IntroductionUrinary incontinence is

Introduction
Urinary incontinence is a common symptom during pregnancy.
The most common type of urinary incontinence in
pregnant women is stress urinary incontinence (SUI) which
is defined by the International Continence Society as ‘the
complaint of any involuntary leakage of urine on effort or
exertion, or on sneezing or coughing’ (Abrams et al. 2002).
The prevalence of SUI varies from 12% to 49% (King &
Freeman 1998, Pregazzi et al. 2002, Goldberg et al. 2003,
Dolan et al. 2004). Both prevalence and severity SUI increase
throughout pregnancy (Thorp et al. 1999, Sun et al. 2005).
Pregnancy is one of the main risk factors in the development
of SUI in young women (Peyrat et al. 2002). Prenatal
physiological changes such as increases in intra-abdominal
pressure of the growing uterus and foetal weight on the pelvic
floor muscles throughout pregnancy together with pregnancy-
related hormonal changes in progesterone, oestrogen
and relaxin may lead to reduced strength and the supportive
and sphincteric functions of the pelvic floor muscle (Hilton &
Dolan 2004).
Stress urinary incontinence affects the quality of life of
approximately 54ฦ3% of all pregnant women (Dolan et al.
2004) and it has been found that pregnant women with
urinary incontinence have poor quality of life during pregnancy
as compared to continent pregnant women (Mascarenhas
et al. 2003). Moreover, pregnant women with SUI are
especially at increased risk of permanent incontinence in the
postpartum period or later in life (Schytt et al. 2004).
Pelvic floor muscle exercise (PFME) remains the preferred
first-line method of treatment before consideration of other
treatments (Neumann et al. 2005) because PFME helps
strengthen the pelvic floor muscles and improves the efficiency
of the sphincter function of the periurethral muscle (Berghmans
et al. 1998). As shown in several previous studies, PFME is an
effective prevention for SUI during pregnancy (Sampselle et al.
1998, Morkved et al. 2003) and following delivery (Morkved
&Bo 1997, Chiarelli &Cockburn 2002). However, there is a
gap in knowledge concerning the effect of PFME on the
treatment of SUI in pregnant women

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำลำบากเป็นอาการโดยทั่วไปในระหว่างตั้งครรภ์ชนิดพบมากที่สุดลำบากในหญิงตั้งครรภ์มีความเครียดลำบาก (สุ่ย) ซึ่งถูกกำหนด โดยสังคมนานาชาติ Continence เป็น 'ร้องเรียนใด ๆ รั่วทำของปัสสาวะในความพยายาม หรือกำลังที่ต้องใช้ หรือจาม หรือไอ ' (เอบรัมส et al. 2002)ความชุกของซุยไปจนจาก 12% เป็น 49% (พระมหากษัตริย์และฟรีแมนปี 1998, Pregazzi et al. 2002, Goldberg et al. 2003Dolan et al. 2004) ชุกและความรุนแรงซุยเพิ่มตลอดการตั้งครรภ์ (Thorp et al. 1999 ซัน et al. 2005)ตั้งครรภ์เป็นหนึ่งในปัจจัยความเสี่ยงหลักในการพัฒนาของสุ่ยในสตรี (Peyrat et al. 2002) ก่อนคลอดการเปลี่ยนแปลงสรีรวิทยาเช่นเพิ่มในภายในช่องท้องความดันของมดลูกเจริญเติบโตและน้ำหนัก foetal บนอุ้งเชิงกรานกล้ามเนื้อชั้นตลอดการตั้งครรภ์ร่วมกับการตั้งครรภ์-เปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนที่เกี่ยวข้องในโปรเจสเตอโร ฮอร์โมนเอสโตรเจนrelaxin อาจทำให้ความแข็งแรงลดลงและการสนับสนุนแล้ว sphincteric ของกล้ามเนื้อเชิงกราน (ฮิลตันและDolan 2004)ลำบากความเครียดส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของประมาณ 54ฦ3% ของหญิงตั้งครรภ์ทั้งหมด (Dolan et alปี 2004) และถูกพบว่าตั้งครรภ์ผู้หญิงด้วยลำบากมีคุณภาพชีวิตไม่ดีในระหว่างตั้งครรภ์เมื่อเทียบกับผู้หญิงตั้งครรภ์ continent (Mascarenhasร้อยเอ็ด al. 2003) นอกจากนี้ มีหญิงตั้งครรภ์กับสุ่ยโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นกลั้นถาวรในการระยะเวลาหลังคลอดหรือในภายหลังในชีวิต (Schytt et al. 2004)ออกกำลังกายกล้ามเนื้อเชิงกราน (PFME) ยังคง ต้องบรรทัดแรกวิธีการรักษาก่อนที่จะพิจารณากันรักษา (Neumann et al. 2005) เนื่องจากช่วย PFMEเสริมสร้างกล้ามเนื้อเชิงกราน และช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในของการทำงานของหูรูดของกล้ามเนื้อ periurethral (Berghmansร้อยเอ็ด al. 1998) แสดงในหลายการศึกษาก่อนหน้านี้ PFME เป็นการป้องกันที่มีประสิทธิภาพสำหรับสุ่ยในระหว่างตั้งครรภ์ (Sampselle et alปี 1998, Morkved et al. 2003) และวิธีจัดส่ง (Morkvedและบ่อ 1997, Chiarelli และ Cockburn 2002) อย่างไรก็ตาม มีการช่องว่างในความรู้เกี่ยวกับผลของ PFME ในการรักษาของสุ่ยในหญิงตั้งครรภ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
ปัสสาวะไม่หยุดยั้งเป็นอาการที่พบบ่อยในระหว่างตั้งครรภ์.
ชนิดที่พบบ่อยที่สุดของภาวะกลั้นปัสสาวะใน
หญิงตั้งครรภ์เป็นภาวะปัสสาวะเล็ด (หมี่) ซึ่ง
ถูกกำหนดโดยสมาคมนานาชาติมักมากเป็น '
การร้องเรียนของการรั่วไหลโดยไม่สมัครใจใด ๆ ของปัสสาวะในความพยายามหรือ
การออกแรง หรือจามหรือไอ '(อับราฮัม et al. 2002).
ความชุกของหมี่แตกต่างกันไปจาก 12% เป็น 49% (พระมหากษัตริย์และ
ฟรีแมน 1998 Pregazzi et al. 2002 โกลด์เบิร์ก et al. 2003
Dolan et al. 2004) ทั้งความชุกและความรุนแรงเพิ่มขึ้นหมี่
ตลอดการตั้งครรภ์ (Thorp et al. 1999 อาทิตย์ et al. 2005).
การตั้งครรภ์เป็นหนึ่งในปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญในการพัฒนา
ของหมี่ในหญิงสาว (Peyrat et al. 2002) ก่อนคลอด
การเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาเช่นการเพิ่มขึ้นภายในช่องท้อง
ความดันของมดลูกเจริญเติบโตของทารกในครรภ์และน้ำหนักในอุ้งเชิงกราน
กล้ามเนื้ออุ้งตลอดการตั้งครรภ์พร้อมกับตั้งครรภ์
การเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนที่เกี่ยวข้องในกระเทือนสโตรเจน
และ Relaxin อาจนำไปสู่ความแข็งแรงลดลงและสนับสนุน
ฟังก์ชั่นและ sphincteric ของ กล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน (ฮิลตันและ
Dolan 2004).
ภาวะปัสสาวะเล็ดมีผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของ
ประมาณ 54 ฦ 3% ของหญิงตั้งครรภ์ทั้งหมด (Dolan et al.
2004) และได้รับการพบว่าหญิงตั้งครรภ์ที่มี
ภาวะกลั้นปัสสาวะไม่ได้มีคุณภาพไม่ดี ของชีวิตในระหว่างการตั้งครรภ์
เมื่อเทียบกับทวีปหญิงตั้งครรภ์ (คา
et al. 2003) นอกจากนี้หญิงตั้งครรภ์ที่มีหมี่เป็น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของความมักมากในกามถาวรใน
ระยะหลังคลอดหรือหลังจากนั้นในชีวิต (Schytt et al. 2004).
กล้ามเนื้อเชิงกรานพื้นห้องออกกำลังกาย (PFME) ยังคงเป็นที่ต้องการ
วิธีการบรรทัดแรกของการรักษาก่อนที่การพิจารณาของอื่น ๆ
การรักษา (นอยมันน์ et al. 2005) เพราะ PFME ช่วย
เสริมสร้างกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานและปรับปรุงประสิทธิภาพ
การทำงานของกล้ามเนื้อหูรูดของกล้ามเนื้อ periurethral (Berghmans
et al. 1998) ดังแสดงในการศึกษาก่อนหน้าหลาย PFME คือ
การป้องกันที่มีประสิทธิภาพสำหรับหมี่ระหว่างการตั้งครรภ์ (Sampselle et al.
1998 Mørkved et al. 2003) และการส่งมอบต่อไปนี้ (Mørkved
และบ่อ 1997 Chiarelli และเบิร์น 2002) แต่มี
ช่องว่างในความรู้เกี่ยวกับผลกระทบของการ PFME ใน
การรักษาหมี่ในหญิงตั้งครรภ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำคืออาการปัสสาวะเล็ดบ่อยในระหว่างตั้งครรภ์ .
ชนิดที่พบมากที่สุดของระบบทางเดินปัสสาวะในผู้หญิงตั้งครรภ์ปัสสาวะไม่หยุดยั้งความเครียด

( ซุ่ย ) ซึ่งกำหนดโดยสมาคม CIO ระหว่างประเทศเป็น '
การร้องเรียนใด ๆของการรั่วไหลของปัสสาวะในความพยายามหรือ
ออกแรง หรือจาม หรือไอ” เอบรัมส์ et al .
2002 )ความชุกของซุ่ยไปจาก 12% 49% ( กษัตริย์&
ฟรีแมน 1998 pregazzi et al . 2002 โกลด์เบิร์ก et al . 2003
Dolan et al . 2004 ) ทั้ง ความชุกและความรุนแรงเพิ่ม
ซุ่ยตลอดการตั้งครรภ์ ( Thorp et al . 1999 , Sun et al . 2005 ) .
การตั้งครรภ์เป็นหนึ่งในปัจจัยเสี่ยงหลักในการพัฒนา
ซุ่ยในหญิงสาว ( peyrat et al . 2002 ) ก่อนคลอด
การเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยา เช่น เพิ่มความดันใน
เติบโตน้ำหนักมดลูกและอุ้งเชิงกราน foetal
ชั้นกล้ามเนื้อตลอดการตั้งครรภ์ร่วมกับการตั้งครรภ์ที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนโปรเจสเตอโรนใน -
,
รีแล็กซินฮอร์โมนเอสโตรเจนและอาจนำไปสู่การลดกำลังและสนับสนุน sphincteric
และการทำงานของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน ( Hilton &
โด 2004 )
ปัสสาวะไม่หยุดยั้งความเครียดมีผลต่อคุณภาพชีวิต
ประมาณ 54 ฦ 3 % ของหญิงตั้งครรภ์ทั้งหมด ( Dolan et al .
2004 ) และพบว่า หญิงตั้งครรภ์ที่มี
ปัสสาวะเล็ดมีคุณภาพไม่ดีของชีวิตในระหว่างการตั้งครรภ์
เมื่อเทียบกับหญิงตั้งครรภ์ทวีป ( Mascarenhas
et al . 2003 ) นอกจากนี้หญิงตั้งครรภ์กับซุ่ยเป็น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของความถาวรใน
คลอดหรือในชีวิตในภายหลัง ( schytt et al . 2004 ) .
กล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานการออกกำลังกาย ( pfme ) ยังคงต้องการ
2 วิธีรักษาก่อนที่จะพิจารณาการรักษาอื่น ๆ
( Neumann et al . 2005 ) เพราะ pfme ช่วย
เสริมสร้างกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน และช่วยเพิ่มประสิทธิภาพ
การทำงานของกล้ามเนื้อของหูรูด periurethral ( berghmans
et al . 1998 ) ตามที่แสดงในการศึกษาก่อนหน้านี้หลาย pfme เป็น
การป้องกันที่มีประสิทธิภาพสำหรับซุ่ยในระหว่างตั้งครรภ์ ( sampselle et al .
1998 morkved et al . 2546 ) และตามการส่งมอบ ( morkved
&โบ chiarelli &ค็อกเบิร์น 1997 , 2002 ) อย่างไรก็ตาม มี
ช่องว่างในความรู้เกี่ยวกับผลของ pfme บน

รักษาซุ่ยในหญิงตั้งครรภ์