Economic AchievementThe main achiev

Economic Achievement

The main achievement of ASEAN has been the maintenance of an uninterrupted period of peace and stability during which the individual Member Countries have been able to concentrate on promoting rapid and sustained economic growth and modernization. The dynamism of the Southeast Asian economies is something many countries would like to acquire for themselves. For about 25 years from 1970 to 1995, ASEAN's GDP grew at an average annual rate of 7.0 percent. Today, Southeast Asia has a total market of about 500 million people and a combined GDP of more than US$ 700 billion.

Over the years, ASEAN's overall trade grew from US$ 10 billion in 1967, US$ 14 billion in 1970, US$ 134 billion in 1980, US$ 302 billion in 1990 to US$ 650 billion in 1995. With its combined trade value, ASEAN is the fourth largest trading entity in the world after the European Union, the United States and Japan.

ASEAN belongs to the wider East Asian region which is approaching economic parity with the North American region and the European Union. While the combined GDP of East Asian countries was only 4 percent of world GNP in 1960, it was 25 percent in 1992 and is projected to be 33 percent by 2010. East Asian central banks now hold close to 45 percent of the world's foreign reserves.

ASEAN's modernization efforts have brought about changes in the region's structure of production. Between 1970 and 1993, the primary sector's share decreased from 27% to 20%, secondary sector increased significantly from 26% to 33%, while the tertiary sector sustained its share at 47%. The same trend was reflected in the region's labor force composition. The proportion of the region's labor force engaged in agriculture declined from 61% in the mid-70s to 53% in 1990. Industrial and service sectors have rapidly become the region's major sources of employment. These developments have advanced ASEAN members' efforts to attain a status of newly-industrializing economies.

Although there is no denying the economic achievements of the ASEAN countries, the efficacy of ASEAN's economic cooperation has been the subject of mixed reviews, largely because of an insufficient appreciation on the part of ASEAN's critics of some fundamental constraints that the ASEAN economies had to contend with. The ASEAN economies were so diverse in their stages of development, with very little complementarities to start with, the adoption of common economic policies could have created winners and losers. Also, there was not much intra-regional trade. They were all looking to external markets in which they were competitors. The effort to avoid a situation where there are lucky winners and bitter losers could have thoroughly paralyzed any other group. But in the case of ASEAN countries, it only made them judiciously deliberate during the initial stages. Given that alone, the development of effective modalities of intra-ASEAN economic cooperation was bound to be a long and tedious trek.

The first milestone in ASEAN economic cooperation was the First ASEAN Summit held in Bali in 1976. Attached to the Declaration of ASEAN Concord, one of two historic documents yielded by the Summit, was a Program of Action that set forth three important instruments of ASEAN economic cooperation: the ASEAN Industrial Projects (AIP), the Preferential Trading Arrangements (PTA) and the ASEAN Industrial Cooperation (AIC) schemes. Later, the AIC would be complemented by the ASEAN Industrial Joint Ventures (AIJV). The ASEAN Leaders also decided to launch joint efforts on such areas as food, energy, cooperation to improve access to markets outside ASEAN and coordination of their positions on global economic issues.

The following year, at the Kuala Lumpur Summit, ASEAN vigorously advanced its economic cooperation with its major trading partners through the launching of dialogue relations with Japan, Australia and New Zealand. This was the start of ASEAN's extensive linkages with its Dialogue Partners which were mostly the region's major sources of trade, capital, technology and development assistance.

The Manila Summit of 1987 revitalized ASEAN's economic agenda. There, the ASEAN Leaders agreed on a package of measures and understandings to widen the coverage of the Preferential Tariff Arrangement (PTA) through such measures as progressive reduction in the number of items in the exclusion list, deepening of the margin of preference and relaxation of the ASEAN-content requirement in the rules of origin. ASEAN also decided to make the ASEAN Industrial Joint Ventures (AIJV) Scheme more flexible, quicker to implement and more attractive to private investors. Closer cooperation in the fields of finance and banking, commodities, trade in services, energy, transportation and communication and food, agriculture and forestry were also encouraged. Furthermore, the ASEAN Leaders declared 1992, the 25th Anniversary Year of ASEAN, as "Visit ASEAN Year".

Following the Singapore Summit Declaration of 1992 elevating ASEAN economic cooperation to a higher plane, the ASEAN Economic Ministers signed the Agreement on the Common Effective Preferential Tariff Scheme (CEPT) for the ASEAN Free Trade Area (AFTA). The decision to create a free trade area was regarded as a qualitative leap in the history of ASEAN economic cooperation. The original CEPT Agreement covered manufactured products including capital goods and processed agricultural products. This was later expanded to include unprocessed agricultural products. Two years following its initial implementation, ASEAN decided to accelerate the time frame of AFTA from 15 to 10 years. In addition to tariff reductions and the elimination of non-tariff barriers, trade facilitation measures are also being undertaken, such as, adoption of an ASEAN Agreement on Customs, the implementation of Green Lane System for CEPT products to expedite customs clearance, adoption of ASEAN common customs form, elimination of customs surcharges and harmonization of standards, customs nomenclature and valuation.

With a view to rationalizing and broadening the scope of existing industrial arrangements following the implementation of the CEPT Scheme for AFTA, the ASEAN Economic Ministers adopted a new ASEAN Industrial Cooperation (AICO) scheme in 1996. The AICO scheme aims to promote joint manufacturing industrial activities between ASEAN-based companies. Under this scheme, AICO products, upon their approval, shall immediately enjoy preferential tariff rates of 0-5 percent. This is another policy initiative to further promote the ASEAN region as an investment area.

Economic cooperation between ASEAN and its immediate neighbors has been pursued both on a bilateral and regional basis. Realizing the economic potential of the Mekong Basin at the heart of the mainland Southeast Asia, a basic framework for the ASEAN-Mekong Basin Development Cooperation was adopted in June 1996. The Mekong Basin program complements various other cooperative activities being undertaken by the Mekong River Commission, donor countries like Japan and the Republic of Korea, and other multilateral agencies like the Asian Development Bank.

At the subregional level, ASEAN supports the formation and operation of "natural growth areas" involving contiguous localities of several states. There are now three active growth areas in operation, namely, the Singapore-Johor-Riau Growth Triangle (SIJORI), the Indonesia-Malaysia-Thailand Growth Triangle (IMT-GT), and the Brunei Darussalam-Indonesia-Malaysia-Philippines East ASEAN Growth Area (BIMP-EAGA).

After three decades, the main lines of ASEAN economic cooperation may be rounded up as follows:

Cooperation in trade and investment began with the introduction of the ASEAN Preferential Tariff Arrangement (PTA) in 1977 and will culminate in the attainment of the ASEAN Free Trade Area. ASEAN has also adopted a Plan of Action for the Promotion of Foreign Direct Investment and Intra-ASEAN Investment towards the realization of the ASEAN Investment Area by 2010 and free flow of investment by 2020. Cooperation on the protection of intellectual property, aimed at promoting the confidence of investors and sources of technology, is also underway.

Cooperation in industry started with the implementation of the ASEAN Industrial Projects (AIP) in 1976, followed by the ASEAN Industrial Joint Venture (AIJV) Scheme introduced in 1983 and the Brand-to-Brand Complementation (BBC) scheme of 1988. In 1996, the ASEAN Industrial Cooperation Scheme was adopted to replace the earlier schemes.

Cooperation in finance and banking is aimed at promoting the development of capital markets, free movement of capital and other financial resources, including further liberalization of the use of ASEAN currencies in trade and investments. The ASEAN Ministerial Understanding on Finance Cooperation also covers the areas of banking, customs matters, insurance matters, taxation and public finance, monetary policy cooperation and human resource development in the area of financial services.

Cooperation in food, agriculture and forestry began almost immediately following the establishment of ASEAN with the agreement to create a Committee on Food Production and Supply and Fisheries cooperation in 1968. Cognizant of the basically agrarian character of the region and noting its high vulnerability to wide fluctuations in the production and supply of basic foodstuffs, ASEAN established a Food Security Reserve and ASEAN Emergency Rice Reserve in 1979. Since then, many other forms of cooperation in the field of agriculture followed, such as, the enforcement of ASEAN Quarantine Ring and sharing of training and extension resources. ASEAN Members are also undertaking technical joint cooperation to better manage, conserve, develop and market forest resources.

Cooperation in minerals and energy is being pursued on the basis of an agreed framework and program of action in support of the industrialization of Member Countries an

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสำเร็จทางเศรษฐกิจความสำเร็จที่สำคัญของอาเซียนได้รับการรักษาเป็นระยะอย่างต่อเนื่องของสันติภาพและเสถียรภาพซึ่งแต่ละประเทศสมาชิกได้จะเน้นส่งเสริมการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว และ sustained และทันสมัย สามัคคีของประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นสิ่งที่หลายประเทศอยากซื้อสำหรับตัวเอง ประมาณ 25 ปีจาก 1970 1995, GDP ของอาเซียนเติบโตที่มีอัตราเฉลี่ยต่อปีร้อยละ 7.0 วันนี้ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีตลาดรวมประมาณ 500 ล้านคนและมี GDP รวมของมากกว่า 700 พันล้านเหรียญสหรัฐฯปี การค้าโดยรวมของอาเซียนเพิ่มขึ้นจาก 10 พัน ล้านเหรียญสหรัฐฯ ใน 1967, 14 พัน ล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปี 1970, 134 พัน ล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปี 1980, 302 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปี 1990 การ 650 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปี 1995 อาเซียนเป็นเอนทิตีค้าสี่ที่ใหญ่ที่สุดในโลกหลังสหภาพยุโรป สหรัฐอเมริกา และญี่ปุ่น มีมูลค่าการค้ารวมอาเซียนเป็นภูมิภาคเอเชียตะวันออกกว้างที่กำลังมาถึงพาริตี้ทางเศรษฐกิจกับภูมิภาคอเมริกาเหนือและสหภาพยุโรป ในขณะที่ประเทศจีดีพีของเอเชียตะวันออกรวมเป็น 4 เปอร์เซ็นต์ของมวลโลกเท่าใน 1960 มีร้อยละ 25 ในปี 1992 และคาดว่าจะได้ร้อยละ 33 โดย 2010 ตอนนี้ค้างธนาคารกลางเอเชียตะวันออกใกล้กับร้อยละ 45 ของทุนสำรองต่างประเทศของโลกASEAN's modernization efforts have brought about changes in the region's structure of production. Between 1970 and 1993, the primary sector's share decreased from 27% to 20%, secondary sector increased significantly from 26% to 33%, while the tertiary sector sustained its share at 47%. The same trend was reflected in the region's labor force composition. The proportion of the region's labor force engaged in agriculture declined from 61% in the mid-70s to 53% in 1990. Industrial and service sectors have rapidly become the region's major sources of employment. These developments have advanced ASEAN members' efforts to attain a status of newly-industrializing economies.Although there is no denying the economic achievements of the ASEAN countries, the efficacy of ASEAN's economic cooperation has been the subject of mixed reviews, largely because of an insufficient appreciation on the part of ASEAN's critics of some fundamental constraints that the ASEAN economies had to contend with. The ASEAN economies were so diverse in their stages of development, with very little complementarities to start with, the adoption of common economic policies could have created winners and losers. Also, there was not much intra-regional trade. They were all looking to external markets in which they were competitors. The effort to avoid a situation where there are lucky winners and bitter losers could have thoroughly paralyzed any other group. But in the case of ASEAN countries, it only made them judiciously deliberate during the initial stages. Given that alone, the development of effective modalities of intra-ASEAN economic cooperation was bound to be a long and tedious trek.
The first milestone in ASEAN economic cooperation was the First ASEAN Summit held in Bali in 1976. Attached to the Declaration of ASEAN Concord, one of two historic documents yielded by the Summit, was a Program of Action that set forth three important instruments of ASEAN economic cooperation: the ASEAN Industrial Projects (AIP), the Preferential Trading Arrangements (PTA) and the ASEAN Industrial Cooperation (AIC) schemes. Later, the AIC would be complemented by the ASEAN Industrial Joint Ventures (AIJV). The ASEAN Leaders also decided to launch joint efforts on such areas as food, energy, cooperation to improve access to markets outside ASEAN and coordination of their positions on global economic issues.

The following year, at the Kuala Lumpur Summit, ASEAN vigorously advanced its economic cooperation with its major trading partners through the launching of dialogue relations with Japan, Australia and New Zealand. This was the start of ASEAN's extensive linkages with its Dialogue Partners which were mostly the region's major sources of trade, capital, technology and development assistance.

The Manila Summit of 1987 revitalized ASEAN's economic agenda. There, the ASEAN Leaders agreed on a package of measures and understandings to widen the coverage of the Preferential Tariff Arrangement (PTA) through such measures as progressive reduction in the number of items in the exclusion list, deepening of the margin of preference and relaxation of the ASEAN-content requirement in the rules of origin. ASEAN also decided to make the ASEAN Industrial Joint Ventures (AIJV) Scheme more flexible, quicker to implement and more attractive to private investors. Closer cooperation in the fields of finance and banking, commodities, trade in services, energy, transportation and communication and food, agriculture and forestry were also encouraged. Furthermore, the ASEAN Leaders declared 1992, the 25th Anniversary Year of ASEAN, as "Visit ASEAN Year".

Following the Singapore Summit Declaration of 1992 elevating ASEAN economic cooperation to a higher plane, the ASEAN Economic Ministers signed the Agreement on the Common Effective Preferential Tariff Scheme (CEPT) for the ASEAN Free Trade Area (AFTA). The decision to create a free trade area was regarded as a qualitative leap in the history of ASEAN economic cooperation. The original CEPT Agreement covered manufactured products including capital goods and processed agricultural products. This was later expanded to include unprocessed agricultural products. Two years following its initial implementation, ASEAN decided to accelerate the time frame of AFTA from 15 to 10 years. In addition to tariff reductions and the elimination of non-tariff barriers, trade facilitation measures are also being undertaken, such as, adoption of an ASEAN Agreement on Customs, the implementation of Green Lane System for CEPT products to expedite customs clearance, adoption of ASEAN common customs form, elimination of customs surcharges and harmonization of standards, customs nomenclature and valuation.

With a view to rationalizing and broadening the scope of existing industrial arrangements following the implementation of the CEPT Scheme for AFTA, the ASEAN Economic Ministers adopted a new ASEAN Industrial Cooperation (AICO) scheme in 1996. The AICO scheme aims to promote joint manufacturing industrial activities between ASEAN-based companies. Under this scheme, AICO products, upon their approval, shall immediately enjoy preferential tariff rates of 0-5 percent. This is another policy initiative to further promote the ASEAN region as an investment area.

Economic cooperation between ASEAN and its immediate neighbors has been pursued both on a bilateral and regional basis. Realizing the economic potential of the Mekong Basin at the heart of the mainland Southeast Asia, a basic framework for the ASEAN-Mekong Basin Development Cooperation was adopted in June 1996. The Mekong Basin program complements various other cooperative activities being undertaken by the Mekong River Commission, donor countries like Japan and the Republic of Korea, and other multilateral agencies like the Asian Development Bank.

At the subregional level, ASEAN supports the formation and operation of "natural growth areas" involving contiguous localities of several states. There are now three active growth areas in operation, namely, the Singapore-Johor-Riau Growth Triangle (SIJORI), the Indonesia-Malaysia-Thailand Growth Triangle (IMT-GT), and the Brunei Darussalam-Indonesia-Malaysia-Philippines East ASEAN Growth Area (BIMP-EAGA).

After three decades, the main lines of ASEAN economic cooperation may be rounded up as follows:

Cooperation in trade and investment began with the introduction of the ASEAN Preferential Tariff Arrangement (PTA) in 1977 and will culminate in the attainment of the ASEAN Free Trade Area. ASEAN has also adopted a Plan of Action for the Promotion of Foreign Direct Investment and Intra-ASEAN Investment towards the realization of the ASEAN Investment Area by 2010 and free flow of investment by 2020. Cooperation on the protection of intellectual property, aimed at promoting the confidence of investors and sources of technology, is also underway.

Cooperation in industry started with the implementation of the ASEAN Industrial Projects (AIP) in 1976, followed by the ASEAN Industrial Joint Venture (AIJV) Scheme introduced in 1983 and the Brand-to-Brand Complementation (BBC) scheme of 1988. In 1996, the ASEAN Industrial Cooperation Scheme was adopted to replace the earlier schemes.

Cooperation in finance and banking is aimed at promoting the development of capital markets, free movement of capital and other financial resources, including further liberalization of the use of ASEAN currencies in trade and investments. The ASEAN Ministerial Understanding on Finance Cooperation also covers the areas of banking, customs matters, insurance matters, taxation and public finance, monetary policy cooperation and human resource development in the area of financial services.

Cooperation in food, agriculture and forestry began almost immediately following the establishment of ASEAN with the agreement to create a Committee on Food Production and Supply and Fisheries cooperation in 1968. Cognizant of the basically agrarian character of the region and noting its high vulnerability to wide fluctuations in the production and supply of basic foodstuffs, ASEAN established a Food Security Reserve and ASEAN Emergency Rice Reserve in 1979. Since then, many other forms of cooperation in the field of agriculture followed, such as, the enforcement of ASEAN Quarantine Ring and sharing of training and extension resources. ASEAN Members are also undertaking technical joint cooperation to better manage, conserve, develop and market forest resources.

Cooperation in minerals and energy is being pursued on the basis of an agreed framework and program of action in support of the industrialization of Member Countries an

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสำเร็จทางเศรษฐกิจความสำเร็จหลักของอาเซียนที่ได้รับการบำรุงรักษาอย่างต่อเนื่องในช่วงเวลาของความสงบสุขและความมั่นคงในระหว่างที่สมาชิกแต่ละประเทศได้รับสามารถที่จะมุ่งเน้นการส่งเสริมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วและยั่งยืนและความทันสมัย พลวัตของเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นสิ่งที่หลายประเทศต้องการที่จะได้รับสำหรับตัวเอง ประมาณ 25 ปี 1970-1995 จีดีพีของอาเซียนขยายตัวในอัตราประจำปีเฉลี่ยร้อยละ 7.0 วันนี้เอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีตลาดรวมประมาณ 500 ล้านคนและจีดีพีรวมของสหรัฐมากกว่า $ 700,000,000,000. กว่าปีที่การค้าโดยรวมของอาเซียนเพิ่มขึ้นจาก US $ 10 พันล้านดอลลาร์ในปี 1967 สหรัฐ 14000000000 $ ในปี 1970 US $ 134,000,000,000 ในปี 1980, US $ 302,000,000,000 ในปี 1990 เป็น US $ 650,000,000,000 ในปี 1995 ที่มีมูลค่าการค้ารวมของอาเซียนเป็นหนึ่งในสี่นิติบุคคลค้าที่ใหญ่ที่สุดในโลกหลังจากที่สหภาพยุโรปสหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่น. อาเซียนเป็น ที่กว้างขึ้นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกซึ่งอยู่ใกล้กับความเท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจในภูมิภาคอเมริกาเหนือและสหภาพยุโรป ในขณะที่จีดีพีรวมของประเทศในเอเชียตะวันออกเป็นเพียง 4 เปอร์เซ็นต์ของผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติของโลกในปี 1960 มันเป็นร้อยละ 25 ในปี 1992 และคาดว่าจะเป็นร้อยละ 33 ภายในปี 2010 เอเชียตะวันออกธนาคารกลางในขณะนี้ถือใกล้เคียงกับร้อยละ 45 ของโลกทุนสำรองเงินตราต่างประเทศอาเซียนมีความพยายามสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ได้นำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของภูมิภาคของการผลิต ระหว่างปี 1970 และปี 1993 ส่วนแบ่งหลักของภาคลดลงจาก 27% เป็น 20% รองเซกเตอร์ที่เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญจาก 26% เป็น 33% ในขณะที่ตติยเซกเตอร์ไว้ส่วนแบ่งที่ 47% แนวโน้มเดียวกันก็สะท้อนให้เห็นในองค์ประกอบของกำลังแรงงานของภูมิภาคนี้ สัดส่วนของกำลังแรงงานของภูมิภาคที่กำลังทำงานอยู่ในภาคเกษตรลดลงจาก 61% ในช่วงกลางยุค 70 ถึง 53% ในปี 1990 อุตสาหกรรมและภาคบริการได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นแหล่งที่มาที่สำคัญของภูมิภาคของการจ้างงาน การพัฒนาเหล่านี้มีสูงความพยายามของสมาชิกอาเซียนจะบรรลุสถานะของเศรษฐกิจใหม่อุตสาหกรรม. แม้จะไม่มีใครปฏิเสธความสำเร็จทางเศรษฐกิจของประเทศในกลุ่มอาเซียน, ประสิทธิภาพของความร่วมมือทางเศรษฐกิจของอาเซียนได้รับเรื่องของความคิดเห็นที่หลากหลายมากเพราะไม่เพียงพอ การแข็งค่าในส่วนของนักวิจารณ์อาเซียนของข้อ จำกัด พื้นฐานบางอย่างที่เศรษฐกิจอาเซียนต้องต่อสู้กับ เศรษฐกิจอาเซียนมีความหลากหลายดังนั้นในขั้นตอนของการพัฒนากับ complementarities น้อยมากที่จะเริ่มต้นด้วยการใช้นโยบายทางเศรษฐกิจร่วมกันจะได้สร้างผู้ชนะและผู้แพ้ นอกจากนี้ยังมีไม่มากการค้าภายในภูมิภาค พวกเขาทุกคนมองไปยังตลาดภายนอกที่พวกเขาเป็นคู่แข่ง ความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่มีผู้โชคดีและผู้แพ้ขมจะได้เป็นอัมพาตอย่างทั่วถึงกลุ่มอื่น ๆ แต่ในกรณีของประเทศในกลุ่มอาเซียนก็ทำให้พวกเขาอย่างรอบคอบโดยเจตนาในระหว่างขั้นตอนการเริ่มต้น ระบุว่าอยู่คนเดียว, การพัฒนาของรังสีที่มีประสิทธิภาพของภายในอาเซียนความร่วมมือทางเศรษฐกิจที่ถูกผูกไว้จะเดินทางยาวและน่าเบื่อ. ก้าวแรกในความร่วมมือทางเศรษฐกิจของอาเซียนเป็นที่ประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งแรกที่จัดขึ้นในบาหลีในปี 1976 ติดประกาศอาเซียนคองคอร์ด ซึ่งเป็นหนึ่งในสองเอกสารประวัติศาสตร์จากผลการประชุมสุดยอดเป็นโปรแกรมของการดำเนินการที่กำหนดไว้สามเครื่องมือที่สำคัญของความร่วมมือทางเศรษฐกิจอาเซียน: โครงการอุตสาหกรรมอาเซียน (AIP) เทรดดิ้งจัดสิทธิพิเศษ (PTA) และความร่วมมืออุตสาหกรรมอาเซียน (เอไอซี) แผนการ ต่อมาเอไอซีจะได้รับการเติมเต็มด้วยอาเซียนอุตสาหกรรมกิจการร่วมค้า (AIJV) ผู้นำอาเซียนยังตัดสินใจที่จะเปิดความพยายามร่วมกันในพื้นที่ดังกล่าวเป็นอาหารพลังงานความร่วมมือในการปรับปรุงการเข้าถึงตลาดนอกอาเซียนและการประสานงานของตำแหน่งของพวกเขาเกี่ยวกับปัญหาเศรษฐกิจโลก. ในปีต่อไปที่กรุงกัวลาลัมเปอร์ประชุมสุดยอดอาเซียนอย่างจริงจังขั้นสูงทางเศรษฐกิจ ความร่วมมือกับคู่ค้าที่สำคัญผ่านการเปิดตัวของความสัมพันธ์ของการเจรจากับญี่ปุ่น, ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ นี่คือจุดเริ่มต้นของการเชื่อมโยงที่กว้างขวางของอาเซียนกับคู่เจรจาซึ่งส่วนใหญ่เป็นแหล่งที่มาที่สำคัญของภูมิภาคของการค้าเงินทุนเทคโนโลยีและการพัฒนา. การประชุมสุดยอดมะนิลาปี 1987 เท่ากับวาระทางเศรษฐกิจของอาเซียน มีผู้นำอาเซียนเห็นด้วยกับแพคเกจของมาตรการและความเข้าใจที่จะขยายความคุ้มครองของการจัดพิเศษทางภาษีศุลกากร (PTA) ผ่านมาตรการเช่นการลดความก้าวหน้าในจำนวนของรายการในรายการยกเว้นลึกของอัตรากำไรขั้นต้นของการตั้งค่าและการผ่อนคลายของ ความต้องการของอาเซียนเนื้อหาในกฎแหล่งกำเนิด อาเซียนยังตัดสินใจที่จะทำให้กิจการร่วมค้าอาเซียนอุตสาหกรรม (AIJV) โครงการความยืดหยุ่นมากขึ้นในการดำเนินการได้เร็วขึ้นและน่าสนใจมากขึ้นในการลงทุนภาคเอกชน ร่วมมืออย่างใกล้ชิดในด้านของการเงินและการธนาคาร, สินค้า, การค้าบริการ, พลังงาน, การขนส่งและการสื่อสารและอาหารการเกษตรและป่าไม้นอกจากนี้ยังได้รับการสนับสนุน นอกจากนี้ผู้นำอาเซียนประกาศปี 1992 ครบรอบ 25 ปีของอาเซียนขณะที่ "เยี่ยมชมอาเซียนปี". หลังจากที่ประชุมสุดยอดสิงคโปร์ประกาศ 1992 ยกระดับความร่วมมือทางเศรษฐกิจอาเซียนเครื่องบินที่สูงขึ้นรัฐมนตรีเศรษฐกิจอาเซียนได้ลงนามในข้อตกลงในการร่วมกันที่มีประสิทธิภาพพิเศษ ภาษีโครงการ (CEPT) สำหรับอาเซียนเขตการค้าเสรี (AFTA) การตัดสินใจที่จะสร้างเขตการค้าเสรีได้รับการยกย่องว่าเป็นกระโดดคุณภาพในประวัติศาสตร์ของความร่วมมือทางเศรษฐกิจอาเซียน ข้อตกลง CEPT เดิมที่ครอบคลุมรวมถึงสินค้าที่ผลิตสินค้าทุนและสินค้าเกษตรแปรรูป นี้ได้มีการขยายต่อมารวมถึงสินค้าเกษตรที่ยังไม่ได้ สองปีที่ผ่านมาการดำเนินการเริ่มต้นของอาเซียนตัดสินใจที่จะเร่งกรอบเวลาของ AFTA 15-10 ปีที่ผ่านมา นอกเหนือจากการลดภาษีและการกำจัดอุปสรรคที่ไม่ใช่ภาษีมาตรการอำนวยความสะดวกการค้ายังมีการดำเนินการเช่นการยอมรับของข้อตกลงอาเซียนว่าด้วยการศุลกากรการดำเนินงานของระบบถนนสีเขียวสำหรับผลิตภัณฑ์ซีอีพีทีเพื่อเร่งพิธีการศุลกากรการยอมรับของอาเซียน แบบฟอร์มศุลกากรร่วมกันกำจัดของค่าธรรมเนียมศุลกากรและการประสานกันของมาตรฐานระบบการตั้งชื่อศุลกากรและการประเมินมูลค่า. ด้วยมุมมองที่จะหาเหตุผลและขยายขอบเขตของที่มีอยู่การเตรียมการอุตสาหกรรมต่อไปนี้การดำเนินงานของโครงการสำหรับซีอีพีที AFTA, รัฐมนตรีเศรษฐกิจอาเซียนที่นำมาใช้ใหม่อาเซียนอุตสาหกรรม ความร่วมมือ (AICO) โครงการในปี 1996 โครงการ AICO มีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมกิจกรรมทางด้านอุตสาหกรรมการผลิตร่วมกันระหว่าง บริษัท ในกลุ่มอาเซียนตาม ภายใต้โครงการนี้ผลิตภัณฑ์ AICO ความเห็นชอบของพวกเขาทันทีจะต้องได้รับอัตราภาษีพิเศษที่ร้อยละ 0-5 นี้เป็นความคิดริเริ่มนโยบายอื่นที่จะช่วยส่งเสริมภูมิภาคอาเซียนเป็นเขตการลงทุน. ความร่วมมือทางเศรษฐกิจระหว่างอาเซียนและเพื่อนบ้านได้ทันทีที่ได้รับการติดตามทั้งในระดับทวิภาคีและระดับภูมิภาค ตระหนักถึงศักยภาพทางเศรษฐกิจของลุ่มน้ำโขงที่เป็นหัวใจของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้, กรอบพื้นฐานสำหรับอาเซียนลุ่มน้ำโขงพัฒนาความร่วมมือถูกนำมาใช้ในเดือนมิถุนายนปี 1996 โปรแกรมลุ่มน้ำโขงเติมเต็มกิจกรรมความร่วมมืออื่น ๆ อีกมากมายที่จะถูกดำเนินการโดยคณะกรรมาธิการแม่น้ำโขง ประเทศผู้บริจาคเช่นญี่ปุ่นและสาธารณรัฐเกาหลีและหน่วยงานพหุภาคีอื่น ๆ เช่นธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชีย. ในระดับอนุภูมิภาคอาเซียนสนับสนุนการพัฒนาและการดำเนินงานของ "พื้นที่เจริญเติบโตตามธรรมชาติ" ที่เกี่ยวข้องกับท้องถิ่นที่ต่อเนื่องกันของหลายรัฐ ขณะนี้มีสามพื้นที่การเจริญเติบโตของการใช้งานในการดำเนินงานคือสิงคโปร์ยะโฮร์-เรียวเจริญเติบโตสามเหลี่ยม (Sijori) อินโดนีเซียมาเลเซียไทยสามเหลี่ยมการเจริญเติบโต (IMT-GT) และบรูไนดารุสซาลามอินโดนีเซียมาเลเซียฟิลิปปินส์ตะวันออกอาเซียน . พื้นที่การเจริญเติบโต (BIMP-EAGA) หลังจากสามทศวรรษที่ผ่านมาสายหลักของความร่วมมือทางเศรษฐกิจอาเซียนอาจจะปัดเศษขึ้นดังต่อไปนี้ความร่วมมือในการค้าและการลงทุนเริ่มต้นด้วยการแนะนำของอาเซียนจัดพิเศษทางภาษีศุลกากร (PTA) ในปี 1977 และจะมีผลใน ความสำเร็จของอาเซียนเขตการค้าเสรี อาเซียนยังได้นำแผนปฏิบัติการส่งเสริมการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศและภายในภูมิภาคอาเซียนที่มีต่อการลงทุนสำนึกของเขตการลงทุนอาเซียนภายในปี 2010 และการไหลเวียนอย่างเสรีของการลงทุนในปี 2020 ความร่วมมือเกี่ยวกับการคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญาที่มุ่งส่งเสริม ความเชื่อมั่นของนักลงทุนและแหล่งที่มาของเทคโนโลยีนี้ยังเตรียมการ. ความร่วมมือในอุตสาหกรรมการเริ่มต้นกับการดำเนินงานของอาเซียนโครงการอุตสาหกรรม (AIP) ในปี 1976 ตามด้วยอุตสาหกรรมอาเซียนกิจการร่วมค้า (AIJV) โครงการนำมาใช้ในปี 1983 และยี่ห้อ-to- ยี่ห้อ complementation (บีบีซี) รูปแบบของปี 1988 ในปี 1996 อาเซียนความร่วมมือโครงการอุตสาหกรรมถูกนำมาใช้เพื่อเปลี่ยนรูปแบบก่อนหน้านี้. ความร่วมมือในด้านการเงินและการธนาคารมีวัตถุประสงค์ที่จะส่งเสริมการพัฒนาตลาดทุน, การเคลื่อนไหวของเงินทุนและทรัพยากรทางการเงินอื่น ๆ รวมทั้ง การเปิดเสรีต่อไปของการใช้สกุลเงินอาเซียนในการค้าและการลงทุน รัฐมนตรีต่างประเทศอาเซียนว่าด้วยความร่วมมือทางการเงินยังครอบคลุมพื้นที่ของธนาคารเรื่องศุลกากรเรื่องการประกัน, การจัดเก็บภาษีและการเงินสาธารณะความร่วมมือการดำเนินนโยบายการเงินและการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในพื้นที่ของการให้บริการทางการเงิน. ความร่วมมือในอาหารการเกษตรและป่าไม้เริ่มเกือบจะในทันทีดังต่อไปนี้ สถานประกอบการของอาเซียนที่มีข้อตกลงที่จะสร้างคณะกรรมการเกี่ยวกับการผลิตอาหารและวัสดุสิ้นเปลืองและการประมงในปี 1968 ความร่วมมือรู้ทันของตัวละครกรโดยทั่วไปของภูมิภาคและสังเกตความเปราะบางสูงจากความผันผวนทั้งในการผลิตและอุปทานของอาหารพื้นฐานที่อาเซียนจัดตั้งขึ้น สำรองความมั่นคงด้านอาหารและอาเซียนสำรองข้าวฉุกเฉินในปี 1979 ตั้งแต่นั้นมาในรูปแบบอื่น ๆ ของความร่วมมือในด้านการเกษตรตามเช่นการบังคับใช้แหวนอาเซียนกักกันและการแบ่งปันทรัพยากรการฝึกอบรมและการขยาย สมาชิกอาเซียนนอกจากนี้ยังมีการดำเนินการความร่วมมือร่วมกันทางเทคนิคในการจัดการที่ดี, การอนุรักษ์พัฒนาและทรัพยากรป่าไม้ตลาด. ความร่วมมือในการแร่ธาตุและพลังงานจะถูกไล่ล่าบนพื้นฐานของกรอบการเห็นด้วยและโปรแกรมของการดำเนินการในการสนับสนุนการพัฒนาอุตสาหกรรมของประเทศสมาชิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิชาเศรษฐศาสตร์

เรียนหลักของอาเซียนได้รับการรักษาเป็นระยะเวลาต่อเนื่องของสันติภาพและเสถียรภาพในช่วงที่สมาชิกแต่ละคนได้รับสามารถที่จะมุ่งเน้นการส่งเสริมอย่างรวดเร็วและการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างยั่งยืน และความทันสมัย พลวัตของเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นสิ่งที่หลายประเทศต้องการซื้อสำหรับตัวเองประมาณ 25 ปี 1970 ถึงปี 1995 อาเซียน GDP เติบโตในอัตราเฉลี่ยต่อปีของ 7.0 เปอร์เซ็นต์ วันนี้ ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีมูลค่าตลาดรวมประมาณ 500 ล้านคน และมี GDP รวมกันกว่า US $ 700 พันล้าน

ปี การค้าโดยรวมของอาเซียนเพิ่มขึ้นจาก US $ 10 ล้านใน 1967 , US $ 14 พันล้านในปี 1970 เรา $ 134 พันล้านในปี 1980 US $ 302 พันล้านปี สหรัฐ $ 650 พันล้านในปี 1995มีมูลค่าการค้ารวมของอาเซียน คือ การซื้อขายที่ใหญ่ที่สุดสี่องค์กรในโลก หลังจากสหภาพยุโรป สหรัฐอเมริกา และญี่ปุ่น

อาเซียนเป็นของกว้างทางตะวันออกภูมิภาคเอเชียซึ่งกำลังทางเศรษฐกิจความเท่าเทียมกันกับภูมิภาคอเมริกาเหนือและสหภาพยุโรป ในขณะที่ GDP รวมของประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกได้เพียงร้อยละ 4 ของผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติของโลกในปี 1960มันเป็นร้อยละ 25 ในปี 1992 และคาดว่าจะเป็นร้อยละ 33 ในปี 2553 เอเชียตะวันออกกลางธนาคารตอนนี้ถือใกล้ร้อยละ 45 ของโลกขอสงวนต่างประเทศ

นวัตกรรมของอาเซียนมีความพยายามนำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในภูมิภาคของโครงสร้างการผลิต ระหว่างปี 1970 และปี 1993 แบ่งปันภาคหลักลดลงจาก 27% 20% รองจากภาคเพิ่มขึ้น 26% ถึง 33 เปอร์เซ็นต์ในขณะที่ภาคที่สามได้รับส่วนแบ่งที่ 47 % แนวโน้มเดียวกัน สะท้อนในองค์ประกอบของแรงงานของภูมิภาค สัดส่วนของพื้นที่ของแรงงานร่วมในการเกษตรลดลงจาก 61% ใน mid-70s ถึง 53% ในปี 1990 ภาคอุตสาหกรรมและภาคบริการมีอย่างรวดเร็วกลายเป็นพื้นที่ของแหล่งสำคัญของการจ้างงานการพัฒนาเหล่านี้มีสมาชิกอาเซียน ' ความพยายามที่จะบรรลุขั้นสูงสถานะของประเทศอุตสาหกรรมใหม่

แม้ว่าจะไม่มีการปฏิเสธความสำเร็จทางเศรษฐกิจของประเทศอาเซียน ประสิทธิภาพของความร่วมมือทางเศรษฐกิจของอาเซียน ได้รับเรื่องของความคิดเห็นผสมส่วนใหญ่เนื่องจากการแข็งค่าไม่เพียงพอ ในส่วนของอาเซียนนักวิจารณ์บางพื้นฐานข้อจำกัดว่าเศรษฐกิจอาเซียนต้องขับเคี่ยวกับ ประเทศอาเซียนมีความหลากหลายดังนั้นในขั้นตอนของการพัฒนาที่มีน้อยมากที่กำลังเริ่มต้นด้วยการยอมรับนโยบายเศรษฐกิจทั่วไปอาจสร้างผู้ชนะและผู้แพ้ นอกจากนี้ไม่มีการค้าในภูมิภาคภายในมาก พวกเขาทั้งหมดมองภายนอกตลาดที่พวกเขาเป็นคู่แข่ง ความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่จะมีผู้ชนะและผู้แพ้ที่โชคดีขมได้ทั่วถึงเป็นอัมพาตกลุ่มอื่น ๆ แต่ในกรณีของประเทศอาเซียน , มันทำให้พวกเขาอย่างรอบคอบสุขุม ในระหว่างขั้นเริ่มต้น ระบุว่าเพียงอย่างเดียวการพัฒนาประสิทธิภาพของ modalities ความร่วมมือทางเศรษฐกิจภายในอาเซียนถูกผูกไว้จะยาวและน่าเบื่อ Trek .

งวดแรกในความร่วมมือทางเศรษฐกิจของอาเซียนเป็นครั้งแรกที่การประชุมสุดยอดอาเซียนที่จัดขึ้นในบาหลีใน 1976 . แนบประกาศของ ASEAN Concord , หนึ่งของทั้งสองในประวัติศาสตร์จากเอกสารด้วยสุดยอดเป็นโปรแกรมของการกระทำที่กำหนดไว้ เครื่องมือที่สำคัญของความร่วมมือทางเศรษฐกิจของอาเซียน : อาเซียนโครงการอุตสาหกรรม ( AIP ) , ข้อตกลงการซื้อขายสิทธิพิเศษ ( PTA ) และอุตสาหกรรมความร่วมมืออาเซียน ( AIC ) แผน ต่อมา AIC จะครบครัน โดยอาเซียนอุตสาหกรรมกิจการร่วมค้า ( aijv ) ผู้นำอาเซียนยังได้ตัดสินใจที่จะเปิดตัวความพยายามร่วมกันในพื้นที่ เช่น อาหาร