Fresh tomato debris was inoculated

Fresh tomato debris was inoculated with R. solanacearum
previously described (Zanón and Jordá, 2008) and was cut into
small pieces (2e4 cm) of stems and leaves. Infected plant material
was mixed with the growth medium in three doses [5 g, 10 g and
15 g, per 500 g of growing medium, a mixture of peat moss and
sand (3:1 v/v) which had been autoclaved (1 h at 121
C)]. Four pots
(15 cm diameter, 15 cm deep) per dose were filled with 500 g of
growth substrate. Negative controls were prepared with the same
doses using either residues of healthy tomato plants or only
substrate (dose 0). The assayed dosages were selected according to
Piedra Buena et al. (2006) and are equivalent to crop residue
amounts in greenhouse production systems. Six of such groups
were prepared for different durations of the experiment. A half
number of pots for each group (12 containing infected material, 12
containing healthy material, and 4 without plant material) were
enclosed in sealed plastic bags, each pot was placed into a bag (B;
thermal polyethylene PE, 300 g thick, transparent, 25  40 cm) to
avoid the release of the volatile substances produced during the
decomposition of plant material. The remaining pots were left open
(NB; no bag). Pots were arranged in a block design with complete
randomization within the blocks. Thermal treatments were carried
out by keeping the pots at 25
C or 45
C in climatic chambers for 1,
2, 3, 4, 5 and 6 weeks. Temperatures of 45
C can easily be reached
under Spanish field conditions by combining biofumigation with
other techniques, such as solarization (Lacasa et al., 1999). When
pots were removed from the chamber, one healthy tomato seedling
(2 weeks old) was planted in each pot and pots were placed in
a greenhouse (18e30
C). Bacterial wilt was evaluated 40 days after
planting by analyzing all plants (with and without symptoms)
individually using the DAS-ELISA technique, as previously
described (Zanón and Jordá, 2008). When plants were negative in
the analysis, they were considered not infected by the pathogen,
and that R. solanacearum levels were dropped below the detection
limit of the specific detection method used.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มะเขือเทศสดเศษถูก inoculated กับ R. solanacearumอธิบาย (Zanón และ Jordá, 2008) และถูกตัดไปก่อนหน้านี้ชิ้นเล็ก ๆ (2e4 เซนติเมตร) ของลำต้นและใบ วัสดุโรงงานที่ติดไวรัสที่ผสมกับเชื้อในปริมาณสาม [5 กรัม 10 กรัม และ15 กรัม ต่อ 500 กรัมของกลางเติบโต การผสมผสานระหว่างพรุตะไคร่ และทราย (3:1 v/v) ซึ่ง autoclaved (1 h ที่ 121 C)] สี่หม้อ(ขนาด 15 ซม. 15 ซม.ลึก) ต่อยาเต็มไป ด้วยของ 500 กรัมพื้นผิวเจริญเติบโต ลบตัวควบคุมมีพร้อมเหมือนกันปริมาณที่ใช้การตกค้างของพืชมะเขือเทศสุขภาพ หรือเท่านั้นพื้นผิว (ยา 0) Assayed dosages เลือกตามPiedra คบัวนา et al. (2006) และมีเหมือนพืชตกค้างยอดเงินในระบบผลิตเรือนกระจก 6 กลุ่มดังกล่าวได้เตรียมพร้อมสำหรับช่วงเวลาต่าง ๆ ของการทดลอง ครึ่งจำนวนหม้อสำหรับแต่ละกลุ่ม (ที่ประกอบด้วยการติดเชื้อวัสดุ 12 12ประกอบด้วยวัสดุที่แข็งแรง และ 4 โดยวัสดุโรงงาน) ได้ใส่ถุงพลาสติกปิดผนึก หม้อแต่ละที่อยู่ในถุง (Bความร้อนพลาสติก PE, 300 กรัมหนา โปร่ง ใส 25 40 ซม.) เพื่อหลีกเลี่ยงการปล่อยสารระเหยที่ผลิตในระหว่างการแยกส่วนประกอบของวัสดุโรงงาน กระถางที่เหลือถูกปล่อยเปิด(NB ไม่ถุง) หม้อถูกจัดแบบบล็อก มีสมบูรณ์randomization ภายในบล็อก ได้ดำเนินการรักษาความร้อนออกโดยรักษาหม้อ 25 C หรือ C 45 ในหอ climatic สำหรับ 1สัปดาห์ที่ 2, 3, 4, 5 และ 6 อุณหภูมิ 45 C สามารถเดินทางภายใต้เงื่อนไขที่สเปนฟิลด์การรวม biofumigation ด้วยเทคนิค เช่น solarization (Lacasa et al., 1999) เมื่อออกจากหอ มะเขือเทศสุขภาพแหล่งหนึ่งหม้อ(2 สัปดาห์) ถูกปลูกในกระถางและกระถางไว้ในกรีนเฮาส์ (18e30 C) เหี่ยวจากแบคทีเรียมีค่า 40 วันหลังจากปลูก โดยการวิเคราะห์พืชทั้งหมด (มี และไม่ มีอาการ)แต่ละโดยใช้เทคนิค ELISA ดัส ก่อนหน้านี้อธิบาย (Zanón และ Jordá, 2008) เมื่อพืชถูกลบในวิเคราะห์ พวกเขาถูกถือว่าไม่ติดไวรัส โดยศึกษาและที่ระดับ R. solanacearum ถูกตัดทิ้งด้านล่างการตรวจพบข้อจำกัดของวิธีการตรวจสอบเฉพาะที่ใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เศษมะเขือเทศสดเชื้อด้วยอาร์ solanacearum
อธิบายไว้ก่อนหน้า (ZANON และJordá 2008) และได้รับการตัดเป็น
ชิ้นเล็ก ๆ (2E4 เซนติเมตร) ลำต้นและใบ วัสดุปลูกที่ติดเชื้อ
ได้รับการผสมกับสื่อการเจริญเติบโตในปริมาณสาม [5 กรัม, 10 กรัมและ
15 กรัมต่อ 500 กรัมของกลางที่กำลังเติบโตมีส่วนผสมของพีทมอสและ
ทราย (3: 1 v / v) ซึ่งได้รับการนึ่งฆ่าเชื้อ (1 ชั่วโมงที่อุณหภูมิ 121 องศาเซลเซียส)] สี่กระถาง
(15 ซม. เส้นผ่าศูนย์กลาง 15 ซม. ลึก) ต่อปริมาณที่เต็มไปด้วย 500 กรัมของ
พื้นผิวการเจริญเติบโต การควบคุมเชิงลบได้จัดทำแบบเดียวกับ
ปริมาณการใช้ทั้งสารตกค้างของพืชมะเขือเทศสุขภาพหรือเพียง
พื้นผิว (ขนาด 0) โด assayed ได้รับการคัดเลือกตาม
เปียบัวนาวิสและคณะ (2006) และเทียบเท่ากับการปลูกพืชที่เหลือ
จำนวนเงินในระบบการผลิตเรือนกระจก หกของกลุ่มดังกล่าว
ได้รับการจัดเตรียมไว้สำหรับระยะเวลาที่แตกต่างกันของการทดลอง ครึ่ง
จำนวนของหม้อสำหรับแต่ละกลุ่ม (12 มีวัสดุติดเชื้อ, 12
ที่มีเนื้อหาที่ดีต่อสุขภาพและ 4 โดยไม่ต้องวัสดุปลูก) ถูก
ใส่ไว้ในถุงพลาสติกปิดผนึกแต่ละหม้อถูกวางลงในถุง (B;
PE พลาสติกความร้อน 300 กรัมหนา โปร่งใส 25? 40 ซม) เพื่อ
หลีกเลี่ยงการปล่อยสารระเหยที่ผลิตในระหว่าง
การสลายตัวของวัสดุปลูก หม้อที่เหลืออยู่ถูกเปิดทิ้งไว้
(NB ไม่มีถุง) หม้อถูกจัดในการออกแบบบล็อกกับสมบูรณ์
สุ่มภายในบล็อก การรักษาความร้อนได้รับการดำเนิน
การโดยการรักษาหม้อที่อุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียสหรือ 45 องศาเซลเซียสในห้องภูมิอากาศที่ 1,
2, 3, 4, 5 และ 6 สัปดาห์ อุณหภูมิ 45 องศาเซลเซียสสามารถเข้าถึงได้
ภายใต้สภาพสนามสเปนโดยการรวม biofumigation กับ
เทคนิคอื่น ๆ เช่นการอบ (Lacasa et al., 1999) เมื่อ
หม้อถูกถอดออกจากห้อง, ต้นกล้ามะเขือเทศหนึ่งที่มีสุขภาพดี
(2 สัปดาห์) ได้รับการปลูกในแต่ละหม้อและหม้อถูกวางไว้ใน
เรือนกระจก (18e30? C) เหี่ยวรับการประเมิน 40 วันหลัง
ปลูกโดยการวิเคราะห์พืชทั้งหมด (ที่มีและไม่มีอาการ)
เป็นรายบุคคลโดยใช้เทคนิค DAS-ELISA ขณะที่ก่อนหน้านี้
อธิบาย (ZANON และJordá 2008) เมื่อพืชเป็นลบใน
การวิเคราะห์ที่พวกเขาได้รับการพิจารณาไม่ได้ติดเชื้อจากเชื้อโรค,
และอาร์ solanacearum ระดับได้ลดลงต่ำกว่าการตรวจสอบ
ขีด จำกัด ของวิธีการตรวจสอบเฉพาะที่ใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เศษมะเขือเทศสดเป็นเชื้อกับเชื้อ R .
อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ ( จ้านเลออง และจอร์ด . kgm , 2008 ) และถูกหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ (
2e4 เซนติเมตร ) ของลำต้น
วัสดุพืชที่ติดเชื้อถูกผสมกับอาหารเลี้ยงเชื้อ 3 โดส [ 5 กรัม , 10 กรัมและ
15 กรัม / 500 กรัมของการเจริญเติบโตปานกลาง ผสมพีทมอส
ทราย ( 3 : 1 v / v ) ซึ่งถูกสังเคราะห์ ( 1 ) ที่ 121
c ) ] กระถาง 4
( เส้นผ่านศูนย์กลาง 15 เซนติเมตร15 เซนติเมตร ลึก ) ต่อปริมาณรังสีที่เต็มไปด้วย 500 g
( การเจริญเติบโต การควบคุมเชิงลบที่เตรียมเหมือนกัน
( ใช้กากของพืชมะเขือเทศเพื่อสุขภาพ หรือแค่
( ( ( 0 ) ปริมาณยาที่ถูกเลือกตาม
Piedra Buena et al . ( 2006 ) และเทียบเท่ากับปริมาณสารตกค้าง
พืชในการผลิตระบบเรือนกระจก หก
เช่นกลุ่มถูกเตรียมไว้สำหรับระยะเวลาที่แตกต่างกันของการทดลอง ครึ่ง
จำนวนของหม้อแต่ละกลุ่ม ( 12 ประกอบด้วยวัสดุที่ 12
วัสดุที่มีสุขภาพดีและ 4 โดยไม่มีวัสดุพืชที่ติดเชื้อ )
อยู่ในถุงพลาสติกปิดผนึกแต่ละหม้ออยู่ในถุง ( B ;
ความร้อนพลาสติก PE , 300 กรัมหนา , โปร่งใส , 25  40 ซม. )
หลีกเลี่ยง การเปิดตัวของสารระเหยที่ผลิตในระหว่าง
การสลายตัวของวัสดุพืช หม้อที่เหลือถูกเปิดทิ้งไว้
( หมายเหตุ ไม่มีกระเป๋า ) กระถางที่ถูกจัดเรียงใน Block มีการสุ่มสมบูรณ์
ภายในบล็อก รักษาความร้อนถูกกวาด
โดยรักษาหม้อที่ 25
C หรือ 45
C ในห้องอากาศ 1 ,
2 , 3 , 4 , 5 และ 6 สัปดาห์ อุณหภูมิ 45
C ได้อย่างง่ายดายสามารถเข้าถึง
ภายใต้สภาวะโดยรวมด้วย
biofumigation สเปนเทคนิคอื่น ๆเช่น solarization ( ลาคาซ่า et al . , 1999 ) เมื่อ
หม้อถูกเอาออกจากห้องหนึ่งสุขภาพต้นกล้ามะเขือเทศ
( 2 สัปดาห์ ) ก็ปลูกในกระถาง กระถางละอยู่ใน
เรือนกระจก ( 18e30
C ) แบคทีเรียจะถูกประเมิน 40 วัน หลังปลูก โดยการวิเคราะห์
พืชทั้งหมดที่มีและไม่มีอาการจากการใช้เทคนิค das-elisa )

เหมือนก่อนหน้านี้อธิบาย ( จ้านเลออง และจอร์ด . kgm , 2008 ) เมื่อพืชเป็นลบใน
การวิเคราะห์ พวกเขาถูกถือว่าติดเชื้อไม่ใช่เชื้อโรค
และ R . solanacearum ระดับลดลงด้านล่างขีด จำกัด ของการตรวจหา

โดยเฉพาะวิธีการที่ใช้