The sun was hot on my face as I put

The sun was hot on my face as I put my head out of the red bus moving up the hilly road. I closed my eyes for a moment. The brightness of the colours was hurting them the rich green rice fields, the bright blue sky and the black road with the heat coming off it in waves.
‘Aandipatti,’ shouted the bus driver, and I got up. My heart lifted proudly as I touched the thick packet of notes I was carrying at my waist.
Thirty thousand rupees! A fortune for a farmworker like me.
I got off the bus and walked to the public toilet, trying not to breathe in the bad smell. I swallowed several times, and hoped I wouldn’t be sick again. It was because of the strong medicines I was taking-no doubt about that. It was nothing that a day’s rest wouldn’t put right.
I bought pink and green halwa from the sweet stall and some beautiful jasmine flowers for my Valli. With the packets of halwa under my arm and the sweet smell of the jasmine in my nose, I walked slowly back home.
At first I had not liked the idea, when that lying dog, Velu, suggested giving a kidney.
‘Come on, Raju,’ he said, ‘everyone is doing it now. Why don’t you give your kidney? I’ll get you thirty-five thousand for it. And you can give me five thousand for arranging it. I will take you to big hospital in Bangalore- they’re doing the operation all the time there. It seems they are even taking kidneys from newborn babies and sending them to foreign countries. It is very good business, believe me.’
I did not need any more persuading. Thirty thousand rupees! And so I had gone to Bangalore with Velu, along with five other man from our village, Aandipatti.
‘You too are from Aandipatti?’ the doctor had joked. ‘I think we will soon call it Kidneypatti!’
I hadn’t laughed- I was frightened by the huge hospital and its smells, and anxious about the operation. But the whole thing had gone well. They had put me in a small room to get better after the operation. And a week later, here I was, back home, without one of my kidneys. I hadn’t felt any pain when I urinated a few minutes ago. Velu had told me that the doctors were all very good ones, who had studied in America and London, and knew what they were doing.
Thirty thousand rupees made a lot of difference to me. I was planning to buy six used bicycles and start a bicycle shop. I could earn fifty rupees a day at least. Then I would take the old woman, kezhavi- that’s what I always called my mother-to the big hospital in Vellore and get her eyes operated on. She was quite blind now. And I would give her a thousand rupees to spend on herself. The old woman liked a drop of whisky in the nights- now she could drink as much as she liked. I would buy some clothes for my boys-they sometimes ran around without anything on. The rest I would give to Valli.
She came running out as I got near to the hut. ‘Oh, you have come then! I was so worried!’
I felt proud, like a brave soldier returning from war. ‘Why worry? You know that I am strong.’
‘I know. But Muthu, who went with you to give one of his kidneys, died yesterday in Bangalore. Velu has brought his body back.’
I shrugged. ‘I am here, isn’t it? Come here.’
I put the jasmine flowers in her hair, and held her close to me. ‘You look beautiful, Valli.’
She laughed and escaped from my arms. ‘Later,’ she said.
I followed her with a smile.
Tonight, I thought.
I took a deep breath. Maybe not. I felt exhausted.
Tomorrow.
Surely tomorrow.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แดดไม่ร้อนบนใบหน้าของฉันเป็นฉันใส่หัวของฉันออกจากรถบัสสีแดงที่ย้ายค่าฮิลลี ปิดตาครู่ ความสว่างของสีถูกทำร้ายพวกเขานาอุดมไปด้วยสีเขียว ฟ้าใส และถนนดำ ด้วยความร้อนที่มาปิดมันในคลื่น'Aandipatti ตะโกนขับรถ และฉัน หัวใจของฉันยกภูมิใจฉันสัมผัสแพ็คเก็ตหนาของบันทึกย่อที่ฉันถูกถือครองที่เอวของฉันสามสิบเอ็ดพันรูปี โชค farmworker อย่างผมฉันได้ออกจากรถ และเดินไปห้องน้ำสาธารณะ ไม่ต้องสูดกลิ่นเหม็น ฉันกลืนกินหลายครั้ง และหวังว่า ฉันจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยอีกด้วย มันเป็น เพราะยาแรงผมไม่มีการสงสัยว่า มันเป็นอะไรที่เหลือของวันจะไม่ใส่ขวาฉันซื้อ halwa สีชมพู และสีเขียวจากคอกหวานและดอกไม้มะลิบางสวยงามสำหรับฉัน Valli แพคเก็ต halwa ภายใต้แขนและกลิ่นหอมของดอกมะลิในจมูกของฉัน ฉันเดินช้า ๆ กลับบ้านตอนแรก ผมไม่ได้ชอบคิด เมื่อนั้นสุนัข lying เวฬุ แนะนำให้เป็นโรคไต'โธ่ จู เขากล่าวว่า, ' ทุกคนคือทำก็ ทำไมคุณไม่ให้ไตของคุณ จะได้สามสิบ - ห้าพันมัน และคุณสามารถให้ฉันห้าพันสำหรับการจัดเรียงนั้น จะพาคุณไปโรงพยาบาลใหญ่ในบังกาลอร์-พวกเขากำลังทำการดำเนินการตลอดเวลามี ดูเหมือนจะถ่ายไตจากเด็กทารกแม้และส่งพวกเขาไปต่างประเทศ เป็นธุรกิจที่ดี เชื่อฉัน.'ฉันไม่ได้ต้องการจูงใจเพิ่มเติม สามสิบเอ็ดพันรูปี และดังนั้น ฉันได้ไปบังกาลอร์กับเวฬุ พร้อมกับคนอื่นห้าจากหมู่บ้านของเรา Aandipatti'คุณเกินไปบ้างจาก Aandipatti' หมอก็พูดติดตลก 'ผมคิดว่า เราจะเร็ว ๆ นี้เรียกว่า Kidneypatti 'ฉันไม่ได้หัวเราะ-ผมกลัวตามโรงพยาบาลใหญ่และกลิ่นของมัน และกังวลเกี่ยวกับการดำเนินงาน แต่แล้วสิ่งทั้งดี พวกเขาได้วางฉันในห้องเล็ก ๆ จะดีขึ้นหลังจากการดำเนินงาน และสัปดาห์ภายหลัง ต่อผม กลับบ้าน โดยไตของฉัน ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เมื่อฉัน urinated ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เวฬุได้บอกว่า แพทย์ที่ได้ทั้งหมดดีมากคน ผู้ที่ได้ศึกษาในอเมริกาและลอนดอน และรู้ว่าสิ่งที่พวกเขาได้ทำ การสามสิบเอ็ดพันรูปีทำมากแตกต่างกับฉัน ฉันได้วางแผนที่จะซื้อหกใช้จักรยาน และร้านจักรยานเริ่มต้น ฉันสามารถได้รับ 50 รูปี ต่อวันน้อย แล้ว ฉันจะเอาเก่าผู้หญิง kezhavi-อะไรฉันเสมอเรียกว่าฉันแม่ไปโรงพยาบาลใหญ่ Vellore และรับดำเนินการในตาของเธอ เธอค่อนข้างที่คนตาบอดนี้ และเราจะมอบให้เธอรูปีพันไปในตัวเอง หญิงชราชอบวางของวิสกี้ในคืนตอนนี้เธอสามารถดื่มได้มากเท่าที่เธอชอบ จะซื้อเสื้อผ้าบางสำหรับเด็กผู้ชายของฉัน-พวกเขาบางครั้งวิ่งรอบไม่ มีอะไรในนั้น เหลือก็ไป Valliเธอมาทำงานออก ตามผมใกล้ฮัท ' โอ้ คุณมาแล้ว ผมกังวลมาก!'ผมรู้สึกภูมิใจ เช่นทหารกล้ากลับจากสงคราม ' ทำไมต้องกังวล คุณรู้ว่า ฉันแข็งแกร่ง '' ฉันรู้ แต่ Muthu ที่ไปกับคุณเพื่อให้ไตของเขาอย่างใดอย่างหนึ่ง เมื่อวานนี้เสียชีวิตในบังกาลอร์ เวฬุได้นำศพกลับไป 'ผมยักไหล่ ' ฉันอยู่ที่นี่ ไม่มัน มาที่นี่ "ผมใส่ดอกไม้มะลิในผมของเธอ และจัดเธอใกล้ฉัน ' คุณดูสวยงาม Valli 'เธอหัวเราะ และหลบหนีออกจากแขน 'ในภายหลัง เธอกล่าวฉันตามเธอ ด้วยรอยยิ้มคิดคืนนี้ผมเอาลมหายใจ บางทีไม่ ผมรู้สึกเหนื่อยวันพรุ่งนี้พรุ่งนี้ก็