I was a victim of my plans. I had g

I was a victim of my plans. I had got this far and had boarded the train for no other reason than
to be on the train. It was going to Bogota, so I was too. But Bogota, the capital city, meant
nothing to me: I was going there in order to leave it. At the best of times such a trip could be fun,
but this one had begun joylessly. It was too late to get off the train; we were moving away from
the sunset, into darkness; the whistle was blowing and the passengers, quieted by the racket 35
of the wheels, were smiling rather sadly. I was sorry that the train was not taking me out of
Colombia, but only deeper into it, on a route that everyone had warned me about because of
the heat, the mosquitoes and the Magdalena swamps.
Out of Santa Marta we crossed a green plain at the far end of which were mountains of pale
velvet covered with shrubbery which was yellow in the salmon-coloured light that shone from 40
the sun. Then, along the Caribbean coast for several miles the pink sky made the swamps
pink and the still pools mirrored the new stars. This, with the palms and the fertile fields, gave me
a little hope. The tidal pools were stirred by the breeze and lost their colour.
The train was almost full, but at Cienaqa, the first stop, a cry went up from the crowd waiting at
the platform, and fights broke out as the people pushed into the cars. 45
There was no air in the car. It had begun to rain, a warm night-time drizzle; the passengers
had shut their windows. The lights flickered, the train lurched, and the passengers were so
closely packed that the slightest lurch had them yelling in complaint. I thought that someone
was going to turn on a radio but, before the thought became whole, the music started. It was
an awful trumpeting and harmonising, the Latin quickstep that was like burning in my ears. 50
The rain, the music, the hot steamy car; and the mosquitoes, the dim light bulbs that looked like
withered tangerines. I propped my window up and pulled out my book, but I had not read two
sentences when the lights failed entirely. We were in darkness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมตกเป็นเหยื่อของแผนการของฉัน มีได้นี้มาก และได้โดยสารรถไฟไม่มีเหตุผลอื่นมากกว่า อยู่บนรถไฟ มันถูกไปสู่โบโกต้า ดังนั้นฉันไม่มากเกินไป แต่หมายถึงโบโกต้า เมืองหลวง ไม่มีอะไรให้ฉัน: ฉันจะมีการปล่อยให้ ในส่วนของเวลา การเดินทางอาจจะสนุก แต่นี้เริ่ม joylessly มันสายเกินไปจะไปรถไฟ เราได้ย้ายไป พระอาทิตย์ตก ในความมืด มีการเป่านกหวีดผู้ โดยสาร quieted โดยไม้ 35 และ ของล้อ มียิ้มค่อนข้างเศร้า ผมขอว่า รถไฟคือไม่การออกของ โคลัมเบีย แต่เฉพาะลึกลงไป บนเส้นทางที่ทุกคนก็เตือนฉันเกี่ยวกับเนื่องจาก ความร้อน ยุง และหนองน้ำมักดาเลนา จากซานตามาร์ตา เราข้ามล้วนสีเขียวท้ายไกลซึ่งถูกภูเขาของจาง กำมะหยี่ปกคลุมไป ด้วยเรียบซึ่งสีเหลืองแสงสีปลาแซลมอนที่ shone 40 ดวงอาทิตย์ ริมฝั่งทะเลคาริบเบียนสำหรับหลายไมล์ ฟ้าชมพูผลิตหนอง สีชมพูและสระยังคงสะท้อนดาวใหม่ นี้ ปาล์มและเขตอุดม ให้ฉัน หวังเล็กน้อย สระหน้าได้กวน โดยสายลม และสีของพวกเขาหายไป รถไฟถูกเกือบทั้งหมด แต่ที่ Cienaqa หยุดครั้งแรก การประกอบขึ้นไปจากฝูงชนที่รอที่ แพลตฟอร์ม และต่อสู้ร้องไห้เป็นคนที่ตกอยู่ในรถยนต์ 45 มีแอร์ไม่มีรถ มันเริ่มฝน ยามค่ำคืนที่อบอุ่น drizzle ผู้โดยสาร ได้ปิดระบบของ windows ไฟ flickered, lurched รถไฟ และผู้โดยสารได้นั้น คับว่า lurch น้อยมีพวกเขาตะโกนในร้องเรียน ความคิดที่บุคคล ได้ไปเปิด ในวิทยุ แต่ ก่อนคิดเป็นทั้งหมด เพลงเริ่มต้นด้วย มันเป็น การ awful trumpeting และ harmonising, quickstep ติที่เหมือนเขียนในหูของฉัน 50 ฝน เพลง รถร้อนร้อน และยุง หลอดไฟมิติที่ดูเหมือน tangerines เหี่ยว ฉันร่วมหน้าต่างของฉันขึ้น และดึงสมุดของฉัน แต่ฉันไม่ได้อ่าน 2 ประโยคเมื่อไฟล้มเหลวทั้งหมด เราอยู่ในความมืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเป็นเหยื่อของแผนการของฉัน ผมเคยได้ไกลขนาดนี้และมีการขึ้นรถไฟไม่มีเหตุผลอื่น ๆ กว่า
ที่จะอยู่บนรถไฟ มันเป็นไปโบโกตาดังนั้นผมเกินไป แต่โบโกตาเมืองหลวงหมาย
อะไรกับผม: ผมก็จะไปที่นั่นเพื่อที่จะปล่อยให้มันเป็น ที่ดีที่สุดของครั้งเช่นการเดินทางอาจจะสนุก
แต่คนนี้ได้เริ่ม joylessly มันก็สายเกินไปที่จะได้รับออกจากรถไฟ; เราได้ย้ายออกจาก
พระอาทิตย์ตกลงไปในความมืด นกหวีดถูกเป่าและผู้โดยสารเงียบโดยแร็กเกต 35
ล้อถูกยิ้มค่อนข้างเศร้า ผมก็เสียใจที่รถไฟไม่ได้พาผมออกจาก
โคลัมเบีย แต่ลึกลงไปบนเส้นทางที่ทุกคนเคยเตือนฉันเกี่ยวกับเพราะ
ความร้อนยุงและหนองน้ำแมกดาเลนา.
ออกจาก Santa Marta เราข้ามธรรมดาสีเขียว ที่ปลายสุดของภูเขาซึ่งเป็นของอ่อน
กำมะหยี่ปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้ซึ่งเป็นสีเหลืองปลาแซลมอนในที่มีแสงสีที่ส่องจาก 40
ดวงอาทิตย์ จากนั้นไปตามชายฝั่งทะเลแคริบเบียนสำหรับหลายไมล์ท้องฟ้าทำให้หนองน้ำสีชมพู
สีชมพูและสระว่ายน้ำยังคงสะท้อนดาวใหม่ นี้กับปาล์มและสาขาที่อุดมสมบูรณ์ให้ผม
หวังเพียงน้อยนิด สระว่ายน้ำขึ้นน้ำลงถูกกวนโดยสายลมและการสูญเสียสีของพวกเขา.
รถไฟก็เกือบเต็ม แต่ใน Cienaqa, หยุดแรกร้องไห้ก็ขึ้นไปจากฝูงชนที่รออยู่ที่
ชานชาลาและต่อสู้โพล่งออกมาเป็นคนผลักเข้าไปในรถ . 45
มีอากาศอยู่ในรถไม่ได้ มันก็เริ่มที่จะมีฝนตกปรอยๆในเวลากลางคืนอุ่น ผู้โดยสาร
ได้ปิดหน้าต่างของพวกเขา ไฟ flickered รถไฟถลาและผู้โดยสารถูกเพื่อ
บรรจุอย่างใกล้ชิดว่าฉับพลันน้อยที่สุดพวกเขาได้ตะโกนในการร้องเรียน ผมคิดว่าใครบางคน
กำลังจะไปเปิดวิทยุ แต่ก่อนที่จะกลายเป็นความคิดทั้งเพลงเริ่มต้น มันเป็น
เสียงจากแตรอันยิ่งใหญ่และสอดคล้องกัน, QuickStep ละตินที่เป็นเหมือนการเผาไหม้ในหูของฉัน 50
ฝน, เพลง, รถร้อนร้อน และยุง, หลอดไฟสลัวที่ดูเหมือน
ส้มเหี่ยว ผม propped หน้าต่างของฉันขึ้นและดึงออกมาจากหนังสือของฉัน แต่ฉันไม่ได้อ่านสอง
ประโยคเมื่อไฟล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง เราอยู่ในความมืด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมก็เป็นเหยื่อของแผนการของฉัน ผมมาไกลขนาดนี้ และได้โดยสารรถไฟไม่มีเหตุผลอื่นมากกว่า
เป็นบนรถไฟ มันต้อง โบโกตา ฉันก็ด้วย แต่โบโกตา เมืองหลวง หมายถึง
ไม่มีอะไรให้ฉัน : ฉันไปที่นั่นเพื่อที่จะทิ้งมัน ที่ที่ดีที่สุดของเวลาการเดินทางดังกล่าวอาจจะสนุก แต่ คน นี้ ได้เริ่ม joylessly
. มันสายไปแล้วที่จะออกจากรถไฟ เราย้ายไปจาก
พระอาทิตย์ตกในความมืด เสียงนกหวีดก็เป่าและผู้โดยสาร เงียบ โดยแร็กเกต 35
ของล้อยิ้มค่อนข้างเศร้า ผมเสียใจที่รถไฟก็ไม่พาฉันออกจาก
โคลัมเบีย แต่ลึกเข้าไปในเส้นทางที่ทุกคนเตือนฉันเกี่ยวกับเพราะ
ร้อน ยุงและ Magdalena บึง .
จากซานตามาร์ตาเราข้ามที่ราบสีเขียวที่ไกลสุดของภูเขาซึ่งมีซีด
กำมะหยี่ปกคลุมด้วยพุ่มซึ่งเป็นสีเหลืองในปลาแซลมอนสีแสงที่ส่องจาก 40
ดวงอาทิตย์ จากนั้นไปตามชายฝั่งแคริบเบียนหลายไมล์ท้องฟ้าสีชมพู ทำให้หนองน้ำ
สีชมพูและยังสระสะท้อนดาว ใหม่ นี้ ด้วยฝ่ามือและเขตที่อุดมสมบูรณ์ให้
ความหวังเล็ก ๆน้อย ๆสระว่ายน้ำน้ำขึ้นน้ำลงถูกกวนโดยสายลม และสูญเสียสีของพวกเขา .
รถไฟก็เกือบเต็ม แต่ที่ cienaqa , หยุดแรก ร้องไห้ไปจากฝูงชนรออยู่
แพลตฟอร์มและการต่อสู้โพล่งออกมาเป็นคนผลักเข้าไปในรถ 45
ไม่มีอากาศในรถ มันก็เริ่มตก อบอุ่น กลางคืนฝนตกพรำๆ ; ผู้โดยสาร
ได้ปิด Windows ของพวกเขา ไฟ flickered ,การฝึกร้อง และผู้โดยสารก็
บรรจุอย่างใกล้ชิดที่ฉับพลันที่สุด ได้ตะโกนต่อว่า ฉันคิดว่าใครบางคน
จะเปิดวิทยุ แต่ ก่อนที่จะคิดว่าเป็นทั้งเพลงที่เริ่มต้น มันคือ
น่ากลัวและป่าวประกาศประสาน , ละตินวัสดุที่ชอบเขียนในหูของฉัน 50
ฝน , เพลง , รถร้อนร้อน และยุงแสงสลัวหลอดไฟที่ดูเหมือน
เหี่ยว ส้ม ฉันหน้าต่างของฉัน propped ขึ้นและดึงออกหนังสือของฉัน แต่ฉันยังไม่ได้อ่านสอง
ประโยคเมื่อไฟล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง เราอยู่ในที่มืด