Income poverty is now widely accept

Income poverty is now widely accepted to be an inadequate indicator of actual conditions of life, as it does
not capture various other forms of deprivation, including the fulfilment of various social and economic rights.
The concept of human poverty is wider, and many of its elements are worth considering in this context.
The most important alternative indicator to consider is that of nutrition and calorie intake. Income
poverty estimates in both China and India are implicitly based on calorie intake, since the poverty lines are
derived from the income/consumption expenditure level associated with the ability to purchase sufficient
food to meet some specified calorie intake. In both countries, the per capita requirements on which the
original poverty lines were based were 2400 kcal per day in rural areas and 2100 kcal per day in urban areas,
and these lines have been subsequently adjusted with consumer price indices.
The extent of “food poverty” has generally been higher than income poverty, and the divergence
has grown over time. Using household survey data from rural areas of 19 provinces in 1995, Zhu (2001)
found that while official poverty incidence was only 5 per cent, the proportion of the rural population with
calorie intake below 2400 kcal per day was 28 per cent, and that receiving less than 2100 kcal per day was
17 per cent. Using a much lower norm does obviously reduce the extent of apparent nutritional deprivation,
but the debate still rages on as to whether this is justified by the nutritional requirements for a healthy rural
life. Even so, there is clear evidence that calorie intake has improved over time and the extent of severe food
deprivation has fallen. FAO (2000) estimated that the share of China’s population with insufficient calorie
intake (based on a lower norm of 1920 kcal per day per capita) fell from 30 per cent in 1979–1981 to 17 per
cent in 1990–1992 and 11 per cent in 1996–1998.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความยากจนรายได้ขณะนี้อย่างกว้างขวางยอมรับจะเป็นตัวบ่งชี้สภาพที่แท้จริงของชีวิต ไม่เพียงพอเป็นไม่เก็บแบบฟอร์มต่าง ๆ ของมา รวมทั้งการปฏิบัติตามพันธกรณีต่าง ๆ สิทธิทางสังคม และเศรษฐกิจแนวคิดของความยากจนมนุษย์กว้าง และองค์ประกอบมากมายงั้นในบริบทนี้ตัวบ่งชี้อื่นสำคัญที่ต้องพิจารณาคือที่บริโภคสารอาหารและแคลอรี่ รายได้ประเมินความยากจนในประเทศจีนและอินเดียมีนัยตามปริมาณแคลอรี่ ตั้งแต่เส้นความยากจนมาจากระดับรายได้/การใช้รายจ่ายสัมพันธ์กับความสามารถในการซื้อเพียงพออาหารเพื่อตอบสนองบางอย่างระบุปริมาณแคลอรี่ ประเทศ ความต้องการต่อหัวซึ่งการจากเส้นความยากจนเดิมได้ 2400 กิโลแคลอรีต่อวันในพื้นที่ชนบทและ 2100 กิโลแคลอรีต่อวันในพื้นที่เขตเมืองและบรรทัดเหล่านี้ได้รับมาปรับ ด้วยดัชนีราคาผู้บริโภคขอบเขตของ "อาหารความยากจน" โดยทั่วไปแล้วสูงกว่ารายได้ความยากจน และการ divergenceจนเวลาผ่านไป ใช้ข้อมูลการสำรวจครัวเรือนจากพื้นที่ชนบทของจังหวัด 19 ใน 1995 ซู (2001)พบว่าในขณะเกิดความยากจนอย่างเป็นทางการ เพียง 5 เปอร์เซ็นต์ สัดส่วนของประชากรชนบทด้วยปริมาณแคลอรี่ต่ำ 2400 กิโลแคลอรี่ต่อวันมีร้อยละ 28 ที่รับน้อยกว่า 2100 กิโลแคลอรี่ต่อวันได้ร้อยละ 17 ใช้บรรทัดฐานต่ำมากอย่างชัดเจนลดขอบเขตของภาวะขาดโภชนาการที่ชัดเจนแต่การอภิปรายยังคง rages บนเป็นว่านี้เป็นธรรมโดยโภชนาการความต้องการสำหรับสุขภาพแบบชนบทชีวิต มาก มีหลักฐานที่ชัดเจนว่าปริมาณแคลอรี่ได้ปรับปรุงช่วงเวลาและขอบเขตของอาหารอย่างรุนแรงตกมา FAO (2000) โดยประมาณที่สัดส่วนของประชากรของจีนมีแคลอรี่ไม่เพียงพอบริโภค (ตามบรรทัดฐานของ 1920 กิโลแคลอรี่ต่อวันต่อหัวต่ำกว่า) ลดลงจากร้อยละ 30 ในปีค.ศ. 1979-1981 ถึง 17 ต่อร้อยละในปี 1990-1992 และร้อยละ 11 ในปี 1996 – 1998

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความยากจนรายได้อยู่ในขณะนี้ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางที่จะเป็นตัวบ่งชี้ที่ไม่เพียงพอของสภาพจริงของชีวิตที่มันไม่ได้จับรูปแบบอื่น ๆ ของการกีดกันรวมทั้งการปฏิบัติตามสิทธิทางสังคมและเศรษฐกิจที่แตกต่างกัน. แนวคิดของความยากจนของมนุษย์มีความกว้างและอีกหลายแห่งของ องค์ประกอบที่มีมูลค่าการพิจารณาในบริบทนี้. ตัวบ่งชี้ทางเลือกที่สำคัญที่สุดที่จะต้องพิจารณาคือเรื่องของโภชนาการและแคลอรี่ รายได้ประมาณการความยากจนทั้งในประเทศจีนและอินเดียจะขึ้นโดยปริยายในการบริโภคแคลอรี่ตั้งแต่เส้นความยากจนจะมาจากรายได้/ ค่าใช้จ่ายในการบริโภคในระดับที่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการซื้อที่เพียงพออาหารเพื่อตอบสนองการบริโภคแคลอรี่ที่ระบุไว้บางส่วน ในทั้งสองประเทศต่อความต้องการหัวซึ่งเป็นเส้นความยากจนเดิมตามได้ 2,400 กิโลแคลอรีต่อวันในพื้นที่ชนบทและ 2,100 กิโลแคลอรีต่อวันในพื้นที่เมืองและเส้นเหล่านี้ได้รับการปรับต่อมาดัชนีราคาผู้บริโภค. ขอบเขตของ "อาหาร ความยากจน "ที่ได้รับโดยทั่วไปสูงกว่าความยากจนรายได้และความแตกต่างได้เติบโตขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป โดยใช้ข้อมูลการสำรวจครัวเรือนจากพื้นที่ชนบทของ 19 จังหวัดในปี 1995 จู้ (2001) พบว่าในขณะที่ภาวะความยากจนอย่างเป็นทางการเพียงร้อยละ 5 สัดส่วนของประชากรในชนบทที่มีปริมาณแคลอรี่ด้านล่าง2,400 กิโลแคลอรีต่อวันอยู่ที่ร้อยละ 28 และที่ ที่ได้รับน้อยกว่า 2,100 กิโลแคลอรีต่อวันเป็นร้อยละ17 ใช้บรรทัดฐานที่ต่ำกว่ามากอย่างเห็นได้ชัดไม่ลดขอบเขตของการกีดกันทางโภชนาการที่ชัดเจน, แต่การอภิปรายยังคงโกรธเป็นไปได้ว่านี้เป็นธรรมโดยความต้องการทางโภชนาการสำหรับชนบทมีสุขภาพดีชีวิต ดังนั้นแม้จะมีหลักฐานที่ชัดเจนว่าการบริโภคแคลอรี่ได้ดีขึ้นในช่วงเวลาและขอบเขตของอาหารอย่างรุนแรงกีดกันได้ลดลง FAO (2000) คาดว่าส่วนแบ่งของประชากรของจีนที่มีแคลอรี่ไม่เพียงพอบริโภค(ขึ้นอยู่กับบรรทัดฐานที่ต่ำกว่า 1920 กิโลแคลอรีต่อวันต่อหัว) ลดลงจากร้อยละ 30 ใน 1979-1981 ที่จะละ 17 ร้อยใน 1990-1992 และร้อยละ 11 ใน 1996-1998

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความยากจนรายได้ขณะนี้ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางเป็น ตัวบ่งชี้ด้านสภาพที่แท้จริงของชีวิต มัน
ไม่จับในรูปแบบอื่น ๆของการกีดกัน รวมทั้งเติมเต็มสิทธิต่าง ๆ ทางเศรษฐกิจและสังคม .
แนวคิดของความยากจนของมนุษย์จะกว้างและหลายองค์ประกอบของมันมีมูลค่าการพิจารณาในบริบทนี้
.ที่สำคัญที่สุดที่ต้องพิจารณาคือการบ่งชี้ว่า โภชนาการและการบริโภคแคลอรี่ . ประมาณการรายได้
ความยากจนทั้งในจีนและอินเดียเป็นโดยปริยายตามปริมาณแคลอรี่ เนื่องจากความยากจนบรรทัด
มาจากรายได้ / ค่าใช้จ่ายในการบริโภคในระดับที่เกี่ยวข้องกับความสามารถในการซื้ออาหารเพียงพอ
พบกันที่ระบุปริมาณแคลอรี่ . ในทั้งสองประเทศต่อหัวความต้องการที่
เส้นความยากจนต้นฉบับตามจำนวน 2400 กิโลแคลอรีต่อวันในชนบท และ 2 , 100 กิโลแคลอรีต่อวัน ในเขตเมือง
และเส้นเหล่านี้ได้รับต่อมาปรับด้วยดัชนีราคาผู้บริโภค
ขอบเขตของ " ความยากจน " อาหารได้โดยทั่วไปจะสูงกว่ารายได้ ความยากจน และความแตกต่าง
ได้การเติบโตในช่วงเวลาโดยใช้ข้อมูลจากการสำรวจครัวเรือนชนบทใน 19 จังหวัด ในปี 1995 จู ( 2001 )
) พบว่า ในขณะที่ความยากจนอย่างเป็นทางการเพียง 5 เปอร์เซ็นต์ สัดส่วนของประชากรในชนบทกับ
แคลอรี่ 2400 kcal ต่อวัน ด้านล่างคือ 28 เปอร์เซ็นต์ และที่ได้รับน้อยกว่า 2 , 100 กิโลแคลอรี่ ต่อวัน
17 เปอร์เซ็นต์ .โดยใช้เกณฑ์ที่ต่ำกว่ามากจะแน่นอนลดขอบเขตของการโภชนาการที่ชัดเจน ,
แต่การอภิปรายยังโกรธเป็นว่า นี้เป็นธรรม โดยความต้องการทางโภชนาการสำหรับสุขภาพชนบท
ชีวิต แม้ดังนั้น มีหลักฐานที่ชัดเจนว่าปริมาณแคลอรี่มีการปรับปรุงตลอดเวลาและขอบเขตของการอดอาหาร
รุนแรงได้ลดลงองค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติ ( 2000 ) ประมาณว่า ส่วนแบ่งของประชากรของประเทศจีนมีปริมาณแคลอรี่
ไม่เพียงพอ ( จากปกติราคา 1920 กิโลแคลอรีต่อวันต่อคน ลดลงจากร้อยละ 30 ในปี 1979 และ 1981 17 ต่อ
ร้อยละในปี 1990 – 1992 และ 11 เปอร์เซ็นต์ในปี 1996 - 1998