It becomes clear that Thailand lags

It becomes clear that Thailand lags behind other countries in the region
and has the worst secondary enrolment ratios in Asia (see Sussangkarn, 1990; 1992). It is
undoubtedly dismal to the extent that the low skilled abundant labour is probably a key issue
in human resource bottlenecks no matter what development strategies are pursued. As
recently projected by the Thailand Development Research Institute, by the year 2000, 70 per
cent of Thailand’s work force will have only primary education or less, if 100 per cent of all
primary school leavers continue into secondary school and the rate is maintained in 1992.
This will leave Thailand without a development path and a comparative advantage only in
cheap labour.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นที่ชัดเจนว่า ไทย lags หลังประเทศอื่น ๆ ในภูมิภาคและมีอัตราการลงทะเบียนที่รองเลวร้ายที่สุดในเอเชีย (ดูสุสังกร์กาญจน์ 1990; 1992) จึงไม่ต้องสงสัยแค่เท่าที่จะต่ำแรงงานมีฝีมือมากมายคีย์ออกมีติดตามคอขวดไม่ว่ากลยุทธ์การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ เป็นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ประมาณการ โดย สถาบันพัฒนาวิจัย ปี 2000, 70 ต่อร้อยละของแรงงานของไทยจะมีการศึกษาเบื้องต้นเท่านั้นหรือน้อย กว่า ถ้าร้อยละ 100 ของทั้งหมดต่อ leavers ประถมเป็นมัธยม และอัตราตั้งไว้ในปี 1992นี้จะทำให้ประเทศไทยไม่ มีการพัฒนาเส้นทางและการเปรียบเทียบประโยชน์เฉพาะในประหยัดแรงงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันจะกลายเป็นที่ชัดเจนว่าประเทศไทยล่าช้าหลังประเทศอื่น ๆ
ในภูมิภาคและมีอัตราส่วนการลงทะเบียนเรียนมัธยมที่เลวร้ายที่สุดในเอเชีย(ดู Sussangkarn, 1990; 1992) มันเป็นไม่ต้องสงสัยอึมครึมในขอบเขตที่แรงงานที่มีทักษะความอุดมสมบูรณ์ต่ำอาจจะเป็นปัญหาที่สำคัญในคอขวดทรัพยากรมนุษย์ไม่ว่าสิ่งที่กลยุทธ์การพัฒนากำลังติดตาม ในฐานะที่เป็นที่คาดการณ์ไว้เมื่อเร็ว ๆ นี้โดยประเทศไทยสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาโดยปี 2000 ต่อ 70 เปอร์เซ็นต์ของแรงงานของไทยจะมีการศึกษาประถมศึกษาเพียงอย่างเดียวหรือน้อยถ้าคิดเป็นร้อยละ 100 ของทั้งหมดออกแล้วโรงเรียนประถมศึกษายังคงเข้าไปในโรงเรียนมัธยมศึกษาและอัตราจะยังคงอยู่ในปี1992 . นี้จะทำให้ประเทศไทยโดยไม่ต้องมีเส้นทางการพัฒนาและได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบเฉพาะในแรงงานราคาถูก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันจะกลายเป็นที่ชัดเจนว่าประเทศไทยล้าหลังประเทศอื่นในภูมิภาค และมีผู้ที่เลวร้ายที่สุด
ระดับอัตราส่วนในเอเชีย ( ดู sussangkarn 1990 ; 1992 ) มันคือ
หดหู่ไม่ต้องสงสัยในขอบเขตที่แรงงานที่มีทักษะต่ำมากอาจเป็นปัญหาสำคัญในการจัดการทรัพยากรมนุษย์
ไม่ว่ากลยุทธ์การพัฒนาจะไล่ตาม โดย
เมื่อเร็วๆ นี้ คาดการณ์โดยสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย โดยปี 2000 , 70 ต่อ
ร้อยละของแรงงานไทยจะต้องศึกษา หรือน้อยกว่า ถ้า 100 เปอร์เซ็นต์ของทั้งหมด
โรงเรียน leavers ต่อเข้ามัธยมและอัตราการรักษาใน 1992
นี้จะออกจากประเทศไทยโดยไม่มีเส้นทางการพัฒนาและ ความได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบใน
แรงงานราคาถูก