Nature 405, 1017-1024 (29 June 2000

Nature 405, 1017-1024 (29 June 2000) | doi:10.1038/35016500
Effect of aquaculture on world fish supplies
Rosamond L. Naylor1, Rebecca J. Goldburg2, Jurgenne H. Primavera3, Nils Kautsky4,5, Malcolm C. M. Beveridge6, Jason Clay7, Carl Folke4,5, Jane Lubchenco8, Harold Mooney1 & Max Troell4,5
Abstract
Global production of farmed fish and shellfish has more than doubled in the past 15 years. Many people believe that such growth relieves pressure on ocean fisheries, but the opposite is true for some types of aquaculture. Farming carnivorous species requires large inputs of wild fish for feed. Some aquaculture systems also reduce wild fish supplies through habitat modification, wild seedstock collection and other ecological impacts. On balance, global aquaculture production still adds to world fish supplies; however, if the growing aquaculture industry is to sustain its contribution to world fish supplies, it must reduce wild fish inputs in feed and adopt more ecologically sound management practices.
The worldwide decline of ocean fisheries stocks has provided impetus for rapid growth in fish and shellfish farming, or aquaculture. Between 1987 and 1997, global production of farmed fish and shellfish (collectively called 'fish') more than doubled in weight and value, as did its contribution to world fish supplies1. Fish produced from farming activities currently accounts for over one-quarter of all fish directly consumed by humans. As the human population continues to expand beyond 6 billion, its reliance on farmed fish production as an important source of protein will also increase.
Growth in aquaculture production is a mixed blessing, however, for the sustainability of ocean fisheries. For some types of aquaculture activity, including shrimp and salmon farming, potential damage to ocean and coastal resources through habitat destruction, waste disposal, exotic species and pathogen invasions, and large fish meal and fish oil requirements may further deplete wild fisheries stocks2. For other aquaculture species, such as carp and molluscs, which are herbivorous or filter feeders, the net contribution to global fish supplies and food security is great3. The diversity of production systems leads to an underlying paradox: aquaculture is a possible solution, but also a contributing factor, to the collapse of fisheries stocks worldwide.
Here we examine marine and freshwater fish farming activities around the world and ask: does aquaculture enhance—or diminish—the available fish supply? This is an important scientific and policy issue, and one that also addresses the common perception that aquaculture is an 'add on' to current ocean fish productivity. Many people believe that aquaculture production will compensate for the shortfall in ocean harvests as ocean fisheries deteriorate, or that fish farming will restore wild populations by relieving pressure on capture fisheries. We conclude that the compensation argument is correct for some aquaculture practices but unfounded for others. We do not find evidence that supports the restoration argument.
Our analysis focuses on aquaculture trends in the past 10–15 years—a period of heightened ecological and economic integration between capture fisheries and aquaculture activities. We limit our discussion to finfish, bivalves and crustaceans, which collectively make up three-quarters of global aquaculture production by weight, and exclude seaweed production1. Ocean fisheries and aquaculture now share or compete for many coastal ecosystem services, including the provision of habitat and nursery areas, feed and seed (larvae) supplies, and assimilation of waste products. Aquaculture and ocean fisheries are further linked economically through competition in world markets for the sale of their products, and biologically through exotic species invasions and pathogen transmission. Each of these connections is examined below.
As aquaculture production continues to increase and intensify, both its reliance and its impact on ocean fisheries are likely to expand even further. The balance between farmed and wild-caught fish, as well as the total supply of fish available for human consumption, will depend on future aquaculture practices. In the final section, we explore technological, management and policy options for sustaining aquaculture production. We argue that farming can contribute to global (net) fish supplies only if current trends in fish meal and fish oil use for aquaculture are reversed and policies are enforced to protect coastal areas from environmental degradation.
Aquaculture is a diverse activity
More than 220 species of finfish and shellfish are farmed; the range includes giant clams, which obtain most of their nutrients from symbiotic algae; mussels, which filter plankton; carps, which are mainly herbivorous; and salmon, which are carnivorous1. Two key criteria, ownership of stock and deliberate intervention in the production cycle (husbandry), distinguish aquaculture from capture fisheries. Fish farming typically involves the enclosure of fish in a secure system under conditions in which they can thrive. Interventions in fish life cycles range from exclusion of predators and control of competitors (extensive aquaculture) to enhancement of food supply (semi-intensive) to the provision of all nutritional requirements (intensive). Intensification implies increasing the density of individuals, which requires greater use and management of inputs, greater generation of waste products and increased potential for the spread of pathogens.
Production practices and their impacts on marine ecosystems vary widely. Molluscs are generally farmed along coastlines where wild or hatchery-reared seed are grown on the seabed bottom or in suspended nets, ropes or other structures. The animals rely entirely on ambient supplies of plankton and organic particles for food. Several systems—ponds, tanks or cages—are used in farming finfish. Most marine and diadromous finfish are reared in floating net cages nearshore, and all their nutrition is supplied by formulated feeds. Carp and other freshwater finfish are usually grown in ponds, often integrated within agricultural ecosystems. Shrimp dominate crustacean farming and are grown in coastal ponds. Farming of both shrimp and freshwater finfish varies in its intensity and dependence on formulated feeds.
Within aquaculture's wide diversity of species and production practices, two distinct subsectors have emerged during the past decade4. The first group includes commercial farms that primarily use intensive and semi-intensive methods to produce medium- to high-valued commodities for regional or global markets. The other group encompasses family and cooperative farms that rely on extensive and semi-intensive practices to produce low-value species for household subsistence or local markets. Some divisions between these sectors are becoming blurred. In China and other parts of Asia, for example, many small-scale farming operations are intensifying as land and water resources become increasingly scarce and valuable5.
Harvested weight and value for some of the most widely consumed aquaculture species are shown in Table 1. Asia accounts for roughly 90% of global aquaculture production, and China alone contributes more than two-thirds of the total1. Europe, North America and Japan collectively produce just over one-tenth of global aquaculture output but consume the bulk of farmed seafood that is traded internationally.
Table 1: Global weight and value for nine of the most widely consumed aquaculture species

The production of carp has increased markedly in Asia (mainly China) for local or regional consumption by relatively low-income households. In contrast, increased volumes of salmon, shrimp and other high-value species have been marketed mainly in industrialized countries. Farmed output and markets for other lower-value species, such as tilapia and milkfish, have increased in both developing and industrialized countries. Most farmed molluscs are still consumed locally and regionally in China and in other developing countries. However, production for global markets of certain species, including the Pacific cupped oyster, blue mussel, New Zealand mussel and Yesso scallop, has increased in several developed countries1.
Market dynamics affecting both the supply and demand for aquaculture products differ sharply among types of fish. Expanding aquaculture production can alleviate pressure on wild fisheries stocks; for example, increasing the production of farmed fish that compete directly with wild fish (such as shrimp, salmon and molluscs) reduces prices and creates conditions that can lower investments in fishing fleets and fishing effort over time. Other farmed fish, such as tilapia, milkfish and channel catfish, provide alternatives to ocean fish such as cod, hake, haddock and pollock. Because niche markets have started to develop for several types of wild-caught fish, however, capture rates have remained high even as the production of viable substitutes has increased4.
The ability of the aquaculture sector to replace or provide market alternatives for ocean catches depends significantly on the economics and policies of fisheries. High fixed costs of fishing fleets, inelastic supplies of labour in the fishing industry, and continued subsidies to the fisheries sector that approach 20–25% of gross revenue globally6 may mean that increased aquaculture production will not result in lower catches of wild fish in the short term. In the case of salmon, increased farm production has not resulted in reduced capture levels despite 30–50% declines in international prices for four of the five main species of wild salmon (chinook, coho, pink and chum) during the 1990s. Salmon catches worldwide actually rose by 27% between 1988 and 1997 (ref. 7). Similarly, despite rapid growth in alternative farmed fish like tilapia, wild capture of hake and had

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ธรรมชาติ 405, 1017-1024 (29 2000 มิถุนายน) | doi:10.1038 / 35016500ผลของการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำโลกปลาอุปกรณ์Rosamond L. Naylor1 รีเบคก้า J. Goldburg2, Jurgenne H. Primavera3, Nils Kautsky4, 5, Malcolm C. เมตร Beveridge6, Jason Clay7, Carl Folke4, 5, Lubchenco8 เจน ฮาโรลด์ Mooney1 และสูงสุด Troell4, 5บทคัดย่อผลิตส่วนรวม farmed ปลาและหอยได้มากกว่าสองเท่าใน 15 ปี หลายคนเชื่อว่า เจริญเติบโตเช่นช่วยลดความดันในทะเลประมง แต่ตรงข้ามเป็นจริงสำหรับบางชนิดของสัตว์น้ำ เลี้ยงพันธุ์กินเนื้อต้องการอินพุตขนาดใหญ่ของปลาป่าสำหรับอาหาร บางระบบเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำยังลดอุปกรณ์ปลาป่าที่อยู่อาศัยปรับเปลี่ยน คอลเลกชัน seedstock ป่า และผลกระทบต่อระบบนิเวศอื่น ๆ ดุล ผลิตสัตว์น้ำทั่วโลกยังคงเพิ่มปลาโลกวัสดุ อย่างไรก็ตาม ถ้าอุตสาหกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเติบโตเพื่อ ให้มันมีส่วนทำให้โลกปลาอุปกรณ์ มันต้องลดปลาป่าอินพุตในอาหาร และนำวิธีบริหารจัดการเพิ่มเติมอย่างเสียงลดลงทั่วโลกของหุ้นประมงทะเลให้แรงผลักดันสำหรับการเติบโตอย่างรวดเร็ว ในปลา และหอยที่เลี้ยง เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ ระหว่างปี 1987 และปี 1997 ผลิตส่วนรวม farmed ปลาและหอย (เรียกรวมกันว่า 'ปลา') มากกว่าสองเท่าในน้ำหนักและค่า เป็นส่วนที่ทำให้โลกปลา supplies1 ได้ ปลาผลิตจากกิจกรรมการทำฟาร์มในปัจจุบันบัญชีมากกว่าหนึ่งไตรมาสของปลาทั้งหมดที่ใช้มนุษย์โดยตรง เป็นประชากรมนุษย์ยังคงขยายเกินกว่า 6 พันล้าน จะยังมีเพิ่มการพึ่งพาการผลิต farmed ปลาเป็นแหล่งสำคัญของโปรตีน เติบโตในการผลิตสัตว์น้ำเป็นตัวผสมอวยพร อย่างไรก็ตาม ในความยั่งยืนของการประมงทะเล สำหรับบางชนิดของกิจกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ เกษตร อาจเกิดความเสียหายทะเลและทรัพยากรชายฝั่งทะเลผ่านการทำลายถิ่นฐานธรรมชาติ ปลาแซลมอนและกุ้งเสียขายทิ้ง สายพันธุ์แปลก และรุกรานการศึกษา และน้ำอาหารปลาน้ำมันความต้องการและอาจไป ทำประมงป่า stocks2 สำหรับพันธุ์สัตว์น้ำอื่น ๆ เช่นปลาคาร์ฟ และมอลลัส กา ที่ herbivorous หรือกรอง feeders สรรสุทธิปลาสากล และความปลอดภัยอาหาร great3 ความหลากหลายของระบบการผลิตที่นำไปสู่ปฏิทรรศน์เป็นต้น: เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเป็นสุด แต่ยัง มีปัจจัยร่วม การล่มสลายของประมงสะท้อนทั่วโลกที่นี่เราตรวจสอบกิจกรรมโลกของการทำฟาร์มปลาทะเล และน้ำจืด และขอ: ไม่เพิ่มประสิทธิภาพการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ — หรือหรี่ — อุปทานปลาว่าง นี่คือประเด็นของวิทยาศาสตร์และนโยบายที่สำคัญ และยัง อยู่รับรู้ทั่วไปที่เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำที่มีการ 'เพิ่มใน' ผลผลิตปลาทะเลปัจจุบัน หลายคนเชื่อว่า สัตว์น้ำผลิตจะชดเชยสำหรับจำนวนขาดในมหาสมุทร harvests ประมงทะเลเสื่อม หรือปลาที่เลี้ยงจะคืนป่าประชากร โดยการปลดปล่อยความดันจับประมง เราสรุปว่า อาร์กิวเมนต์ค่าตอบแทนถูกต้องแล้วสำหรับปฏิบัติการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำบาง แต่โคมลอยสำหรับผู้อื่น เราไม่พบหลักฐานที่สนับสนุนอาร์กิวเมนต์คืนวิเคราะห์ของเราเน้นการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำแนวโน้มใน 10 – 15 ปีซึ่งระยะเติบระบบนิเวศ และเศรษฐกิจรวมระหว่างกิจกรรมเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและประมงจับ เราจำกัดการสนทนาของเรา finfish, bivalves และครัสเต เชีย ซึ่งโดยรวมค่า three-quarters ของการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำทั่วโลกผลิต โดยน้ำหนัก และไม่รวมสาหร่าย production1 ประมงทะเลและเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำตอนนี้ใช้ร่วมกัน หรือแข่งขันในหลายระบบนิเวศชายฝั่ง บริการจัดหาพื้นที่อยู่อาศัยและสถานรับเลี้ยงเด็ก อาหาร และอุปกรณ์เมล็ด (ตัวอ่อน) และผสมกลมกลืนของเสีย ประมงเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและมหาสมุทรจะเพิ่มเติมเชื่อมโยงประสิทธิภาพ ผ่านการแข่งขันในตลาดโลกสำหรับการขายผลิตภัณฑ์ของพวกเขา และชิ้นรุกรานพันธุ์แปลกใหม่และส่งการศึกษา แต่ละการเชื่อมต่อเหล่านี้จะตรวจสอบด้านล่างเป็นสัตว์น้ำ ผลิตยังคงเพิ่ม และ กระชับ พึ่งตนและผลกระทบบนทะเลประมงมีแนวโน้มที่จะขยายได้ต่อไป สมดุลระหว่าง farmed และป่าจับปลา ตลอดจนจำนวนของปลาที่ใช้สำหรับมนุษย์บริโภค จะขึ้นอยู่กับวิธีการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในอนาคต ในส่วนสุดท้าย เราสำรวจเทคโนโลยี นโยบายและการจัดการตัวเลือกสำหรับเสริมการผลิตสัตว์น้ำ เราโต้แย้งว่า ทำฟาร์มสามารถนำไปสู่อุปกรณ์ (สุทธิ) ปลาทั่วโลกเมื่อมีการกลับรายการใหม่ ๆ ในปลาอาหารปลาน้ำมันใช้สำหรับเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ และมีการบังคับใช้นโยบายป้องกันพื้นที่ชายฝั่งทะเลสิ่งแวดล้อมย่อยสลายเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเป็นกิจกรรมที่หลากหลายพันธุ์ finfish และหอยมากกว่า 220 เป็น farmed หอยยักษ์ ซึ่งได้รับมากที่สุดของสารอาหารจากสาหร่าย symbiotic มาย ภู่ ที่กรองแพลงก์ตอน แหล่ง ซึ่งส่วนใหญ่ herbivorous และปลา แซลมอน ที่ carnivorous1 สองหลักเกณฑ์ เป็นเจ้าของหุ้นและกระทำการแทรกแซงในวงจรการผลิต (เลี้ยง), แยกเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำจากการประมงจับ ปลาที่เลี้ยงมักจะเกี่ยวข้องกับตู้ปลาในระบบที่ปลอดภัยภายใต้เงื่อนไขที่สามารถเจริญ การแทรกแซงในปลาช่วงวงจรชีวิตจากกันล่าและของคู่แข่ง (เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำอย่างละเอียด) เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของอาหาร (กึ่งเร่งรัด) การสำรองความต้องการทางโภชนาการทั้งหมด (เร่งรัด) แรงหมายถึงการเพิ่มความหนาแน่นของแต่ละบุคคล ซึ่งจำเป็นต้องมากกว่าใช้และจัดการอินพุต รุ่นใหญ่ของเสียและเพิ่มศักยภาพในการแพร่กระจายของโรคปฏิบัติการผลิตและผลกระทบต่อระบบนิเวศทางทะเลของพวกเขาแตกต่างกัน มอลลัสกามีทั่ว farmed ตามชายฝั่งอันที่ป่า หรือ ผลิตภัณฑ์โรงเพาะเมล็ดปลูก ที่ด้านล่างของก้นทะเล หรือ ในมุ้งระงับ เชือก หรือโครงสร้างอื่น ๆ สัตว์อาศัยในวัสดุแวดล้อมของแพลงก์ตอนและอนุภาคอินทรีย์สำหรับอาหาร หลายระบบเช่นบ่อ ถัง หรือกรง — ใช้ในการเกษตร finfish Finfish diadromous และทะเลส่วนใหญ่เป็นผลิตภัณฑ์ในลอยกรงสุทธิ nearshore และโภชนาการการจัดหา โดยสูตรตัวดึงข้อมูล มักจะเติบโตขึ้นปลาคาร์ฟและอื่น ๆ finfish ปลาในบ่อ มักจะบูรณาการภายในระบบนิเวศเกษตร กุ้งครองนาครัสเตเชียน และเติบโตในชายฝั่งบ่อ นากุ้งและปลา finfish ที่แตกต่างในความเข้มความพึ่งพาสูตรตัวดึงข้อมูลภายในของสัตว์น้ำมากมายหลากหลายสายพันธุ์และผลิต subsectors ทั้งสองได้เกิดระหว่าง decade4 ผ่านมา กลุ่มแรกประกอบด้วยฟาร์มพาณิชย์ที่ส่วนใหญ่ใช้วิธีกึ่งเร่งรัด และเร่งรัดการผลิตสินค้าขนาดกลาง - การมูลค่าสูงสำหรับตลาดระดับภูมิภาค หรือระดับโลก ครอบคลุมในกลุ่มครอบครัวและฟาร์มสหกรณ์ที่ใช้อย่างละเอียด และกึ่งเร่งรัดปฏิบัติในการผลิตต่ำค่าไม้ชีพในครัวเรือนหรือตลาด บางหน่วยงานระหว่างภาคส่วนเหล่านี้จะกลายเป็นเบลอ ในประเทศจีนและส่วนอื่น ๆ ของเอเชีย เช่น หลายนาที่ระบุการดำเนินงานจะทวีความรุนแรงเป็นทรัพยากรดินและน้ำเป็นสิ่งที่หายากมากขึ้นและ valuable5เก็บเกี่ยวผลผลิตน้ำหนักและมูลค่าของพันธุ์สัตว์น้ำใช้กันอย่างแพร่หลายมากที่สุดจะแสดงอยู่ในตารางที่ 1 บัญชีเอเชียประมาณ 90% ของการผลิตสัตว์น้ำทั่วโลก และจีนเพียงอย่างเดียวสนับสนุนมากกว่าสองในสามของ total1 ยุโรป อเมริกาเหนือ และญี่ปุ่นโดยรวมผลิตเพียงหนึ่งส่วนสิบของผลผลิตสัตว์น้ำของโลก แต่ใช้ของทะเล farmed ที่ซื้อขายในระดับนานาชาติตารางที่ 1: น้ำหนักทั่วโลกและมูลค่าเก้าพันธุ์สัตว์น้ำใช้กันอย่างแพร่หลายผลิตปลาคาร์ฟได้เพิ่มขึ้นอย่างเด่นชัดในเอเชีย (ส่วนใหญ่จีน) สำหรับปริมาณการใช้วัสดุท้องถิ่น หรือภูมิภาคโดยครัวเรือนแนซ์ค่อนข้าง ในทางตรงกันข้าม แซลม่อน กุ้ง และพันธุ์อื่น ๆ มูลค่าสูงเพิ่มขึ้นจำนวนมากได้ถูกเด็ดขาดส่วนใหญ่ในประเทศอุตสาหกรรม Farmed ผลผลิตและตลาดสำหรับสปีชีส์อื่น ๆ ค่าล่าง ปลานิลและปลานวลจันทร์ทะเล ได้เพิ่มขึ้นทั้งการพัฒนา และประเทศอุตสาหกรรม สุด farmed มอลลัสกายังมีใช้ในท้องถิ่น และระดับภูมิภาค ในประเทศจีน และ ในประเทศกำลังพัฒนาอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม ผลิตสำหรับตลาดโลกบางชนิด รวมถึงแปซิฟิก cupped หอยนางรม หอยแมลงภู่สีน้ำเงิน หอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ และหอย แครง Yesso ได้เพิ่มขึ้นใน countries1 หลายพัฒนาสถานการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อทั้งการอุปสงค์และอุปทานสำหรับสินค้าสัตว์น้ำแตกต่างกันอย่างรวดเร็วระหว่างชนิดของปลา ขยายการผลิตสัตว์น้ำสามารถบรรเทาความดันหุ้นประมงป่า ตัวอย่าง เพิ่มการผลิต farmed ปลาที่แข่งขันโดยตรงกับปลาป่า (เช่นกุ้ง ปลาแซลมอน และมอลลัสกา) ลดราคา และสร้างเงื่อนไขที่สามารถลดการลงทุนใน fleets ตกปลาและตกปลาพยายามเวลาผ่าน ไป อื่น ๆ farmed ปลา ปลานิล ปลานวลจันทร์ทะเล และปลากด อเมริกัน ให้แทนปลาทะเล เช่น cod, hake, haddock pollock เนื่องจากตลาดนิชเริ่มต้นพัฒนาในหลายชนิดของป่าจับปลา ไร จับราคาได้ยังคงสูงแม้ในขณะที่การผลิตทดแทนได้มี increased4ความสามารถของภาคการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำแทน หรือให้ทางตลาดประมงทะเลขึ้นอย่างมีนัยสำคัญกับเศรษฐกิจและนโยบายประมง ต้นทุนคงที่สูงของการประมง fleets, inelastic วัสดุแรงงานในอุตสาหกรรมประมง และการอุดหนุนภาคประมงวิธี 20 – 25% ของรายได้รวม globally6 อาจหมายความ ว่า ผลิตสัตว์น้ำเพิ่มขึ้นจะไม่ทำจับล่างของปลาป่าในระยะสั้นอย่างต่อเนื่อง ในกรณีของปลาแซลมอน ฟาร์มเพิ่มผลิตได้ไม่ส่งผลให้ระดับการจับลดลงแม้มี 30-50% ลดอัตราราคานานาชาติสำหรับพันธุ์ปลาแซลมอนป่า (chinook, coho สีชมพู และชุม) ห้าที่หลักสี่ในช่วงปี 1990 ปลาแซลมอนจับทั่วโลกจริงกุหลาบ 27% ระหว่างปี 1988 และ 1997 (อ้างอิงที่ 7) ในทำนองเดียวกัน แม้ มีการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วในปลา farmed อื่นเช่นปลานิล ป่าจับของ hake และมี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ธรรมชาติ 405, 1017-1024 (29 มิถุนายน 2000) | Nature 405, 1017-1024 (29 June 2000) | doi:10.1038/35016500
Effect of aquaculture on world fish supplies
Rosamond L. Naylor1, Rebecca J. Goldburg2, Jurgenne H. Primavera3, Nils Kautsky4,5, Malcolm C. M. Beveridge6, Jason Clay7, Carl Folke4,5, Jane Lubchenco8, Harold Mooney1 & Max Troell4,5
Abstract
Global production of farmed fish and shellfish has more than doubled in the past 15 years. Many people believe that such growth relieves pressure on ocean fisheries, but the opposite is true for some types of aquaculture. Farming carnivorous species requires large inputs of wild fish for feed. Some aquaculture systems also reduce wild fish supplies through habitat modification, wild seedstock collection and other ecological impacts. On balance, global aquaculture production still adds to world fish supplies; however, if the growing aquaculture industry is to sustain its contribution to world fish supplies, it must reduce wild fish inputs in feed and adopt more ecologically sound management practices.
The worldwide decline of ocean fisheries stocks has provided impetus for rapid growth in fish and shellfish farming, or aquaculture. Between 1987 and 1997, global production of farmed fish and shellfish (collectively called 'fish') more than doubled in weight and value, as did its contribution to world fish supplies1. Fish produced from farming activities currently accounts for over one-quarter of all fish directly consumed by humans. As the human population continues to expand beyond 6 billion, its reliance on farmed fish production as an important source of protein will also increase.
Growth in aquaculture production is a mixed blessing, however, for the sustainability of ocean fisheries. For some types of aquaculture activity, including shrimp and salmon farming, potential damage to ocean and coastal resources through habitat destruction, waste disposal, exotic species and pathogen invasions, and large fish meal and fish oil requirements may further deplete wild fisheries stocks2. For other aquaculture species, such as carp and molluscs, which are herbivorous or filter feeders, the net contribution to global fish supplies and food security is great3. The diversity of production systems leads to an underlying paradox: aquaculture is a possible solution, but also a contributing factor, to the collapse of fisheries stocks worldwide.
Here we examine marine and freshwater fish farming activities around the world and ask: does aquaculture enhance—or diminish—the available fish supply? This is an important scientific and policy issue, and one that also addresses the common perception that aquaculture is an 'add on' to current ocean fish productivity. Many people believe that aquaculture production will compensate for the shortfall in ocean harvests as ocean fisheries deteriorate, or that fish farming will restore wild populations by relieving pressure on capture fisheries. We conclude that the compensation argument is correct for some aquaculture practices but unfounded for others. We do not find evidence that supports the restoration argument.
Our analysis focuses on aquaculture trends in the past 10–15 years—a period of heightened ecological and economic integration between capture fisheries and aquaculture activities. We limit our discussion to finfish, bivalves and crustaceans, which collectively make up three-quarters of global aquaculture production by weight, and exclude seaweed production1. Ocean fisheries and aquaculture now share or compete for many coastal ecosystem services, including the provision of habitat and nursery areas, feed and seed (larvae) supplies, and assimilation of waste products. Aquaculture and ocean fisheries are further linked economically through competition in world markets for the sale of their products, and biologically through exotic species invasions and pathogen transmission. Each of these connections is examined below.
As aquaculture production continues to increase and intensify, both its reliance and its impact on ocean fisheries are likely to expand even further. The balance between farmed and wild-caught fish, as well as the total supply of fish available for human consumption, will depend on future aquaculture practices. In the final section, we explore technological, management and policy options for sustaining aquaculture production. We argue that farming can contribute to global (net) fish supplies only if current trends in fish meal and fish oil use for aquaculture are reversed and policies are enforced to protect coastal areas from environmental degradation.
Aquaculture is a diverse activity
More than 220 species of finfish and shellfish are farmed; the range includes giant clams, which obtain most of their nutrients from symbiotic algae; mussels, which filter plankton; carps, which are mainly herbivorous; and salmon, which are carnivorous1. Two key criteria, ownership of stock and deliberate intervention in the production cycle (husbandry), distinguish aquaculture from capture fisheries. Fish farming typically involves the enclosure of fish in a secure system under conditions in which they can thrive. Interventions in fish life cycles range from exclusion of predators and control of competitors (extensive aquaculture) to enhancement of food supply (semi-intensive) to the provision of all nutritional requirements (intensive). Intensification implies increasing the density of individuals, which requires greater use and management of inputs, greater generation of waste products and increased potential for the spread of pathogens.
Production practices and their impacts on marine ecosystems vary widely. Molluscs are generally farmed along coastlines where wild or hatchery-reared seed are grown on the seabed bottom or in suspended nets, ropes or other structures. The animals rely entirely on ambient supplies of plankton and organic particles for food. Several systems—ponds, tanks or cages—are used in farming finfish. Most marine and diadromous finfish are reared in floating net cages nearshore, and all their nutrition is supplied by formulated feeds. Carp and other freshwater finfish are usually grown in ponds, often integrated within agricultural ecosystems. Shrimp dominate crustacean farming and are grown in coastal ponds. Farming of both shrimp and freshwater finfish varies in its intensity and dependence on formulated feeds.
Within aquaculture's wide diversity of species and production practices, two distinct subsectors have emerged during the past decade4. The first group includes commercial farms that primarily use intensive and semi-intensive methods to produce medium- to high-valued commodities for regional or global markets. The other group encompasses family and cooperative farms that rely on extensive and semi-intensive practices to produce low-value species for household subsistence or local markets. Some divisions between these sectors are becoming blurred. In China and other parts of Asia, for example, many small-scale farming operations are intensifying as land and water resources become increasingly scarce and valuable5.
Harvested weight and value for some of the most widely consumed aquaculture species are shown in Table 1. Asia accounts for roughly 90% of global aquaculture production, and China alone contributes more than two-thirds of the total1. Europe, North America and Japan collectively produce just over one-tenth of global aquaculture output but consume the bulk of farmed seafood that is traded internationally.
Table 1: Global weight and value for nine of the most widely consumed aquaculture species

The production of carp has increased markedly in Asia (mainly China) for local or regional consumption by relatively low-income households. In contrast, increased volumes of salmon, shrimp and other high-value species have been marketed mainly in industrialized countries. Farmed output and markets for other lower-value species, such as tilapia and milkfish, have increased in both developing and industrialized countries. Most farmed molluscs are still consumed locally and regionally in China and in other developing countries. However, production for global markets of certain species, including the Pacific cupped oyster, blue mussel, New Zealand mussel and Yesso scallop, has increased in several developed countries1.
Market dynamics affecting both the supply and demand for aquaculture products differ sharply among types of fish. Expanding aquaculture production can alleviate pressure on wild fisheries stocks; for example, increasing the production of farmed fish that compete directly with wild fish (such as shrimp, salmon and molluscs) reduces prices and creates conditions that can lower investments in fishing fleets and fishing effort over time. Other farmed fish, such as tilapia, milkfish and channel catfish, provide alternatives to ocean fish such as cod, hake, haddock and pollock. Because niche markets have started to develop for several types of wild-caught fish, however, capture rates have remained high even as the production of viable substitutes has increased4.
The ability of the aquaculture sector to replace or provide market alternatives for ocean catches depends significantly on the economics and policies of fisheries. High fixed costs of fishing fleets, inelastic supplies of labour in the fishing industry, and continued subsidies to the fisheries sector that approach 20–25% of gross revenue globally6 may mean that increased aquaculture production will not result in lower catches of wild fish in the short term. In the case of salmon, increased farm production has not resulted in reduced capture levels despite 30–50% declines in international prices for four of the five main species of wild salmon (chinook, coho, pink and chum) during the 1990s. Salmon catches worldwide actually rose by 27% between 1988 and 1997 (ref. 7). Similarly, despite rapid growth in alternative farmed fish like tilapia, wild capture of hake and had

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

405 1017-1024 ธรรมชาติ , ( 29 มิถุนายน 2000 ) | ดอย : 10.1038 / 35016500 ผลของการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในโลกปลาวัสดุ
โรซามอนด์ . naylor1 รีเบคก้า เจ goldburg2 jurgenne h primavera3 , นีลส์ kautsky4,5 , Malcolm CM beveridge6 เจสัน folke4,5 clay7 คาร์ล เจน lubchenco8 ฮาโรลด์ mooney1 &แม็กซ์ troell4,5

) การผลิตของนามธรรม ฟาร์มปลาและหอยมีมากกว่าสองเท่าในรอบ 15 ปีหลายคนเชื่อว่า การเติบโตดังกล่าวบรรเทาความดันในการประมงทะเล แต่ตรงข้ามเป็นความจริงสำหรับบางประเภทของการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ เป็นฟาร์มปลาขนาดใหญ่ชนิดต้องเข้าป่าเพื่อหาอาหาร ระบบการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำบางส่วนยังลดวัสดุปลาป่าผ่านการปรับเปลี่ยนที่อยู่อาศัย คอลเลกชัน seedstock สัตว์ป่าและนิเวศวิทยาผลกระทบอื่น ๆ บนความสมดุลการผลิต การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำทั่วโลกยังเพิ่มปลาวัสดุโลก อย่างไรก็ตาม หากการเติบโตอุตสาหกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเพื่อรักษาส่วนของโลกวัสดุ ปลาก็ต้องลดปลาป่าในอาหาร และใช้ปัจจัยการผลิตเพิ่มเติมนิเวศวิทยาเสียงการจัดการการปฏิบัติ .
ลดลงทั่วโลกของการประมงทะเลหุ้นมีแรงผลักดันสำหรับการเติบโตอย่างรวดเร็วในปลาและหอย การเกษตร หรือ การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำระหว่างปี 1987 และ 1997 การผลิตฟาร์มปลาและหอยทั่วโลก ( รวมเรียกว่า ' ปลา ' ) มากกว่าสองเท่าในน้ำหนักและค่าเช่นเดียวกับการบริจาคเพื่อ supplies1 ปลาโลก ปลาที่ผลิตจากการเลี้ยงในขณะนี้บัญชีสำหรับมากกว่าหนึ่งในสี่ของปลาโดยตรงบริโภคโดยมนุษย์ เป็นประชากรมนุษย์ยังคงขยายเกิน 6 พันล้านการพึ่งพาในฟาร์มผลิตปลาเป็นแหล่งสำคัญของโปรตีนจะเพิ่มขึ้น การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในการผลิต
เป็นพระพรผสม อย่างไรก็ตาม เพื่อความยั่งยืนของการประมงทะเล บางประเภทของกิจกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ ได้แก่ กุ้ง และฟาร์มปลาแซลมอน ความเสียหายอาจเกิดขึ้นในมหาสมุทรและทรัพยากรชายฝั่ง โดยการทำลายสิ่งแวดล้อมการกำจัดขยะชนิดที่แปลกใหม่และการรุกรานของเชื้อโรคและอาหารปลาขนาดใหญ่และความต้องการน้ำมันปลาอาจเพิ่มเติม deplete ป่าประมง stocks2 . การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำชนิดอื่น ๆเช่น ปลาคาร์พและหอย ซึ่งเป็นสัตว์ที่กินพืชเป็นอาหาร หรือ กรองดูด , บริจาคสุทธิเครื่องใช้ปลาโลกและความมั่นคงด้านอาหาร great3 . ความหลากหลายของระบบการผลิตที่นำไปสู่ความขัดแย้ง : พื้นฐานการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเป็นทางออกที่เป็นไปได้ แต่ยังเป็นปัจจัยสนับสนุน การล่มสลายของการประมง หุ้นทั่วโลก .
ที่นี่เราตรวจสอบทางทะเลและน้ำจืด การเลี้ยงปลาต่างๆ ทั่วโลก และขอให้มีการเพิ่มหรือลดปริมาณปลาที่พร้อมใช้งาน นี้เป็นปัญหาที่วิทยาศาสตร์และนโยบายที่สำคัญและอีกหนึ่งที่ยังเน้นการรับรู้กันทั่วไปว่าเป็น ' ' การเพิ่มผลผลิตปลาในมหาสมุทรกระแส หลายคนเชื่อว่า การผลิต การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำจะชดเชยความขาดแคลนในมหาสมุทร แต่มหาสมุทรเป็นประมง เสื่อมสภาพ หรือเลี้ยงปลา จะเรียกคืนประชากรป่าโดยบรรเทาความดันในการประมง .เราสรุปได้ว่าอาร์กิวเมนต์ที่ถูกต้องสำหรับการชดเชยบางส่วนการปฏิบัติแต่โคมลอย สำหรับคนอื่น ๆ เราไม่พบหลักฐานที่สนับสนุนการฟื้นฟูอาร์กิวเมนต์ .
การวิเคราะห์ของเราเน้นในการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำแนวโน้มในอดีต 10 – 15 years-a ระยะเวลาเพิ่มขึ้นในระบบนิเวศ และการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจระหว่างการประมงและกิจกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ เราจำกัดการสนทนาของเราตะกรุม ,เสียงโห่ร้องและครัสเตเชีย ซึ่งเรียกให้สามในสี่ของการผลิต การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำทั่วโลกโดยน้ำหนัก และไม่รวม production1 สาหร่าย การประมงและการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในมหาสมุทรร่วมกันหรือแข่งขันกันบริการของระบบนิเวศชายฝั่งมากมาย รวมถึงการให้พื้นที่ที่อยู่อาศัยและสถานรับเลี้ยงเด็ก , อาหารและเมล็ด ( ตัวอ่อน ) วัสดุ และการผสมผสานของผลิตภัณฑ์ของเสียการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและการประมงทะเลเพิ่มเติมเชื่อมโยงทางเศรษฐกิจผ่านการแข่งขันในตลาดโลกสำหรับการขายผลิตภัณฑ์ของตน และได้ผ่านการรุกรานชนิดที่แปลกใหม่และการส่งผ่านเชื้อโรค แต่ละการเชื่อมต่อเหล่านี้จะตรวจสอบด้านล่าง .
เป็นการผลิตเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำยังคงเพิ่มขึ้นและเพิ่มขึ้นทั้งของความไว้วางใจและผลกระทบต่อการประมงทะเลมีแนวโน้มที่จะขยายต่อไป ความสมดุลระหว่างการปลูกป่าและปลาที่จับได้ รวมทั้งอุปทานรวมของปลาที่ใช้ได้สำหรับการบริโภคของมนุษย์จะขึ้นอยู่กับการปฏิบัติทางการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในอนาคต ในส่วนสุดท้ายที่เราสำรวจ เทคโนโลยี การจัดการ และนโยบายสนับสนุนตัวเลือกสำหรับการผลิต การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเรายืนยันว่าเกษตรกรสามารถมีส่วนร่วมกับโลก ( สุทธิ ) ปลาวัสดุเท่านั้น หากแนวโน้มปัจจุบันในปลาป่นและใช้น้ำมันปลาเพื่อการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำจะกลับและนโยบายบังคับใช้เพื่อปกป้องพื้นที่ชายฝั่งทะเลจากความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม .

เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำเป็นกิจกรรมที่หลากหลายมากกว่า 220 ชนิด ตะกรุมและหอย farmed ; ช่วงรวมถึงหอยยักษ์ที่ได้รับส่วนใหญ่ของสารอาหารจากสาหร่าย symbiotic ; หอย ซึ่งกรองแพลงก์ตอน ; ปลาคาร์พ ซึ่งส่วนใหญ่จะกินพืช และแซลมอน ซึ่ง carnivorous1 . 2 หลักเกณฑ์ กรรมสิทธิ์ในหุ้น และมีการแทรกแซงในรอบการผลิต ( พันธุ์ ) , แยกจากการประมงการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ .การเลี้ยงปลาโดยทั่วไปจะเกี่ยวข้องกับกรงของปลาในระบบรักษาความปลอดภัยภายใต้เงื่อนไขที่พวกเขาสามารถเจริญ การแทรกแซงในรอบชีวิตปลาช่วงจากการยกเว้นของสัตว์และการควบคุมของคู่แข่ง ( การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำอย่างละเอียด ) เพื่อส่งเสริมการจัดหาอาหาร ( กึ่งเข้มข้น ) เพื่อให้ความต้องการทางโภชนาการทั้งหมด ( เข้มข้น )หมายถึงการเพิ่มความหนาแน่นของแรงของแต่ละบุคคล ซึ่งต้องมีการใช้และจัดการปัจจัยการผลิตมากกว่ารุ่นของของเสีย และเพิ่มศักยภาพในการกระจายของเชื้อโรค .
การปฏิบัติการผลิตและผลกระทบต่อระบบนิเวศทางทะเลที่แตกต่างกันอย่างกว้างขวางเรื่องทั่วไปตามชายฝั่งที่ป่าหรือปลูกเมล็ดพันธุ์ที่ปลูกในฟาร์มที่เลี้ยงก้นทะเลหรือแขวนลอย อวน เชือก หรือโครงสร้างอื่น ๆ สัตว์ที่อาศัยทั้งหมดในวัสดุแวดล้อมของแพลงก์ตอนและอนุภาคอินทรีย์อาหาร หลายระบบบ่อ ถัง หรือ กรงที่ใช้ในการเกษตร ตะกรุม .ทะเลมากที่สุด และ diadromous ตะกรุมจะเลี้ยงในกระชังลอย nearshore สุทธิและโภชนาการของตนมา โดยสูตรอาหาร . ปลาคาร์พและปลาอื่น ๆมักจะตะกรุมปลูกในบ่อ มักจะรวมภายในระบบนิเวศเกษตร กุ้งครองวาสุเทพทำนาปลูกในบ่อที่ชายฝั่งฟาร์มกุ้งน้ำจืดตะกรุม แตกต่างกันไป ทั้งในความเข้มของมันและการพึ่งพาสูตรอาหารสัตว์ .
ในการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำกว้างความหลากหลายของสายพันธุ์และการผลิตการปฏิบัติแตกต่างกันสองอันดับแรกใน decade4 ได้กลายเป็นอดีตกลุ่มแรกประกอบด้วยฟาร์มเชิงพาณิชย์ที่เป็นหลักและใช้วิธีกึ่งเข้มข้นเข้มข้นผลิตปานกลาง - สูง มูลค่าสินค้าสำหรับตลาดระดับภูมิภาคหรือระดับโลก กลุ่มอื่น ๆครอบคลุมครอบครัวและสหกรณ์ฟาร์มที่ต้องพึ่งพาอย่างละเอียดและกึ่งเร่งรัดการปฏิบัติผลิตชนิดมูลค่าต่ำสำหรับตลาดยังชีพของใช้ในครัวเรือนหรือท้องถิ่นบางหน่วยงานระหว่างหน่วยงานเหล่านี้จะกลายเป็นเบลอ ในประเทศจีนและส่วนอื่น ๆของเอเชีย ตัวอย่างเช่น การดำเนินงานการทำฟาร์มมากมายที่จะเป็นทรัพยากรที่ดินและน้ำจะหายากยิ่งขึ้น และ valuable5 .
เก็บเกี่ยวน้ำหนักและมูลค่าของบริโภคอย่างกว้างขวางมากที่สุดเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำชนิดนี้จะแสดงในตารางที่ 1 เอเชียบัญชีสำหรับประมาณ 90% ของการผลิตการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำทั่วโลกและจีนคนเดียวมีส่วนช่วยมากกว่าสองในสามของ total1 . ยุโรป อเมริกาเหนือ และญี่ปุ่น โดยผลิตเพียงหนึ่งในสิบของผลผลิตการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำทั่วโลก แต่ใช้เป็นกลุ่มของฟาร์มทะเลที่ซื้อขายระหว่างประเทศ .
ตารางที่ 1 : น้ำหนักทั่วโลกและค่าเก้าของบริโภคอย่างกว้างขวางมากที่สุด

เพาะเลี้ยงสัตว์น้ำชนิดการผลิตของปลาคาร์พได้เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในเอเชีย ( ส่วนใหญ่ในประเทศจีน ) สำหรับท้องถิ่นหรือการบริโภคภาคครัวเรือนค่อนข้างน้อย . ในทางตรงกันข้าม เพิ่มปริมาณของปลาแซลมอน กุ้ง และชนิดอื่น ๆซึ่งมีการตลาดส่วนใหญ่ในประเทศอุตสาหกรรม ผลผลิต และตลาดอื่น ๆที่มีอยู่ลดลง ค่าพันธุ์ เช่น ปลานิล และปลานวลจันทร์ทะเล ,มีการเพิ่มขึ้นในทั้งสองประเทศและการพัฒนาอุตสาหกรรม ส่วนใหญ่ปลูกหอยยังมีการบริโภคในประเทศและระดับภูมิภาคในประเทศจีนและประเทศที่พัฒนาอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม การผลิตเพื่อตลาดทั่วโลกของบางชนิด รวมถึงแปซิฟิกถ้วย หอยนางรม หอยแมลงภู่ สีฟ้า , หอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ และ yesso หอยเชลล์ , เพิ่มขึ้นในการพัฒนา countries1
หลาย .พลวัตของตลาดที่มีผลต่อทั้งอุปทานและอุปสงค์ของผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำแตกต่างอย่างรวดเร็วในหมู่ประเภทของปลา ขยายกำลังการผลิตสามารถบรรเทาความกดดันในการเพาะเลี้ยงสัตว์ป่าประมงหุ้น ตัวอย่างเช่น การเพิ่มการผลิตของฟาร์มปลาที่แข่งขันโดยตรงกับปลาป่า ( เช่น กุ้งแซลมอน และหอย ) ลดราคา และสร้างเงื่อนไขที่สามารถลดการลงทุนในเรือประมงและชาวประมงความพยายามตลอดเวลา อื่น ๆ ฟาร์มปลา เช่น ปลานิล ปลานวลจันทร์ทะเล และปลาดุกช่อง ให้เลือกปลาทะเล เช่น COD , hake แฮด และ พอลล็อก เพราะโพรงตลาดได้เริ่มต้นในการพัฒนาสำหรับหลายประเภทของป่าจับปลา , อย่างไรก็ตามจับอัตราอยู่ในระดับสูงเช่นเดียวกับการผลิตทดแทนได้มี increased4 .
ความสามารถของภาคเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำแทน หรือให้เลือกตลาดทะเลจับขึ้นอย่างมากกับนโยบายเศรษฐกิจ และการประมง สูง ต้นทุนคงที่ของเรือประมง , ยืดหยุ่น วัสดุของแรงงานในอุตสาหกรรมประมงและยังคงอุดหนุนภาคการประมงที่วิธีการ 20 – 25 % ของรายได้ globally6 อาจหมายถึงการเพิ่มขึ้นในการผลิตจะไม่ส่งผลในการจับปลาป่าลดลงในระยะสั้น ในกรณีของปลาแซลมอนเพิ่มการผลิตสินค้าเกษตร ไม่ได้มีผลในการลดระดับจับแม้ 30 – 50% ลดลงในต่างประเทศราคาสำหรับสี่ห้าสายพันธุ์หลักของปลาแซลมอนป่า ( Chinook โคโฮ , สีชมพู และ ชุม ) ในช่วงปี 1990 . ปลาแซลมอนจับทั่วโลกจริง ๆ เพิ่มขึ้น 27 % ระหว่าง 2531 และ พ.ศ. 2540 ( อ้างอิงที่ 7 ) ในทํานองเดียวกัน แม้จะมีการเติบโตอย่างรวดเร็วในไทย เช่น ปลานิล ปลาอื่นจับของป่าแฮกและมี