The vulnerability of memory as a fu

The vulnerability of memory as a function of age
Perhaps the most dramatic age-related change in memory function in infancy is in the length of time over which memories are retained. The changes indicate decreases in the vulnerability of memory traces with age. Based on performance on imitation-based tasks, described earlier, the length of time over which infants retain memories of specific past events increases over the first two years of life. As suggested by inspection of Fig. 1, in the first year, retention is limited to hours and days, whereas by the end of the second year of life, infants remember novel experiences over delays of 12 months or more (Bauer et al., 2000; see Bauer, 2009, 2013, and Lukowski & Bauer, 2014, for summaries). These data lend themselves to interpretation in terms of differential forgetting: there is greater vulnerability of memory in younger relative to older infants, resulting in age-related differences in how long memories are retained.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่องโหว่ของหน่วยความจำที่เป็นฟังก์ชันของอายุ บางทีสุดอายุเกี่ยวข้องเปลี่ยนแปลงฟังก์ชันหน่วยความจำในวัยเด็กได้ในระยะเวลาที่จะเก็บความทรงจำ เปลี่ยนแปลงระบุในช่องโหว่ของหน่วยความจำร่องรอยอายุที่ลดลง ตามประสิทธิภาพการทำงานตามเนื้องาน อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ ระยะเวลาที่ทารกรักษาทรงเฉพาะกิจกรรมที่ผ่านมาเพิ่มมากกว่าสองปีแรกของชีวิต แนะนำโดยการตรวจสอบที่ 1 Fig. ในปี เก็บข้อมูลจะจำกัดชั่วโมงและวันที่ ในขณะที่ช่วงปลายปีสองของชีวิต ทารกจำนวนิยายประสบการณ์ผ่านความล่าช้าของ 12 เดือนหรือมากกว่า (Bauer และ al., 2000 ดู Bauer ปี 2009, 2013, Lukowski และ Bauer, 2014 สรุป) ข้อมูลเหล่านี้ยืมตัวเองไปตีความในแง่ของการลืมส่วนที่แตกต่าง: มีช่องโหว่มากกว่าหน่วยความจำในอายุสัมพันธ์กับทารกเก่า ผลที่เกี่ยวข้องกับอายุความแตกต่างในระยะการเก็บรักษาความทรงจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ช่องโหว่ของหน่วยความจำที่เป็นฟังก์ชันของอายุ
บางทีที่น่าทึ่งที่สุดของการเปลี่ยนแปลงในฟังก์ชันหน่วยความจำในวัยเด็กอยู่ในความยาวของเวลาที่ความทรงจำจะยังคงอยู่ การเปลี่ยนแปลงที่แสดงการลดลงในความเสี่ยงของหน่วยความจำร่องรอยตามอายุ ขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพในการใช้งานที่อธิบายไว้ก่อนหน้านี้ความยาวของเวลาที่ทารกรักษาความทรงจำเฉพาะเหตุการณ์ที่ผ่านมาเพิ่มขึ้นกว่าสองปีแรกของชีวิต เป็นข้อเสนอแนะจากการตรวจสอบรูปที่ 1 ในปีแรก การจำกัดชั่วโมงวัน ในขณะที่สิ้นปีที่สองของชีวิต ทารกจำประสบการณ์ใหม่มากกว่าความล่าช้าของ 12 เดือนหรือมากกว่า ( บาวเออร์ et al . , 2000 ; เห็นบาวเออร์ 2552 2556 begin_of_the_skype_highlighting            2552 2556      end_of_the_skype_highlightingและ lukowski &บาวเออร์ , 2014 , สรุป ) ข้อมูลเหล่านี้ยืมตัวเองไปตีความในแง่ของดิฟเฟอเรนเชียลลืม : มีมากกว่าความเสี่ยงของความทรงจำในเด็กเมื่อเทียบกับอายุของทารก เป็นผลของความแตกต่างในนานแค่ไหนความทรงจำยังคง