MOST people have an inherent sense

MOST people have an inherent sense of what it means to be poor. But choosing a definition is much trickier. Is poverty an absolute or relative condition? What is a decent standard of living? Such questions have dogged America's social scientists for decades. This month the Census Bureau published a preliminary estimate of poverty, using a new definition. It was 16 years in the making. But it is not quite finished yet.

Poverty means different things in different countries. In Europe, the poor are those whose income falls below 60% of the median. Britain uses three measures: one relative, one absolute and a broader indicator of material deprivation, such as whether a child can celebrate his birthday. The concept of poverty becomes even more slippery when attempting international comparisons. The United Nations' “human- development index” assesses countries across a range of indicators, such as schooling and life expectancy.

America's official poverty measure is far simpler. Developed in the 1960s, the poverty threshold represents the basic cost of food for a household, multiplied by three. A family is judged to be poor if its pre-tax income falls below this threshold. But the official measure provides only a blurry picture. Food spending has become a flimsy reference point—in 2009 groceries accounted for just 7.8% of Americans' spending. The poverty indicator does not account for programmes that help the poor, such as the earned-income tax credit, nor does it adjust for regional variations in the cost of living. In 1995 the National Academy of Sciences recommended changing the measure, but only now is a new one close to being established.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนส่วนใหญ่มีความรู้สึกโดยธรรมชาติของสิ่งที่มันหมายถึงการเป็นที่น่าสงสาร แต่เลือกความหมายมาก trickier ความยากจนเป็นเงื่อนไขที่แน่นอนหรือญาติ? มาตรฐานที่ดีของการใช้ชีวิตคืออะไร? คำถามดังกล่าวได้พากเพียรนักวิทยาศาสตร์ทางสังคมของอเมริกามานานหลายทศวรรษ เดือนนี้สำนักสำมะโนเผยแพร่ประมาณการเบื้องต้นของความยากจนโดยใช้นิยามใหม่ มันเป็น 16 ปีในการทำ แต่มันก็ยังไม่เสร็จสิ้นค่อนข้างยัง. ความยากจนหมายถึงสิ่งที่แตกต่างกันในประเทศที่แตกต่างกัน ในยุโรปที่ไม่ดีเป็นคนที่มีรายได้ต่ำกว่า 60% ของค่ามัธยฐาน สหราชอาณาจักรใช้สามมาตรการหนึ่งญาติคนหนึ่งแน่นอนและตัวบ่งชี้ที่กว้างขึ้นของการกีดกันวัสดุเช่นว่าเด็กสามารถฉลองวันเกิดของเขา แนวคิดของความยากจนแม้จะกลายเป็นลื่นมากขึ้นเมื่อพยายามเปรียบเทียบระหว่างประเทศ สหประชาชาติ "ดัชนีการพัฒนาของมนุษย์" ประเมินประเทศในช่วงของตัวชี้วัดเช่นการศึกษาและอายุขัย. วัดความยากจนอย่างเป็นทางการของอเมริกาอยู่ไกลง่าย การพัฒนาในปี 1960 เกณฑ์ความยากจนหมายถึงค่าใช้จ่ายพื้นฐานของอาหารสำหรับใช้ในครัวเรือนคูณด้วยสาม ครอบครัวจะตัดสินจะยากจนถ้ารายได้ก่อนหักภาษีที่ต่ำกว่าเกณฑ์นี้ แต่มาตรการอย่างเป็นทางการมีเพียงภาพเบลอ การใช้จ่ายของอาหารได้กลายเป็นอ้างอิงบอบบางจุดในปี 2009 ร้านขายของชำคิดเป็นเพียง 7.8% ของการใช้จ่ายของชาวอเมริกัน ตัวบ่งชี้ความยากจนไม่บัญชีสำหรับโปรแกรมที่จะช่วยให้คนยากจนเช่นเครดิตภาษีได้รับรายได้หรือไม่ก็ปรับรูปแบบในระดับภูมิภาคในค่าใช้จ่ายของที่อยู่อาศัย ในปี 1995 สถาบันการศึกษาวิทยาศาสตร์แห่งชาติแนะนำการเปลี่ยนมาตรการ แต่ตอนนี้ก็เป็นหนึ่งใหม่ใกล้เคียงกับการจัดตั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนส่วนใหญ่มีความรู้สึกที่แท้จริงของสิ่งที่มันหมายถึงการเป็นคนจน แต่การเลือกนิยามมาก trickier . ความยากจนสัมบูรณ์ คือ เงื่อนไขหรือญาติ สิ่งที่เป็นมาตรฐานที่ดีของชีวิต คำถามดังกล่าวได้พากเพียรสังคมนักวิทยาศาสตร์ของอเมริกามานานหลายทศวรรษ เดือนนี้สำมะโนประชากรสำนักงานเผยแพร่ประมาณการเบื้องต้นของความยากจน โดยใช้นิยามใหม่ มันคือ 16 ปี ในการทำแต่มันยังไม่เสร็จดีเลย

ความยากจนหมายถึงสิ่งที่แตกต่างกันในประเทศที่แตกต่างกัน ในยุโรป จนเป็นผู้ที่มีรายได้ต่ำกว่า 60% ของมัธยฐาน อังกฤษใช้ 3 มาตรการ : ญาติคนหนึ่งแน่นอน และตัวบ่งชี้ที่กว้างขึ้นของการกีดกันวัสดุ เช่นว่า เด็กสามารถฉลองวันเกิดของเขาแนวคิดของความยากจนแม้จะกลายเป็นลื่นมากเมื่อพยายามเปรียบเทียบระหว่างประเทศ สหประชาชาติ " มนุษย์ - การพัฒนาดัชนีประเมินประเทศผ่านช่วงของตัวชี้วัด เช่น โรงเรียนอายุขัยและ ความยากจนอย่างเป็นทางการ

ของอเมริกาวัดอยู่ไกลง่ายกว่า การพัฒนาในทศวรรษที่ 1960 , ความยากจนเกณฑ์แสดงถึงพื้นฐานค่าใช้จ่ายของอาหารสำหรับครอบครัวคูณด้วยสาม ครอบครัวคือการตัดสินจะไม่ดีถ้าก่อนภาษีที่ต่ำกว่าเกณฑ์นี้ แต่วัดอย่างเป็นทางการมีเพียงเบลอภาพ ใช้อาหารได้กลายเป็นจุดอ้างอิงที่บอบบางใน 2009 ร้านขายของชำคิดเพียง 7.8% ของคนอเมริกันใช้ ตัวชี้วัดความยากจนไม่บัญชีสำหรับโปรแกรมที่ช่วยคนจน เช่น ได้รับรายได้ภาษีเครดิตหรือไม่ก็ปรับรูปแบบในระดับภูมิภาค ค่าครองชีพ ในปี 1995 สถาบันวิทยาศาสตร์แห่งชาติแนะนำให้เปลี่ยนวัด แต่ตอนนี้เป็นหนึ่งใหม่ใกล้จะตั้งขึ้น