี้ได้รับแจ้งนาข้าวเพื่อเพิ่ม 35,000,000-59,000,000 ไร่จากปี 1950 ที่จะ 1980. [5] การผลิตข้าวมีสามเท่าเกี่ยวกับในแง่ของข้าวเปลือกที่ผลิตทั้งหมด ขณะที่การผลิตข้าวในประเทศไทยไม่ได้เพิ่มขึ้นทุกปีเส้นแนวโน้มแสดงให้เห็นถึงการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญตั้งแต่ปี 1960

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รัฐบาลพยายามส่งเสริมการเจริญเติบโตของเมือง อีกวิธีหนึ่งที่จะบรรลุนี้โดยเดินทางโดยรถแท็กซี่อุตสาหกรรมข้าวและการใช้เงินในเมืองใหญ่ [ 5 ] ในความเป็นจริงในช่วงพ.ศ. 2496 ภาษีข้าว คิดเป็น 32% ของรายได้ของรัฐ รัฐบาลตั้งราคาผูกขาดการส่งออก ซึ่งจะช่วยเพิ่มรายได้จากภาษีและเก็บราคาต่ำในประเทศไทยผลโดยรวมคือการถ่ายโอนรายได้จากเกษตรกรไปยังรัฐบาลและผู้บริโภคในเมือง ( ที่ซื้อข้าว ) นโยบายเหล่านี้บนข้าวเรียกว่า " ข้าวพรีเมี่ยม " ซึ่งถูกใช้จนกว่า 1985 เมื่อในที่สุด รัฐบาลก็เป็นแรงกดดันทางการเมือง[ 5 ] เปลี่ยนไปจากการปกป้องชาวนาข้าวเกษตรกรโดยรัฐบาลย้ายอุตสาหกรรมข้าวห่างจากค่าเท่าเทียมที่ถูกชอบโดยเกษตรกรมากกว่า สมัยการค้ากำไรสูงสุดในอุตสาหกรรม [ 5 ]

รัฐบาลไทยมีแรงจูงใจที่แข็งแกร่งเพื่อเพิ่มการผลิตข้าวและพวกเขาประสบความสำเร็จมากที่สุดของพวกเขา แผน รัฐบาลลงทุนในการชลประทานโครงสร้างพื้นฐานและโครงการ Pro ข้าวอื่น ๆ ธนาคารโลกยังให้การสนับสนุนทางการเงิน สำหรับเขื่อน , คลอง , ล็อค , คู และโครงสร้างพื้นฐานอื่น ๆ ในมหานครเจ้าพระยาโครงการ โปรฟาร์มขนาดเล็กในนโยบายปกป้องสินค้าเกษตร ผู้ผลิตเครื่องจักร จากการแข่งขันภายนอกพวกเขายังกระตุ้นเครื่องจักรกลขนาดเล็ก R & D ที่เกิดจาก late-1990s ในเกือบสองล้านเครื่องผลิตสองล้อ รถแทรกเตอร์ รวมทั้งหนึ่งล้านปั๊มแบบไหลตามแกน เพื่อการชลประทาน หลายร้อยหลายพันขนาดเล็กแรงม้า เครื่องนวดข้าว และ 10 , 000 แรงม้าตีนตะขาบติดตามขับเคลื่อนรวมขนาดเล็กที่สามารถเก็บเกี่ยวได้ในขนาดเล็ก กระจัดกระจาย และยัง เปียก สาขา [ 6 ]

กับการรวมกันของการปรับปรุงการเข้าถึงน้ำและเครื่องจักร นโยบายเหล่านี้ทำให้นาข้าวเพิ่มขึ้นจาก 35 ล้าน 59 ล้านไร่ จากปี 1950 ถึง 1980 [ 5 ] ผลิตข้าวได้ประมาณสามเท่าในแง่ของจำนวนข้าวที่ผลิต ในขณะที่การผลิตข้าวไทยไม่ได้เพิ่มขึ้นทุกปี บรรทัดแนวโน้มแสดงให้เห็นเพิ่มขึ้นอย่างมากตั้งแต่ 1960