“Of course, I’ve seen it with my ow

“Of course, I’ve seen it with my own eyes, when the Lord received the news he fell ill.” Rene shrugged, “As for the guards… What else could they do, instead of slowly recruiting new guards. Now the North is desperately in need of experienced soldiers, if not for my call to come home, I would be commanding a cavalry squad right now.”

That isn’t the important point, Petrov thought to himself, the border guards from the Cold Wind Mountain Range was also the primary defense against the Church’s Army of Judges, now the generals and soldiers of the four kingdom are buried at the Hermes, if that doesn’t taste a little bit of a conspiracy, then I don’t know what does. If they plotted to attack us, the North of the Kingdom of Graycastle which is now like a nearly stripped-bare woman, “How many soldiers are lost in the Army of Judges?”

“They didn’t fare much better than the other four armies, think about it, they always rush to the front like fanatics. On the other hand, if the Army of Judges didn’t attack, the soldiers of the other four kingdoms certainly wouldn’t have moved,” Rene said in disdain. “Knights shouldn’t be like this, always speaking about honor, but when they have to confront demonic beasts, shrinking back like little girls.”

“You mean knights like the one in front of me now?” Perot smiled, perhaps I’m just thinking too much into this. Even if the Church wants to start a war against the North, it will have nothing to do with us here in Longsong Stronghold. Should the new king get headaches from thinking about this.

“Unfortunately, until now, no one has accepted my allegiance, or, perhaps they just don’t have the qualification to take me in,” Rene paused, looked towards the door, “The people of the Wolf Family have come, I’m just going to greet them, and then I’ll come back.”

“Go, but don’t come back.”

“Oh, that’s right,” Rene retorted as he looked back. “Have you noticed the handkerchief in the invitation?”

“Were you the one that put it in?” Petrov asked.

“Oh, if it was me, I’d only have given you some two day’s old socks,” Rene shook his finger, “That, was my youngers sister’s personal decision. Although the age gap is rather big, but as long as you have the intention; I can only say that you shouldn’t wait my friend. After all, you’re already twenty-two years old by now.”

Petrov gave him a dirty look, but Rene just whistled innocently, then turned around and laughingly went away.

After taking a glass of wine from an attendant, Petrov strolled by himself to the corner, while quietly looking through the lively hall. He noticed that Aurelia was still busy talking lively with her friends. But at the very same time as himself, she also took a secret look at himself, so that for a short moment, their eyes met. But immediately afterwards Petrov saw that Aurelia quickly changed her line of sight and on her cheeks emerged a touch of red of embarrassment.

Petrov in return just smiled kindly. In his view, the other was just a little girl.

All of a sudden, the sounds of a fierce discussion came from the other side of the hall, attracting the eyes of all the people present.

“What! He dared to say that?”

“Yes. Cornelius, that coward, unexpectedly didn’t even dare to let out a fart, he just came back with his tail between his legs,” said the man with the loudest voice, “Shaming the whole of Longsong Stronghold!”

Petrov knew the man, if he remembered correctly he was called Simon Elliott, a member of the Wolf Branch Family, who was also married to a very pretty woman. Petrov had seen the woman once, she really was charming.

“It seems as if you have a way to solve the problem.” Someone teased.

“I may not be able to do it alone, but if you can get the Duke to notice of this ridiculous affair, I don’t believe Roland Wimbledon would still dare to act so rampant any longer!”

Hearing the familiar name, Petrov was startled and started to follow the conversation, fully interested.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"แน่นอน ฉันได้เห็นมัน ด้วยตาของตัวเอง เมื่อพระเจ้าได้รับข่าวเขาล้มป่วยลง" ยักไหล่ Rene "สำหรับเจ้าหน้าที่... อื่นไม่สามารถทำอะไร แทนที่จะค่อย ๆ สรรหาใหม่ยาม ตอนนี้เหนือจะหมดความ ต้องการของทหารที่มีประสบการณ์ ถ้า ไม่ สำหรับฉันโทรมาบ้าน ฉันจะได้สั่งทีมทหารม้าอยู่ "ที่ไม่ใช่จุดสำคัญ เปตรอฟคิดกับตัวเอง เจ้าหน้าที่ชายแดนจากเย็นลมเทือกก็ยังป้องกันหลักกับคริสตจักรของกองทัพของผู้พิพากษา ตอนนี้นายพล และทหารของราชอาณาจักรที่สี่ถูกฝังอยู่ที่ Hermes ถ้าที่ไม่ได้ลิ้มรสเล็ก ๆ ของตากล้อง แล้วฉันไม่รู้อะไร ถ้าพวกเขาวางแผนที่จะโจมตีเรา ภาคเหนือของราชอาณาจักร Graycastle ซึ่งขณะนี้ชอบเกือบปล้นเปลือยผู้หญิง จำนวนทหารสูญหายกองทัพของผู้พิพากษา""พวกเขาไม่มากดีกว่ากองทัพที่สี่อื่น ๆ คิดเกี่ยวกับมัน พวกเขามักจะวิ่งไปด้านหน้าเช่นลัทธิ ในทางกลับกัน ถ้ากองทัพผู้พิพากษาไม่ได้โจมตี ทหารก๊กสี่อื่น ๆ แน่นอนคงไม่ได้ย้าย Rene กล่าวในรังเกียจ "อัศวินไม่ควรเป็นเช่นนี้ มักพูดเกี่ยวกับเกียรติ แต่เมื่อพวกเขาได้เผชิญหน้ากับปีศาจสัตว์ การหดตัวกลับเช่นสาวน้อย""คุณหมายถึง อัศวินเช่นหนึ่งด้านหน้าของฉันตอนนี้" เพโรต์ยิ้ม บางทีฉันแค่คิดมากเกินไปในนี้ แม้ว่าคริสตจักรต้องการเริ่มต้นสงครามกับเหนือ มันจะมีอะไรที่จะทำกับเราที่นี่ในปราการ Longsong พระใหม่ควรรับปวดหัวจากความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้"แต่น่าเสียดาย จนถึงขณะนี้ ไม่มีใครยอมจงรักภักดีของฉัน หรือ บางทีพวกเขาก็ไม่ได้มีคุณสมบัติที่จะพาฉันใน Rene หยุดชั่ว คราว มองไปทางประตู "คนของครอบครัวหมาป่าได้มา ฉันแค่จะทักทายพวกเขา และจากนั้น ผมจะกลับมา""ไป แต่ไม่กลับมา""โอ้ ที่อยู่ เรเนโต้ว่า เป็นเขาดูกลับ "คุณสังเกตผ้าเช็ดหน้าในคำเชิญหรือไม่""มีคุณที่ใส่ใน" เปตรอฟในการถาม"โอ้ ถ้ามันเป็นฉัน ฉันจะเท่าได้ให้สองวันบางถุงเท้าเก่า, " Rene ส่ายนิ้ว ที่เป็นของน้อง youngers ตัดสินใจส่วนบุคคล แม้ ว่าช่องว่างอายุจะค่อนข้างใหญ่ แต่ ตราบใดที่คุณมีความตั้งใจ ผมบอกได้เพียงว่า คุณไม่ควรรอเพื่อนของฉัน หลังจากที่ทุก คุณแล้วยี่สิบสองปี โดยขณะนี้"เปตรอฟให้เขาดูสกปรก แต่ Rene ผิวปาก innocently จาก นั้นหันไปรอบ ๆ และเก่งกาจออกไปหลังจากไวน์จากการเข้าร่วม เปตรอฟ strolled เองไปมุม ในขณะที่มองผ่านห้องโถงอยู่เงียบ ๆ เขาสังเกตเห็นว่า Aurelia ไม่ว่างยังคงพูดคุยอยู่กับเพื่อนของเธอ แต่ในเวลาเดียวกันเป็นตัวเอง เธอยังเอามาลับดูตัวเอง เพื่อให้ช่วงสั้น ตาของพวกเขาได้พบ แต่ ทันทีหลังจาก เปตรอฟเห็นว่า Aurelia เปลี่ยนระดับสายตาของเธอ และเธอแก้มโผล่ออกมาสัมผัสของความลำบากใจPetrov in return just smiled kindly. In his view, the other was just a little girl.All of a sudden, the sounds of a fierce discussion came from the other side of the hall, attracting the eyes of all the people present.“What! He dared to say that?”“Yes. Cornelius, that coward, unexpectedly didn’t even dare to let out a fart, he just came back with his tail between his legs,” said the man with the loudest voice, “Shaming the whole of Longsong Stronghold!”Petrov knew the man, if he remembered correctly he was called Simon Elliott, a member of the Wolf Branch Family, who was also married to a very pretty woman. Petrov had seen the woman once, she really was charming.“It seems as if you have a way to solve the problem.” Someone teased.“I may not be able to do it alone, but if you can get the Duke to notice of this ridiculous affair, I don’t believe Roland Wimbledon would still dare to act so rampant any longer!”Hearing the familiar name, Petrov was startled and started to follow the conversation, fully interested.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" แน่นอน ผมเห็นมันกับตาตัวเอง เมื่อทรงได้รับข่าวว่าเขาป่วย " เรเน่ยักไหล่ " เป็นทหาร . . . . . . . แล้วจะให้เขาทำอะไร แทนที่จะค่อยๆรับสมัครทหารใหม่ ตอนนี้ทางเหนือต้องการทหารที่มีประสบการณ์ ถ้าไม่โทรของฉันที่จะกลับบ้าน ฉันคงจะเป็นหน่วยบัญชาการทหารในขณะนี้ .นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เปตรอฟนึกในใจชายแดนจากลมหนาวที่เทือกเขายังหลักป้องกันของคริสตจักรกองทัพของผู้พิพากษา ตอนนี้นายพลและทหารทั้งสี่อาณาจักรถูกฝังที่ Hermes , ถ้ามันไม่ได้รสชาติเล็กน้อยของการสมคบคิด จากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าทำ ถ้าพวกเขาวางแผนที่จะโจมตีเรา ทางเหนือของอาณาจักร graycastle ซึ่งตอนนี้เหมือนจะปล้นเปลือยผู้หญิง " แล้วทหารจำนวนเท่าไหร่ที่สูญหายไปในกองทัพของผู้พิพากษา ? "" พวกเขาไม่ได้ค่าโดยสารได้ดีกว่าอื่น ๆสี่กองทัพ คิดเกี่ยวกับมัน พวกเขามักจะพุ่งไปด้านหน้าอย่างบ้าคลั่ง . ในทางกลับกัน ถ้ากองทัพของผู้พิพากษาไม่ได้โจมตี ทหารอีกสี่อาณาจักรย่อมไม่สามารถย้าย " เรเน่กล่าวว่าในการดูถูก " อัศวินไม่ควรเป็นอย่างนี้ มักจะพูดเรื่องให้เกียรติ แต่เมื่อพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ปีศาจ หดตัวกลับเหมือนสาวน้อย "" คุณหมายถึงอัศวินเหมือนคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ " เพโรยิ้ม บางทีผมอาจจะคิดมากไปเองเข้ามาในนี้ แม้ว่าคริสตจักรต้องการก่อสงครามกับเกาหลีเหนือ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเราที่นี่ใน longsong ที่มั่น . ควรกษัตริย์องค์ใหม่จะปวดหัวจากการคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้" แต่น่าเสียดายที่จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครได้รับการยอมรับความจงรักภักดีของฉันหรือบางทีพวกเขาเพียงแค่ไม่มีคุณสมบัติที่จะรับฉัน " เรเน่หยุดมองไปที่ประตู " คนในครอบครัวหมาป่ามา ผมแค่ไปทักทายพวกเขา แล้วฉันจะกลับ "" ไปเถอะ แต่อย่ามา "" ใช่แล้ว " เรเนโต้เมื่อเขามองกลับมา " คุณได้สังเกตเห็นผ้าเช็ดหน้าในบัตรเชิญ ? "" คุณเป็นคนหนึ่งที่ใส่ไว้ใน " เปตรอฟถาม" อ้อ ถ้าเป็นผม ผมจะได้ให้คุณถุงเท้าเก่าบาง สองวัน " เรเน่ส่ายนิ้วเขา " นั่นคือการตัดสินใจส่วนบุคคลของฉัน youngers ของพี่สาว แม้อายุห่างกันค่อนข้างมาก แต่ตราบใดที่คุณมีความตั้งใจ ผมสามารถพูดได้เพียงว่า คุณไม่ควรรอเพื่อน หลังจากที่ทุกท่านกำลังยี่สิบสองปี โดยตอนนี้ " .เพทโทรให้เขาดูสกปรก แต่เรเน่ก็เป่าปากอย่างบริสุทธิ์ใจ แล้วหันไปรอบ ๆและด้วยการหัวเราะไปแล้วหลังจากถ่ายไวน์จากผู้เข้าร่วมประชุมแก้วเพ็ทโทรกลับมาเอง ถึงสี่แยก ขณะค่อยๆมองผ่านห้องโถงมีชีวิตชีวา เขาสังเกตเห็นว่า เรเลียยังไม่ว่างคุยอยู่กับเพื่อนของเธอ แต่ในเวลาเดียวกันมากนั้น เธอยังได้ดูความลับที่ตัวเอง ดังนั้นในช่วงเวลาสั้น ๆ สายตาของพวกเขาได้พบกับ แต่ทันทีหลังจากนั้น เปตรอฟ เห็นเรเลียรีบเปลี่ยนสายของสายตาและแก้มของเธอออกมาสัมผัสของสีแดงอยู่แล้วเพทโทรกลับเพียงยิ้มอย่างอ่อนโยน ในมุมมองของเขา , อื่น ๆเป็นเพียงสาวน้อยจู่ๆ เสียงของการอภิปรายที่รุนแรงมาจากอีกด้านหนึ่งของห้องโถง ดึงดูดสายตาของผู้คนทั้งหมดในปัจจุบัน" อะไร ! เขาจะกล้าพูดแบบนั้น "" ครับ คอร์นีเลียสที่ขี้ขลาด ก็ไม่กล้าที่จะปล่อยตดเขาก็กลับมาพร้อมหางระหว่างขาของเขา " เขาพูดด้วยเสียงที่ดัง " shaming ทั้ง longsong สตรองโฮล "เปตรอฟ รู้จักผู้ชาย ถ้าเขาจำไม่ผิดเขาเรียกไซมอน เอลเลียต , สมาชิกของหมาป่าสาขาครอบครัวที่ยังแต่งงานกับผู้หญิงที่สวยมาก เปตรอฟ ได้ เห็น ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเธอถูกเสน่ห์" มันดูเหมือนเป็นถ้าคุณมีวิธีการแก้ปัญหา มีคนล้อ" ฉันอาจจะไม่สามารถทำคนเดียวได้ แต่ถ้าคุณสามารถได้รับดยุคสังเกตของเรื่องไร้สาระ ผมไม่เชื่อ โรแลนด์ วิมเบิลดัน จะยังกล้าทำตัวอาละวาดอีกต่อไป "ได้ยินชื่อที่คุ้นเคย เปตรอฟก็ตกใจและเริ่มปฏิบัติตามการสนทนาอย่างสนใจ