Film Noir (literally 'black film or

Film Noir (literally 'black film or cinema') was coined by French film critics (first by Nino Frank in 1946) who noticed the trend of how 'dark', downbeat and black the looks and themes were of many American crime and detective films released in France to theatres following the war, such as The Maltese Falcon (1941), Murder, My Sweet (1944), Double Indemnity (1944), The Woman in the Window (1944), and Laura (1944). A wide range of films reflected the resultant tensions and insecurities of the time period, and counter- balanced the optimism of Hollywood's musicals and comedies. Fear, mistrust, bleakness,
loss of innocence, despair and paranoia are readily evident in noir, reflecting the 'chilly' Cold
War period when the threat of nuclear annihilation was ever-present. The criminal, violent, misogynistic, hard-boiled, or greedy perspectives of anti-heroes in film noir were a metaphoric symptom of society's evils, with a strong undercurrent of moral conflict, purposelessness and sense of injustice. There were rarely happy or optimistic endings in noirs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟิล์ม Noir (อักษร 'ดำฟิล์มหรือภาพยนตร์') แต่ง โดยนักวิจารณ์ภาพยนตร์ฝรั่งเศส (ครั้งแรกโดยนิโน Frank ในปี 1946) ซึ่งแนวโน้มของความ 'เข้ม' downbeat และดำลักษณะและรูปแบบอาชญากรรมอเมริกันและนักสืบฟิล์มออกในฝรั่งเศสเพื่อละครต่อสงคราม เหยี่ยวมอลตา (1941), ฆาตกรรม My Sweet (1944) คู่ชดเชย (1944) ผู้หญิงในหน้าต่าง (1944), และลอร่า (1944) ความหลากหลายของภาพยนตร์สะท้อนผลลัพธ์ความตึงเครียดและความไม่ปลอดภัยของระยะเวลา และเคาน์เตอร์สมดุลแง่ของละครและ comedies ของฮอลลีวูด กลัว mistrust, bleaknessความบริสุทธิ์ ความสิ้นหวัง และจึงเห็นได้ชัดพร้อมใน noir สะท้อนเย็น 'หนาว'ระยะเวลาของสงครามเมื่อถูกคุกคามทำลายล้างนิวเคลียร์อันต มุมมองทางอาญา ความรุนแรง misogynistic หิน หรือโลภของวีรบุรุษต่อต้านในฟิล์ม noir ได้อาการ metaphoric ของความชั่วร้ายของสังคม กับคลื่นใต้น้ำแรงของความขัดแย้งทางศีลธรรม purposelessness และความอยุติธรรม ไม่ค่อยมีความสุข หรือในเชิงบวกลงท้ายใน noirs

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟิล์มนัวร์ (ตัวอักษรหนังสีดำหรือโรงภาพยนตร์) ได้รับการประกาศเกียรติคุณจากนักวิจารณ์ภาพยนตร์ฝรั่งเศส (ครั้งแรกโดย Nino แฟรงก์ในปี 1946) ซึ่งสังเกตเห็นแนวโน้มของวิธีการ 'เข้ม' กระพือและสีดำมีลักษณะและรูปแบบเป็นของชาวอเมริกันหลายอาชญากรรมและนักสืบภาพยนตร์ ปล่อยออกมาในฝรั่งเศสไปโรงละครหลังสงครามเช่นมอลตาเหยี่ยว (1941) ฆาตกรรมหวานของฉัน (1944) คู่ชดใช้ค่าเสียหาย (1944) ผู้หญิงในหน้าต่าง (1944) และลอร่า (1944) หลากหลายของภาพยนตร์สะท้อนให้เห็นถึงความตึงเครียดและความไม่มั่นคงผลของระยะเวลาและเคาน์เตอร์สมดุลในแง่ดีของละครเพลงของฮอลลีวู้ดและคอเมดี้ กลัวความไม่ไว้วางใจ, ความเปล่าเปลี่ยว,
การสูญเสียความบริสุทธิ์ของความสิ้นหวังและความหวาดระแวงและพร้อมที่จะเห็นได้ชัดในนัวร์สะท้อนให้เห็นถึง 'เย็น' Cold
ระยะเวลาสงครามเมื่อภัยคุกคามของการทำลายล้างนิวเคลียร์ได้เคยนำเสนอ ความผิดทางอาญารุนแรงผู้หญิง, ต้มหรือมุมมองโลภของการต่อต้านวีรบุรุษในฟิล์มนัวร์เป็นอาการเปรียบเปรยของความชั่วร้ายของสังคมที่มีคลื่นใต้น้ำที่แข็งแกร่งของความขัดแย้งทางศีลธรรม purposelessness และความรู้สึกของความอยุติธรรม ไม่ค่อยมีความสุขตอนจบหรือในแง่ดีใน Noirs