Besson’s dissertation gives us an i

Besson’s dissertation gives us an idea of the importance of natural rubber in the incomes of farmers in Buké Ekung, a village in Pattani province (Besson, 2002). In this village, direct production of rubber accounts for at least 40% to 50% of the total monetary income of all types of production units surveyed, and its share can be as high as 70% for some groups. When sharetapping rents are
included, the revenue from rubber growing accounts for more than half of all monetary income for a majority of production units.13 In absolute value, rubber alone enables almost all types of production units to reach the subsistence level, or even the level required to replace the stock of trees.
Simien (2005) models the profitability of the various rubber-growing systems in the Songkhla and Phatthalung provinces. According to this study, there are farms planted solely with rubber trees, with no other crops whatsoever. These farms are profitable if they have more than 2 ha of rubber trees, since this size enables them to replant only one hectare at a time when it becomes necessary to replace their stock. This system might work for small farms using family labour and a very low level of investment, but generally it is used by large estates. In both provinces, moreover, intercropping of rubber and fruit trees seems to be on the increase, notably because of the rise in durian prices. These systems are much more labour-intensive than single-crop rubber farming, but they enable farmers to cope with fluctuations in rubber prices.
The existence of sharetapping systems, described in Simien (2005), tends to demonstrate that a substantial number of farmers make their livelihoods as rubber tappers, but are too poor to have their own stock.
Regardless of which production system is used, farmers’ heavy dependence on the income from rubber means that they do not suspend production even when prices are very low

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิทยานิพนธ์ปริญญาเอกของ Besson ทำให้เราคิดความสำคัญของยางธรรมชาติในรายได้ของเกษตรกรใน Buké Ekung หมู่บ้านในจังหวัดปัตตานี (Besson, 2002) ในหมู่บ้านนี้ โดยตรงผลิตยางบัญชีสำหรับน้อย 40% ถึง 50% ของเงินรายได้รวมทุกประเภทของหน่วยผลิตที่สำรวจ และส่วนแบ่งได้สูงถึง 70% สำหรับกลุ่มบาง เมื่อมีค่าเช่า sharetappingรวม รายได้จากยางบัญชีการเจริญเติบโตมากกว่าครึ่งหนึ่งของทั้งหมดเงินรายได้ส่วนใหญ่ของ units.13 ผลิตในค่าสัมบูรณ์ ยางเพียงอย่างเดียวทำให้เกือบทุกชนิดของหน่วยการผลิตถึงระดับชีพ หรือแม้แต่ระดับต้องแทนหุ้นของต้นไม้ Simien (2005) รุ่นผลกำไรของระบบยางเติบโตที่ต่าง ๆ ในจังหวัดสงขลาและพัทลุง ตามการศึกษานี้ มีฟาร์มปลูก ด้วยต้นยาง มีไม่อื่นพืชเลยแต่เพียงผู้เดียว ฟาร์มเหล่านี้มีผลกำไรได้มากกว่า 2 ฮา ยางต้นไม้ ตั้งแต่ขนาดนี้ทำให้ replant เท่าหนึ่ง hectare ครั้งเมื่อจะต้องเปลี่ยนหุ้นของพวกเขา ระบบนี้อาจทำงานสำหรับฟาร์มขนาดเล็กที่ใช้แรงงานครอบครัวและการลงทุนในระดับต่ำมาก แต่โดยทั่วไปถูกใช้ โดยนิคมขนาดใหญ่ ในทั้งสองจังหวัด นอก intercropping ยางและต้นไม้ดูเหมือนจะเพิ่มมาก ยวดเนื่องจากการเพิ่มขึ้นของราคาของทุเรียน ระบบเหล่านี้จะมากแรงงานเร่งรัดกว่ายางเดียวพืชเกษตร แต่ทำเกษตรกรเพื่อรับมือกับความผันผวนของราคายาง การดำรงอยู่ของระบบ sharetapping ใน Simien (2005), มีแนวโน้มที่แสดงให้ เห็นถึงจำนวนเกษตรกรให้พบวิถีชีวิตของพวกเขาเป็นยาง tappers แต่ยากจนเกินไปจะมีหุ้นของตนเอง โดยใช้ระบบการผลิต เกษตรกรหนักพึ่งรายได้จากยางหมายความ ว่า พวกเขาไม่ระงับการผลิตแม้ราคาจะต่ำมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิทยานิพนธ์ Besson ทำให้เราคิดที่สำคัญของยางธรรมชาติรายได้ของเกษตรกรใน Buke Ekung หมู่บ้านในจังหวัดปัตตานี (เบส, 2002) ในหมู่บ้านนี้การผลิตโดยตรงของบัญชียางเป็นเวลาอย่างน้อย 40% ถึง 50% ของรายได้รวมของเงินทุกประเภทของหน่วยการผลิตที่สำรวจและหุ้นที่สามารถจะสูงถึง 70% สำหรับบางกลุ่ม เมื่อค่าเช่า sharetapping จะ
รวมรายได้จากยางบัญชีที่เพิ่มขึ้นมานานกว่าครึ่งหนึ่งของรายได้ทั้งหมดทางการเงินส่วนใหญ่ของการผลิตใน units.13 ค่าสัมบูรณ์ยางเพียงอย่างเดียวช่วยให้เกือบทุกประเภทของหน่วยการผลิตไปถึงระดับการดำรงชีวิตหรือแม้กระทั่ง ระดับต้องเปลี่ยนหุ้นของต้นไม้.
Simien (2005) รูปแบบการทำกำไรของระบบยางเติบโตต่าง ๆ ในจังหวัดสงขลาและพัทลุง จากการศึกษานี้มีฟาร์มปลูก แต่เพียงผู้เดียวที่มีต้นยางที่ไม่มีพืชอื่น ๆ แต่อย่างใด ฟาร์มเหล่านี้จะทำกำไรได้ถ้าพวกเขามีมากขึ้นกว่า 2 ไร่ของต้นยางตั้งแต่ขนาดนี้ช่วยให้พวกเขา replant เพียงหนึ่งเฮคเตอร์ในช่วงเวลาที่มันจะกลายเป็นสิ่งที่จำเป็นที่จะเปลี่ยนหุ้นของพวกเขา ระบบนี้จะทำงานสำหรับฟาร์มขนาดเล็กที่ใช้แรงงานในครอบครัวและระดับที่ต่ำมากของการลงทุน แต่โดยทั่วไปแล้วจะใช้ที่ดินขนาดใหญ่ ในจังหวัดทั้งสองนอกจากนี้แซมของต้นยางพาราและผลไม้ที่ดูเหมือนว่าจะมีเพิ่มมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากการเพิ่มขึ้นของราคาทุเรียน ระบบเหล่านี้เป็นแรงงานเข้มข้นมากขึ้นกว่าการเลี้ยงยางเดียวพืช แต่พวกเขาช่วยให้เกษตรกรที่จะรับมือกับความผันผวนของราคายาง.
การดำรงอยู่ของระบบ sharetapping ที่อธิบายไว้ใน Simien (2005) มีแนวโน้มที่จะแสดงให้เห็นว่าจำนวนมากของเกษตรกรให้ วิถีชีวิตของพวกเขาเป็นกรีดยาง แต่ยากจนเกินไปที่จะมีสต็อกของตัวเอง.
โดยไม่คำนึงถึงระบบการผลิตที่มีการใช้การพึ่งพาหนักของเกษตรกรรายได้จากยางหมายความว่าพวกเขาไม่ได้ระงับการผลิตแม้ในขณะที่ราคาที่ต่ำมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบสสันของวิทยานิพนธ์ให้เราความคิดของความสำคัญของยางธรรมชาติในรายได้ของเกษตรกรใน Buk ekung ) เป็นหมู่บ้านในจังหวัดปัตตานี ( เบสสัน , 2002 ) หมู่บ้านนี้โดยตรงการผลิตของบัญชียางอย่างน้อยร้อยละ 40 ถึง 50 % ของทั้งหมดการเงินรายได้ทุกประเภทของหน่วยการผลิตทั้งหมด และหุ้นของ บริษัท สามารถเป็นสูงเป็น 70% สำหรับบางกลุ่ม เมื่อ sharetapping ค่าเช่าบ้าน
รวมรายได้จากการปลูกยางบัญชีมากกว่าครึ่งหนึ่งของทั้งหมดการเงินรายได้ส่วนใหญ่ของ units.13 การผลิตในค่าสัมบูรณ์ , ยางไว้ให้เกือบทุกประเภทของหน่วยผลิตถึงระดับยังชีพ หรือแม้แต่ระดับต้องเปลี่ยนหุ้นของต้นไม้
simien ( 2548 ) รุ่นกำไรของระบบการปลูกยางต่าง ๆ ใน จ. สงขลา และพัทลุง จังหวัด จากผลการศึกษานี้ มีฟาร์มปลูก แต่เพียงผู้เดียวกับต้นยางที่ไม่มีพืชอื่น ๆใด ๆ ฟาร์มเหล่านี้เป็นประโยชน์ถ้าพวกเขามีมากกว่า 2 ไร่ ต้นยางตั้งแต่ขนาดนี้ช่วยให้พวกเขาปลูกเพียง 1 ไร่ ในเวลาที่มันจะกลายเป็นที่จำเป็นแทนหุ้นของพวกเขา ระบบนี้จะทำงานสำหรับฟาร์มขนาดเล็ก ใช้แรงงานในครอบครัวและระดับต่ำมากของการลงทุน แต่โดยทั่วไปแล้วมันถูกใช้ โดยนิคมอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ ทั้งในจังหวัด และการปลูกยางพาราและไม้ผลที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะ เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของราคาทุเรียนระบบเหล่านี้มีมากขึ้นแรงงานเข้มข้นกว่าเดียวปลูกยางการเกษตร แต่พวกเขาช่วยให้เกษตรกร เพื่อรับมือกับความผันผวนของราคายาง
การดำรงอยู่ของ sharetapping ระบบที่อธิบายไว้ใน simien ( 2005 ) , มีแนวโน้มที่จะแสดงให้เห็นว่า มีจำนวนเพิ่มขึ้นของเกษตรกร ทำให้วิถีชีวิตของพวกเขาเป็นผู้ประกอบอาชีพกรีดยาง แต่ยากจนเกินไปที่จะมีหุ้นของพวกเขาเอง
ไม่ว่าระบบการผลิตที่ใช้ของเกษตรกร , การพึ่งพาหนักในรายได้จากยางหมายความว่าพวกเขาไม่ระงับการผลิต แม้ว่าราคาจะต่ำมาก