Ling Jie, who was closest to him, l

Ling Jie, who was closest to him, looked at Yun Che’s condition, and his eyeballs had almost popped out from their sockets. Earlier, Ling Jie had even warned Yun Che that if he was unable to block it, he might possibly die. However, he was confident that Yun Che would be capable of blocking it, though, it would be inevitable for him to be extremely fatigued after that. However, even if he were to die, he would not have thought that the strike which he had poured his entire sword intent and profound energy into… would actually only tear his clothes into pieces, and cause a few small wounds that were no different than itches to him!

Clang!

The cherished sword which he would usually treat as though it was his life, was directly thrown onto the ground. He fell flat on his butt, and shouted out as though he had been broken. “I’m not fighting anymore… I quit, I quit, I quit! I surrender! Aaaaaahh… I, Ling Jie, will never, ever, ever, ever… ever fight with a monster like you ever again!!”

After saying the two words “I surrender”, Ling Jie momentarily felt his body relaxing, as though the heavy boulder that had been pressing on his body had been removed. In this battle, he had used his full strength, and yet, he still lost. He should have felt a great sense of gratification and satisfaction, but to that earlier battle, Ling Jie’s strongest feeling was nothing but “unbearable”.

He had never felt this unbearable in all the fights he had fought. Usually, when he sparred with the senior brothers Heavenly Sword Villa, even if his opponents were to overpower him by a large margin, he would not be undaunted, and would clash against them fiercely like a young tiger. Even if he were to be injured in those battles, he would not feel any hint of fear or have the thought of retreating. But, when he exchanged blows with Yun Che, he was constantly nervous and cautious. When slashed or pierced by a light sword, as long as he could prevent it from hitting his fatal points, it would at most give him a scar. But if he were to make contact with a heavy sword, it would not be exaggerated for his entire body to get smashed. His strikes were nimble and ever-changing, his speed was as fast as the wind, and he kept his intentions unpredictable. Yet, in front of Yun Che’s heavy sword, all of those had basically turned into mere ornaments: No matter how fast the speed of your sword, no matter how many sword beams you make, no matter how tricky the angles are, I will simply smash my sword towards it. Either I blow away all of your sword beams, or I force you to retract your sword and retreat far, far away.

During the exchange, most of the time, it could be said that no matter how close or how far away Ling Jie was, he was always on guard against every single one of Yun Che’s strikes. He was over-cautious, his mind strained throughout the entire battle, and he did not dare to slack off even a single bit. No matter if it was his heart or body, it was as though a gigantic boulder was pressing on them, and he could hardly breathe.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลิง Jie ผู้ให้พระ ดูสภาพ Yun Che และดวงเขามีเกือบโผล่ออกจากซ็อกเก็ตของพวกเขา ก่อนหน้านี้ ลิงช๊อบได้แม้เตือน Che ยุนว่า ถ้าเขาไม่สามารถบล็อก เขาอาจจะตาย อย่างไรก็ตาม เขาก็มั่นใจว่า Yun Che จะสามารถปิดกั้นมัน แม้ว่า มันจะหลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับเขาเหนื่อยมากหลังจากนั้น อย่างไรก็ตาม ถึงแม้เขาจะตาย เขาจะไม่มีความคิดที่ตีซึ่งเขามีเทดาบทั้งพลังงานเจตนา และลึกซึ้งใน...จะจริงเพียงฉีกเสื้อผ้าของเขาเป็นชิ้น และทำให้เกิดแผลเล็กน้อยที่ไม่ต่างจาก itches เขาClangดาบหัวแก้วหัวแหวนซึ่งเขามักจะถือว่ามันเป็นชีวิตของเขา ก็ตรงลงบนพื้นดิน เขาล้มลงบนก้นของเขา และตะโกนออกมาว่าเขาได้เสีย "ฉัน:ไม่ได้ต่อสู้อีกต่อไป... เลิก เลิก เลิก ฉันยอมแพ้ Aaaaaahh ... ลิง Jie จะไม่เคย เคย เคย เคย...เคยต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเหมือนคุณอีก!! "หลังจากพูดคำสองคำ "ฉันยอมจำนน" ลิงช๊อบชั่วขณะรู้สึกว่าเขาร่างกายผ่อนคลาย ว่าหินหนักที่มีการกดบนร่างกายของเขาถูกลบออก ในการต่อสู้ เขาได้ใช้พลังของเขาเต็ม และยัง เขายังคงสูญเสียไป เขาควรรู้สึกพึงพอใจและความรู้สึก แต่การต่อสู้นั้นก่อนหน้า หลิงจี้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งเป็นอะไรแต่ "เหลือทน"เขาไม่เคยได้รู้สึกทนไม่ได้นี้ในการต่อสู้เขาได้ต่อสู้ มักจะ เมื่อเขา sparred กับพี่น้องวิลล่าดาบสวรรค์ อาวุโสถึงแม้ฝ่ายตรงข้ามของเขาเอาชนะเขา โดยระยะขอบขนาดใหญ่ ไม่ต้องไม่สะทกสะท้าน และปะทะกับพวกเขาอย่างรุนแรงต้องเสือหนุ่ม ถึงแม้เขาจะเสียหายในการต่อสู้นั้น เขาจะไม่รู้สึกใด ๆ แนะนำกลัว หรือมีความคิดของการถอยทัพ แต่ เมื่อเขาแลกหมัดกับ Yun Che เขาตลอดเวลาประสาท และระมัดระวัง เมื่อเฉือน หรือถูกแทง ด้วยดาบแสง ตราบใดที่เขาสามารถป้องกันจากการตีของเขาจุดร้าย มันจะมากที่สุดให้เขารอยแผลเป็น แต่ถ้าเขาจะทำการติดต่อกับดาบหนัก มันจะไม่ได้พูดเกินจริงสำหรับร่างกายของเขาทั้งหมดจะถูกทุบ นัดเขาว่องไว และเปลี่ยนแปลง ความเร็วของเขาคือความเร็วลม และเขาเก็บความตั้งใจของเขาคาดเดาไม่ ยัง หน้ายุน Che ดาบหนัก ทุกคนมีพื้นกลายเป็นเพียงเครื่องประดับ: ว่าวิธีที่รวดเร็วความเร็วของดาบของคุณ ไม่ว่าคานดาบหลายวิธีที่คุณทำ ไม่ว่าวิธีหากินมุมมี ฉันเพียงแค่จะชนดาบของฉันต่อมัน ทั้งที่ผมเป่าด้วยการฉายแสงทั้งหมดเก็บของดาบของคุณ หรือผมบังคับคุณถอนดาบของคุณ และถอยห่างไกล ห่างไกลในระหว่างการแลกเปลี่ยน เวลา พูดว่า ไม่ว่าใกล้ หรือว่าไกลล่าเจียหลิงถูก เขาก็มักจะคุ้มกันกับทุกหนึ่งเดียวของ Yun Che นัด เขาก็ระวังมากเกินไป เครียดจิตใจของเขาตลอดการต่อสู้ทั้งหมด และเขาไม่กล้าขึงปิดแม้แต่นิดเดียว ไม่ ว่าถ้ามันเป็นหัวใจของเขาหรือร่างกาย ก็ว่าหินขนาดใหญ่ถูกกดบนพวกเขา และเขาแทบไม่สามารถหายใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลิง Jie ซึ่งเป็นที่อยู่ใกล้เขามองไปที่สภาพ Yun เจ๊และดวงตาของเขาได้โผล่เกือบจะออกจากซ็อกเก็ตของพวกเขา ก่อนหน้านี้หลิง Jie ได้แม้แต่เตือน Yun เจ๊ว่าถ้าเขาไม่สามารถที่จะปิดกั้นมันเขาอาจจะตาย แต่เขาก็มั่นใจว่าเจ๊ยุนจะมีความสามารถในการปิดกั้นมันแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงสำหรับเขาที่จะเหนื่อยมากหลังจากนั้น อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะตายเขาจะไม่ได้คิดว่าการนัดหยุดงานที่เขาได้เทเจตนาดาบของเขาทั้งหมดและพลังงานที่ลึกซึ้งลงไป ... จะจริงเพียงฉีกเสื้อผ้าของเขาเป็นชิ้นและก่อให้เกิดบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่แตกต่างจาก คันกับเขา! เสียงดังกราว! ดาบหัวแก้วหัวแหวนซึ่งเขามักจะปฏิบัติราวกับว่ามันเป็นชีวิตของเขาถูกโยนลงบนพื้นดิน เขาตกแบนบนก้นของเขาและตะโกนออกมาราวกับว่าเขาได้ถูกทำลายลง "ผมไม่ได้ต่อสู้อีกต่อไป ... ผมเลิกผมเลิกผมเลิก! ฉันยอมแพ้! Aaaaaahh ... ฉันหลิง Jie จะไม่เคยเคยเคยเคย ... เคยต่อสู้กับมอนสเตอร์เหมือนที่คุณเคยอีกครั้ง !! " หลังจากกล่าวคำสองคำ" ฉันยอมจำนน "หลิง Jie ชั่วขณะรู้สึกว่าร่างกายของเขาผ่อนคลายราวกับว่าหนัก ก้อนหินที่ได้รับการกดบนร่างของเขาถูกถอดออก ในสงครามครั้งนี้เขาได้ใช้เต็มแรงของเขาและยังเขายังคงสูญหาย เขาควรจะมีความรู้สึกความรู้สึกที่ดีของความพึงพอใจและความพึงพอใจ แต่ที่การสู้รบก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งหลิง Jie เป็นอะไร แต่ "เหลือทน". เขาไม่เคยรู้สึกว่าเรื่องนี้ทนไม่ได้ในการต่อสู้ทั้งหมดที่เขาได้ต่อสู้ โดยปกติเมื่อเขาประกับพี่น้องอาวุโสดาบวิเศษวิลล่าแม้ว่าฝ่ายตรงข้ามของเขาก็จะเอาชนะเขาใหญ่ริมเขาจะไม่สะทกสะท้านและจะปะทะกับพวกเขาอย่างรุนแรงเหมือนเสือหนุ่ม แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้เหล่านั้นเขาจะไม่รู้สึกคำใบ้ของความหวาดกลัวใด ๆ หรือมีความคิดของการถอย แต่เมื่อเขาแลกหมัดกับหยุนเจ๊เขาเป็นอย่างต่อเนื่องประสาทและระมัดระวัง เมื่อเฉือนหรือแทงด้วยดาบแสงตราบใดที่เขาสามารถป้องกันไม่ให้มันจากการตีจุดที่อันตรายถึงชีวิตของเขาไว้ที่ส่วนใหญ่จะให้เขามีแผลเป็น แต่ถ้าเขาจะทำให้การติดต่อกับดาบหนักก็จะไม่ได้รับการพูดเกินจริงสำหรับร่างกายทั้งหมดของเขาจะได้รับการทุบ การนัดหยุดงานของเขามีความว่องไวและเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา, ความเร็วของเขาให้เร็วที่สุดเท่าลมและเขาเก็บความตั้งใจของเขาคาดเดาไม่ได้ แต่ในด้านหน้าของดาบหนัก Yun เจ๊ทั้งหมดของผู้ที่มีการเปิดพื้นเข้าเครื่องประดับเพียง: ไม่ว่าวิธีการที่รวดเร็วความเร็วดาบของคุณไม่ว่ากี่คานดาบให้คุณไม่ว่าวิธีหากินมุมเป็นผมก็จะ ชนดาบของเราต่อมัน อย่างใดอย่างหนึ่งที่ผมระเบิดออกทั้งหมดของคานดาบของคุณหรือฉันบังคับให้คุณดึงดาบของคุณและถอยไกลออกไป. ในระหว่างการแลกเปลี่ยนมากที่สุดของเวลาก็อาจจะพูดได้ว่าไม่ว่าใกล้หรือไกลแค่ไหนไม่ออกไปหลิง Jie เป็น เขาเป็นเสมอในการป้องกันทุกหนึ่งเดียวของการนัดหยุดงาน Yun เจ๊ เขาได้รับมากกว่าระมัดระวังความคิดของเขาเครียดตลอดทั้งการต่อสู้และเขาไม่กล้าที่จะหย่อนออกแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นหัวใจหรือร่างกายของเขาไม่มีมันก็เหมือนกับว่าก้อนหินขนาดยักษ์ถูกกดที่พวกเขาและเขาแทบจะไม่สามารถหายใจ