We’ll start with problem one. The t

We’ll start with problem one. The tone of the film is most decidedly “teengirlriffic.” Every emotion is overplayed and overstated, every scene drips with an immature melodrama. Both Kristen Stewart and Robert Pattinson are guilty throughout this of rushing the moments, with Stewart, in particular, trying to convey a few dozen emotions with each word of dialogue. Nothing is done in the movie without an overriding arc of awkwardness. I get that the teen years are dramatic, and that every interaction is heightened by the newness of the situation. But as an audience member it’s impossible to keep up that level of mania. Far easier to roll the eyes and disconnect.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราจะเริ่มต้น ด้วยปัญหาหนึ่ง สุดเด็ด "teengirlriffic " เป็นเสียงของฟิล์ม ทุกอารมณ์ overplayed และระบุมากกว่าความจริง ฉากทุกหยด ด้วยการ melodrama immature คริสเตนสจ๊วตและโรเบิร์ตแพตตินสันได้ผิดตลอดนี้ของวิ่งช่วง กับสจ๊วต โดยเฉพาะ พยายามถ่ายทอดกี่โหลอารมณ์กับคำแต่ละบทสนทนา ไม่มีอะไรแล้วในภาพยนตร์โดยไม่ต้องเอาชนะส่วนโค้งของ awkwardness ฉันได้รับปีวัยรุ่นอย่างมาก และที่โต้ตอบทุกจะสูง โดยใหม่ของสถานการณ์ แต่เป็นสมาชิกเป็นผู้ชม ก็ไม่สามารถที่จะเก็บที่ระดับความบ้าคลั่ง ห่างไกลได้ง่ายขึ้นกลอกตา และยกเลิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราจะเริ่มต้นด้วยปัญหาหนึ่ง โทนของภาพยนตร์สุดเด็ด " teengirlriffic ” ทุกอารมณ์ และคุยโวเกินไปละ คุณนาย ทุกฉากหยดกับหนังรักวัยรุ่น ทั้ง Kristen Stewart และ Robert Pattinson จะผิดตลอดการวิ่งช่วงเวลา กับสจ๊วต โดยพยายามถ่ายทอดอารมณ์ไม่กี่โหล แต่ละคำพูด บทสนทนาไม่มีอะไรจะทำในหนังไม่มีนโยบายเป็นผู้ดำเนินรายการ . ฉันเอาปีวัยรุ่นอย่างมาก และทุกปฏิสัมพันธ์คือ heightened โดยนวัตกรรมของสถานการณ์ แต่เป็นผู้ชมสมาชิกมันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้ขึ้นระดับของความบ้าคลั่ง . ไกลง่ายต่อการพับตา และตัดการเชื่อมต่อ .