Ernest van den HaagJohn M. Olin Pro

Ernest van den Haag

John M. Olin Professor of Jurisprudence and Public Policy, Fordham University.


In an average year about 20,000 homicides occur in the United States. Fewer than 300 convicted murderers are sentenced to death. But because no more than thirty murderers have been executed in any recent year, most convicts sentenced to death are likely to die of old age (1). Nonetheless, the death penalty looms large in discussions: it raises important moral questions independent of the number of executions (2).

The death penalty is our harshest punishment (3). It is irrevocable: it ends the existence of those punished, instead of temporarily imprisoning them. Further, although not intended to cause physical pain, execution is the only corporal punishment still applied to adults (4). These singular characteristics contribute to the perennial, impassioned controversy about capital punishment.

I. DISTRIBUTION

Consideration of the justice, morality, or usefulness, of capital punishment is often conflated with objections to its alleged discriminatory or capricious distribution among the guilty. Wrongly so. If capital punishment is immoral in se, no distribution cannot affect the quality of what is distributed, be it punishments or rewards. Discriminatory or capricious distribution thus could not justify abolition of the death penalty. Further, maldistribution inheres no more in capital punishment than in any other punishment.

Maldistribution between the guilty and the innocent is, by definition, unjust. But the injustice does not lie in the nature of the punishment. Because of the finality of the death penalty, the most grievous maldistribution occurs when it is imposed upon the innocent. However, the frequent allegations of discrimination and capriciousness refer to maldistribution among the guilty and not to the punishment of the innocent (5).

Maldistribution of any punishment among those who deserves it is irrelevant to its justice or morality. Even if poor or black convicts guilty of capital offenses suffer capital punishment, and other convicts equally guilty of the same crimes do not, a more equal distribution, however desirable, would merely be more equal. It would not be more just to the convicts under sentence of death.

Punishments are imposed on person, not on racial or economic groups. Guilt is personal. The only relevant question is: does the person to be executed deserve the punishment? Whether or not others who deserved the same punishment, whatever their economic or racial group, have avoided execution is irrelevant. If they have, the guilt if the executed convicts would not be diminished, nor would their punishment be less deserved. To put the issue starkly, if the death penalty were imposed on guilty blacks, but not on guilty whites, or, if it were imposed by a lottery among the guilty, this irrationally discriminatory or capricious distribution would neither make the penalty unjust, nor cause anyone to be unjustly punished, despite the undue impunity bestowed on others (6).

Equality, in short, seems morally less important than justice. And justice is independent of distributional inequalities. The ideal of equal justice demands that justice be equally distributed, not that it be replace by equality. Justice requires that as many of the guilty as possible be punished, regardless of whether others have avoided punishment. To let these others escape the deserved punishment does not do justice to them, or to society. But it is not unjust to those who could not escape.

These moral considerations are not meant to deny that irrational discrimination, or capriciousness, would be inconsistent with constitutional requirements. But I am satisfied that the Supreme Court has in fact provided for adherence to the constitutional requirement of equality as much as is possible. Some inequality is indeed unavoidable as a practical matter in any system (7). But, ultra posse nemo obligatur. (Nobody is bound beyond ability)(8).

Recent data reveal little direct racial discrimination in the sentencing of those arrested and convicted of murder. (9) The abrogation of the death penalty for rape has eliminated a major source of racial discrimination. Concededly, some discrimination based on the race of murder victims may exist; yet, this discrimination affects criminal murder victimizers in an unexpected way. Murderers of whites are thought more likely to be executed than murderers of blacks. Black victims, then, are less fully vindicated than white ones. However, because most black murderers kill blacks, black murderers are spared the death penalty more often than are white murderers. They fare better than most white murderers (10). The motivation behind unequal distribution of the death penalty may well have been to discriminate against blacks, but the result has favored them. Maldistribution is thus a straw man for empirical as well as analytical reasons.

II. MISCARRIAGES OF JUSTICE

In a recent survey Professors Hugo Adam Bedau and Michael Radelet found that 7000 persons were executed in the United States between 1900 and 1985 and that 35 were innocent of capital crimes (11). Among the innocents they list Sacco and Vanzetti as well as Ethel and Julius Rosenberg. Although their data may be questionable, I do not doubt that, over a long enough period, miscarriages of justice will occur even in capital cases.

Despite precautions, nearly all human activities, such as trucking, lighting, or construction, cost the lives of some innocent bystanders. We do not give up these activities, because the advantages, moral or material, outweigh the unintended losses (12). Analogously, for those who think the death penalty just, miscarriages of justice are offset by the moral benefits and the usefulness of doing justice. For those who think death penalty unjust even when it does not miscarry, miscarriages can hardly be decisive.

III. DETERRENCE

Despite much recent work, there has been no conclusive statistical demonstration that the death penalty is a better deterrent than are alternative punishments (13). However, deterrence is less than decisive for either side. Most abolitionists acknowledge that they would continue to favor abolition even if the death penalty were shown to deter more murders than alternatives could deter (14). Abolitionists appear to value the life of a convicted murderer or, at least, his non-execution, more highly than they value the lives of the innocent victims who might be spared by deterring prospective murderers.

Deterrence is not altogether decisive for me either. I would favor retention of the death penalty as retribution even if it were shown that the threat of execution could not deter prospective murderers not already deterred by the threat of imprisonment (15). Still, I believe the death penalty, because of its finality, is more feared than imprisonment, and deters some prospective murderers not deterred by the thought of imprisonment. Sparing the lives of even a few prospective victims by deterring their murderers is more important than preserving the lives of convicted murderers because o the possibility, or even the probability, tht executing them would not deter others. Whereas the live of the victims who might be saved are valuable, that of the murderer has only negative value, because of his crime. Surely the criminal law is meant to protect the lives of potential victims in preference to those of actual murderers.

Murder rates are determined by many factors; neither the severity nor the probability of the threatened sanction is always decisive. However, for the long run, I share the view of Sir James Fitzjames Stephen: "Some men, probably, abstain from murder because they fear that if they committed murder they would be hanged. Hundreds of thousands abstain from it because they regard it with horror. One great reason why they regard it with horror is that murderers are hanged (16)" Penal sanctions are useful in the long run for the formation of the internal restraints so necessary to control crime. The severity and finality of the death penalty is appropriate to the seriousness and the finality of murder (17).

IV. INCIDENTAL ISSUES: COST, RELATIVE

SUFFERING, BRUTALIZATION

Many nondecisive issues are associated with capital punishment. Some believe that the monetary cost of appealing a capital sentence is excessive (18). Yet most comparisons of the cost of life imprisonment with the cost of life imprisonment with the cost of execution, apart from their dubious relevance, are flawed at least by the implied assumption that life prisoners will generate no judicial costs during their imprisonment. At any rate, the actual monetary costs are trumped by the importance of doing justice.

Others insist that a person sentenced to death suffers more than his victim suffered, and that this (excess) suffering is undue according to the lex talionis (rule of retaliation) (19). We cannot know whether the murderer on death row suffers more than his victim suffered; however, unlike the murderer, the victim deserved none of the suffering inflicted. Further, the limitations of the lex talionis were meant to restrain private vengeance, not the social retribution that has taken its place. Punishment-- regardless of the motivation-- is not intended to revenge, offset, or compensate for the victim's suffering, or to measured by it. Punishment is to vindicate the law and the social order undermined by the crime. This is why a kidnapper's penal confinement is not limited to the period for which he imprisoned his victim; nor is a burglar's confinement meant merely to offset the suffering or the harm he caused his victim; nor is it meant only to offset the advantage he gained (20).

Another argument heard at least since Beccaria (21) is that, by killing a murderer, we encourage, endorse, or legitimize unlawful killing Yet, although all punishments are meant to be unpleasant, it is seldom argued that the

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เออร์เนส van den ฮากจอห์นเมตรแลงศาสตราจารย์นิติศาสตร์และนโยบายสาธารณะFordham University. ในปีเฉลี่ยประมาณ 20,000 คดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกา น้อยกว่า 300 จะถูกตัดสินลงโทษฆาตกรตัดสินประหารชีวิต แต่เนื่องจากไม่เกินสามสิบฆาตกรได้รับการดำเนินการในปีเมื่อเร็ว ๆ นี้นักโทษส่วนใหญ่ตัดสินประหารชีวิตมีแนวโน้มที่จะตายจากวัยชรา (1) อย่างไรก็ตามโทษประหารชีวิต looms ขนาดใหญ่ในการอภิปราย. มันทำให้เกิดคำถามสำคัญที่เป็นอิสระทางศีลธรรมของจำนวนการประหารชีวิต (2) โทษประหารชีวิตคือการลงโทษที่รุนแรงของเรา (3) มันเป็นเอาคืนไม่ได้: มันจะจบการดำรงอยู่ของผู้ที่ถูกลงโทษแทนการจำคุกพวกเขาชั่วคราว นอกจากนี้ถึงแม้จะไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้เกิดความเจ็บปวดทางกาย, การดำเนินการเป็นเพียงการลงโทษทางร่างกายนำไปใช้กับผู้ใหญ่ที่ยังคง (4) ลักษณะเหล่านี้เอกพจน์นำไปสู่การยืนต้นความขัดแย้งรุนแรงเกี่ยวกับโทษประหาร. I. การกระจายการพิจารณาของความยุติธรรมคุณธรรมหรือประโยชน์ของโทษประหารมักจะแฟทต์กับการคัดค้านการจัดจำหน่ายที่ถูกกล่าวหาเลือกปฏิบัติหรือไม่แน่นอนในหมู่ผู้กระทำผิด เพื่อให้ผิด ถ้าโทษประหารผิดศีลธรรมในทะเลเดดซีไม่มีการจัดจำหน่ายไม่สามารถส่งผลกระทบต่อคุณภาพของสิ่งที่มีการกระจายไม่ว่าจะเป็นการลงโทษหรือรางวัล การกระจายการเลือกปฏิบัติหรือไม่แน่นอนจึงไม่สามารถแสดงให้เห็นถึงการยกเลิกโทษประหารชีวิต นอกจากนี้ maldistribution inheres ไม่มากในการลงโทษทุนกว่าในการลงโทษอื่น ๆ . Maldistribution ระหว่างความผิดและเป็นผู้บริสุทธิ์โดยความหมายที่ไม่เป็นธรรม แต่ความอยุติธรรมไม่ได้อยู่ในลักษณะของการลงโทษ เพราะวาระสุดท้ายของโทษประหารชีวิตที่ maldistribution สาหัสมากที่สุดเกิดขึ้นเมื่อมีการบังคับให้ผู้บริสุทธิ์ อย่างไรก็ตามข้อกล่าวหาบ่อยของการเลือกปฏิบัติและการทำตามอำเภอใจอ้างถึง maldistribution ในหมู่ผู้ที่มีความผิดและจะไม่ลงโทษของผู้บริสุทธิ์ (5). Maldistribution ของการลงโทษใด ๆ ในหมู่ผู้ที่สมควรได้รับมันไม่เกี่ยวข้องกับความยุติธรรมหรือศีลธรรมอันดีของ แม้ว่านักโทษที่ไม่ดีหรือสีดำมีความผิดในความผิดรับโทษทุนทุนและนักโทษคนอื่น ๆ มีความผิดอย่างเท่าเทียมกันของการก่ออาชญากรรมเดียวกันไม่กระจายเท่า ๆ กันมากขึ้น แต่ต้องการเพียงจะเป็นกันมากขึ้น มันจะไม่เป็นมากขึ้นเพียงเพื่อให้นักโทษที่อยู่ภายใต้ประหารชีวิต. ลงโทษที่กำหนดไว้ในบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มเชื้อชาติหรือกลุ่มทางเศรษฐกิจ ความผิดส่วนบุคคล คำถามที่เกี่ยวข้องเท่านั้นคือไม่คนที่จะดำเนินการสมควรได้รับการลงโทษหรือไม่ หรือไม่ว่าคนอื่น ๆ ที่สมควรได้รับการลงโทษเดียวกันสิ่งที่กลุ่มทางเศรษฐกิจหรือเชื้อชาติของพวกเขาจะหลีกเลี่ยงการดำเนินการที่ไม่เกี่ยวข้อง ถ้าพวกเขามีความผิดในกรณีที่นักโทษประหารชีวิตจะไม่ได้ลดลงหรือการลงโทษของพวกเขาจะสมควรได้รับน้อย ที่จะนำปัญหาเอาใจใส่ถ้าโทษประหารชีวิตถูกกำหนดไว้ในคนผิวดำมีความผิด แต่ไม่ได้อยู่ในคนผิวขาวมีความผิดหรือถ้ามันถูกกำหนดโดยการจับสลากในหมู่ผู้ที่มีความผิดนี้การกระจายการเลือกปฏิบัติไม่มีเหตุสมควรหรือไม่แน่นอนจะไม่ทำให้การลงโทษที่ไม่เป็นธรรมและไม่ก่อให้เกิด ทุกคนที่จะได้รับการลงโทษอย่างไม่เป็นธรรมแม้จะมีการยกเว้นโทษเกินควรมอบให้กับคนอื่น ๆ (6). ความเท่าเทียมกันในระยะสั้นดูเหมือนศีลธรรมความสำคัญน้อยกว่าความยุติธรรม และความยุติธรรมที่เป็นอิสระจากความไม่เท่าเทียมกันกระจาย เหมาะของความยุติธรรมที่เท่าเทียมกันเรียกร้องให้ความยุติธรรมได้รับการกระจายอย่างเท่าเทียมกันไม่ว่ามันจะเปลี่ยนโดยเท่าเทียมกัน ผู้พิพากษากำหนดให้เป็นจำนวนมากของผู้กระทำผิดที่เป็นไปได้จะถูกลงโทษโดยไม่คำนึงว่าคนอื่น ๆ ได้หลีกเลี่ยงการลงโทษ เพื่อให้คนอื่น ๆ เหล่านี้หลบหนีสมควรได้รับการลงโทษไม่ได้ทำเพื่อความยุติธรรมพวกเขาหรือให้กับสังคม แต่มันไม่ได้เป็นธรรมต่อผู้ที่ไม่สามารถหลบหนี. เหล่านี้การพิจารณาทางศีลธรรมไม่ได้หมายถึงการเลือกปฏิบัติปฏิเสธว่าไม่มีเหตุผลหรือตามอำเภอใจจะไม่สอดคล้องกับความต้องการของรัฐธรรมนูญ แต่ผมพอใจที่ศาลฎีกาได้ในความเป็นจริงมีให้สำหรับการยึดมั่นกับความต้องการรัฐธรรมนูญของความเท่าเทียมกันมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ความไม่เท่าเทียมกันบางคนย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้เป็นเรื่องจริงในระบบใด ๆ (7) แต่กองทหารพิเศษ Nemo obligatur (ไม่มีใครถูกผูกไว้เกินความสามารถ) (8). ข้อมูลล่าสุดแสดงให้เห็นถึงการเหยียดผิวน้อยโดยตรงในการพิจารณาคดีของผู้ถูกจับและถูกตัดสินของการฆาตกรรม (9) การยกเลิกโทษประหารชีวิตข่มขืนมีกรอบเป็นแหล่งสำคัญของการเหยียดผิว concededly การเลือกปฏิบัติบนพื้นฐานของการแข่งขันของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆาตกรรมอาจมีอยู่; ยังเลือกปฏิบัตินี้มีผลต่อความผิดทางอาญา victimizers ฆาตกรรมในทางที่ไม่คาดคิด ฆาตกรของคนผิวขาวมีความคิดที่มีโอกาสมากขึ้นที่จะดำเนินการกว่าฆาตกรของคนผิวดำ ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อสีดำแล้วมีน้อยอย่างเต็มที่พิสูจน์ให้เห็นถึงกว่าคนขาว แต่เนื่องจากส่วนใหญ่สีดำฆาตกรฆ่าคนผิวดำฆาตกรสีดำจะได้งดเว้นโทษประหารชีวิตบ่อยกว่าฆาตกรเป็นสีขาว พวกเขาได้ค่าโดยสารที่ดีกว่ามากที่สุดฆาตกรสีขาว (10) แรงจูงใจที่อยู่เบื้องหลังการกระจายไม่เท่ากันของโทษประหารชีวิตอาจเป็นไปได้ที่จะเลือกปฏิบัติกับคนผิวดำ แต่ผลที่ได้รับการสนับสนุนพวกเขา Maldistribution จึงเป็นฟางสำหรับการทดลองเช่นเดียวกับเหตุผลการวิเคราะห์. ครั้งที่สอง การแท้งบุตรยุติธรรมในการสำรวจล่าสุดอาจารย์อดัมฮิวโก้ Bedau และไมเคิล Radelet 7000 พบว่าผู้ที่ถูกประหารชีวิตในประเทศสหรัฐอเมริการะหว่าง 1900 และปี 1985 และ 35 ที่เป็นผู้บริสุทธิ์ของอาชญากรรมทุน (11) ในบรรดาผู้บริสุทธิ์พวกเขารายการซักโคและเช่นเดียวกับเอเธลและจูเลียสโรเซนเบิร์ก แม้ว่าข้อมูลของพวกเขาอาจจะสงสัยฉันไม่สงสัยว่าเป็นระยะเวลานานพอแท้งบุตรของความยุติธรรมจะเกิดขึ้นแม้ในกรณีทุน. แม้จะมีข้อควรระวังในเกือบทุกกิจกรรมของมนุษย์เช่นรถบรรทุก, ไฟ, หรือการก่อสร้างค่าใช้จ่ายในชีวิตของ บางคนยืนดูผู้บริสุทธิ์ เราจะไม่ให้กิจกรรมเหล่านี้เพราะข้อดีศีลธรรมหรือวัสดุที่มีค่าเกินความสูญเสียที่ไม่ได้ตั้งใจ (12) Analogously สำหรับผู้ที่คิดว่าโทษประหารชีวิตเพียงการแท้งบุตรของความยุติธรรมได้รับการชดเชยด้วยผลประโยชน์ทางศีลธรรมและประโยชน์ของการทำความยุติธรรม สำหรับผู้ที่คิดว่าโทษประหารชีวิตไม่เป็นธรรมแม้ในขณะที่มันไม่แท้งแท้งบุตรแทบจะไม่สามารถจะแตกหัก. III ยับยั้งแม้จะมีการทำงานที่ผ่านมามากยังไม่มีข้อสรุปสถิติการสาธิตว่าโทษประหารชีวิตเป็นอุปสรรคที่ดีกว่าที่มีการลงโทษทางเลือก (13) อย่างไรก็ตามการยับยั้งน้อยกว่าเด็ดขาดทั้งสองข้าง ที่พักพิงส่วนใหญ่ยอมรับว่าพวกเขาจะยังคงสนับสนุนการยกเลิกแม้ว่าโทษประหารชีวิตที่มีการแสดงที่จะยับยั้งการฆาตกรรมมากกว่าทางเลือกที่สามารถยับยั้ง (14) พักพิงปรากฏคุณค่าชีวิตของฆาตกรตัดสินหรืออย่างน้อยก็ไม่ใช่การกระทำของเขามากขึ้นสูงกว่าที่พวกเขาเห็นคุณค่าของชีวิตของเหยื่อผู้บริสุทธิ์ที่อาจจะมีการงดเว้นจากการสกัดกั้นฆาตกรที่คาดหวัง. ยับยั้งไม่ได้โดยสิ้นเชิงเด็ดขาดสำหรับฉันอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันจะให้ประโยชน์แก่การเก็บรักษาของโทษประหารชีวิตเป็นกรรมแม้ว่าจะได้รับการแสดงให้เห็นว่าเป็นภัยคุกคามของการดำเนินการไม่สามารถยับยั้งฆาตกรที่คาดหวังไม่ได้ขัดขวางแล้วโดยภัยคุกคามของการจำคุก (15) แต่ถึงกระนั้นผมเชื่อว่าโทษประหารชีวิตเพราะวาระสุดท้ายของมันคือกลัวกว่าจำคุกและสกัดกั้นบางฆาตกรที่คาดหวังไม่ได้ขัดขวางโดยความคิดของการจำคุก ประหยัดชีวิตของแม้กระทั่งผู้ที่ตกเป็นเหยื่อในอนาคตไม่กี่โดยการสกัดกั้นฆาตกรของพวกเขามีความสำคัญมากกว่าการรักษาชีวิตของฆาตกรตัดสินเพราะ o ความเป็นไปได้หรือแม้กระทั่งความน่าจะเป็น tht ดำเนินการพวกเขาจะไม่เป็นอุปสรรคอื่น ๆ ในขณะที่มีชีวิตอยู่ของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อที่อาจจะได้รับการบันทึกเป็นที่มีคุณค่าของฆาตกรมีเพียงค่าลบเพราะอาชญากรรมของเขา แน่นอนกฎหมายอาญาจะหมายถึงการปกป้องชีวิตของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อที่มีศักยภาพในการตั้งค่าให้กับผู้ที่ฆาตกรที่เกิดขึ้นจริง. อัตราการฆาตกรรมจะถูกกำหนดโดยปัจจัยหลาย; ทั้งความรุนแรงและไม่น่าจะเป็นของการลงโทษที่ถูกคุกคามอยู่เสมอเด็ดขาด แต่สำหรับระยะยาวร่วมกันฉันมุมมองของเซอร์เจมส์ Fitzjames สตีเฟ่น "ผู้ชายบางคนอาจจะละเว้นจากการฆ่าคนตายเพราะพวกเขากลัวว่าถ้าพวกเขาลงมือฆ่าพวกเขาจะต้องถูกแขวนคอนับร้อยนับพันงดเพราะพวกเขาคิดว่ามันมี. สยองขวัญ. หนึ่งในเหตุผลที่ดีว่าทำไมพวกเขาคิดว่ามันเป็นด้วยความกลัวว่าจะถูกแขวนคอฆาตกร (16) "การลงโทษกฎหมายอาญามีประโยชน์ในระยะยาวสำหรับการก่อตัวของหมอนรองภายในดังนั้นสิ่งที่จำเป็นในการควบคุมอาชญากรรม ความรุนแรงและวาระสุดท้ายของโทษประหารชีวิตเหมาะสมกับความรุนแรงและวาระสุดท้ายของการฆาตกรรม (17). IV ปัญหาที่เกิดจากอุบัติเหตุ: ค่าใช้จ่าย, ญาติทุกข์เหมือนสัตว์ร้ายปัญหาnondecisive หลายคนที่เกี่ยวข้องกับโทษประหาร บางคนเชื่อว่าค่าใช้จ่ายทางการเงินที่น่าสนใจของประโยคทุนมากเกินไป (18) แต่ส่วนใหญ่ของการเปรียบเทียบค่าใช้จ่ายของจำคุกตลอดชีวิตที่มีค่าใช้จ่ายของจำคุกตลอดชีวิตที่มีค่าใช้จ่ายในการดำเนินการที่นอกเหนือจากความสัมพันธ์ที่น่าสงสัยของพวกเขามีข้อบกพร่องอย่างน้อยโดยสมมติฐานโดยนัยว่านักโทษจะสร้างชีวิตไม่มีค่าใช้จ่ายในระหว่างการพิจารณาคดีจำคุกของพวกเขา ในอัตราใด ๆ ค่าใช้จ่ายทางการเงินที่เกิดขึ้นจริงจะกุตามความสำคัญของการทำความยุติธรรม. อื่น ๆ ยืนยันว่าเป็นคนตัดสินประหารชีวิตทนทุกข์ทรมานมากกว่าเหยื่อของเขาได้รับความเดือดร้อนและที่นี้ (ส่วนเกิน) ทุกข์เกินควรตาม lex talionis (กฎของการตอบโต้ ) (19) เราไม่สามารถทราบว่าฆาตกรประหารทนทุกข์ทรมานมากกว่าเหยื่อของเขาได้รับความเดือดร้อน; แต่แตกต่างจากฆาตกรเหยื่อสมควรได้รับความทุกข์ทรมานไม่มีการต่อสู้ นอกจากนี้ข้อ จำกัด ของ talionis lex ที่มีความหมายที่จะยับยั้งการแก้แค้นส่วนตัวไม่ใช่การลงโทษทางสังคมที่เกิดขึ้นของ Punishment-- โดยไม่คำนึงถึง motivation-- ที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะแก้แค้นชดเชยหรือชดเชยความทุกข์ทรมานของเหยื่อหรือวัดจากมัน การลงโทษคือการแสดงให้เห็นถึงกฎหมายและระเบียบสังคมทำลายโดยความผิดทางอาญา นี่คือเหตุผลที่คุมขังเรือนจำลักพาตัวของไม่ได้ จำกัด อยู่กับช่วงเวลาที่เขาถูกคุมขังเหยื่อของเขา; ไม่เป็นที่คุมขังขโมยของความหมายเพียงเพื่อชดเชยความทุกข์หรือเป็นอันตรายที่เกิดจากการที่เขาเป็นเหยื่อของเขา ไม่เป็นมันหมายเพียงเพื่อชดเชยประโยชน์ที่เขาได้รับ (20). อีกประการหนึ่งก็ได้ยินอย่างน้อยก็ตั้งแต่ Beccaria (21) ก็คือว่าโดยการฆ่าฆาตกรเราขอแนะนำให้รับรองหรือถูกต้องตามกฎหมายการฆ่าที่ผิดกฎหมาย แต่ถึงแม้ว่าการลงโทษทั้งหมดจะหมายถึง ไม่เป็นที่พอใจก็เป็นที่ถกเถียงกันว่าไม่ค่อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เออร์เนสต์ แวน เดน ค

จอห์นเมตร โอลิน ศาสตราจารย์ด้านนิติศาสตร์และนโยบายสาธารณะ มหาวิทยาลัยฟอร์ดแฮม


เฉลี่ยปีประมาณ 20 , 000 ฆาตกรรมเกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา น้อยกว่า 300 ข้อหาฆาตกรรมถูกตัดสินให้ประหารชีวิต แต่ไม่เกินสามสิบ ฆาตกร ได้ดำเนินการในช่วงปี ส่วนใหญ่นักโทษที่ถูกตัดสินประหารชีวิตในมีแนวโน้มที่จะตายจากอายุ ( 1 ) อย่างไรก็ตามโทษประหาร looms ขนาดใหญ่ในการอภิปราย : มันเพิ่มคำถามสำคัญจริยธรรมอิสระของจำนวนของการประหารชีวิต ( 2 ) .

การลงโทษประหารชีวิตเป็นการลงโทษที่รุนแรงของเรา ( 3 ) มันเป็นอย่างไร : สิ้นสุดการดำรงอยู่ของผู้ลงโทษแทนชั่วคราว กักขังพวกเขา เพิ่มเติม แต่ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้เกิดอาการปวดทางกายภาพการเป็นเพียงการลงโทษยังใช้กับผู้ใหญ่ ( 4 ) ลักษณะเหล่านี้ทำให้เอกพจน์ perennial กระตุ้นอารมณ์การโต้เถียงเกี่ยวกับโทษประหาร .



. . การพิจารณาของความยุติธรรม คุณธรรม หรือประโยชน์ของโทษประหารชีวิตมักผสมรวมกับการคัดค้านข้อกล่าวหาการเลือกปฏิบัติหรือการเอาแต่ใจของความผิด ผิดแล้ว