We start out with a writing assignm

We start out with a writing assignment given by someone we can presume is our black speaker's white English professor. The assignment is to just write a page, from the self. The assignment also says that this will make the page "true."
What follows is our speaker's take on the assignment. He questions its simplicity—is something true simply because it comes out of one person's self? Is truth the same thing for a black youth like him as it is for the white professor?
As he's debating what is true for Americans, black or white, we find out a little about our speaker's life. He's a black college student in a class dominated by white students and he lives in Harlem. Harlem, and New York City in general, are a big part of his life, and he feels that he is in conversation with his environment. We also hear about how our speaker is just a normal 22-year-old guy, who likes to do the things normal 22-year-olds do.
But throughout the poem, this page for his English B class, there's a sense of irony and sarcasm. In an age of rampant discrimination, how can a page of writing be true and meaningful for both a black student and a white professor? Is truth warped by racism? The speaker concludes be acknowledging that that professor is "somewhat more free" than he is.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราเริ่มต้นด้วยงานเขียนที่ได้รับจากคนที่เราสามารถเข้าใจเป็นลำโพงสีดำของเราอาจารย์ภาษาอังกฤษสีขาว ที่ได้รับมอบหมายคือการเพียงแค่เขียนหน้าจากตัวเอง ที่ได้รับมอบหมายก็บอกว่านี้จะทำให้หน้า "จริง".
สิ่งที่ตามมาคือใช้ลำโพงของเราที่ได้รับมอบหมาย เขาตั้งคำถามของความเรียบง่ายคือสิ่งที่เป็นความจริงเพียงเพราะมันออกมาจากตัวของคนคนหนึ่งมา?คือความจริงสิ่งที่เหมือนกันสำหรับเยาวชนสีดำเช่นเดียวกับเขาในฐานะที่เป็นอาจารย์ขาว
ขณะที่เขากำลังถกเถียงกันในสิ่งที่เป็นจริงสำหรับชาวอเมริกัน, สีดำหรือสีขาวเราจะพบเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับชีวิตของลำโพงของเรา เขาเป็นนักศึกษาวิทยาลัยสีดำในชั้นเรียนของนักเรียนที่โดดเด่นด้วยสีขาวและเขาอาศัยอยู่ในย่านฮาร์เล็ม ฮาร์เล็มและเมืองนิวยอร์กโดยทั่วไปเป็นส่วนใหญ่ของชีวิตของเขาและเขารู้สึกว่าเขาอยู่ในการสนทนากับสภาพแวดล้อมของเขา เรายังได้ยินเกี่ยวกับวิธีการพูดของเราเป็นเพียงคนที่แต่งตัวประหลาด 22 ปีปกติท​​ี่ชอบทำในสิ่งที่ปกติ 22 ปี olds ทำ.
แต่ตลอดบทกวีหน้าสำหรับชั้นขของเขาภาษาอังกฤษนี้มีความรู้สึกของ ประชดและถากถาง ในยุคของการเลือกปฏิบัติอาละวาด,วิธีการเขียนหน้าสามารถเป็นจริงและมีความหมายสำหรับทั้งนักเรียนสีดำและอาจารย์ขาว เป็นความจริงที่บิดเบือนโดยการเหยียดเชื้อชาติ? ลำโพงสรุปต้องยอมรับว่าอาจารย์ที่เป็น "ค่อนข้างมากฟรี" กว่าเขา.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราเริ่มต้น ด้วยการเขียนกำหนดโดยคนเราสามารถตีเป็นศาสตราจารย์ภาษาอังกฤษสีขาวของลำโพงสีดำของเรา การกำหนดจะเขียนหน้า จากตนเอง การมอบหมายยังกล่าวว่า จะทำให้หน้า "จริง"
สิ่งต่อไปนี้คือ ลำโพงของเราใช้ในการกำหนด เขาถามความเรียบง่ายซึ่งเป็นสิ่งแท้จริงเพียง เพราะมันมาจากคน ของตัวเอง เป็นความจริงสิ่งเดียวกันสำหรับเยาวชนดำเหมือนเขาเป็นศาสตราจารย์ขาว?
เป็นเขาจะโต้วาทีคืออะไรจริงสำหรับชาวอเมริกัน ดำ หรือขาว เราค้นหาเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับชีวิตของผู้บรรยายของเรา เขาเป็นนักเรียนวิทยาลัยสีดำในชั้นเรียนที่ครอบงำ โดยนักเรียนสีขาว และเขาอยู่ในไทม์สแควร์ เล็ม และนิวยอร์กเป็นส่วนใหญ่ของชีวิต ทั่วไป และเขารู้สึกว่า เขาอยู่ในสนทนากับเขา นอกจากนี้เรายังได้ยินว่าลำโพงของเราเป็น เพียงปกติอายุ 22 ปีผู้ชาย ผู้ชอบทำกิจกรรมปกติ 22 ปี do.
แต่ตลอดทั้งบทกวี หน้านี้เขาเรียนภาษาอังกฤษ B มีความรู้สึกประชดและประชดประชันกัน ในยุคการเลือกปฏิบัติอาละวาด วิธีหน้าเขียนได้จริง และมีความหมายสำหรับนักเรียนสีดำและสีขาวอาจารย์ ความจริงเป็นเหยเก โดยเหยียด ผู้สรุปยอมรับว่า อาจารย์ที่ "อิสระค่อนข้างมาก" มากกว่ากัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเริ่มต้นด้วยการเขียนการกำหนดให้โดยมีคนเราสามารถสันนิษฐานว่าเป็น ภาษาอังกฤษ ศาสตราจารย์สีขาวของของเราลำโพงสีดำ การกำหนดค่านี้คือการเขียนหน้าที่จากที่อยู่ การกำหนดค่านี้ยังบอกว่าที่แห่งนี้จะทำให้หน้าที่"ทรู"
สิ่งที่ตามมาคือของของเราลำโพงในการกำหนดค่านี้ เขาตอบคำถามความเรียบง่าย - มีบางสิ่งบางอย่างเป็นจริงเพียงเพราะมันออกมาในแบบบริการตัวเองของบุคคลหนึ่งเป็นความจริงสิ่งที่เหมือนกันสำหรับเยาวชนรุ่นสีดำที่เหมือนกับเขาตามที่มีสำหรับศาสตราจารย์สีขาวหรือไม่?
เนื่องจากเขาเจรจากันอยู่นั้นคืออะไรความจริงสำหรับชาวอเมริกันสีขาวหรือสีดำออกไปเราจะได้พบที่เกี่ยวกับชีวิตของลำโพง เขาเป็นนักศึกษาวิทยาลัยสีดำในระดับ First Class ที่โดดเด่นไปด้วยนักเรียนสีขาวและเขายังมีชีวิตอยู่ใน Harlem ท่องเที่ยวเมือง Harlem New York City และโดยทั่วไปคือส่วนสำคัญในชีวิตของเขาและเขารู้สึกว่าเขาอยู่ในการสนทนากับ สภาพแวดล้อม ของเขา นอกจากนั้นเรายังจะได้ยินเกี่ยวกับการลำโพงของเรามีแค่คน 22 ปีตามปกติผู้ที่ชื่นชอบการทำสิ่งต่างๆได้ตามปกติ 22 ปีเด็กอายุไม่.
แต่ตลอดทั่วทั้งพื้นที่บทกวีที่หน้านี้ใน ภาษาอังกฤษ B - Class ของเขามีความรู้สึกอันหนึ่งของนี้หรอกและตลกร้าย ในยุคของการเลือกปฏิบัติแพร่หลายได้อย่างไรหน้าที่ของการเขียนเป็นความจริงและมีความหมายสำหรับนักศึกษาสีดำและสีขาวที่ศาสตราจารย์ทั้งสอง เป็นความจริงงอโดยการเหยียดเชื้อชาติ ลำโพงจะสิ้นสุดลงได้รับทราบว่าศาสตราจารย์ที่มี"ค่อนข้างมากกว่าโดยไม่เสียค่าบริการ"กว่าที่เขาจะ.