Kyle shoved a forkful of scrambled

Kyle shoved a forkful of scrambled eggs in his mouth. He’d covered them with hot sauce and the splotches of red, like watered down blood, against pale yellow egg triggered Cal’s gag reflex.

“So what happned?” Julie asked.

“Something killed the dog.”

Julie sucked in a breath and covered her mouth.

In that gesture, he knew that she knew.

“No way!” Kyle said.

“Tore it inside out,” Cal said, “must have been a wild animal.”

“I want to see.” Kyle’s chair groaned as he backed up from the table.

“You may not,” Cal said.

They’d wanted a house full of children, a tribe of noisy boys and girls. That had been the plan when they’d bought the fixer-upper in Manitou.

“I’m not a little boy,” Kyle said.

That was true. He was twelve years old, almost a teenager.

“I’m old enough to see crap like that.”

“I don’t want you to,” Cal said. “It’s nothing you want to look at, believe me.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไคล์ผลัก forkful ของไข่กวนในปากของเขา เขามีครอบคลุมพวกเขา ด้วยซอสเผ็ดและ splotches ของสีแดง เช่นรดน้ำลงเลือด กับไข่สีเหลืองอ่อนที่ทริกเกอร์ Cal สะท้อนปิดปาก"ดังนั้นสิ่ง happned ? " จูลี่ถาม"สิ่งที่ฆ่าสุนัข"จูลี่ดูดลมหายใจ และปากของเธอครอบคลุมท่าทางว่า เขารู้ว่า เธอรู้ว่า"ตาย" ไคล์กล่าวCal "ฉีกมันภายในออก กล่าวว่า "มีสัตว์ป่า""ฉันต้องการดู" เก้าอี้ของ Kyle ครวญคราง ตามที่เขาได้รับการสนับสนุนจากตาราง"คุณอาจไม่ได้ กล่าวว่า Calพวกเขาอยากบ้านเต็มของเด็ก ของเด็กหญิงและเด็กชายเสียงดัง ที่ได้รับแผนการเมื่อพวกเขาได้ซื้อด้านผู้ให้บริการใน Manitou"ผมไม่ได้เด็กน้อย ไคล์กล่าวที่เป็นความจริง เขาได้สิบสองปี เกือบวัยรุ่น"ฉันเก่าดูอึเช่นนั้น""ผมไม่ต้องการ กล่าวว่า Cal "มันเป็นอะไรที่คุณต้องการดู เชื่อฉัน"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไคล์ผลัก forkful ของไข่ในปากของเขา เขาจะได้รับการคุ้มครองพวกเขาด้วยซอสร้อนและรอยเปื้อนของสีแดงเช่นรดน้ำลงเลือดกับไข่สีเหลืองอ่อนเรียกสะท้อนปิดปากเสีย.

"ดังนั้นสิ่งที่ happned?" จูลี่ถาม.

"อะไรบางอย่างฆ่าสุนัข."

จูลี่ดูดลมหายใจและ ปกคลุมปากของเธอ.

ในท่าทางที่เขารู้ว่าเธอรู้ว่า.

"ไม่มีทาง!" ไคล์กล่าวว่า.

"Tore ภายในออกมา" แคลกล่าวว่า "ต้องได้รับสัตว์ป่า."

"ผมอยากจะเห็น." เก้าอี้ของไคล์ ครางในขณะที่เขาได้รับการสนับสนุนจากตาราง.

"คุณอาจจะไม่ได้" แคลกล่าว.

พวกเขาอยากบ้านที่เต็มไปด้วยเด็กชนเผ่าเด็กมีเสียงดังและหญิง ที่ได้รับการแผนเมื่อพวกเขาต้องการซื้อผู้ให้บริการบนใน Manitou.

"ฉันไม่ได้เป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ " ไคล์กล่าว.

ว่าเป็นความจริง เขาอายุสิบสองปีเกือบวัยรุ่น.

"ผมโตพอที่จะดูอึเช่นนั้น."

"ผมไม่ต้องการให้คุณ" แคลกล่าวว่า "มันเป็นอะไรที่คุณต้องการดูที่เชื่อฉัน."