Life goes on. Himchan had tried to

Life goes on.

Himchan had tried to fight it, unbelieving that his best friend was truly gone. He watched as everything fell back into place before his very eyes, the only thing different was that Youngjae was gone now. How could everything be so normal with Youngjae gone? Day by day, week after week, it all just passed so easily but Himchan felt so stuck. There wasn't a day that passed where he didn't expect to see his best friend, the one who used to be so excited and so happy to just be there.

He was gone. He was really gone.

Himchan sat down at his table, looking at the chair across from his own. He could still see Youngjae sitting there, all the times they'd sat there and had dinner together. It just didn't feel real, even at the service. A part of him was gone and he felt so lost. He stared down at the envelope Junhong had given him all those weeks ago. He hadn't been able to open it but he knew he had to. He looked over his shoulder, purposely waiting until it was almost time to head to work to read it. That way, he could at least quickly distract himself.

He was so careful, not even wanting to rip the envelope. The man pulled the paper out before gently placing it on the table. Himchan took a few more minutes, preparing himself as he finally unfolded it and began reading.

Hey, Himchan.

The letter started, the hand writing was so messy he was almost having trouble reading it. Himchan's heart ached painfully. Was he scared when he was writing this? He wondered before forcing himself to read on.

If you're reading this, I'm gone. I just couldn't take it anymore. It's not your fault, it's no one's fault but my own. I was just so tired, Himchan. I'm sorry. I'm sorry for everything I've put you through. I really didn't deserve you, you were too good to me. You always were. Please don't blame yourself.

Himchan covered his mouth to choke back a sob. He wouldn't cry anymore, he'd promised himself he wouldn't cry anymore. Youngjae wouldn't like it.

Everything of mine, you can have. I just have a couple of requests. Will you take care of Junhong from now on? He really needs someone right now and I trust you to take care of him. Please. And will you tell my father how sorry I am? I let him down, I know I did. I let everyone down but I know him most of all.

I really never thought Jung Daehyun would be the man I'd fall in love with. I never meant for any of this to happen. I really just wanted to make you all proud. I love him, I love him so much. I don't know why, I've tried to move on but I can't and I know he won't leave you all alone until I'm gone. I'm happy, I'm going to leave peacefully, Himchan. It's okay. It's better like this. Please don't cry over me.

Take care of Junhong for me and let him know I love him.

I love you.

Himchan stood up from the table so quickly that his chair flipped. He covered his face with his hands, pain making his heart hurt so badly he thought he was dying. He just wished he would have done more, that he wouldn't have let Youngjae get out of his car. He couldn't understand – had Youngjae truly planned on dying like that? He wanted to scream, to break things but he knew that wouldn't do any good.

It wouldn't bring Youngjae back.

But, he needed answers, he needed to know if Youngjae had planned this or if Jung Daehyun had murdered Youngjae.

- - - - - - - - - - - - - - - -

Yongguk watched in interest as the doors to the interrogation room opened, the man he knew as Kim Himchan stepping inside. He pursed his lips, smiling when the man crossed his arms over his chest, glaring at him. “Hey Pretty, how can I help you?” He wiggled his eyebrows suggestively.

Himchan's lips curled upward in disgust. “I want answers.”

“Honestly, I'm not sure I like your attitude, Kim Himchan.” Yongguk said, just trying to piss him off further. “Why should I tell you anything?”

Himchan walked closer, leaning over the table to whisper. “I'll kill you if you don't.” He said into Yongguk's face.

The man raised an eyebrow before laughing. “Feisty.” He said in amusement and Himchan really wanted to scream. How did Youngjae put up with him? “Just like him.” Himchan froze at that, meeting eyes with the criminal. Him. Youngjae. He was staring into the eyes of the man who helped murder Youngjae.

“Why? Why did you have to kill him?” The younger man's hands curled into tight fists. “Jung Daehyun ruined his life, he ripped it apart. Why did you have to kill him?”

“We didn't.” Yongguk suddenly narrowed his eyes. “We didn't kill him.”

“Liar.”

Yongguk sneered at that before looking away. “If you just sit your down and speak to me like you have manners, I'll tell you what happened.” Himchan opened his mouth before shutting it again, silently taking the seat across Yongguk.

“Boss never wanted to kill him.” Yongguk said, looking away. “After kidnapping Junhong, he thought Youngjae would be angry enough to kill him. It was stupid and foolish but anyway, Youngjae waltzed in there, pulling his pistol out and aimed it at himself. He wanted to die.”

“Boss stopped him before he could kill himself, he just couldn't believe it. I wasn't really surprised – I knew for a long time he couldn't kill Boss.” Yongguk let out a long sigh. “And Boss couldn't kill him either. They loved each other, sure, it was ed up but they were in love.”

“Youngjae loved him.”

“Boss. . .” He trailed off for a moment before correcting himself. “Daehyun loved Youngjae too. He was the only person Daehyun ever loved. You can call me a liar, I don't care but you know he did. Youngjae would have been dead a long time ago if he didn't.”

“I know.”

“They chose to die together that night.” Yongguk finally said. “Daehyun had set up a bomb because that vain mother er wanted to go out in style, though he denied it; said some about how he wouldn't ever let the police have him, not even his body.” He let out a soft laugh, smiling bitterly. “Daehyun tried to talk him out of it, hell, to even kill him but Youngjae wouldn't. He wanted to die with Boss.”

“I guess they were kind of like Romeo and Juliet, huh?” Yongguk said thoughtfully before letting out another sigh. “You're not the only one who lost their best friend.”

Himchan stared at Yongguk, frowning deeply. “We're not the same, don't compare us. Don't ever compare us.”

“We are, though.” And then a silence took over, Himchan trying to process everything he'd just been told. He didn't know if it made him feel better to know Youngjae had willingly died or if it made him angrier. He didn't know, nothing made sense. “Daehyun loved him. He truly loved him, as much as a psychopath could.”

“They couldn't kill each other so they chose to die together.” Yongguk slowly shook his head, a sad smile on his lips. “I hope they found peace wherever they are now.”

Himchan stood up, turning around and blinking back his tears. “Me too.” He said, his voice just barely above a whisper as he reached out for the handle so he could leave the room.

“Me too.” He repeated once more before leaving Bang Yongguk behind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตไป

Himchan พยายามสู้กับมัน ไม่ว่า เพื่อนของเขาหายไปอย่างแท้จริง เขาดูเหมือนทุกอย่างตกกลับเข้าที่ก่อนตามาก สิ่งเดียวที่แตกต่างกันคือ ว่า Youngjae ไม่หายตอนนี้ วิธีทุกอย่างอาจปกติดังนั้น Youngjae ไปด้วย วัน week หลังจาก week มันเพียงผ่านเพื่อได้อย่างง่ายดาย แต่ติดสักหลาด Himchan ไม่มีวันที่ผ่านที่เขาไม่คาดว่าจะเห็นเพื่อนของเขา ผู้ใช้จะตื่นเต้น และประทับใจเพียงแค่ได้มี

กำลังหายไป เขาหายไปจริง ๆ ด้วย

Himchan เสาร์ลงในตารางของเขา เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขาเอง นอกจากนี้เขายังได้เห็น Youngjae ที่นั่งมี เวลาทั้งหมดที่พวกเขาได้นั่ง และมีอาหารค่ำกัน ก็แค่ไม่ได้รู้สึกจริง แม้ในบริการ เป็นส่วนหนึ่งของเขาหายไป และเขารู้สึกสูญเสียดังนั้น เขาเริ่มลงที่ซอง Junhong ได้ให้เขาทั้งหมดเหล่านั้นสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ได้เปิด แต่เขารู้ว่า เขาต้อง เขามองผ่านไหล่ของเขา จงใจรอจนกว่ามันเป็นเวลาเกือบจะใหญ่ทำให้อ่านง่าย วิธี เขาได้อย่างรวดเร็วน้อยกวนใจตัวเองด้วย

กำลังเพื่อให้ระมัดระวัง ไม่ได้อยากฉีกซองจดหมายได้ คนที่ดึงกระดาษออกก่อนเบา ๆ วางไว้บนโต๊ะ Himchan เอาเพิ่มเติมกี่นาที เตรียมตัวเองเขาก็ unfolded มัน และเริ่มอ่าน

Hey, Himchan.

จดหมายเริ่มต้น การเขียนมือไม่ยุ่งให้เขาเกือบจะไม่มีปัญหาในการอ่านมัน หัวใจของ Himchan ached เจ็บปวด เขาไม่กลัวเมื่อเขากำลังเขียนนี้หรือไม่ เขาสงสัยว่า ก่อนที่จะบังคับให้ตัวเองอ่าน

ถ้าคุณกำลังอ่านข้อความนี้ ฉันหายไป ฉันเพียงแค่ไม่ใช้มันอีกต่อไป มันไม่ใช่ข้อบกพร่องของคุณ ก็ไม่บกพร่องแต่ของตัวเอง ผมก็เบื่อ Himchan ขอโทษ ผมเสียใจที่ฉันได้ทำให้คุณผ่าน ฉันจริง ๆ ไม่สมควรคุณ คุณเคยดีกับฉัน คุณจะได้ กรุณาอย่าโทษตัวเองด้วย

Himchan ครอบคลุมปากหายใจติดขัดเป็น sob กลับ เขาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป เขามีสัญญาตัวเองเขาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป Youngjae จะไม่ชอบมัน

ทุกอย่างของฉัน ที่คุณสามารถมีได้ ฉันเพียงแค่มีคู่ของคำขอ คุณดูแล Junhong จากนี้ จริง ๆ ต้องคนขณะนี้ และเชื่อถือคุณจะดูแลเขา โปรด และจะคุณบอกพ่อว่าขอโทษ ฉันให้เขาลง ฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้ ผมให้ทุกคนลง แต่รู้เขาทุก

จริง ๆ ไม่เคยคิด Jung Daehyun จะฉันจะตกหลุมรักกับมนุษย์ ผมไม่เคยขึ้นสำหรับนี้จะเกิดขึ้น แค่อยากจะทำให้คุณภาคภูมิใจทั้งหมด ฉันรักเขา รักเขามาก ทราบว่าทำไม ฉันได้พยายามที่จะไป แต่ฉันไม่สามารถ และฉันรู้ว่า เขาจะไม่ทำให้คุณทั้งหมดเพียงอย่างเดียวจนผมหายไป ผมความสุข ฉันจะไปอย่างสงบสุข Himchan ก็ไม่เป็นไร กว่าเช่นนี้ กรุณาอย่าร้องไห้ผ่าน me.

ดูแล Junhong ฉัน และให้เขารู้ว่า ฉันรักเขา

รักคุณ

Himchan ขึ้นยืนจากตารางอย่างรวดเร็วของเขาพลิก เขาครอบคลุมใบหน้าของเขา ด้วยมือของเขา ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจที่เจ็บนั้นเขาคิดว่า เขากำลังตาย เขาเพียงปรารถนาเขาต้องทำมาก ว่า เขาจะไม่มีให้ Youngjae ออกจากรถของเขา เขาไม่เข้าใจมี Youngjae ได้วางแผนเกี่ยวกับการตายเช่นนั้น เขาอยากร้อง ทำลายสิ่ง แต่เขารู้ที่จะไม่ทำดีใด ๆ

ไม่นำกลับมา Youngjae

แต่ เขาต้องการคำตอบ เขาต้องรู้ว่า ถ้า Youngjae ได้วางแผน หรือ Jung Daehyun มีฆาตกรรม Youngjae.

--------------- -

Yongguk ดูสนใจที่เปิดประตูห้องมืด คนที่เขารู้เป็น Kim Himchan ก้าวภายใน เขา pursed ของเขาริมฝีปาก ยิ้มเมื่อมนุษย์ข้ามแขนของเขาหน้าอกของเขา แกลริงที่เขา "เฮ้ สวย ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร" เขา wiggled คิ้วของเขา suggestively.

ของ Himchan ริมฝีปากโค้งขึ้นชัง "ฉันต้องตอบ"

"สุจริตอย่าง ผมไม่แน่ใจว่า ชอบทัศนคติของคุณ คิม Himchan " Yongguk กล่าวว่า เพียงพยายามที่จะไปให้พ้นเขาต่อไป "ทำไมฉันบอกคุณสิ่งใด"

Himchan เดินใกล้ พิงผ่านตารางกระซิบ "ฉันจะฆ่าคุณถ้าคุณไม่" เขากล่าวว่า ในหน้าของ Yongguk

คนยกคิ้วเป็นก่อนหัวเราะ "Feisty" เขากล่าวว่า ในสวนสนุก และ Himchan อยากจะร้อง วิธีทำ Youngjae ทนกับเขา "เหมือนเขา"Himchan froze ว่า ประชุมตากับอาชญากร เขา Youngjae เขาถูกจ้องมองในสายตาของคนที่ช่วยฆ่า Youngjae

"ทำไม ทำไมไม่ได้คุณจะฆ่าเขา ผู้ชายอายุน้อยกว่ามือโค้งเป็นหมัดแน่น "Jung Daehyun เจ๊งชีวิตของเขา เขาคัดลอกออกจากกัน ทำไมไม่ได้คุณจะฆ่าเขา

"เราไม่" Yongguk จำกัดตาทันที "เราไม่ได้ฆ่าเขา"

"โกหก"

Yongguk sneered ว่า ก่อนมองออกไป "ถ้าคุณเพียงนั่งลงของคุณ และพูดกับผมเหมือนคุณมีมารยาท ฉันจะบอกคุณสิ่งที่เกิดขึ้น" Himchan เปิดปากก่อนปิดอีกครั้ง การนั่งเงียบ ๆ ข้าม Yongguk

"เจ้านายไม่อยากฆ่าเขา" Yongguk กล่าวว่า มองไป "หลังจากลักพาตัว Junhong เขาคิดว่า Youngjae จะโกรธมากพอที่จะฆ่าเขา โง่ และโง่เขลา แต่อย่างไรก็ตาม Youngjae waltzed มี ดึงปืนของเขาออก และมุ่งที่ตัวเอง เขาอยากตาย"

"เจ้านายหยุดเขาก่อนที่เขาจะฆ่าตัวเอง เขาเพียงไม่เชื่อ ไม่ค่อยประหลาดใจจริง ๆ – ฉันรู้มานานเขาไม่ฆ่าเจ้านาย" Yongguk ให้ออกแยกกันยาว "แล้วนายไม่สามารถฆ่าเขาอย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเขารักกัน แน่นอน มันเป็น ed ขึ้น แต่พวกเขารัก"

"Youngjae รักเขา"

"โธ่เจ้านาย" เขา trailed ปิดช่วงก่อนที่จะแก้ไขตัวเอง "Daehyun รัก Youngjae เกินไป เขาเป็นเพียงคนที่เคยรัก Daehyun คุณสามารถโทรหาฉันโกหก ฉันไม่สนใจ แต่คุณรู้ว่า เขาไม่ได้ Youngjae จะได้ตายเป็นเวลานานที่ผ่านมาถ้าเขาไม่ได้"

"ฉันรู้"

"พวกเขาเลือกที่จะตายกันคืนนั้น"Yongguk สุดท้ายกล่าว"Daehyun ได้มีการระเบิดเนื่องจากแม่ที่ vain เอ้อ อยากไปออกแบบ แต่เขาปฏิเสธนั้น กล่าวบางอย่างเกี่ยวกับว่าเขาจะไม่ให้ตำรวจมีเขา แม้ร่างกายของเขาไม่เคย" เขาให้ออกนุ่มหัวเราะ ยิ้มพิรี้พิไร "Daehyun พยายามพูดเขาออกมาจากมัน hell ฆ่าแม้ แต่ Youngjae ไม่ เขาอยากตายกับเจ้านาย"

"ฉันเดาพวกเขาชนิดเช่นโรมิโอและจูเลียต ฮะ" Yongguk กล่าวว่า ห้องก่อนให้ออกแยกกันอีก "คุณไม่ผู้ที่สูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของพวกเขา"

Himchan จ้องไปที่ Yongguk, frowning ลึก "เราไม่เหมือนกัน อย่าเปรียบเทียบเรา ไม่เคยเปรียบเทียบเรา"

"ได้ แต่" แล้ว เงียบเอามากกว่า Himchan พยายามทำทุกอย่างที่เขามีเพียงการบอก เขาไม่รู้ว่า ถ้ามันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นรู้ Youngjae ด้วยความเต็มใจเสียชีวิต หรือ ถ้ามันทำให้เขา angrier ไม่ทราบ ไม่มีอะไรทำรู้สึก "Daehyun รักเขา อย่างแท้จริงรักเขา เท่าที่จิตยังไม่"

"จะไม่ฆ่ากันเพื่อให้พวกเขาเลือกที่จะตายด้วยกันได้" Yongguk จับศีรษะ เศร้ารอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาอย่างช้า ๆ "ฉันหวังว่า พวกเขาพบสันติภาพจะอยู่ตอนนี้"

Himchan ยืนขึ้น เปิดรอบ และกะพริบกลับน้ำตาของเขา "ฉันไป" เขากล่าวว่า เสียงของเขาเพิ่งจะเหนือ whisper เป็นเขาถึงออกแบบมือจับเพื่อให้เขาสามารถออกจากห้อง

"ฉันเกินไป" เขาซ้ำอีกครั้งก่อนออกจาก Yongguk บางหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตไปเมื่อวันที่ฮิมชานได้พยายามที่จะต่อสู้กับมันไม่เชื่อว่าเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาก็หายไปอย่างแท้จริง เขาดูเป็นทุกอย่างที่ลดลงกลับเข้ามาในสถานที่ก่อนที่ตาของเขามีเพียงสิ่งเดียวที่แตกต่างกันก็คือว่ายองก็หายไปตอนนี้ ว่าทุกอย่างจะเป็นปกติให้กับยองหายไปไหน? ทุกวันสัปดาห์หลังจากสัปดาห์มันทั้งหมดเพียงแค่ผ่านไปได้อย่างง่ายดาย แต่ฮิมชานรู้สึกติดอยู่เพื่อให้ ไม่มีวันที่ผ่านมาที่เขาไม่ได้คาดหวังที่จะเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาคนหนึ่งที่ใช้ในการจะเป็นอย่างนั้นตื่นเต้นและมีความสุขเพียงแค่จะมีเขาก็หายไป เขาก็หายไปจริงๆฮิมชานนั่งลงที่โต๊ะของเขามองไปที่เก้าอี้ตรงข้ามของเขาเอง เขายังคงสามารถมองเห็นยองนั่งอยู่ที่นั่นตลอดเวลาที่พวกเขาจะนั่งอยู่ที่นั่นและมีอาหารค่ำร่วมกัน มันก็ไม่ได้รู้สึกจริงแม้ในบริการ ส่วนหนึ่งของเขาก็หายไปและเขารู้สึกว่าหายไปดังนั้น เขาจ้องมองลงที่ซองจดหมาย Junhong ให้เขาทุกสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้รับสามารถที่จะเปิดมัน แต่เขารู้ว่าเขาต้อง เขามองข้ามไหล่ของเขาจงใจรอจนกว่ามันก็เกือบจะถึงเวลาที่จะมุ่งหน้าไปทำงานจะอ่านมัน วิธีการที่เขาอย่างน้อยได้อย่างรวดเร็วสามารถหันเหความสนใจของตัวเองเขาจึงระวังไม่ได้ต้องการที่จะฉีกซองจดหมาย คนดึงกระดาษออกเบา ๆ ก่อนที่จะวางไว้บนโต๊ะ ฮิมชานเอาไม่กี่นาทีเตรียมว่าตัวเองเป็นที่สุดเขาก็กางออกมันและเริ่มอ่านเฮ้ฮิมชานจดหมายเริ่มต้นเขียนด้วยมือก็ยุ่งดังนั้นเขาเกือบจะได้มีปัญหาในการอ่านมัน หัวใจของฮิมชานปวดเจ็บปวด ก็กลัวเขาเมื่อเขาได้เขียนนี้? เขาสงสัยก่อนที่จะบังคับตัวเองให้อ่านถ้าคุณกำลังอ่านนี้ฉันหายไป ฉันไม่สามารถใช้มันอีกต่อไป มันไม่ได้เป็นความผิดของคุณมันเป็นความผิดของคน ๆ หนึ่ง แต่ไม่มีของตัวเอง ผมก็เหนื่อยฮิมชาน ฉันขอโทษ ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ฉันได้ใส่คุณผ่าน ผมไม่สมควรได้รับคุณที่คุณดีเกินไปสำหรับผม คุณมักจะมี กรุณาอย่าโทษตัวเองฮิมชานปกคลุมปากของเขาจะสำลักกลับร้องไห้ เขาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปเขาได้สัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป ยองแจไม่ชอบมันทุกอย่างของฉันคุณสามารถมี ผมก็มีคู่ของการร้องขอ คุณจะดูแล Junhong จากนี้? จริงๆเขาต้องการใครสักคนตอนนี้และผมเชื่อว่าคุณสามารถดูแลเขา กรุณา และคุณจะบอกว่าพ่อของฉันขอโทษฉัน? ผมให้เขาลงฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ทำ ผมให้ทุกคนลง แต่ฉันรู้ว่าเขามากที่สุดของทั้งหมดผมไม่เคยคิดว่าจุงแดฮยอนจะเป็นคนที่ฉันตกหลุมรักกับ ฉันไม่เคยมีความหมายสำหรับใด ๆ นี้ที่จะเกิดขึ้น ผมแค่อยากจะทำให้คุณภาคภูมิใจทั้งหมด ฉันรักเขาฉันรักเขามาก ผมไม่ทราบว่าทำไมฉันได้พยายามที่จะไป แต่ฉันไม่สามารถและฉันรู้ว่าเขาจะไม่ปล่อยให้คุณคนเดียวจนฉันหายไป ฉันมีความสุขฉันจะปล่อยให้อยู่อย่างสงบฮิมชาน มันโอเค จะดีกว่าเช่นนี้ กรุณาอย่าร้องไห้มากกว่าฉันดูแล Junhong สำหรับผมและให้เขารู้ว่าฉันรักเขาฉันรักคุณฮิมชานลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างรวดเร็วจนเก้าอี้ของเขาพลิก เขาปกคลุมใบหน้าของเขาด้วยมือของเขาปวดทำให้หัวใจของเขาเจ็บเพื่อไม่ดีที่เขาคิดว่าเขากำลังจะตาย เขาแค่อยากให้เขาจะทำมากขึ้นว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ยองออกไปจากรถของเขา เขาไม่เข้าใจ - ยองได้วางแผนไว้อย่างแท้จริงในการตายเช่นนั้น? เขาอยากจะกรีดร้องที่จะทำลายสิ่งที่ แต่เขารู้ดีว่าจะไม่ดำเนินการใด ๆ ที่ดีมันจะไม่นำยองกลับมาแต่เขาต้องการคำตอบที่เขาต้องการที่จะทราบว่ายองได้วางแผนนี้หรือถ้า Jung Daehyun ฆ่ายอง- - - - - - - - - - - - - - - - ยงกุกดูในความสนใจเป็นประตูไปที่ห้องสอบสวนเปิดคนที่เขารู้ดีว่าคิมฮิมชานก้าวภายใน เขาเม้มริมฝีปากของเขายิ้มเมื่อชายคนนั้นเดินอ้อมแขนของเขามากกว่าหน้าอกของเขาจ้องมองไปที่เขา "เฮ้พริตตี้ฉันจะช่วยคุณได้อย่างไร" เขา wiggled คิ้วของเขาเป็นนัยริมฝีปากของฮิมชานขดขึ้นมาด้วยความขยะแขยง "ผมต้องการคำตอบ". "สุจริตผมไม่แน่ใจว่าผมชอบทัศนคติของคิมฮิมชานของคุณ." ยงกุกกล่าวว่าเพียงแค่พยายามที่จะฉี่เขาออกไป "ทำไมฉันควรจะบอกคุณอะไร?" ฮิมชานเดินใกล้ชิดที่พาดผ่านตารางเพื่อกระซิบ "ฉันจะฆ่าคุณถ้าคุณทำไม่ได้." เขากล่าวว่าเป็นใบหน้าของยงกุกคนยกคิ้วก่อนที่จะหัวเราะ "Feisty." เขากล่าวในการให้ความบันเทิงและฮิมชานอยากจะกรีดร้อง อย่างไรยองวางกับเขา? "เช่นเดียวกับเขา." ฮิมชานแช่แข็งที่ว่าตาประชุมกับทางอาญา พระองค์ ยอง เขาได้รับการจ้องมองเข้าไปในดวงตาของคนที่ช่วยฆ่ายอง"ทำไม? ทำไมคุณถึงต้องฆ่าเขา? "มือชายหนุ่มของขดเป็นหมัดแน่น "Jung Daehyun ทำลายชีวิตของเขาเขาฉีกมันออกจากกัน ทำไมคุณถึงต้องฆ่าเขา? " "เราไม่ได้". ยงกุกก็หรี่ตาของเขา "เราไม่ได้ฆ่าเขา". "โกหก". ยงกุก sneered ที่ว่าก่อนที่จะมองออกไป "ถ้าคุณเพียงแค่นั่งลงของคุณและพูดคุยกับผมเหมือนคุณมีมารยาทฉันจะบอกคุณสิ่งที่เกิดขึ้น". ฮิมชานเปิดปากของเขาก่อนที่จะปิดมันอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ นั่งข้ามยงกุก"เจ้านายไม่เคยต้องการที่จะฆ่าเขา". ยงกุกกล่าวว่ามองออกไป "หลังจากที่ถูกลักพาตัว Junhong เขาคิดว่ายองแจจะโกรธมากพอที่จะฆ่าเขา มันเป็นความโง่และโง่เขลา แต่แล้วยอง waltzed ในนั้นดึงปืนออกมาและเล็งไปที่ตัวเอง เขาอยากจะตาย ". "เจ้านายหยุดเขาก่อนที่เขาจะฆ่าตัวตายเขาก็ไม่อยากจะเชื่อมัน ผมไม่แปลกใจจริงๆ - ฉันรู้ว่าเป็นเวลานานที่เขาไม่สามารถฆ่าเจ้านาย "ยงกุกให้ออกถอนหายใจ. ยาว "และบอสไม่สามารถฆ่าเขาทั้ง พวกเขารักกันนั่นเองมันก็ ed แต่พวกเขาอยู่ในความรัก ". "ยองรักเขา". "เจ้านาย . . "เขาหายไปสักครู่ก่อนที่จะแก้ไขตัวเอง "Daehyun รักยองเกินไป เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ Daehyun เคยรัก คุณสามารถโทรหาฉันโกหก, ฉันไม่สนใจ แต่คุณรู้ว่าเขาไม่ได้ทำ ยองจะได้รับที่ตายแล้วเป็นเวลานานมาแล้วถ้าเขาทำไม่ได้ ". "ฉันรู้". "พวกเขาเลือกที่จะตายด้วยกันในคืนนั้น". ยงกุกที่สุดกล่าวว่า "Daehyun ได้จัดตั้งระเบิดเพราะเอ้อแม่ที่ไร้สาระต้องการที่จะออกไปในรูปแบบแม้ว่าเขาจะปฏิเสธมัน กล่าวว่าบางอย่างเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจะไม่เคยปล่อยให้ตำรวจมีเขาไม่ได้ร่างกายของเขา. "เขาให้ออกหัวเราะนุ่มยิ้มอย่างขมขื่น "Daehyun พยายามที่จะพูดคุยกับเขาออกมาจากมันนรกที่จะได้ฆ่าเขา แต่ยองจะไม่ เขาอยากจะตายกับเจ้านาย ". "ผมคิดว่าพวกเขาเป็นเหมือนโรมิโอและจูเลียต, huh?" ยงกุกกล่าวว่าความคิดก่อนที่จะปล่อยออกมาถอนหายใจอีก "คุณไม่ใช่คนเดียวที่สูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของพวกเขา". ฮิมชานจ้องที่ยงกุก, มุ่ยลึก "เราไม่ได้เหมือนกันที่ไม่ได้เปรียบเทียบกับเรา ไม่เคยเปรียบเทียบเรา. " "เรามี แต่." และแล้วความเงียบเข้ามาฮิมชานพยายามที่จะดำเนินการทุกอย่างที่เขาต้องการเพียงแค่รับการบอกเล่า เขาไม่ทราบว่ามันทำให้เขารู้สึกดีกว่าที่จะรู้ว่ายองเพิ่งเสียชีวิตไปด้วยความเต็มใจหรือถ้ามันทำให้เขาโกรธ เขาไม่ได้รู้ว่าไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึก "Daehyun รักเขา เขาอย่างแท้จริงรักเขามากที่สุดเท่าที่จะทำได้โรคจิต ". "พวกเขาไม่สามารถฆ่ากันดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะตายด้วยกัน". ยงกุกค่อยๆส่ายหัว, รอยยิ้มเศร้าที่ริมฝีปากของเขา "ผมหวังว่าพวกเขาพบความสงบสุขที่ใดก็ตามที่พวกเขากำลัง". ฮิมชานลุกขึ้นยืนหันไปรอบ ๆ และกระพริบกลับน้ำตาของเขา "ฉันเกินไป." เขากล่าวว่าเสียงของเขาก็เพิ่งจะกระซิบข้างต้นในขณะที่เขาเอื้อมมือออกสำหรับการจัดการเพื่อที่เขาจะออกจากห้องพัก"ฉันเกินไป." เขาย้ำอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะออกจากที่อยู่เบื้องหลังบางยงกุก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวิตต้องดำเนินต่อไป

ฮิมชานก็พยายามต่อสู้ ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนรักของเขาอย่างแท้จริงแล้ว เขาเฝ้ามองทุกอย่างล้มไปต่อหน้าต่อตาเขา สิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือ ยองแจก็หายไปแล้ว ทำไมทุกอย่างเป็นปกติกับยองแจแล้ว ทุกวัน , สัปดาห์ , ทั้งหมดมันผ่านง่ายๆ แต่ฮิมชานรู้สึกติดไม่มีซักวัน ที่ ผ่าน ที่เขาไม่คิดว่าจะเจอเพื่อนเขา คนที่เคยเป็นตื่นเต้นและมีความสุขที่จะอยู่ตรงนั้น

เขาก็หายไปแล้ว เขาไปจริงๆ

ฮิมชานก็นั่งลงที่โต๊ะของเขา มองเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขา เขายังได้เห็นยองแจนั่งตลอดเวลา ก็นั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน มันไม่ได้รู้สึกจริง ที่ให้บริการเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาแล้ว และเขารู้สึกสูญเสีย เขาจ้องอยู่ที่ซอง จุนฮงมีให้เขาทุกอาทิตย์ เขายังไม่ได้เปิดมัน แต่เขารู้ว่าเขาต้องไป เขามองข้ามไหล่ของเขาจงใจรอให้มันเกือบถึงเวลาต้องไปทำงานที่จะอ่านมัน อย่างนั้น อย่างน้อยเขาควรจะรีบดึงความสนใจตัวเอง

เขาระวังมาก แม้ไม่อยากจะฉีกซองจดหมายชายหนุ่มดึงกระดาษออก ก่อนที่จะค่อยๆวางมันลงบนโต๊ะ ฮิมชานได้ไม่กี่นาที เตรียมตัวเป็นในที่สุดเขาก็กางออก และเริ่มอ่าน

เฮ้ ฮิมชาน

จดหมายเริ่มต้น เขียนมือ ก็ยุ่ง เขาก็เกือบมีปัญหาในการอ่านมัน ฮิมชานก็เจ็บปวดหัวใจอย่างเจ็บปวด เขาตกใจเมื่อเขาเขียนนี้ ? เขาสงสัย ก่อนจะบังคับตัวเองให้อ่าน

ถ้าคุณกำลังอ่านนี้ ฉันก็จะไป ฉันไม่สามารถใช้มันได้อีกต่อไป มันไม่ใช่ความผิดของคุณ มันไม่มีใครผิดหรอก แต่ของผมเอง ฉันก็แค่เหนื่อย ฮิมชาน . ฉันขอโทษ ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป ฉันไม่คู่ควรกับคุณ คุณดีกับฉัน คุณอยู่ตรงนี้เสมอ อย่าโทษตัวเองเลย

ฮิมชานปกคลุมปากสำลักกลับสะอื้น เขาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปเขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป ยองแจไม่ชอบ

ทุกอย่างของฉัน คุณสามารถมี ฉันมีคู่ของการร้องขอ คุณจะดูแล จุนฮงเลย เขาต้องการคนตอนนี้ และผมเชื่อว่าคุณจะดูแลเขา ได้โปรด และจะบอกพ่อเสียใจแค่ไหน ? ฉันทำให้เขาผิดหวัง ผมรู้ว่าผมทำได้ ฉันทำให้ทุกคนผิดหวัง แต่ผมรู้ว่าเขามากที่สุดของทั้งหมด .

ผมไม่เคยคิดว่า จองแดฮยอนจะเป็นผู้ชายที่ฉันตกหลุมรัก ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ผมแค่อยากให้คุณภูมิใจ ผมรักเขา ผมรักเขามาก ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันได้พยายามที่จะย้ายไป แต่ฉันไม่สามารถ และผมรู้ว่าเขาจะไม่ทิ้งคุณไว้คนเดียวจนฉันไปแล้ว ฉันมีความสุข ฉันกำลังจะจากไปอย่างสงบ ฮิมชาน . มันโอเค เป็นอย่างนี้ดีกว่าอย่าทำฉันร้องไห้

ดูแล จุนฮงสำหรับฉัน และบอกให้เขารู้ว่าฉันรักเขา ฉันรักแก

.

ฮิมชานลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างรวดเร็วจนเก้าอี้ของเขาพลิก เขาปกปิดใบหน้าของเขาด้วยมือของเขา ความเจ็บปวดทำให้หัวใจของเขาเจ็บมาก เขาคิดว่าเขากำลังจะตาย เขาหวังว่าเขาจะได้ทำอีก เขาคงไม่ปล่อยมินแจออกมาจากรถของเขาเขาไม่เข้าใจและมียองแจอย่างแท้จริงวางแผนจะตายแบบนั้น เขาอยากจะกรี๊ดแตก แต่สิ่งที่เขารู้ว่าจะไม่มีดี

มันไม่ได้ทำให้ยองแจกลับมา

แต่เขาต้องการคำตอบ เขาต้องการรู้ว่าถ้ายองเจได้วางแผนนี้ หรือถ้าจองแดฮยอนฆ่ายองแจ

- - - - - - - - - - - - - - - -

ยงกุกมองในดอกเบี้ยเป็นประตูห้องเปิดอยู่ คนที่เขารู้ว่าเป็น คิม ฮิมชานเดินเข้ามาข้างใน เขา pursed ริมฝีปากของเขายิ้มเมื่อเขาไขว้แขนของเขาบนหน้าอกของเขาจ้องเขม็งมาที่เขา " เฮ้ คนสวย ผมจะช่วยคุณได้ยังไง " เขาขยับคิ้วของเขา suggestively

ฮิมชานปากโค้งขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ " ผมต้องการคำตอบ "

" จริงๆ แล้ว ผมไม่แน่ใจว่าผมชอบทัศนคติของคุณคิมฮิมชาน " ยงกุกพูด พยายามทำให้มันโกรธอีก " ทำไมฉันต้องบอกอะไรคุณ "

ฮิมชานเดินเข้ามาใกล้ พาดผ่านตารางเพื่อกระซิบ " ผมจะฆ่าคุณถ้าคุณไม่ . . " เขากล่าวว่าในหน้าของยงกุก

ผู้ชายยกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะ " จริงๆ " เขากล่าวในสวนสนุกและฮิมชานอยากจะกรีดร้อง ทำไมยองแจไว้กับเขา " เหมือนเขา" ฮิมชานแช่แข็งที่ได้พบสบสายตากับอาชญากร เขา ยองแจ . เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของคนที่ช่วยยองแจฆาตกรรม . . .

" ทำไม ? ทำไมคุณต้องฆ่าเขา ? " มือน้องชายของขดเป็นหมัดแน่น " จองแดฮยอนทำลายชีวิตของเขา เขาฉีกมันเป็นชิ้นๆ ทำไมคุณต้องฆ่าเขา ? "

" เราไม่ได้ " ยงกุกก็หดแคบลง ดวงตาของเขา " เราไม่ได้ฆ่าเขานะ

"" โกหก "

ยงกุกหัวเราะเยาะว่า ก่อนจะมองออกไป " ถ้านายนั่งลงและพูดกับผมเหมือนคุณมีมารยาท ผมจะบอกคุณว่าเกิดอะไรขึ้น " ฮิมชานเปิดปากของเขา ก่อนที่จะปิดมันอีกครั้งโดยไม่ปริปากสละที่นั่งตรงข้าม ยงกุก

" เจ้านายไม่เคยอยากฆ่าเขา . " ยงกุกพูด มองไป " หลังจากการลักพาตัว จุนฮง เขาคิดว่ายองแจจะโกรธมากพอที่จะฆ่าเขามันโง่ และโง่ แต่อย่างไรก็ตาม ยองแจเคยเต้นรำตรงนั้น ดึงปืนพกของเขาออกมาและมุ่งมันในตัวเอง เขาต้องการที่จะตาย "

" เจ้านายหยุดเขาก่อนที่เขาจะตาย เขาแค่ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันไม่แปลกใจ – ผมรู้มานานแล้ว เขาไม่ได้ฆ่าบอส " ยงกุกถอนหายใจยาว " แล้วนายไม่ฆ่าเขาหรอก พวกเขารักกันและกัน แน่นอนมันคือเอ็ดขึ้น แต่พวกเขาก็รักกัน "

" ยองแจรักเขา "

" เจ้านาย . . . . . . . " เขาสะกดรอยไปสักครู่ก่อนที่จะแก้ไขตัวเอง " แดฮยอนรักยองแจด้วย เขาเป็นแดฮยอนคนที่เคยรัก คุณสามารถเรียกผมว่าคนโกหก ผมไม่สน แต่คุณรู้ว่าเขาทำอะไร ยองแจจะตายไปนานแล้ว ถ้าเขาไม่ได้ . . . . "

" ฉันรู้ "

" เขาเลือกที่จะตายด้วยกันในคืนนั้น" ยงกุกก็กล่าวว่า " แดฮยอนก็วางระเบิดเพราะแม่ไร้สาระ เอ้อ อยากจะออกไปในรูปแบบ แต่เขาก็ปฏิเสธ บอกบางอย่างเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจะไม่ปล่อยให้ตำรวจเขา แม้แต่ร่างกายของเขา . " เขาปล่อยหัวเราะออกมา นุ่ม ยิ้มอย่างขมขื่น " แดฮยอนพยายามพูดกับเขาแล้ว นรก ที่จะฆ่าเขา แต่ยองแจก็ไม่ยอม เขาต้องการที่จะตายกับบอส

"" ผมเดาว่าพวกเขาเหมือนโรมิโอ กับ จูเลียตเหรอ " ยงกุกพูดอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีก " คุณไม่ใช่คนเดียวที่สูญเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของพวกเขา . "

ฮิมชานจ้องยงกุก มุ่ยๆ " เราไม่ได้เหมือนกัน อย่าเปรียบเทียบเรา อย่าเปรียบเทียบเรา "

" เรานะ " แล้วความเงียบเข้ามา ฮิมชานพยายามจัดการทุกอย่างที่เขาเพิ่งได้บอกเค้าไม่รู้ว่ามันทำให้เขารู้สึกดีขึ้นรู้ว่ายองแจก็ยอมตาย หรือถ้ามันทำให้เขาโกรธ เขาไม่ได้รู้ว่า ไม่มีอะไรสมเหตุสมผล " แดฮยอนรักเขา เขารักเขา เท่าที่จิตได้ "

" เขาไม่ฆ่ากัน ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะตายด้วยกัน " ยงกุกค่อยๆส่ายหน้า รอยยิ้มเศร้าๆที่ริมฝีปาก " ผมหวังว่าพวกเขาจะพบสันติสุข ที่ใดก็ตามที่พวกเขาอยู่ตอนนี้

"ฮิมชานลุกขึ้น หันหลัง และกะพริบหลังน้ำตา " ฉันด้วย " เขาพูด เสียงของเขาเพิ่งจะขึ้นไปกระซิบในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปจับ เพื่อที่เขาจะได้ออกจากห้อง

" ฉันด้วย " เขาย้ำอีกครั้งก่อนจะไปบังยงกุก

ไว้ข้างหลัง