Irrigation with either raw or 50% d

Irrigation with either raw or 50% diluted sewage effluent
resulted in higher concentrations of most nutrients in the millet
plant tissues. As expected, this higher accumulation paralleled
higher nutrient concentrations in the irrigation water (Marschner,
1986). However, the level of Fe in the tissues was reduced.
Lower levels of Fe in plants irrigated with effluent were observed
despite higher levels of Fe in the water (Tables 1). It
is possible that the higher levels of Cl in the effluent reduced
the absorption of Fe. Indeed, exposure of crops to salt stress
has been proven to reduce Fe accumulation in plants (Santos
et al., 2001). No chlorosis was apparent despite the low levels
of total Fe in plants; it is possible that the higher levels of Zn
and Mn in the effluent served to overcome the deleterious effects
of high Cl in the effluent that reduces the availability or
uptake of these metals into the plant.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชลประทานดิบ หรือ 50% ทำให้น้ำเสียน้ำทิ้งส่งผลให้ความเข้มข้นสูงกว่าสารอาหารส่วนใหญ่ในประเทศเนื้อเยื่อพืช ตามที่คาดไว้ แห่งดวงสะสมสูงกว่านี้ความเข้มข้นธาตุอาหารสูงในน้ำชลประทาน (Marschner1986) . อย่างไรก็ตาม มีลดระดับของ Fe ในเนื้อเยื่อระดับต่ำกว่าของ Fe ในพืชที่ มีน้ำชลประทานสุภัคแม้ มีระดับสูงของ Fe ในน้ำ (ตาราง 1) มันเป็นไปได้ว่า ระดับสูงของ Cl ในน้ำลดลงการดูดซึมของ Fe แน่นอน ความเสี่ยงของพืชเกลือความเครียดได้รับการพิสูจน์เพื่อลดการสะสมของ Fe ในพืช (ซานโตสและ al., 2001) Chlorosis ไม่เป็นที่แน่ชัดแม้ มีระดับต่ำของ Fe ทั้งหมดในพืช เป็นไปได้ที่ระดับสูงของ Znและ Mn ในน้ำเพื่อเอาชนะผลร้ายของ Cl ในน้ำที่ลดความสูง หรือดูดซับโลหะเหล่านี้เป็นโรงงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ให้น้ำที่มีทั้งดิบหรือ 50% น้ำทิ้งน้ำเสียเจือจาง
ส่งผลให้ในความเข้มข้นสูงของสารอาหารมากที่สุดในข้าวฟ่าง
เนื้อเยื่อพืช เป็นที่คาดหวังนี้สะสมสูงขนาน
ความเข้มข้นของสารอาหารที่สูงขึ้นในน้ำชลประทาน (Marschner,
1986) อย่างไรก็ตามระดับของเฟในเนื้อเยื่อลดลง
ระดับล่างของตาเฟในพืชในเขตชลประทานที่มีน้ำทิ้งพบว่า
แม้จะมีระดับที่สูงขึ้นของเฟในน้ำ (ตารางที่ 1) มัน
เป็นไปได้ว่าระดับที่สูงขึ้นของ Cl ในน้ำทิ้งลด
การดูดซึมของเฟ อันที่จริงความเสี่ยงของพืชต่อความเครียดเกลือ
ที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าสามารถลดการสะสมในพืช Fe (ซาน
et al., 2001) ไม่มี chlorosis ก็เห็นได้ชัดแม้จะอยู่ในระดับต่ำ
จากทั้งหมดเฟในพืช; เป็นไปได้ว่าระดับสูงของสังกะสี
และแมงกานีสในน้ำทิ้งทำหน้าที่ที่จะเอาชนะผลอันตราย
สูง Cl ในน้ำทิ้งที่ช่วยลดความพร้อมหรือ
ดูดซึมของโลหะเหล่านี้เป็นพืชที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การชลประทานกับดิบ หรือ 50% เจือจางน้ำทิ้ง
( ความเข้มข้นของสารอาหารมากที่สุดขึ้นในข้าวฟ่าง
ปลูกเนื้อเยื่อ อย่างที่คาดไว้ ซึ่งการสะสมได้
สูงกว่าความเข้มข้นของธาตุอาหารในคลองชลประทาน มาร์ชเนอร์
, 1986 ) อย่างไรก็ตาม ระดับของ Fe ในเนื้อเยื่อลดลง ลดระดับของ Fe ในพืช

กับน้ำทิ้งจากนาชลประทานแม้ระดับที่สูงขึ้นของ Fe ในน้ำ ( ตารางที่ 1 ) มัน
เป็นไปได้ว่าสูงกว่าระดับของ CL ในน้ำทิ้งลดลง
การดูดซึมของเหล็ก แน่นอน การปลูกพืชเพื่อความเครียดเกลือ
ได้รับการพิสูจน์เพื่อลดการสะสมของ Fe ในพืช ( ซานโตส
et al . , 2001 ) ไม่มีคลอโรซิเห็นได้ชัดแม้ในระดับต่ำ
เหล็กทั้งหมดในพืช ; เป็นไปได้ว่าระดับที่สูงขึ้นของสังกะสี
และสังกะสีในน้ำทิ้งเสิร์ฟเอาชนะคงผล
สูง CL ในน้ำทิ้งที่ลดความพร้อมหรือ
การดูดซึมของโลหะเหล่านี้เข้าไปในโรงงาน