In a little wooden house located on

In a little wooden house located on the edge of town live Mr. Bucket and his parents, Mrs. Bucket and her parents, and Charlie Bucket. The town is great but the house is far too small for all seven of them. There are only two rooms and one bed. The grandparents get the bed because they are worn out, but they are so worn out they never leave their bed. Grandpa Joe and Grandma Josephine live at one end of the bed; Grandpa George and Grandma Georgina live at the other end. Charlie and his parents sleep on mattresses on the floor in the other room. In the winter, they all get very cold.

Mr. Bucket has a job; he screws toothpaste lids onto toothpaste tubes in a local toothpaste factory. No matter how fast he works, though, he is never able to earn enough money for his family. Their main food is cabbage, and there is never enough to make them all feel full. They are always hungry. Charlie feels the hunger the worst, and he longs for something other than cabbage or cabbage soup. He longs for chocolate. As he passes a candy shop on his way to school, Charlie presses his nose against the window and dreams of eating the delicious treat. When his classmates are enjoying their chocolate, Charlie is envious. Charlie’s entire family saves money all year so they can buy Charlie one chocolate bar for his birthday—a candy bar he can eat all by himself. He treats it as if it were gold and makes the ten-cent chocolate bar last for an entire month.

The worst thing is that Charlie lives in the shadow of a gigantic chocolate factory. This is not just any old chocolate factory. This is the largest chocolate factory in the world, and it is owned by Mr. Willy Wonka, the greatest inventor and chocolate-maker who ever lived. The sights and smells of this factory are unbearably tantalizing. Walking to and from school, Charlie has to smell the delicious aroma of melted chocolate and then go home to a dinner of watery cabbage soup. After dinner, the boy goes into his grandparents’ room to visit them. They are all over ninety years old, and this is the brightest moment of every day for them. For that half hour, the Bucket household is almost happy.

One night Grandpa Joe, the oldest of the old ones, tells Charlie about all the amazing and wonderful things Mr. Willy Wonka has made in his chocolate factory. Prince Pondicherry of India even commissioned him to build a spectacular palace of chocolate. It was an amazing feat but soon melted in the hot sun. Grandpa Joe then speaks very quietly, as if he is telling a secret. He says no one ever goes in or out of the factory. Charlie is unsure whether to believe such a story, but all four old heads nod in agreement. Charlie realizes he has only seen closed gates every time he walks by the factory. Not so many years ago, there used to be thousands of workers, continues Grandpa Joe, but too many of them became spies for competing companies, sharing the secrets of Mr. Wonka’s amazing creations. So one day he simply locked the gates and shut down the factory. It stood idle for months until about ten years ago, when all of a sudden the chimneys were smoking and the machines where whirring again. The people were puzzled because still no one had come in or out of the factory, yet they could see the shadows of people working behind the frosted glass windows. They are very short people, says Grandpa Joe, and the others nod in agreement.

Mr. Bucket interrupts the storytelling session, waving a newspaper and asking if they have heard the news. The headline reads, “WONKA FACTORY TO BE OPEN AT LAST TO LUCKY FEW.” The article explains that five lucky children—and no more—will be allowed to come into the factory and see inside. Five Golden Tickets will be placed in chocolate bars that might be found anywhere in the world. The holders of these tickets will get to tour the factory and will get all the chocolate treats they want for the rest of their lives. Charlie’s birthday is next week, so he will be getting one chocolate bar. He is not hopeful that his single little chocolate bar could possibly contain one of the prizing-winning Golden Tickets.

A boy called Augustus Gloop finds the first Golden Ticket immediately. He is an enormous nine-year-old who does nothing but sit around and eat chocolate all day. Suddenly the whole world is gripped with greed as everyone tries to find a Golden Ticket. Children spend the money from their piggy banks, one man robbed a bank and bought chocolate bars with the money he stole, and an evil professor even created a machine that would snatch anything gold it found (until it stole the gold fillings from a duchess and was smashed into pieces by the crowd). A small, rich girl from a faraway city finds the second Golden Ticket. Her name is Veruca Salt, and her father bought hundreds of thousands of Wonka chocolate bars to appease his demanding daughter. He made the workers in his peanut factory stop shelling peanuts and start opening candy bars until a Golden Ticket was found four days later. Now the spoiled Veruca is content.

Finally it is Charlie’s birthday, and his yearly Wonka chocolate bar has been bought, a Whipple-Scrumptious Fudgmallow Delight bar. He tenderly carries his only birthday gift into his grandparents’ room. They try to prepare him for the worst; they know the odds of his getting one of the three remaining Golden Tickets in this one little chocolate bar. Charlie delays unwrapping the bar, then he suddenly just rips it open. Out falls a delicious-looking chocolate bar but no Golden Ticket. It is a long walk to school for Charlie that morning.

That evening, the paper tells of two more ticket winners. Miss Violet Beauregarde, an incessant gum chewer, finds the third ticket. She used to place her sticky, chewed gum on elevator buttons so people would unknowingly put their fingers into the disgusting mass; now she is chewing one piece of gum and hopes to set the world’s record for gum chewing. Mike Teavee wins the fourth ticket. A young man consumed with weapons, violence, and television, he is annoyed by the publicity he is getting for having a silly gold piece of paper.

The next day when Charlie goes in to visit his grandparents, only Grandpa Joe is awake. He tells Charlie to be quiet and digs under his pillow for an old, tattered coin purse. After reminding Charlie to remain still, he pulls out a dime, his secret savings that no one else knows about. He insists Charlie go buy the first Wonka chocolate bar he can find, and they will open it together to see if they might have won the final Golden Ticket. Five minutes later Charlie returns with a Nutty Crunch Surprise bar, and they open it gingerly after much hesitation and giggling. It is just a delicious bar of chocolate.

The next two weeks are cold and snowy and miserable. In such times people are not thinking about Golden Tickets; they are thinking only of staying warm and eating good food. The little Bucket home is always cold and there is never enough for all seven of them to eat. Things grow even worse when the toothpaste factory unexpectedly closes and Mr. Bucket is unable to get another job. They are all slowly starving. On the way home from school one day, Charlie cannot believe his good fortune when he finds a dollar bill partially buried in the snow. He plans to buy one bar of candy and eat it immediately before taking the rest of the money home to his family. He steps into a stationery and newspaper shop and asks for a Wonka Whipple-Scrumptious Fudgemallow Delight. When the fat man behind the counter hands it to him, Charlie wolfs it down so quickly the man is afraid the boy will get a stomachache. Nine shiny dimes are on the counter. Charlie decides that one less dime will not make that much difference and quietly but decisively asks for one more chocolate bar of the same kind. As he peels back the paper, Charlie sees a glint of gold.

The shopkeeper begins screaming that Charlie has won the final Golden Ticket and calls for the newspaper to come see the boy who has won the final spot for the tour of Mr. Willy Wonka’s Chocolate Factory. Soon a noisy crowd is gathered around the young boy who has not even unwrapped the ticket from around the candy bar in his hand. One man presses close and offers to buy the ticket for fifty dollars and a new bicycle; a woman hears the offer and says she will pay five hundred for the ticket. The crowd begins to grow raucous. The shopkeeper ushers Charlie quietly out the door and tells him to go straight home. He says he is glad such a nice thing has happened to a boy who looks like he could use something nice in his life.

Charlie runs all the way home. When he arrives and tells his story, none of his family can believe it. He finally shows them his ticket. Grandpa Joe, who has not been out of bed in twenty years, jumps up and begins dancing around the floor. The ticket is made of paper-thin gold, and on it is an explanation of what is to come. On February 1, at ten o’clock sharp, each ticket holder plus one or two family members is welcome to enter the gates of the magical factory, where untold wonders await them. The small but elated group suddenly realizes that February 1 is tomorrow, so they scurry to get their boy ready for his big day. It is decided that Grandpa Joe will accompany Charlie on his fantastical adventure.

Crowds and photographers and reporters are gathered at the factory gates the next morning. Each of the other ticket holders has both parents with them, and their parents have to hold the children back from storming the entrance. In contrast, Charlie and his grandfather stand patiently and quietly. As the church bells chime the hour, the gates open and out walks Mr. Willy Wonka himself. In his formal attire and top hat, he appears excited for the day ahead of him. His eyes are sparkling, and he looks as if he is clever and waiting at the same time. He does a quick little dance and meets each child and set of parents as they enter th

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในบ้านไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ตั้งอยู่บนขอบของเมืองอาศัยอยู่นายถังและพ่อแม่ของเขานางถังและพ่อแม่ของเธอและชาร์ลีถัง เมืองนี้เป็นที่ดี แต่บ้านอยู่ไกลขนาดเล็กเกินไปสำหรับทุกเจ็ดของพวกเขา มีเพียงสองห้องและเตียง ปู่ย่าตายายได้รับเตียงเพราะพวกเขาจะสวมใส่ออก แต่พวกเขาจะสวมใส่เพื่อออกพวกเขาไม่เคยออกจากเตียง คุณปู่และคุณยายโจโจเซฟินอาศัยอยู่ที่ปลายด้านหนึ่งของเตียง; คุณปู่จอร์จจอร์จินายายอาศัยอยู่ที่ปลายอีกด้าน ชาร์ลีและพ่อแม่ของเขานอนบนที่นอนอยู่บนพื้นในห้องอื่น ๆ ในช่วงฤดูหนาวที่พวกเขาทุกคนได้รับความหนาวเย็นมาก. นาย ถังมีงาน; สกรูเขายาสีฟันลงบนฝาหลอดยาสีฟันในโรงงานยาสีฟันท้องถิ่น ไม่ว่าวิธีการที่รวดเร็วทำงานของเขาแม้ว่าเขาจะไม่สามารถที่จะได้รับเงินเพียงพอสำหรับครอบครัวของเขา อาหารหลักของพวกเขาคือกะหล่ำปลีและไม่เคยมีพอที่จะทำให้พวกเขาทั้งหมดรู้สึกอิ่ม พวกเขามักจะหิว ชาร์ลีรู้สึกหิวที่เลวร้ายที่สุดและเขาปรารถนาสำหรับสิ่งอื่น ๆ กว่ากะหล่ำปลีกะหล่ำปลีหรือน้ำซุป เขาปรารถนาสำหรับช็อคโกแลต ในขณะที่เขาเดินผ่านร้านขนมในทางของเขาไปโรงเรียนชาร์ลีกดจมูกของเขากับหน้าต่างและความฝันของกินรักษาอร่อย เมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขามีความสุขกับช็อคโกแลตของพวกเขาเป็นที่อิจฉาของชาร์ลี ครอบครัวของชาร์ลีทั้งช่วยประหยัดเงินตลอดทั้งปีเพื่อให้พวกเขาสามารถซื้อชาร์ลีหนึ่งในบาร์ช็อคโกแลตสำหรับวันเกิดของเขา-ลูกอมบาร์เขาสามารถกินด้วยตัวเอง เขาถือว่ามันราวกับว่ามันเป็นทองและทำให้บาร์ช็อคโกแลตสิบเปอร์เซ็นต์ที่ผ่านมาตลอดทั้งเดือน. สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือชาร์ลีที่อาศัยอยู่ในเงาของโรงงานช็อคโกแลยักษ์ นี้ไม่ได้เป็นเพียงใดโรงงานช็อคโกแลเก่า นี่คือโรงงานช็อคโกแลใหญ่ที่สุดในโลกและเป็นเจ้าของโดยนายวิลลี่วองก้า, นักประดิษฐ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและช็อคโกแลตชาที่เคยอาศัยอยู่ สถานที่ท่องเที่ยวและกลิ่นของโรงงานนี้เหลือทนยั่วเย้า เดินไปและกลับจากโรงเรียนชาร์ลีมีกลิ่นหอมอร่อยของช็อคโกแลตละลายแล้วกลับบ้านไปทานอาหารเย็นของน้ำซุปกะหล่ำปลีน้ำ หลังจากรับประทานอาหารเย็นเด็กที่จะเข้าสู่ห้องพักของปู่ย่าตายายไปเยี่ยมพวกเขา พวกเขาทั้งหมดกว่าเก้าสิบปีและนี่เป็นช่วงเวลาที่มีความสว่างของวันสำหรับพวกเขาทุกคน สำหรับครึ่งชั่วโมงที่ใช้ในครัวเรือนถังมีความสุขเกือบ. คืนหนึ่งคุณปู่โจที่เก่าแก่ที่สุดของคนเก่าบอกชาร์ลีเกี่ยวกับทุกสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจและที่ยอดเยี่ยมนายวิลลี่วองก้าได้ทำในโรงงานช็อคโกแลตของเขา เจ้าชายพอนอินเดียแม้จะมอบหมายให้เขาสร้างพระราชวังที่งดงามของช็อคโกแลต มันเป็นเพลงที่น่าตื่นตาตื่นใจ แต่ละลายในเร็ว ๆ นี้แดดร้อน ปู่โจแล้วพูดอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเขาจะบอกความลับ เขาบอกว่าไม่มีใครเคยไปในหรือออกจากโรงงาน ชาร์ลีก็ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อว่าเรื่องดังกล่าว แต่ทั้งหมดสี่หัวพยักหน้าเก่าในสัญญา ชาร์ลีตระหนักว่าเขาได้เห็นเพียงประตูปิดเวลาที่เขาเดินจากโรงงานทุก ไม่ได้มาหลายปีแล้วที่ผ่านมามีการใช้เป็นพันคนปู่โจยังคง แต่ส่วนมากเกินไปของพวกเขากลายเป็นสายลับให้กับ บริษัท แข่งขันการแบ่งปันความลับของนายวองก้าสร้างสรรค์ที่น่าตื่นตาตื่นใจ ดังนั้นวันหนึ่งเขาก็ล็อคประตูและปิดโรงงาน มันยืนไม่ได้ใช้งานเป็นเวลาหลายเดือนจนกระทั่งประมาณสิบปีที่ผ่านมาเมื่อทุกอย่างฉับพลันปล่องไฟสูบบุหรี่และเครื่องจักรที่หึ่งอีกครั้ง คนที่ถูกงงงวยเพราะยังไม่มีใครเข้ามาในหรือออกจากโรงงาน แต่พวกเขาจะได้เห็นเงาของคนที่ทำงานอยู่เบื้องหลังหน้าต่างแก้วผลึก พวกเขาเป็นคนที่สั้นมากคุณปู่โจและคนอื่น ๆ พยักหน้าในข้อตกลง. กล่าวว่านาย ถังขัดจังหวะเซสชั่นการเล่าเรื่องโบกหนังสือพิมพ์และถามว่าพวกเขาเคยได้ยินข่าว พาดหัวอ่าน "วองก้าโรงงานที่จะเปิดที่สุดท้ายที่จะโชคดีไม่กี่." บทความอธิบายว่าลูกห้าคนและโชคดีจะไม่มีมากขึ้นได้รับอนุญาตให้เข้ามาในโรงงานและเห็นภายใน ห้าบัตรทองจะถูกวางไว้ในบาร์ช็อคโกแลตที่อาจจะพบได้ทุกที่ในโลก ผู้ถือตั๋วเหล่านี้จะได้รับไปทัวร์โรงงานและจะได้รับทั้งหมดถือว่าช็อคโกแลตที่พวกเขาต้องการเวลาที่เหลือของชีวิตของพวกเขา วันเกิดของชาร์ลีเป็นสัปดาห์หน้าเพื่อที่เขาจะได้รับช็อคโกแลตบาร์หนึ่ง เขาไม่ได้หวังว่าบาร์ช็อคโกแลตเล็ก ๆ ของเขาคนเดียวอาจจะมีหนึ่งใน prizing รางวัลโกลเด้นตั๋ว. เด็กที่เรียกว่าออกัสตั Gloop พบครั้งแรกบัตรทองทันที เขาเป็นอย่างมากเก้าปีที่ไม่ทำอะไรเลย แต่นั่งไปรอบ ๆ และกินช็อคโกแลตทุกวัน ทันใดนั้นโลกทั้งโลกกำลังจับกับความโลภที่ทุกคนพยายามที่จะหาบัตรทอง เด็กใช้จ่ายเงินจากธนาคารลูกหมูของพวกเขา, ชายคนหนึ่งปล้นธนาคารและซื้อบาร์ช็อคโกแลตที่มีเงินเขาขโมยและศาสตราจารย์ชั่วร้ายแม้กระทั่งสร้างเครื่องที่จะฉกอะไรทองพบ (จนกว่าจะขโมยอุดทองจากดัชเชสและ ถูกทุบเป็นชิ้นโดยฝูงชน) ขนาดเล็กที่อุดมไปด้วยสาวจากเมืองที่ห่างไกลที่สองพบว่าบัตรทอง ชื่อของเธอคือเวรูก้าเกลือและพ่อของเธอซื้อหลายร้อยหลายพันวองก้าบาร์ช็อคโกแลตเพื่อเอาใจลูกสาวของเขาเรียกร้อง เขาทำให้คนงานในโรงงานถั่วลิสงของเขาหยุดการปอกเปลือกถั่วลิสงและเริ่มต้นการเปิดบาร์ขนมจนบัตรทองก็พบว่าสี่วันต่อมา ตอนนี้เสียเวรูก้าเนื้อหา. ในที่สุดมันก็เป็นวันเกิดของชาร์ลีและวองก้าประจำปีของเขาบาร์ช็อคโกแลตได้รับการซื้อบาร์วิปเปิ้ล-Scrumptious Fudgmallow ไลท์ เขาละม่อมดำเนินของขวัญวันเกิดของเขาเท่านั้นเข้ามาในห้องของปู่ย่าตายาย พวกเขาพยายามที่จะเตรียมเขาสำหรับการที่เลวร้ายที่สุด; พวกเขารู้ว่าการต่อรองในการได้รับของเขาหนึ่งในสามของโกลเด้นตั๋วที่เหลืออยู่ในแถบนี้ช็อคโกแลตเล็ก ๆ น้อย ๆ หนึ่ง ชาร์ลีล่าช้า unwrapping บาร์แล้วเขาก็เพียงแค่ฉีกมันเปิด ออกตกบาร์ช็อคโกแลตแสนอร่อยที่ดู แต่ไม่มีบัตรทอง มันเป็นเดินยาวไปโรงเรียนสำหรับชาร์ลีในเช้าวันนั้น. เย็นวันนั้นกระดาษที่บอกว่าอีกสองผู้โชคดีได้ตั๋ว นางสาวไวโอเล็ตโบรีการ์ดเป็น Chewer เหงือกต่อเนื่องพบว่าตั๋วที่สาม เธอใช้ในการวางเหนียวเคี้ยวหมากฝรั่งของเธอที่ปุ่มลิฟท์เพื่อให้คนไม่รู้จะใส่นิ้วมือของพวกเขาเป็นที่น่าขยะแขยงมวล; ตอนนี้เธอกำลังเคี้ยวหนึ่งชิ้นส่วนของเหงือกและหวังที่จะตั้งค่าการบันทึกของโลกสำหรับการเคี้ยวหมากฝรั่ง ไมค์ Teavee ชนะตั๋วที่สี่ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่บริโภคด้วยอาวุธความรุนแรงและโทรทัศน์เขาจะรำคาญโดยการประชาสัมพันธ์ที่เขาจะได้รับสำหรับการมีชิ้นทองโง่กระดาษ. วันรุ่งขึ้นเมื่อชาร์ลีไปในการที่จะเยี่ยมชมปู่ย่าตายายของเขาเท่านั้นที่คุณปู่โจตื่น เขาบอกว่าชาร์ลีจะเป็นที่เงียบสงบและขุดใต้หมอนของเขาสำหรับเก่ากระเป๋าเงินเหรียญขาดรุ่งริ่ง หลังจากเตือนชาร์ลีจะยังคงอยู่ยังเขาดึงออกเล็กน้อยออมลับของเขาที่ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับ เขายืนยันว่าชาร์ลีไปซื้อบาร์ช็อคโกแลตวองก้าเป็นครั้งแรกที่เขาสามารถหาและพวกเขาจะเปิดมันเข้าด้วยกันเพื่อดูว่าพวกเขาอาจจะได้รับรางวัลบัตรทองสุดท้าย ห้านาทีต่อมาชาร์ลีกลับมาพร้อมกับบาร์ Nutty กระทืบเซอร์ไพร์สและพวกเขาเปิดระมัดระวังหลังจากที่ลังเลมากและหัวเราะคิกคัก มันเป็นเพียงความอร่อยของบาร์ช็อคโกแลต. อีกสองสัปดาห์ที่ผ่านมามีอากาศหนาวเย็นและมีหิมะตกและมีความสุข ในเวลาเช่นคนที่ไม่ได้คิดเกี่ยวกับบัตรโกลเด้น; พวกเขามีความคิดเพียงของการเข้าพักที่อบอุ่นและการรับประทานอาหารที่ดี บ้านถังเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอที่หนาวเย็นและมีไม่เพียงพอสำหรับทุกเจ็ดของพวกเขาที่จะกิน สิ่งที่เติบโตยิ่งเลวร้ายลงเมื่อโรงงานยาสีฟันโดยไม่คาดคิดปิดและนายถังไม่สามารถที่จะได้รับงานอื่น พวกเขาทั้งหมดช้าอดอาหาร ระหว่างทางกลับบ้านจากโรงเรียนวันหนึ่งชาร์ลีไม่สามารถเชื่อว่าโชคดีของเขาเมื่อเขาพบว่าเงินดอลลาร์บางส่วนฝังอยู่ในหิมะ เขาวางแผนที่จะซื้อบาร์ขนมและกินมันทันทีก่อนที่ส่วนที่เหลือของเงินกลับบ้านเพื่อครอบครัวของเขา เขาก้าวเข้าไปในเครื่องเขียนและร้านหนังสือพิมพ์และขอให้วองก้าวิปเปิ้ล-Scrumptious Fudgemallow ไลท์ เมื่อชายคนไขมันหลังเคาน์เตอร์มือให้เขาชาร์ลีหมาป่ามันลงอย่างรวดเร็วคนกลัวเด็กจะได้รับการปวดท้อง เก้าสลึงเงาอยู่บนเคาน์เตอร์ ชาร์ลีตัดสินใจว่าหนึ่งเล็กน้อยน้อยจะไม่ทำให้แตกต่างกันมากและอย่างเงียบ ๆ แต่เด็ดขาดขอหนึ่งบาร์ช็อคโกแลตมากขึ้นของชนิดเดียวกัน ในขณะที่เขาเปลือกกลับกระดาษชาร์ลีเห็นแววทอง. เจ้าของร้านเริ่มต้นกรีดร้องว่าชาร์ลีได้รับรางวัลสุดท้ายบัตรทองและเรียกร้องให้หนังสือพิมพ์ที่จะมาดูเด็กที่ได้รับรางวัลจุดสุดท้ายสำหรับทัวร์ของนายวิลลี่วองก้าของ โรงงานช็อกโกแลต เร็ว ๆ นี้ที่มีเสียงดังฝูงชนที่มีการรวมตัวกันรอบเด็กหนุ่มที่ไม่ได้ห่อแม้ตั๋วจากทั่วลูกอมบาร์ในมือของเขา หนึ่งกดคนใกล้ชิดและข้อเสนอที่จะซื้อตั๋วสำหรับเหรียญห้าสิบและจักรยานใหม่ เป็นผู้หญิงที่ได้ยินข้อเสนอและบอกว่าเธอจะจ่ายเงินห้าร้อยสำหรับตั๋ว ฝูงชนเริ่มขึ้นแหบ เจ้าของร้านพาชาร์ลีอย่างเงียบ ๆ ออกจากประตูและบอกให้เขาตรงไปที่บ้าน เขาบอกว่าเขามีความยินดีดังกล่าวเป็นสิ่งที่ดีที่เกิดขึ้นกับเด็กผู้ชายที่ดูเหมือนว่าเขาจะใช้สิ่งที่มีความสุขในชีวิตของเขา. ชาร์ลีวิ่งตลอดทางกลับบ้าน เมื่อเขามาถึงและบอกเล่าเรื่องราวของเขาไม่มีใครในครอบครัวของเขาจะเชื่อเลย ในที่สุดเขาก็แสดงให้เห็นว่าพวกเขาตั๋วของเขา ปู่โจที่ยังไม่ได้รับการออกจากเตียงในยี่สิบปีที่กระโดดขึ้นและเริ่มเต้นรำไปรอบ ๆ ชั้น ตั๋วที่ทำจากทองกระดาษบางและมันคือคำอธิบายของสิ่งที่จะเสด็จมาเป็น เมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ที่ 10:00 ที่คมชัดในฐานะผู้ถือตั๋วแต่ละบวกหนึ่งหรือสองสมาชิกในครอบครัวมีการต้อนรับที่จะเข้าสู่ประตูของโรงงานที่มีมนต์ขลังที่มหัศจรรย์นับไม่ถ้วนรอคอยพวกเขา กลุ่มที่มีขนาดเล็ก แต่มีความสุขก็ตระหนักว่า 1 กุมภาพันธ์เป็นวันพรุ่งนี้เพื่อให้พวกเขาลนลานที่จะได้รับเด็กของพวกเขาพร้อมสำหรับวันที่ยิ่งใหญ่ของเขา มันเป็นเรื่องที่ตัดสินใจว่าคุณปู่โจจะมาพร้อมกับชาร์ลีในการผจญภัยที่แปลกประหลาดของเขา. ฝูงชนและช่างภาพและผู้สื่อข่าวที่มีการรวมตัวกันที่ประตูโรงงานเช้าวันถัดไป แต่ละผู้ถือบัตรอื่น ๆ ที่มีพ่อแม่ทั้งสองกับพวกเขาและพ่อแม่ของเขาต้องถือเด็กกลับมาจากการระดมทางเข้า ในทางตรงกันข้าม, ชาร์ลีและปู่ของเขายืนอดทนและเงียบ ในฐานะที่เป็นคริสตจักรระฆังตีระฆังชั่วโมง, ประตูเปิดและเดินออกมาจากนายวิลลี่วองก้าตัวเอง ในเครื่องแต่งกายอย่างเป็นทางการและหมวกของเขาดูเหมือนว่าเขารู้สึกตื่นเต้นสำหรับวันข้างหน้าของเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายและเขาดูเหมือนว่าเขาเป็นคนฉลาดและรอคอยในเวลาเดียวกัน เขาไม่เต้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อย่างรวดเร็วและตรงกับเด็กแต่ละคนและการตั้งค่าของพ่อแม่ที่พวกเขาเข้าบริบูรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในบ้านไม้เล็กๆ ตั้งอยู่บนขอบของเมืองอยู่ นายถัง และพ่อแม่ของเขา คุณถัง และพ่อแม่ของเธอ และชาร์ลี บัคเก็ต เมืองใหญ่แต่บ้านอยู่ไกลเล็กเกินไปสำหรับทั้งเจ็ดของพวกเขา มีเพียงสองห้อง และเตียง คุณยายเอาเตียงเพราะพวกเขาจะสวมใส่ออก แต่พวกเขาจะหมดแรง พวกเขาไม่เคยออกจากเตียงคุณตาโจ และคุณยาย โจเซฟิน อยู่ที่ปลายด้านหนึ่งของเตียง คุณตา และคุณยาย จอร์จ จอร์จีน่า อยู่ที่ปลายอื่น ๆ ชาร์ลีและพ่อแม่ของเขานอนบนที่นอนบนพื้นในห้องอื่น ๆ ในฤดูหนาวก็หนาวมาก

นายถังมีงาน เขาสลักบนฝายาสีฟันยาสีฟันหลอดยาสีฟันในโรงงานท้องถิ่น ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาก็ทำงาน แม้ว่าเขาไม่สามารถได้รับเงินเพียงพอสำหรับครอบครัวของเขา อาหารหลักคือ กะหล่ำปลี และมีไม่เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาทั้งหมดรู้สึกเต็ม พวกเขามักจะหิว ชาร์ลีรู้สึกหิวแย่ที่สุด และเขาปรารถนาสิ่งอื่นมากกว่ากะหล่ำปลีหรือซุปกะหล่ำปลี เขาโหยหาช็อกโกแลต ขณะที่เขาผ่านไป ร้านขนม ระหว่างทางไปโรงเรียนชาร์ลีกดจมูกของเขากับหน้าต่างและความฝันของการรับประทานอาหารการรักษาอร่อย เมื่อเพื่อนเขาจะเพลิดเพลินกับช็อคโกแลต ชาร์ลีก็อิจฉา ทั้งครอบครัวของชาร์ลี ประหยัด เงิน ทั้งหมด 1 ปี ดังนั้น พวกเขาสามารถซื้อหนึ่งสำหรับเขา birthday-a ชาร์ลีบาร์ช็อคโกแลตลูกอมบาร์เขาจะกินเอง เขาถือว่าเป็นถ้ามันเป็นทองและทำให้สิบเซนต์ช็อกโกแลตแท่งสุดท้ายตลอดเดือน

ที่แย่ที่สุดคือ ชาร์ลี อาศัยอยู่ในเงาของโรงงานช็อคโกแลตขนาดยักษ์ นี่ไม่ใช่เพียงเก่าช็อกโกแลตโรงงาน นี้เป็นโรงงานช็อกโกแลตที่ใหญ่ที่สุดในโลก และมันเป็นของคุณ วิลลี่ วองก้า สุดยอดนักประดิษฐ์ และช็อกโกแลต เครื่องที่เคยอาศัยอยู่ สถานที่ท่องเที่ยวและกลิ่นของโรงงานนี้จะทำให้อ่อยเหยื่อ เดินไปและกลับจากโรงเรียน