- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
It begins the moment you set foot a
It begins the moment you set foot ashore, the moment
you step off the boat's gangway. The heart suddenly, yet vaguely,
sinks. It is no lurch of fear. Quite the contrary. It is as if the life-
urge failed, and the heart dimly sank. You trail past the
5 benevolent policeman and the inoffensive passport officials,
through the fussy and somehow foolish customs - we don't really
think it matters if somebody smuggles in two pairs of false-silk
stockings - and we get into the poky but inoffensive train, with
poky but utterly inoffensive people, and we have a cup of
10 inoffensive tea from a nice inoffensive boy, and we run through
small, poky but nice and inoffensive country, till we are landed
in the big but unexciting station of Victoria, when an inoffensive
porter puts us into an inoffensive taxi and we are driven through
the crowded yet strangely dull streets of London to the cosy yet
15 strangely poky and dull place where we are going to stay. And
the first half-hour in London, after some years abroad, is really a
plunge of misery. The strange, the grey and uncanny, almost
deathly sense of dullness is overwhelming. Of course, you get
over it after a while, and admit that you exaggerated. You get
20 into the rhythm of London again, and you tell yourself that it is
not dull. And yet you are haunted, all the time, sleeping or
waking, with the uncanny feeling: It is dull! It is all dull! This
life here is one vast complex of dullness! I am dull! I am being
dulled! My spirit is being dulled! My life is dulling down to
25 London dullness.
This is the nightmare that haunts you the first few weeks
of London. No doubt if you stay longer you get over it, and find
London as thrilling as Paris or Rome or New York. But the
climate is against me. I cannot stay long enough. With pinched
30 and wondering gaze, the morning of departure, I look out of the
taxi upon the strange dullness of London's arousing; a sort of
death; and hope and life only return when I get my seat in the
boat-train, and hear all the Good-byes! Good-bye! Good-bye!
Thank God to say Good-bye!
Passage 2
35 On the banks of the Thames it is a tremendous chapter of
accidents - the London-lover has to confess to the existence of
miles upon miles of the dreariest, stodgiest commonness.
Thousands of acres are covered by low black houses, of the
cheapest construction, without ornament, without grace, without
40 character or even identity. In fact there are many, even in the best
quarters, in all the region of Mayfair and Belgravia, of so paltry
and inconvenient and above all of so diminutive a type, that you
wonder what peculiarly limited domestic need they were
constructed to meet. The great misfortune of London, to the eye
45 (it is true that this remark applies much less to the City), is the
want of elevation. There is no architectural impression without a
certain degree of height, and the London street-vista has none of
that sort of pride.
All the same, if there be not the intention, there is at least the
50 accident, of style, which, if one looks at it in a friendly way,
appears to proceed from three sources. One of these is simply the
general greatness, and the manner in which that makes a
difference for the better in any particular spot, so that though you
may often perceive yourself to be in a shabby corner it never
55 occurs to you that this is the end of it. Another is the atmosphere,
with its magnificent mystifications, which flatters and
superfuses, makes everything brown, rich, dim, vague, magnifies
distances and minimises details, confirms the inference of
vastness by suggesting that, as the great city makes everything, it
60 makes its own system of weather and its own optical laws. The
last is the congregation of the parks, which constitute an
ornament not elsewhere to be matched and give the place a
superiority that none of its uglinesses overcome. They spread
themselves with such a luxury of space in the centre of the town
65 that they form a part of the impression of any walk, of almost any
view, and, with an audacity altogether their own, make a pastoral
landscape under the smoky sky. There is no mood of the rich
London climate that is not becoming to them - I have seen them
look delightfully romantic, like parks in novels, in the wettest
70 winter - and there is scarcely a mood of the appreciative resident
to which they have not something to say. The high things of
London, which here and there peep over them, only make the
spaces vaster by reminding you that you are after all not in Kent
or Yorkshire; and these things, whatever they be, rows of
75 'eligible' dwellings, towers of churches, domes of institutions,
take such an effective gray-blue tint that a clever watercolorist
would seem to have put them in for pictorial reasons.
The view from the bridge over the Serpentine has an
extraordinary nobleness, and it has often seemed to me that the
80 Londoner twitted with his low standard may point to it with
every confidence. In all the town-scenery of Europe there can be
few things so fine; the only reproach it is open to is that it begs
the question by seeming - in spite of its being the pride of five
millions of people - not to belong to a town at all. The towers of
85 Notre Dame, as they rise, in Paris, from the island that divides
the Seine, present themselves no more impressively than those of
Westminster as you see them looking doubly far beyond the
shining stretch of Hyde Park water. Equally admirable is the
large, river-like manner in which the Serpentine opens away
90 between its wooded shores. Just after you have crossed the
bridge you enjoy on your left, through the gate of Kensington
Gardens, an altogether enchanting vista - a footpath over the
grass, which loses itself beneath the scattered oaks and elms
exactly as if the place were a 'chase.' There could be nothing less
95 like London in general than this particular morsel, and yet it
takes London, of all cities, to give you such an impression of the
country.
you step off the boat's gangway. The heart suddenly, yet vaguely,
sinks. It is no lurch of fear. Quite the contrary. It is as if the life-
urge failed, and the heart dimly sank. You trail past the
5 benevolent policeman and the inoffensive passport officials,
through the fussy and somehow foolish customs - we don't really
think it matters if somebody smuggles in two pairs of false-silk
stockings - and we get into the poky but inoffensive train, with
poky but utterly inoffensive people, and we have a cup of
10 inoffensive tea from a nice inoffensive boy, and we run through
small, poky but nice and inoffensive country, till we are landed
in the big but unexciting station of Victoria, when an inoffensive
porter puts us into an inoffensive taxi and we are driven through
the crowded yet strangely dull streets of London to the cosy yet
15 strangely poky and dull place where we are going to stay. And
the first half-hour in London, after some years abroad, is really a
plunge of misery. The strange, the grey and uncanny, almost
deathly sense of dullness is overwhelming. Of course, you get
over it after a while, and admit that you exaggerated. You get
20 into the rhythm of London again, and you tell yourself that it is
not dull. And yet you are haunted, all the time, sleeping or
waking, with the uncanny feeling: It is dull! It is all dull! This
life here is one vast complex of dullness! I am dull! I am being
dulled! My spirit is being dulled! My life is dulling down to
25 London dullness.
This is the nightmare that haunts you the first few weeks
of London. No doubt if you stay longer you get over it, and find
London as thrilling as Paris or Rome or New York. But the
climate is against me. I cannot stay long enough. With pinched
30 and wondering gaze, the morning of departure, I look out of the
taxi upon the strange dullness of London's arousing; a sort of
death; and hope and life only return when I get my seat in the
boat-train, and hear all the Good-byes! Good-bye! Good-bye!
Thank God to say Good-bye!
Passage 2
35 On the banks of the Thames it is a tremendous chapter of
accidents - the London-lover has to confess to the existence of
miles upon miles of the dreariest, stodgiest commonness.
Thousands of acres are covered by low black houses, of the
cheapest construction, without ornament, without grace, without
40 character or even identity. In fact there are many, even in the best
quarters, in all the region of Mayfair and Belgravia, of so paltry
and inconvenient and above all of so diminutive a type, that you
wonder what peculiarly limited domestic need they were
constructed to meet. The great misfortune of London, to the eye
45 (it is true that this remark applies much less to the City), is the
want of elevation. There is no architectural impression without a
certain degree of height, and the London street-vista has none of
that sort of pride.
All the same, if there be not the intention, there is at least the
50 accident, of style, which, if one looks at it in a friendly way,
appears to proceed from three sources. One of these is simply the
general greatness, and the manner in which that makes a
difference for the better in any particular spot, so that though you
may often perceive yourself to be in a shabby corner it never
55 occurs to you that this is the end of it. Another is the atmosphere,
with its magnificent mystifications, which flatters and
superfuses, makes everything brown, rich, dim, vague, magnifies
distances and minimises details, confirms the inference of
vastness by suggesting that, as the great city makes everything, it
60 makes its own system of weather and its own optical laws. The
last is the congregation of the parks, which constitute an
ornament not elsewhere to be matched and give the place a
superiority that none of its uglinesses overcome. They spread
themselves with such a luxury of space in the centre of the town
65 that they form a part of the impression of any walk, of almost any
view, and, with an audacity altogether their own, make a pastoral
landscape under the smoky sky. There is no mood of the rich
London climate that is not becoming to them - I have seen them
look delightfully romantic, like parks in novels, in the wettest
70 winter - and there is scarcely a mood of the appreciative resident
to which they have not something to say. The high things of
London, which here and there peep over them, only make the
spaces vaster by reminding you that you are after all not in Kent
or Yorkshire; and these things, whatever they be, rows of
75 'eligible' dwellings, towers of churches, domes of institutions,
take such an effective gray-blue tint that a clever watercolorist
would seem to have put them in for pictorial reasons.
The view from the bridge over the Serpentine has an
extraordinary nobleness, and it has often seemed to me that the
80 Londoner twitted with his low standard may point to it with
every confidence. In all the town-scenery of Europe there can be
few things so fine; the only reproach it is open to is that it begs
the question by seeming - in spite of its being the pride of five
millions of people - not to belong to a town at all. The towers of
85 Notre Dame, as they rise, in Paris, from the island that divides
the Seine, present themselves no more impressively than those of
Westminster as you see them looking doubly far beyond the
shining stretch of Hyde Park water. Equally admirable is the
large, river-like manner in which the Serpentine opens away
90 between its wooded shores. Just after you have crossed the
bridge you enjoy on your left, through the gate of Kensington
Gardens, an altogether enchanting vista - a footpath over the
grass, which loses itself beneath the scattered oaks and elms
exactly as if the place were a 'chase.' There could be nothing less
95 like London in general than this particular morsel, and yet it
takes London, of all cities, to give you such an impression of the
country.
0/5000
เริ่มในขณะที่คุณก้าวขึ้นฝั่ง ขณะนี้ คุณขั้นตอนปิด gangway ของเรือ หัวใจพลัน ยัง คลับ เก็บของ ไม่ lurch กลัวได้ ค่อนข้างตรงกันข้าม มันเป็นเหมือนชีวิต - ไม่สามารถกระตุ้น และหัวใจมีจม คุณพ่วงท้ายที่ผ่านมา 5 กลายตำรวจและเจ้าหน้าที่ หนังสือเดินทางเป็นอันตรายน้อย ผ่านศุลกากรจู้จี้ และโง่อย่างใด - เราไม่จริง ๆ คิดว่า มันเป็นเรื่องถ้าใคร smuggles ในสองคู่ของปลอมไหม ถุงน่อง - และเราได้รับในรถไฟ poky แต่เป็นอันตรายน้อย มี poky แต่เป็นอันตรายน้อยเพราะคน และเรามีถ้วยของ ชาเป็นอันตรายน้อย 10 จากเด็กผู้ชายเป็นอันตรายน้อยที่ดี และเราทำงานผ่าน ที่ดินขนาดเล็ก poky แต่ดี และเป็นอันตรายน้อยประเทศ จนถึงเรา ในสถานีวิคตอเรีย เมื่อความเป็นอันตรายน้อยใหญ่ แต่ไม่น่าตื่นเต้น ทำให้กระเป๋าเราเป็นแท็กซี่เป็นอันตรายน้อย และเราจะขับเคลื่อนผ่าน ที่แออัดยังแพงกว่าทู่ถนนลอนดอนสู่โคซี่ยัง 15 poky แพงกว่า และน่าเบื่อสถานที่เราจะไปพัก และ ครึ่งชั่วโมงแรกในลอนดอน หลังจากต่างประเทศบางปี เป็นการ น้ำของความทุกข์ยาก ผิดปกติ สีเทา และเขา พิลึก เกือบ ความเซ็งที่อวกาศมีมากมาย แน่นอน คุณได้รับ ทับหลัง และยอมรับว่า คุณพูดเกินจริง คุณได้รับ 20 เป็นจังหวะของลอนดอนอีกครั้ง และบอกตัวเองว่า ไม่น่าเบื่อ และยังได้ บ้านผี ตลอดเวลา นอนหลับ หรือ ปลุก มีความรู้สึกเขาพิลึก: ก็น่าเบื่อ มันเป็นทั้งหมดน่าเบื่อ นี้ ชีวิตที่นี่เป็นหนึ่งมากมายซับซ้อนเซ็ง ฉันน่าเบื่อ ฉันกำลังกำลัง dulled เป็นการ dulled จิตวิญญาณของฉัน ชีวิตของฉันเป็น dulling ลงไป 25 ลอนดอนเซ็ง นี่คือฝันร้ายที่ haunts สองสามสัปดาห์แรก ลอนดอน มีข้อสงสัยอยู่อีกต่อไป คุณได้รับมัน และค้นหา เป็นที่น่าตื่นเต้นเป็นปารีส หรือโรม หรือนิวยอร์กลอนดอน แต่ สภาพภูมิอากาศให้ได้ ฉันไม่พักนานพอ กับ pinched 30 และสงสัยสายตา เช้าห้อง ขอดูของ แท็กซี่ตามเซ็งแปลกของลอนดอนความ การเรียงลำดับของ ความตาย และความหวังและชีวิตเท่านั้นกลับได้รับของฉันที่นั่งใน เรือรถไฟ และ Good-byes ทั้งหมดได้ยิน Good-bye Good-bye ขอบคุณพระเจ้ากล่าวลา พาส 235 ริมเทมส์เป็นบทที่มหาศาลของ อุบัติเหตุ - ลอนดอนคนรักมีให้รับสารภาพเพื่อการดำรงอยู่ของ ไมล์ตามไมล์ของ commonness dreariest, stodgiest พันไร่ครอบคลุม โดยต่ำบ้านสีดำ ของ ก่อสร้างราคาถูก ไม่ มีเครื่องประดับ โดยเกรซ ไม่มี 40 อักขระหรือแม้แต่ตัว ในความเป็นจริงมีจำนวนมาก แม้ในสุด ไตรมาส ในพื้นที่ทั้งหมดของเมย์และเบลกราเวีย ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ดังนั้น และถูกละเลย และ เหนือทั้งหมดดังนั้นแคระชนิด คุณ สงสัยอะไรศาสนาจำกัดภายในประเทศต้องพวกเขา สร้างขึ้นเพื่อตอบสนอง เรื่องดีของลอนดอน ตา 45 (มันเป็นความจริงที่หมายเหตุนี้ใช้น้อยมากในเมือง), เป็นการ ต้องการยกระดับสิทธิ์ มีความประทับใจไม่มีสถาปัตยกรรมโดยมี ระดับสูง และถนนลอนดอน-vista ได้ไม่มี การเรียงลำดับของความภาคภูมิใจ เดียวกัน ถ้าไม่มีความตั้งใจ มีน้อย อุบัติเหตุ 50 สไตล์ ที่ หากมองที่เป็นมิตร ปรากฏการ ดำเนินการจากสามแหล่ง หนึ่งของเหล่านี้เป็นเพียงการ ความยิ่งใหญ่ทั่วไป และลักษณะที่ทำให้การ ความแตกต่างดีกว่าในจุดเฉพาะ เพื่อที่ว่าคุณ อาจจะสังเกตตัวเองอยู่ในมุม shabby มันไม่เคย 55 เกิดขึ้นกับคุณว่า นี่คือจุดสิ้นสุดของมัน อีกเป็นบรรยากาศ มีความสวยงาม mystifications ซึ่งเคล็ด และ superfuses ทำให้ทุกอย่างสีน้ำตาล รวย ติ่มซำ คลุมเครือ ขยาย ความยาวมากกว่า และ minimises รายละเอียด ยืนยันข้อของ อูลานบาตอร์ โดยแนะนำว่า เป็นเมืองทำให้ทุกอย่าง มัน 60 ทำให้ตัวเองระบบของอากาศและกฎหมายแสงเอง ที่ สุดท้าย คือคณะของสวน ซึ่งเป็นการ ornament ไม่อื่นเพื่อจับคู่ และให้สถาน ปมที่ไม่มีการ uglinesses การเอาชนะ มีแพร่กระจาย ว่าหรูดังกล่าวของพื้นที่ในใจกลางเมือง 65 ว่า พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของความประทับใจของการเดินทาง ของเกือบ มุมมอง และ มีความกล้าทั้งหมดของตนเอง ทำแบบ pastoral ปริญญาบัตร ภูมิทัศน์ภายใต้ท้องฟ้าควัน มีอารมณ์ไม่ร่ำรวย สภาพภูมิอากาศของลอนดอนที่ไม่เหมาะกับพวกเขา - ผมเห็นพวกเขา ดูโรแมนติกครื้นเครง เช่นสวนสาธารณะในนวนิยาย ในที่ wettest หนาว 70 - และมีอารมณ์แทบของอาศัย appreciative ซึ่งพวกเขาได้ไม่ให้พูด สิ่งของที่สูง ลอนดอน ที่มาแอบดูมากกว่า พวกเขา ทำการ ช่องว่างที่ vaster โดยแจ้งเตือนคุณไม่หลังจากที่ทั้งหมดในเคนท์ ยอร์ค เชียร์ สิ่งเหล่านี้ และสิ่งเหล่านั้นได้ แถว 'สิทธิ' 75 อยู่ อาคารของคริสตจักร domes ของสถาบัน ใช้เวลาดังกล่าวมีประสิทธิภาพสีน้ำเงินสีเทาสีอ่อนที่ watercolorist ฉลาด จะดูเหมือนจะ ได้ใส่ในเหตุผลสูญ มุมมองจากสะพานข้ามการกลุ่มเซอร์เพนไทน์มีการ ผลิตพิเศษ และได้มักจะดูเหมือนกับฉันที่จะ ชาวกรุงลอนดอน 80 twitted มาตรฐานของเขาต่ำอาจชี้ไปด้วย ความมั่นใจ ในทุกเมืองฉากยุโรป สามารถ บางสิ่งที่ดีมาก ประณามเท่านั้นที่จะเปิดเป็นที่รู้สึก คำถามตามด้วย - ทั้ง ๆ เป็นความภาคภูมิใจของห้า ล้านคน - ไม่ไปอยู่เมืองเลย เดอะทาวเวอร์ 85 ดาม ตามที่พวกเขาเพิ่มขึ้น ปารีส จากเกาะ ที่แบ่ง แซน นำเสนอตัวเองไม่ขึ้นน่าประทับใจกว่าของ เวสต์มินสเตอร์เป็นคุณเห็นพวกเขามองไกลสองเหตุการณ์อื่น ๆ มันยืดน้ำไฮด์พาร์ค เท่า ๆ กันอีกครั้งเป็นการ ลักษณะ เหมือนแม่น้ำใหญ่ ที่กลุ่มเซอร์เพนไทน์เปิดไป 90 ระหว่างชายฝั่งของ wooded หลังจากคุณข้ามการ สะพานที่คุณเพลิดเพลินกับซ้ายมือ ผ่านประตูของเคนซิงตัน สวน vista มีเสน่ห์ทั้งหมด - ทางเดินไป ตะไคร้ การสูญเสียตัวเองใต้กระจายโอ๊คและเอมส์ แน่นอนว่าถูก "ไล่ล่า' อาจมีไม่น้อย 95 ชอบลอนดอนโดยทั่วไปมากกว่านี้โดยเฉพาะ morsel และ ยังได้ ใช้ลอนดอน เมืองทั้งหมด เพื่อให้คุณประทับใจดังกล่าวของการ ประเทศ
การแปล กรุณารอสักครู่..
It begins the moment you set foot ashore, the moment
you step off the boat's gangway. The heart suddenly, yet vaguely,
sinks. It is no lurch of fear. Quite the contrary. It is as if the life-
urge failed, and the heart dimly sank. You trail past the
5 benevolent policeman and the inoffensive passport officials,
through the fussy and somehow foolish customs - we don't really
think it matters if somebody smuggles in two pairs of false-silk
stockings - and we get into the poky but inoffensive train, with
poky but utterly inoffensive people, and we have a cup of
10 inoffensive tea from a nice inoffensive boy, and we run through
small, poky but nice and inoffensive country, till we are landed
in the big but unexciting station of Victoria, when an inoffensive
porter puts us into an inoffensive taxi and we are driven through
the crowded yet strangely dull streets of London to the cosy yet
15 strangely poky and dull place where we are going to stay. And
the first half-hour in London, after some years abroad, is really a
plunge of misery. The strange, the grey and uncanny, almost
deathly sense of dullness is overwhelming. Of course, you get
over it after a while, and admit that you exaggerated. You get
20 into the rhythm of London again, and you tell yourself that it is
not dull. And yet you are haunted, all the time, sleeping or
waking, with the uncanny feeling: It is dull! It is all dull! This
life here is one vast complex of dullness! I am dull! I am being
dulled! My spirit is being dulled! My life is dulling down to
25 London dullness.
This is the nightmare that haunts you the first few weeks
of London. No doubt if you stay longer you get over it, and find
London as thrilling as Paris or Rome or New York. But the
climate is against me. I cannot stay long enough. With pinched
30 and wondering gaze, the morning of departure, I look out of the
taxi upon the strange dullness of London's arousing; a sort of
death; and hope and life only return when I get my seat in the
boat-train, and hear all the Good-byes! Good-bye! Good-bye!
Thank God to say Good-bye!
Passage 2
35 On the banks of the Thames it is a tremendous chapter of
accidents - the London-lover has to confess to the existence of
miles upon miles of the dreariest, stodgiest commonness.
Thousands of acres are covered by low black houses, of the
cheapest construction, without ornament, without grace, without
40 character or even identity. In fact there are many, even in the best
quarters, in all the region of Mayfair and Belgravia, of so paltry
and inconvenient and above all of so diminutive a type, that you
wonder what peculiarly limited domestic need they were
constructed to meet. The great misfortune of London, to the eye
45 (it is true that this remark applies much less to the City), is the
want of elevation. There is no architectural impression without a
certain degree of height, and the London street-vista has none of
that sort of pride.
All the same, if there be not the intention, there is at least the
50 accident, of style, which, if one looks at it in a friendly way,
appears to proceed from three sources. One of these is simply the
general greatness, and the manner in which that makes a
difference for the better in any particular spot, so that though you
may often perceive yourself to be in a shabby corner it never
55 occurs to you that this is the end of it. Another is the atmosphere,
with its magnificent mystifications, which flatters and
superfuses, makes everything brown, rich, dim, vague, magnifies
distances and minimises details, confirms the inference of
vastness by suggesting that, as the great city makes everything, it
60 makes its own system of weather and its own optical laws. The
last is the congregation of the parks, which constitute an
ornament not elsewhere to be matched and give the place a
superiority that none of its uglinesses overcome. They spread
themselves with such a luxury of space in the centre of the town
65 that they form a part of the impression of any walk, of almost any
view, and, with an audacity altogether their own, make a pastoral
landscape under the smoky sky. There is no mood of the rich
London climate that is not becoming to them - I have seen them
look delightfully romantic, like parks in novels, in the wettest
70 winter - and there is scarcely a mood of the appreciative resident
to which they have not something to say. The high things of
London, which here and there peep over them, only make the
spaces vaster by reminding you that you are after all not in Kent
or Yorkshire; and these things, whatever they be, rows of
75 'eligible' dwellings, towers of churches, domes of institutions,
take such an effective gray-blue tint that a clever watercolorist
would seem to have put them in for pictorial reasons.
The view from the bridge over the Serpentine has an
extraordinary nobleness, and it has often seemed to me that the
80 Londoner twitted with his low standard may point to it with
every confidence. In all the town-scenery of Europe there can be
few things so fine; the only reproach it is open to is that it begs
the question by seeming - in spite of its being the pride of five
millions of people - not to belong to a town at all. The towers of
85 Notre Dame, as they rise, in Paris, from the island that divides
the Seine, present themselves no more impressively than those of
Westminster as you see them looking doubly far beyond the
shining stretch of Hyde Park water. Equally admirable is the
large, river-like manner in which the Serpentine opens away
90 between its wooded shores. Just after you have crossed the
bridge you enjoy on your left, through the gate of Kensington
Gardens, an altogether enchanting vista - a footpath over the
grass, which loses itself beneath the scattered oaks and elms
exactly as if the place were a 'chase.' There could be nothing less
95 like London in general than this particular morsel, and yet it
takes London, of all cities, to give you such an impression of the
country.
you step off the boat's gangway. The heart suddenly, yet vaguely,
sinks. It is no lurch of fear. Quite the contrary. It is as if the life-
urge failed, and the heart dimly sank. You trail past the
5 benevolent policeman and the inoffensive passport officials,
through the fussy and somehow foolish customs - we don't really
think it matters if somebody smuggles in two pairs of false-silk
stockings - and we get into the poky but inoffensive train, with
poky but utterly inoffensive people, and we have a cup of
10 inoffensive tea from a nice inoffensive boy, and we run through
small, poky but nice and inoffensive country, till we are landed
in the big but unexciting station of Victoria, when an inoffensive
porter puts us into an inoffensive taxi and we are driven through
the crowded yet strangely dull streets of London to the cosy yet
15 strangely poky and dull place where we are going to stay. And
the first half-hour in London, after some years abroad, is really a
plunge of misery. The strange, the grey and uncanny, almost
deathly sense of dullness is overwhelming. Of course, you get
over it after a while, and admit that you exaggerated. You get
20 into the rhythm of London again, and you tell yourself that it is
not dull. And yet you are haunted, all the time, sleeping or
waking, with the uncanny feeling: It is dull! It is all dull! This
life here is one vast complex of dullness! I am dull! I am being
dulled! My spirit is being dulled! My life is dulling down to
25 London dullness.
This is the nightmare that haunts you the first few weeks
of London. No doubt if you stay longer you get over it, and find
London as thrilling as Paris or Rome or New York. But the
climate is against me. I cannot stay long enough. With pinched
30 and wondering gaze, the morning of departure, I look out of the
taxi upon the strange dullness of London's arousing; a sort of
death; and hope and life only return when I get my seat in the
boat-train, and hear all the Good-byes! Good-bye! Good-bye!
Thank God to say Good-bye!
Passage 2
35 On the banks of the Thames it is a tremendous chapter of
accidents - the London-lover has to confess to the existence of
miles upon miles of the dreariest, stodgiest commonness.
Thousands of acres are covered by low black houses, of the
cheapest construction, without ornament, without grace, without
40 character or even identity. In fact there are many, even in the best
quarters, in all the region of Mayfair and Belgravia, of so paltry
and inconvenient and above all of so diminutive a type, that you
wonder what peculiarly limited domestic need they were
constructed to meet. The great misfortune of London, to the eye
45 (it is true that this remark applies much less to the City), is the
want of elevation. There is no architectural impression without a
certain degree of height, and the London street-vista has none of
that sort of pride.
All the same, if there be not the intention, there is at least the
50 accident, of style, which, if one looks at it in a friendly way,
appears to proceed from three sources. One of these is simply the
general greatness, and the manner in which that makes a
difference for the better in any particular spot, so that though you
may often perceive yourself to be in a shabby corner it never
55 occurs to you that this is the end of it. Another is the atmosphere,
with its magnificent mystifications, which flatters and
superfuses, makes everything brown, rich, dim, vague, magnifies
distances and minimises details, confirms the inference of
vastness by suggesting that, as the great city makes everything, it
60 makes its own system of weather and its own optical laws. The
last is the congregation of the parks, which constitute an
ornament not elsewhere to be matched and give the place a
superiority that none of its uglinesses overcome. They spread
themselves with such a luxury of space in the centre of the town
65 that they form a part of the impression of any walk, of almost any
view, and, with an audacity altogether their own, make a pastoral
landscape under the smoky sky. There is no mood of the rich
London climate that is not becoming to them - I have seen them
look delightfully romantic, like parks in novels, in the wettest
70 winter - and there is scarcely a mood of the appreciative resident
to which they have not something to say. The high things of
London, which here and there peep over them, only make the
spaces vaster by reminding you that you are after all not in Kent
or Yorkshire; and these things, whatever they be, rows of
75 'eligible' dwellings, towers of churches, domes of institutions,
take such an effective gray-blue tint that a clever watercolorist
would seem to have put them in for pictorial reasons.
The view from the bridge over the Serpentine has an
extraordinary nobleness, and it has often seemed to me that the
80 Londoner twitted with his low standard may point to it with
every confidence. In all the town-scenery of Europe there can be
few things so fine; the only reproach it is open to is that it begs
the question by seeming - in spite of its being the pride of five
millions of people - not to belong to a town at all. The towers of
85 Notre Dame, as they rise, in Paris, from the island that divides
the Seine, present themselves no more impressively than those of
Westminster as you see them looking doubly far beyond the
shining stretch of Hyde Park water. Equally admirable is the
large, river-like manner in which the Serpentine opens away
90 between its wooded shores. Just after you have crossed the
bridge you enjoy on your left, through the gate of Kensington
Gardens, an altogether enchanting vista - a footpath over the
grass, which loses itself beneath the scattered oaks and elms
exactly as if the place were a 'chase.' There could be nothing less
95 like London in general than this particular morsel, and yet it
takes London, of all cities, to give you such an impression of the
country.
การแปล กรุณารอสักครู่..
มันเริ่มต้นทันทีที่คุณก้าวเท้าเข้าฝั่ง ขณะ
คุณก้าวออกไปจากเรือของพรรคพวก . หัวใจก็ยังเลือนลาง
, อ่างล้างมือ มันไม่เสียรูปทรงของความกลัว ตรงกันข้าม มันเป็นถ้าชีวิต -
ขอให้ล้มเหลวและหัวใจรางๆค่อยๆจมลง คุณมีเส้นทางผ่าน
5 ตำรวจและเจ้าหน้าที่หนังสือเดินทางจริยธรรม
ผ่าน , จุกจิก บางทีโง่ ศุลกากร - เราไม่ได้จริงๆ
คิดว่ามันสำคัญ ถ้าใครลักลอบ 2 คู่ของเท็จไหม
ถุงน่อง - และเราเข้าไปช้ามาก แต่ไม่เป็นภัยรถไฟกับ
ช้ามากแต่โคตรจริยธรรมประชาชน เราดื่มชาจากเด็ก
10 จริยธรรมจริยธรรมที่ดีและเราวิ่งผ่าน
เล็ก ช้ามาก แต่ที่ดีและจริยธรรมของประเทศ จนกระทั่ง เรามีที่ดิน
ในตัวใหญ่แต่ไม่น่าตื่นเต้นสถานีวิคตอเรีย เมื่อจริยธรรม
พอร์เตอร์ ทําให้เราลงแท็กซี่ไม่เป็นภัยและเรากำลังขับเคลื่อนผ่าน
แออัดยังทึบแปลกถนนของกรุงลอนดอนเพื่ออบอุ่นเลย
15 ช้ามากแปลกและน่าเบื่อสถานที่ที่เราจะไปพัก และ
ครึ่งชั่วโมงแรกในลอนดอน หลังจากหลายปีในต่างประเทศ คือจริงๆ
กระโดดแห่งความทุกข์ แปลก , สีเทาและสีดำลึกลับเกือบ
ความรู้สึกของความเป็นอย่างดี แน่นอนคุณจะได้รับ
แล้วหลังจากนั้น และยอมรับว่า คุณพูดเกินจริงไปหน่อย คุณได้รับ
20 ลงในจังหวะที่ลอนดอนอีกครั้ง และบอกตัวเองว่ามันเป็น
ไม่ทึบ และยังหลอนตลอดเวลา นอนหรือ
ตื่น ด้วยความรู้สึกที่ลึกลับ : มันน่าเบื่อ ! มันคือทั้งหมดที่น่าเบื่อ ! นี้
ชีวิตที่นี่เป็นหนึ่งที่ซับซ้อนมากของความโง่ ! ฉันโง่ ! ผมโดน
คม ! วิญญาณของฉันถูกคม ! ชีวิตของฉันเป็นการลง
25 ลอนดอนความโง่ .
นี่เป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอไม่กี่สัปดาห์แรก
ของลอนดอน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าคุณอยู่ต่อได้มากกว่า และหา
ลอนดอนเป็นเสียวเป็นปารีสหรือโรม หรือนิวยอร์ก แต่
บรรยากาศกำลังต่อต้านฉัน ผมไม่สามารถอยู่ได้นานพอ กับหยิก
30 และสงสัย สายตา ในช่วงเช้าของการเดินทาง ผมดูจาก
แท็กซี่เมื่อความแปลกของลอนดอนกระตุ้น ;การจัดเรียงของ
ความตาย ความหวังและชีวิตกลับเมื่อฉันได้รับที่นั่งใน
เรือรถไฟและยินดีอำลา ! ลาก่อน ลาก่อน
ขอบคุณพระเจ้าพูดว่าลาก่อน 2
3
ทางเดินบนธนาคารของแม่น้ำเทมส์เป็นมหาศาลบท
อุบัติเหตุ - คนรักลอนดอนได้สารภาพกับการดำรงอยู่ของ
บนกิโลเมตรห่างจาก dreariest stodgiest งอนไถ , .
หลายพันเอเคอร์ ถูกปกคลุมด้วยสีดำ บ้านน้อยของ
ก่อสร้าง ราคาถูก ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มีเกรซโดยไม่
40 อักขระหรือตัวตนด้วยซ้ำ ในความเป็นจริงมีหลาย แม้ในไตรมาสที่ดีที่สุด
ในทุกภูมิภาค และเมย์แฟร์มาจากบัลเกรเวีย , ดังนั้นไม่สำคัญ
และไม่สะดวกและข้างต้นทั้งหมดของจิ๋วประเภทที่คุณ
สงสัยอะไรแผลง จำกัด ประเทศต้องการพวกเขา
สร้างขึ้นเพื่อตอบสนอง โชคร้ายครั้งใหญ่ในลอนดอนเพื่อตา
45 ( มันเป็นความจริงที่กล่าวนี้ใช้มากน้อยในเมือง ) ,
ต้องการของระดับความสูง มีสถาปัตยกรรมที่ประทับใจโดย
บางระดับของความสูง และลอนดอนถนน Vista ไม่มีของแบบนั้น
ภูมิใจ เหมือนกันหมด ถ้าไม่มีเจตนา มีอย่างน้อย
50 อุบัติเหตุ , สไตล์ , ที่หากมองในทางที่เป็นมิตร
ดูเหมือนจะดำเนินการจากสามแหล่งที่มา หนึ่งเหล่านี้เป็นเพียง
ความยิ่งใหญ่ทั่วไป และลักษณะที่ทำให้
ความแตกต่างให้ดีขึ้นในจุดใดโดยเฉพาะ ดังนั้นแม้ว่าคุณ
มักจะรับรู้ตัวเองจะอยู่ในมุมเก่าๆ มันเคยเกิดขึ้นกับคุณ
55 นี่จบเลย คืออีกหนึ่งบรรยากาศ
กับ mystifications อันงดงาม ซึ่งชมได้และ
superfuses ทำให้ทุกอย่าง บราวน์ , รวย , สลัว , คลุมเครือ , ระยะทางและช่วยลดการขยาย
รายละเอียดยืนยันการอนุมานของความกว้างใหญ่ โดยบอกว่า เป็นเมืองใหญ่ ทำให้ทุกอย่างมัน
60 ทำให้ระบบของตัวเองของสภาพอากาศและกฎหมายแสงของตัวเอง
สุดท้ายคือที่ชุมนุมของอุทยานซึ่งถือเป็น
เครื่องประดับไม่มีที่อื่นให้ตรงกัน และให้สถานที่
เหนือกว่าไม่มีของ uglinesses เอาชนะ พวกเขาแพร่กระจาย
ตัวเองด้วยเช่นความหรูหราของพื้นที่ในศูนย์ของเมือง
65 ที่พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของความประทับใจของใด ๆ เดินเกือบทุก
มุมมอง และมีความกล้าทั้งหมดของตัวเองให้ภูมิอภิบาล
ภายใต้ท้องฟ้า ควัน ไม่มีอารมณ์รวย
ลอนดอนอากาศที่ไม่ใช่ของเล่นของพวกเขา - ฉันได้เห็นพวกเขา
ดูโรแมนติกครื้นเครง เหมือนสวนสาธารณะในนวนิยาย ใน wettest
70 ฤดูหนาว - และมีแทบจะไม่ได้อารมณ์ของการชื่นชมถิ่น
ซึ่งพวกเขาไม่ได้สิ่งที่จะพูด สิ่งที่สูง
ลอนดอน ซึ่งที่นี่และมีอะไรมากกว่านั้น แค่ให้
เป็น vaster เตือนคุณว่าคุณมีหลังจากทั้งหมดไม่ได้ในเคนท์
คุณก้าวออกไปจากเรือของพรรคพวก . หัวใจก็ยังเลือนลาง
, อ่างล้างมือ มันไม่เสียรูปทรงของความกลัว ตรงกันข้าม มันเป็นถ้าชีวิต -
ขอให้ล้มเหลวและหัวใจรางๆค่อยๆจมลง คุณมีเส้นทางผ่าน
5 ตำรวจและเจ้าหน้าที่หนังสือเดินทางจริยธรรม
ผ่าน , จุกจิก บางทีโง่ ศุลกากร - เราไม่ได้จริงๆ
คิดว่ามันสำคัญ ถ้าใครลักลอบ 2 คู่ของเท็จไหม
ถุงน่อง - และเราเข้าไปช้ามาก แต่ไม่เป็นภัยรถไฟกับ
ช้ามากแต่โคตรจริยธรรมประชาชน เราดื่มชาจากเด็ก
10 จริยธรรมจริยธรรมที่ดีและเราวิ่งผ่าน
เล็ก ช้ามาก แต่ที่ดีและจริยธรรมของประเทศ จนกระทั่ง เรามีที่ดิน
ในตัวใหญ่แต่ไม่น่าตื่นเต้นสถานีวิคตอเรีย เมื่อจริยธรรม
พอร์เตอร์ ทําให้เราลงแท็กซี่ไม่เป็นภัยและเรากำลังขับเคลื่อนผ่าน
แออัดยังทึบแปลกถนนของกรุงลอนดอนเพื่ออบอุ่นเลย
15 ช้ามากแปลกและน่าเบื่อสถานที่ที่เราจะไปพัก และ
ครึ่งชั่วโมงแรกในลอนดอน หลังจากหลายปีในต่างประเทศ คือจริงๆ
กระโดดแห่งความทุกข์ แปลก , สีเทาและสีดำลึกลับเกือบ
ความรู้สึกของความเป็นอย่างดี แน่นอนคุณจะได้รับ
แล้วหลังจากนั้น และยอมรับว่า คุณพูดเกินจริงไปหน่อย คุณได้รับ
20 ลงในจังหวะที่ลอนดอนอีกครั้ง และบอกตัวเองว่ามันเป็น
ไม่ทึบ และยังหลอนตลอดเวลา นอนหรือ
ตื่น ด้วยความรู้สึกที่ลึกลับ : มันน่าเบื่อ ! มันคือทั้งหมดที่น่าเบื่อ ! นี้
ชีวิตที่นี่เป็นหนึ่งที่ซับซ้อนมากของความโง่ ! ฉันโง่ ! ผมโดน
คม ! วิญญาณของฉันถูกคม ! ชีวิตของฉันเป็นการลง
25 ลอนดอนความโง่ .
นี่เป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอไม่กี่สัปดาห์แรก
ของลอนดอน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าคุณอยู่ต่อได้มากกว่า และหา
ลอนดอนเป็นเสียวเป็นปารีสหรือโรม หรือนิวยอร์ก แต่
บรรยากาศกำลังต่อต้านฉัน ผมไม่สามารถอยู่ได้นานพอ กับหยิก
30 และสงสัย สายตา ในช่วงเช้าของการเดินทาง ผมดูจาก
แท็กซี่เมื่อความแปลกของลอนดอนกระตุ้น ;การจัดเรียงของ
ความตาย ความหวังและชีวิตกลับเมื่อฉันได้รับที่นั่งใน
เรือรถไฟและยินดีอำลา ! ลาก่อน ลาก่อน
ขอบคุณพระเจ้าพูดว่าลาก่อน 2
3
ทางเดินบนธนาคารของแม่น้ำเทมส์เป็นมหาศาลบท
อุบัติเหตุ - คนรักลอนดอนได้สารภาพกับการดำรงอยู่ของ
บนกิโลเมตรห่างจาก dreariest stodgiest งอนไถ , .
หลายพันเอเคอร์ ถูกปกคลุมด้วยสีดำ บ้านน้อยของ
ก่อสร้าง ราคาถูก ไม่มีเครื่องประดับ ไม่มีเกรซโดยไม่
40 อักขระหรือตัวตนด้วยซ้ำ ในความเป็นจริงมีหลาย แม้ในไตรมาสที่ดีที่สุด
ในทุกภูมิภาค และเมย์แฟร์มาจากบัลเกรเวีย , ดังนั้นไม่สำคัญ
และไม่สะดวกและข้างต้นทั้งหมดของจิ๋วประเภทที่คุณ
สงสัยอะไรแผลง จำกัด ประเทศต้องการพวกเขา
สร้างขึ้นเพื่อตอบสนอง โชคร้ายครั้งใหญ่ในลอนดอนเพื่อตา
45 ( มันเป็นความจริงที่กล่าวนี้ใช้มากน้อยในเมือง ) ,
ต้องการของระดับความสูง มีสถาปัตยกรรมที่ประทับใจโดย
บางระดับของความสูง และลอนดอนถนน Vista ไม่มีของแบบนั้น
ภูมิใจ เหมือนกันหมด ถ้าไม่มีเจตนา มีอย่างน้อย
50 อุบัติเหตุ , สไตล์ , ที่หากมองในทางที่เป็นมิตร
ดูเหมือนจะดำเนินการจากสามแหล่งที่มา หนึ่งเหล่านี้เป็นเพียง
ความยิ่งใหญ่ทั่วไป และลักษณะที่ทำให้
ความแตกต่างให้ดีขึ้นในจุดใดโดยเฉพาะ ดังนั้นแม้ว่าคุณ
มักจะรับรู้ตัวเองจะอยู่ในมุมเก่าๆ มันเคยเกิดขึ้นกับคุณ
55 นี่จบเลย คืออีกหนึ่งบรรยากาศ
กับ mystifications อันงดงาม ซึ่งชมได้และ
superfuses ทำให้ทุกอย่าง บราวน์ , รวย , สลัว , คลุมเครือ , ระยะทางและช่วยลดการขยาย
รายละเอียดยืนยันการอนุมานของความกว้างใหญ่ โดยบอกว่า เป็นเมืองใหญ่ ทำให้ทุกอย่างมัน
60 ทำให้ระบบของตัวเองของสภาพอากาศและกฎหมายแสงของตัวเอง
สุดท้ายคือที่ชุมนุมของอุทยานซึ่งถือเป็น
เครื่องประดับไม่มีที่อื่นให้ตรงกัน และให้สถานที่
เหนือกว่าไม่มีของ uglinesses เอาชนะ พวกเขาแพร่กระจาย
ตัวเองด้วยเช่นความหรูหราของพื้นที่ในศูนย์ของเมือง
65 ที่พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของความประทับใจของใด ๆ เดินเกือบทุก
มุมมอง และมีความกล้าทั้งหมดของตัวเองให้ภูมิอภิบาล
ภายใต้ท้องฟ้า ควัน ไม่มีอารมณ์รวย
ลอนดอนอากาศที่ไม่ใช่ของเล่นของพวกเขา - ฉันได้เห็นพวกเขา
ดูโรแมนติกครื้นเครง เหมือนสวนสาธารณะในนวนิยาย ใน wettest
70 ฤดูหนาว - และมีแทบจะไม่ได้อารมณ์ของการชื่นชมถิ่น
ซึ่งพวกเขาไม่ได้สิ่งที่จะพูด สิ่งที่สูง
ลอนดอน ซึ่งที่นี่และมีอะไรมากกว่านั้น แค่ให้
เป็น vaster เตือนคุณว่าคุณมีหลังจากทั้งหมดไม่ได้ในเคนท์
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันได้ส่งเอกสารจดทะเบียนบริษัทไปยังคุณเร
- ฉันรู้สึกว่าที่เราได้พบกัน มันไม่ใช่เรื่
- ไปพบหมออีกเมื่อไร
- The car she was riding to crash from her
- ฟังคำตักเตือนของพ่อแม่
- habit of consumption
- มีอาหารทะเล
- Hello, my friend has that we don't have
- เลโก้
- ฉันอาบน้ำแปรงฟัน
- unreliable
- ไม่มีอะไรที่ฉันไม่ชอบเลย
- were u busy today u looked bit stressed
- เธอกำลังเรียนใช่ไหม
- แซนวิต
- After nearly a week on the road' i passe
- Global concerns: Contributing to the rea
- มีผู้หญิงแปลกหน้าบอกว่าตัวเองเป็นแม่ของt
- They also spend time with their friends.
- 2 เดือนแล้วเหรอ
- คุณแน่ใจไหมที่จะพบฉัน ฉันไม่อยากผิดหวัง
- Laws relating to children caused by the
- today I got up at 8:00 o'clock. I ate br
- Where this profession work
